Με τον τρόπο του ιστού της αράχνης

Γράφει ο  Πέτρος Μανταίος

Με θέα από παράθυρο του 11ου ορόφου το Ρίτσμοντ που μόλις ξυπνούσε, έκπληκτος είδα Αμερικανίδα αράχνη να υφαίνει το μεροκάματο στο εξωτερικό τζάμι. Απόρησα με το τόλμημα. Μην πω, ανατρίχιασα για λογαριασμό της. Σκέφτηκα αμέσως το επάγγελμα: καθαριστής τζαμιών στους ουρανοξύστες και ανατρίχιασα διπλά – μην εντοπίσω την αντίδραση σε ειδικό σημείο του σώματος!

Την άλλη μέρα, στον πρωινό περίπατο προς το ποτάμι, τον Τζέιμς ρίβερ (τον έχω συνηθίσει τόσο, που σε λίγο θα τον λέω Τζιμάκο…), είχα την τύχη, αν όχι ατυχία, να δω (και να φωτογραφίσω με το κινητό) αυτούς τους εναέριους μεροκαματιάρηδες.

Με τους κουβάδες και τα σφουγγάρια τους και με θερμοκρασία μηδέν, κουκουλωμένοι με μαύρες φόρμες, έξι άνθρωποι, σκαρφαλωμένοι στο πιο ψηλό κτίριο της πόλης, συγχρόνως και εμβληματικό του αμερικανικού καπιταλισμού (να θυμηθούμε τα μαρξιστικά μας!), το κτίριο της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, της FED (Federal Bank of America). Που ως έννοια δεσπόζει της διεθνούς οικονομίας και ως κτίριο του Ρίτσμοντ δεσπόζει του ποταμού… Τζιμάκου στο πιο μεγάλο φιλέτο της πόλης. Ή είσαι εξουσία ή κολλάς μπρίκια…

Αν αφήσουμε τα οικονομικά, που δεν σκαμπάζω (ρωτάω τον ανιψιό μου, που διδάσκει μακροοικονομία στο εδώ Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια και το βραδάκι τα συζητάνε με τον θείο υπό το πρίσμα ενός αριστεύοντος μπέρμπον του Κεντάκι!), το Ρίτσμοντ δεν πάσχει από κτιριακό γιγαντισμό που πάσχουν πολλές μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ, ιδίως η Νέα Υόρκη. Με εξαίρεση δέκα-δεκαπέντε κτίρια –και αυτά όχι ύψους ιλιγγιώδους–, είναι πόλη χαμηλού ύψους, υψηλής αισθητικής, ρυμοτομικά εύκολη (θα έχω περπατήσει και εκατό χιλιόμετρα και λαβύρινθο δεν συνάντησα), με ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον και παράδεισος για το παιδί, τον ηλικιωμένο, τον πεζό και τον ποδηλάτη.