Το ξύπνημα του μαύρου γάτου

Γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

Το ξυπνητήρι χτυπούσε μανιασμένα, ξανά και ξανά, κι εκείνη δεν το άκουγε. Δεν ήθελε να το ακούσει. Το έκλεισε την πρώτη φορά -ή έτσι νόμιζε- κι αυτό σε πέντε λεπτά χτύπησε ξανά. Κι ύστερα άλλη μια φορά.

Στο τέλος το πήρε στα χέρια της, βεβαιώθηκε ότι έκλεισε, και άφησε τα μάτια της να ξεκουραστούν. Είχε αποφασίσει να αφήσει μερικές δουλειές ατελείωτες. Τι πείραζε; Μόνο εκείνη θα το ήξερε. Κι αν το καταλάβαινε και κανένας άλλος; Πάλι δεν πείραζε.

Ηθελε τόσο να κοιμηθεί, τόσο να ξεκουραστεί, τόσο πολύ να ξεχάσει… Να αφήσει τον θεραπευτικό Μορφέα να την αγκαλιάσει, να πάρει σκέψεις και έγνοιες και τον πονοκέφαλο που τη βασάνιζε μέρες τώρα. Αν μπορούσε, θα τυλιγόταν σε ένα κουκούλι, θα γινόταν ένα κουβαράκι από μετάξι και μαλλί. Κι ύστερα, όταν θα είχε αναγεννηθεί, όλα θα ήταν αλλιώς, γιατί και η ίδια θα ήταν αλλιώς.

Αλίμονο, έμεινε με το όνειρο…

Την ώρα που άρχισε πάλι να βυθίζεται, την ώρα που το σώμα λυνόταν και έχανε ξανά λίγο λίγο την αίσθηση του περιβάλλοντος, ένα κομματάκι βελούδο την άγγιξε στο πρόσωπο. Σαν ελαφρό χτύπημα, σαν χάδι, κάτι ανάμεσα στα δυο.

Μετά ένα δεύτερο, μαζί με ένα ελαφρύ πρρρρρ, πρρρρρ, πρρρρ. Σιγανό, ευγενικό, τρυφερό.

Εκείνη επέμενε να κρατάει τα μάτια της κλειστά, σφίγγοντάς τα ελαφρά, για να μη χάσει τον ύπνο που την καλούσε. Μάταιος κόπος.

Ενα τρίτο βελούδινο χάδι, ένα λίγο πιο δυνατό γουργουρητό και τελικά άνοιξε τα βλέφαρα. Τα κιτρινοπράσινα μάτια του γάτου ανοιγόκλειναν και ένα νιάααρ γεμάτο νάζι την έκανε να χαμογελάσει.

Επρεπε να σηκωθεί. Ο μαύρος γάτος πεινούσε και αυτή την υπόθεση δεν είναι να την παίρνει κανείς στ’ αστεία. Σήκωσε τα σκεπάσματα, κάθισε στην άκρη του κρεβατιού και έκανε να τον πάρει αγκαλιά. Ο γάτος αποτραβήχτηκε, σήκωσε την ουρά και πήγε προς την πόρτα.

Δεύτερο νιάαααρ, πιο δυνατό, πιο αποφασιστικό, ίσως και λίγο απαιτητικό. Το μήνυμα ήταν σαφές: Πρώτα θα με ταΐσεις και μετά οι αγκαλιές.

«Ερχομαι», του είπε. «Να, κοίτα, σηκώθηκα». Πάντα του μιλούσε όπως θα μιλούσε σε άνθρωπο κι εκείνος της νιαούριζε όπως θα νιαούριζε σε γάτα. Και μια χαρά συνεννοούνταν έτσι.

Εσυρε τα πόδια της μέχρι το μπάνιο, γέμισε το πιατάκι του φαγητό, το μπολάκι του νερό, πέταξε τις ακαθαρσίες από την άμμο. Μετά πήγε στην κουζίνα να φτιάξει καφέ. Ετοίμασε το πρωινό της: φρυγάνισε λίγο ψωμί, έβαλε σε έναν δίσκο μαρμελάδα πορτοκάλι και λίγο τυρί και πήγε στο σαλόνι.

Κάθισε στο χαμηλό σκαμνί, πλάι στον καναπέ, δίπλα στο παράθυρο. Στην πρώτη γουλιά καφέ ένιωσε στο πόδι της ξανά το χάδι από το μαύρο βελούδο και ένα ευτυχισμένο πρρρρρρ, πρρρρρ, πρρρρρ. Τον είδε ξαπλωμένο σχεδόν ανάσκελα, με τη χνουδωτή κοιλίτσα του εκτεθειμένη να τρίβεται στο χαλί περιμένοντας αυτό που δικαιούνταν: χάδια, έως ότου βαρεθεί. Ηταν χορτάτος, ήταν χαρούμενος.

Του άρεσε να του τρίβεις τα αυτιά, να ξύνεις τον σβέρκο και να του χαϊδεύεις την πλάτη με τις ώρες. Και μόλις τελείωνες με τη μια πλευρά, γύριζε από την άλλη: δεν υπάρχει κουράστηκα εδώ, υπηρετείς το αφεντικό για όσο το απαιτεί.

Θέλησε να τον κρατήσει λίγο αγκαλιά, αλλά η μεγαλειότητά του βαρέθηκε. Τώρα νύσταζε εκείνος και ήθελε να κοιμηθεί.

Της εξέφρασε ένα βαριεστημένο νιάααααου και την άφησε σύξυλη.

Εκείνη για να παρηγορηθεί ήπιε μια γουλιά καφέ, που είχε αρχίσει να κρυώνει, και δάγκωσε μια μπουκιά από το φρυγανισμένο ψωμί με τη μαρμελάδα.

Αντρες, τι να πεις, σκέφτηκε. Μόλις πάρουν αυτό που θέλουν σηκώνονται και φεύγουν. Και τότε γέλασε.

   

Το «τίναγμα της γάτας»...

Το συνέδριο του ΚΙΝΑΛ, συνέρχεται υπό τη σκιά των διώξεων για τα θαλασσοδάνεια των παλαιών κομμάτων εξουσίας και χωρίς κάποιο προφανές πολιτικό διακύβευμα. Οι ισχυρότεροι πολιτικοί πόλοι του μετά βίας ανταλλάσσουν μια κουβέντα αλλά αθροίζονται κάτω από μια σφραγίδα που αποτελεί την τελευταία τους ελπίδα για πολιτική επιβίωση.

Πρόκειται για το «τίναγμα της γάτας», την στιγμιαία αντανακλαστική αντίδραση πριν το τέλος; Σε κάθε περίπτωση το συνέδριο επισημοποιεί την αποτυχία της πολλοστής απόπειρας να ενδυθεί ένα άλλο όνομα ή αφήγημα πέρα από αυτό που πραγματικά έχει εξελιχθεί σήμερα, δηλαδή ένα παρακολούθημα της Δεξιάς. Το ΚΙΝΑΛ ξεκίνησε, σε επίπεδο διακηρύξεων, ως η φιλόδοξη απόπειρα έκφρασης του χώρου της κεντροαριστεράς αλλά στο συνέδριο που είναι σε εξέλιξη έχει απομείνει και πάλι, μόνο το ΠΑΣΟΚ της κατάρρευσης.

Η ηγεσία επιχειρεί να ξορκίσει τη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ και την οριστική του εδραίωση ως κύριου πόλου της κεντροαριστεράς, με εύπεπτα συνθήματα και εμφανή αδυναμία πρόσληψης των αλλαγών που έχουν συντελεστεί στο πολιτικό σύστημα. Κυρίως προσπαθεί να πείσει απεγνωσμένα για την ειλικρίνεια των "ίσων αποστάσεων" με ένα καινοφανές  αφήγημα που ισχυρίζεται ότι η ΝΔ αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δυνάμεις της συντήρησης. Επιχειρεί δηλαδή να ισοπεδώσει τις σκληρές διαχωριστικές γραμμές και τις προγραμματικές διαφορές μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να δικαιολογήσει το τρέχον αφήγημα και να εμφανιστεί «μετραχρονολογημένα» ως «προοδευτική δύναμη». Όμως και οι πέτρες έχουν πλέον διαπιστώσει πως η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ είναι σε απόλυτη ευθυγράμμιση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τα συμφέροντα που τον περικλείουν.

Αν και ο ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε τη χώρα στην έξοδο από τα μνημόνια, θα μπορούσε κάποιος να του ασκήσει κριτική από τα Αριστερά για τη συγκυβέρνηση με τον Καμμένο ή τις πολιτικές που εφάρμοσε για να πετύχει αυτό τον σκοπό. Αλλά σίγουρα δεν μπορεί να το κάνει το κόμμα που εμπλέκεται σε όλα τα μεγάλα σκάνδαλα, που συνέβαλε μαζί με τη Δεξιά στην πτώχευση της χώρας, που έβαλε τη χώρα στα μνημόνια, που συγκυβέρνησε -αν δεν ταυτίστηκε- με τη Σαμαρική ΝΔ, αλλά και με τον Καρατζαφέρη, το Βορίδη, τον Άδωνι, το Βελόπουλο και τον Πλεύρη και εφάρμοσε τις σκληρότερες πολιτικές διαλύοντας την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Αλλά και ως αντιπολίτευση σε καίριες πολιτικές επιλογές, όπως η Απλή Αναλογική και η Συμφωνία των Πρεσπών, το χειροπιαστό αποτύπωμα του χώρου είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας της ταύτισης με την πιο σκληρή Δεξιά της μεταπολίτευσης.

Εξαιτίας της ηγεσίας του, το ΠΑΣΟΚ, που απομονώθηκε ακόμη και από την πολιτική ευρωπαϊκή ομάδα στην οποία εντάσσεται και  «γέννησε» στο εξωτερικό και τον όρο «Pasokification» για την κατάπτωση της ιδεολογικής και πολιτικής απήχησης, έχει από καιρό απεμπολήσει την πολιτική του κληρονομιά απέναντι στον ιστορικό του αντίπαλο και σήμερα δεν κάνει κάτι άλλο παρά να εργάζεται για την παλινόρθωση της ... Δεξιάς.

tvxs.gr

Το δαχτυλίδι του ψαρά

Του Παντελή  Μπουκάλα

Κάμποσες δεκαετίες πριν, σχολιαρόπαιδα της επαρχίας, τρέχαμε να φιλήσουμε το χέρι του «παππούλη», του ιερέα δηλαδή, όταν τον βλέπαμε από μακριά. Δεν έλειπε και ο ανταγωνισμός, όταν βιαζόμασταν να παρατήσουμε στη μέση την μπάλα που παίζαμε στα χωματένια γηπεδάκια μας, ποιος θα προλάβει να ασπαστεί πρώτος.

Δεν καλοθυμάμαι αν τη συνήθεια αυτή, στα προδιδακτορικά χρόνια, μας την είχε επιβάλει το σχολείο ή η παράδοση, το «πάππου προς πάππου». Ετσι κι αλλιώς, με τη χούντα άλλαξαν όλα: υποχρεωτικά κατηχητικά, υποχρεωτικά χειροφιλήματα, «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, υποκρισία».

Μακάρι να ήταν μόνο ο σεβασμός και η βαθιά εκτίμηση αυτό που οδηγεί τους πιστούς όποιας θρησκείας και δόγματος να ασπάζονται την δεξιάν των ποιμένων κάθε βαθμίδας. Πολύ συχνά η ρουτίνα αυτή δεν δηλώνει σέβας αλλά συνιστά θρίαμβο της υποκρισίας, από την πλευρά και των ασπαζόντων και των ασπαζομένων.

Το χειρότερο: είναι ένα ισχυρό υπόλειμμα ειδωλολατρίας. Είδωλο, ενσώματο, είναι ο εκάστοτε θρησκευτικός εκπρόσωπος, που αίφνης αντιμετωπίζεται σαν ταυτόσημος και ισοδύναμος των ουρανών που λέμε ότι αντιπροσωπεύει. Είναι σαν κάποιο μυστικό θαύμα να μετέτρεψε σε πραγματικούς αγίους όσους φέρουν συμβατικά τον τίτλο του αγίου: ο άγιος Καλαβρύτων, ο άγιος Πειραιώς, οι παναγιότατοι...

Ούτε ο Πάπας Φραγκίσκος είναι άγιος. Και μάλλον αυτός το ξέρει καλύτερα απ’ όλους. Γνωρίζει επίσης ότι τίποτε το αγιωτικό δεν έχει το χρυσό «δαχτυλίδι του αλιέως» που φοράει σαν σύμβολο της παποσύνης του, διακοσμημένο με τον απόστολο Πέτρο να ρίχνει τα δίχτυα του· και μόνο ο συνδυασμός του χρυσού με τον ταπεινό ψαρά απαγορεύει την πίστη σε οτιδήποτε πνευματικό. Για σύμβολο κοσμικής εξουσίας πρόκειται τελικά.

Γνωρίζει τέλος ο τωρινός Πάπας, όπως και κάθε μετριοπαθής ποιμενάρχης, όποιο δόγμα κι αν διακονεί, ότι το φίλημα αυτό μετατρέπει τους μεν ίδιους σε εν ζωή ιερά λείψανα, στα οποία αποδίδεται θαυματουργική δύναμη, τους δε πιστούς σε φαν βεντετών του κάθε λογής θεάματος.

Σχεδιασμένη λοιπόν ή αυθόρμητη, της στιγμής, η επιλογή του Πάπα Φραγκίσκου να αποσπά (χαμογελαστός, σχεδόν παίζοντας) το χέρι του πάνω στην προσπάθεια των σκυμμένων πιστών να φιλήσουν το χρυσό δαχτυλίδι, κάτι είχε να πει.Το «παιχνίδι» του, ωστόσο, αντί να εννοηθεί σαν έμμεσο δίδαγμα, κατακρίθηκε σαν σημείο σνομπισμού. Λογικό, όταν η πίστη καταντάει τόσο ρηχή ώστε να θέλει να επικυρώνεται μέσα από μια ρουτίνα θεατρικών, τυπολατρικών κινήσεων.

Αποπέμπεται από το αξίωμα του ο Γκουαϊδό λόγω διαφθοράς

Όπως αποφάσισε ο γενικός επιθεωρητής της Δημοκρατίας, Έλβις Αμορόσο, ο πρόεδρος της Εθνοσυνεύλεσης και αρχηγός της αντιπολίτευσης Χουάν Γκουαϊδό αποπέμπεται από το αξίωμα του.

Σύμφωνα με την απόφαση του γενικού επιθεωρητή, ο Γκουαϊδό στις δηλώσεις του πόθεν έσχες δεν κατάφερε να δικαιολογήσει κάποιες δαπάνες που προέρχονταν από πόρους σε άλλες χώρες. Ο Γκουαϊδό πραγματοποίησε περισσότερα από 91 ταξίδια εκτός της Βενεζουέλας, κόστους άνω των 310 εκατομμυρίων μπολιβάρ (περίπου 80.000 ευρώ) χωρίς να δικαιολογήσει την προέλευση των χρημάτων, και γι’ αυτό του επιβλήθηκε η ποινή της αποπομπής από πρόεδρος της Εθνοσυνεύλεσης, καθώς και την στέρηση του δικαιώματος του εκλέγεσθαι για δεκαπέντε χρόνια.

Πηγή:iskra.gr

Λιτή Αφθονία

Όποιος έχει θέσει τον εαυτό του πέρα από κάθε επιθυμία, ποια έλλειψη μπορεί να έχει; Σενέκας

Ο όρος λιτή αφθονία (ολιγαρκής αφθονία) αναφέρεται στα γραπτά του Επίκουρου και του Σενέκα, εμπεριέχεται στην στρατηγική του Ζεν, στις μελέτες του ανθρωπολόγου Μάρσαλ Σάλινς που αποδεικνύουν ότι οι κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες της παλαιολιθικής εποχής ζούσαν σε μια πρωταρχική κοινωνία της λιτής αφθονίας, στις αναφορές του Ιβάν Ίλιτς για την «χαρούμενη μέθη της επιλεγμένης λιτής ζωής», στα γραπτά του Σερζ Λατούς για την αποανάπτυξη.

Η λιτή αφθονία είναι μια επανανοηματοδότηση της ζωής που μακροπρόθεσμα θα οδηγήσει σε μια έξοδο από το φαντασιακό της απεριόριστης ανάπτυξης και προόδου, που είναι καταστροφικό για ένα πλανήτη με πεπερασμένους πόρους, θα εντάξει την οικονομική δραστηριότητα μέσα στην κοινωνία, γκρεμίζοντας την σημερινή πρωτοκαθεδρία του Homo economicus, και βραχυπρόθεσμα θα αντιταχθεί στις σημερινές νεοφιλελεύθερες και κεϋνσιανές πολιτικές λιτότητας.

Η λιτή ζωή, που βεβαίως δεν σημαίνει λιτότητα όπως εσκεμμένα λένε κάποιοι – η νεοφιλελεύθερη λιτότητα δεν στερεί από το άτομο μόνο τα περιττά αγαθά αλλά και τα αναγκαία – είναι προϋπόθεση για μια αξιοβίωτη ζωή, για την αφθονία. Μόνο οι επαγγελματίες παραγωγοί αναγκών και επιθυμιών, οι διαφημιστές, προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, ότι δηλαδή είμαστε δυστυχισμένοι όταν δεν ικανοποιούμε όλες τις επιθυμίες μας, όταν ζούμε στο περιθώριο της καταναλωτικής κοινωνίας. Βέβαια, γνωρίζουν καλά οι διαφημιστές, όπως λέει ο Λατούς «ότι οι ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι κακοί καταναλωτές». Η κοινωνία της απεριόριστης ανάπτυξης και της υπερκατανάλωσης, της εμπορευματοποίησης των πάντων μέσω της κυριαρχίας της αγοράς, είναι μια κοινωνία των στερήσεων, που γεννάει συνεχώς φτώχεια μέσα στη «ευημερία». Ο λόγος είναι απλός.

Η απεριόριστη δημιουργία αναγκών και προϊόντων, η πλήρης απελευθέρωση και ικανοποίηση όλων των ατομικών επιθυμιών, είναι ένας φαύλος κύκλος που αν μπω μέσα σ’ αυτόν θα βγω πιο δυστυχισμένος και εκπτωχευμένος, από ότι ήμουν πριν, διότι στηρίζεται στην αρχή του ανικανοποίητου, της δημιουργίας του αισθήματος της συνεχούς στέρησης μέσα σε μια αφθονία προϊόντων.

Στην καταναλωτική κοινωνία, που χαρακτηρίζεται βέβαια από την άνιση κατανομή των εισοδημάτων και την ανεπαρκή κάλυψη των βασικών αναγκών για μεγάλες πληθυσμιακές κατηγορίες, πάντα αυτό που έχω είναι λιγότερο από αυτό που θα ήθελα να έχω και από αυτό που οι άλλοι έχουν. Το αίσθημα της στέρησης είναι πανταχού παρόν και ο μόνος τρόπος εξόδου από τον φαύλο κύκλο είναι η έξοδος από το κυρίαρχο υπόδειγμα της απεριόριστης ανάπτυξης και δημιουργίας νέων αναγκών, μέσω του αυτοπεριορισμού των αναγκών. Όσο λιγότερες είναι οι ανάγκες τόσο πλουσιότεροι είμαστε, τόσο αυξάνεται η ευημερία μας, διότι έχουμε απεγκλωβιστεί από το αίσθημα της στέρησης και του ανικανοποίητου.

Μήπως όμως η λιτή αφθονία είναι μια ζωή στερήσεων και ανελευθερίας του ατόμου;

Για να κυριαρχήσει αυτός ο αστικός μύθος συνέβαλλε τα μέγιστα η οικονομική επιστήμη, που ένα από τα βασικά δόγματά της είναι ότι «οι ανάγκες είναι απεριόριστες και τα μέσα (αγαθά) για την ικανοποίησή τους είναι περιορισμένα».

Η οικονομική επιστήμη στηρίζει την ύπαρξή της στο ότι δήθεν προσφέρει τα εργαλεία για να μειωθεί το χάσμα ανάμεσα σε σκοπούς και μέσα, προτείνοντας λύσεις (οργάνωση της παραγωγής, αύξηση της παραγωγικότητας ,κ.τ.λ.) για να παράγονται όλο και περισσότερα προϊόντα (μέσα) για την κάλυψη των αέναα αυξανόμενων αναγκών (σκοπός).

Ο μύθος όμως αυτός που έχει κυριαρχήσει στο ανθρώπινο φαντασιακό πρέπει να καταρριφθεί. Οι ανθρώπινες υλικές ανάγκες όχι μόνο δεν είναι απεριόριστες αλλά είναι διαχρονικά λίγες και πεπερασμένες, ο τρόπος ικανοποίησής τους αλλάζει από εποχή σε εποχή και τα μέσα (αγαθά) για την ικανοποίησή του είναι επαρκή.

Η μετάβαση βέβαια σε μια κοινωνία λιτής αφθονίας έχει προϋποθέσεις και ορισμένες από αυτές είναι: η εγκατάλειψη του διαφωτιστικού σχεδίου για ορθολογική κυριαρχία επί της φύσης μέσω της οικονομίας και της τεχνικής, η δημιουργία ενός πολιτισμού των ορίων και όχι της απεριόριστης επέκτασης και της ευθύγραμμης προόδου, ο περιορισμός της κυριαρχίας της οικονομικής σφαίρας, ιδιαίτερα των ιδιωτικών καταναλωτικών αγαθών και η επέκταση των κοινών, δημόσιων αγαθών, της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας, η ενίσχυση των κοινοτικών δομών και των θεσμών άμεσης δημοκρατίας, η εγκατάλειψη της κουλτούρας του εγωισμού, του ατομικισμού και η ανασύσταση των κοινωνικών δεσμών που στηρίζονται στην συμβιωτικότητα  και  την αλληλεγγύη.

***

Χάρης Ναξάκης, Καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων – charisnax@yahoo.gr

Αντικλείδι , https://antikleidi.com   

95% λιγότερα AirBnB στη Μαδρίτη – Νέος κανονισμός για τη διασφάλιση της πόλης

Εναν αυστηρό «κόφτη» για το Airbnb, που αναμένεται να μπλοκάρει τη διάθεση 10.000 ακινήτων, μέσω της δημοφιλούς πλατφόρμας, αποφάσισε να υιοθετήσει το δημοτικό συμβούλιο της Μαδρίτης.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της EL PAIS, πρόκειται για ένα αυστηρό σχέδιο το οποίο θα θέτει αυστηρές προϋποθέσεις στους ιδιοκτήτες, θα θεσπίζει όριο 90 ημερών (μετά από αυτό θα θεωρείται εμπορική χρήση) και θα βασίζεται πάνω σε έναν χάρτη τριών ζωνών.

Πρώτη προϋπόθεση: Ξεχωριστή είσοδος και ασανσέρ

Μεταξύ άλλων, ο νέος κανονισμός προβλέπει ότι τα διαμερίσματα, εντός του οικιστικού ιστού, που διατίθενται για ενοικίαση σε πλατφόρμες βραχυπρόθεσμης διαμονής θα πρέπει να διαθέτουν ξεχωριστή είσοδο από αυτή που χρησιμοποιούν οι ένοικοι -λ.χ. της πολυκατοικίας.

Επιπλέον, το κάθε ακίνητο θα πρέπει να βρίσκεται σε κτίριο όπου υπάρχει ξεχωριστό ασανσέρ για τους επισκέπτες, καθώς δεν θα επιτρέπεται η χρήση του ανελκυστήρα των ενοίκων.

Διαμέρισμα στη Μαδρίτη που διατίθεται στο Airbnb / Φωτογραφία: FacebookΔιαμέρισμα στη Μαδρίτη που διατίθεται στο Airbnb / Φωτογραφία: Facebook

«Κόβεται» το 95% των κατοικιών

Οπως αναφέρει η EL PAIS, με το εν λόγω σχέδιο αναμένεται να μη λάβουν την ειδική άδεια για το Airbnb και τις συγγενείς πλατφόρμες πάνω από 9 στα 10 σπίτια -που σήμερα διατίθενται για βραχυπρόθεσμη μίσθωση- και συγκεκριμένα το 95%.

Ο αριθμός αυτών των διαμερισμάτων και κατοικιών υπολογίζεται τις 10.000.

Το όριο των 90 ημερών

Το δημοτικό συμβούλιο της Μαδρίτης αποφάσισε επίσης να υιοθετήσει τον κανόνα των 90 ημερών.

Αυτό σημαίνει ότι οποιοσδήποτε ενοικιάζει ακίνητα στο Airbnb για διάστημα μεγαλύτερο των 90 ημερών θα θεωρείται ότι ασκεί εμπορική δραστηριότητα και θα χρειάζεται νέα, πιο ειδική άδεια.

Στο σχέδιο - «κόφτη» περιλαμβάνεται και ένας χάρτης, στον οποίο η Μαδρίτης χωρίζεται σε τρεις δακτυλίους, που καλύπτουν, κυρίως, το ιστορικό κέντρο της πόλης.

 

Οι τρεις ζώνες του κέντρου της Μαδρίτης, όπως τις ορίζει ο νέος κανονισμός / Φωτογραφία: EL PAIS 

«Ο μαζικός τουρισμός υποβαθμίζει τις πόλεις»

Ο δημοτικός σύμβουλος για τη Βιώσιμη Αστική ανάπτυξη, Χοσέ Μανουέλ Κάλβο, δήλωσε σχετικά ότι οι κανόνες αυτοί είναι απαραίτητοι επειδή ο «μαζικός τουρισμός δεν φέρνει προστιθέμενη αξία στις πόλεις, μάλλον αντίθετα, τις υποβαθμίζει».

«Στη γειτονιά του Sol, υπάρχουν δύο τουρίστες για κάθε κάτοικο. Στην περιοχή Cortes, ο λόγος είναι 1,3 τουρίστες για κάθε κάτοικο. Αυτό είναι γνωστό ως touristification» επεσήμανε ο Κάλβο.

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSOE), το οποίο ψήφισε υπέρ της πρωτοβουλίας, δήλωσε ότι υπάρχουν περισσότερα από 15.000 ακίνητα που λειτουργούν ως τουριστικά καταλύματα στη Μαδρίτη και ότι πάνω από το 10% αυτών βρίσκονται στην κεντρική συνοικία Centro.

Το Λαϊκό Κόμμα (ΡΡ), το οποίο καταψήφισε, κατέταξε το ποσό αυτό στα 10.467 με βάση τα υπάρχοντα περιφερειακά μητρώα. Αλλά αξιωματούχοι της πόλης αρνούνται να δώσουν αριθμούς, διότι η δραστηριότητα αυτή δεν ρυθμίζεται, όπως ανέφερε ο Κάλβο.

Τα ενοίκια αυξάνονται ετησίως κατά 8%

Παρά ταύτα, βάσει των τελευταίων υπολογισμών προκύπτει ότι τουλάχιστον 9.944 εγγεγραμμένα ακίνητα δεν θα μπορούσαν να προσαρμοστούν στους νέους κανονισμούς, επιτρέποντας μόλις σε 524 ακίνητα να συνεχίσουν να λειτουργούν.

Η Μερσέντες Γκονζάλεζ, σύμβουλος με το PSOE, χαρακτήρισε ως επείγουσα ανάγκη την εν λόγω ρύθμιση προκειμένου να μη μετατραπεί το κέντρο της πόλης σε «θεματικό πάρκο τουριστών» που διέπεται από τον «νόμο της ζούγκλας».

«Αυτό είναι ένα πρώτο βήμα, απαραίτητο για να ξεκινήσετε το περπάτημα προς μια διαφορετική πόλη, όπου οι κάτοικοι μπορούν να ζήσουν ειρηνικά», είπε στη συνέχεια η Γκονζάλεζ, προσθέτοντας ότι η έκρηξη των τουριστικών καταλυμάτων έχει σαφή αντίκτυπο στην αγορά ακινήτων, όπου η τιμή του μισθώματος αυξάνεται με ετήσιο ρυθμό 8%.

  

Πηγή

Νίκος Μπελογιάννης: Το ρολόι που τον συντρόφευσε μέχρι την εκτέλεση

Γράφει ο Νίκος Γιαννόπουλος

Ο Νίκος Μπελογιάννης δεν ήταν από τους ανθρώπους που δενόταν με άψυχα αντικείμενα ή έδινε μεγάλη σημασία στην ύλη. Αντιθέτως, επρόκειτο για άνδρα που εκτιμούσε πολύ τη ζωή, τα ζωντανά πράγματα με πνοή και αέρα. Ωστόσο, κάποια από τα αντικείμενα που χρησιμοποίησε, ιδιαίτερα προς το τέλος της πολυτάραχης και γεμάτης διώξεις ζωής του, έχουν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία η οποία συνδέεται, όπως και να έχει, με τη δίκη του και εν τέλει την εκτέλεσή του τα ξημερώματα της 30ης Μαρτίου του 1952.

Η ιστορία του Ζενίθ: Από την αγορά έως την παράδοση λίγο πριν την εκτέλεση

Όταν ο Νίκος Μπελογιάννης αφίχθη για τελευταία, όπως αποδείχθηκε αργότερα, φορά στην Ελλάδα για να οργανώσει τα παράνομα δίκτυα δράσης του ΚΚΕ ελάχιστα χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, επέλεξε να μείνει στο σπίτι του φίλου του Κούλη Ζαμπαθά,ο οποίος, αν και κομμουνιστής, είχε καταφέρει να μένει στο απυρόβλητο διατηρώντας την ίδια ώρα και τη θέση του στο δημόσιο. Κάθε επιλογή είχε ρίσκο, ο Μπελογιάννης ήξερε καλά ότι η Ασφάλεια τον παρακολουθούσε. Είχε όμως την αίσθηση ότι στο εν λόγω σπίτι θα κινδύνευε λιγότερο.

Μόλις έφτασε, ο Μπελογιάννης μίλησε με το φίλο του και του εκμυστηρεύτηκε ότι χρειάζεται κάποια πρακτικά πράγματα για να διευκολυνθεί η καθημερινότητά του. Ένα κοστούμι για να μπορεί να κυκλοφορεί καλά ντυμένος και ένα ρολόι για να έχει την αίσθηση του χρόνου, πολύ σημαντική παράμετρος για κάποιον που ζει σε συνθήκες παρανομίας και δρα υπό το άγρυπνο βλέμμα των διωκτικών αρχών.

Για το ρολόι, ο Μπελογιάννης επέμεινε. Θέλησε να είναι ακριβές, από καλή μάρκα, όχι γιατί είχε κάποια παραξενιά να φορά ακριβά πράγματα, αλλά διότι ήταν κεφαλαιώδες για εκείνον το ρολόι του να μην χάνει ούτε δευτερόλεπτο. Ο Ζαμπαθάς τον καθησύχασε λέγοντάς του ότι θα αγοράσει ένα από τα καλύτερα ρολόγια της αγοράς. Ο Μπελογιάννης έσπευσε να του πει, προφανώς για να μην υπάρχει η παραμικρή σκιά, ότι ουδόλως τον ενδιαφέρουν τα υλικά πράγματα τονίζοντας μάλιστα, ότι "για μένα πάντα ψώνιζαν οι άλλοι, εγώ δεν ήθελα να ασχολούμαι".

Στην ίδια στιχομυθία ο αγωνιστής από την Αμαλιάδα αφηγείται μία ιστορία κατά την οποία θέλησε να αγοράσει μία κρέμα προσώπου για γυναίκα που τον ενδιέφερε. Η... προσπάθεια έγινε στο εξωτερικό. Ο ίδιος ο Μπελογιάννης αφηγήθηκε στο φίλο του ότι οι πωλήτριες άρχισαν να τον περιπαίζουν μέχρι που τον ρώτησαν αν η κρέμα ήταν για τον ίδιο και όχι για γυναίκα. Ο Ελληνας δεν έχασε το χιούμορ του και παρά το γεγονός ότι οι τρεις πωλήτριες τον φλέρταραν πια ανοιχτά, πήρε αυτό που ήθελε. Από τότε όμως, όπως λέει στην αφήγηση, αποφάσισε να μην ξαναψωνίσει κάτι για γυναίκα.

Η αγορά έγινε την ακριβώς επόμενη μέρα σ' ένα χρυσοχοείο στο Σύνταγμα. Το ρολόι που επιλέχθηκε ήταν μάρκας "Ζενίθ" η οποία εθεωρείτο μία από τις καλύτερες της αγοράς. Ο Ζαμπαθάς, στην αφήγησή του, τόνισε ότι ζήτησε ότι καλύτερο υπήρχε και χαρακτηριστικά υπογράμμισε ότι "εγώ τέτοιο ρολόι ούτε θα μπορούσα να το φανταστώ. Δεν ήθελα όμως να χάνει λεπτό".

Στον Μπελογιάννη το ρολόι άρεσε πολύ. Μόλις το κράτησε στα χέρια του, έμελλε να πει κάτι που αποδείχθηκε σχεδόν προφητικό. "Να δούμε αν θα μου στεργιώσει. Ποτέ μου δεν αφήνω το ρολόι απείραχτο. Τις περισσότερες φορές τους βγάζω τα μάτια".

Δεν μπορούσε βέβαια εκείνη τη στιγμή να ξέρει ότι το Ζενίθ θα ήταν το τελευταίο ρολόι της ζωής του και ένα αντικείμενο που θα παρέδιδε λίγο πριν την εκτέλεσή του (στη γυναίκα και μητέρα του παιδιού του, Έλλη Παππά). Από το βιβλίο του Κούλη Ζαμπαθά "Νίκος Μπελογιάννης, Νίκος Πλουμπίδη: Δύο λαϊκοί ήρωες, εθνικοί αγωνιστές" (εκδόσεις Δωρικός) που κυκλοφόρησε μετά το θάνατο του συγγραφέα, αντλούμε και ένα άλλο χαρακτηριστικό απόσπασμα από σκηνικό που έλαβε χώρα την ημέρα της αγοράς.

"Στο τραπέζι βρισκόταν τ' αγαπημένο του φαϊ. Ψάρια. Έφαγε με όρεξη, χαιρόσουν να τον βλέπεις να τρώει. Έβλεπες τον ζωντανό άνθρωπο, το παλικάρι που έπρεπε να καλοφάει. Φόραγε μία κοντομάνικη, μάλλινη φανελίτσα κι αντίκριζες το δυνατό αντρικό κορμί.

Όλη την ώρα που τρώγαμε, κουβέντιαζε και γελούσε. "Μ' αρέσουνε έτσι μαγειρεμένα τα ψάρια. Κάτι που έτρωγα συχνά, ήταν ετούτο το φαϊ. Η μητέρα μου το ήξερε και μου το μαγείρευε. Εκείνα που μπούχτισα έξω είναι τα ευρωπαϊκά τυριά. Ούτε να τα βάλω στο στόμα μου. Λίγη φέτα, αυτό είναι το πιο ωραίο για μας τους Ελληνες. Αν πεις για τον πουρέ πατάτα, μούτζωχτα. Είδα όξω πως τον φτιάχνουνε μέσα σε κάτι θεόρατα καζάνια κι αυτό μου φτάνει".

Τελικά, το εξαιρετικό Ζενίθ δεν βοήθησε τον Νίκο Μπελογιάννη να αποφύγει τη σύλληψη. Ακόμα όμως και μετά από αυτήν, δεν το αποχωρίστηκε, άλλωστε στη φυλακή του ήταν χρήσιμο για να έχει και εκεί την αίσθηση του χρόνου (που περνούσε, πάντως, αργά και βασανιστικά).

Τον συντρόφευσε και στη δίκη και του έκανε παρέα μέχρι την τελευταία ημέρα. Λίγο πριν την εκτέλεση, ο Μπελογιάννης έπρεπε να απαλλαχθεί από τα "περιττά" αντικείμενα. Το έβγαλε λοιπόν και το παρέδωσε στην Έλλη Παππά μαζί με μία φωτογραφία και το πορτοφόλι του. Οι δυο τους πρόλαβαν να δώσουν ένα πολύ πεταχτό φιλί πριν ο Μπελογιάννης αφήσει τη φυλακή για να επιβιβαστεί στο φορτηγό που τον μετέφερε (μαζί με τους συντρόφους του στον τόπο εκτέλεσης, πίσω από το νοσοκομείο "Σωτηρία").

Έπεσε από τα πυρά του εκτελεστικού αποσπάσματος ξημερώματα, ημέρα Κυριακή, κατά την οποία δεν συνηθιζόταν να γίνονται εκτελέσεις. Το ρολόι, από τα χέρια της Έλλης Παππάς, πέρασε στα χέρια του γιου του ζευγαριού, του Νίκου Μπελογιάννη, ο οποίος είχε την ευγένεια και τη μεγαλοκαρδία να το παραδώσει στο μουσείο που δημιουργήθηκε στη μνήμη του πατέρα του στην Αμαλιάδα.

    

Για το έκθεμα του ρολογιού είχε γραφτεί η ακόλουθη λεζάντα (τελικά προτιμήθηκε μία μικρότερη για χωροταξικούς λόγους). Ρολόι Ζενίθ. Ο Μπελογιάννης το φορούσε έως και τις τελευταίες του στιγμές. Το παρέδωσε στην Έλλη Παππά λίγο πριν τον πάρουν για εκτέλεση, μαζί με μια φωτογραφία και το πορτοφόλι του. Ο Κούλης Ζαμπαθάς τον φιλοξένησε τις πρώτες μέρες που ήρθε στην Αθήνα, όπως μας περιγράφει στο βιβλίο του Νίκος Μπελογιάννης –Νίκος Πλουμπίδης, Δύο Λαϊκοί Εθνικοί Αγωνιστές, Αθήνα 1976. Περιγράφει παραστατικά τι ζήτησε ο Νίκος Μπελογιάννης για να του αγοράσει: «Θέλω να μ’ αγοράσεις, μου ξανάπε σε λίγο, ένα ρολόι κι αύριο να μου το φέρεις. Τούτο πούχω μου χάλασε. Το θέλω νάναι ακριβείας και καλή μάρκα για να βαστάξει. Θέλω κι ένα κουστούμι ρούχα. Θα τα καταφέρεις νάναι στα μέτρα μου;»

Και παρακάτω: «Τ’ αγόρασα από να φιλικό μου χρυσοχοείο στο σύνταγμα ένα ρολόι ‘Ζενίθ’ του χεριού με μαύρη πλάκα και με φώσφορο στα νούμερα. Ήτανε απ’ τ’ ακριβότερα ρολόγια της αγοράς. Μέσα στο μαγαζί χωρίς να θέλω έκανα το κομμάτι μου. Είχανε χρόνια να με δούνε απ’ τον καιρό που δούλευα στο χρηματιστήριο και θα με πέρασαν για μαυραγορίτη που πλούτισα στα χρόνια της κατοχής μια και ζητούσα ό,τι καλύτερο βρίσκονταν σε ρολόγια. Εγώ τέτοιο ρολόι ούτε στ’ όνειρό μου δεν τόχα ιδωμένο. Μα για κείνον έπρεπε νάναι τέλειο και να μην χάνει ούτε λεπτό».

*Πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε με τη φροντίδα της Βουλής των Ελλήνων ο κατάλογος της μόνιμης έκθεσης του μουσείου για τον Νίκο Μπελογιάννη σε μία πολυτελή έκδοση. Τη γενική ευθύνη της έκδοσης έχει η Ελλη Δρούλια και την εκδοτική επιμέλεια ο Δημήτρης Ζαζάς και ο Στάθης Κουτρουβίδης. Τόσο η ανέγερση του μουσείου όσο και η έκδοση του καταλόγου έγιναν με την πολύτιμη αρωγή της Βουλής των Ελλήνων, και προσωπικά του Προέδρου του Σώματος, Νίκου Βούτση και του Γενικού Γραμματέα, Κώστα Αθανασίου.

**Το βιβλίο του Κούλη Ζαμπαθά κυκλοφόρησε το 1976 χάρη στην εκδοτική φροντίδα της κόρης του, Φαίδρας.

Αλλάζει αύριο η ώρα

Μεγαλώνει ακόμα περισσότερο η μέρα αφού τα ξημερώματα της Κυριακής 31 Μαρτίου θα πρέπει τα ρολόγια να γυρίσουν μία ώρα μπροστά. Έτσι, στις 03:00 τα ξημερώματα της τελευταίας Κυριακής του Μαρτίου τα ρολόγια θα δείχνουν 04:00.

Η ώρα αλλάζει πάντα την τελευταία Κυριακή του Μαρτίου (μία ώρα μπροστά) και την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου (μία ώρα πίσω).

Το Ευρωκοινοβούλιο ενέκρινε το σχέδιο κατάργησης της αλλαγής της ώρας από χειμερινή σε εαρινή στην Ευρώπη και θα τεθεί σε ισχύ από το 2021.

Σύμφωνα με την απόφαση που εγκρίθηκε από την ευρωβουλή στο Στρασβούργο οι κυβερνήσεις που θέλουν να διατηρήσουν μόνιμα τη θερινή ώρα θα αλλάξουν τα ρολόγια τους οριστικά την τελευταία Κυριακή του Μαρτίου του 2021, ενώ εκείνες που επιθυμούν να κρατήσουν μόνιμα τη χειμερινή ώρα θα αλλάξουν τα ρολόγια τους για τελευταία φορά την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου του 2021.

Τα κράτη-μέλη έχουν περιθώριο να αποφασίσουν μέχρι τον Απρίλιο του 2020.

efsyn.gr

STOP Facebook...

Μετά από αρκετή σκέψη και την πολυετή παρουσία μου στα sosial media και το facebook αποφάσισα να βάλω οριστικό τέλος και να σας απαλλάξω από την παρουσία μου.! Η αλήθεια είναι ότι γνώρισα ή και διέκρινα ακόμη, αρκετούς αξιόλογους ανθρώπους σε όλο αυτό το διάστημα της παρουσίας μου εδώ.

Δυστυχώς μετά τα τελευταία γεγονότα αναφοράς - μπλοκαρίσματος και ουσιαστικής λογοκρισίας το σύστημα facebook δείχνει τα δόντια του..και τις πραγματικές προθέσεις του...! Μετά δε και τον νέο νόμο που ψήφισαν οι ευρωβουλευτές μας, (εάν μερικοί την έκαναν “κοπάνα” δεν μπορώ να τους το συγχωρήσω...) ,το διαδίκτυο όπως το ξέρουμε αλλάζει..., με μανδύα την προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων…, με απώτερο στόχο την χειραγώγηση και τον έλεγχο των πληροφοριών... Το μέλλον μας πλέον διαγράφεται ζοφερό .. και αβέβαιο.

Για ανθρώπους σαν και εμένα, που αναπνέουν με την ελευθερία και μόνον αυτό δεν αντέχεται..! Πάντοτε πίστευα και πιστεύω ότι η face to face επικοινωνία δεν υποκαθίσταται από κανένα μέσο της σύγχρονης τεχνολογίας..!

Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με εμπιστευθήκατε και πιστέψατε σε εμένα και μοιραστήκατε τις αγωνίες μου για προβλήματα που ταλανίζουν την κοινωνία και τη χώρα μας.

Θέλω να ζητήσω ειλικρινά συγνώμη εάν κάποιους χωρίς την θέλησή μου τους στεναχώρησα ..!

Θέλω επίσης να διαβεβαιώσω όλους ότι αυτό γινότανε έξω από ιδιοτελείς σκοπούς και συμφέροντα, με γνώμονα πάντοτε το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου και μόνον..

Τώρα εάν οι προσδοκίες μου για κάποιους.. αποδείχτηκαν κάλπικες και κενές περιεχομένου...ειλικρινά λυπάμαι αλλά προδόθηκα και εγώ όπως αυτοί.!

Θέλω επίσης να σας διαβεβαιώσω ότι θα παραμείνω στις επάλξεις των κοινωνικών αγώνων όσο με κρατάνε τα πόδια μου... εκεί που πραγματικά δίνονται οι αγώνες ...και θα απέχω από τα prokat γκρουπ του facbook και τα ανταλλάξιμα like για δημιουργία εντυπώσεων και μόνον...!

Με εκτίμηση

Σταύρος Φυντικάκης

Με τον τρόπο του ιστού της αράχνης

Γράφει ο  Πέτρος Μανταίος

Με θέα από παράθυρο του 11ου ορόφου το Ρίτσμοντ που μόλις ξυπνούσε, έκπληκτος είδα Αμερικανίδα αράχνη να υφαίνει το μεροκάματο στο εξωτερικό τζάμι. Απόρησα με το τόλμημα. Μην πω, ανατρίχιασα για λογαριασμό της. Σκέφτηκα αμέσως το επάγγελμα: καθαριστής τζαμιών στους ουρανοξύστες και ανατρίχιασα διπλά – μην εντοπίσω την αντίδραση σε ειδικό σημείο του σώματος!

Την άλλη μέρα, στον πρωινό περίπατο προς το ποτάμι, τον Τζέιμς ρίβερ (τον έχω συνηθίσει τόσο, που σε λίγο θα τον λέω Τζιμάκο…), είχα την τύχη, αν όχι ατυχία, να δω (και να φωτογραφίσω με το κινητό) αυτούς τους εναέριους μεροκαματιάρηδες.

Με τους κουβάδες και τα σφουγγάρια τους και με θερμοκρασία μηδέν, κουκουλωμένοι με μαύρες φόρμες, έξι άνθρωποι, σκαρφαλωμένοι στο πιο ψηλό κτίριο της πόλης, συγχρόνως και εμβληματικό του αμερικανικού καπιταλισμού (να θυμηθούμε τα μαρξιστικά μας!), το κτίριο της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, της FED (Federal Bank of America). Που ως έννοια δεσπόζει της διεθνούς οικονομίας και ως κτίριο του Ρίτσμοντ δεσπόζει του ποταμού… Τζιμάκου στο πιο μεγάλο φιλέτο της πόλης. Ή είσαι εξουσία ή κολλάς μπρίκια…

Αν αφήσουμε τα οικονομικά, που δεν σκαμπάζω (ρωτάω τον ανιψιό μου, που διδάσκει μακροοικονομία στο εδώ Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια και το βραδάκι τα συζητάνε με τον θείο υπό το πρίσμα ενός αριστεύοντος μπέρμπον του Κεντάκι!), το Ρίτσμοντ δεν πάσχει από κτιριακό γιγαντισμό που πάσχουν πολλές μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ, ιδίως η Νέα Υόρκη. Με εξαίρεση δέκα-δεκαπέντε κτίρια –και αυτά όχι ύψους ιλιγγιώδους–, είναι πόλη χαμηλού ύψους, υψηλής αισθητικής, ρυμοτομικά εύκολη (θα έχω περπατήσει και εκατό χιλιόμετρα και λαβύρινθο δεν συνάντησα), με ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον και παράδεισος για το παιδί, τον ηλικιωμένο, τον πεζό και τον ποδηλάτη.  

Ανακοίνωση της ΕΚΠΟΙΖΩ για την τροπολογία της κυβέρνησης για την πρώτη κατοικία

«Η τροπολογία της κυβέρνησης σχετικά με την “προστασία” της κύριας κατοικίας δεν είναι μόνο κατώτερη των προσδοκιών, αλλά συνιστά πρόκληση και εμπαιγμό εις βάρος των δανειοληπτών» αναφέρει σε ανακοίνωση της η ΕΚΠΟΙΖΩ (Ένωση Καταναλωτών “Η Ποιότητα της Ζωής”) και κάνει λόγο για «απογοήτευση και οργή της για την κατάργηση κάθε ουσιαστικής προστασίας της κύριας κατοικίας». Επισημαίνει ότι «το θράσος δε της κυβέρνησης είναι τέτοιο, που φθάνει στο σημείο να ισχυρίζεται ότι χάρη σε αυτήν προστατεύεται η κύρια κατοικία, όταν στην πραγματικότητα η συγκεκριμένη κυβέρνηση παρέλαβε την προστασία της κύριας κατοικίας ως μόνιμο θεσμό στο νόμο Κατσέλη, τον έκανε προσωρινό και με πιο αυστηρά κριτήρια το 2015 και τον καταργεί τώρα.

Όσον αφορά «την τροπολογία για τη δήθεν προστασία της κύριας κατοικίας επισημαίνουμε τα ακόλουθα:

1) Η τροπολογία δεν αφορά θεσμό συλλογικής ρύθμισης των χρεών των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, αλλά ένα πρόγραμμα ρύθμισης περιορισμένων δανείων, το οποίο προσφέρεται ως συμβολικό και πενιχρό αντίτιμο για την κατάργηση του Νόμου Κατσέλη, όσον αφορά την προστασία της κύριας κατοικίας.

2) Το πρόγραμμα έχει περιορισμένη διάρκεια, ως εκ τούτου δεν πρόκειται για θεσμό προστασίας ρύθμισης των χρεών. Αφορά ενυπόθηκα εξασφαλισμένες οφειλές που την 31.12.2018 ήταν ληξιπρόθεσμες, εμφάνιζαν δηλαδή τουλάχιστον τρεις μήνες καθυστέρηση. Επομένως, το πρόγραμμα έχει προσωρινό χαρακτήρα και δεν αφορά οφειλέτες που θα είναι σε αδυναμία στο μέλλον να αποπληρώσουν τα χρέη τους.

3) Το πρόγραμμα δεν αφορά οφειλέτες που είναι ήδη σε αδυναμία και βρίσκονται την 31.12.2018 σε μία προσωρινή ρύθμιση (π.χ. καταβολής μόνο τόκων) και θα έχουν στο άμεσο μέλλον να αντιμετωπίσουν την επαναφορά της κανονικής δόσης.

4) Το πρόγραμμα δεν αφορά υπερχρεωμένους οφειλέτες οι οποίοι έχουν πολλές άλλες ληξιπρόθεσμες οφειλές, όμως, το στεγαστικό τους δάνειο, για προφανείς λόγους, συνέχιζαν να το αποπληρώνουν.

5) Το πρόγραμμα δεν αφορά την προστασία της κατοικίας αν ο δανειολήπτης για οποιονδήποτε λόγο δεν διαμένει ήδη σε αυτή.

6) Το πρόγραμμα δεν εφαρμόζεται αν ο δανειολήπτης ή άλλα μέλη της οικογένειάς του έχουν κινητή ή ακίνητη περιουσία που υπερβαίνει το ποσόν των 80.000 ευρώ.

7) Το πρόγραμμα δεν εφαρμόζεται αν η εξασφαλισμένη οφειλή, όπως έχει διογκωθεί με τόκους υπερημερίας και τα έξοδα, υπερβαίνει το ποσόν των 130.000 ευρώ.

8) Το πρόγραμμα δεν αφορά τις μη εξασφαλισμένες οφειλές, οι οποίες θα συνεχίζουν να διογκώνονται και να εκκρεμούν σε βάρος του δανειολήπτη.

9) Το πρόγραμμα δεν εφαρμόζεται σε όσους υπερβαίνουν το χαμηλό εισοδηματικό οικογενειακό κριτήριο.

10) Είναι, εξάλλου, μύθευμα ότι όσοι δεν αποκλείονται από τα παραπάνω κριτήρια αποκτούν το δικαίωμα μίας προσιτής ρύθμισης της μεμονωμένης έστω οφειλής. Οι τράπεζες έχουν το δικαίωμα να περιφρονήσουν την αίτηση που υποβάλλεται στην πλατφόρμα, να μην απαντήσουν ποτέ σε αυτή ή να προβάλλουν οποιαδήποτε άλλη πρόταση. Σε αυτή την περίπτωση, με την πάροδο μηνός, η διαδικασία «ΤΕΡΜΑΤΙΖΕΤΑΙ».

11) Ο υπερχρεωμένος οφειλέτης έχει στην προηγούμενη περίπτωση τη δυνατότητα μόνο να προσφύγει στη Δικαιοσύνη, σε ασφυκτικές προθεσμίες, να υποβληθεί σε μία ανάλογη του Νόμου Κατσέλη δικαστική, εντέλει και μακρόχρονη, αντιδικία, για να διεκδικήσει την πενιχρή και ασήμαντη μεμονωμένη ρύθμιση.

12) Σε μία ξεδιάντροπη, θρασύδειλη, αισχρή, απειλητική και υβριστική προς τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά ρύθμιση, προβλέπεται ότι σε περίπτωση που δεν γίνει δεκτή η αίτηση του δανειολήπτη που αναγκάζεται να προσφύγει στα δικαστήρια, επειδή αρνήθηκαν οι τράπεζες να συμμετάσχουν στη διαδικασία, θα του επιβληθεί χρηματική ποινή μέχρι το 5% της οφειλής του, με ανώτερο το ποσόν των 5.000 ευρώ και ελάχιστο το ποσόν των 1.500 ευρώ! Ούτε λόγος δε για κύρωση στην τράπεζα που θα περιφρονήσει τη διαδικασία και την περίφημη «πλατφόρμα»!

13) Οι τράπεζες έχουν κίνητρο να περιφρονήσουν τη διαδικασία και την πλατφόρμα, καθώς ο δανειολήπτης δεν θα έχει, μέχρι να δικαιωθεί στο μακρόχρονο αγώνα του για την ασήμαντη ρύθμιση προστασία από πλειστηριασμούς, παρά μόνο αν πετύχει προσωρινή δικαστική προστασία και με την προϋπόθεση ότι θα καταβάλλει για κάθε δεκτική ρύθμισης οφειλή τουλάχιστον το ήμισυ της ενήμερης δόσης.

14) Αν, πάλι, ένας πιστωτής υποβάλλει πρόταση, όχι όμως και άλλος πιστωτής απέναντι στον οποίο υπάρχει επιδεκτική ρύθμισης απαίτηση, ο δανειολήπτης είναι και πάλι υποχρεωμένος να προσφύγει στο Δικαστήριο καθώς διαφορετικά δεν απολαμβάνει απέναντι στους λοιπούς πιστωτές προστασία.

15) Εάν δεν ενταχθούν με δικαστική απόφαση όλες οι δεκτικές ρύθμισης οφειλές σε ρύθμιση, ο δανειολήπτης δεν δικαιούται ούτε την απροσδιόριστη επιδότηση, ούτε η κατοικία του προστατεύεται από πλειστηριασμούς.

16) Είναι, εξάλλου, πρακτικά αδύνατο να ρυθμιστούν περισσότερες δεκτικές ρύθμισης οφειλές, γιατί μία τέτοια δυνατότητα δεν καλύπτεται από τις πραγματικές δυνατότητες που επιτρέπουν τα κριτήρια αποκλεισμού αλλά και γιατί δεν έχουν τελικά κίνητρο ούτε οι λοιποί πιστωτές.

17) Είναι απίθανη η περίπτωση κάποιας άξιας λόγου διαγραφής οφειλής. Λόγω της σώρευσης των προϋποθέσεων για την ένταξη στη ρύθμιση που εφαρμόζονται, το όφελος δεν θα υπερβαίνει κάποια μικρή έκπτωση και αυτή θα τη λάβει ο δανειολήπτης μόνο αν έχει τηρήσει τη ρύθμιση για 25 έτη ή μέχρι τα ογδόντα του.

18) Αν στο μέλλον (στα προσεχή 25 έτη) περιέλθει και σε πρόσκαιρη αδυναμία δεν θα χάσει μόνο την ασήμαντη έκπτωση αλλά θα πρέπει να επιστρέψει και την όποια (απροσδιόριστη) επιδότηση.

19) Με δεδομένο ότι η ρύθμιση της μεμονωμένης οφειλής (και όχι του συνόλου των χρεών) γίνεται στο 120% της αξίας του ακινήτου, η όποια επιδότηση, σε σχέση με την προστασία της κύριας κατοικίας στο Νόμο Κατσέλη που κατάργησε η Κυβέρνηση, δεν οδηγεί σε χαμηλότερη δόση για τον ίδιο τον οφειλέτη.

20) Δεν εντάσσεται ο δανειολήπτης στο πρόγραμμα αν η αίτηση του για την ένταξη στο ν. 3869/2010 έχει απορριφθεί, μεταξύ άλλων, λόγω δόλιας αδυναμίας. Δεν πρόκειται, όμως, εν προκειμένω για τους λεγόμενους στρατηγικούς κακοπληρωτές αλλά για εκείνους που τη δεκαετία του 2000, της επιθετικής πιστωτικής επέκτασης, δεν διαχειρίστηκαν επιτυχώς την πιστοληπτική τους ικανότητα αφού με αυτό το κριτήριο χαρακτηρίστηκαν ως τέτοιοι.

Η ΕΚΠΟΙΖΩ δεν κλήθηκε να υποβάλει τις παραπάνω παρατηρήσεις της στην Επιτροπή της Βουλής. Απέρριψε την πρόσκλησή της η Κυβέρνηση. Πληροφορήθηκε, ωστόσο, ότι οι εκπρόσωποι των τραπεζών που ήταν παρόντες εξέφρασαν την ικανοποίησή τους προς την Κυβέρνηση. Υποθέτουμε και η τελευταία προς τους πρώτους, αφού οι τράπεζες τους γλίτωσαν από τον κόπο της σύνταξης της (ν)τροπολογίας!»  

imerodromos.gr