Πόσο επικίνδυνα είναι τα ηλεκτρονικά πατίνια;

Τα ηλεκτρονικά πατίνια κερδίζουν συνεχώς έδαφος τόσο στην Αθήνα όσο και στην Θεσσαλονίκη.  Ωστόσο, με αφορμή πολλοί είναι αυτοί που εξετάζουν πόσο ασφαλή είναι η χρήση τους, καθώς διατυπώνονται συνεχώς προβληματισμοί για την απουσία νομοθετικού και ρυθμιστικού πλαισίου. Μάλιστα, εισαγγελέας παρήγγειλε προκαταρκτική έρευνα για τα ηλεκτρικά πατίνια που κυκλοφορούν στη Θεσσαλονίκη, ύστερα από μηνυτήρια αναφορά που υποβλήθηκε τα τελευταία 24ωρα.

Με παραγγελία του, ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης, Στέφανος Ζαρκαντζιάς, ζητεί να διερευνηθεί κάτω από ποιο νομοθετικό πλαίσιο κυκλοφορούν τα ηλεκτρικά πατίνια και εάν παραβιάζονται διατάξεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας (ΚΟΚ), όπως μεταδίδει το Αθηναϊκό Πρακτορείο. Την έρευνα αναμένεται να διενεργήσει η διεύθυνση Τροχαίας Θεσσαλονίκης. Είχε προηγηθεί μηνυτήρια αναφορά, την οποία κατέθεσε τις προηγούμενες μέρες πολίτης, που υποστήριξε ότι η χρήση των πατινιών, εκτός από ανεξέλεγκτη, είναι και παράνομη.

Το νέο μέσο μεταφοράς έκανε τους τελευταίους μήνες την εμφάνισή του στην πόλη, στο πλαίσιο πιλοτικής λειτουργίας και από τις πρώτες μέρες αρκετοί, κυρίως μικρότερης ηλικίας Θεσσαλονικείς, έσπευσαν να το χρησιμοποιήσουν, χαρακτηρίζοντάς το ως εύκολο και οικολογικό μέσο μετακίνησης.

Από την άλλη όμως, διατυπώνονται συνεχώς προβληματισμοί για την απουσία νομοθετικού και ρυθμιστικού πλαισίου, προκειμένου αφενός να προσδιοριστεί τι ακριβώς μέσο είναι τα ηλεκτρικά πατίνια, ώστε να υπαχθούν ανάλογα στις διατάξεις του ΚΟΚ, και αφετέρου να υπάρξει ένας κανονισμός που θα διέπει την ασφαλή συνύπαρξή των χειριστών τους με πεζούς και οδηγούς αυτοκινήτων.

Οι παραπάνω προβληματισμοί εντάθηκαν μετά και το πρόσφατο ατύχημα που σημειώθηκε στην Καλαμαριά, όταν 16χρονος χειριστής ηλεκτρικού πατινιού συγκρούστηκε με Ι.Χ. αυτοκίνητο, με συνέπεια να τραυματιστεί και να διακομιστεί σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης για την παροχή των πρώτων βοηθειών. Το ατύχημα είχε συμβεί στα μέσα του περασμένου μήνα και επρόκειτο για το πρώτο επισήμως καταγεγραμμένο τροχαίο με ηλεκτρικό πατίνι.

Με αφορμή και το περιστατικό αυτό, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης, αναφέρθηκε στο θέμα των ηλεκτρικών πατινιών, λέγοντας ότι «η χρήση τους έχει γίνει πλέον επικίνδυνη». Όπως επισήμανε στη διάρκεια προ ημερών δημοτικού συμβουλίου, επικοινώνησε με την Τροχαία η οποία τον ενημέρωσε ότι δεν υπάρχει θεσμικό πλαίσιο. Παράλληλα, ο ίδιος πρότεινε ως λύση να μειωθεί το όριο ταχύτητας των πατινιών σε 5 έως 10χλμ/ ώρα.

Πηγή  

Εξορύξεις, ο ανασκολοπισμός μιας χώρας

Του Περικλή  Κοροβέση

Το 2010, στον κόλπο του Μεξικού, έγινε μια φοβερή καταστροφή που μόλυνε 180.000 τετ. χιλιόμετρα θάλασσας, δηλαδή μια έκταση που ισοδυναμεί με δυο φορές τα χωρικά ύδατα στην Ελλάδα. Αν αυτή η συμφορά είχε συμβεί στη χώρα μας, όλα τα νησιά του Ιονίου και του Αιγαίου, καθώς και όλες οι παράκτιες περιοχές, συμπεριλαμβανομένων και των μεγάλων πόλεων (Πειραιάς, Θεσσαλονίκη, Πάτρα κ.ά.), θα πνίγονταν στο μαζούτ.

Και η χώρα μας θα ήταν κατοικήσιμη μόνο στα ψηλά βουνά, αν βέβαια δεν έφταναν ώς εκεί οι δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις. Υπερβολές; Οχι. Αρκεί μια απλή σύγκριση με τις ακτές του Τέξας και της Αλαμπάμα που η γη τους ποτίστηκε με πετρέλαιο και δεν ξαναφύτρωσε χορτάρι. Και όλα αυτά πού;

Στην πιο ανεπτυγμένη τεχνολογικά χώρα του κόσμου, στις ΗΠΑ, όπου τα μέτρα ασφαλείας είναι δρακόντεια. Η εξορυκτική εταιρεία ήταν ένας παγκόσμιος γίγαντας που δεν μπορεί να κατηγορηθεί για έλλειψη τεχνογνωσίας. Ηταν η BP, στα καθ’ ημάς «Βρετανικά Πετρέλαια», ένα όνομα που χλευάζει όλη την οικουμένη. Στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν βρέθηκε σταγόνα πετρελαίου, αλλά τα ονομάζει βρετανικά επειδή τα άντλησε από τις χώρες που είχε κατακτήσει ως αυτοκρατορία.

Για να καταπολεμηθεί αυτή η απέραντη μόλυνση χρειάστηκαν 5.500 τόνοι τοξικών χημικών διασκορπιστικών ουσιών, σύμφωνα με στοιχεία της ίδιας της εταιρείας, αν βέβαια η εταιρεία μάς λέει την αλήθεια. Την περίοδο 2007-2016 έχουν σημειωθεί 4.828 καταστροφές από διαρροές πετρελαίου*.

Από αυτές ελάχιστες είδαν το φως της δημοσιότητας. Τα ατυχήματα αυτά είναι σχεδόν στρατιωτικά μυστικά. Μόνο αν η έκτασή τους είναι τεράστια, όπως στον κόλπο του Μεξικού, και δεν μπορούν να αποσιωπηθούν, παίρνουν μια δημοσιότητα, συχνά στρεβλή. Οι εταιρείες διαθέτουν μυθικά ποσά για να ελαχιστοποιήσουν το μέγεθος της καταστροφής. Η περίπτωση της περιοχής Μπαζιλικάτα της Νότιας Ιταλίας είναι σχεδόν άγνωστη, αλλά πολύ διδακτική για μας που μπορούμε να δούμε το μέλλον μας, αν πραγματοποιηθούν οι εξορύξεις που σχεδιάζονται: οι εταιρείες, πριν αρχίσουν τις εργασίες τους, έχουν μια τακτική που είναι ίδια με την πολιτική των κομμάτων εξουσίας.

Υποσχέσεις για ανάπτυξη, για θέσεις εργασίας, ευημερία για όλους, σεβασμός και προστασία του περιβάλλοντος και, φυσικά, πλήρη ασφάλεια. Και κάνουν τεράστιες καμπάνιες, εξαγοράζοντας πολιτικούς και δημοσιογράφους. Δημιουργούν ένα κλίμα και μας πείθουν πως όλοι μας θα γίνουμε Τεξανοί εκατομμυριούχοι. Και όποιος έχει αντίθετη άποψη θεωρείται εχθρός της προόδου και ή περιθωριοποιείται, όπως γίνεται τώρα με τις κινήσεις κατά των εξορύξεων στην Ελλάδα, ή κατατάσσεται στους τρομοκράτες.

Τα Μπαζιλικάτα, που θα μπορούσε να ήταν και χωριό της Κεφαλονιάς -όλα σε «-άτα» τελειώνουν- παρήγαν κρασί, λάδι, μέλι, γάλα, σιτάρι εξαιρετικής ποιότητας, τα εξήγαν και ζούσαν αξιοπρεπώς. Σε όλα αυτά τα προϊόντα βρέθηκε πετρέλαιο, με αποτέλεσμα να καταστραφεί για πάντα η παραγωγή τους.

Η θνησιμότητα ανέβηκε στο 29% λόγω ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Επακόλουθο: η μαζική φυγή των κατοίκων και η ερήμωση της περιοχής. Και αυτό χωρίς να συμβεί κανένα γνωστό ατύχημα στην περιοχή, απλώς λόγω της λειτουργία της πετρελαιοπηγής. Μιλήσαμε προηγουμένως για ατυχήματα. Είναι σωστός αυτός ο χαρακτηρισμός ή είναι πρέπον να πούμε πως αυτές οι καταστροφές είναι συστατικό στοιχείο της λειτουργίας των εξορύξεων; Φοβάμαι πως το δεύτερο ισχύει.

Οπως δεν υπάρχει ασφαλής λειτουργία των πυρηνικών σταθμών ηλεκτρικής ενέργειας, έτσι δεν υπάρχει και στην άντληση των υδρογονανθράκων. Και όλα αυτά για ένα ορυκτό καύσιμο που θα εξαντληθεί τα επόμενα 20-30 χρόνια. Και εδώ είναι ο παραλογισμός του καπιταλισμού. Επενδύει σε κάτι που ξέρει πως θα τελειώσει, που ξέρει ότι πιθανότατα θα καταστρέψει τον πλανήτη, αλλά μέχρι τότε θα βγάζει κέρδη.

Και εδώ υπάρχει ένα ερώτημα: γιατί ο καπιταλισμός διάλεξε αυτήν την περιορισμένη πηγή ενέργειας και όχι μια αέναη πηγή, όπως ο ήλιος, ο αέρας και η θάλασσα (αν και τώρα τελευταία επενδύει και σ’ αυτά). Οι λόγοι είναι στρατιωτικοί. Ενα F-15 θέλει 7.000 λίτρα κηροζίνης ανά ώρα πτήσης. Δεν υπάρχει άλλο καύσιμο μέχρι τώρα που να μπορεί να συντελεί στο να αναπτυχθεί υπερηχητική ταχύτητα.

Επίσης και οι μετακινήσεις του στρατού γίνονται όλο και ταχύτερες. Εχουν κάνει τον εξής υπολογισμό: ένας Αμερικανός φαντάρος στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για τις μετακινήσεις του κόστιζε 3,7 λίτρα την ημέρα. Στον Β΄ Πόλεμο του Κόλπου έφτασε στα 55,5 λίτρα και το πετρέλαιο γίνεται βασικό στρατιωτικό υλικό.

Αν δεν είχε ανακαλυφθεί, δεν θα ήταν τόσο φονικοί οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι. Υπάρχει περίπτωση να σταματήσουν οι εξορύξεις; Μόνο όταν ένας λαός αποφασίσει να υπερασπιστεί τη χώρα του και τα ιερά του.

* Στοιχεία από το Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας, «Αρχιπέλαγος»

Ο πρώτος κομμουνιστής δήμαρχος στην ιστορία της Τουρκίας

Μια ιστορική στιγμή για το κομμουνιστικό κίνημα της Τουρκίας κατέγραψαν οι δημοτικές εκλογές της Κυριακής, αφού, σύμφωνα με τα πρώτα ανεπίσημα στοιχεία, ο υποψήφιος του τουρκικού Κομμουνιστικού Κόμματος,Φατίχ Μεχμέτ Ματσόγλου, κερδίζει το δήμο του Ντερσίμ, στα ανατολικά της χώρας.

Ο Ματσόγλου ήταν προηγουμένως δήμαρχος του Οβατσίκ και κατά τη διάρκεια της θητείας του ήταν ήδη γνωστός ως ο «κομμουνιστής δήμαρχος». Έγινε διάσημος για το συνεταιριστικό μοντέλο αγροτικής παραγωγής, μέσω του οποίου η πόλη και γενικότερα η επαρχία της παρήγαγαν όσπρια και μέλι. Στο πλαίσιο  αυτού του μοντέλο συνεταιριστικής γεωργικής παραγωγής, ο δήμος παρείχε επίσης γεωργικές επιδοτήσεις, συμπεριλαμβανομένων των σπόρων, του πετρελαίου, και εγγυήσεων αγοράς των προϊόντων. Ο δήμος του Οβατσίκ ήταν επίσης διάσημος για τη δημοσιονομική διαφάνεια.

  

Πλέον, με την στήριξη του Ματσόγλου από το ΚΚ, το Ντερσίμ έγινε η πρώτη πόλη με κομμουνιστική διοίκηση στην ιστορία της Τουρκίας.

Σύμφωνα με την αριστερή ιστοσελίδα news.sol.org.tr, σε 56.943 ψηφοφόρους (σε συνολικό πληθυσμό άνω των 86.000) ο Ματσίγλου κερδίζει με 32,41% και ακολουθεί το κουρδικό HDP, το κεμαλικό CHP και το κυβερνών κόμμα ΑΚΡ του Ερντογάν, με ποσοστά 27,97%, 20,95% και 14,76% αντίστοιχα.

Σύμφωνα με την τουρκική στατιστική υπηρεσία το Ντερσίμ κατατάσσεται στην κορυφή του δείκτη ποιότητας ζωής για το 2016. Συγκαταλέγεται στις κορυφαίες πόλεις με τον πιο μορφωμένο πληθυσμό. Το 2017, κατέλαβε την πέμπτη θέση μεταξύ των τουρκικών πόλεων με τους περισσότερους αναγνώστες βιβλίων.

Πηγή

Απολύθηκαν όλοι οι εργαζόμενοι της αλλαντοβιομηχανίας ΒΙΚΗ

Εκδόθηκε προ μηνός η απόφαση του Πρωτοδικείου Άρτας για την πτώχευση της εταιρείας ΒΙ.Κ.Η. Α.Ε., μετά από αίτηση των απλήρωτων εργαζομένων. Μετά τις σχετικές διαδικασίες την Τρίτη 19 Μαρτίου απολυθήκαν όλοι οι εργαζομενοι και πλέον είναι εγγεγραμμένοι στο μητρώο ανέργων του ΟΑΕΔ.

Σύμφωνα με τη νομοθεσία περί πτωχεύσεων τους επόμενους μήνες θα ξεκινήσουν οι πλειστηριασμοί της περιουσίας της εταιρείας, από τους οποίους οι εργαζόμενοι ευελπιστούν ότι αν υπάρχει ενδιαφερόμενος αγοραστής θα καταφέρουν να πληρωθούν ένα μέρος των οφειλών.

Παράλληλα θα καταθέσουν τα δικαιολογητικά τουςς για το επίδομα αφερεγγυότητας του ΟΑΕΔ για τους 3 μηνιαίους μισθούς, όπως ορίζει ο νόμος.

Οι απολυμένοι πλέον της αλλαντοβιομηχανίας ΒΙΚΗ σε ανακοίνωσή τους αναφέρουν:

Από δω και στο εξής στόχος μας παραμένει η επανένταξή μας στην αγορά εργασίας. Έπειτα από 3 μήνες εργασίας εκ περιτροπής και 10 περίπου μήνες σε επίσχεση εργασίας, τα περιθώρια επιβίωσης έχουν στενέψει.

Είναι τραγικό μετά από δεκαετίες προσφοράς σαν εργαζόμενοι να βρισκόμαστε σε αυτή τη θέση.

Ευελπιστούμε ότι οι αρμόδιοι θα κατανοήσουν την κατάστασή μας και θα δώσουν σύντομα λύση στο πρόβλημά μας».    

Πηγή

Πρωταπριλιά 1939: Η «Ακρόπολις» δίνει δωρεάν ταξίδια στη Νέα Υόρκη

Είμαστε στο 1939. Οι Αθηναίοι δεν μπορούν να πιστέψουν στα μάτια τους. Η έγκριτη «Ακρόπολις» με πηχυαίους τίτλους αναγγέλλει μια είδηση-βόμβα...

Κατ’ επιθυμία της Αμερικανικής Κυβερνήσεως και με αφορμή την μεγάλη Διεθνή Έκθεση, τριακόσιοι Έλληνες θα ημπορούσαν να ταξιδεύσουν δωρεάν «εις Νέαν Υόρκην» στα πλαίσια μιας ευρωπαϊκής καμπάνιας καλής θελήσεως και φυσικά προβολής της ίδιας της έκθεσης, αφού θα μοιραζόντουσαν συνολικά 12.000 προσκλήσεις πανευρωπαϊκά. Αρκούσε να συμπληρωθεί η σχετική αίτηση που ευρίσκετο ήδη στα ταξιδιωτικά γραφεία κλπ κλπ...

(...)

Μια από τις πιο έξυπνες πρωταπριλιάτικες φάρσες είχε γράψει τη δική της ιστορία και ο πήχης του ανταγωνισμού μεταξύ των εφημερίδων για την τήρηση του πατροπαράδοτου εθίμου ανέβηκε ασφαλώς ψηλότερα...

PS Καλό μήνα

Πηγή από το λεύκωμα του Θωμά Σιταρά «Ξεφυλλίζοντας παλιές εφημερίδες» / Εκδόσεις Μίνωας  

Die Welt: Ο Ερντογάν πέφτει στην παγίδα του

Μεγάλες απώλειες υπέστη το τουρκικό κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) στις χθεσινές δημοτικές εκλογές.

Μετά την καταμέτρηση σχεδόν όλων των ψήφων, το κυβερνών κόμμα του Ερντογάν υπέστη ήττα στην Άγκυρα και την Κωνσταντινούπολη, κάτι σπάνιο για τον Σουλτάνο τον Βοσπόρου.

Σε εθνικό επίπεδο, ωστόσο, το AKP βρίσκεται πολύ μπροστά από το κόμμα της της αντιπολίτευσης, Ρεπουμπλικανικό Λαικό Κόμμα (CHP).

«Τa χθεσινά αποτελέσματα δεν είναι καλό αποτέλεσμα για τον Τούρκο Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν» γράφει η γερμανική εφημερίδα Die Welt και προσθέτει: «Η Άγκυρα, πρωτεύουσα της Τουρκίας και το κέντρο εξουσίας της κυβέρνησής του, αποφάσισε μετά από 20 χρόνια να αλλάξει χέρια και να περάσει στον έλεγχο του Ρεπουμπλικανικού Λαικού Κόμματος (CHP), που αποτελεί το κύριο κόμμα της αντιπολίτευσης στη χώρα. Και η Κωνσταντινούπολη , η οικονομική μητρόπολη με τα 15 εκατομμύρια κατοίκων,άλλαξε χέρια. 

Από τότε που ο Ερντογάν έγινε δήμαρχος το 1994, η εξουσία στην πόλη του Βοσπόρου ήταν πάντα στα χέρια του κόμματός του. "Όποιος κερδίσει την Κωνσταντινούπολη κερδίζει την Τουρκία", είχε δηλώσει ο Ερντογάν στην προεκλογική εκστρατεία του», γράφει η γερμανική εφημερίδα υπενθυμίζοντας στους αναγνώστες της τα όσα είπε πει ο Τούρκος πρόεδρος.

Η εφημερίδα «Die Welt» σχολιάζει επίσης ότι: «Μπορεί το κόμμα του να υπέστη σοβαρή ήττα, όμως υπήρξε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα για Ερντογάν: Σύμφωνα με το τουρκικό πρακτορείο "Ανατολή", το κυβερνών κόμμα απέσπασε ποσοστό 44,42%, πολύ μπροστά από το κόμμα της αντιπολίτευσης (CHP) με 30,07%. 

Και όχι μόνο αυτό: Σε σχέση με τις εκλογές του περασμένου έτους και τις δημοτικές εκλογές του 2014, το κόμμα του Ερντογάν έχει κερδίσει τουλάχιστον μία ποσοστιαία μονάδα. Κι όλα αυτά την ώρα που η Τουρκία παραμένει βυθισμένη στην ύφεση, η λίρα έχει χάσει περισσότερο από το 20% της αξίας της και ο αριθμός των ανέργων έχει αυξηθεί κατά ένα εκατομμύριο. 

Το χθεσινό βράδυ των εκλογών δείχνει ότι υπάρχει πάλι ένα παράδοξο με ασαφή τα εκλογικά αποτελέσματα επί ώρες: το αυταρχικό καθεστώς της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν παραμένει σταθερό σε περιόδους κρίσης, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι Ευρωπαίοι παρατηρητές».

Πηγή

Συνείδηση ζυμάρι (Ο ζυμαροκώλης)

της Ελενας Ακρίτα

Κατ’ αρχάς, μην τη ψάξετε τη λέξη, απ’ το κεφάλι μου την έβγαλα. Αναζητούσα έναν χαρακτηρισμό για όλους όσοι αδρανοποιούνται στον καναπέ μέχρι να γίνει ο κώλος τους ζυμάρι. Ένα ζυμάρι ωραιότατο η συνείδησή τους, οι αρχές τους, το αξιακό τους σύστημα. Γιατί ο ζυμαροκώλης παράσιτο είναι και παρασιτικά ζει. Σε βάρος σου. Το δικό σου αίμα ρουφάει, τον δικό σου αέρα αναπνέει. Και καλά κάνει, αφού τον αφήνεις.

Ο ζυμαροκώλης δεν έχει ταξικό πρόσημο - όπως δεν έχει και η πάσης φύσεως μαλθακότητα άλλωστε. Είναι μια στάση ζωής: κοίτα τη δουλειά σου. Μην μπλέκεις. Μην βγάλεις το φίδι απ’ την τρύπα. Άσε να το βγάλει το κορόιδο και να φάει το κεφάλι του.

Ο ζυμαροκώλης εκ του ασφαλούς κατακρίνει το σύμπαν. Το διαδίκτυο προσφέρεται για να χύσει ανωνύμως – ως επί το πλείστον - τη χολή του. Διότι είναι ΚΑΙ χέστης εκτός των άλλων για να σε αντιμετωπίσει κατάματα.

Πολύ χέστης όμως. Κατά καιρούς τον έχω συναπαντήσει στα σόσιαλ μίντια. Μπαίνει ο άλλος σε βρίζει ανωνύμως ή...ψευδωνύμως. Αν τον αγνοήσεις, το κλιμακώνει. Αν απαντήσεις πως πχ προωθείς τον οχετό του στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, τα κάνει πάνω του. Και να οι συγγνώμες, να τα γλειψίματα, να οι γλίτσες στα πατώματα.

Ο ζυμαροκώλης μιλάει με ρητά. Παν μέτρον άριστον έλεγε η γιαγιά ΤΟΥ. Ό,τι η γιαγιά του είπε αυτό. Κάλλιο γαιδουρόδενε παρά γαιδουρογύρευε έλεγε ο παππούς ΤΟΥ. Μηδένα προ του τέλος μακάριζε, έλεγε ο θείος ΤΟΥ ο Νίκος θεός σχωρέστον. Να εδώ οικογενειακά λέγονται τα σοφά και τα μεγάλα - μόνο στο σόι μας θα βρείτε ότι πιο φρέσκο κι εκλεκτό.

Ο ζυμαροκώλης παρκάρει αδιαπραγμάτευτα στη θέση ΑΜΕΑ. Κοιτάει δεξιά, κοιτάει αριστερά και τσουπ το χώνει γιατί σου λέει εδώ βρήκα τι να κάνω κι έχω και την πεθερά μου άρρωστη. Επίσης οδηγεί κάθε Κυριακή μεσημέρι κι όταν βρίσκει κίνηση βρίζει όσους οδηγούν Κυριακή μεσημέρι.

Ο ζυμαροκώλης αποκαλεί κλέφτη όποιον δεν κόβει απόδειξη. Όταν δεν κόβει ο ίδιος σε αφοπλίζει ‘εγώ να στη δώσω, αλλά τι να την κάνεις έτσι που μας κατάντησαν οι αλήτες;’

Ο ζυμαροκώλης έχει γίνει το ένα του με τον καναπέ γιατί είναι πολλά τα ριάλιτι και δεν τα προφταίνει. Ένας μάγειρας, μια ξώβυζη, ένας μαλάκας, ένας

κατεστραμμένος, ένας κατακαημένος, ένα νησί, μια κατσαρόλα, μια καρδούλα, ένα δωδεκάποντο όλα φίρδην μίγδην. Ό,τι αποφασίσει το κοινό. Δηλαδή ο ίδιος. Ο μίζερος ο άνθρωπος που οι μόνες του πρωτοβουλίες είναι να ψηφίζει υποψήφιους προς αποχώρησιν.

Ο ζυμαροκώλης, γνωρίζει τα πάντα για τον Κοέλιο, την κλιματική αλλαγή, το ελληνοτουρκικό, το μεσανατολικό, πώς βγαίνει ο λεκές, τα πάντα όλα. Τρώει μονίμως στην ίδια ταβέρνα όχι γιατί είναι η καλύτερη, αλλά γιατί τσουγκρίζει τη ρετσίνα με τον μαγαζάτορα. Τον νομίζει φίλο γκαρδιακό ‘θα μάς περιποιηθεί’ σού λέει ‘ο Μήτσος σε μένα δίνει τα καλύτερα’. Διότι η ηδονή δεν είναι να φας εσύ καλά. Είναι να φάνε οι άλλοι χάλια.

Ο ζυμαροκώλης έχει πάντα δίκιο, έχει πάντα αποψάρα, έχει πάντα λόγο –λόγο μίζερο, σκατένιο, κακοποιητικό. Τρώει απ’ το πιάτο σου, πίνει απ’ το ποτήρι σου, τρέφεται από τη δυστυχία σου.

Ο ζυμαροκώλης ερωτεύεται μίζερα μια ζυμαροκώλα, κάνουν κάνα δυο ζυμαροκωλάκια που τα εκπαιδεύουν με τίποτα να μη σηκώνονται από το κάθισμα. Πού πας, Θανασάκη εσύ θ’ αλλάξεις τον κόσμο;

Όχι, ο ζυμαροκώλης δεν θα αλλάξει ποτέ τον κόσμο.

Και ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ τον ζυμαροκώλη.

 το κείμενο της Ελενας Ακρίτα είναι απο την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Απόφαση «σταθμός» για τα αναδρομικά των Συνταξιούχων

Τον δρόμο για την επιστροφή αναδρομικών σε περίπου 1,5 εκατομμύριο συνταξιούχους ανοίγει μια απόφαση – σταθμός του Εφετείου Αθηνών.

Πρόκειται για την απόφαση με αριθμό 647/2019, που σύμφωνα με τον «Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής», εκδόθηκε από το διοικητικό εφετείο της Αθήνας στις 20 Φεβρουαρίου και αφορά τους νόμους 4051 και 4093 που έφεραν τις «αιματηρές» μειώσεις.

Πρόκειται για την πρώτη απόφαση που εκδίδεται, ύστερα από τις χιλιάδες αγωγές που υπέβαλλαν συνταξιούχοι.

Με την απόφαση, όπως αναφέρει το ίδιο δημοσίευμα, δικαιώνεται οριστικά και αμετάκλητα -και σε δεύτερο βαθμό- συνταξιούχος του ταμείου νομικών με αναδρομικά δυο ετών (Ιούλιος 2015 – Ιούνιος 2017).

Ο εν λόγω συνταξιούχος θα λάβει 3.070 ευρώ συν τόκους και επιπλέον 500 ευρώ ως ηθική αποζημίωση.

«Καταπέλτης» το δικαστήριο

Ο ΕΦΚΑ άσκησε έφεση τον Οκτώβριο του 2018 η οποία εκδικάστηκε στις 10 Ιανουαρίου 2019 στο 9ο Μονομελές Διοικητικό Εφετείο Αθηνών.

Το Εφετείο ωστόσο ήταν καταπέλτης κατά του ΕΦΚΑ καθώς, σύμφωνα με τον «Ελεύθερο Τύπο», απορρίφθηκαν όλες οι αιτιάσεις του και κρίθηκε οριστικά ότι η εν λόγω μειώσεις είναι παράνομες εφόσον κρίθηκαν αντισυνταγματικές από το Συμβούλιο της Επικρατείας με τις αποφάσεις 2287-2290 του Ιουνίου του 2015 και από τότε θα έπρεπε να σταματήσουν να επιβάλλονται.

Η απόφαση χαρακτηρίζεται ως εξαιρετικής σημασίας καθώς είναι η πρώτη που δικαιώνει συνταξιούχο με τελεσίδικα αναδρομικά και χωρίς άλλο περιθώριο ελιγμών από τον ΕΦΚΑ.

Η απόφαση αυτή «δείχνει» τον δρόμο για διεκδικήσεις όσων συνταξιούχων σκοπεύουν να προβούν σε αγωγές, καθώς ένα από τα πιο κρίσιμα σημεία της απόφασης είναι πως αναγνωρίζεται πλήρως ότι τα αναδρομικά υπερβαίνουν το διάστημα εφαρμογής του νόμου Κατρούγκαλου, που αποτελούσε «γκρίζα ζώνη» έως τώρα.

Πηγή

Παραδοχή Ζάκερμπεργκ για το χάος στο διαδίκτυο: Απαιτούνται νέοι κανόνες...

Το «αφεντικό» του Facebook Μαρκ Ζάκερμπεργκ, με ανοιχτή επιστολή του στην εφημερίδα «Washington Post», η οποία αναρτήθηκε και στην προσωπική ιστοσελίδα του, καλεί τις κυβερνήσεις και τις ρυθμιστικές - εποπτικές αρχές να παίξουν «πιο ενεργό ρόλο» και να επιβάλουν αυστηρότερες ρυθμίσεις στο διαδίκτυο διεθνώς. Στην ουσία, θέλοντας να προκαταλάβει νέες κριτικές για τη χρήση και τις αναρτήσεις στο πιο δημοφιλές μέσο κοινωνικής δικτύωσης, παραδέχεται πως αδυνατεί να ελέγξει την κατάσταση με τα Fake News και τις αναρτήσεις με επιβλαβές περιεχόμενο και ζητάει να υπάρξουν νέοι κανόνες για την λειτουργία του διαδικτύου.

Σημειώνεται πως η επιστολή του Ζάκερμπεργκ δημοσιεύεται λίγες ημέρες μετά την υπερψήφιση από το ευρωκοινοβούλιο της μεταρρύθμισης για τα Πνευματικά Δικαιώματα, η οποία μεταξύ άλλων προβλέπει πως οι πλατφόρμες θα είναι στο εξής υπεύθυνες για το περιεχόμενο που δημοσιεύουν οι χρήστες τους.

Η κριτική στο Facebook, που εδώ και καιρό έχει γίνει ένα από τα βασικά μέσα διάδοσης ψευδών ειδήσεων, ακροδεξιών ρατσιστικών θέσεων και βρώμικης πολιτικής προπαγάνδας, εντάθηκε κυρίως μετά τις αμερικανικές εκλογές και το σκάνδαλο της Cambridge Analytica. Το ζήτημα του ρόλου και των κανόνων της λειτουργίας του επανήλθε στο προσκήνιο μετά την μετάδοση σε live streaming της μαζικής δολοφονίας μουσουλμάνων στη Νέα Ζηλανδία από τον ακροδεξιό Μπρέντον Τάραντ.

Με την επιστολή του, ο διευθύνων σύμβουλος του Μαρκ Ζάκερμπεργκ ζητά «να αναθεωρηθούν οι κανόνες για το Ίντερνετ, ώστε να μπορέσουμε να διατηρήσουμε ό,τι καλύτερο αυτό διαθέτει, την ελευθερία των ανθρώπων να εκφράζονται και των επιχειρηματιών να δημιουργούν νέα πράγματα, ενώ ταυτόχρονα να προστατεύσουμε την κοινωνία από ευρύτερα κακά». Όπως αναφέρει η ευθύνη για τον έλεγχο του επιβλαβούς περιεχομένου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι πολύ μεγάλη πρόκληση για να αφεθεί μόνο στις ίδιες τις εταιρείες και ζητά χείρα βοηθείας από τις δημόσιες υπηρεσίες.

Προτείνει, έτσι, νέες νομοθεσίες στους εξής τομείς:

έλεγχος και αφαίρεση του επιβλαβούς περιεχομένου,

διασφάλιση της ακεραιότητας των εκλογών και των πολιτικών διαφημίσεων (π.χ. να είναι σαφές ποιος χρηματοδοτεί κάθε προεκλογική εκστρατεία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης),

προστασία της ιδιωτικότητας και φορητότητα των δεδομένων των χρηστών.

Τονίζει ότι οι νέοι κανόνες που θα εφαρμοσθούν, πρέπει να είναι υποχρεωτικά ίδιοι για όλες τις εταιρείες τεχνολογίας και τις διαδικτυακές πλατφόρμες, ώστε να εμποδιστεί η μετάδοση επιβλαβούς περιεχομένου από τη μία στην άλλη. Έτσι, όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα πρέπει να εφαρμόζουν κοινούς κανόνες, τους οποίους θα επιβάλουν τρίτοι, δηλαδή οι κυβερνήσεις και οι ρυθμιστικές-εποπτικές αρχές. Επίσης προτείνει ανά τρίμηνο κάθε μεγάλη εταιρεία τεχνολογίας να δημοσιεύει μια έκθεση διαφάνειας και λογοδοσίας, παράλληλα με την αντίστοιχη για τα οικονομικά αποτελέσματα της.

Τέλος, ο Ζάκερμπεργκ ζητά περισσότερες χώρες σε όλο τον κόσμο να υιοθετήσουν κανονισμούς όπως ο Γενικός Κανονισμός Προστασίας Δεδομένων (GDPR) της Ευρωπαϊκής Ένωσης που τέθηκε σε ισχύ πέρυσι και να υπάρξει διεθνής συμφωνία για εναρμόνιση αυτών των κανονισμών σε παγκόσμιο επίπεδο.

tvxs.gr

Το ξύπνημα του μαύρου γάτου

Γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

Το ξυπνητήρι χτυπούσε μανιασμένα, ξανά και ξανά, κι εκείνη δεν το άκουγε. Δεν ήθελε να το ακούσει. Το έκλεισε την πρώτη φορά -ή έτσι νόμιζε- κι αυτό σε πέντε λεπτά χτύπησε ξανά. Κι ύστερα άλλη μια φορά.

Στο τέλος το πήρε στα χέρια της, βεβαιώθηκε ότι έκλεισε, και άφησε τα μάτια της να ξεκουραστούν. Είχε αποφασίσει να αφήσει μερικές δουλειές ατελείωτες. Τι πείραζε; Μόνο εκείνη θα το ήξερε. Κι αν το καταλάβαινε και κανένας άλλος; Πάλι δεν πείραζε.

Ηθελε τόσο να κοιμηθεί, τόσο να ξεκουραστεί, τόσο πολύ να ξεχάσει… Να αφήσει τον θεραπευτικό Μορφέα να την αγκαλιάσει, να πάρει σκέψεις και έγνοιες και τον πονοκέφαλο που τη βασάνιζε μέρες τώρα. Αν μπορούσε, θα τυλιγόταν σε ένα κουκούλι, θα γινόταν ένα κουβαράκι από μετάξι και μαλλί. Κι ύστερα, όταν θα είχε αναγεννηθεί, όλα θα ήταν αλλιώς, γιατί και η ίδια θα ήταν αλλιώς.

Αλίμονο, έμεινε με το όνειρο…

Την ώρα που άρχισε πάλι να βυθίζεται, την ώρα που το σώμα λυνόταν και έχανε ξανά λίγο λίγο την αίσθηση του περιβάλλοντος, ένα κομματάκι βελούδο την άγγιξε στο πρόσωπο. Σαν ελαφρό χτύπημα, σαν χάδι, κάτι ανάμεσα στα δυο.

Μετά ένα δεύτερο, μαζί με ένα ελαφρύ πρρρρρ, πρρρρρ, πρρρρ. Σιγανό, ευγενικό, τρυφερό.

Εκείνη επέμενε να κρατάει τα μάτια της κλειστά, σφίγγοντάς τα ελαφρά, για να μη χάσει τον ύπνο που την καλούσε. Μάταιος κόπος.

Ενα τρίτο βελούδινο χάδι, ένα λίγο πιο δυνατό γουργουρητό και τελικά άνοιξε τα βλέφαρα. Τα κιτρινοπράσινα μάτια του γάτου ανοιγόκλειναν και ένα νιάααρ γεμάτο νάζι την έκανε να χαμογελάσει.

Επρεπε να σηκωθεί. Ο μαύρος γάτος πεινούσε και αυτή την υπόθεση δεν είναι να την παίρνει κανείς στ’ αστεία. Σήκωσε τα σκεπάσματα, κάθισε στην άκρη του κρεβατιού και έκανε να τον πάρει αγκαλιά. Ο γάτος αποτραβήχτηκε, σήκωσε την ουρά και πήγε προς την πόρτα.

Δεύτερο νιάαααρ, πιο δυνατό, πιο αποφασιστικό, ίσως και λίγο απαιτητικό. Το μήνυμα ήταν σαφές: Πρώτα θα με ταΐσεις και μετά οι αγκαλιές.

«Ερχομαι», του είπε. «Να, κοίτα, σηκώθηκα». Πάντα του μιλούσε όπως θα μιλούσε σε άνθρωπο κι εκείνος της νιαούριζε όπως θα νιαούριζε σε γάτα. Και μια χαρά συνεννοούνταν έτσι.

Εσυρε τα πόδια της μέχρι το μπάνιο, γέμισε το πιατάκι του φαγητό, το μπολάκι του νερό, πέταξε τις ακαθαρσίες από την άμμο. Μετά πήγε στην κουζίνα να φτιάξει καφέ. Ετοίμασε το πρωινό της: φρυγάνισε λίγο ψωμί, έβαλε σε έναν δίσκο μαρμελάδα πορτοκάλι και λίγο τυρί και πήγε στο σαλόνι.

Κάθισε στο χαμηλό σκαμνί, πλάι στον καναπέ, δίπλα στο παράθυρο. Στην πρώτη γουλιά καφέ ένιωσε στο πόδι της ξανά το χάδι από το μαύρο βελούδο και ένα ευτυχισμένο πρρρρρρ, πρρρρρ, πρρρρρ. Τον είδε ξαπλωμένο σχεδόν ανάσκελα, με τη χνουδωτή κοιλίτσα του εκτεθειμένη να τρίβεται στο χαλί περιμένοντας αυτό που δικαιούνταν: χάδια, έως ότου βαρεθεί. Ηταν χορτάτος, ήταν χαρούμενος.

Του άρεσε να του τρίβεις τα αυτιά, να ξύνεις τον σβέρκο και να του χαϊδεύεις την πλάτη με τις ώρες. Και μόλις τελείωνες με τη μια πλευρά, γύριζε από την άλλη: δεν υπάρχει κουράστηκα εδώ, υπηρετείς το αφεντικό για όσο το απαιτεί.

Θέλησε να τον κρατήσει λίγο αγκαλιά, αλλά η μεγαλειότητά του βαρέθηκε. Τώρα νύσταζε εκείνος και ήθελε να κοιμηθεί.

Της εξέφρασε ένα βαριεστημένο νιάααααου και την άφησε σύξυλη.

Εκείνη για να παρηγορηθεί ήπιε μια γουλιά καφέ, που είχε αρχίσει να κρυώνει, και δάγκωσε μια μπουκιά από το φρυγανισμένο ψωμί με τη μαρμελάδα.

Αντρες, τι να πεις, σκέφτηκε. Μόλις πάρουν αυτό που θέλουν σηκώνονται και φεύγουν. Και τότε γέλασε.

   

Το «τίναγμα της γάτας»...

Το συνέδριο του ΚΙΝΑΛ, συνέρχεται υπό τη σκιά των διώξεων για τα θαλασσοδάνεια των παλαιών κομμάτων εξουσίας και χωρίς κάποιο προφανές πολιτικό διακύβευμα. Οι ισχυρότεροι πολιτικοί πόλοι του μετά βίας ανταλλάσσουν μια κουβέντα αλλά αθροίζονται κάτω από μια σφραγίδα που αποτελεί την τελευταία τους ελπίδα για πολιτική επιβίωση.

Πρόκειται για το «τίναγμα της γάτας», την στιγμιαία αντανακλαστική αντίδραση πριν το τέλος; Σε κάθε περίπτωση το συνέδριο επισημοποιεί την αποτυχία της πολλοστής απόπειρας να ενδυθεί ένα άλλο όνομα ή αφήγημα πέρα από αυτό που πραγματικά έχει εξελιχθεί σήμερα, δηλαδή ένα παρακολούθημα της Δεξιάς. Το ΚΙΝΑΛ ξεκίνησε, σε επίπεδο διακηρύξεων, ως η φιλόδοξη απόπειρα έκφρασης του χώρου της κεντροαριστεράς αλλά στο συνέδριο που είναι σε εξέλιξη έχει απομείνει και πάλι, μόνο το ΠΑΣΟΚ της κατάρρευσης.

Η ηγεσία επιχειρεί να ξορκίσει τη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ και την οριστική του εδραίωση ως κύριου πόλου της κεντροαριστεράς, με εύπεπτα συνθήματα και εμφανή αδυναμία πρόσληψης των αλλαγών που έχουν συντελεστεί στο πολιτικό σύστημα. Κυρίως προσπαθεί να πείσει απεγνωσμένα για την ειλικρίνεια των "ίσων αποστάσεων" με ένα καινοφανές  αφήγημα που ισχυρίζεται ότι η ΝΔ αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δυνάμεις της συντήρησης. Επιχειρεί δηλαδή να ισοπεδώσει τις σκληρές διαχωριστικές γραμμές και τις προγραμματικές διαφορές μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να δικαιολογήσει το τρέχον αφήγημα και να εμφανιστεί «μετραχρονολογημένα» ως «προοδευτική δύναμη». Όμως και οι πέτρες έχουν πλέον διαπιστώσει πως η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ είναι σε απόλυτη ευθυγράμμιση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τα συμφέροντα που τον περικλείουν.

Αν και ο ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε τη χώρα στην έξοδο από τα μνημόνια, θα μπορούσε κάποιος να του ασκήσει κριτική από τα Αριστερά για τη συγκυβέρνηση με τον Καμμένο ή τις πολιτικές που εφάρμοσε για να πετύχει αυτό τον σκοπό. Αλλά σίγουρα δεν μπορεί να το κάνει το κόμμα που εμπλέκεται σε όλα τα μεγάλα σκάνδαλα, που συνέβαλε μαζί με τη Δεξιά στην πτώχευση της χώρας, που έβαλε τη χώρα στα μνημόνια, που συγκυβέρνησε -αν δεν ταυτίστηκε- με τη Σαμαρική ΝΔ, αλλά και με τον Καρατζαφέρη, το Βορίδη, τον Άδωνι, το Βελόπουλο και τον Πλεύρη και εφάρμοσε τις σκληρότερες πολιτικές διαλύοντας την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Αλλά και ως αντιπολίτευση σε καίριες πολιτικές επιλογές, όπως η Απλή Αναλογική και η Συμφωνία των Πρεσπών, το χειροπιαστό αποτύπωμα του χώρου είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας της ταύτισης με την πιο σκληρή Δεξιά της μεταπολίτευσης.

Εξαιτίας της ηγεσίας του, το ΠΑΣΟΚ, που απομονώθηκε ακόμη και από την πολιτική ευρωπαϊκή ομάδα στην οποία εντάσσεται και  «γέννησε» στο εξωτερικό και τον όρο «Pasokification» για την κατάπτωση της ιδεολογικής και πολιτικής απήχησης, έχει από καιρό απεμπολήσει την πολιτική του κληρονομιά απέναντι στον ιστορικό του αντίπαλο και σήμερα δεν κάνει κάτι άλλο παρά να εργάζεται για την παλινόρθωση της ... Δεξιάς.

tvxs.gr

Το δαχτυλίδι του ψαρά

Του Παντελή  Μπουκάλα

Κάμποσες δεκαετίες πριν, σχολιαρόπαιδα της επαρχίας, τρέχαμε να φιλήσουμε το χέρι του «παππούλη», του ιερέα δηλαδή, όταν τον βλέπαμε από μακριά. Δεν έλειπε και ο ανταγωνισμός, όταν βιαζόμασταν να παρατήσουμε στη μέση την μπάλα που παίζαμε στα χωματένια γηπεδάκια μας, ποιος θα προλάβει να ασπαστεί πρώτος.

Δεν καλοθυμάμαι αν τη συνήθεια αυτή, στα προδιδακτορικά χρόνια, μας την είχε επιβάλει το σχολείο ή η παράδοση, το «πάππου προς πάππου». Ετσι κι αλλιώς, με τη χούντα άλλαξαν όλα: υποχρεωτικά κατηχητικά, υποχρεωτικά χειροφιλήματα, «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, υποκρισία».

Μακάρι να ήταν μόνο ο σεβασμός και η βαθιά εκτίμηση αυτό που οδηγεί τους πιστούς όποιας θρησκείας και δόγματος να ασπάζονται την δεξιάν των ποιμένων κάθε βαθμίδας. Πολύ συχνά η ρουτίνα αυτή δεν δηλώνει σέβας αλλά συνιστά θρίαμβο της υποκρισίας, από την πλευρά και των ασπαζόντων και των ασπαζομένων.

Το χειρότερο: είναι ένα ισχυρό υπόλειμμα ειδωλολατρίας. Είδωλο, ενσώματο, είναι ο εκάστοτε θρησκευτικός εκπρόσωπος, που αίφνης αντιμετωπίζεται σαν ταυτόσημος και ισοδύναμος των ουρανών που λέμε ότι αντιπροσωπεύει. Είναι σαν κάποιο μυστικό θαύμα να μετέτρεψε σε πραγματικούς αγίους όσους φέρουν συμβατικά τον τίτλο του αγίου: ο άγιος Καλαβρύτων, ο άγιος Πειραιώς, οι παναγιότατοι...

Ούτε ο Πάπας Φραγκίσκος είναι άγιος. Και μάλλον αυτός το ξέρει καλύτερα απ’ όλους. Γνωρίζει επίσης ότι τίποτε το αγιωτικό δεν έχει το χρυσό «δαχτυλίδι του αλιέως» που φοράει σαν σύμβολο της παποσύνης του, διακοσμημένο με τον απόστολο Πέτρο να ρίχνει τα δίχτυα του· και μόνο ο συνδυασμός του χρυσού με τον ταπεινό ψαρά απαγορεύει την πίστη σε οτιδήποτε πνευματικό. Για σύμβολο κοσμικής εξουσίας πρόκειται τελικά.

Γνωρίζει τέλος ο τωρινός Πάπας, όπως και κάθε μετριοπαθής ποιμενάρχης, όποιο δόγμα κι αν διακονεί, ότι το φίλημα αυτό μετατρέπει τους μεν ίδιους σε εν ζωή ιερά λείψανα, στα οποία αποδίδεται θαυματουργική δύναμη, τους δε πιστούς σε φαν βεντετών του κάθε λογής θεάματος.

Σχεδιασμένη λοιπόν ή αυθόρμητη, της στιγμής, η επιλογή του Πάπα Φραγκίσκου να αποσπά (χαμογελαστός, σχεδόν παίζοντας) το χέρι του πάνω στην προσπάθεια των σκυμμένων πιστών να φιλήσουν το χρυσό δαχτυλίδι, κάτι είχε να πει.Το «παιχνίδι» του, ωστόσο, αντί να εννοηθεί σαν έμμεσο δίδαγμα, κατακρίθηκε σαν σημείο σνομπισμού. Λογικό, όταν η πίστη καταντάει τόσο ρηχή ώστε να θέλει να επικυρώνεται μέσα από μια ρουτίνα θεατρικών, τυπολατρικών κινήσεων.

Αποπέμπεται από το αξίωμα του ο Γκουαϊδό λόγω διαφθοράς

Όπως αποφάσισε ο γενικός επιθεωρητής της Δημοκρατίας, Έλβις Αμορόσο, ο πρόεδρος της Εθνοσυνεύλεσης και αρχηγός της αντιπολίτευσης Χουάν Γκουαϊδό αποπέμπεται από το αξίωμα του.

Σύμφωνα με την απόφαση του γενικού επιθεωρητή, ο Γκουαϊδό στις δηλώσεις του πόθεν έσχες δεν κατάφερε να δικαιολογήσει κάποιες δαπάνες που προέρχονταν από πόρους σε άλλες χώρες. Ο Γκουαϊδό πραγματοποίησε περισσότερα από 91 ταξίδια εκτός της Βενεζουέλας, κόστους άνω των 310 εκατομμυρίων μπολιβάρ (περίπου 80.000 ευρώ) χωρίς να δικαιολογήσει την προέλευση των χρημάτων, και γι’ αυτό του επιβλήθηκε η ποινή της αποπομπής από πρόεδρος της Εθνοσυνεύλεσης, καθώς και την στέρηση του δικαιώματος του εκλέγεσθαι για δεκαπέντε χρόνια.

Πηγή:iskra.gr

Λιτή Αφθονία

Όποιος έχει θέσει τον εαυτό του πέρα από κάθε επιθυμία, ποια έλλειψη μπορεί να έχει; Σενέκας

Ο όρος λιτή αφθονία (ολιγαρκής αφθονία) αναφέρεται στα γραπτά του Επίκουρου και του Σενέκα, εμπεριέχεται στην στρατηγική του Ζεν, στις μελέτες του ανθρωπολόγου Μάρσαλ Σάλινς που αποδεικνύουν ότι οι κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες της παλαιολιθικής εποχής ζούσαν σε μια πρωταρχική κοινωνία της λιτής αφθονίας, στις αναφορές του Ιβάν Ίλιτς για την «χαρούμενη μέθη της επιλεγμένης λιτής ζωής», στα γραπτά του Σερζ Λατούς για την αποανάπτυξη.

Η λιτή αφθονία είναι μια επανανοηματοδότηση της ζωής που μακροπρόθεσμα θα οδηγήσει σε μια έξοδο από το φαντασιακό της απεριόριστης ανάπτυξης και προόδου, που είναι καταστροφικό για ένα πλανήτη με πεπερασμένους πόρους, θα εντάξει την οικονομική δραστηριότητα μέσα στην κοινωνία, γκρεμίζοντας την σημερινή πρωτοκαθεδρία του Homo economicus, και βραχυπρόθεσμα θα αντιταχθεί στις σημερινές νεοφιλελεύθερες και κεϋνσιανές πολιτικές λιτότητας.

Η λιτή ζωή, που βεβαίως δεν σημαίνει λιτότητα όπως εσκεμμένα λένε κάποιοι – η νεοφιλελεύθερη λιτότητα δεν στερεί από το άτομο μόνο τα περιττά αγαθά αλλά και τα αναγκαία – είναι προϋπόθεση για μια αξιοβίωτη ζωή, για την αφθονία. Μόνο οι επαγγελματίες παραγωγοί αναγκών και επιθυμιών, οι διαφημιστές, προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, ότι δηλαδή είμαστε δυστυχισμένοι όταν δεν ικανοποιούμε όλες τις επιθυμίες μας, όταν ζούμε στο περιθώριο της καταναλωτικής κοινωνίας. Βέβαια, γνωρίζουν καλά οι διαφημιστές, όπως λέει ο Λατούς «ότι οι ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι κακοί καταναλωτές». Η κοινωνία της απεριόριστης ανάπτυξης και της υπερκατανάλωσης, της εμπορευματοποίησης των πάντων μέσω της κυριαρχίας της αγοράς, είναι μια κοινωνία των στερήσεων, που γεννάει συνεχώς φτώχεια μέσα στη «ευημερία». Ο λόγος είναι απλός.

Η απεριόριστη δημιουργία αναγκών και προϊόντων, η πλήρης απελευθέρωση και ικανοποίηση όλων των ατομικών επιθυμιών, είναι ένας φαύλος κύκλος που αν μπω μέσα σ’ αυτόν θα βγω πιο δυστυχισμένος και εκπτωχευμένος, από ότι ήμουν πριν, διότι στηρίζεται στην αρχή του ανικανοποίητου, της δημιουργίας του αισθήματος της συνεχούς στέρησης μέσα σε μια αφθονία προϊόντων.

Στην καταναλωτική κοινωνία, που χαρακτηρίζεται βέβαια από την άνιση κατανομή των εισοδημάτων και την ανεπαρκή κάλυψη των βασικών αναγκών για μεγάλες πληθυσμιακές κατηγορίες, πάντα αυτό που έχω είναι λιγότερο από αυτό που θα ήθελα να έχω και από αυτό που οι άλλοι έχουν. Το αίσθημα της στέρησης είναι πανταχού παρόν και ο μόνος τρόπος εξόδου από τον φαύλο κύκλο είναι η έξοδος από το κυρίαρχο υπόδειγμα της απεριόριστης ανάπτυξης και δημιουργίας νέων αναγκών, μέσω του αυτοπεριορισμού των αναγκών. Όσο λιγότερες είναι οι ανάγκες τόσο πλουσιότεροι είμαστε, τόσο αυξάνεται η ευημερία μας, διότι έχουμε απεγκλωβιστεί από το αίσθημα της στέρησης και του ανικανοποίητου.

Μήπως όμως η λιτή αφθονία είναι μια ζωή στερήσεων και ανελευθερίας του ατόμου;

Για να κυριαρχήσει αυτός ο αστικός μύθος συνέβαλλε τα μέγιστα η οικονομική επιστήμη, που ένα από τα βασικά δόγματά της είναι ότι «οι ανάγκες είναι απεριόριστες και τα μέσα (αγαθά) για την ικανοποίησή τους είναι περιορισμένα».

Η οικονομική επιστήμη στηρίζει την ύπαρξή της στο ότι δήθεν προσφέρει τα εργαλεία για να μειωθεί το χάσμα ανάμεσα σε σκοπούς και μέσα, προτείνοντας λύσεις (οργάνωση της παραγωγής, αύξηση της παραγωγικότητας ,κ.τ.λ.) για να παράγονται όλο και περισσότερα προϊόντα (μέσα) για την κάλυψη των αέναα αυξανόμενων αναγκών (σκοπός).

Ο μύθος όμως αυτός που έχει κυριαρχήσει στο ανθρώπινο φαντασιακό πρέπει να καταρριφθεί. Οι ανθρώπινες υλικές ανάγκες όχι μόνο δεν είναι απεριόριστες αλλά είναι διαχρονικά λίγες και πεπερασμένες, ο τρόπος ικανοποίησής τους αλλάζει από εποχή σε εποχή και τα μέσα (αγαθά) για την ικανοποίησή του είναι επαρκή.

Η μετάβαση βέβαια σε μια κοινωνία λιτής αφθονίας έχει προϋποθέσεις και ορισμένες από αυτές είναι: η εγκατάλειψη του διαφωτιστικού σχεδίου για ορθολογική κυριαρχία επί της φύσης μέσω της οικονομίας και της τεχνικής, η δημιουργία ενός πολιτισμού των ορίων και όχι της απεριόριστης επέκτασης και της ευθύγραμμης προόδου, ο περιορισμός της κυριαρχίας της οικονομικής σφαίρας, ιδιαίτερα των ιδιωτικών καταναλωτικών αγαθών και η επέκταση των κοινών, δημόσιων αγαθών, της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας, η ενίσχυση των κοινοτικών δομών και των θεσμών άμεσης δημοκρατίας, η εγκατάλειψη της κουλτούρας του εγωισμού, του ατομικισμού και η ανασύσταση των κοινωνικών δεσμών που στηρίζονται στην συμβιωτικότητα  και  την αλληλεγγύη.

***

Χάρης Ναξάκης, Καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων – charisnax@yahoo.gr

Αντικλείδι , https://antikleidi.com