Ο Τσίπρας σοσιαλδημοκράτης: ανέκδοτο ή αναγκαιότητα;

Επιδιώκει να μετακινήσει τον ΣΥΡΙΖΑ προς την σοσιαλδημοκρατία, θέλοντας να παγιωθεί ως το μεγάλο κόμμα του κεντροαριστερού χώρου στην Ελλάδα. Οι Ευρωπαίοι τον έχουν ανάγκη εν όψει ευρωεκλογών και τον καλούν στα συνέδριά τους. Και στο ΠΑΣΟΚ οργίζονται και καταγγέλλουν

Του Γιώργου Καρελιά   

Μέσα στην εγχώρια ειδησεογραφική ραστώνη του Σαββατοκύριακου, το μοναδικό πολιτικό γεγονός που ξεχώρισε ήταν το σύντομο ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στο Βερολίνο. Όχι τόσο για τη συνάντησή του με τον (σοσιαλδημοκράτη…) υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας Όλαφ Σολτς, με αντικείμενο την (μη) περικοπή των ελληνικών συντάξεων, όσο η παρουσία του στο συνέδριο των εκεί σοσιαλδημοκρατών. 

Για όσους δεν παρακολουθούν επισταμένως αυτά τα θέματα, επισημαίνουμε εξαρχής τρία στοιχεία:  

Πρώτον, οι Σοσιαλδημοκράτες είναι (ακόμα…) η δεύτερη  μεγαλύτερη δύναμη της Ευρώπης, αλλά διαρκώς φθίνουσα. Αυτό ισχύει ειδικά στην Γερμανία, όπου το SPD πληρώνει, κυρίως, την μακρόχρονη συγκυβέρνηση με τους Χριστιανοδημοκράτες. 

Δεύτερον, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανήκει στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, αλλά φλερτάρει με αυτά εν όψει ευρωεκλογών. 

Τρίτον, η στάση αυτή έχει ιδιαίτερη (εσωτερική) πολιτική σημασία, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καλύψει εκλογικά τον πάλαι ποτέ κυρίαρχο χώρο του ΠΑΣΟΚ και επιδιώκει την ολοκληρωτική κατάληψή του. Εξ ου και οι οργισμένες αντιδράσεις της Φώφης Γεννηματά και των συνεργατών της, οι οποίες απευθύνονται και στους ευρωπαίους (πρώην;) ομοϊδεάτες τους σοσιαλδημοκράτες. Οι οποίοι θέλουν τον κυβερνώντα ΣΥΡΙΖΑ στις τάξεις τους ή έστω συνεργαζόμενο στις ευρωεκλογές του προσεχούς Μαΐου και, για να το πετύχουν, σχεδόν «αγνοούν» το ΠΑΣΟΚ. 

Η εξήγηση είναι πολύ απλή. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μεγάλο κόμμα του ευρύτερου χώρου στην Ελλάδα. Η φθίνουσα Σοσιαλδημοκρατία τον έχει ανάγκη, εξ ου και συνεχείς προσκλήσεις προς τον Τσίπρα και η ιδιαίτερα θερμή υποδοχή που του επιφύλαξαν σ’ αυτό το συνέδριο και ειδικά όταν μίλησε για πανευρωπαϊκή συνεργασία Σοσιαλδημοκρατών, Πρασίνων και Αριστερών εν όψει των ευρωεκλογών(εδώ και εδώ). 

Το φλερτ, λοιπόν, είναι αμοιβαίο, καθώς εξυπηρετεί ανάγκες και σκοπιμότητες και των δύο: 

-Η σημερινή ηγεσία του SPD διαχειρίζεται ένα κόμμα του (ιστορικά χαμηλού) 15% και έχει ανάγκη ένα, μικρό μεν σε σχέση με τα ευρωπαϊκά μεγέθη αλλά ισχυρό στην Ελλάδα και, πάντως, κυβερνητικό, όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Και… 

-Ο Τσίπρας επιδιώκει να ανοιχτεί σε δυνάμεις μεγαλύτερες των παραδοσιακά μικρών, όπως το γερμανικό Die Linke, αφού στην Ελλάδα δεν τον ενδιαφέρουν τέτοιες δυνάμεις (το ΚΚΕ ή οι αποσχισθέντες από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν θεωρούνται εν δυνάμει εκλογικοί σύμμαχοι), παρά μόνο οι ευρύτερες κεντροαριστερές. Σ’ αυτόν τον χώρο θέλει να κυριαρχήσει οριστικά, μετά την «κατάληψή» του εκλογικά το 2015. 

Αυτή είναι και η σύγκρουση που γίνεται με το Κίνημα Αλλαγής, όπου κυριαρχεί το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ, το οποίο βλέπει την απειλή: αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να συγκρατήσει το μεγάλο κομμάτι των (ΠΑΣΟΚων…) ψηφοφόρων, που μετακινήθηκαν εκεί το 2015, οι συσχετισμοί στον ευρύτερο χώρο αλλάζουν οριστικά. 

Η προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ να ξεφύγει από τα μονοψήφια ποσοστά θα αποτύχει, με δεδομένο ότι, ταυτόχρονα, χάνει ψηφοφόρους και από τα δεξιά του, καθώς όσοι επιδιώκουν (κατά την έκφραση της κυρίας Γεννηματά) «να φύγουν αυτοί»(ο ΣΥΡΙΖΑ) στρέφονται προς την ΝΔ, αδιαφορώντας για το δεύτερο σκέλος της προτροπής της προέδρου του ΠΑΣΟΚ «αλλά να μην έρθουν οι άλλοι» (η ΝΔ). 

Ετσι, μπροστά στον διπλό αυτόν κίνδυνο, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ εξαπολύει «διμέτωπο» στην Ελλάδα εναντίον Τσίπρα και Μητσοτάκη και, ταυτόχρονα, «επιπλήττει» τους γερμανούς σοσιαλδημοκράτες που φλερτάρουν με τον Τσίπρα, υπενθυμίζοντας ότι αυτός «συγκυβερνά με τον ακροδεξιό Καμμένο», οι δε «SPDέδες» -λέει-ευθύνονται για τη λιτότητα στην Ευρώπη (εδώ και εδώ). 

Μπορεί η τακτική του κ. Τσίπρα και των συν αυτώ να λοιδορείται από το ΠΑΣΟΚ με το επιχείρημα «οι δήθεν αριστεροί που συγκυβερνούν με τον Καμμένο», αλλά οι ευρωπαίοι ομοϊδεάτες του δεν το βλέπουν έτσι. Το θέμα είναι πώς θα το δουν οι έλληνες ψηφοφόροι. Αν, δηλαδή, θα δουν την απόπειρα «σοσιαλδημοκρατικοποίησης» του ΣΥΡΙΖΑ κάτι σαν «ανέκδοτο» (και θα την αποδοκιμάσουν) ή, αντιθέτως, θα τη θεωρήσουν αναγκαία και ρεαλιστική μετακίνηση (και θα την επιβραβεύσουν). 

Σε κάθε περίπτωση, τόσο για τους ευρωπαίους όσο και για τους έλληνες σοσιαλδημοκράτες (με ή χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ) δεν υπάρχει πιο ταιριαστή ρήση από αυτήν εδώ του Μέρτολτ Μπρεχτ: «Αν μείνουνε τα πράγματα  όπως είναι, είσαστε χαμένοι…».