Ημέρα Αγέννητου Παιδιού (και Γυναικείου Σώματος…)...

Γράφει ο  Χρήστος Ξανθάκης

Είναι αυτό το πράγμα που κάθεσαι στην ξαπλώστρα και κοιτάς τη θάλασσα, κοιτάς το γιαλό, κοιτάς τα καβουράκια, δώσε κλάμα στα βοτσαλάκια, και ξαφνικά γυρνάει ο διπλανός και κάτι λέει στη διπλανή για την Ημέρα Αγέννητου Παιδιού. Και ότι θα είναι για τη ζωή, για το έμβρυο, για την ανθρώπινη υπόσταση, βγάζει κύμα σου λέω, δεν ακούω καλά, πρώτη Κυριακή μετά απ’ τα Χριστούγεννα, κάτσε το ‘χω, απόφαση της Ιεράς Συνόδου είναι, με βούλα και βουλοκέρι και καλλιγραφία και πρόσχωμεν. Και εις τους αιώνας των αιώνων, είπα; Να το πω, μην ξεχνιόμαστε…

Αυτά συμβαίνουν όμως όταν πάνε βόλτα οι άθεοι και τα κουμμούνια και έρχονται στις θέσεις τους να κάτσουν οι θεοσεβούμενοι και οι χριστιανοί. Το οποίον δηλαδή το περιμέναμε, δεν είναι κάτι που έμοιαζε απίθανο όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των εκλογών της εβδόμης Ιουλίου. Εκείνο που ξενίζει όμως είναι η ταχύτητα που κινήθηκε η Ιερά Σύνοδος για να κατοχυρώσει την Ημέρα του Αγέννητου Παιδιού. Επτά οι εκλογές, εννιά η απόφαση των Μητροπολιτών, ίσα ίσα αφήσανε να περάσει ένα εικοσιτετράωρο για το θεαθήναι και ύστερα το μπουμπούνηξαν. Χοροστατούντως του σοσιαλιστή Ιερώνυμου βεβαίως, που παρά το προκεχωρημένον της ηλικίας του είναι μάνα καημένη στις καντρίλιες!

Πάντως να λέμε την αλήθεια, έτσι λειτουργούν οι σωστοί πιστωτές. Δεν περιμένουν κάνα εικοσαήμερο (καλή ώρα ο κύριος Σπύρος), για να υποβάλλουν τα διαπιστευτήριά τους. Θυμάμαι τον Γενάρη του 2015, όταν βοηθούσα ένα τηλεοπτικό συνεργείο εξ αλλοδαπής, από τα μαύρα χαράματα είχαμε μπαστακωθεί έξω απ’ το Μαξίμου την επαύριο των εκλογών. Να δούμε ρε παιδί μου ποιος θα είναι ο πρώτος που θα μπουκάρει για να κοζάρει τη νέα κυβέρνηση. Και οι πρώτοι ήταν δυο Κινέζοι, μόλις είχε χαράξει αδερφέ, τάκα τάκα τα πεταλάκια πέρασαν την είσοδο καμαρωτοί. Έτσι το πιάνεις το σκουλήκι, που λέει κι η παροιμία, άμα σηκωθείς στην ώρα σου. Άμα ανοίξεις τα ματάκια κατά το μεσημεράκι, είσαι μόνο για το τραπέζι με τα κλειδιά στο Da Capo…

Και ποιος ξυπνάει πιο νωρίς δηλαδή, από τους Ιεράρχες; Για τον όρθρο και μόνο, πέντε η ώρα πίνουν τον πρώτο καφέ. Και αμέσως ενεργοποιούνται για τη σωτηρία της πατρίδος. Από τι πάσχει το έθνος, ρε φίλε; Από λειψανδρία πάσχει, ένας εμείς επτά οι Τούρκοι. Βάλε και τους Αλβανούς, βάλε και τους Βορειομακεδόνες (Θού κύριε…), βάλε και τους Βούλγαρους, μπορεί να ξυπνήσουν κι αυτοί, έχει μπατάρει από καιρό η αναλογία. Να μην μπουν μπροστά οι παπάδες για να δώσουν τον αγώνα τον καλό; Δικό τους είναι το μαχαίρι, δικό τους είναι και το καρπούζι. Και τι σημασία έχει πια που αλλουνού είναι το κορμί, που φιλοξενεί το παιδί το αγέννητο;

Στα σοβαρά τώρα, εμείς μπορεί να γελάμε, αλλά υπάρχει και κόσμος που έχει τρομοκρατηθεί. Διότι στην Ελλάδα, ελέω του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, πέρασαν χαλαρά οι αμβλώσεις, μαζί  με τη νομοθεσία για τη μοιχεία και τον πολιτικό γάμο. Είχε καταλάβει, βλέπετε ο συγχωρεμένος τη δυναμική της Μεταπολίτευσης και για να μη χάσει τα πολλά (την εκκλησιαστική περιουσία…) έδωσε τα λίγα. Και βρεθήκαμε στη χώρα μας με διατάξεις εξόχως φιλελεύθερες, ενώ στην Ιταλία ούτε IVF δεν μπορούσες να κάνεις μέχρι πρότινος. Και θησαύριζαν τα ινστιτούτα τα δικά που προσέφεραν το σχετικόν σέρβις!

Τώρα ωστόσο ξαναμπαίνει το στόρι στο τραπέζι. Τώρα αναλαμβάνουν οι παπάδες την πρωτοβουλία να ξαναγυρίσουν τις γυναίκες αν όχι στο μεσαίωνα τουλάχιστον στο πρώτο μισό του προηγούμενου αιώνα. Σε έτη μαύρα και σκοτεινά, που αποφάσιζαν άλλοι γι’ αυτές και το κορμί τους και το μέλλον τους. Αναρωτιέμαι αν θα έχουν την ίδια επιτυχία με εκείνους τους Κινέζους εκείνο το πρωινό στο Μαξίμου ή θα υψωθεί απέναντί τους ένας τοίχος και θα τους πει «ως εδώ»…

Y.Γ.: Ημέρα Αγέννητου Παπά, πότε θα καθιερωθεί; Δυο φορές παιδιά μας είναι οι ενδεδυμένοι το Σχήμα!...   

Προκλητική σιωπή από τον Κυριάκο Μητσοτάκη - Στηρίζει τον υμνητή της χούντας

 

Η αποκάλυψη της «Εφ.Συν.» του Σαββατοκύριακου για τις ακραίες φιλοχουντικές αναφορές σε βιβλίο του αλευροβιομήχανου Κωνσταντίνου Λούλη, τον οποίο διόρισε ο πρωθυπουργός γενικό γραμματέα Τουρισμού, προκαλεί ήδη την πρώτη μεγάλη εσωτερική αναταραχή στην κυβέρνηση..

Να καλύψει τις φιλοχουντικές απόψεις του επιχείρησε ο γ.γ. Τουρισμού Κωνσταντίνος Λούλης. Χαρακτηρίζει τους επαίνους στη δικτατορία «ψυχρή αποτύπωση». Ξέχασε να πει ποιοι την επαινούν

➤ Ηλίας Παναγιώταρος: «Μακάρι όλοι οι επιχειρηματίες να σκέφτονταν και να λειτουργούσαν σαν εσάς»

➤ Υιός Μακαρέζου: «Αποτυπώνετε σε πλήρη διάσταση όλα τα θετικά επιτεύγματα της εποχής εκείνης» (δηλ. της χούντας)

➤ Οι στενοί δεσμοί με την οικογένεια Μητσοτάκη 

Καλοκαιρινός απολογισμός

Γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

Τρεις μέρες τώρα έκανε μια επώδυνη βουτιά στη μνήμη. Οι ώρες ήταν «κενές περιεχομένου». Εξίμισι, σχεδόν επτά ώρες μέσα στο πλοίο και ύστερα οι υπέροχες ώρες των σιωπών στην παραλία, την ώρα που οι άλλοι κολυμπούσαν και δεν μπορούσαν να δουν ή να αφουγκραστούν όσα κρύβει η σιωπή.

Μετείχε σε όλα, μιλούσε για όλα, βουτούσε στο θαυματουργό νερό, την αιώνια αυτή πηγή ίασης κάθε «νόσου», κάθε τραύματος, κάθε ανεκπλήρωτου κενού. Ειδικά αυτών που δεν φαίνονται, που δεν λέγονται. Και όσο κρατούσε την αναπνοή με κλειστά μάτια κάτω από το νερό, δεν σκεφτόταν τίποτα. Μετά, άφηνε τον ήλιο να ψήσει το αλάτι στην πλάτη της, να φωτοσυνθέσει ορμόνες και βιταμίνες που χάθηκαν στις ατελείωτες μέρες πίσω από έναν υπολογιστή σε ένα γραφείο χωρίς παράθυρο.

Αλλά τις ώρες της σιωπής, εκεί πλάι στη θάλασσα, πάνω στην άμμο, ενώ περπατούσε τσαλαβουτώντας στα ρηχά νερά και μπήζοντας τις φτέρνες αφήνοντας εφήμερα σημάδια, τα ατελείωτα λεπτά που βυθιζόταν στον λήθαργο που προκαλούσαν η ζέστη και η γλυκιά κούραση από το κολύμπι, μετρούσε τη μνήμη.

Τη μνήμη του νερού -αλήθεια, έχει μνήμη το νερό ή τα ξεπλένει όλα; θα θυμάται ότι κάποτε με πήρε αγκαλιά;-, εκείνη των βράχων και της γης, τη μνήμη των δέντρων και των ζώων, τη δική της και των άλλων ανθρώπων.

Γιατί; Επειδή μήνες πολλούς κοιμόταν και ξυπνούσε με μια μόνο φράση στο στόμα, που την επαναλάμβανε σαν προσευχή κι ας φοβόταν ότι δεν θα εισακουστεί. Δεν το σκεφτόταν καν, δεν προσπαθούσε να το σταματήσει. Ηταν η ίδια, πάντα η ίδια φράση. Χωρίς παραλλαγή, χωρίς κόμματα, θαυμαστικά ή άλλα σημεία στίξης. Τέσσερις λέξεις, στην ίδια σειρά. Καμιά 25αριά γράμματα στην ίδια ακολουθία. Για να μη χάσουν τη δύναμή τους και επαναλαμβανόμενες να κάνουν, ίσως, ένα θαύμα.

Ηταν μια αληθινή φράση, συμπυκνωμένη, μετρημένη. Και όμως, εκείνη η ίδια ένιωθε πως έπρεπε να αναθεωρήσει αυτή την τόσο πλήρη και συνεκτική αλήθεια της. Να τη μικρύνει, να τη μαλακώσει, ώστε να μπορέσει να την κρύψει σε ένα μικρό, τόσο δα κουτί, αυτό μετά να το αφήσει σε μια απροσπέλαστη γωνιά, ώσπου να ξεχαστεί και να πάψει να την ξυπνάει -ακόμη και αχάραγα κάποιες νύχτες. Ειδικά σαν κι αυτές, Ιούλιο μήνα, που είσαι σε έναν τόπο ευλογημένο, όμορφο, μακριά από όλα -για λίγο, έως ότου επιστρέψεις στα τετριμμένα- και το σώμα αρχίζει να ξεκουράζεται και άρα να θυμάται. Αλλά επιλεκτικά, όσα θέλει, όσα ακόμα επιθυμεί.

Αλλά, όπως διάβασε κάπου, η «μνήμη μόνη της είναι ένα παράλυτο, σακατεμένο σώμα». Γιατί «η μνήμη της φωτιάς δεν ζεσταίνει το σώμα, η μνήμη του νερού δεν δροσίζει το σώμα. Για να ζεσταθείς δεν φτάνει μόνο να θυμάσαι τη ζεστασιά της φωτιάς -πρέπει να ανάψεις φωτιά. Για να ξεδιψάσεις δεν φτάνει να θυμάσαι το νερό -πρέπει να πιεις νερό»*.

Πώς να αρνηθεί αυτή την αλήθεια; Μπορεί να μην είχε λόγια να το πει, αλλά να τελικά που τα βρήκε. Δεν θα μπορούσε να τα εκφράσει καλύτερα, δεν υπήρχαν λέξεις πιο κατάλληλες από αυτές. Μεγάλωνε και ένιωθε τις λαχτάρες της να φουντώνουν αντί να σβήνουν, να μαίνονται αντί να ξεθυμαίνουν. Να επιθυμεί να ζει, να γεύεται, να αγγίζει.

Μετρούσε τη ζωή, μετρούσε και τη μνήμη, όσα πήρε, όσα έδωσε, όσα είχε, όσα ήθελε να μοιραστεί και όσα επιθυμούσε. Αλλα της έβγαιναν πολλά και άλλα λειψά. Με άλλα χαμογελούσε και με άλλα σκυθρώπιαζε.

Βουτούσε στο νερό να δροσιστεί κι ύστερα στέγνωνε στον ήλιο. Αλλά απάντηση δεν έπαιρνε. Το μόνο που ήξερε ήταν εκείνη η μόνη αλήθεια. Εκείνη η προσευχή. Και μια λαχτάρα για ένα ολόκληρο σώμα, με μνήμη και ζωή να συμβαδίζουν. Δύσκολοι οι απολογισμοί που γίνονται το καλοκαίρι, παραδεχόταν, αλλά επέμενε. Ηταν η αρχή, ώσπου να βρει μια λύση.

*«Το καλό θα έρθει από τη θάλασσα», Χρήστος Οικονόμου, εκδόσεις Πόλις   

Κυριάκο μόνο!

Γράφει η  Νόρα Ράλλη

Την έπαθα. Την πάτησα. Την κάτσαμε, χωριανοί! Δηλαδή, εγώ την έκατσα στα σίγουρα. Δηλαδή, όχι στα σίγουρα, αλλά εκεί στου λιμανιού την άκρη -που λες, να πέσω, να μην πέσω, μπας κι είν' ρηχά και χτυπήσω;- ένα τέτοιο πράμα. Βέβαια, πήγαινα γυρεύοντας. Ετσι είναι, κοπελιά. Επρεπε να το περιμένεις. Γράφεις μία εναντίον του Κυριάκου, γράφεις δύο, τρεις σε πήρε και σε σήκωσε. Μητσοτάκης είν' αυτός! Τα βάζεις με τη μεταφυσική; Εμ, δεν τα βάζεις. Γιατί καλή κι άγια η Φυσική που σπούδασες, αλλά μετά το κάζο που έπαθα, πίστεψα στη δύναμη της εκδικητικότητας και της γκαντεμοσύνης του και με τα δύο χέρια θα πίνω νερό στ' όνομά του από δω και μπρος.

Μια βδομάδα πριν ακριβώς, Παρασκευή πρωί, τη 13η μέρα της εξουσίας του Κυριάκου, ήταν που έγραφα το «Ευχαριστώ, πατέρα!» για το φύλλο του Σαββάτου. Δύο ώρες μετά, έγινε σεισμός και το σπίτι μου, εκεί στη χώρα των ψυκτικών κατά Κυριάκο, διαλύθηκε. Κι όταν λέμε διαλύθηκε, εννοούμε διαλύθηκε. Τα πάντα, εκτός απ' το ψυγείο. Εχω ακόμα το φοιτητικό μου -σκληρό σκαρί, απ' τα παλιά- και σώθηκε. Ετσι δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να αξιοποιήσω το διανοητικό δυναμικό των ψυκτικών της χώρας μου. Αξιοποίησα όμως στο έπακρον άλλα μαστόρια, από διπλανές «πολιτείες».

Πρώτη και καλύτερη ξεμανταλώθηκε από τον τοίχο ολόκληρη η τρίφυλλη βιβλιοθήκη με έναν τόνο βιβλία πάνω. Περίμενες κάτι λιγότερο; Τίγκα στο αναρχικό βιβλίο ήταν και στο ιστορικό και στο επιστημονικό. Χάθηκε να 'χω μια ερωτική ανθολογία τύπου «Βίπερ Νόρα», τίποτα θρησκευτικά αναγνώσματα έστω; Πού πας, κυρά μου, μόνο με Μαρξ, Γκράμσι, Φαϊγεράμπαντ και Κουν; Εδωσε σήμα ο θεός (που είναι δεξιός - τα 'χουμε γράψει αυτά), ξύπνησε τον Εγκέλαδο και μου τα 'κανε, εκτός από γυαλιά-καρφιά, και λιανά: αν θέλω να δω προκοπή, αν δεν θέλω να ξαναδώ τέτοια καταστροφή, πρέπει να κάνω επιτόπου μεταστροφή.

Μεταστροφή ιδεολογίας, απόψεων, κρίσεων κι αποκρίσεων. Εν ολίγοις, να πιστέψω. Εις έναν βασιλιά, δικτάτορα, θεό και κοσμοκράτορα! Μήπως προσπαθεί να γίνει κάτι άλλο ο Κυριάκος και δεν το 'χω καταλάβει;

Ας δούμε τα γεγονότα: Το πρώτο (πρώτο πρώτο) πράγμα που έκανε η κυβέρνηση του εξοχότατου πρωθυπουργού μας, της πρωθυπουργάρας μας (το βλέπεις: κάνω ό,τι μπορώ!), ήταν να αναγνωρίσει τον Γουαϊδό ως μεταβατικό πρόεδρο της Βενεζουέλας. Σήμα δώσαν από την αρχή (αρχή αρχή) στους Συριζομαδουραίους, κάνοντας επίθεση στην εκτός έδρας έδρα τους.

Το δεύτερο πράγμα που έκανε η κυβέρνηση του πολυχρονεμένου προέδρου της Ν.Δ. και άξιου συνεχιστή του πατέρα του (νιώθω ήδη εξαντλημένη απ' όλο αυτό το γλείψιμο - μα πώς το κάνουν συνέχεια, βρε παιδάκι μου, οι δικοί του; Δεν κουράζονται;), το δεύτερο πράγμα λοιπόν ήταν να δώσει σήμα, αρχικά με την υπουργό Παιδείας Κεραμέως και εν συνεχεία με τον υπουργό Ανάπτυξης, Αδωνι, πως Εκκλησία και Κράτος είναι το εξής ένα: η Εκκλησία. Και να σου η πρώτη να κάνει λόγο για επαναφορά των «ιεροδιδασκάλων» και για άμεση στήριξη των Θρησκευτικών και δώσ' του ο δεύτερος να υπόσχεται οικονομική ενίσχυση στο Αγιον το Ορος, βοήθειά μας.

Ε και μετά, κάτι ΣΔΟΕ κατάργησαν ουσιαστικά και κάτι Επιθεωρητές Εργασίας και Δημόσιας Διοίκησης και κάτι νομοσχέδια χωρίς καμία διαβούλευση έφεραν και μια υπερκυβέρνηση έφτιαξαν πάνω από την κυβέρνηση και κάτωθι του Κυριάκου και και και...

Η ακρότατη ακολασία πάντοτε καθαγίαζε βασιλείς, δικτάτορες, θεούς και κοσμοκράτορες. Αρκεί να θυμηθεί κάποιος τι γινόταν στις Βερσαλίες πριν από τη Γαλλική Επανάσταση.

Τι να σου κάμω, που τότε έγινε μόνο μια φορά. Δεν την άφησαν να επαναληφθεί για να εδραιωθεί. Τα ίδια και τώρα.

Γι' αυτό σου λέω: Κυριάκο μόνο!

ΥΓ.: Κοιτάζοντας το ρημαγμένο σπίτι μου, αργά το βράδυ, μετά τις προγραμματικές δηλώσεις στη Βουλή, σκεφτόμουν πόσο του μοιάζω. Και τότε το πήρα απόφαση: Θα μείνω μαζί του. Γιατί μαζί του μεγάλωσα, μέσα του έμαθα να περπατώ και να σκέφτομαι. Και γι' αυτό, όσο κι αν το ραγίσουν, δεν πρόκειται ποτέ να πέσει και να με πλακώσει.  

Μιχάλης Χρυσοχοΐδης - Επάγγελμα: «υπουργός Ασφάλειας»

Γράφει ο Δημήτρης Ψαρράς

Η πολιτική καριέρα ενός πολιτικού που εισήγαγε στην Ελλάδα το δόγμα της «μηδενικής ανοχής».

Μπορεί να μην είναι «γεννημένος την 4η Ιουλίου» ο νέος υπουργός Προστασίας του Πολίτη, αλλά είναι σίγουρο ότι αυτόν τον καλοκαιρινό μήνα έχουν τύχει όλες οι μεγάλες στιγμές της καριέρας του. Κάποιες απ’ αυτές τον ανέδειξαν σε πολιτικό στέλεχος πρώτης γραμμής.

Ωστόσο, μένουν αμφιβολίες αν τελικά τον βοήθησαν να αποκτήσει μια αυτόνομη πολιτική πορεία ή τον οδήγησαν σε δύσβατες και αδιέξοδες προσωπικές επιλογές. Το σίγουρο είναι ότι ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης επιστρέφει για τέταρτη φορά στο υπουργείο «Ασφάλειας», όπως κι αν ονομάζεται αυτό

2002: Ο κ. Χρυσοχοΐδης σε υπερδιέγερση

Ηταν 4 Ιουλίου 2002, η μέρα δηλαδή που η αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα γιόρταζε την εθνική εορτή των ΗΠΑ, όταν ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, υπουργός Δημόσιας Τάξης της κυβέρνησης του Κώστα Σημίτη, δεχόταν τα θερμά συγχαρητήρια και τα επαινετικά λόγια του πρέσβη Τόμας Μίλερ, για τις πρώτες κινήσεις εξάρθρωσης της οργάνωσης «17 Νοέμβρη».

Ο κ. Μίλερ διευκρίνισε ότι σε κάθε περίπτωση «οι ελληνικές αρχές είναι αυτές που διενεργούν την έρευνα», οι οποίες είναι και οι αρμόδιες και υπεύθυνες να ομιλήσουν για τα ευρήματα των τελευταίων ημερών.

«Αρμόδιες πηγές, ωστόσο, επεσήμαιναν ότι η δολοφονία του ταξιάρχου Στίβεν Σόντερς ήταν ένα μοιραίο λάθος της 17N, διότι δημιούργησε τις προϋποθέσεις στενότατης συνεργασίας του FBI και της Σκότλαντ Γιαρντ για την εξάρθρωση της οργανώσεως» (εφ. «Καθημερινή», 5.7.2002). Τελικά ποιος είχε τον αποφασιστικό λόγο στις αντιτρομοκρατικές έρευνες εκείνης της περιόδου; Οι ελληνικές αρχές ή η αμερικανο–βρετανική συνεργασία;

Η ίδια εφημερίδα παρουσίαζε ως εξής την εικόνα του υπουργού εκείνες τις κρίσιμες μέρες: «Οσοι συνομιλούν αυτές τις ημέρες με τον υπουργό Δημόσιας Τάξης κ. Μιχ. Χρυσοχοΐδη, αντιλαμβάνονται ότι βρίσκεται σε υπερδιέγερση» (3.7.2002).

Ασφαλώς η εξάρθρωση της «17 Νοέμβρη» υπήρξε η αστυνομική επιχείρηση που απογείωσε την καριέρα του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη και δικαιολόγησε την τοποθέτησή του σ’ αυτό το πόστο, ενώ στο παρελθόν ασχολιόταν κυρίως με ζητήματα οικονομίας και εμπορίου.

Αλλά εκείνο που κυρίως οργάνωσε ο κ. Χρυσοχοΐδης ήταν η επικοινωνιακή διαχείριση της υπόθεσης. Από τα μέσα Ιουνίου φρόντισε ήδη να ενημερώσει έμπιστους δημοσιογράφους ότι είχε εντοπίσει και παρακολουθούσε τα μέλη της οργάνωσης (Γιάννης Πρετεντέρης, «Η αναμέτρηση. Ζωή και θάνατος της 17 Νοέμβρη», εκδ. Εστία, Αθήνα 2002, σ. 20). Αλλωστε το πρώτο που είχε κάνει όταν είχε αναλάβει το πόστο αυτό ήταν να παραγγείλει μια ποιοτική έρευνα για την τρομοκρατία στη Metron Analysis (σ. 44).

Σύμφωνα με το αντιτρομοκρατικό μπεστ σέλερ των Παπαχελά-Τέλλογλου, «το υπουργείο Δημοσίας Τάξεως ήταν εντελώς άγνωστη περιοχή [για τον κ. Χ.] και ένα πόστο που δεν επεδίωκε να καταλάβει» («17. Φάκελος 17 Νοέμβρη», εκδ. Εστία, Αθήνα 2002, σ. 186). Η τοποθέτησή του σ’ αυτή τη θέση που επρόκειτο να τον σφραγίσει έγινε το 1999 εσπευσμένα από τον Κώστα Σημίτη μετά το φιάσκο με την απαγωγή του Οτζαλάν και την εκπαραθύρωση των αρμόδιων υπουργών και υπηρεσιακών παραγόντων.

Το μόνο εχέγγυο που είχε ο πρωθυπουργός ήταν ότι ο κ. Χρυσοχοΐδης υπήρξε δικός του άνθρωπος. Εξάλλου όταν ο κ. Σημίτης χρειάστηκε έναν έμπιστό του για την αρχηγία του κόμματος, πάλι στον Χρυσοχοΐδη κατέληξε.

2003: Ο Χρυσοχοΐδης αρχηγός

Τις ίδιες μέρες που κλιμακωνόταν η επιχείρηση των διωκτικών αρχών ώστε να δέσει η υπόθεση της 17Ν, τον Ιούλιο του 2002, υπήρξε ένα προφητικό πρωτοσέλιδο στην «Αυριανή». Η εφημερίδα του βαθέος ΠΑΣΟΚ κυκλοφόρησε στις 25.7.2002 με τον ακόλουθο τίτλο: «Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΠΙΔΑ της Δημοκρατικής Παράταξης». Από κάτω υπήρχε το (ρητορικό;) ερώτημα: «Δήμαρχος ή πρωθυπουργός;»

Είναι αλήθεια ότι τις μέρες εκείνες του Ιουλίου 2002, η «Αυριανή» έπαιξε έναν ιδιαίτερο ρόλο, αναλαμβάνοντας με προθυμία την απαραίτητη σ’ αυτές τις περιπτώσεις βρομοδουλειά: την αναφορά ονομάτων διαφόρων γενικώς «υπόπτων», «φωτογραφίζοντας» (και διασύροντας ανεπανόρθωτα) ανθρώπους για τους οποίους δεν υπήρχαν ούτε καν στοιχειώδεις ενδείξεις εμπλοκής σε ένοπλες οργανώσεις – ενδεικτικά αναφέρω τις περιπτώσεις της «Μάγδας» (17.7.2002), της «Μαρίας της Αίγινας» (12.9.2002) και μιας γνωστής δημοσιογράφου (15.9.2002).

Ας σημειωθεί ότι την εποχή εκείνη επικεφαλής του γραφείου Τύπου του υπουργείου Δημόσιας Τάξης δεν ήταν άλλος από τον υπεύθυνο του αστυνομικού ρεπορτάζ στην εφημερίδα του Κουρή.

Το ενδιαφέρον είναι ότι έναν χρόνο αργότερα, τον Ιούλιο του 2003, ο τίτλος επιβεβαιώθηκε. Δεν έγινε βέβαια ο κ. Χρυσοχοΐδης ούτε δήμαρχος ούτε πρωθυπουργός. Η «μεγάλη ελπίδα της δημοκρατικής παράταξης» κατέλαβε όμως τη θέση του γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, μετά τον εξαναγκασμό σε παραίτηση του Κώστα Λαλιώτη. Ο κ. Χρυσοχοΐδης εκλέχτηκε με 118 ψήφους υπέρ, 50 λευκά και 9 άκυρα. Τον διαδέχτηκε τον Μάρτιο του 2005 η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου.

2009: Ο κ. Χρυσοχοΐδης στην «Καμπούλ»

Επί τέσσερα χρόνια ο κ. Χρυσοχοΐδης έμεινε στο περιθώριο της επικαιρότητας. Επανήλθε δριμύτερος με σκληρές κατηγορίες κατά του κ. Παυλόπουλου για τον ήπιο τρόπο αντιμετώπισης της νεανικής εξέγερσης που πυροδοτήθηκε από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου τον Δεκέμβριο του 2008.

Τον Φεβρουάριο του 2009 ο κ. Χρυσοχοΐδης υποστήριξε ότι «το φαινόμενο της μαζικής τρομοκρατίας και της λογικής του αντάρτικου πόλεων συμβαίνει στην Ελλάδα, την Κολομβία, τη Βαγδάτη και ενδεχομένως την Καμπούλ. Δεν υπάρχει πουθενά αλλού και δεν υπερβάλλω».

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ευάγγ. Αντώναρος απάντησε, μιλώντας για στελέχη του ΠΑΣΟΚ που «ελεεινολογούν, καταστροφολογούν για να αποκομίσουν κομματικά οφέλη, μιλάνε άσχημα για τον ίδιο τους τον τόπο, έχουν βουλιμία για την εξουσία». Ο κ. Χρυσοχοΐδης ανταπάντησε, ισχυριζόμενος ότι «δυστυχώς δεν αντιλαμβάνεται ο ανεκδιήγητος κυβερνητικός εκπρόσωπος ότι το αίσθημα ασφάλειας καταρρέει και αντικαθίσταται από τον φόβο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για μια δημοκρατική και μέχρι χθες απόλυτα ασφαλή χώρα για τους κατοίκους και τους επισκέπτες της».

Από παράξενη σύμπτωση, ο κ. Χρυσοχοΐδης βρίσκεται σήμερα στο στενό επιτελείο του Κυριάκου Μητσοτάκη, ενώ ο κ. Αντώναρος διαγράφηκε πέρυσι από τον αρχηγό της Ν.Δ.

Αλλά η σύγκριση Αθήνας - Καμπούλ συνέχισε να ακολουθεί τον κ. Χρυσοχοΐδη και μάλιστα γύρισε μπούμερανγκ εναντίον του. Εναν χρόνο αργότερα, ήταν και πάλι υπουργός «Ασφάλειας» στην κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης τον κάρφωναν ως υπεύθυνο για την ασυδοσία και την ανασφάλεια στο κέντρο της Αθήνας.

Θύμιζαν την αναφορά του στην Καμπούλ και του την ανταπέδιδαν: «Τώρα ο υπουργός Χρυσοχοΐδης σιωπά, παρ’ όλο που το επεισόδιο στα Πατήσια θα μπορούσε να είχε συμβεί στην Καμπούλ, όχι μόνο επειδή είχε θύματα αθώους Αφγανούς. Οι μηχανισμοί του υπουργείου του μοιάζουν ανίκανοι να αντιμετωπίσουν την εγκληματικότητα, την παλαιού τύπου και τη νέου τύπου εγκληματικότητα, την εγκληματικότητα της τρομοκρατίας και αυτή του κοινού ποινικού δικαίου, όσο κι αν τα “παπάκια” με τους αστυνομικούς οργώνουν την πόλη δίνοντας την εντύπωση ανέμελων ένστολων μαθητών σε σχολική εκδρομή. Με ανακούφιση είχαμε δεχθεί την τοποθέτηση του κ. Χρυσοχοΐδη στη θέση του υπουργού Δημόσιας Ασφάλειας. Τώρα η ανακούφιση αυτή έχει εξατμιστεί και τη θέση της έχει καταλάβει η δυσφορία. Το χειρότερο, οι πολίτες αισθάνονται ότι βρίσκονται στο έρμαιο του τυχαίου. […] Αυτή η τυχαιότητα κάνει μια πόλη… Καμπούλ: ότι βγαίνεις από το σπίτι σου και δεν ξέρεις πώς θα επιστρέψεις ή πώς θα βρεις το σπίτι σου όταν επιστρέψεις» (Νίκος Μπακουνάκης, «Τι Αθήνα, τι Καμπούλ», εφ. «Το Βήμα», 2.4.2010).

2010: Τα υπερυπουργεία του κ. Χρυσοχοΐδη

Τις τελευταίες μέρες έχουν δοθεί ποικίλες ερμηνείες και υπήρξαν τεκμηριωμένες αντιδράσεις στην απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να μεταφέρει σημαντικές αρμοδιότητες από το υπουργείο Δικαιοσύνης στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Θα πρέπει όμως να θυμηθούμε ότι το μοντέλο υπερσυγκέντρωσης αρμοδιοτήτων στο υπουργείο αυτό, με τη μεταφορά τομέων που δεν έχουν καμιά σχέση με την αστυνόμευση, είχε εφαρμοστεί πριν από λίγα χρόνια και μάλιστα προς χάρη (ή με την επιμονή) του ίδιου υπουργού. Με το Π.Δ. 50/2010, το οποίο τέθηκε σε εφαρμογή στις 16.6.2010, το σύνολο σχεδόν των αρμοδιοτήτων του υπουργείου Ναυτιλίας, μεταξύ των οποίων η ποντοπόρος ναυτιλία, η ναυτική εργασία, η ναυτική εκπαίδευση, η περίθαλψη και οι συντάξεις των ναυτικών αποτελούσαν πλέον αρμοδιότητα του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Φορείς όπως ο Οίκος Ναύτου, το ΝΑΤ και οι Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού υπάγονταν πλέον στις αρμοδιότητες ενός απολύτως στρατιωτικοποιημένου υπουργείου.

Οπως επισήμαινε στις 26.6.2010 ο Θοδωρής Δρίτσας, η μεταφορά αυτή αρμοδιοτήτων είχε και την ευτράπελη πλευρά της, εφόσον ουσιαστικά «άδειαζε» την υπουργό κ. Κατσέλη, η οποία βρισκόταν σε ταξίδι στην Κίνα με τον γενικό γραμματέα Ναυτιλιακής Πολιτικής προκειμένου να συνάψουν συμφωνίες με τους Κινέζους για θέματα ναυτιλίας, αρμοδιότητα όμως την οποία με τη δημοσίευση του Π.Δ. 50/2010 δεν την είχαν πλέον! Σύμφωνα με τον κ. Δρίτσα, «η με τόσες παλινωδίες και πέρα από κάθε λογική και αναπτυξιακό σχεδιασμό ενέργεια της κυβέρνησης να ανατεθεί στο πρώην υπουργείο Δημόσιας Τάξης ο οικονομικός παραγωγικός τομέας της ναυτιλίας αποτυπώνει επιλογή υποταγής στις επιθυμίες του εφοπλιστικού κεφαλαίου».

Κάποιοι επιχείρησαν να ερμηνεύσουν αυτή την επιλογή της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου με τη διάθεση του τότε πρωθυπουργού να ενισχύσει τον Χρυσοχοΐδη και να αποδυναμώσει την Κατσέλη, αλλά βέβαια μια τέτοια ερμηνεία δεν είναι αρκετή, όσο κι αν είναι βέβαιο ότι ο τότε και νυν υπουργός Προστασίας του Πολίτη έπαιξε σημαντικό ρόλο στην κυβερνητική απόφαση. Αυτό που συνέβη τότε ήταν εξίσου αυθαίρετο και παράλογο από πολλές πλευρές, όπως και η σημερινή απορρόφηση του υπουργείου Δικαιοσύνης από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.

Κυρίως, όμως, υποδήλωνε –και υποδηλώνει– την πεποίθηση του κ. Χρυσχοΐδη ότι όλα τα κοινωνικά προβλήματα λύνονται μέσω της υπερασφάλειας. Το δήλωσε με ωμό τρόπο την περασμένη Κυριακή στη Βουλή: «Ας είμαστε ρεαλιστές. Η Ελλάδα δεν πάσχει σήμερα από καταπάτηση δικαιωμάτων. Από ασφάλεια υποφέρει». Και βέβαια επανήλθε στο αγαπημένο του ζήτημα των «εντυπώσεων» και όχι της ουσίας. Στόχος του η «ενίσχυση του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών» (όχι της ασφάλειας, αλλά του αισθήματος ασφάλειας) και «πρώτη προτεραιότητα οι διαρρήξεις που τρομάζουν τους ανθρώπους» (δηλαδή προηγούνται επειδή «τρομάζουν»).

Το φιάσκο με τις οροθετικές, η διαπόμπευση και η «υγειονομική βόμβα»

Εκτός από την εξάρθρωση της «17 Νοέμβρη», ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη έχει συνδέσει το όνομά του και με μια άλλη μεγάλη αστυνομική επιχείρηση, η οποία ξεκίνησε με τους καλύτερους επικοινωνιακούς οιωνούς, αλλά κατέληξε σε απόλυτο φιάσκο. Ηταν η εκστρατεία στο κέντρο της Αθήνας τον Απρίλιο του 2012 με στόχο τη σύλληψη γυναικών και την υποβολή τους σε υποχρεωτική εξέταση για να βρεθεί αν έχουν μολυνθεί από τον ιό HIV. Ακολούθησε η δημόσια διαπόμπευση των γυναικών που βρέθηκαν οροθετικές και η δίωξή τους με βαριές κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος, διότι δήθεν ήταν ιερόδουλες και είχαν σκοπό να μεταδώσουν τον ιό στους πελάτες τους. Αυτή τη φορά ο κ. Χρυσοχοΐδης – ο οποίος είχε αναλάβει το υπουργείο μόλις στις 7.3.2012– συνεργάστηκε με τον Ανδρέα Λοβέρδο, ο οποίος υπέγραφε τη διαβόητη «υγειονομική διάταξη 39α». Η διάταξη καταργήθηκε από την επόμενη υφυπουργό Υγείας Φωτεινή Σκοπούλη, επανήλθε από τον Αδ. Γεωργιάδη και καταργήθηκε εκ νέου από τον Π. Κουρουμπλή. Προφανώς πρέπει να αναμένουμε αναβίωσή της.

Οι τραγικές συνέπειες στις ζωές 32 γυναικών αυτής της απάνθρωπης ποινικοποίησης της ασθένειας περιγράφονται στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ της Ζωής Μαυρουδή «Ερείπια» (Οροθετικές Γυναίκες. Το χρονικό μιας διαπόμπευσης, 2013), όπου ακούμε την Ουρανία Γεωργίου, παθολόγο στη Μονάδα Ειδικών Λοιμώξεων του «Ευαγγελισμού», να εξηγεί με απλά λόγια: «Είναι ξεκάθαρο πώς έγιναν τα γεγονότα. Φάνηκε ότι ήταν ένα πολιτικό παιχνίδι. Ηταν μια προεκλογική εκστρατεία που κανένας δεν ενδιαφέρθηκε για το ποιος άνθρωπος θα πληρώσει γι’ αυτό. Για μένα την ευθύνη την έχουν το υπουργείο Δημόσιας Τάξης και το υπουργείο Υγείας».

Τίποτα από όσα είχαν επικαλεστεί Χρυσοχοΐδης και Λοβέρδος και υιοθέτησαν με ευκολία τα μέσα ενημέρωσης δεν επιβεβαιώθηκε. Οι κοπέλες που είχαν συλληφθεί, στη μεγάλη τους πλειονότητα έκαναν χρήση ναρκωτικών και δεν ήταν ιερόδουλες, ήταν Ελληνίδες και όχι Αφρικανές και, βέβαια, δεν ευθύνονταν για «σκοπούμενη» μετάδοση του ιού. Τέσσερα χρόνια αργότερα, είχαν όλες αθωωθεί από τη Δικαιοσύνη, αλλά ήταν πολύ αργά. Η βαριά ποινή τούς είχε ήδη επιβληθεί με την άδικη διαπόμπευση.

Μιλώντας στις ειδήσεις του MEGA, ο Χρυσοχοΐδης εξηγούσε λίγες μέρες νωρίτερα τη φιλοσοφία του για τον κίνδυνο που αποτελούν οι μετανάστες:

«Δουλεύουνε στη συλλογή αγροτικών προϊόντων. Τους έχουμε στα σπίτια μας. Αλλά φοβόμαστε να τους βάλουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους κάτω από υγειονομική επιτήρηση, θεραπεία και τελικά σε ασφάλεια, κάτω από τα χέρια της αστυνομίας και του κράτους. Γυρνούν κάπου εδώ γύρω και έχουν υποβαθμίσει και έχουν καταστρέψει την πιο ιστορική πόλη της Ευρώπης, την Αθήνα. Να τελειώνει η στάση ανοχής και ανευθυνότητας που κρατάμε όλοι μας απέναντι στα μεγάλα προβλήματα. Οπως κάνουμε και με τα σκουπίδια, τα οποία δεν θέλει κανείς στην πόρτα του, αλλά τα ’χουμε όλοι μας μπροστά στην πόρτα μας. Το πρόβλημα είναι πολύ απλό. Τι θέλουμε; Να τους έχουμε στους δρόμους με μεταδοτικές ασθένειες, ελονοσία, φυματίωση;»

Επενέβη εκστασιασμένη η Ολγα Τρέμη: «Είστε ο πρώτος που είπατε δημόσια ότι πρόκειται για μια υγειονομική βόμβα».

Και ο Χρυσοχοΐδης με στόμφο: «Ακριβώς αυτό λέω. Στις 16.000 ανθρώπους που εξετάστηκαν σε ενάμιση χρόνο από το ΚΕΕΛΠΝΟ, έχουμε την αποκάλυψη, αυτή τη βόμβα, ότι οι ασθένειες οι μεταδοτικές που έχουν αυτοί οι άνθρωποι είναι 1.000% μεγαλύτερες σε ποσοστό απ’ ό,τι στον υπόλοιπο πληθυσμό. Αυτοί οι άνθρωποι δουλεύουν σε εστιατόρια, σε επιχειρήσεις προϊόντων διατροφής, δουλεύουν στη συλλογή αγροτικών προϊόντων, τους έχουμε στα σπίτια μας, αλλά φοβόμαστε να τους βάλουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους κάτω από υγειονομική επιτήρηση, θεραπεία και σε ασφάλεια. Κάτω από τα χέρια της αστυνομίας και του κράτους» (4.4.2012).

Η «μηδενική ανοχή» του κ. Χρυσοχοΐδη

Σε αυτή την επικοινωνιακή διαχείριση του προβλήματος της ασφάλειας, ο κ. Χρυσοχοΐδης θυμάται –και θυμίζει– όσα έμαθε από τις αμερικανικές και βρετανικές υπηρεσίες την περίοδο 2001-2002. Πρόκειται για εκσυγχρονισμένη αναπαραγωγή του δόγματος της «μηδενικής ανοχής» που εφαρμόστηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’90 στη Νέα Υόρκη με θεαματικά από πρώτη άποψη αποτελέσματα.

Πρωταγωνιστές σ’ αυτή τη μεταμόρφωση της αμερικανικής μεγαλούπολης από πρωτεύουσας του οργανωμένου εγκλήματος σε μια από τις ασφαλέστερες πόλεις του κόσμου υπήρξαν ο Ρεπουμπλικανός δήμαρχος Ρούντολφ (Ρούντι) Τζουλιάνι (άτυπος σύμβουλος του αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ και προσωπικός του δικηγόρος) και ο αστυνομικός διευθυντής Ουίλιαμ (Μπιλ) Μπράτον.

Τη δική του πολιτική μηδενικής ανοχής απέναντι στους μετανάστες και τους αστέγους εξηγούσε ο κ. Χρυσοχοΐδης στον Αντώνη Σρόιτερ, περνώντας με το αυτοκίνητο από το κέντρο της Αθήνας ένα βράδυ, λίγο πριν από τις εκλογές του 2012: «Είναι απόλυτη ερημιά, γιατί μετά από τόσα χρόνια μαζικής εισόδου και κατάληψης όλων αυτών των χώρων από στοιχεία τα οποία είτε έδιωξαν τον κόσμο από δω, είτε η παρουσία τους έχει δημιουργήσει προβλήματα εγκληματικότητας (τα ναρκωτικά, οι παράνομες εκδιδόμενες γυναίκες) σε ένα τόσο όμορφο μέρος, αυτή τη στιγμή, όπως βλέπετε είναι νεκρό. [...] Βλέπουμε τον ανάπηρο... Τους αστέγους… Τέτοιες εικόνες υπάρχουν και στη Ρώμη και στο Μιλάνο, αλλά ούτε αυτό το φαινόμενο είναι καλό. Πρέπει να φύγουν και αυτοί οι δυστυχισμένοι άνθρωποι από δω. Και όχι μόνο αυτοί, αλλά και αυτοί που πουλάνε τα λουλούδια, γιατί είναι σε δίκτυα εγκληματικά, και αυτοί που καθαρίζουν τα τζάμια, και διάφοροι άλλοι» («Alpha», 18.4.2012).

Τα νούμερα στη Νέα Υόρκη επιβεβαίωναν καταρχάς την επιτυχία τα νέας αντεγκληματικής πολιτικής, με δραστική βελτίωση όλων των σχετικών δεικτών. Το κακό είναι ότι κανείς δεν ήταν σε θέση να βεβαιώσει ότι η πτώση της εγκληματικότητας συνδεόταν πράγματι με την πολιτική της μηδενικής ανοχής. «Κανείς δεν γνωρίζει θετικά τον λόγο της υποχώρησης της εγκληματικότητας», έγραφαν οι «Νιου Γιορκ Τάιμς».

Και η επίσημη έκθεση του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ, την οποία παρήγγειλε η κυβέρνηση των ΗΠΑ, ύστερα από ανάλυση 650 σελίδων, κατέληγε: «Δεν γνωρίζουμε πραγματικά, πώς επιδρούν οι διάφοροι παράγοντες στην εγκληματικότητα». Δεν είναι, δηλαδή, καθόλου σίγουρο ότι η πτώση αυτή οφείλεται στην πολιτική Μπράτον - Τζουλιάνι. Ως ευνοϊκοί παράγοντες αναφέρονται από εγκληματολόγους η «εξομάλυνση» της διακίνησης του κρακ (στην εισαγωγή του οποίου οφειλόταν εν πολλοίς η έκρηξη περιστατικών βίας το ’80), η μείωση του αριθμού των Νεοϋορκέζων ηλικίας 18–25 ετών, αλλά και η μετατόπιση της εγκληματικότητας σε χώρους πέραν της πόλης, με πρώτο θύμα την περιοχή του Νιου Τζέρσι (Ιός, «Μοντέλο Νέα Υόρκη. Η Πόλη και οι Ανθρωποι–Σκουπίδια», εφ. «Ελευθεροτυπία», 24.1.1999).

Και ποιο είναι το κόστος αυτής της πολιτικής; Πρώτα πρώτα μετατράπηκαν ολόκληρα τμήματα της κοινωνίας σε δυνάμει φυλακισμένους. Ποινικοποιήθηκε η φτώχεια, ενώ η αστυνομική αυθαιρεσία πολλαπλασιάστηκε. Αλλά το σημαντικότερο είναι άλλο. Η πολιτική αυτή επέτρεψε για πρώτη φορά την ιδιωτικοποίηση μεγάλων τμημάτων του τόσο προσοδοφόρου τομέα της ασφάλειας και του συστήματος των φυλακών.

Εδώ κρύβεται και η φούρια της κυβέρνησης Μητσοτάκη να μεταφέρει την αρμοδιότητα του «σωφρονισμού» σε ένα πιο «ευέλικτο» υπουργείο, που δεν θα δυσκολευτεί με τη σειρά του να την αναθέσει σε επιχειρηματικά συμφέροντα, για λόγους «ασφαλείας».

Η πειραγμένη ζυγαριά της Ακροδεξιάς

Γράφει ο Βαγγέλης Γέττος   

  

Πολλά έχουν ήδη ειπωθεί σχετικά με την έξωση της Χρυσής Αυγής από τη Βουλή, την μπούκα του Βελόπουλου, τη συσχέτιση των δύο εξελίξεων και τη μετακίνησης ψηφοφόρων από το ένα μόρφωμα στο άλλο. Η συζήτηση περιστρέφεται κυρίως γύρω από την μετάλλαξη της ακροδεξιάς κοινοβουλευτικής παρουσίας με κεντρικό concept το εξής: «έφυγαν οι δολοφόνοι, μπήκαν οι πιο ύπουλοι».

Το να βάζουμε στη ζυγαριά την φυσική δολοφονική βία της ΧΑ, από τη μία, και την λεκτική βία και παρασυνταγματική ρητορική της Ελληνικής Λύσης, από την άλλη, είναι ένα εγχείρημα αβέβαιης εγκυρότητας και χρησιμότητας. Κι αυτό γιατί επιβάλλει στην κοινωνία, στο δημόσιο λόγο το δεδομένο της κοινοβουλευτικής παρουσίας της ακροδεξιάς, την ίδια στιγμή που σύσσωμο το δημοκρατικό τόξο θα έπρεπε να θέσει ως κοινό στόχο την φραγή της πύλης της Βουλής απέναντι σε κάθε είδους ακροδεξιά πολιορκία.

Σε αυτή την περίπτωση, η ΝΔ δεν νοείται ως τμήμα του δημοκρατικού τόξου καθώς όχι μόνο φλέρταρε συστηματικά αλλά και καθοδήγησε την κοινοβουλευτική δραστηριότητα της Ακροδεξιάς (υπόθεση νουθεσιών Μπαλτάκου προς Κασιδιάρη, η «σοβαρή Χρυσή Αυγή» του βουλευτή Μπάμπη Παπαδημητρίου). Οι πρόσφατες εικονικές μακεδονομαχίες Βελόπουλου-Βορίδη αν δεν ήταν αποπροσανατολιστικές και άρα επικίνδυνες, θα ήταν απλά γελοίες.

Επίσης στην περίπτωση αυτή, ούτε το βαθύ ΠΑΣΟΚ μπορεί να νοηθεί τμήμα του δημοκρατικού τόξου γιατί ήταν αυτό που άνοιξε την πόρτα του κυβερνητικού συμβουλίου στον Καρατζαφέρη, στον πατριάρχη της κανονικοποίησης του μεταπολιτευτικού ακροδεξιού λόγου. Συγκυβέρνησαν με δεδηλωμένους φασίστες, αντισημίτες και ρατσιστές (Βελόπουλος, Άδωνις, Βορίδης, Πλεύρης) που πούλησαν θάνατο (Novartis για τον Άδωνι, αίτημα για νεκρούς στα σύνορα από τον Πλεύρη[1], υπεράσπιση θανατικής ποινής από το Βορίδη[2]) για να χτίσουν πολιτική καριέρα. Κάποιοι από αυτούς μετά βίας επέπλευσαν αλλά επανήλθαν. Και σε αυτό θέλω να σταθώ.

Το ενδεχόμενο η ΝΔ σε μία στιγμή κρίσης, από αυτές που περνούν όλες οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, είτε μετά από μία λανθασμένη διαχείριση, είτε με την αποκάλυψη ενός σκανδάλου, να απορροφήσει κάποιους από τους a la carte βουλευτές του Βελόπουλου, μπορεί να είναι ένα σενάριο. Αυτό ας απασχολήσει τους επικοινωνιολόγους που στην εναρκτήρια ομιλία του Μητσοτάκη τον έβαλαν να μιλήσει για πολιτική του μέτρου. Επίσης, ας απασχολήσει τους παροπλισμένους μακεδονομάχους της συντηρητικής παράταξης που τώρα θα αναγκαστούν να κάνουν ανθρώπινη αλυσίδα με κουβάδες για να μαζέψουν τα απόνερα των ψεμάτων που είπαν για τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Προχθές όμως, ο Βελόπουλος δεν έμεινε στα ‘’σιγουράκια’’αλλά έκανε ένα τολμηρό βήμα παρακάτω: έβαλε στην ατζέντα την ποινική δίωξη Κοτζιά για την Συμφωνία των Πρεσπών. Και αυτό δεν είναι μία ad hoc πολιτική σπέκουλα. Είναι ένα κεντρικό στοιχείο του παρασυνταγματικού πολιτικού marketing αλλά και της πολιτικής ουσίας που η Ακροδεξιά είναι αποφασισμένη να προωθήσει δυναμικά στη δημόσια σφαίρα. Όποιος υποτιμήσει αυτές τις προκλήσεις και τις θεωρήσει γραφικές θα τις βρει μπροστά του πολύ σύντομα. Ας θυμηθούμε την επάνοδο στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του χρυσαυγίτη Μπαρμπαρούση, λίγο καιρό μετά την πρόσκληση στο στρατό να πάρει τα κεφάλια του Τσίπρα και του Παυλόπουλου.

Τολμώ να προβλέψω, όσο παρακινδυνευμένο κι αν είναι αυτό, ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη, τόσο λόγω των εσωτερικών ερίδων όσο και της φυσικής πολιτικής ανικανότητάς του αρχηγού της, δεν θα εξαντλήσει την τετραετία. Μία κατάρρευση της «σοβαρής ΝΔ» θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου: ο τραμπισμός του Βελόπουλου, σε συνδυασμό με την ισχυρή παρακαταθήκη της Χρυσής Αυγής στην πιο κρίσιμη περίοδο της μεταπολιτευτικής Ελλάδας δεν θα ξεθωριάσουν.

Και για να μην μιλάμε στον πολιτικό αέρα, η πρόταση είναι συγκεκριμένη. Ο Τσίπρας, κατά τη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων ανέφερε ότι δε θα ζητήσει εκλογές σε 5 μήνες. Και σωστά θα πράξει. Εγώ προτείνω να μη ζητήσει και ποτέ μέχρις ότου διαφανεί ξεκάθαρα η απονομιμοποίηση αυτής της επικίνδυνης κυβέρνησης.

Σε όλο αυτό το διάστημα, και ειδικά κατά την περίοδο της εσωτερικής ανασυγκρότησης, ένας από τους πρώτους αντιπάλους που ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αντιμετωπίσει είναι ο Βελόπουλος. Έχει τον χρόνο αλλά έχει και την τεχνογνωσία και την τεκμηρίωση. Ο Σώρρας είναι στη φυλακή, οι Χρυσαυγίτες οδεύουν επίσης προς τα εκεί αλλά η ρητορική τους ανανεώθηκε, αναβαθμίστηκε και αναβαπτίστηκε. Ας αφήσουμε στην άκρη τις ζυγαριές του ποιός είναι ο χειρότερος από τους παραπάνω πριν αν είναι πάλι αργά.

[1] Όταν ο Πλεύρης ζητούσε νεκρούς μετανάστες στα σύνορα (Video), Το ποντίκι, 23/1/2014, http://www.topontiki.gr/article/65481/otan-o-pleyris-zitoyse-nekroys-metanastes-sta-synora-video

[2] ‘’Βορίδης: Παραμένω υπέρ της θανατικής ποινής’’, Ενικός, 26/1/2013, http://www.enikos.gr/politics/115490/voridisparameno-yper-tis-thanatikis-poinis

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτα στην Αυγή   

Έχετε κάνει παιδί ή είστε τίποτα γεροντοκόρες;

Γράφει ο Κώστας Παπαντωνίου   

  

Το τρίπτυχο “Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια” θέλει να αναβιώσει η Νέα Δημοκρατία, η οποία σχεδιάζει αλλαγές στη στρατιωτική θητεία, στα μαθήματα και τα επιδόματα.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ των “Νέων”, ο υπουργός Άμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος σκοπεύει να επαναφέρει τη στρατιωτική θητεία στους 12 μήνες και να κάνει υποχρεωτική τη στράτευση στα 18. Θέλει να περάσει επίσης διάταξη η οποία θα προβλέπει την εθελοντική στράτευση για τις γυναίκες.

Από την πλευρά της, η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως θέτει ως στόχο, όπως είπε στον ΣΚΑΪ, να γίνουν τα Θρησκευτικά ελκυστικό μάθημα. Ανέφερε επίσης πως θα υπάρξει πλήρης συμμόρφωση με τις αποφάσεις του ΣτΕ, οι οποίες είχαν κρίνει αντισυνταγματικές τις αλλαγές από την προηγούμενη κυβέρνηση με το σκεπτικό ότι… «κλονίζεται η θρησκευτική χριστιανική συνείδηση».

Αποκορύφωμα όμως, αποτελεί η προγραμματική δήλωση της Δόμνας Μιχαηλίδου. Η υφυπουργός Εργασίας ανέφερε πως το επιτελείο της εξετάζει την παροχή ακόμη ενός επιδόματος, το οποίο θα αφορά γυναίκες που κάνουν παιδί σε ηλικία κάτω των 30 ετών.

«Την οικοκυρική σχολή δεν βλέπω να ανοίγετε και προβληματίζομαι». Η δήλωση, όπως ήταν αναμενόμενο, έκανε τον γύρο του Διαδικτύου και σχολιάστηκε πολύ. Πρώτα απ’ όλα γιατί είναι προσβλητική για τη γυναίκα. Το επίδομα αφορά εκείνη μόνο, όχι το ζευγάρι. Αντιμετωπίζεται ως μηχανή αναπαραγωγής.

Είναι επίσης αναχρονιστική, γιατί επαναφέρει το στερεότυπο ότι οι γυναίκες πρέπει να παντρεύονται μικρές και να κάνουν παιδιά. Είναι τιμωρητική για τις γυναίκες που δεν κάνουν παιδιά μέχρι τα 30. Αλλά είναι και εκτός πραγματικότητας, καθώς τα βασικά προβλήματα είναι η ανεργία και η εργασιακή επισφάλεια.

Φαντάζει με ειρωνεία να ισχυρίζεται η κυβέρνηση ότι θέλει να στηρίξει τη γυναίκα όταν υποβαθμίζει το ΣΕΠΕ. Όταν είναι γνωστό πως απολύονται γυναίκες μετά την εγκυμοσύνη. Όταν απολύονται επειδή παντρεύονται. Όταν απειλούνται ότι θα χάσουν τη δουλειά τους αν μείνουν έγκυες.

Αντί να κοιτάξει πώς θα προστατεύσει η Ν.Δ. τη γυναίκα στην εργασία, κοιτάζει να μην της μείνει στο ράφι. Την προορίζει για νοικοκυρά. Της λέει «αφού θα είσαι άνεργη, αφού θα μένεις που θα μένεις σπίτι, ξεκίνα να γεννάς κιόλας». Κι έπειτα, είναι και τα παιδιά που δεν βλέπει κανείς τους. «Με 2.500 παιδιά στα ‘αζήτητα’ των ιδρυμάτων, προτεραιότητα είναι η πριμοδότηση για παιδί μέχρι τα 30;» αναρωτιέται εύλογα ο Αντώνης Ρέλλας.

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτα στην Αυγή

Πόσες μετοχές... Εδεσσαϊκού κατέχει η κυβέρνηση;

Η κυβέρνηση υποσχέθηκε ανάπτυξη, ιλιγγιώδη ανάπτυξη, και κάνει αυτή πρώτη πράξη την υπόσχεσή της με την επένδυση σε μετοχές... Εδεσσαϊκού.

Ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν είναι μόνος, έχει ομάδα, έχει υπουργάρες (άντρες ως επί το πλείστον, για να ξέρουν από μπάλα) πλαισιωμένους από πλήθος μανατζαραίων. Δεν πρέπει να εκπλήσσουν, λοιπόν, τα φαινόμενα «παράγοντα Εδεσσαϊκού». Επενδύουν οι άνθρωποι μετά μανίας και κακώς κατηγορούνται για διγλωσσία. Απλώς έχουν μπει στο πετσί του ρόλου του γνωστού αντιπροέδρου της ομάδας.

Είπαμε ότι θα μπουν μπουλντόζες αμέσως και μετά είπαμε...

Ο Κυρ. Μητσοτάκης δήλωνε ότι η επένδυση στο Ελληνικό θα ξεμπλοκάρει την πρώτη κιόλας εβδομάδα της νέας διακυβέρνησης του «οδοστρωτήρα» και οι μπουλντόζες θα ξεκινήσουν αμέσως. Μετά λέει για μπουλντόζες μέχρι το τέλος του χρόνου, χωρίς μέχρι στιγμής να προσδιορίζει αν εννοεί το 2019! Μπορεί σε λίγο να μας πει ότι θα πρέπει να προηγηθούν πολλές επισκέψεις του Λάτση στο Μέγαρο Μαξίμου που πλέον ξεβρώμισε από την τσιγαρίλα. Σημασία έχει να φαίνεται ότι έφταιγε η προηγούμενη κυβέρνηση, πως είχαν κολλήσει οι μπουλντόζες στη λάσπη του Συριζομαδουρισμού.

Είπαμε για την επέκταση του Αρχαιολογικού Μουσείου αλλά μετά είπαμε...

Ο Κ. Μπακογιάννης κατά την προεκλογική περίοδο των αυτοδιοικητικών έλεγε (σημαία το ' χε κάνει) για την επέκταση του Αρχαιολογικού Μουσείου ως το Πολυτεχνείο. Το mega project διαφήμισε στη συνέχεια και ο Κυρ. Μητσοτάκης. Αλλά μετά, στις προγραμματικές... Ουπς! Η κυβερνησάρα... Εδεσσαϊκού ανακαλύπτει αυτό που ήταν γνωστό από το 1859 (!), ότι δηλαδή το κληροδότημα της Ελένης Τοσίτσα, με το οποίο αγοράστηκε το οικόπεδο και κατασκευάστηκαν τα βασικά κτίρια, ορίζει ρητά ότι η δωρεά αφορά αποκλειστικά εκπαιδευτικούς σκοπούς του Πολυτεχνείου και ο όρος δεν μπορεί να παρακαμφθεί. Έτσι κι  η νέα υπουργός Πολιτισμού λέει στη συνέχεια το αυτονόητο, η Αρχιτεκτονική θα παραμείνει στον χώρο. Μετά όμως λένε ότι υπάρχεικαι το σχέδιο της υπογειοποίησης του Μουσείου και της διασύνδεσής του με το Ακροπόλ.

Αν στη συνέχεια ανακαλύψουν τα υπόγεια ύδατα από την προϊστορική περίοδο, κάτι άλλο θα βρουν να πουν οι επενδυτές του... θρυλικού Εδεσσαϊκού.

 Παπαλάμπραινα

Συρία: 5χρονη προσπάθησε να σώσει την αδελφή της από τα συντρίμμια

Γράφει η Νόρα Ράλλη

Ενώ εμείς εδώ στη χώρα μας σε πολιτικό επίπεδο (και όχι μόνο) μετά την εκλογή της ΝΔ επιστρέφουμε σε γραμμή Ορμπαν όσον αφορά το μεταναστευτικό, στη Συρία οι βομβαρδισμοί καλά κρατούν. Και για μία ακόμη φορά, έτσι μπας και το καλοκαταλάβουμε (που δε το βλέπω), ο φωτογραφικός φακός αποτύπωσε την αλήθεια, με το πιο σκληρό μας πρόσωπο.

Εξαιτίας των βομβαρδισμών στην πόλη Αρίχα στη Συρία, μία τετραμελής οικογένεια παγιδεύτηκε στα χαλάσματα του μισογκρεμισμένου της σπιτιού. Δεν ήταν αντάρτες, ούτε πολεμιστές, ούτε Ταλιμπάν, ούτε τίποτα. Μία οικογένεια ήταν. Ήταν...

Η μητέρα πέθανε ακαριαία. Και ο πατέρας έβλεπε με αγωνία την 5χρονη κόρη του (Ρίχαμ το έλεγαν το κοριτσάκι) να προσπαθεί, 5 χρονών παιδί να πιάσει την 7 μηνών αδερφούλα της Τούκα, η οποία ουσιαστικά κρεμόταν από τα συντρίμμια.

Ο δημοσιογράφος Μπασάρ αλ-Σέιχ κατέγραψε τη σκηνή φωτογραφικά πριν τρέξει να βοηθήσει.

«Ο φωτογράφος αρχικά δεν μπορούσε να διακρίνει τίποτα λόγω της σκόνης που είχε σηκωθεί, όμως στη συνέχεια άκουσε τα κλάμματα και τις φωνές των παιδιών και του πατέρα τους», είπε το SY-24 στο BBC News. Σύμφωνα με το διεθνές πρακτορείο, τα δύο παιδιά απεγκλωβίστηκαν τελικά αλλά ήταν βαριά τραυματισμένα. Καθώς η κατάσταση τους κρίθηκε κρίσιμη, διακομίστηκαν σε μεγαλύτερο νοσοκομείο στην πόλη Ιντλίμπ. Εκεί τελικά, η 5χρονη Ρίχαμ κατέληξε, ενώ η μικρή Τούκα εξακολουθεί να νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση, χωρίς ακόμη να έχει ξεπεράσει τον κίνδυνο.

Μην ξανακούσω κανά Βελόπουλο (από έδρας πλέον της Βουλής που τον φέραμε από τις τηλεπωλήσεις που ήταν) να λέει «όποιος θέλει ας τους πάρει στο σπίτι του» ή κανέναν Πλεύρη να φωνάζει πως «εδώ πρέπει να περνάνε χειρότερα οι πρόσφυγες για να σταματήσουν να έρχονται» ή τον Κουμουτσάκο, ως αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής βεβαίως βεβαίως, να λέει (πάλι από έδρας της Βουλής) τα όσα είπε ως πλήρη δικαιολόγηση της ακραία αντιπροσφυγικής, αντιμεταναστευτικής και αντιευρωπαϊκής στάσης των χωρών του Βίζεγκραντ (βλέπε Ορμπαν και λοιπούς δημοκράτες προέδρους και πρωθυπουργούς)!

Επειδή, όμως, κάτι μου λέει πως θα τα ξανακούσω (τέτοια και χειρότερα) και επειδή το φοβάμαι πως τέτοιες φωτογραφίες θα τις ξαναδώ, κατανοώ πλήρως πως τα ευχολόγια, εκ δεξιών ή εξ αριστερών, είναι απλή μπουρδολογία. Αυτή είναι η αλήθεια του κόσμου μας, μας ανήκει πλήρως και αμετάκλητα (και αυτή και η ευθύνη της) και αν νομίζουμε ότι μπορούμε να κρυφτούμε πίσω από εθνικιστικές παράτες, νεοφιλελεύθερες βιτρίνες ή αριστερές δικαιολογίες είμαστε βαθιά νυχτωμένοι. Ας πάρει καθείς τις αποφάσεις του. Ας ξεστραβωθεί κι ας αποφασίσει. Η ζωή μας για τη ζωή τους. Και η δική τους για τη δική μας. Ετσι είναι. Μαζί πορευόμαστε κι ας νομίζουμε πως «αυτά γίνονται κάπου αλλού».

Η ζωή μας για τη δική τους. Και η δική τους για τη δική μας.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

«Βόμβα» στο ΚΙΝΑΛ

«Φωτιά» στο Κίνημα Αλλαγής αλλά και στα σενάρια περί διαδοχής του Προκόπη Παυλόπουλου στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα της χώρας έβαλε το πρωί της Παρασκευής ο αντιπρόεδρος της Βουλής, Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος.

Συγκεκριμένα, μιλώντας στον ρ/σ «Αθήνα 9.84», ο κ. Κωνσταντινόπουλος αναφέρθηκε στη διαδοχή για την Προεδρία.. της Δημοκρατίας, προεξοφλώντας ότι ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν θα παραμείνει στη θέση του Προέδρου, καθώς δήλωσε: «Ο νέος Πρόεδρος πρέπει να είναι από την ευρύτερη Κεντροαριστερά και την παράταξή μας». Οπως γράφει το ethnos.gr, ο βουλευτής του ΚΙΝΑΛ προχώρησε ένα βήμα παραπάνω, προτείνοντας ως επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Ευάγγελο Βενιζέλο, για τον οποίο, όπως τόνισε, θα δώσει μάχη. 

«Ο κ. Βενιζέλος είναι ένα από τα πρόσωπα που θα τιμήσει τον τίτλο του Προέδρου της Δημοκρατίας και προσωπικά θα δώσω τη μάχη να υποστηριχθεί», ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Κωνσταντινόπουλος.

Επιστολή προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας : "Γιατί δεν θα παραστώ στη γιορτή αποκατάστασης της Δημοκρατίας"

Επιστολή στον πρόεδρο της Δημοκρατίας

Αξιότιμε κύριε πρόεδρε της Δημοκρατίας,

σας ευχαριστώ για την πρόσκληση που μου στείλατε για να παραβρεθώ στην εκδήλωση για την 45η επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας, στο Προεδρικό Μέγαρο. Είναι μια επέτειος που δικαιολογημένα εορτάζεται για 45 χρόνια.

Εμείς που ζήσαμε το καθεστώς της στρατιωτικής δικτατορίας, μας θυμίζει μέρες βίας, ανομίας, ταπείνωσης, ανελευθερίας.

Μέρες που για μας τους φοιτητές τότε, ήσαν χωρίς προοπτική και όνειρα για το μέλλον μας. Γιατί μόνο σε καθεστώς ελευθερίας και Δημοκρατίας μπορείς να σχεδιάσεις για το μέλλον σου. Οι ακαδημαϊκές ελευθερίες ήσαν ανύπαρκτες, το πανεπιστημιακό άσυλο άγνωστο για τους κρατούντες και το παραβίαζαν όποτε ήθελαν, είτε με τις αστυνομικές δυνάμεις, είτε με τα τανκς. Το δικαίωμα για να σπουδάσουμε καταπατήθηκε κι αυτό με τη βίαιη διακοπή των σπουδών των φοιτητών και τον εγκλεισμό τους στα στρατόπεδα της Χούντας.

Η Δημοκρατία στον ακαδημαϊκό χώρο ανύπαρκτη, αφού οι εκπρόσωποι των φοιτητών διορίζονταν από τα όργανα της Χούντας.

Κάτω λοιπόν απ’ αυτό το καθεστώς, οι φοιτητές αγωνίσθηκαν και έσωσαν την τιμή της Δημοκρατίας και γι’ αυτό, κύριε πρόεδρε της Δημοκρατίας, σας ευχαριστώ γιατί με τιμήσατε με την πρόσκλησή σας, για την παρουσία μου σ’ αυτό τον τίμιο φοιτητικό αντιδικτατορικό αγώνα.

Κύριε πρόεδρε,

είναι γεγονός ότι οι αγώνες των φοιτητών βοήθησαν στην κατάρρευση του στρατιωτικού καθεστώτος. Η εξέγερση στο Πολυτεχνείο απέτρεψε την εγκαθίδρυση μας δήθεν “Δημοκρατίας” με κουμανταδόρο τον στρατό.

Είχαν σαν αποτέλεσμα οι αγώνες αυτοί, ο Ελληνικός Λαός να εκλέγει ελεύθερα σήμερα τις κυβερνήσεις του, να σκέπτεται ελεύθερα και να μη φοβάται για τις ιδεολογικές του πεποιθήσεις.

Και δικαιολογημένα τιμάται αυτή η επέτειος. Αλίμονο σ’ ένα Λαό που δεν έχει ιστορική μνήμη. Αλίμονο στον Λαό μας, αν δεν θυμάται και αν δεν τιμά τους αγώνες όσων βασανίστηκαν στα κολαστήρια της ΕΣΑ και της Μπουμπουλίνας, που εξορίσθηκαν στα ξερονήσια αφήνοντας παιδιά, γονείς, τα σπίτια τους, που φυλακίστηκαν γιατί τόλμησαν να ζητήσουν Δημοκρατία.

Ολοι αυτοί που έδωσαν το “παρών” σ’ αυτό τον αντιστασιακό αγώνα για ελευθερία και Δημοκρατία έκαναν αγώνα χωρίς ιδιοτέλεια.

Γιατί αγαπούσαν τον τόπο τους.

Γιατί οι αγώνες για την Ελευθερία, τη  Δημοκρατία και την Εθνική ανεξαρτησία είναι ανιδιοτελείς.

Κύριε πρόεδρε,

σ’ αυτή την εκδήλωση στο Προεδρικό Μέγαρο δεν θα παραστώ, γιατί δεν μπορώ να συνεορτάζω αυτή την ιστορική μέρα με τους υμνητές της Χούντας, με τους υβριστές των νεκρών του Πολυτεχνείου, μ’ αυτούς που διακηρύσσουν ότι όσοι έκαναν αντίσταση ήσαν «ψυχικά άρρωστοι». Συγκεκριμένα δεν μπορώ να εορτάσω για τη Δημοκρατία, μαζί με τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης Μαυρουδή Βορίδη που διακήρυσσε «Μόνο ο Γεώργιος Παπαδόπουλος μπορεί να δώσει λύση». Αυτός που κατέλυσε τις δημοκρατικές ελευθερίες, που αιματοκύλησε την εξέγερση στο Πολυτεχνείο, που απέσυρε τη Μεραρχία της Κύπρου ανοίγοντας τον δρόμο για την Κυπριακή Εθνική συμφορά!

Δεν μπορώ να εορτάσω μαζί με τον υπουργό Επενδύσεων Αδωνη Γεωργιάδη που διακήρυσσε «Δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο». Οταν στα χέρια μου ξεψύχησε ένας φοιτητής στο κτήριο Γκίνη του Πολυτεχνείου.

Δεν μπορώ να εορτάσω αυτή την ιστορική μέρα, που τιμά τους αγωνιστές της Δημοκρατίας, με την υφυπουργό Εργασίας Δόμνα Μιχαηλίδου, που μόλις προχθές έλεγε «έχουμε μια αγιοποίηση του αντιδικτατορικού αγώνα. Εχουμε μια σχέση με μετατροπή, σε βαθιά ψυχική νόσο, η οποία είναι μια μετατροπή σε μια συλλογική ψυχική νόσο». Δηλαδή ψυχασθενείς όσοι αντιστάθηκαν για να αποκατασταθεί η “Δημοκρατία”;

Δηλαδή «ψυχικά ασθενής» η Προεδρία της Δημοκρατίας που τιμά την επέτειο αυτής; Δηλαδή ο Παναγούλης, ο Μουστακλής, ο Μανδηλαράς, ο Ελής, ο Τσαρουχάς, οι δεκάδες νεκροί του Πολυτεχνείου, οι εκατοντάδες που βασανίσθηκαν, οι χιλιάδες που εξορίσθηκαν, ήσαν «ψυχικά ασθενείς»;

Ολοι αυτοί που αγωνίσθηκαν, για να απολαμβάνει αυτή η κυρία τα αγαθά της Δημοκρατίας σήμερα, ήσαν «τρελοί».

Κύριε πρόεδρε της Δημοκρατίας,

η Δημοκρατία εορτάζεται απ’ αυτούς που πίστεψαν και πιστεύουν σ’ αυτή.

Οχι από τους υμνητές της δικτατορίας και τους υποκριτές.

Σας ευχαριστώ για την πρόσκλησή σας.

Με εκτίμηση

Βασίλης Πεντάρης