Μια παγκόσμια μέρα για το μωβ

Γράφει η  Αρχοντία Κάτσουρα

Πολλά χρόνια πριν, φοιτήτρια ακόμα, διάβασα το «Μωβ». Το πεζογράφημα της Μάγδας Νικολαΐδου για τις γυναίκες, τον αγώνα για τα δικαιώματα, τον φεμινισμό, τον έρωτα, την τρέλα, την ελπίδα.

Θυμάμαι να φοβάμαι και να θυμώνω και να νιώθω δυνατή και ταυτόχρονα ευάλωτη. Ημουν ακόμη μικρή για να μπορώ να τα χωνέψω όλα αυτά, ενώ αναζητούσα να βρω τη δική μου θέση σε έναν κόσμο που ένιωθα ότι ανοιγόταν μπροστά μου, που προσπαθούσα να καταλάβω και που φοβόμουν ότι δεν θα με καταλάβει ποτέ. Και που πίστευα ότι δεν είναι φτιαγμένος για τις γυναίκες.

Τι έγινε μετά; Θα σας γελάσω. Ούτε κι εγώ ξέρω.

Το έψαξα ξανά αυτές τις μέρες. Ηθελα να θυμηθώ, μπορεί να ήθελα και να με μετρήσω ξανά. Να δω αν έχω εγώ αλλάξει από τότε, αν ακόμα μπορεί να με τρομάξει ή να με συγκινήσει.

Στη σελίδα 40 είχα υπογραμμίσει τότε μερικές φράσεις: «Τι κρίμα που δεν υπάρχει παλικάρι να με ξυπνήσει με ένα φιλί στο στόμα. Να βασιλέψουμε τη χώρα. Να διώξουμε όλα τα στοιχειά. Αγαπημένοι κι αιωνόβιοι. Να νικήσουμε για πάντα το κακό. Τι κρίμα».

Δεν ξέρω αν είχα προλάβει να απομυθοποιήσω τον κόσμο τότε, ούτε αν ήλπιζα στα τάματα των παραμυθιών. Αν με ρωτήσεις, μερικές φορές αισθάνομαι παιδί, ούτε αγόρι ούτε κορίτσι. Είναι τις μέρες που ξαφνικά ο ήλιος σκάει μέσα από τα σύννεφα ή τα πρωινά που ξυπνάω και ανέλπιστα έχει χιονίσει.

Ή όταν βρίσκομαι μπροστά στη θάλασσα και το μόνο που σκέφτομαι είναι μια βουτιά από ψηλά. Να αφήνομαι, να σκάω σαν βόμβα μέσα στο νερό και οι φυσαλίδες του αέρα να με φέρνουν πίσω στην επιφάνεια χωρίς να κάνω καμία προσπάθεια να κολυμπήσω ή να επιπλεύσω. Πόσο αγνή αισθάνομαι εκείνες τις ώρες. Ο κόσμος είναι νέος και όμορφος ξανά και μπορώ τα πάντα, χωρίς να με ορίζει το φύλο μου.

Βέβαια ποτέ δεν πίστεψα στους πρίγκιπες των παραμυθιών, ίσως γιατί κανείς δεν μου είπε ότι είμαι πριγκίπισσα. Στις πριγκίπισσες όλα έρχονται εύκολα, δεν έχουν παρά να απλώσουν το χέρι και να τα πιάσουν ή να εκφράσουν μια επιθυμία και αυτή να εκπληρωθεί. Βαρετό ακούγεται αυτό, κι ας κοστίζει πολύ να δίνεις μικρές μάχες κάθε μέρα για τα αυτονόητα.

Ξαναγύρισα στο «Μωβ». Μερικές αλήθειες του -άλλα υπογραμμισμένα σημεία στις σελίδες του- με αγγίζουν ακόμα. Ή εγώ δεν άλλαξα και τόσο ή ο κόσμος παραμένει ίδιος.

8 Μαρτίου 2019, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Απεργήσαμε, βγήκαμε στους δρόμους, φωνάξαμε συνθήματα, πολιτικοί, άνδρες και γυναίκες, μίλησαν για τα δικαιώματα και τα δίκαια αιτήματα για ίση αμοιβή για ίση εργασία, ίσες ευκαιρίες στους χώρους δουλειάς και στην εκπαίδευση, τέτοια πολύ ωραία, ενίοτε και ηχηρά. Στον δρόμο κάποια καταστήματα μοίραζαν τριαντάφυλλα -ευκαιρία για εμπόριο.

Κι αναρωτιέμαι, γιατί δεν μου λένε σχεδόν τίποτα όλα αυτά; Ισως γιατί ακόμη και σήμερα υπάρχουν γυναίκες που χάνουν τη ζωή τους από έναν άνδρα, ερωτικό σύντροφο ή συγγενή. Που ακόμη και αν έχουν τα ίδια προσόντα και ικανότητες με έναν συνάδελφό τους δεν θα πάρουν προαγωγή, ούτε τα ίδια χρήματα. Που πέφτουν θύματα βιασμού και πρέπει να αποδείξουν ότι «δεν τα ’θελαν».

Που το τραγούδι «Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά» δεν απέχει και πολύ από την καθημερινότητά τους. Ή άλλες που θα πρέπει να απολογούνται αν αποφασίσουν ότι δεν θέλουν να κάνουν γάμο ή παιδιά. Ή, ακόμη περισσότερο, αν επιλέξουν σύντροφο για συνοδοιπόρο στη ζωή τους και όχι «μπαμπά» ή «χορηγό». Και ας μη μιλήσουμε για τις γυναίκες που ζουν σε εμπόλεμες περιοχές ή είναι πρόσφυγες ή μετανάστριες.

Με αφήνει πάντα αμήχανη η Ημέρα της Γυναίκας, όπως όλες οι παγκόσμιες ημέρες, είναι η αλήθεια. Ετσι αμήχανα αισθάνθηκα και χθες, κι ας θυμήθηκα ξανά το μωβ. Ονειρεύομαι τη μέρα που αυτή την επέτειο θα την ξεχνάμε γιατί δεν θα μας χρειάζεται.