Γυρολόγοι παντός (κομματικού) καιρού…

Από τη γοητεία του Τσίπρα στη γοητεία του Μητσοτάκη (με ενδιάμεσους σταθμούς ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι). Ακόμα ένα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα περιφερόμενων πολιτευτών, που εζήλωσαν την δόξαν των επαγγελματιών πολιτικών

Του Γιώργου Καρελιά 

Εντάξει, δεν πέφτουμε από τα σύννεφα όταν βλέπουμε μετακινήσεις και μεταγραφές πολιτικών. Ακόμα και όταν είναι προκλητικές, με την έννοια ότι κάποιοι πάνε με κάποιους που προηγουμένως έβριζαν και λοιδορούσαν. Ετσι είναι αυτού του είδους οι πολιτικοί, γυρολόγοι. Αν είναι και καταφερτζήδες, ακόμα καλύτερα (εδώ μερικά πρόσφατα παραδείγματα). 

Αυτού του είδους ο «επαγγελματισμός» στην πολιτική είναι κατανοητός, όταν έχουμε να κάνουμε με πρόσωπα που αποβλέπουν ακριβώς σε αυτό: να γίνουν επαγγελματίες πολιτικοί, να ζουν από την πολιτική. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί επιλέγουν αυτόν τον δρόμο άλλα πρόσωπα, επιτυχημένοι επαγγελματίες στον τομέα τους. Και αυτό ισχύει κατά μείζονα λόγο για όσους είναι ή θεωρούνται ή εντάσσονται στους λεγόμενους πνευματικούς ανθρώπους, στον αθλητικό χώρο ή στο χώρο των μέσων ενημέρωσης. 

Θέλεις να υποστηρίξεις τον Τσίπρα ή τον Μητσοτάκη; Κάντο με την τέχνη σου, με τα βιβλία σου, με τις συνεντεύξεις σου, με τα άρθρα σου, με τις τηλεοπτικές ή ραδιοφωνικές εκπομπές σου. Τι έχεις παραπάνω να τους προσφέρεις αν είσαι ένας από τους 300 της Βουλής; 

Βεβαίως, αν είσαι ένας από τους 300, ειδικά την σήμερον ημέραν της κρίσεως, έχεις καλύτερο μισθό, γραφείο, αυτοκίνητο, οδηγούς και πάει λέγοντας. Αλλά γι’ αυτά το κάνουν; Για ορισμένους δεν το πιστεύω, δεν το έχουν ανάγκη. Τότε; Είναι το ψώνιο να μιλάς από το βήμα του Κοινοβουλίου; Να σε καλούν στα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά κανάλια; Μήπως τα είχες τόσο πολύ συνηθίσει και έπαθες στερητικό σύνδρομο μόλις τα έχασες και επέστρεψες στην καθημερινότητά σου; 

Ολα αυτά μπορεί να είναι μια εξήγηση, μπορεί και όχι. Αυτό που προκαλεί περισσότερο (απορία; θλίψη; απέχθεια; θυμό;) είναι όταν, στο πλαίσιο ενός διαρκούς μπιζιμποντισμού, έχεις περάσει σχεδόν από όλα τα κόμματα, από τα αριστερά μέχρι τα δεξιά του πολιτικού φάσματος. Δηλαδή: 

– Πως γίνεται, για παράδειγμα, το 2012 να βλέπεις το φως το αληθινόν στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα και να εκλέγεσαι βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ; Και αμέσως μετά… 

– Πώς γίνεται να ανακαλύπτεις όλες τις αριστερές παθογένειες και να γίνεσαι ανεξάρτητος βουλευτής (εδώ); Ταυτόχρονα… 

– Πώς γίνεται, όντας ανεξάρτητος, να συμβάλεις με την ψήφο σου στην πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά το 2014 (εδώ). Και αμέσως μετά… 

– Πώς γίνεται να ετοιμάζεσαι να πας στην (οικοδομούμενη τότε περί το ΠΑΣΟΚ) «Ελιά», για να πολεμήσεις «τον δικομματισμό Τσίπρα και Σαμαρά» (εδώ); Και αμέσως μετά να καταλήγεις υποψήφιος με το Ποτάμι, να μην εκλέγεσαι και μετά να βάζεις πλώρη γι’ άλλα λιμάνια, πιο ασφαλή, δηλαδή με μεγαλύτερη δεξαμενή ψήφων (εδώ); 

Ηθελα να ‘ξερα τι νιώθουν όταν διαβάζουν ή ακούνε τι έλεγαν πριν πάνε εκεί που πήγαν (εδώ); Πώς αισθάνονται που αυτοδιαψεύδονται (εδώ); Να δω τον περί ου ο λόγος ήρωά μας πώς θα μαζεύει τώρα (φιλελεύθερες…) ψήφους παρέα με τους (καθόλου ακροδεξιούς, εννοείται…) Βορίδη, Αδωνι και άλλα φιλελεύθερα παιδιά. 

Αν και δεν φαίνεται ότι θα έχει ιδιαίτερη δυσκολία. Διότι, σύμφωνα με μια θυμόσοφη ρήση, «ένας σοφός ξέρει τα πάντα, ένας καταφερτζής τους πάντες»… 

ΥΓ: Παρόλα αυτά, διαβάστε το βιβλίο του «Η των καλοσύνη των ξένων». Εξαιρετικό.