Οι ρύποι του Τύπου

Του Παντελή Μπουκάλα

Το άθλιο φύλλο το βλέπουμε κρεμασμένο μαζί με όλες τις υπόλοιπες εφημερίδες στα περίπτερα, της γειτονιάς ή του Διαδικτύου· για να κάνουμε χάζι με την πορνογραφικής τάξεως παραπολιτική του. Μας προτείνεται δηλαδή κάθε πρωί σαν ισότιμο με τα υπόλοιπα φύλλα. Σαν κανονικό όσο όλα τα άλλα, τα κίτρινα και τα μετριοπαθή, τα σοβαρά και τα σκανδαλοθηρικά. Προτείνεται σαν κανονικό ένα ρυπαρόφυλλο που είναι αμέτρητες φορές περισσότερο κίτρινο και από το πιο κίτρινο της συνηθισμένης καθημερινής παραγωγής, αμέτρητες φορές χυδαιότερο από ό,τι έχει κατακτήσει μέχρι τώρα μια θέση στην ημερήσια προθήκη του ελληνικού Τύπου. Το «Μακελειό». Το όργανο του φασίζοντος λαϊκισμού, που τα πρωτοσέλιδά του αφήνουν πολλούς παρασάγγες πίσω τους την «Αυριανή».

Ρατσισμός, με το δηλητήριό του να εκτοξεύεται εναντίον φυλών, θρησκειών, μειονοτήτων και κάθε είδους αδυνάτων. Ασύλληπτη χυδαιότητα. Σεξισμός – όλα τα κλισέ της αρσενικής μαγκιάς, που ενδιαφέρουν από παλιά την ψυχανάλυση. Λατρεία της κρεμάλας και του εκτελεστικού αποσπάσματος. Λατρεία του θανάτου. Λατρεία του αίματος που πρέπει να χυθεί τάχα για να εξαγνιστεί η πατρίδα. Ακριβώς από τον δρόμο του αίματος ο Στέφανος Χίος συναντά τον Μιχαλολιάκο, τον Παππά, τον Κασιδιάρη και τους λοιπούς της διωκόμενης συμμορίας, που φοράνε τα φιλοναζιστικά άρβυλά τους στον ρυθμό του συνθήματος «Αίμα - τιμή - Χρυσή Αυγή». Ποιοι πρέπει να ντουφεκιστούν ή να απαγχονιστούν; Τα κουμούνια βέβαια. Και για το «Μακελειό», κουμούνια είναι όσοι δεν αναγνωρίζουν ότι η εν λόγω αισχροφυλλάδα είναι υπόδειγμα «πατριωτικής εφημερίδας», όπως αυτοπροσδιορίζεται. Αν δεν υποκλίνονται στο «Μακελειό», αν δεν σωπαίνουν από τον φόβο μήπως τους μακελέψουν και αυτούς τα ιταμά πρωτοσέλιδά του, αν ντρέπονται που κυκλοφορούν τέτοια έντυπα και που καταντήσαμε να τα αντιμετωπίζουμε σαν κάτι το κανονικό και φυσιολογικό, είναι εθνομηδενιστές μπολσεβίκοι που πρέπει να σταλούν στο εκτελεστικό απόσπασμα. «Σαν τον Μπελογιάννη».

Με το πρωτοσέλιδο της 9ης Μαρτίου, το «Μακελειό» «τίμησε» με εικοσιτετράωρη καθυστέρηση την Ημέρα της Γυναίκας με τον μόνο τρόπο που καταλαβαίνει και νιώθει ο μακελάρχης: τον τρόπο του μίσους, της ακρότατης χυδαιότητας, των ύβρεων. Η αντίδραση του πολιτικού κόσμου; Ευφημιστικώς υποτονική. Τα μισά κόμματα δεν μπήκαν καν στον ψευτοκόπο μιας στερεοτυπικής ανακοίνωσης. Ισως επειδή το θέμα έπεσε στο τριήμερο της αργίας. Η αγυρτεία, όμως, δεν αργεί ποτέ.