Ανάμεσα στο καλό και το κακό, παραμονεύει το χαμόγελο της αγάπης

του Μάκη Γεφυρόπουλου

Όπως αναφέρει και ο Ζωρζ Μπατάιγ, κάπου μέσα στην ανθρώπινη χαρακτηροδομή ενδημούν το καλό και το κακό σε μία αγαστή συμβίωση που υπερβαίνει τις φυσιολογικές κοινοτοπίες της ζωής που τελικά όμως στην πράξη της καθημερινότητας, αποδεικνύεται ότι δεν είναι καθόλου συνηθισμένες.

Εξαρτάται λοιπόν από τις περιστάσεις για το ποια από τις δύο λανθάνουσες δυνάμεις θα αναδυθεί στην επιφάνεια, επικρατώντας σε τούτη την αέναη εσωτερική σύγκρουση που διαδραματίζεται στους δαιδαλώδεις διαδρόμους που συνθέτουν την εμπόλεμη ζώνη μεταξύ καρδιάς και λογικής.

Η «εμφύλια» εσωτερική σύγκρουση, σε αντίθεση με τη μανιχαϊστική αντίληψη περί καρμικής ισορροπίας, είναι ασίγαστη και συχνά τόσο μπερδεμένη που τα φίλια συναισθήματα συγχέονται με τα εχθρικά πάθη, μέσα σε έναν ορυμαγδό ενοχικών πυρών που ταλαιπωρούν την ανθρώπινη ύπαρξη.

Επομένως και στο μακρόκοσμο της ζωής, οι αποφάσεις που παίρνονται και οι στιγμές που βιώνονται καθημερινά αλληλοεπιδρούν με τις συνθήκες γύρω μας.

Η μοίρα και το κάρμα είναι η διαλεκτική συνομιλία του ανθρώπου με τις δυνάμεις της τυχαιότητας που διέπουν την υλική του πραγματικότητα, σε μία υπερκόσμια ψυχαναλυτική συνεδρία που προσπαθεί να μονιάσει τον θεμελιώδη ρεαλισμό του επίγειου συνειδητού κόσμου, με το παράδοξο της «μεταφυσικής» ουράνιας αναζήτησης.

Ανάμεσα στις θυελλώδεις διαμάχες που ξεσπούν συχνά και πολλές φορές αναίτια, μεταξύ των δυνάμεων του φωτός και των αντίστοιχων του σκότους, κάπου εκεί στο μάτι του κυκλώνα βρίσκεται και η ζωή που πασχίζει να διατηρηθεί ορατή για χάρη όσων προσπαθούν να την ανακαλύψουν ύστερα από επίπονες αναζητήσεις χρόνων.

Ο «τοκετός» είναι πάντοτε επώδυνος, ωστόσο δίχως τον πόνο που προκαλεί η στάση μας απέναντι στη ζωή και τον θάνατο, μία απόφαση που αλλάζει ανάλογα με τις εμπειρίες που αποκτούμε με κόπο, πώς θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε πραγματικά το αληθινό μεγαλείο της πλέριας πνοής;

Η ζωή είναι μία διαρκής αναζήτηση που διαφεύγει της ανθρώπινης λογικής και για αυτό ακριβώς το λόγο είναι τόσο συναρπαστική.

Είναι ένας πειραματικός καμβάς που στην επιφάνεια του φιλοξενεί όλα τα χρώματα, ακόμα και τα σκοτεινά, αυτά δηλαδή που παραπέμπουν σε ζοφερές καταιγίδες, αφήνοντας την πανδαισία που δημιουργεί το ουράνιο τόξο για μία άλλη πιο αισιόδοξη μέρα.

Η οπτική μας για τον κόσμο μεταβάλλεται συνεχώς και εξαρτάται από το είδος της σχέσης που επιθυμούμε να συνάψουμε μαζί του για το πώς θα τον βιώσουμε.

Στο τέλος όμως της κοπιαστικής μας περιπλάνησης, εκείνος στέκει ακόμα αγέρωχος, έτοιμος να μας υποδεχτεί. Το «θαύμα» της ζωής εξακολουθεί να υπάρχει και δίχως εμάς που επιχειρούμε κάθε τόσο να τη τανύσουμε σύμφωνα με τα πάθη και τις έριδες που απορρέουν από την ανθρώπινη μας καρδιά.

Αρκεί να αφουγκραστούμε το περιβάλλον μας με αλληλέγγυα συμπόνοια και αμέσως θα μας κατακλύσει μία τρυφερότητα απρόσκοπτης ελευθερίας.

Η αγάπη είναι άλλωστε μία απόφαση. Μία έξη.

Μερικές μόνο μικρές ή μεγάλες στιγμές καλοσύνης αξίζουν όλη την υπαρξιακή αγωνία.