Ολισθήματα

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Από τους λίγους που φαίνεται να διαθέτουν μυαλό στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Νίκος Φίλης [ανταλλάσσουμε χαιρετισμούς εκ του μακρόθεν -σπάνια διά χειραψίας], παρότι μπορεί να διαφωνείς μαζί του σε πολλά ζητήματα. Ο άνθρωπος έχει λόγο, υπερασπίζεται, έστω και άστοχα μερικές φορές, ό,τι πιστεύει, είναι συγκροτημένος και δεν αερολογεί όπως οι πλείστοι της κυβέρνησης.

Αυτά όμως δεν αρκούν για να σώσουν τα ολισθήματα των ομοϊδεατών (;) του -και ας περιοριστούμε εδώ στα λεκτικά τέτοια. Βεβαίως και θυμάται τα θύματα από βόμβες μολότοφ· πώς είναι δυνατόν να ξεχαστεί κάτι τόσο ανατριχιαστικό για τη δημοκρατία; Θυμάται και γνωρίζει και ως πολίτης και ως πολιτικός, εν αντιθέσει με τον επί τριάντα [και] χρόνια θητεύσαντα στη δημοσιογραφία «συνάδελφό» του, η αμνησία του οποίου εκθέτει τον ίδιο, το κόμμα του αλλά και τη δημοσιογραφία. Εάν δεν θυμάται τους νεκρούς της Marfin, αυτό σημαίνει είτε ότι δεν έκανε καλά τη δουλειά του όλες αυτές τις δεκαετίες είτε ότι το έχει πραγματικά απωθήσει στο χάος του ασυνειδήτου του -το τελευταίο με τη σειρά του καταδεικνύει ότι η «επαναστατικότητα» εξακολουθεί να τον συγκλονίζει· τι άλλο να σκεφτεί κανείς...

Και αυτά συμβαίνουν, δυστυχώς πολλαπλασιαστικά, στο ένα «στρατόπεδο». Στο άλλο «κυριαρχεί» η αγωγή του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά κατά των εκπαιδευτικών γιατί εθίγη, λέει, η τιμή του, η υπόληψή του, «κάτι» τέλος πάντων που υπερβαίνει τους κοινούς θνητούς. Η ιστορία είναι γνωστή.

Ο κανακάρης του πρωθυπουργού συνελήφθη από την εποπτεύουσα καθηγήτριά του να αντιγράφει σε σχολικό διαγωνισμό· η επαγγελματική της ηθική την ωθεί στο να μονογράψει το γραπτό του υιού. Λίγες μέρες μετά η καθηγήτρια απολύεται -όχι παίζουμε. Εμ, δεν παίζουμε με την εξουσία, δεν μπορούμε να παίξουμε εμείς οι κοινοί θνητοί. Οι συνάδελφοί της την υπερασπίστηκαν -εύγε τους!- και ο «θηριώδης» πολιτικός ανήρ τούς σέρνει στα δικαστήρια. Τέτοια η πολιτική αγωγή του. Τι να πούμε κι εμείς οι νεοέλληνες, που ψάχνουμε να βρούμε κάποια αξία να ακουμπήσουμε, να παραδειγματιστούμε;

Τι συνάγεται από τα δύο ελάχιστα παραδείγματα των δύο κυριοτέρων, σήμερα, πολιτικών αντίπαλων «στρατοπέδων»; Πρώτον, ότι το καθήκον είναι λέξη κενή, άνευ βάρους και ήθους, δεύτερον, ότι η πλειονότητα των πολιτικών θεωρεί εαυτούς υπέρ τον μέσο όρο, τι λέω, υπέρ πάντα όρο [θεσμούς και νόμους], ότι μπορούν να εκστομίζουν όποια κοτσάνα επιθυμούν ή τους κατεβάζει η γκλάβα χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Οτι είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για τις διακρίσεις στην ελληνική κοινωνία, αυτοί που κρώζουν για ισότητα και δικαιοσύνη -τους καημένους.

Τα παραδείγματα είναι βέβαια πολλά αλλά δεν έχει νόημα να ασχολείται περαιτέρω κανείς -έτσι κι αλλιώς χάνει τον καιρό του, μια και οι περί ων ο λόγος έχουν μία σοβαρή υπερηφάνεια στα ώτα τους, άσε που αδιαφορούν παγερά για το τι λέει ή σκέφτεται η πλέμπα. Κάπως έτσι, από ολίσθημα σε ολίσθημα φτάσαμε ώς εδώ.