Την ευτυχία, λένε, όταν την αγγίζεις, δεν την ξεχνάς ποτέ

Κοιτάζω γύρω να τη βρω αλλά αυτή άφαντη,

μοιάζει σαν να την έχω ξεχάσει αλλά έχω ακούσει τόσα,

δεν την έχω δει ακόμη αλλά μου έχουν πει πολλά γι’ αυτήν.

Είναι πολύ όμορφη, λένε, και όταν την δεις, μένει για πάντα

η εικόνα της στο μυαλό σου. Είναι μαγευτική και όταν την αγγίξεις ,

ξέρεις ότι τέτοια αίσθηση δεν είχες ποτέ άλλοτε.

Πού να κρύβεται άραγε; Γιατί να μην μπορώ να τη δω; Να την ακούσω;

Την ψάχνω κάτω από πέτρες, αλλά δεν την βρίσκω και έχω ήδη κουραστεί.

Την ψάχνω στον δρόμο, ρωτάω τους περαστικούς αλλά τίποτα

«Δεν την ξέρουμε, μου λένε. Δεν την έχουμε συναντήσει ακόμη»

Άραγε θα τύχει να την δω, πριν πάω για ύπνο;

Μέρες και χρόνια έχουν περάσει και έχω μεγαλώσει. Τα έχω παρατήσει… έχω αφήσει το ψάξιμο.

Ήταν απλά ένας μύθος που λέγανε οι παλιοί, είπα στον εαυτό μου.

Τώρα κάθομαι χωρίς ελπίδα να δω την ευτυχία, δεν την ψάχνω πλέον.

Δίπλα μου κάθεται μόνο η γαλήνη. Που και που λέμε καμιά λέξη, αγναντεύοντας τη θάλασσα.

Αγαθή Χριστοδουλίδη