Η ιεροσυλία και η φύση

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Βρυξέλλες - Φενεός τέσσερις ώρες δρόμος είναι [οδικώς και εναερίως]. Από το κέντρο αποφάσεων των καπιταλιστών, στη γαλήνη και την ηρεμία της «Πασιθέας», στο χωριό Φενεός, ανάμεσα στα βουνά της Κορινθίας-Αρκαδίας-Αχαΐας.

Πριν από τη γαλήνη κυριαρχούν τρικυμίες και αναποδιές – και οχληρά συναισθήματα.

Πρώτον, το πολιτιστικό έγκλημα, που συντελείται στο Κιάτο, στο πανέμορφο κτίριο του ΑΣΟ (Αυτόνομος Σταφιδικός Οργανισμός), πετρόκτιστο, δίπλα στη θάλασσα, με τέσσερις τεράστιες αίθουσες που επικοινωνούν μεταξύ τους με πελώριες συρόμενες, ξύλινες πόρτες. Εργο τέχνης οι εσωτερικοί τοίχοι, σμιλεμένοι από τα αποτυπώματα της σταφίδας που συγκέντρωναν εκεί, 19ο και 20ό αιώνα, οι σταφιδοπαραγωγοί της Κορινθίας. [Σταφίδα: σήμα κατατεθέν, εμπορικό και πολιτισμικό της οικονομίας της χώρας, που την κράτησε «όρθια» στην προσπάθεια να γίνει ευρωπαϊκό κράτος].

Και τι κάνουν σ' αυτό το πολιτισμικό και ιστορικό μνημείο οι τοπικοί άρχοντες; Του αφαιρούν την «προσωπικότητα», το σοβατίζουν (!) οι αθεόφοβοι. Το είδα με τα μάτια μου και κόντεψα να πάθω συγκοπή. Τα τεράστια καδρόνια, που υποβάσταζαν τη σκεπή και λάμπρυναν τον χώρο με τη διαβολεμένη χιαστί αρχιτεκτονική τους, αντικαταστάθηκαν από κάτι μίζερα μικροσκοπικά (πιο ανθεκτικά, θέλησαν να δικαιολογηθούν οι «άρχοντες»). Μπαίνεις μέσα και παγώνεις· δεν νιώθεις πια [αφού δεν βλέπεις] τον ιδρώτα των προγόνων και τους προγονικούς καρπούς που είχαν ενσωματωθεί στους τοίχους του κτιρίου.

Βεβήλωση της ιστορίας, της παράδοσης, του πολιτισμού, της τέχνης. Ιεροσυλία· σπαράσσει αυτό το έγκλημα. Δυστυχώς η τοπική κοινωνία δεν αντέδρασε. Γούστο που υπάρχει («ιερό» γούστο) στην όμορφη πόλη.

Θλίψη και στη διαδρομή. Δυο γέφυρες να έχουν καταπέσει επειδή ουδέποτε υπήρξε μέριμνα για την ελαφρά συντήρησή τους. Απογοήτευση και στον τρόπο που έχουν εμφυτευθεί στον δημόσιο δρόμο οι οπτικές ίνες· όπου να 'ναι.

Ευχάριστη όμως διάθεση μας καταλαμβάνει όταν φτάνουμε στο ύψος του αρχαιολογικού χώρου της Στυμφαλίας λίμνης. Πολλά αυτοκίνητα. Τι συμβαίνει; Να: μετά από χρόνια η λίμνη επανεμφανίζεται. Εχει νερό (!) έως την άκρη του δρόμου. Πλέον εκεί που έβλεπες έναν απέραντο καλαμιώνα, τώρα βλέπεις λίμνη. Λίμνη! Νερά! Η φύση επιστρέφει. Ευκαιρία για όσους έβλεπαν αντί λίμνη καλάμια παντού. Υπάρχουν ακόμη τα καλάμια, αλλά μέσα σε άφθονα νερά. Δεκαετίες είχα να δω τη λίμνη στην «ολότητά» της, στο νερένιο της περιβάλλον. Τελικά, μόνο όπου η φύση είναι... φυσική, είναι φυσικό και το περιβάλλον. Οπου παρεμβαίνει η ανθρώπινη κακογουστιά, χάνεται κάθε ίχνος αισθητικής και σεβασμού προς το αείρροον της Παιδείας.