Τι αλλάζει στον τρόπο εισαγωγής σε ΑΕΙ-ΤΕΙ

Τέλος στην αναμονή χιλιάδων μαθητών, γονέων και εκπαιδευτικών θα δοθεί αυτή την εβδομάδα, με την ανακοίνωση του τελικού σχεδίου του υπουργείου Παιδείας για τον τρόπο εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.

Αν και οι προθέσεις του υπουργείου είναι γνωστές ήδη από τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν ο υπουργός, Κώστας Γαβρόγλου, προέβη στις σχετικές ανακοινώσεις, η τελική μορφή που θα έχει το νέο πλαίσιο εισαγωγής στα ΑΕΙ δεν έχει δει ακόμα το φως της δημοσιότητας.

Πάντως, στελέχη του υπουργείου καθησυχάζουν ότι ο χρόνος δεν πιέζει και ότι «όλα θα γίνουν στην ώρα τους», ενώ σύμφωνα με πηγές του ΑΠΕ-ΜΠΕ, το σχετικό νομοσχέδιο θα τεθεί άμεσα σε διαβούλευση και θα προλάβει να πάρει το δρόμο προς την Ολομέλεια της Βουλής μέσα στον Μάρτιο. Μάλιστα, στο εν λόγω νομοσχέδιο αναμένεται να ενσωματωθούν και οι συνέργειες πανεπιστημίων με ΤΕΙ, που βρίσκονται αυτό το διάστημα σε διαβούλευση.

Η αρχική στόχευση του υπουργείου ήταν να έχουν ολοκληρωθεί οι νομοθετικές διαδικασίες μέχρι τέλος Δεκεμβρίου 2018. Έτσι, η καθυστέρηση της ανακοίνωσης του τελικού σχεδίου, έχει προκαλέσει ανησυχία σε μεγάλο αριθμό μαθητών, κυρίως της Β’ λυκείου.

Στάση αναμονής κρατούν και οι εκπαιδευτικοί, μέρος του προβληματισμού των οποίων αποτελεί το πώς θα διαρθρωθεί εν τέλει το ωρολόγιο πρόγραμμα, αλλά και τι επιμορφώσεις θα χρειαστούν. «Αυτή τη στιγμή, έχουμε ακούσει μόνο σχέδια, έχουμε διαβάσει διαρροές, περιμένουμε από το υπουργείο τις επίσημες ανακοινώσεις και ευελπιστούμε ότι θα πάρουμε απαντήσεις», σημείωσε εκπαιδευτικός της Δευτεροβάθμιας.

Όσο για τα φροντιστήρια, αν και από την ηγεσία του υπουργείου έχει τονιστεί η ανάγκη, οι αλλαγές στην Γ’ λυκείου και το νέο τρόπο εισαγωγής στην Τριτοβάθμια να επιφέρουν πλήγμα στην παραπαιδεία, διαφαίνεται ότι αυτό θα είναι πολύ δύσκολο για να επιτευχθεί. «Όπως και να έχει, εμείς θα πρέπει να προσαρμοστούμε στις όποιες αλλαγές. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα γίνουν αλλαγές στο σύστημα», επεσήμανε ιδιοκτήτης φροντιστηρίου.

Πιθανές αλλαγές στις αλλαγές και ερωτηματικά

Σύμφωνα με στελέχη του υπουργείου, θα υπάρξουν μερικές αλλαγές σε σχέση με τα όσα είχαν ανακοινωθεί τον Σεπτέμβριο, αλλά χωρίς αυτές να αλλοιώνουν τη φιλοσοφία του νέου συστήματος.

Αρχικά, ερωτηματικό παραμένει τι θα ισχύσει με το βαθμό του Απολυτηρίου. Αν θα ισχύσει, δηλαδή, η συνδιαμόρφωση του βαθμού των υποψηφίων κατά 90% από τον μέσο όρο των βαθμών τους στα πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα και κατά 10% από τον βαθμό του απολυτηρίου ή αν η ρύθμιση παραλειφθεί.

Επίσης, τα τμήματα, από «Τμήματα ελεύθερης πρόσβασης» (ΤΕΠ) και «Τμήματα πρόσβασης μόνο με πανελλαδικές εξετάσεις» (ΤΠΠΕ) θα μετονομαστούν, κατά πάσα πιθανότητα, σε «πράσινα» και «κόκκινα» αντίστοιχα.

Για φέτος, επίσης, ίσως να μετατεθεί για αργότερα ο χρόνος κατάθεσης του πρώτου μηχανογραφικού που θα κληθούν να συμπληρώσουν οι μαθητές οι οποίοι θα τελειώσουν τον ερχόμενο Ιούνιο τη Β’ λυκείου -με βάση το οποίο μηχανογραφικό θα χαρακτηριστούν τα «πράσινα» και τα «κόκκινα» τμήματα- στην περίπτωση που καθυστερήσουν οι διαδικασίες που θα ακολουθήσουν τη νομοθέτηση των συνεργειών των πανεπιστημίων με ΤΕΙ.

Οι αναμενόμενες ανακοινώσεις

Για την Γ’ λυκείου, οι βασικές αλλαγές που έχουν ανακοινωθεί και αναμένεται να παραμείνουν στο νομοσχέδιο του υπουργείου είναι οι εξής:

Οι τρεις Ομάδες Προσανατολισμού, θα γίνουν τέσσερις. Καθεμία από τις Ομάδες, θα αντιστοιχεί σε ένα Επιστημονικό Πεδίο.

Τα βασικά μαθήματα της κάθε ομάδας θα είναι τα ίδια με την αντίστοιχη σημερινή Ομάδα Προσανατολισμού, με εξαίρεση την αντικατάσταση των Λατινικών από το μάθημα της Κοινωνιολογίας. Επίσης, τα μαθήματα Νεοελληνική Γλώσσα και Νεοελληνική Λογοτεχνία θα ενοποιηθούν στο μάθημα Νεοελληνική Γλώσσα και Γραμματεία, το οποίο θα είναι εξεταζόμενο για όλους τους υποψηφίους. Τα Λατινικά θα είναι μάθημα επιλογής.

Η σημερινή Ομάδα Προσανατολισμού Θετικών Σπουδών θα διαιρεθεί σε δύο Ομάδες Προσανατολισμού, την Ομάδα Προσανατολισμού «Θετικές Σπουδές» και την Ομάδα Προσανατολισμού «Σπουδές Υγείας». Η πρώτη θα οδηγεί στο δεύτερο και η δεύτερη στο τρίτο Επιστημονικό Πεδίο – Θετικές και Τεχνολογικές Επιστήμες και Επιστήμες Υγείας και Ζωής, αντίστοιχα.

Κάθε Ομάδα Προσανατολισμού θα περιλαμβάνει μόνο τα μαθήματα στα οποία οι υποψήφιοι θα εξεταστούν τόσο για το απολυτήριο όσο και για την εισαγωγή τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Οι συντελεστές βαρύτητας θα καταργηθούν και όλα τα μαθήματα θα έχουν την ίδια βαρύτητα.

 Για το ημερήσιο Γενικό Λύκειο θα προβλέπονται τρία μαθήματα Γενικής Παιδείας, Νεοελληνική Γλώσσα και Γραμματεία (6 ώρες), Θρησκευτικά (1 ώρα) και Φυσική Αγωγή (2 ώρες), ενώ για το εσπερινό Γενικό Λύκειο προβλέπονται δύο μαθήματα Γενικής Παιδείας, Νεοελληνική Γλώσσα (6 ώρες) και Θρησκευτικά (1 ώρα).

Επιπλέον, για το ημερήσιο Γενικό Λύκειο θα προβλέπονται δύο διδακτικές ώρες για ένα μάθημα επιλογής. Στις επιλογές περιλαμβάνονται ειδικά μαθήματα που οι υποψήφιοι μπορεί να χρειαστούν και για την εισαγωγή τους σε κάποια Τμήματα.

Τα μαθήματα των Ομάδων Προσανατολισμού θα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος, με έξι διδακτικές ώρες για το καθένα.

Όσον αφορά τον τρόπο απόκτησης του απολυτηρίου, αυτός θα παραπέμπει σε ένα τύπο περιφερειακών, «μίνι-πανελλαδικών» εξετάσεων.

Οι βαθμοί των τετραμήνων θα διαμορφώνονται για όλα τα μαθήματα εκτός της Φυσικής Αγωγής, από ωριαία διαγωνίσματα και εργασίες, όπως συμβαίνει και σήμερα. Οι γραπτές ενδοσχολικές απολυτήριες εξετάσεις του Ιουνίου θα γίνονται στα τέσσερα εξάωρα μαθήματα (που αναφέρθηκαν παραπάνω), τα ίδια στα οποία θα εξετάζονται στη συνέχεια όσοι επιλέξουν να συμμετάσχουν στις πανελλαδικές εξετάσεις.

Τα σχολεία θα χωριστούν σε ομάδες, ανά δήμο στις μεγάλες πόλεις και ανά νομό στην επαρχία. Τα θέματα σε κάθε εξεταζόμενο μάθημα θα προετοιμάζονται από ομάδα διδασκόντων όλων των σχολείων ανά ομάδα και το τελικό διαγώνισμα θα προκύπτει μετά από κλήρωση ομάδας θεμάτων μέσα από ένα μεγαλύτερο πλήθος. Τα θέματα θα στέλνονται ηλεκτρονικά στους μαθητές των σχολείων της συγκεκριμένης ομάδας και η εξέταση θα είναι δίωρη. Επιτηρητές θα είναι οι καθηγητές των δημόσιων σχολείων αλλά διαφορετικής ειδικότητας από την ειδικότητα των καθηγητών του εξεταζόμενου μαθήματος. Στα ιδιωτικά σχολεία οι επιτηρητές θα είναι ένας από το δημόσιο σχολείο και ένας από το ιδιωτικό σχολείο. Τα γραπτά των μαθητών, αφού καλυφθούν τα ονόματα, θα βαθμολογούνται από καθηγητή άλλου σχολείου.

Ο βαθμός για κάθε γραπτώς εξεταζόμενο μάθημα θα προκύπτει με βαρύτητα 40% για την τελική ενδοσχολική εξέταση και 60% για το βαθμό των δύο τετραμήνων. Για τα άλλα μαθήματα, ο τελικός βαθμός θα προκύπτει κατά 100% από τον βαθμό των δύο τετραμήνων.

Ο βαθμός του απολυτηρίου θα προκύπτει από τον μέσο όρο όλων των μαθημάτων που θα διδάσκονται στην Γ’ Λυκείου.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Έχει μέλλον η δημοσιογραφία;

Σε μια εποχή που τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έχουν καταντήσει ένας θεσμός που διαρκώς απαξιώνεται στη συνείδηση των πολιτών, που τα social media λειτουργούν και σαν πομπός αναπαραγωγής ειδήσεων και η δραματική μείωση της κυκλοφορίας εφημερίδων και περιοδικών δείχνει την όλο και μικρότερη επιρροή του Τύπου, της υποτιθέμενης 4ης εξουσίας, μοιραία τίθεται το ερώτημα: Έχει μέλλον η δημοσιογραφία;

Κι επιπλέον, χρειάζονται οι σύγχρονες κοινωνίες εφημερίδες και Μέσα Ενημέρωσης, ρεπορτάζ, δημοσιογράφους που πιστεύουν στην ερευνητική δημοσιογραφία και θέλουν να αποκαλύπτουν κρυμμένα μυστικά;

Είναι μόνο η οικονομική κρίση που ευθύνεται για τη διαρκή συρρίκνωση στις κυκλοφορίες των εφημερίδων ή έχουν ευθύνη και οι δημοσιογράφοι για τον τρόπο που λειτουργούν, για τα ρεπορτάζ που επιλέγουν και τον τρόπο που παρουσιάζουν τις ειδήσεις;

Το πιθανό τέλος του χαρτιού θα σηματοδοτήσει και το τέλος της δημοσιογραφίας ή μήπως το ρεπορτάζ θα συνεχιστεί με άλλους τρόπους και τη συνδρομή της τεχνολογίας; Πώς μπορούν να επιβιώσουν μεγάλοι δημοσιογραφικοί όμιλοι με την παλαιά δυσκίνητη δομή τους στα δεδομένα της εποχής των smart phones; Οι όλο και μειούμενες δαπάνες για διαφήμιση δεν θα οδηγήσουν σε μείωση των θέσεων εργασίας στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης με παράλληλη κατακρήμνιση της αμοιβής και συνεπώς υποβάθμιση του δημοσιογραφικού προϊόντος; Πώς μπορεί να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος;

Έχουμε αναρωτηθεί γατί φαίνεται πιο εύκολο να επιτευχθεί η ανάκαμψη της οικονομίας παρά να επανέλθει η εμπιστοσύνη στα Μέσα Ενημέρωσης; Οι δημοσιογράφοι έχουμε σκεφτεί πώς μας βλέπουν οι πολίτες και γιατί η κοινή γνώμη μας γυρίζει την πλάτη; Γιατί άραγε το σύνθημα αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι είναι ελκυστικό σε πλατιές μάζες;

Ώρα για λίγη αυτοκριτική

Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τους δημοσιογράφους και τα Μέσα Ενημέρωσης, θεωρούν ότι η δημοσιογραφία δεν είναι χρήσιμη, δεν τους πειράζει αν δεν διαβάσουν τα νέα, δεν ενοχλούνται αν τα δελτία δεν μεταδοθούν, δεν υποφέρουν από στερητικό σύνδρομο αν δεν αγοράσουν εφημερίδα. Κάποιοι, ίσως να νιώθουν και απελευθερωμένοι.

Πώς αντιδρούν οι δημοσιογράφοι μπροστά στη μεγαλύτερη κρίση που βιώνει το επάγγελμα –όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς- τα τελευταία 30 χρόνια;

Στρέφονται στο ρεπορτάζ; Προσπαθούν να κάνουν πιο ελκυστικά τα κείμενά τους; Στύβουν το μυαλό τους για να βρουν νέους τρόπους να προσεγγίσουν τα κοινά τους; Μπαίνουν στη λογική να ξαμοληθούν για αποκαλύψεις και νέες ιστορίες; Κι επιπλέον: Αντιδρούν όταν οι πολιτικοί τους κατηγορούν για fake news; Πώς προστατεύουν το προϊόν και την υστεροφημία τους απέναντι στις κατηγορίες περί διαπλοκής από πολιτικούς ή τον κάθε καφενόβιο που ρίχνει στους δημοσιογράφους το ανάθεμα για ό,τι κακό συμβαίνει;

Σε μεγάλο βαθμό, ας το παραδεχτούμε, οι δημοσιογράφοι μοιάζουν να κοιτάζουν το είδωλό τους στον καθρέπτη. Από την επιλογή τους να κλειστούν στα γραφεία αντί να ανοιχτούν στην κοινωνία αναζητώντας καλά κι ενδιαφέροντα θέματα.

Ξεχνούν τον βασικό κανόνα: Ποτέ, κανείς δεν είπε ότι η δημοσιογραφία είναι εύκολη δουλειά.

Κυρίως όμως: Αν οι δημοσιογράφοι θεωρούν ότι είναι εργαζόμενοι β’ διαλογής, ότι δεν έχουν ζωή, ότι σε όλες τις άλλες δουλειές περνούν καλύτερα ενώ οι ίδιοι είναι κλεισμένοι ολημερίς σε ένα γραφείο, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι στην περίπτωση που κάτι τέτοιο ισχύει αυτό ερμηνεύει και την αποτυχία της δημοσιογραφίας να συγκινήσει. Αν οι ρεπόρτερς ζουν σε ένα δικό τους Τρούμαν Σόου, τότε πώς να καταλάβουν τι γίνεται έξω από το αποστειρωμένο περιβάλλον των γραφείων τους, έξω από τα υπουργικά γραφεία, έξω από το καφενείο της Βουλής και μακριά από τις πολυτελείς αίθουσες των ξενοδοχείων;

Λυπάμαι, αλλά το ρεπορτάζ πιο πιθανό είναι να το βρεις σε κάποιο hot spot παρά στο φόρουμ των Δελφών. Διότι πολλές φορές οι δημοσιογράφοι βλέπουν τη δουλειά τους σαν βατήρα για να μετακινηθούν στον πολιτικό στίβο, πιθανόν για λόγους επαγγελματικής αποκατάστασης. Κι αυτό μάλλον δεν βοηθά στην προσπάθεια να αντιληφθεί η κοινή γνώμη τον δημοσιογράφο σαν σταυροφόρο της αλήθειας και της δικαιοσύνης, αφού ο πολιτευτής απογυμνώνεται σαν αγωνιστής της αριστεράς και της δεξιάς του τσέπης.

Καλά μας τα πες φίλε μου, θα σκεφτείς, όμως τι να κάνουμε;

Αν είσαι δημοσιογράφος μπορείς να σταματήσεις την αυτοπαρατήρηση. Πρέπει να καταλάβεις ότι οι δημοσιογράφοι δεν είναι μέρος του προβλήματος απλώς και μόνο γιατί οι εκδοτικές επιχειρήσεις τους έπαιρναν δάνεια, ή επειδή δεν έκαναν κάτι για να σταματήσουν τον κατήφορο που μας οδήγησε στην κρίση. Όχι μόνο επειδή παγκοσμίως δεν υπάρχουν επιχειρήσεις που να μπορούν να λειτουργήσουν ή να μεγαλώσουν χωρίς επενδυτικά κεφάλαια, χωρίς πρόσβαση στον δανεισμό, ιδίως στη σημερινή εποχή.

Πριν την κρίση, δυστυχώς, ακόμη κι αν έγραφες ότι έρχεται το τέλος, όσο κι αν προειδοποιούσες, ό,τι κι αν έλεγες, δεν ήσουν παρά ένας γραφικός σπασίκλας που προσπαθούσε να χαλάσει το πάρτι. Ρεπορτάζ με προειδοποιήσεις, αποκαλύψεις γα σκάνδαλα υπήρξαν πολλές πριν το 2009,όσο κι αν κάποιοι βολεύονται να μιλάνε για την κρατικοδίαιτη δημοσιογραφία.

Αποκαλύψεις για μίζες στα εξοπλιστικά, για παράνομες προσλήψεις, για διασπάθιση δημοσίου χρήματος, για τακτοποιήσεις ημετέρων, ο Τύπος προσπάθησε να κάνει τη δουλειά του με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσε.

Είναι δύσκολο να πείσεις τον γείτονά σου, τον απογοητευμένο αναγνώστη σου και τελικά την κοινή γνώμη ότι κάνεις τη δουλειά σου με ευσυνειδησία. Όχι επειδή είσαι έγκριτος, πιο έξυπνος και διαφορετικός από τον μέσο πολίτη. Αλλά γιατί αυτό είναι το δικό σου μεράκι, να αποκαλύπτεις, να ενημερώνεις, να ξετρυπώνεις την αλήθεια, να βοηθάς τον αδύναμο, να αδιαφορείς για απειλές και εκβιασμούς από τους ισχυρούς της πολιτικής ή της οικονομίας, αυτούς που νομίζουν ότι είναι ανεξέλεγκτοι. Οι δημοσιογράφοι ευθύνονται για την αποκάλυψη δεκάδων ή και εκατοντάδων σκανδάλων που οι κρατικές υπηρεσίες δεν μπόρεσαν να ανιχνεύσουν, υποθέσεων που οι ισχυροί δεν κατάφεραν να αποσιωπήσουν και να κουκουλώσουν.

Οι δημοσιογράφοι δεν είναι τσακάλια, ούτε πόρνες.

Όπως λένε και στη Βρετανία, οι δημοσιογράφοι πρέπει να λειτουργούν σαν ένα είδος public watchdog.

Να πείσουν όσους έχουν σταματήσει να βλέπουν δελτία ειδήσεων επειδή θεωρούν ότι υπάρχει προπαγάνδα ότι αξίζει να συμμετέχουν.

Να θυμηθούν ότι σήμερα δεν είναι είδηση αν ένας μεγιστάνας πίνει σαμπάνιες καπνίζοντας πούρα στη Μύκονο. Είναι όμως είδηση αν ένας υπουργός έχει πάρει δάνειο από κρατική τράπεζα και κάνει διακοπές με το σκάφος στη Μύκονο καπνίζοντας πούρα σαν να ναι ολιγάρχης ενώ παριστάνει τον αριστερό επειδή μοιράζει επιδόματα των 100 ευρώ στους Έλληνες που με την πολιτική του φτωχοποίησε.

Δεν χωράνε αυταπάτες. Οι δημοσιογράφοι δεν είναι καλύτεροι από τους υπόλοιπους. Αν το καταλάβουν, έχουν πιθανότητες να επουλώσουν τις πληγές. Πρέπει να αναζητούν θέματα που απασχολούν τους πολίτες. Όσο κι αν πολλοί θέλουν να κάνουν τα ρεπορτάζ… advertorials, δηλαδή πληρωμένα κομμάτια από διαφημιζόμενους που θέλουν γκρίζα διαφήμιση σε στυλ ρεπορτάζ παρά μια ξεκάθαρη ρεκλάμα για τα προϊόντα τους.

Όσο κι αν όλοι οι ισχυροί, από τον Τραμπ και τον Ιταλό Σαλβίνι,από τον Τσίπρα μέχρι τον Μαδούρο, όλοι βρίζουν τους δημοσιογράφους. Όλοι τους στοχοποιούν τα ΜΜΕ για ό,τι κακό θεωρώντας ότι οι δημοσιογράφοι είναι εύκολος και βολικός στόχος.

Η δημοσιογραφία έχει να κάνει με την φωνή των άλλων, με την κατανόηση των προβλημάτων, με την ενσυναίσθηση. Οι καλύτερες ιστορίες έρχονται από εκεί που ζουν οι άλλοι, έξω από το δικό μας βασίλειο.

Καλό θα ήταν να μην ξεχνούν οι δημοσιογράφοι ποιους θέλουν να προστατεύουν: Τους αναγνώστες, τους αδυνάτους, τους ανέργους, τους γέροντες ή κάποιους άλλους;

Να δώσουν ρόλο στους αναγνώστες, να αντιληφθούν ότι πρόσβαση στην αλήθεια δεν έχουν μόνο οι δημοσιογράφοι, ιδίως στην εποχή των social media και να ξανακάνουν τη δημοσιογραφία κοινωφελή υπηρεσία, όχι με την έννοια του λειτουργήματος, αλλά με την έννοια του κοινού καλού.   

Μάκης Πολλάτος

Εισαγγελική παρέμβαση για το εμετικό πρωτοσέλιδο του «Μακελειού» ζήτησε η Αννέτα Καββαδία

Tην παρέμβαση εισαγγελέα για το χυδαίο πρωτοσέλιδο του «Μακελειού» -που καταφέρεται με σκαιότατο τρόπο στις γυναίκες πολιτικούς του ΣΥΡΙΖΑ και τη σύντροφο του πρωθυπουργού- ζήτησε η Αννέτα Καββαδία.

Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έγραψε σε ανάρτησή της στο Facebook:

“Συνειδητά ΔΕΝ αναπαράγω το εμετικό πρωτοσέλιδο. Συνειδητά..

ΔΕΝ δίνω χώρο και προβολή σε κάποιον που συστηματικά αναπαράγει τέτοιου είδους «απόψεις». Απολύτως συνειδητά, όμως, ΔΕΝ θα πω : «Εεεε, και τι έγινε; Πάντα τέτοιος ήταν». Γιατί η Ιστορία μας έχει δείξει το πού μπορεί να οδηγήσει η συστηματική στόχευση στα χαμηλότερα ανθρώπινα ένστικτα… Εισαγγελική παρέμβαση έπρεπε να έχει, ήδη, υπάρξει. Από χθες. Και απορώ με την ολιγωρία…”

 topontiki

Μια παγκόσμια μέρα για το μωβ

Γράφει η  Αρχοντία Κάτσουρα

Πολλά χρόνια πριν, φοιτήτρια ακόμα, διάβασα το «Μωβ». Το πεζογράφημα της Μάγδας Νικολαΐδου για τις γυναίκες, τον αγώνα για τα δικαιώματα, τον φεμινισμό, τον έρωτα, την τρέλα, την ελπίδα.

Θυμάμαι να φοβάμαι και να θυμώνω και να νιώθω δυνατή και ταυτόχρονα ευάλωτη. Ημουν ακόμη μικρή για να μπορώ να τα χωνέψω όλα αυτά, ενώ αναζητούσα να βρω τη δική μου θέση σε έναν κόσμο που ένιωθα ότι ανοιγόταν μπροστά μου, που προσπαθούσα να καταλάβω και που φοβόμουν ότι δεν θα με καταλάβει ποτέ. Και που πίστευα ότι δεν είναι φτιαγμένος για τις γυναίκες.

Τι έγινε μετά; Θα σας γελάσω. Ούτε κι εγώ ξέρω.

Το έψαξα ξανά αυτές τις μέρες. Ηθελα να θυμηθώ, μπορεί να ήθελα και να με μετρήσω ξανά. Να δω αν έχω εγώ αλλάξει από τότε, αν ακόμα μπορεί να με τρομάξει ή να με συγκινήσει.

Στη σελίδα 40 είχα υπογραμμίσει τότε μερικές φράσεις: «Τι κρίμα που δεν υπάρχει παλικάρι να με ξυπνήσει με ένα φιλί στο στόμα. Να βασιλέψουμε τη χώρα. Να διώξουμε όλα τα στοιχειά. Αγαπημένοι κι αιωνόβιοι. Να νικήσουμε για πάντα το κακό. Τι κρίμα».

Δεν ξέρω αν είχα προλάβει να απομυθοποιήσω τον κόσμο τότε, ούτε αν ήλπιζα στα τάματα των παραμυθιών. Αν με ρωτήσεις, μερικές φορές αισθάνομαι παιδί, ούτε αγόρι ούτε κορίτσι. Είναι τις μέρες που ξαφνικά ο ήλιος σκάει μέσα από τα σύννεφα ή τα πρωινά που ξυπνάω και ανέλπιστα έχει χιονίσει.

Ή όταν βρίσκομαι μπροστά στη θάλασσα και το μόνο που σκέφτομαι είναι μια βουτιά από ψηλά. Να αφήνομαι, να σκάω σαν βόμβα μέσα στο νερό και οι φυσαλίδες του αέρα να με φέρνουν πίσω στην επιφάνεια χωρίς να κάνω καμία προσπάθεια να κολυμπήσω ή να επιπλεύσω. Πόσο αγνή αισθάνομαι εκείνες τις ώρες. Ο κόσμος είναι νέος και όμορφος ξανά και μπορώ τα πάντα, χωρίς να με ορίζει το φύλο μου.

Βέβαια ποτέ δεν πίστεψα στους πρίγκιπες των παραμυθιών, ίσως γιατί κανείς δεν μου είπε ότι είμαι πριγκίπισσα. Στις πριγκίπισσες όλα έρχονται εύκολα, δεν έχουν παρά να απλώσουν το χέρι και να τα πιάσουν ή να εκφράσουν μια επιθυμία και αυτή να εκπληρωθεί. Βαρετό ακούγεται αυτό, κι ας κοστίζει πολύ να δίνεις μικρές μάχες κάθε μέρα για τα αυτονόητα.

Ξαναγύρισα στο «Μωβ». Μερικές αλήθειες του -άλλα υπογραμμισμένα σημεία στις σελίδες του- με αγγίζουν ακόμα. Ή εγώ δεν άλλαξα και τόσο ή ο κόσμος παραμένει ίδιος.

8 Μαρτίου 2019, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Απεργήσαμε, βγήκαμε στους δρόμους, φωνάξαμε συνθήματα, πολιτικοί, άνδρες και γυναίκες, μίλησαν για τα δικαιώματα και τα δίκαια αιτήματα για ίση αμοιβή για ίση εργασία, ίσες ευκαιρίες στους χώρους δουλειάς και στην εκπαίδευση, τέτοια πολύ ωραία, ενίοτε και ηχηρά. Στον δρόμο κάποια καταστήματα μοίραζαν τριαντάφυλλα -ευκαιρία για εμπόριο.

Κι αναρωτιέμαι, γιατί δεν μου λένε σχεδόν τίποτα όλα αυτά; Ισως γιατί ακόμη και σήμερα υπάρχουν γυναίκες που χάνουν τη ζωή τους από έναν άνδρα, ερωτικό σύντροφο ή συγγενή. Που ακόμη και αν έχουν τα ίδια προσόντα και ικανότητες με έναν συνάδελφό τους δεν θα πάρουν προαγωγή, ούτε τα ίδια χρήματα. Που πέφτουν θύματα βιασμού και πρέπει να αποδείξουν ότι «δεν τα ’θελαν».

Που το τραγούδι «Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά» δεν απέχει και πολύ από την καθημερινότητά τους. Ή άλλες που θα πρέπει να απολογούνται αν αποφασίσουν ότι δεν θέλουν να κάνουν γάμο ή παιδιά. Ή, ακόμη περισσότερο, αν επιλέξουν σύντροφο για συνοδοιπόρο στη ζωή τους και όχι «μπαμπά» ή «χορηγό». Και ας μη μιλήσουμε για τις γυναίκες που ζουν σε εμπόλεμες περιοχές ή είναι πρόσφυγες ή μετανάστριες.

Με αφήνει πάντα αμήχανη η Ημέρα της Γυναίκας, όπως όλες οι παγκόσμιες ημέρες, είναι η αλήθεια. Ετσι αμήχανα αισθάνθηκα και χθες, κι ας θυμήθηκα ξανά το μωβ. Ονειρεύομαι τη μέρα που αυτή την επέτειο θα την ξεχνάμε γιατί δεν θα μας χρειάζεται.  

Λαός καρναβάλι

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Λέει μερικά πολύ ωραία πράγματα ο Μιχαήλ Μπαχτίν στο θαυμάσιο βιβλίο του «Ο Ραμπελαί και ο κόσμος του» [Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης] για τη λαϊκότητα και την ελευθερία του καρναβαλιού κατά τον Μεσαίωνα, που τα προλάβαμε πολλοί από μας στα χωριά μας -και άλλους τους έχουν ενθαρρύνει να δουν «αλλιώς» τη ζωή και άλλους τους έχουν αφήσει αδιάφορους. Εδώ μας ενδιαφέρουν οι πρώτοι.

Το καρναβάλι ας πούμε δεν είναι να το παρακολουθείς, όπως σήμερα συμβαίνει, αλλά να το ζεις. Το καρναβάλι έχει τους δικούς του νόμους, αντίθετους με τους καθιερωμένους, οι οποίοι επιτρέπουν στον καθένα να μετέχει στα πάντα, ανανεούμενος και αναγεννώμενος μέσα στον καρναβαλικό πανηγυρικό κόσμο. Εδώ κυριαρχούν οι τρελοί και οι γελωτοποιοί, το παιxνίδι γίνεται η ίδια η ζωή, είναι η δεύτερη ζωή του λαού «οργανωμένη επί της αρχής του γέλιου· είναι μια γιορταστική ζωή».

Οπως κάθε γιορτή, κάνει τους ανθρώπους να ομονοούν και γαληνεύει τα πάθη τους αφήνοντάς τα να ξεσπάσουν με υποκατάστατα. Είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε ότι κάθε γιορτή «είναι μια πολύ σημαντική πρωτομορφή της ανθρώπινης κουλτούρας» και όλες οι γιορτές συνδέονται με στιγμές κρίσης, καμπής στη ζωή της φύσης και της κοινωνίας. Στη διάρκεια του καρναβαλιού συντρίβονται οι ιεραρχίες. «Το καρναβάλι γιόρταζε, κατά κάποιον τρόπο, την προσωρινή απελευθέρωση από την κυρίαρχη αλήθεια και το υπάρχον καθεστώς, την προσωρινή κατάργηση όλων των ιεραρχικών σχέσεων, προνομίων, κανόνων και απαγορεύσεων».

Στο καρναβάλι χαλαρώνει η σοβαρότητα και η καθώς πρέπει γλώσσα και κυριαρχούν οι άσεμνες λέξεις και εκφράσεις. Το καρναβάλι «εξαγιάζει την ελευθερία της επινόησης, επιτρέπει να συνδυάζονται τα αταίριαστα και να έρχονται κοντά τα απομακρυσμένα, υποβοηθά την απελευθέρωση από την κυρίαρχη οπτική για τον κόσμο, από κάθε σύμβαση, από τις κοινότοπες αλήθειες, από οτιδήποτε συνηθισμένο, τετριμμένο, κοινώς αποδεκτό, μας επιτρέπει να αντικρίσουμε τον κόσμο με άλλο μάτι, να συναισθανθούμε τη σχετικότητα όλων όσα υπάρχουν και τη δυνατότητα μιας εντελώς διαφορετικής τάξης του κόσμου».

Σημαντική είναι η προσέγγιση που κάνει στο μοτίβο της μάσκας, το πιο πολύσημο της λαϊκής κουλτούρας: «Η μάσκα συνδέεται με τη χαρά της αλλαγής και της επανενσάρκωσης, με την εύθυμη σχετικότητα, με την εύθυμη άρνηση της ταυτότητας και της ταυτοσημίας· σχετίζεται με τις μεταβάσεις, τις μεταμορφώσεις, τις παραβιάσεις των φυσικών ορίων. Στη μάσκα ενσαρκώνεται η παιγνιώδης αρχή της ζωής, που βασίζεται σε μια εντελώς ιδιαίτερη αλληλεπίδραση πραγματικότητας και εικόνας, η οποία χαρακτηρίζει τις αρχαιότερες τελετουργικο-παραστατικές μορφές».

Εχει τη δική του γραμματική το καρναβάλι, που δεν είναι παρά μια εύθυμη φάρσα, ένα αναποδογύρισμα της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, μια πνοή ελευθερίας που διαρκεί λίγο αλλά ωθεί τους καταπιεσμένους να αναπνεύσουν και να στείλουν στον αγύριστο εξουσίες και καταπιεστικούς νόμους [τους νόμους των ισχυρών]. Το καρναβάλι [ήταν] ο λαός.

Καταργείται για πρώτη φορά μετά από 70 χρόνια ο νόμος περί καταχραστών του Δημοσίου

Καταργείται για πρώτη φορά μετά από 70 χρόνια ο πολυσυζητημένος νόμος περί καταχραστών του δημοσίου ( 1608 του 50) με τον οποίο τα τελευταία χρόνια δικάστηκαν και καταδικάστηκαν  πολλοί κατηγορούμενοι ακόμα και σε ισόβια, ποινή η οποία καταργείται και δεν προβλέπεται πλέον.

Με τις νέες ρυθμίσεις όσοι καταχρώνται δημόσιο χρήμα θα τιμωρούνται με ποινές κάθειρξης ως 15 χρόνια, ενώ για τα αδικήματά τους θα υπάρχει ειδική παραγραφή 20ετίας.

Η νομοθετική μεταβολή που ανακοινώθηκε σήμερα από τον υπουργό Δικαιοσύνης Μιχάλη Καλογήρου στο πλαίσιο ευρύτατων αλλαγών για τον νέο Ποινικό Κώδικα, είχε επισημανθεί από χρόνια τόσο από την νομική κοινότητα όσο και από έγκριτους δικαστικούς και στοχεύει, όπως είπε και ο υπουργός Δικαιοσύνης στον εκσυγχρονισμό της σχετικής νομοθεσίας.

Με τις νέες διατάξεις του νέου Ποινικού Κώδικα, τονίστηκε ότι η κατάργηση του ειδικού νόμου περί καταχραστών, δεν σηματοδοτεί στο εξής  ευνοϊκή μεταχείριση για όσους καταχρώνται το δημόσιο χρήμα.

Ειδικότερα με τις νέες ρυθμίσεις:

- Καταργείται εντελώς ο νόμος περί καταχραστών του δημοσίου (1608 του 50)

- Καταργείται η ποινή των ισοβίων για τους καταχραστές του δημοσίου.

- Οι καταχραστές του δημοσίου θα τιμωρούνται με ποινές ως 15 χρόνια κάθειρξη.

- Αν αποκαθιστούν πλήρως τη ζημιά που έχουν προκαλέσει μπορεί να έχουν ευνοϊκή ποινική μεταχείριση ή και σε εξαιρετικές περιπτώσεις να αθωώνονται.

- Ως καταχρηστής σε βάρος του δημοσίου ορίζεται εκείνος  που με τις παράνομες συμπεριφορές του (απιστίες, πλαστογραφίες, ψευδείς βεβαιώσεις και άλλα αδικήματα) θα προκαλεί ζημιά στο δημόσιο.

-Ως δημόσιο ορίζεται από τον νέο Ποινικό Κώδικα, το δημόσιο, οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, όχι όμως άλλοι φορείς ιδιωτικής νομικής φύσεως που μπορεί να διαχειρίζονται δημόσια περιουσία. Επίσης στο δημόσιο δεν περιλαμβάνονται τα πιστωτικά ιδρύματα.

-Σε ό,τι αφορά τους καταχραστές του δημοσίου οι νέες διατάξεις που περιλαμβάνονται στον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας και αφορούν στο σύνολο των παραβατών της ποινικής νομοθεσίας ( πλημμελήματα και κυρίως κακουργήματα) περιλαμβάνει και τους καταχραστές.

Ειδικότερα σύμφωνα τις νέες ρυθμίσεις του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας:

- Και για τους καταχραστές του δημοσίου προβλέπεται η διαδικασία της ποινικής διαπραγμάτευσης, διαδικασία που θα ισχύει για όλα τα κακουργήματα.

Κατά την παρουσίαση των νέων διατάξεων, διευκρινίστηκε ότι:

-για τους καταχραστές του δημοσίου υπάρχει και η αυστηρή νομοθεσία για το ξέπλυμα που προβλέπει δημεύσεις και χρηματικές ποινές ανάλογες με τη ζημιά που έχουν προκαλέσει σε βάρος του δημοσίου.

Σε ό,τι αφορά τις εκκρεμείς υποθέσεις με κατηγορουμένους με βάση τον νόμο του 1608 του 50 διευκρινίστηκε, ότι αν η δίκη δεν έχει τελειώσει και οι νέες διατάξεις έχουν ήδη ψηφιστεί πριν απόφαση, τότε θα εφαρμοστεί, όπως προβλέπει το σύνταγμα ο νέος ευνοϊκότερος νόμος. Θα υπάρξει όμως και μεταβατική διάταξη.  

Ιωάννα Μάνδρου

Ο μακρύς «δημογραφικός χειμώνας» της Ελλάδας

Του Γιώργου Στάμκου

Το δημογραφικό πρόβλημα, αν και ήρθε επιτακτικά στο προσκήνιο εξαιτίας της διόγκωσής του λόγω και της οικονομικής κρίσης της Ελλάδας, σε σημείο ώστε να αναγορευτεί σε “υπ' αριθμόν ένα εθνικό πρόβλημα” και να συζητηθεί πρόσφατα στην Βουλή, εντούτοις πρόκειται για ένα πρόβλημα που ξεκίνησε να μαστίζει τη χώρα μας από τις αρχές της δεκαετίας του 1980.

Ήταν το 1981 όταν ο δείκτης γεννητικότητας της Ελλάδας έπεσε για πρώτη φορά στα 2,09 παιδιά ανά γυναίκα αναπαραγωγικής ηλικίας, δηλαδή κάτω από το όριο του 2,1 που είναι και ο δείκτης για την ομαλή αντικατάσταση των γενεών και τη σταθερότητα του πληθυσμού. Από τότε μειώνεται διαρκώς για να φθάσει το 2013, στο απόγειο της κρίσης, στο ναδίρ του 1,28 παιδιά ανά γυναίκα αναπαραγωγικής ηλικίας, για να ανέβει στη συνέχεια ελαφρώς στο 1,45 παιδιά το 2018. Είναι ένας από τους χαμηλότερους δείκτες γεννητικότητας στην Ευρώπη και παγκοσμίως.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ μόνον κατά την εξαετία 2010-2015 η διαφορά μεταξύ εξερχόμενων μεταναστών από την Ελλάδα και εισερχόμενων σε αυτή -η λεγόμενη “αρνητική μετανάστευση”- ανήλθε στους -251.731. Μόνον κατά το έτος 2012, οπότε καταγράφηκε και η μεγαλύτερη οικονομική ύφεση στη χώρα, εγκατέλειψαν την Ελλάδα 124.194 άτομα, όχι μόνον Έλληνες πολίτες αλλά και νομίμως διαμένοντες αλλοδαποί. Το 80% των όσων αποχώρησαν από τη χώρα μας άνηκαν στην αναπαραγωγική ηλικία των 20-50 ετών και χαρακτηρίζονταν ως άτομα υψηλού μορφωτικού επιπέδου και εξειδίκευσης. Ωστόσο το 2016 ήταν η πρώτη χρονιά που η τάση αυτή αντιστράφηκε και εμφανίστηκε πλεόνασμα 10.332 ατόμων μεταξύ εισροών (116.867) και εκροών (106.535) μεταναστών. Αλλά η ζημιά είχε πλέον γίνει...

Ο “δημογραφικός χειμώνας” της Ελλάδας

Εδώ και τέσσερις δεκαετίες λοιπόν η Ελλάδα υποφέρει από ένα βαρύ “δημογραφικό χειμώνα”. Έναν “χειμώνα” που επιδεινώνει τις προοπτικές της χώρας, στον οικονομικό αλλά και γεωπολιτικό τομέα, αποψιλώνοντας όλο και περισσότερο τις μελλοντικές γενιές των Ελλήνων. Αναμφίβολα η χρησιμοποίηση της μεταφοράς του “χειμώνα”, για να περιγραφεί η δημογραφική κατάπτωση της χώρας μας, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Και δεν ανταποκρίνεται διότι η πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη.

Αντίθετα με τον χειμώνα, που είναι από τη φύση του ένα παροδικό φαινόμενο, η δημογραφική κρίση, η οποία μαστίζει τα τελευταία 40 χρόνια την Ελλάδα, είναι ένα μόνιμο φαινόμενο. Ήρθε για να μείνει. Εντείνοντας την υπάρχουσα απαισιοδοξία οι δημογράφοι προειδοποιούν πως η σημερινή δημογραφική καχεξία, η οποία επιδεινώθηκε λόγω της οικονομικής κρίσης και της φυγής περίπου μισού εκατομμυρίου κατοίκων της χώρας στο εξωτερικό, ενδέχεται να επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο απειλώντας με δραματική συρρίκνωση και γήρανση τον ελληνικό πληθυσμό.

Το παρήγορο πάντως είναι πως αυτός ο “δημογραφικός χειμώνας” δεν αποτελεί αποκλειστικά ελληνικό προνόμιο. Πλήττει ταυτόχρονα και την πλειοψηφία των ανεπτυγμένων χωρών της Ευρώπης, αλλά και των γειτονικών βαλκανικών χωρών, που χάνουν περίπου 250.000 ανθρώπους το χρόνο (μισό εκατομμύριο αν υπολογιστούν και οι Βαλκάνιοι που μεταναστεύουν). Στην Ελλάδα όμως είναι ιδιαίτερα δριμύς, εφόσον η δημογραφική καθίζηση, ειδικά στην 8ετία της κρίσης, είναι πρωτοφανής ως προς την ένταση και την ταχύτητα της μείωσης της γεννητικότητας, που συνοδεύεται από μια ραγδαία γήρανση του πληθυσμού.

Χωρίς υπερβολή η Ελλάδα βρίσκεται παγιδευμένη μεταξύ της “Σκύλλας” που λέγεται υπογεννητικότητα και της “Χάρυβδης” που λέγεται γήρανση. Διαθέτει έναν πληθυσμό που δεν αναπαράγεται επαρκώς αλλά αντίθετα συρρικνώνεται με την πάροδο του χρόνου, ενώ ταυτόχρονα καλείται να διαχειριστεί και το πρόβλημα ενός διαρκώς αυξανόμενου γηρασμένου πληθυσμού, που απορροφά τους περιορισμένους πόρους της υπερχρεωμένης χώρας μας. Πρόκειται για μια κατάσταση που καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν θα ζήλευε. Κι ενώ κανονικά το ελληνικό κράτος θα έπρεπε να βρίσκεται σε “αναμμένα κάρβουνα”, σε μια συνεχή αναζήτηση τρόπων διαφυγής από το σημερινό δημογραφικό του τέλμα με αποτελεσματικά κίνητρα τόνωσης της γεννητικότητας, δεν κάνει σχεδόν τίποτε το ουσιαστικό για να θεραπεύσει τις αιτίες, σαν να έχει παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια αλλαγής της μοίρας του.

Το ταμπού της Δημογραφίας και η Αριστερά

Καθισμένη πάνω στην “ωρολογιακή βόμβα” του δημογραφικού προβλήματος η Ελλάδα φαίνεται να μην κάνει καμιά σοβαρή προσπάθεια για να αλλάξει το γκρίζο μέλλον της, βελτιώνοντας τη δημογραφική της εικόνα. Γι' αυτό η δημογραφική της κατρακύλα θα πρέπει να θεωρείται βέβαιη. Στη δημογραφία, ως γνωστόν, το λόγο έχουν οι αριθμοί και οι αριθμοί λένε πως το “παιχνίδι” έχει ήδη κριθεί. Το 2050 μας είναι ήδη γνωστό. Με βάση τα αδυσώπητα δημογραφικά δεδομένα στην καλύτερη περίπτωση ο πληθυσμός της Ελλάδας θα έχει μειωθεί κατά 1-1,5 εκατομμύρια και θα είναι πολύ μεγαλύτερης ηλικίας. Η μέση ηλικία του θα ξεπερνά τα πενήντα χρόνια. Η Ελλάδα του 2050 θα είναι ένα τεραστίων διαστάσεων “γηροκομείο”, όπου οι Έλληνες άνω των 60 ετών θα είναι διπλάσιοι σε αριθμό από τους νέους κάτω των 20 ετών.

Ακόμη και στη χώρα της καταγωγής της, η λέξη δημογραφία παραμένει ταμπού. Αν και τα στοιχεία της σχετικά με το μέλλον των Ελλήνων είναι αμείλικτα, η δημογραφία τείνει ν’ απωθείται συλλογικά και ν’ αντιμετωπίζεται σχεδόν με καχυποψία. Κατά περίεργο τρόπο η δημογραφία θεωρείται “Δεξιά” επιστήμη, με τους φανατικούς της να κραυγάζουν για την αύξηση της γεννητικότητας –έχοντας κατά νου πολυμελείς οικογένειες με λευκά, ροδομάγουλα μωρά–, να γκρινιάζουν για την έκπτωση των οικογενειακών ηθών και για την εξαφάνιση της “ελληνικής φυλής”.

Χωρίς αμφιβολία η δημογραφία χρειάζεται μια “εξ αριστερών αποκατάσταση”. Με μια, θα έλεγε κανείς, ελαφρότητα η Αριστερά έχει εγκαταλείψει στη λαϊκιστική δεξιά το μονοπώλιο θεμάτων όπως η δημογραφία. Αυτό είναι ξεκάθαρο πως πρέπει να αλλάξει. Η Αριστερά στην Ελλάδα διατηρεί ισχυρές πνευματικές δυνάμεις και χειρίζεται ορθολογικά διανοητικά εργαλεία που μπορούν να συνεισφέρουν ουσιαστικά στην ερμηνεία των δημογραφικών φαινομένων και στην ανεύρευση τρόπων για αποτελεσματική επίλυση του προβλήματος. Επί παραδείγματι ενώ η Δεξιά εξηγεί την υπογεννητικότητα ως αποτέλεσμα “κατάρρευσης των αξιών” και “ηθικής παρακμής”, η Αριστερά κάνει λόγο για αλλοτρίωση των εργαζομένων, για αυξημένες οικονομικές απαιτήσεις της καπιταλιστικής κοινωνίας, για κατάρρευση του Κοινωνικού Κράτους κ.α.. Η Αριστερά είναι σε θέση να εξορθολογικοποιήσει τα δημογραφικά προβλήματα και να προτείνει ρεαλιστικές και αποτελεσματικές λύσεις σε αυτά.

ΦΥΣΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (2013-2017)

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει άλλωστε πως η δημογραφία είναι θύμα των φανατικών της, οι οποίοι συχνά καταστροφολογούν, ενώ θα έπρεπε να ερμηνεύουν ψύχραιμα τα δεδομένα. Ακόμη όμως και ο πιο ψύχραιμος αναλυτής δεν θα μπορούσε να κοιμάται ήσυχος γνωρίζοντας πως, αν η υπογεννητικότητα και η γήρανση του ελληνικού πληθυσμού συνεχιστεί, τότε σε 2-3 γενιές θα υπάρχουν πολύ λιγότεροι και πιο ηλικιωμένοι Έλληνες στα νότια Βαλκάνια. Αν δεν αναστραφούν οι υπάρχουσες τάσεις, η γεννητικότητα δεν ανακάμψει και η χώρα δεν δεχθεί μια συνεχόμενη γενναία ενίσχυση από “νέο αίμα” εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών, τότε η Ελλάδα του 2050 δεν θα είναι παρά μια σκιά του εαυτού της, γερασμένη και απαθής. Μέχρι τότε η χώρα μας θα περάσει πολλά στάδια δημογραφικής κατάπτωσης και πληθυσμιακής αποσάθρωσης, με πρώτο και σημαντικότερο την ερημοποίηση της ελληνικής υπαίθρου.

Η δημογραφική ερημοποίηση της ελληνικής υπαίθρου

Η μέση ηλικία των κατοίκων των αγροτικών περιοχών της Ελλάδας αγγίζει πλέον τα 57 χρόνια, γεγονός που προδιαγράφει ένα όλο και πιο γκρίζο μέλλον. Αυτή η κατάσταση επιδεινώνεται χρόνο με το χρόνο και φαίνεται πως πλησιάζουμε στο σημείο δίχως επιστροφή, αν και οι πιο απαισιόδοξοι δημογράφοι υποστηρίζουν πως το έχουμε ήδη περάσει. Η ελληνική ύπαιθρος αργοπεθαίνει και μοιάζει με πληθυσμιακή έρημο, καθώς τα δημοτικά σχολεία στα χωριά κλείνουν, ενώ τα νεκροταφεία είναι ασφυκτικά γεμάτα.

Οι δημογραφικές τάσεις της Ελλάδας, η οποία είδε εδώ και μια 40 χρόνια τη γεννητικότητα της να συρρικνώνεται κατά 40% και τη θνησιμότητά της να αυξάνει κατά 25% λόγω της γήρανσης του πληθυσμού, επιτρέπουν την ασφαλή πρόβλεψη τουλάχιστον μέσα στον ορίζοντα μιας γενιάς. Κατά κάποιο τρόπο μπορούμε να γνωρίζουμε ήδη το 2030. Στην καλύτερη περίπτωση θα είμαστε 10,3 εκατομμύρια, δηλαδή 500.000 λιγότεροι απ’ ότι σήμερα (10,8 εκατομμύρια κάτοικοι το 2018). Το 2050, όταν ο παγκόσμιος πληθυσμός θα έχει αυξηθεί κατά τουλάχιστον 25% και οι περισσότεροι από εμάς θα ζούμε ακόμη, πιθανότατα θα είμαστε μόλις 9,2 εκατομμύρια (ίσως και 8,9 εκατομμύρια), και στην πλειοψηφία μας γέροι. Κοντολογίς μέσα σε μισό αιώνα η χώρα μας θα έχει χάσει σχεδόν δύο εκατομμύρια ανθρώπους χωρίς την παραμικρή πολεμική σύρραξη. Το σύστημα συνταξιοδότησης θα φθάσει και πάλι στα πρόθυρα έκρηξης, καθώς το φιτίλι έχει ήδη ανάψει, εφόσον οι συνταξιούχοι του 2060 έχουν ήδη γεννηθεί...

Η απουσία μιας υπεύθυνης και γενναιόδωρης δημογραφικής πολιτικής εκ μέρους της ελληνικής πολιτείας, σε συνδυασμό και με άλλους παράγοντες, οδηγεί την Ελλάδα να μαστίζεται από μια πρωτοφανή υπογεννητικότητα. Υπάρχει επιτακτική ανάγκη αυτό να αλλάξει και να διορθωθεί. Στο τέλος της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, σ’ έναν κόσμο αβεβαιότητας και μεταβατικότητας, η Ελλάδα μεταμορφώνεται σταδιακά σε μια χώρα που θυσιάζει το μέλλον της για χάρη του παρόντος. Αδυνατώντας να αναπαράγει τον πληθυσμό της, και χωρίς να έχει μια ορθολογική πολιτική εισδοχής και ενσωμάτωσης μεταναστών, η Ελλάδα γερνά, γίνεται “γκρίζα” και αποκτά όλο και περισσότερα τα χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας που εστιάζεται στο παρόν και όχι στο μέλλον. Έτσι, ακόμη κι αν τα καταφέρει και ανακάμψει οικονομικά και να γίνει αρκετά πλούσια, η άτεκνη και γκρίζα Ελλάδα θα είναι μια χώρα με αβέβαιο μέλλον, σ' ένα αβέβαιο και ασταθές γεωπολιτικό περιβάλλον.

* Ο Γιώργος Στάμκος είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος.

      

Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής: Θα χρειαστούν χρόνια για την αποκατάσταση των εισοδημάτων

Το κυβερνητικό αφήγημα περί έναρξης περιόδου «ευημερίας» αλλά και τις προγραμματικές εξαγγελίες της ΝΔ περί ανάπτυξης, καταρρίπτει ο επικεφαλής του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής Φραγκίσκος Κουτεντάκης.

Μιλώντας στην Επιτροπή Απολογισμού και Ισολογισμού του Κράτους, το συγκεκριμένο στέλεχος, βασιζόμενος στην τελευταία έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής, ξεκαθάρισε ότι θα περάσουν χρόνια μέχρι να αποκατασταθούν η ευημερία και το εισόδημα στα προ κρίσης χρόνια.

«Θα περάσουν χρόνια μέχρι να αποκατασταθούν σε ένα συνολικό επίπεδο η ευημερία και το εισόδημα. Θα ήθελα να μετριάσω τις υπερβολικές αισιοδοξίες που ακούγονται. Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, ούτε μπορεί η χώρα σε 1-2 χρόνια να αποκαταστήσει τη ζημιά που υπέστη σε 8-9 χρόνια.

Θα πάρει καιρό. Σίγουρα θα είμαστε για καιρό κάτω από το επίπεδο που ήμασταν το 2010. Έχουμε ένα τεράστιο στοκ δημόσιου χρέους, κόκκινα δάνεια, τεράστια ληξιπρόθεσμα χρέη ιδιωτών, μειωμένο κεφαλαιακό απόθεμα, έχει μειωθεί δραματικά το απόθεμα κεφαλαίου που έχει αυτή η χώρα για να παράγει, δηλαδή οι επενδύσεις.

Το εργατικό δυναμικό έχει συρρικνωθεί και λόγω της μετανάστευσης στο εξωτερικό και ποιοτικά, γιατί έχει γίνει στα πιο μορφωμένα κομμάτια του εργατικού δυναμικού.

Αυτά είναι προβλήματα που θα μείνουν για κάποια χρόνια. Το θέμα είναι αν η διαχείριση αυτή των προβλημάτων γίνεται με τρόπο που να οδηγεί σε σωστή κατεύθυνση ή όχι. Είναι προβλήματα που δεν θα λυθούν γρήγορα», είπε χαρακτηριστικά.

Θα εξανεμιστεί η αύξηση του κατώτατου μισθού

Ο Φρ. Κουτεντάκης αναφέρθηκε και στο θέμα του κατώτατου μισθού, λέγοντας πως αν υπάρξει μείωση του αφορολόγητου ένα μεγάλο κομμάτι από την αύξηση ή και ολόκληρη μπορεί να χαθεί.

Εντύπωση μάλιστα προκάλεσε η φράση του ότι όσα υπάρχουν μέσα στην έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής για τον κατώτατο μισθό είναι εικασίες και όχι ποσοτικές εκτιμήσεις που μπορούν να αποδειχθούν.

«Με τη μείωση του αφορολόγητου ένα κομμάτι ή ολόκληρη η αύξηση μπορεί να χαθεί. Υπάρχουν περιπτώσεις που η αύξηση του κατώτατου μισθού μπορεί να αυξήσει την απασχόληση, άλλες που μπορεί να μειώσει την απασχόληση.

Δεν γνωρίζουμε μέχρι τώρα ποιο είναι το κριτήριο, σε ποιες περιπτώσεις θα την αυξήσει και σε ποιες θα την μειώσει. Δεν είναι απλή υπόθεση να προβλέψει κανείς το τι θα γίνει, γι’ αυτό κι εμείς καταγράφουμε την άγνοια που υπάρχει γενικώς.

Η επίπτωση στην απασχόληση εξαρτάται από το πώς θα το αντιληφθεί η επιχείρηση. Το 2012, όταν μειώθηκε ο κατώτατος μισθός δεν υπήρξε αύξηση της απασχόλησης αλλά μείωση της απασχόλησης γιατί η οικονομία βρισκόταν σε σοβαρή ύφεση.

Σήμερα, αν η οικονομία συνεχίσει να πηγαίνει καλά, αυτή η πίεση μπορεί να λειτουργήσει θετικά για την απασχόληση ακόμα και με αύξηση του μισθολογικού κόστους. Όλα αυτά όμως είναι εικασίες και όχι ποσοτικές εκτιμήσεις που μπορώ να αποδείξω».

Οι ευρωπαϊκές συνθήκες πάνω από το Σύνταγμα

Αίσθηση προκάλεσε νωρίτερα στην ίδια συζήτηση στην επιτροπή η τοποθέτηση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Μάρδα για τις δικαστικές αποφάσεις που κρίνουν αντισυνταγματικές μνημονιακές περικοπές.

Ο κ. Μάρδας άφησε να εννοηθεί ότι πάνω από τις δικαστικές αποφάσεις βρίσκονται οι ευρωπαϊκές συνθήκες και συμφωνίες, που υπερτερούν ακόμη και του Συντάγματος:

«Η αίσθησή μου είναι ότι οι ευρωπαϊκές συνθήκες και συμφωνίες είναι πιο ισχυρές από το Σύνταγμα. Όταν ήρθαν στη χώρα για κύρωση όσα άρχισαν το 1992, με τη βοήθεια των οποίων δομήθηκε η νομισματική πολιτική, δεν είδαμε, όπως είδαμε σε άλλες χώρες, την όποια προσφυγή στα δικαστήρια ώστε να πούμε πως όσα έρχονταν είναι αντισυνταγματικά. Αρα, τότε όλα έγιναν αποδεκτά».  

imerodromos.gr

Η γυναίκα είναι ο σκλάβος του κόσμου

Όλα όσα θέλω να πω για τη σημερινή ημέρα, δεν θα μπορούσα να τα πω καλύτερα απ’ το τραγούδι «Woman is the nigger of the world» των John Lennon και Υοκο Ονο. Κάπως έτσι, σε ελεύθερη μετάφραση:

Η γυναίκα είναι ο σκλάβος του κόσμου

ναι είναι, σκέψου το

Η γυναίκα είναι ο σκλάβος του κόσμου

σκέψου το, κάνε κάτι

Τη βάζουμε να φτιάχνει τη φάτσα της και να χορεύει

αν δεν είναι σκλάβα, λέμε ότι δεν μας αγαπάει

άμα δε μασάει, λέμε ότι παριστάνει το αντράκι

Ενώ την υποτιμούμε, παριστάνουμε

ότι την έχουμε κορώνα στο κεφάλι μας

Ξέρεις κάτι, η γυναίκα είναι ο σκλάβος του κόσμου

κι άμα δεν με πιστεύεις, ρίξε μια ματιά στη σύντροφό σου

Η γυναίκα είναι ο σκλάβος του σκλάβου

ναι, ναι κι άμα με πιστεύεις, ρίξε ένα ουρλιαχτό

Τη βάζουμε να γεννάει και να μεγαλώνει τα παιδιά μας

κι ύστερα την παρατάμε γιατί έγινε μια χοντρέλω

Της λέμε ότι το σπίτι της είναι το βασίλειό της

κι ύστερα παραπονιόμαστε ότι είναι πολύ αφελής

για να είναι φίλη μας

Ναι, η γυναίκα είναι ο σκλάβος του κόσμου

κι άμα δεν με πιστεύεις, ρίξε μια ματιά στη σύντροφό σου

Η γυναίκα είναι ο σκλάβος του σκλάβου

ναι, ναι κι άμα με πιστεύεις, ρίξε ένα ουρλιαχτό σου λέω

Την προσβάλουμε κάθε μέρα στην τηλεόραση

κι ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί δεν έχει

ούτε κότσια ούτε εμπιστοσύνη στον εαυτό της

Όταν είναι πιτσιρίκα δολοφονούμε την θέλησή της

να είναι ελεύθερη

κι εδώ είναι που τη χάνω τη μνήμη μου

αλλά με καταλαβαίνετε υποθέτω

Διότι η γυναίκα είναι ο σκλάβος του σκλάβου

ναι, είναι, κι άμα δεν με πιστεύεις, ρίξε μια ματιά στη σύντροφό σου

Η γυναίκα είναι ο σκλάβος του σκλάβου

ναι, ο Connoly είχε δίκιο, φωνάξτε το

Τη βάζουμε να φτιάχνει τη φάτσα της και να χορεύει

τη βάζουμε να φτιάχνει τη φάτσα της και να χορεύει

τη βάζουμε να φτιάχνει τη φάτσα της και να χορεύει

ξέρεις, τη βάζουμε να φτιάχνει τη φάτσα της και να χορεύει

χόρεψε, χόρεψε, χόρεψε, χόρεψε, χόρεψε, χόρεψε

τη βάζουμε να φτιάχνει τη φάτσα της και να χορεύει

Υ.Γ. 1: Προσπαθώντας να καταλήξω κάπου σε σχέση με την «γιορτή» της 8ης Μαρτίου, διάβασα ένα σωρό γνωμικά σε σχέση με τις γυναίκες και όλα όσα αφορούν στην ύπαρξή τους. Το πιο μαλακισμένο έχω την εντύπωση ότι ήταν εκείνο του Όσκαρ Ουάιλντ, που έλεγε ότι μια γυναίκα με παρελθόν δεν έχει μέλλον Και το πιο επιτυχημένο εκείνο που είχε πει η Μάρυον Πήρσον, σύζυγος του πάλαι ποτέ πρωθυπουργού του Καναδά Λέστερ Μπόουλς Πήρσον:

Πίσω από κάθε επιτυχημένο άνδρα, βρίσκεται μια έκπληκτη γυναίκα!

Υ.Γ. 2: Προτίμησα να μεταφράσω το «nigger» σε «σκλάβος» για να καταλαβαινόμαστε καλύτερα στα ελληνικά. Το «αράπης», έχω την εντύπωση ότι δεν θα είχε την ίδια δύναμη.

Υ.Γ. 3: Η φράση «η εργάτρια είναι ο σκλάβος του σκλάβου», ανήκει στον Ιρλανδό επαναστάτη James Conolly.

Χρήστος Ξανθάκης

Απομακρύνθηκε η διευθύντρια των My Market

«Παρελθόν» από τα My Market αποτελεί από χθες η περιφερειακή διευθύντρια της εταιρείας που προκάλεσε σάλο με την επιστολή της προς τους εργαζόμενους.

Η διοίκηση των My Market προχώρησε στην απομάκρυνσης της, ύστερα από την θύελλα αντιδράσεων για το γραπτό κείμενο που απέστειλε προς τους υπαλλήλους των καταστημάτων της περιοχής που εποπτεύει, ζητώντας μεταξύ άλλων να χαμογελούν γιατί... μόνο και μόνο που έχουν δουλειά αυτό είναι αρκετό!

«Η κυρία έχει απομακρυνθεί ήδη από την εταιρεία», επισημαίνουν πηγές των My Market με τις οποίες επικοινώνησε το ethnos.gr για να επιβεβαιώσει την είδηση. Οπως γράφει ο Γ. Μανέττας στο ΕΘΝΟΣ η εταιρεία αμέσως μετά τις διαστάσεις που πήρε η δημοσιοποίηση του γραπτού κειμένου της περιφερειακής διευθύντριάς της εξέδωσε ανακοίνωση, όπου έκανε λόγο για ατυχές και μεμονωμένο περιστατικό, το οποίο δεν συνάδει με τη φιλοσοφία της, την κουλτούρα και τρόπο λειτουργίας της αλυσίδας και των 10.700 εργαζομένων της εταιρείας.

H εταιρεία διευκρίνισε ακόμη πως είναι απόλυτα σύννομη με τις συλλογικές συμβάσεις και τόνισε μάλιστα πως στις περισσότερες περιπτώσεις οι μισθοί είναι άνω αυτού που ορίζει ο νόμος ως βασικό. Δικαιολόγησε μάλιστα την ύπαρξη κατηγορίας εργαζομένων με αμοιβή 300 ευρώ, καθώς σύμφωνα με τους ισχυρισμούς πρόκειται για χαμηλά αμειβόμενους υπαλλήλους, των οποίων οι συμβάσεις προβλέπουν αυτό το ύψος των μισθών.