Εγκληματικότητα

Του  Γιώργου Σταματόπουλου

Επί των ημερών μας -έλεγε ο Ελληνας πρωθυπουργός χθες στη Βουλή- έγιναν τόσες συλλήψεις, επί των ημερών προηγούμενων κυβερνήσεων τόσες πάλι. Επί των ημερών μας [τι παλιά και τι απεχθής έκφραση]... Τι προκύπτει από τέτοιες τοποθετήσεις; Προηγουμένως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε ευθέως κατηγορήσει την κυβέρνηση ότι με την ανοχή της υποθάλπει την εγκληματικότητα. Προκύπτει το εξής: τα παιδία [της εξουσίας] παίζει.

Η εγκληματικότητα δεν είναι γενετικό φαινόμενο αλλά προϊόν κοινωνικών ανισοτήτων. Ποιος επιφέρει [δημιουργεί] αυτές τις ανισότητες; Ασφαλώς οι ανίκανες ή μεροληπτικές ή χειραγωγούμενες κυβερνήσεις. Οσο διαρκεί η οικονομική [πολιτισμική πρωτίστως] κρίση, τα κρούσματα βίας ασφαλώς θα αυξάνονται.

Συμβαίνει το εξής: η κοινωνία από μόνη της δεν μπορεί πλέον να θωρακιστεί, μοιάζει ανίκανη να αποβάλει από το σώμα της τα εγκληματικά στοιχεία, δεν έχει συνοχή ώστε να πυργωθεί και άρα να μην [προσ]βληθεί από την κακουργία που παρουσιάζουν πολλά μέλη της.

Θλίβουν οι εξυπνακισμοί των δύο «κορυφαίων» πολιτικών αντρών. Αυτός, όμως, είναι ο ρόλος τους -να αποδείξουν στο πόπολο ποιος είναι ο εξυπνότερος, ικανότερος από τον άλλο, ήγουν η νίκη στις εντυπώσεις. Και αφού το πόπολο εντυπωσιαζόμαστε από εξυπνακισμούς, ο χρόνος κυλάει και η εγκληματικότητα παραμένει [και οξύνεται το κοινωνικό πρόβλημα].

Μένει να συνειδητοποιήσουμε ότι καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να πατάξει την εγκληματικότητα παρά με σκληρή καταστολή· το θέμα είναι να επανεύρει η ίδια η κοινωνία τις ασπίδες της απέναντι στην επέλαση της βίας [με βία εκδηλώνεται συνήθως η εγκληματικότητα].

Οι κάτοικοι των Εξαρχείων φημίζονται μεν για την ανεκτικότητά τους, αλλά κάτι πρέπει να κάνουν οι ίδιοι ώστε να μη χωρεί στον χώρο τους η άκρατη παραβατικότητα. Αλλο να ανέχεται η κοινότητα παραβατικούς με την έννοια του διαφορετικού, του περιθωριακού, του σαλού και τελείως άλλο να «ανέχεται» συμμορίες που οικειοποιούνται τον χώρο της ανεκτικότητας· συμμορίες οι οποίες έχουν πλέον αρχίσει να τρομοκρατούν τους κατοίκους.

Υπό τόσο σκληρές συνθήκες επιβίωσης, όμως, η κοινωνία δεν είναι σε θέση να αυτοοργανωθεί, να υπερασπιστεί τις αξίες και την ηπιότητα των κοινοτήτων της. Εχουν απισ- χνανθεί οι συνεκτικοί δεσμοί, ακόμη κι αυτοί που έδιναν τόπο σε όσους κινούνται στις παρυφές, στη μεθόριο της παραβατικότητας [της λοιδορίας της κρατικής νομιμότητας].

Αρα; Αρα ο θεός ή ο διάολος ή η τύχη να βάλουν το χέρι τους, γιατί αν προσδοκά κανείς να λύσουν το θέμα οι εκάστοτε κυβερνήσεις, ζήτω που καήκαμε. Κλείνει τ' αυτιά του βέβαια κανείς, όταν μιλάνε οι «θεσμοί» της χώρας, όταν λένε για εναλλακτικά σχέδια, οράματα, προοπτικές και άλλα φούμαρα. Αυτοί οι «θεσμοί» γεννάνε την εγκληματικότητα. Ας φροντίσουν λοιπόν οι ίδιοι να βελτιωθούν.