Ο Αμαζόνιος φλέγεται - Οι ευθύνες και οι αντιδράσεις του φασίστα προέδρου της Βραζιλίας, Ζαΐχ Μπολσονάρου

Ξαφνικά στις τρεις το απόγευμα ο ήλιος σα να βασίλεψε πάνω από το Σάο Πάολο. Μπορεί η μεγαλούπολη στα νοτιοανατολικά της Βραζιλίας να απέχει 3.000 χλμ από την Αμαζονία, όμως την περασμένη Δευτέρα ένιωσε τα αποτελέσματα της ανεύθυνης και δόλιας πολιτικής απέναντι στα δάση και τη ζούγκλα της χώρας.

Ο κακός καιρός και οι πυρκαγιές, που καίνε επί μέρες απέραντες εκτάσεις, έχουν απλωθεί στις πολιτείες του Άκρε, της Ροντόνια, του Μάτο Γκρόσο και του Μάτο Γκρόσο ντο Σουλ—φθάνοντας έως την τριπλή μεθόριο της Βραζιλίας, με τη Βολιβία και την Παραγουάη—ήταν οι κύριοι λόγοι για το νέφος τέφρας που απλώθηκε πάνω από το Σάο Πάολο.

Οι καπνοί από την Αμαζονία και τη φωτιά από τον άλλο δασικό πνεύμονα του Παντανάλ, μεταφέρθηκαν από τους ανέμους νοτιοανατολικά, συμβάλλοντας σύμφωνα με τον μετεωρολόγο Μαρσέλου Πινιέιρου, του ινστιτούτου Cimatempo, στη «φυσική καταστροφή, με τον ουρανό να σκοτεινιάζει περισσότερο από το κανονικό».

Η Βραζιλία βιώνει το μεγαλύτερο κύμα πυρκαγιών της τελευταίας 5ετίας, σύμφωνα με το ίδρυμα της διαστημικής υπηρεσίας της χώρας ΙΝΡΕ, που ανήκει στο υπουργείο Επιστημών και Τεχνολογίας. Το ΙΝΡΕ έχει καταγράψει 71.497 πυρκαγιές από την 1η Ιανουαρίου έως τις 18 Αυγούστου, αριθμός κατά 82% αυξημένος από την ίδια περίοδο κατά το περασμένο έτος, στην οποία είχαν καταγραφεί 39.194 πυρκαγιές. Το τελευταίο μεγάλο κύμα πύρινης καταστροφής είχε καταγραφεί το 2016 με 66.622 φωτιές.

Μολονότι ακόμη δεν έχει αποσαφηνισθεί με ποιόν τρόπο οι πυρκαγιές έχουν προκαλέσει τα νέφη, οι ειδικοί από πολλών ημερών είχαν ειδοποιήσει για τη δημιουργία του φαινομένου και τη μετατόπισή του νοτιότερα. Δεν ήταν μόνο η εταιρεία διαστήματος ΙΝΡΕ, αλλά και η αμερικανική NASA, που με τους δορυφόρους τους εντόπισαν μεγάλες συγκεντρώσεις CO2 πάνω από τα κρατίδια Άκρε, Ροντόνια, Μάτο Γκρόσο και Μάτο Γκρόσο ντο Σουλ.

Η δοροφορική εικόνα που αποτυπώνει τους καπνούς από τις φωτιές στον Αμαζόνιο – EPA/NASA EARTH OBSERVATORY

 

Οι ειδικοί τονίζουν πως αιτία για τις πυρκαγιές είναι η ξηρασία-σε πολλές περιοχές δεν έχει βρέξει για πάνω από τρεις μήνες-αλλά σε μεγάλο βαθμό και οι μεγαλοϊδιοκτήτες γης και οι διάφοροι καταπατητές, οι οποίοι προκαλούν πυρκαγιές για να πληθύνουν τα εδάφη τους. Μάλιστα, η εφημερίδα Folha de S. Paulo αποκαλύπτει πως οι καλλιεργητές του κρατιδίου Παρά κήρυξαν τη 10η Αυγούστου «Ημέρα της Φωτιάς». Μέσα στις επόμενες ώρες, το ΙΝΡΕ είχε καταγράψει μία σειρά από πυρκαγιές στην περιοχή ατή. Από την πλευρά του το κρατίδιο Άκρε κήρυξε κατάσταση περιβαλλοντικού συναγερμού εξαιτίας του μεγάλου αριθμού πυρκαγιών που έχουν εκδηλωθεί.

Για πολλές εβδομάδες η περιοχή αυτή έχει βρεθεί στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος. Ο ακροδεξιός πρόεδρος της Βραζιλίας Ζαΐχ Μπολσονάρου έχει επικρίνει τα στοιχεία της ΙΝΡΕ, τα οποία τεκμαίρουν μία αύξηση της αποψίλωσης των δασών της Αμαζονίας κατά τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής του. Ο Μπολσονάρου αμφισβήτησε τα στοιχεία αυτά σε συνάντησή του με δημοσιογράφους. Ο πρόεδρος της ΙΝΡΕ δημοσίως αμφισβήτησε τις κατηγορίες του προέδρου και κατέληξε να απολυθεί αμέσως μετά.

Ο ακροδεξιός πρόεδρος, ήδη από την προεκλογική του εκστρατεία το 2018 είχε ταχθεί υπέρ της χαλάρωσης των ελέγχων για να αποφευχθεί η αποψίλωση των δασών. Αφαίρεσε αρμοδιότητες από το Ινστιτούτο Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων της Βραζιλίας και επέτρεψε τις εξορύξεις στις προστατευμένες περιοχές των ιθαγενών φυλών. Επίσης συγκρούσθηκε ανοικτά με τη Γερμανία και τη Νορβηγία, που από το 2008 στηρίζουν οικονομικά το Ταμείο για την Αμαζονία, το οποίο χρηματοδοτεί τα σχέδια για την προστασία της ζούγκλας και των δασών της Βραζιλίας. Το αποτέλεσμα ήταν οι δύο χώρες αυτές να παγώσουν τις χρηματοδοτήσεις για την προστασία του παγκόσμιου αυτού δασικού πνεύμονα.

Μπολσονάρου: Φωτιές για να πλήξουν την εικόνα της κυβέρνησης…

Την ώρα που ο Αμαζόνιος συνεχίζει να φλέγεται, ο ακροδεξιός πρόεδρος της Βραζιλίας, Ζαΐχ Μπολσονάρου, κατηγορεί τις μη κυβερνητικές οργανώσεις ότι βάζουν φωτιές στο τροπικό δάσος προκειμένου να πλήξουν την εικόνα της κυβέρνησής του, αφού τους έκοψε τη χρηματοδότηση.

Περιβαλλοντολόγοι και ειδικοί για το κλίμα απέρριψαν τον ισχυρισμό Μπολσονάρου ως «στάχτη στα μάτια» με στόχο να αποκρύψει το γεγονός ότι έχει καταργήσει πολλά μέτρα προστασίας του μεγαλύτερου τροπικού δάσους παγκοσμίως. «Όλα δείχνουν» ότι ΜΚΟ πηγαίνουν στον Αμαζόνιο «για να βάλουν φωτιές» στο δάσος, δήλωσε ο Μπολσονάρου κατά τη διάρκεια της εβδομαδιαίας live συνομιλίας μέσω Facebook που έχει με τους πολίτες. Όταν ρωτήθηκε αν διαθέτει στοιχεία για να στηρίξει τον ισχυρισμό του, ο Βραζιλιάνος πρόεδρος απάντησε ότι «δεν διαθέτω κάποιο γραπτό σχέδιο» και πρόσθεσε «έτσι γίνεται». Εξήγησε μάλιστα ότι πιθανό κίνητρο των ΜΚΟ είναι το γεγονός ότι η κυβέρνηση της Βραζιλίας περιόρισε τη χρηματοδότησή τους. «Υπάρχει έγκλημα», επεσήμανε ο Μπολσονάρου. «Λείπουν χρήματα από αυτούς τους ανθρώπους». Ωστόσο, οι ισχυρισμοί αυτοί του προέδρου εξόργισαν τους περιβαλλοντολόγους που ανησυχούν ολοένα και περισσότερο για τη στάση του απέναντι στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου, ζωτικής σημασίας ανάχωμα στην κλιματική αλλαγή.

«Είναι μια αρρωστημένη δήλωση, μια λυπηρή δήλωση», δήλωσε ο Μάρσιο Αστρίνι της Greenpeace Βραζιλίας. «Η αυξημένη αποψίλωση και οι πυρκαγιές είναι αποτέλεσμα της αντιπεριβαλλοντικής πολίτικης του». Ο Μπολσονάρου, που αμφισβητεί την κλιματική αλλαγή, επιθυμεί να ανοίξει περισσότερο τον Αμαζόνιο στη γεωργία και τις εξορύξεις και έχει απαντήσει στις χώρες που έχουν εκφράσει ανησυχίες για την αυξανόμενη αποψίλωση του τροπικού δάσους να «κοιτάνε τη δουλειά τους». Ο γερουσιαστής Νίλτο Τάτο, επικεφαλής της περιβαλλοντικής επιτροπής της κάτω Βουλής, δήλωσε ότι η «εκπληκτική» επίθεση του Μπολσονάρου εναντίον των ΜΚΟ έχει στόχο να «ρίξει στάχτη στα μάτια» προκειμένου να αποκρύψει το γεγονός ότι η κυβέρνησή του καταργεί 30 χρόνια νομοθεσίας για την προστασία του περιβάλλοντος. Ο Βραζιλιάνος πρόεδρος επεσήμανε χθες Τετάρτη ότι η κυβέρνησή του εργάζεται για να τεθούν υπό έλεγχο οι πυρκαγιές που μαίνονται στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου, οι οποίες έχουν φτάσει φέτος σε αριθμό ρεκόρ.Το κέντρο διαστημικής έρευνας της Βραζιλίας (INPE) έχει καταγράψει μέχρι στιγμής το 2019, 72.843 πυρκαγιές.

Όταν ρωτήθηκε για την επέκταση των ανεξέλεγκτων πυρκαγιών, ο Μπολσονάρου απέρριψε τις επικρίσεις, λέγοντας ότι αυτή την περίοδο του έτους οι αγρότες βάζουν φωτιά για να καθαρίσουν τα χωράφια. «Με αποκαλούσαν λοχαγό αλυσοπρίονο. Τώρα είμαι ο Νέρωνας που βάζει φωτιά στον Αμαζόνιο», σχολίασε. Ο περιβαλλοντολόγος Κάρλος Νόμπρε εξήγησε ότι οι αγρότες που επιθυμούν να καθαρίσουν περιοχές προκειμένου να τις μετατρέψουν σε βοσκοτόπια περιμένουν την περίοδο της ξηρασίας για να βάλουν φωτιές. Απέδωσε μάλιστα τη μεγάλη αύξηση των πυρκαγιών της φετινής χρονιάς στην παράνομη αποψίλωση, καθώς οι μετεωρολογικές συνθήκες στη Βραζιλία δεν ήταν ασυνήθιστα ξηρές. «Οι ΜΚΟ που εργάζονται στον Αμαζόνιο δεν χρησιμοποιούν φωτιές στη γεωργία. Αντίθετα, ενθαρρύνουν τις γεωργικές κοινότητες να αποφεύγουν τις φωτιές», επεσήμανε ο Νόμπρε, ερευνητής στο πανεπιστήμιο του Σάο Πάολο. Εξάλλου, ο Μπολσονάρου επιτέθηκε χθες και στη Συμφωνία του Παρισιού για την Κλιματική Αλλαγή, εξηγώντας ότι αν ήταν τόσο καλή, οι ΗΠΑ θα είναι παραμείνει σε αυτή. Αλλά πρόσθεσε ότι προς το παρόν η Βραζιλία δεν θα αποχωρήσει από τη συμφωνία. Νωρίτερα τον Αύγουστο, η Νορβηγία και η Γερμανία ανέστειλαν τη χρηματοδότηση έργων που έχουν στόχο τον περιορισμό της αποψίλωσης στη Βραζιλία, αφού ανησύχησαν από την αυξανόμενη αποψίλωση υπό την κυβέρνηση Μπολσονάρου.

Πηγή: cnn.gr (φωτογραφίες: EΡΑ / ROGERIO FLORENTINO / AΠΕ – ΜΠΕ)

«Αυτή η περιβαλλοντική ψύχωση σας εμποδίζει να δράσετε»!

Ο πρόεδρος της Βραζιλίας Ζαΐχ Μπολσονάρου καταφέρθηκε σήμερα εναντίον του Τύπου, τον οποίο κατηγορεί ότι στρέβλωσε τις δηλώσεις του περί ευθύνης των μη κυβερνητικών οργανώσεων στις φωτιές στο δάσος του Αμαζονίου, επαναλαμβάνοντας, εντούτοις, ότι «οι ισχυρότερες υποψίες προέρχονται» από τις ΜΚΟ.

«Ουδέποτε κατηγόρησα τις ΜΚΟ για τις φωτιές στον Αμαζόνιο. Είναι απίστευτα όσα γράφονται στις εφημερίδες» είπε σε δημοσιογράφους στη Μπραζίλια. «Ο βραζιλιάνικος Τύπος περνά τον καιρό του επινοώντας ιστορίες, όμως το να με κατηγορούν ότι είμαι (ένας) Νέρωνας που βάζει φωτιές είναι ανεύθυνο, είναι σαν να κάνουν εκστρατεία εναντίον της Βραζιλίας» υποστήριξε. «Υπάρχουν πάντα δασικές πυρκαγιές και θα υπάρχουν πάντα. Δυστυχώς, αυτό συνέβη στην Αμαζονία».

Ο ακροδεξιός πρόεδρος εξήγησε ότι θα μπορούσε επίσης να κατηγορήσει για αυτούς τους «εμπρησμούς (…) τους αυτόχθονες, τους Αρειανούς… ή τους μεγάλους γαιοκτήμονες». «Όλος ο κόσμος μπορεί να θεωρηθεί ύποπτος. Όμως, οι ισχυρότερες υποψίες προέρχονται από τις ΜΚΟ» σημείωσε. Σύμφωνα με το ινστιτούτο INPE, 75.336 δασικές πυρκαγιές έχουν καταγραφεί στη Βραζιλία, πολλές εκ των οποίων στο δάσος του Αμαζονίου, από τον Ιανουάριο έως τις 21 Αυγούστου, ήτοι 84% περισσότερες σε σύγκριση με την ίδια περίοδο πέρυσι.

Χθες, ο Ζαΐχ Μπολσονάρου υπαινίχθηκε πως οι μη κυβερνητικές οργανώσεις προάσπισης του περιβάλλοντος θα μπορούσαν να έχουν προκαλέσει αυτές τις πυρκαγιές. «Οι ΜΚΟ χάνουν χρήματα που προέρχονται από τη Νορβηγία και τη Γερμανία. Δεν έχουν πλέον δουλειές, προσπαθούν να με ανατρέψουν» υποστήριξε σήμερα, αναφερόμενος στην αναστολή από αυτές τις δύο χώρες, των επιδοτήσεών τους στο Ταμείο για τον Αμαζόνιο, που δημιουργήθηκε για την προστασία του «πνεύμονα του πλανήτη».

«Τα χρήματα στα ταμεία των ΜΚΟ δεν χρησιμεύουν ούτε στη μάχη κατά των πυρκαγιών ούτε στο να ξαναφυτευτούν δέντρα» σημείωσε ο Βραζιλιάνος πρόεδρος. «Εάν ολόκληρος ο κόσμος αρχίσει να υψώνει εμπορικούς φραγμούς (εναντίον της Βραζιλίας), οι αγροτικές συναλλαγές μας θα καταγράψουν πτώση, η οικονομία θα κατρακυλήσει (…) και η ζωή σας, εσάς των εκδοτών, των ιδιοκτητών τηλεοπτικών δικτύων θα είναι πιο περίπλοκη» προειδοποίησε. «Αυτή η περιβαλλοντική ψύχωση σας εμποδίζει να δράσετε» κι «εγώ θέλω να σώσω τη Βραζιλία». 

πηγή

Προσφυγικό: Τελικά δεν έφταιγε ο ΣΥΡΙΖΑ;

Με μια νέα δήλωσή του ο Αν. Υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Κουμουτσάκος μας πληροφόρησε ότι πίσω από την αύξηση των μεταναστευτικών ροών βρίσκονται γεωπολιτικοί λόγοι!

Συγκεκριμένα μιλώντας στο Σκάι, ο κ. Κουμουτσάκος, αρμόδιος για τη μεταναστευτική πολιτική, ανέφερε πως οι λόγοι για την έξαρση των προσφυγικών ροών προς την Ελλάδα, δηλαδή προς την Ευρώπη «δεν περιορίζονται στις ευνοϊκές καιρικές συνθήκες. Έχουν σαφή γεωπολιτικά χαρακτηριστικά». Αρκεί να παρατηρήσει κανείς τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, συμπεριλαμβανομένης της κατάστασης στις σχέσεις της Τουρκίας με την ΕΕ και τις ΗΠΑ, για να αντιληφθεί τα παραπάνω, σημείωσε και πρόσθεσε: «σε όλες τις διεθνείς επαφές και συναντήσεις μου, έχω τονίσει ότι το προσφυγικό/μεταναστευτικό είναι κοινή πρόκληση που απαιτεί κοινές προσπάθειες και κοινές λύσεις. Η αντιμετώπισή της ξεπερνά τις δυνατότητες της Ελλάδας, όπως άλλωστε και της κάθε χώρας ξεχωριστά».

Ξαφνικά, λοιπόν, στον πιο επίσημο τόνο ο αρμόδιος Υπουργός κατέρριψε όλη την εθνικολαϊκίστικη ρητορική της Νέας Δημοκρατίας ότι για τις μεταναστευτικές ροές και την κρίση υπεύθυνη ήταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που τους προσκαλούσε να έρθουν, οι «αλληλέγγυοι που τους καλομεταχειρίζονταν», οι ΜΚΟ και η «αδιαφανής διαχείριση των κονδυλίων».

Ήταν ισχυρισμοί που χάιδευαν τα αυτιά ρατσιστών και ακροδεξιών, στους οποίους προσέβλεπε εκλογικά η ΝΔ. Μόλις όμως κλήθηκε να κυβερνήσει η ΝΔ αντιστρέφει τα πάντα και ακολουθεί κατά γράμμα την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, όπως συνέβη εμφατικά με το Μακεδονικό, την οικονομία και τους περισσότερους τομείς. Η στροφή ήταν αναμενόμενη, γιατί διαφορετικά η ΝΔ δεν θα μπορεί να κυβερνήσει αντιπολιτευόμενη τον εαυτό της και όσα ψευδή ισχυρίστηκε ως αντιπολίτευση.

Παρά τις  λαϊκίστικες εξαγγελίες Βρούτση με την κατάργηση της απόδοσης ΑΜΚΑ σε μετανάστες, τις επικίνδυνες αναφορές Κικίλια περί άρνησης πρόσβασης στη Δημόσια Υγεία για τους αλλοδαπούς ή τις πρωτοφανείς διαπιστώσεις Χρυσοχοΐδη ότι τα πάντα στους καταυλισμούς της Λέσβου κυλούν σχεδόν ειδυλλιακά, είναι τελικά η ίδια η πραγματικότητα που διαψεύδει τη ΝΔ. Η αύξηση των ροών είναι σε οριακό επίπεδο, όπως και οι συνθήκες στους καταυλισμούς πρώτης γραμμής, ενώ έρχονται πολύ δυσκολότερες μέρες. Το αλαλούμ με την απόδοση ΦΠΑ στους μετανάστες και η κατάρρευση του συστήματος στις Εφορίες, δείχνει ότι σύντομα η κατάσταση δεν θα είναι διαχειρίσιμη.

Μάλιστα, την ίδια ώρα ο Κ. Μητσοτάκης μιλώντας κατά την επίσημη επίσκεψή του στον Πρόεδρο Μακρόν, από τα Ηλύσια Πεδία, ανέφερε ότι απαιτείται «αλληλεγγύη»και μια κοινή διαχείριση της ΕΕ στο μεταναστευτικό για την δίκαιη κατανομή των βαρών και την φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ χωρίς να επιβαρύνονται μονομερώς οι χώρες που υποδέχονται τις προσφυγικές ροές. Ήταν σαν να μιλούσε ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος ανέδειξε το προσφυγικό ως ευρωπαϊκό ζήτημα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κουνούσε απλώς τα χείλη του. Γιατί ενώ πριν λιγο καιρό η ΝΔ κουνούσε το δάχτυλο,σήμερα ακολουθεί την πολιτική, τις θέσεις αλλά ακόμη και τις ίδιες δηλώσεις με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για το μεταναστευτικό.

Τα Fake News δεν μπορούν να καλύψουν τα πάντα. Καλωσήρθε στην πραγματικότητα. 

Πηγή

  

Ένας πολύτιμος Έλληνας

Του Παντελή Μπουκάλα

Είχα πολλά χρόνια να πάω σε γήπεδο. Και μπάσκετ στην Καλογρέζα είχα να δω από τους Ολυμπιακούς. Ατελέστατο το τηλεοπτικό υποκατάστατο, ιδίως αν δεν είσαι εις διπλούν συνδρομητής, πλην υποχρεωτικό. Δεν αντέχεται εύκολα το γηπεδικό ρυπαρό λουτρό στον φωνακλάδικο σεξισμό, στον ελληναράδικο ρατσισμό και στην εκμισθωμένη «πολιτικοποίηση» των συνθημάτων υπέρ επιχειρηματικών συμφερόντων.

Την Κυριακή, στο παιχνίδι της Εθνικής με τη σερβική, είχε βέβαια βροντερά «ούουου», όταν οι «αδερφοί» πλην αντίπαλοι Σέρβοι σούταραν τις βολές τους, δεν είχε όμως σεξιστικούς κρωγμούς και ρατσιστικές υλακές. Τα απαγόρευε η ίδια η σύνθεση του πολυπληθούς κοινού: παιδομάνι, και των δύο φύλων, κάμποσα πεντάχρονα, πολλές γυναίκες, και αρκετοί προχωρημένης ηλικίας που ίσως δεν είχαν ξαναπάει σε γήπεδο, κι είπαν να το γιορτάσουν. Με καλή αιτία. Η Εθνική έχει μια από τις καλύτερες συνθέσεις της στη μετά τον Γκάλη και τον Γιαννάκη εποχή και το κλίμα στις τάξεις της, όπως όλοι δηλώνουν, είναι άριστο.

Επιπλέον έχει στους κόλπους της –και κάρφο στον οφθαλμό των φανερών και κρυφών χρυσαυγιτοφρόνων– τον πολυτιμότερο παίκτη του ΝΒΑ και, ίσως, τον πολυτιμότερο για την Ελλάδα Ελληνα αυτών των χρόνων. Τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Που το επώνυμό του το ’χουν μάθει μια χαρά και τα πιτσιρίκια ακόμα, φοράνε - δεν φοράνε τη φανέλα με το 34, της Εθνικής ή του «Ελαφιακού» στο μακρινό Μιλγουόκι. Και μόνο κάποιος κομματικός αντιπρόεδρος, και υπουργός-καμικάζι πλέον, δυσκολεύεται να το αποστηθίσει, παρότι τυγχάνει και διδάσκαλος της ρητορικής. Πού θα πάει, αν χρειαστεί να δώσει σαν καθ’ ύλην αρμόδιος κάνα βραβείο αναπτύξεως στον Γιάννη, για τη συμβολή του στην ανάπτυξη του μπάσκετ ή, το πιο σπουδαίο, στην ανάπτυξη αντιρατσιστικών φρονημάτων στις ευαίσθητες τρυφερές ηλικίες, θα μάθει ότι δεν τον λένε «Ακενοτούμπο», όπως τον αποκαλούσε, τάχα για να τον χλευάσει από τη σκοπιά της ελληνικής γλώσσας και της θείας αρμονίας της.

Την Κυριακή οι Σέρβοι νίκησαν. Στην παράταση, όπου οδήγησε το παιχνίδι ένα από τα πέντε τρίποντα του Θανάση Αντετοκούνμπο. Το χαρήκαμε όλοι αυτό το τρίποντο, σαν να μας έδινε μετάλλιο στο Παγκόσμιο. Γιατί η χολερική μικρόνοια έχει επιλέξει τον Θανάση, σαν κρίκο πιο αδύναμο από τον Γιάννη, για να χυδαιολογεί εναντίον του. Τάχα «παίζει με βύσμα» ο «άμπαλος». Ο ρατσισμούλης είναι πάντα ικανός σε τρίπλες δολιότητας. Για να τον ταπώσουμε πρέπει να  μην ξεχνάμε και να μην ξεχνιόμαστε.  

Μαθήματα λαϊκισμού

H Ν.Δ. είναι ένα κόμμα το οποίο υποτίθεται ότι καταπολεμά τον λαϊκισμό και που ο πολιτικός λόγος του είναι ακριβής και με βάσιμα επιχειρήματα. Λέμε υποτίθεται γιατί αν κρίνει κανείς από τις δηλώσεις ορισμένων υπουργών της -Γιάννης Βρούτσης πριν από λίγο καιρό, Βασίλης Κικίλιας προχθές- και το πώς αυτοί έσπευσαν να διακηρύξουν ότι «προστατεύουν» τα χρήματα των Ελλήνων φορολογούμενων, είναι.. εύκολα αντιληπτό πως ο λαϊκισμός στις τάξεις της περισσεύει.

Το ίδιο μοτίβο «λαϊκισμού» και μικροπολιτικής επέλεξε να ακολουθήσει χθες η κυβέρνηση της Ν.Δ., σχολιάζοντας την ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους από την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια. Προφανώς δεν διάβασαν ή δεν θέλησαν καν να διαβάσουν τα όσα διεμήνυσαν οι Βρυξέλλες και τα όσα είπε ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. «Η ανάπτυξη είναι σταθερή, η ανεργία μειώνεται και τα δημόσια οικονομικά έχουν βελτιωθεί. Είναι σημαντικό να αξιοποιηθούν τα επιτεύγματα αυτά και να συνεχιστεί η πορεία...».

Από κοντά, επισυναπτόμενα σε γραφήματα, ήταν και τα «αιματηρά επιτεύγματα» των Ελλήνων προκειμένου να ευοδωθεί αυτός ο στόχος. Πόσο μειώθηκε η ανεργία αυτά τα χρόνια, πόσες θέσεις εργασίας δημιουργήθηκαν κ.λπ. Ουδόλως απασχόλησαν όλα αυτά την κυβέρνηση, η οποία κατά τα λοιπά επιθυμεί διακαώς την πολιτική συναίνεση.

Το δόγμα «για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ» επικράτησε για άλλη μια φορά στο επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου, το οποίο επιχείρησε να αποδομήσει την επιτυχία της εξόδου, ξεχνώντας πως αυτή κατέστη δυνατή με θυσίες του λαού. Ο λαός πείνασε και πεινάει, ο λαός ξενιτεύτηκε, ο λαός είδε το εισόδημά του να μειώνεται, τις συντάξεις του να πετσοκόβονται, ο λαός ξυλοκοπήθηκε από τα ΜΑΤ στις μεγάλες διαδηλώσεις επί συγκυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, ο λαός υπέφερε.

Η κυβέρνηση λοιπόν των αρίστων και της αστικής ευγένειας, των διπλωματούχων στελεχών -με μερικές εξαιρέσεις- όφειλε σε αυτή τη συγκυρία να μη λειτουργήσει λες και βρίσκεται ακόμα στην αντιπολίτευση. Οπως π.χ. πέρσι, όταν για άλλη μια φορά επιχειρούσε να «αποδομήσει» το αφήγημα της εξόδου και ονειρευόταν τέταρτο Μνημόνιο και νέα μέτρα που ποτέ δεν ήρθαν.

Με λίγα λόγια, η κυβέρνηση οφείλει να σοβαρευτεί και να κατέβει από το καλάμι του λαϊκισμού, που δυστυχώς φαίνεται να έχει καβαλήσει πολύ νωρίς.  

 ΕΦ.ΣΥΝ. / Aποψη    

Τα ψεύτικα τα μούσια τα μεγάλα

 Γράφει ο Νίκος Μωραΐτης

Με τις εκλογές του Ιουλίου οι Έλληνες κατέστησαν κυρίαρχη πολιτική δύναμη στη χώρα τα fake news. Αφού τα μούσια κατάφεραν να φέρουν πίσω τους ανθρώπους που μας χρεοκόπησαν, αυτά θα μας κυβερνήσουν. Ως εικόνα και ως περιεχόμενο.

Μαζεύτηκαν αξύριστοι. Ο πρωθυπουργός που έπαιζε μονό μπασκετάκι στα Χανιά την ώρα της μεγάλης πυρκαγιάς στην Εύβοια. Ο περιφερειάρχης Στερεάς που τα κανάλια δε λένε ότι παραμένει ακόμα περιφερειάρχης, μην τυχόν του χαλάσουν το image και δε φάμε στη μάπα τέταρτη γενιά Μητσοτάκηδων. Ο νέος περιφερειάρχης Αττικής που έτρωγε αστακούς στην Πάρο και τη Μύκονο την ώρα της καταστροφής.

Μαζεύτηκαν αξύριστοι. Στης Εύβοιας την ολόμαυρη ράχη, να επιβλέψουν τις προσπάθειες των πυροσβεστών να σβήσουν τη φωτιά όταν πια η φωτιά είχε σβήσει. Αξύριστοι, γιατί η φυσική καταστροφή έχει δική της πολιτική λογική: Πετάχτηκα όπως ήμουν και ήρθα! Την τέταρτη μέρα της πυρκαγιάς; Την τέταρτη μέρα, γιατί όχι; Τηλε-ανεγκέφαλοι μάς ψήφισαν, σε αυτούς απευθυνόμαστε, είναι το target group μας. Αν ο Θεός είχε δώσει και είχε εκλεγεί πρωθυπουργός η Ντόρα (η μόνη από την οικογένεια που γλιτώσαμε), θα είχε πάει στα Ψαχνά με ρόμπα.

Τώρα που δεν έχουμε παρά δυο – τρεις γυναίκες στην κυβέρνηση, της μόδας δεν είναι οι ρόμπες αλλά τα μούσια. Τα μούσια της τάχα μου ετοιμότητας, της εικονικής θλίψης, του δήθεν πένθους, του «εγώ μπορεί να έπαιζα μπάσκετ αλλά συμπαρίσταμαι», για να πει ο συνταξιούχος και η μεσήλικη νοικοκυρά (αυτοί είναι οι ψηφοφόροι του Κυριάκου και το ξέρει): «Είδες ο άνθρωπος. Ούτε να ξυριστεί δεν πρόλαβε».

Οι υπουργοί είδαν τον πρωθυπουργό, οι βουλευτές τους υπουργούς, οι δήμαρχοι τους βουλευτές κι έτσι όλη η νεοδημοκρατική Ελλάς έγινε μία απέραντη αξυρισιά. Όμως το μούσι, σημειολογικά, σημαίνει κάτι πολύ πιο βαθύ από το look της φυσικής καταστροφής. Το μούσι είναι το μεγάλο όπλο με το οποίο η Νέα Δημοκρατία θα κυβερνά: Μούσια, ψέματα, τα οποία η ΝΔ θα εκτοξεύει και τα ΜΜΕ θα μεταδίδουν. Υπάρχει αντίρρηση; Υπάρχει αντίλογος; Υπάρχει ένα -έστω ένα- κανάλι που να αντιμετωπίζει πλουραλιστικά κυβέρνηση και αντιπολίτευση;

Θα λέει ο Κικίλιας ότι το κράτος θα καλύψει τα νοσήλια του εγκαυματία πυροσβέστη στο δημόσιο ΚΑΤ, τα ΜΜΕ θα πανηγυρίζουν και ο παππούς θα λέει στη γιαγιά «είδες ο Κικίλιας;». Θα αποκλείονται 1500 ξένοι τουρίστες στη Σαμοθράκη εννέα μέρες και η είδηση θα είναι στα κανάλια τελευταία πριν από τα αθλητικά. Και όταν πια, λόγω της μείζονος σημασίας του γεγονότος, θα τους ξεφεύγει το κρυμμένο γεγονός και θα γίνεται θέμα συζήτησης, θα βγαίνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και θα λέει «φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ που είναι μικρό το λιμάνι της Σαμοθράκης». Τα ΜΜΕ θα μεταδίδουν την είδηση χωρίς απάντηση ότι «φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ που είναι μικρό το λιμάνι της Σαμοθράκης» και η γιαγιά θα λέει στον παππού «είδες, φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ που είναι μικρό το λιμάνι της Σαμοθράκης». Γιατί; Γιατί έχει η γάτα μου ένα αφτί, είναι η απάντηση στη μιντιακή δικτατορία των ημερών μας.

Με τις εκλογές του Ιουλίου οι Έλληνες κατέστησαν κυρίαρχη πολιτική δύναμη στη χώρα τα fake news. Αφού τα μούσια κατάφεραν να φέρουν πίσω τους δωρολήπτες, τα λαμόγια, τους ανθρώπους που μας χρεοκόπησαν, αυτά θα μας κυβερνήσουν. Ως εικόνα και ως περιεχόμενο.

Κιτρινισμένες φωτογραφίες διακοπών

Γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

-Αχ, τι ωραία εικόνα είναι αυτή; Πού ήσουν;

Η φίλη της σκάλιζε το κουτί με τις παλιές φωτογραφίες που κράταγε στο δωμάτιό της.

Πήρε τη φωτογραφία στα χέρια της και την κοίταξε. Δεν θυμόταν σίγουρα. Ηταν πάντως αρκετά παλιά, μετά το Λύκειο, στα πρώτα φοιτητικά χρόνια; Μάλλον στο εξοχικό. Τα μαλλιά της ήταν μακριά - πιο μακριά από ό,τι ήταν τώρα. Καστανά, στο φυσικό τους χρώμα. Δεμένα πίσω πλεξούδα. Και φορούσε ένα κίτρινο-λευκό πτι καρό φουστάνι.

Τότε που τα κορίτσια για να είναι «ιν» φορούσαν μόνο τζιν παντελόνια, σκισμένα, και μπλουζάκια με λογότυπα από τους δίσκους των Nirvana, πάνινα αθλητικά παπούτσια και φουσκωτά μπουφάν αεροπορίας.

Το θυμόταν αυτό το φόρεμα, το είχε αγοράσει γιατί της θύμιζε μια ταινία που είχε δει στην τηλεόραση. Κάποια αμερικάνικη ταινία, που την είχε συγκλονίσει τόσο ώστε τη συζητούσε μέρες με την κολλητή της.

Γέλασε. Ακόμη της άρεσαν κάποια ρούχα λίγο «ρετρό», ακόμη και οι ρετρό φωτογραφίες, ειδικά οι μαυρόασπρες. Δεν είχε πολλές δικές της τέτοιες. Μόνο μια-δυο από τα πρώτα χρόνια της ζωής της, και οι οποίες υποπτευόταν ότι είχαν βγει σε φωτογραφείο, γιατί είχαν γύρω τους δαντελωτή λευκή κορνίζα.

Τώρα τις σύγκριναν καμιά φορά με τις ανιψιές της, για να δουν από πού έχουν «πάρει» τα παιδιά…

Ολες οι υπόλοιπες ήταν έγχρωμες. Ακόμη και μια βρεφική της, με ανοιχτό κίτρινο πάλι φορμάκι. Λίγα μαλλάκια, σχεδόν ξανθά. Η μαμά, με τα μαλλιά πιασμένα αλογοουρά -θα ’ταν, δεν θα ’ταν 23 ετών- την κρατάει ψηλά στον αέρα και δίπλα ο θείος της, με το μεγάλο μουστάκι του, παρακολουθεί γελώντας. Αρκετά κιτρινισμένη πια, την έκανε να δακρύσει.

Το βράδυ, όταν έμεινε μόνη της και μάζεψε το κουτί με τις παλιές φωτογραφίες, κάθισε στο μπαλκόνι. Καθόλου δεν της άρεσε απόψε αυτό το μπαλκόνι, που κάποτε το έτρεχε πάνω-κάτω, που άπλωνε τα παιχνίδια της το καλοκαίρι ή διάβαζε τα μεσημέρια όταν δεν έκανε πολλή ζέστη. Είχαν μείνει και ελάχιστα φυτά, ούτε ήξερε να τα φροντίζει ούτε προλάβαινε. Λίγο νερό μόνο, όποτε...

Δίπλα της, στο τραπέζι, ένα κρύο τσάι, το τηλέφωνό της -την τρόμαζαν λίγο οι δυνατότητες αυτού του μικρού υπολογιστή- και η φωτογραφική μηχανή. Αν και η κάμερα του τηλεφώνου ήταν πια πιο καλή από της μηχανής, δεν την άφηνε από κοντά της.

Για να σκοτώσει τον χρόνο και να αντιδράσει στα σύννεφα που είχαν πεισματικά κρύψει τη μεγαλύτερη πανσέληνο του καλοκαιριού, άρχισε να βλέπει τις φωτογραφίες των φετινών διακοπών. Από διαστροφή, αντί να τις πάρει από την αρχή, ξεκίνησε από το τέλος.

Θάλασσες, δροσερά νερά, όμορφες πόλεις του νοτιά, γραφικά στενά και χρώματα. Εκεί που θέλεις να χαθείς για πάντα, κι ας χάσεις για μια μέρα το μπάνιο. Καφενεδάκια με ελληνικό καφέ στη χόβολη και γλυκό του κουταλιού.

«Το γλυκό σ’ το κερνάω», της είχε πει ο καφετζής. «Το ’φτιαξε μια γειτόνισσά μου, πολύ νοικοκυρά, και μου το έδωσε για κανέναν μερακλή. Αλλά δεν ξέρω τι είναι».

Ηταν περγαμόντο και ήταν υπέροχο.

Και έτσι έφτασε στην πρώτη. Εκείνη που έβγαλε την πρώτη-πρώτη μέρα των διακοπών, στην πρώτη παραλία που έβρεξε τα πόδια της. Ηταν η σκιά ενός γυναικείου σώματος στην άμμο: λίγο στρεβλό το σχήμα, λόγω της γωνίας των ακτίδων του ήλιου, μαύρο πάνω στο χρυσοκίτρινο, μαλλιά και φόρεμα να ανεμίζουν από τον αέρα.

Κοίταζε την αισιόδοξη εικόνα. Σκεφτόταν ότι στην ηλεκτρονική της μορφή δεν θα μπορούσε να κιτρινίσει. Αν και με τα σύγχρονα μέσα όλα μπορούν να πάρουν ό,τι χρώμα τους δώσεις: παλιό, καινούργιο, σαν ζωγραφική...

Αποφάσισε να είναι μεταξύ των φωτογραφιών που θα τυπώσει. Και αν στο μέλλον αλλοιωθεί το χρώμα της, δεν πειράζει. Σημασία έχει αυτό που θα θυμίζει -την πρώτη μέρα των διακοπών- και τα αισθήματα που θα γεννάει.   

Οι Δροσουλίτες του ΒΟΑΚ

Γράφει ο Μάριος Διονέλλης

Για να φτάσουμε στο Φραγκοκάστελο από το Ηράκλειο διανύσαμε 130 χιλιόμετρα, τα περισσότερα οδηγώντας δυτικά, στον περιβόητο ΒΟΑΚ (Βόρειο Οδικό Αξονα Κρήτης) και μετά διασχίζοντας κάθετα τον νομό Χανίων από το Κρητικό μέχρι το Λυβικό Πέλαγος.

Στο υποβλητικό κάστρο, σε έναν τόπο ήσυχο και μυστηριώδη που μας φιλοξένησε φέτος το καλοκαίρι, μας περίμενε ο θρύλος για τους Δροσουλίτες. Τους 337 πολεμιστές που μαζί με τον Χατζημιχάλη Νταλιάνη έπεσαν υπερασπιζόμενοι το κάστρο και έμειναν άταφοι από τον άγριο Μουσταφά Πασά, τον Μάιο του 1828. Οι σκιές τους, λέει ο θρύλος, εμφανίζονται μόνο στην πρωινή δροσιά του Μαΐου και κάποιοι στην περιοχή επιμένουν ότι τις έχουν δει με τα μάτια τους.

Μέχρι να φτάσουμε όμως είδαμε κι εμείς μπόλικες σκιές. Μόνο φέτος 44, ώς τις αρχές Αυγούστου. Ψυχές χαμένες στους δρόμους του νησιού, πολλές από αυτές στον ΒΟΑΚ. Ψυχές που θα μπορούσαν να είναι ακόμα εδώ μαζί μας, αν ο εθνικός δρόμος είχε στηθαίο στη μέση και αν δεν βρισκόταν στην ίδια κατάσταση από τον καιρό της χούντας. Μπορεί να μη δεις τους Δροσουλίτες να σκαρφαλώνουν στις πολεμίστρες του Φραγκοκάστελου, μέχρι να φτάσεις όμως βλέπεις σίγουρα τις σκιές των ανθρώπων που χάθηκαν να περπατάνε στις άκρες του δρόμου, εκεί γύρω από τα εικονοστάσια που κοντεύουν πια να γίνουν περισσότερα από τις πινακίδες.

Είναι ντροπή που στην Κρήτη φοβάσαι πια να βγεις στον δρόμο. Φταίνε οι κυβερνήσεις, φταίνε και οι Κρητικοί, που έπεσαν στη λούμπα της επιδότησης και του ΕΣΠΑ φτιάχνοντας πεντάστερες υποδομές σε όλο το βόρειο μέτωπο, ξεχνώντας όμως να διεκδικήσουν και δρόμο αξιοπρεπή που να τις ενώνει.

Ο νέος υπουργός Υποδομών, όταν δεν μιλά για τα «αποβράσματα» χωρίς εισιτήριο, ετοιμάζει την ακύρωση των διαγωνισμών για τον ΒΟΑΚ που είχε ξεκινήσει η προηγούμενη κυβέρνηση. Επειδή, λέει, δεν είναι καλά μελετημένο το έργο, επειδή δεν έχουμε αποφασίσει ακόμα ούτε πού θα γίνει η χάραξη του δρόμου. Και οι προηγούμενοι υποσχέθηκαν αρχικά νέο ΒΟΑΚ από Κίσσαμο μέχρι Σητεία, αλλά μετά τα μάζεψαν και έκοψαν το έργο σε φέτες και πάλι μόνο από Χανιά μέχρι Αγιο Νικόλαο.

Οποια κι αν είναι η καλύτερη λύση βρείτε τη γρήγορα γιατί κάθε 5 χρόνια χάνουμε σε τροχαία όσους και ο Νταλιάνης στο Φραγκοκάστελο*. Και ο Μουσταφά Πασάς με το δρεπάνι συνεχίζει να θερίζει στους δρόμους της Κρήτης. Μέχρι να γίνουμε όλοι Δροσουλίτες…

* Σε τροχαία στην Κρήτη έχουν χάσει τη ζωή τους 365 άνθρωποι από το 2014 μέχρι σήμερα. Από το 2010 έως το 2013 είχαν σκοτωθεί άλλοι 300 (στοιχεία: Εθελοντικός Σύλλογος Πρόληψης Τροχαίων Ατυχημάτων).

Καράβι στη θάλασσα

Γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

Να πεις πως ήταν χειμώνας, Δεκέμβρης ή Φλεβάρης. Να πεις πως τα μποφόρ ήταν οχτώ ή και παραπάνω κι ανάγκασαν τα καράβια να δέσουν στο λιμάνι. Οχι. Κατακαλόκαιρο ήταν. Ντάλα Αύγουστος. Ο άνεμοι στο σακούλι του Αιόλου και οι θάλασσες ακίνδυνες. Τον χειμώνα, εμείς στις πόλεις μας έχουμε συνηθίσει να το ακούμε κι εκείνοι στο νησί τους έχουμε συνηθίσει να το ζουν: «Αποκλεισμένη για τρίτη μέρα η Σαμοθράκη λόγω των θυελλωδών ανέμων...». Φυσάνε με τέτοια λύσσα οι αέρηδες εκεί ώστε οι ντόπιοι, για να προστατέψουν τη σκεπή του σπιτιού τους, μην τη σηκώσουν, φορτώνουν πάνω της τεράστια βότσαλα. Και γεμίζουν πέτρες τις τσέπες των παιδιών που βγαίνουν στο δρόμο προς το σχολείο τους – έτσι λέει ο θρύλος.

Αλλά καλοκαίρι καιρό να μένει το νησί αποκλεισμένο για οχτώ-εννιά μέρες; Και μάλιστα με την ταλαιπωρία του υποτονικά καταγραφόμενη και ανόρεχτα μεταδιδόμενη σχεδόν από το σύνολο των καναλιών, λες και επρόκειτο για συνηθισμένη υπόθεση, για ένα ανούσιο, απολύτως δικαιολογημένο συμβάν; Τι είναι το όντως συνηθισμένο, πλην απολύτως αδικαιολόγητο; Να χαλάνε κάθε τρεις και λίγο τα δύο καράβια που εκτελούν κανονικά το δρομολόγιο Αλεξανδρούπολη - Καμαριώτισσα. «Μόνο το τελευταίο οχτάμηνο», λέει ο δήμαρχος του νησιού, «παρουσιάστηκαν τουλάχιστον 6-7 φορές προβλήματα στην ακτοπλοϊκή σύνδεση εξαιτίας βλαβών. Και οι επιδιορθώσεις γίνονται με προχειρότητα και χωρίς να περάσουν τα καράβια από ναυπηγείο». Τέλη Ιουλίου έπαθε βλάβη το «Σαόνησος» – και έδεσε. Στις 6 Αυγούστου χάλασε και το αδερφάκι του το «Σάος», που τα ’χε τα χρόνια του και τα προβλήματά του ήδη από το ’90 – ο εωρακώς μεμαρτύρηκε. Τόσες μέρες το επιτελικό μας κράτος αυτονομοθετούσε τον συγκεντρωτισμό του, τάχα για να αντιμετωπίσει την παραδοσιακή «παραλυσία», και δεν προλάβαινε να ασχοληθεί με τα επουσιώδη – με χιλιάδες αποκλεισμένους ανθρώπους και τα χίλια μύρια προβλήματα που ξεφυτρώνουν για τον καθέναν, ντόπιο ή παραθεριστή. Δεν σκέφτηκε καν να στείλει σκάφη του Λιμενικού – ή έστω τρόφιμα.

Τέτοιο χουνέρι δεν της άξιζε της Σαμοθράκης. Ούτε στους κατοίκους της ούτε στους επισκέπτες της. Σε κανέναν βέβαια –τόπο ή άνθρωπο– δεν αξίζει τέτοιο καψόνι διαρκείας, αλλά η Σαμοθράκη δεν είναι τυπικός παραθεριστικός προορισμός. Αγρια όμορφη, με το ψηλό βουνό της, τ’ αρχαία, τις βάθρες, τον Φονιά και τα πλατάνια της ώς τη θάλασσα, είναι απαιτητική από τους επισκέπτες της. Των υπουργών και των λοιπών «αρμοδίων» εξαιρουμένων.  

(Νεο)Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός

Γράφει ο Περικλής Κοροβέσης

Ποιος το περίμενε ποτέ από ένα κόμμα, εν προκειμένω τη Ν.Δ. (για την οποία μπορούμε να διαπιστώσουμε μια σειρά ανακολουθίες, εντούτοις πρέπει να το παραδεχτούμε) πως σε ένα πράγμα θα ήταν απολύτως συνεπές: στον αντικομμουνισμό. Ως κυβέρνηση όμως αξιοποιεί την εμπειρία των μπολσεβίκων ως προς το κυβερνητικό μοντέλο.

Ολα ελέγχονται από τον πρωθυπουργό, σε ρόλο γενικού γραμματέα, και κάθε υπουργείο έχει τον κομισάριό του για να καθοδηγεί και να ελέγχει αν εφαρμόζεται η εντολή του αρχηγού. Παράλληλα έχει καθιερωθεί εκ των πραγμάτων ένα σύστημα προπαγάνδας από όλα τα ΜΜΕ, ηλεκτρονικά και έντυπα, που ελέγχονται από τους μεγαλοκαπιταλιστές, συν την κρατική τηλεόραση που γίνεται το προσωπικό κανάλι του πρωθυπουργού, μέσω του δημοσιογράφου-υπαλλήλου του, κ. Ζούλα.

Θα μπορούσε κάποιος να μου αντιτάξει πως αυτό δεν είναι λογοκρισία. Υπάρχουν τρεις ημερήσιες εφημερίδες που δεν συμπορεύονται με την κυβέρνηση. Και η καθεμιά κάνει την αντιπολίτευση που θεωρεί σωστή. Ακόμα υπάρχουν κάποια ραδιόφωνα ή ιστότοποι που είναι ανεξάρτητοι.

Εδώ πρέπει να προσέξουμε, και να μην πέσουμε στην παγίδα να συγκρίνουμε πράγματα που δεν είναι συγκρίσιμα. Τα τηλε-σκουπίδια έχουν εκατομμύρια θεατές. Δεν είναι ουδέτερα και διαμορφώνουν νοοτροπίες: αυτές του ανταγωνισμού και της παθητικής υποταγής.

Ενα έγκυρο φυλλάδιο, που φέρει τις υπογραφές προσωπικοτήτων εγνωσμένου κύρους για την επικείμενη εξόρυξη υδρογονανθράκων στην Ελλάδα, η οποία θα επιφέρει την καταστροφή της και θα επεκταθεί και στην κλειστή θάλασσα της Μεσογείου (τα ατυχήματα είναι αναπόφευκτα), θα αγγίξει ελάχιστους ανθρώπους. Το γεγονός της υπογραφής της σύμβασης των εξορύξεων από τον πάντα χαμογελαστό κ. Τσίπρα, λίγες μέρες πριν εγκαταλείψει τον πρωθυπουργικό θώκο, δεν αποτελεί καμία εγγύηση πως δεν θα έχουμε ανεπανόρθωτες οικολογικές καταστροφές.

Κάποιοι αναλυτές έχουν διατυπώσει την άποψη πως το κυβερνητικό μοντέλο μοιάζει στη δομή του με πολυεθνική εταιρεία. Αυτός ο χαρακτηρισμός είναι πολύ πιο βαρύς από τον δικό μου. Οι πολυεθνικές εταιρείες λειτουργούν ολοκληρωτικά και με στρατιωτική πειθαρχία. Π.χ. αυτές που έχουν μετακομίσει από την Ευρώπη στην Ασία (Κίνα, Μπανγκλαντές, Βιετνάμ, Μαλαισία κ.λπ.).

Το καθεστώς εργασίας που επικρατεί δεν υπήρχε ούτε στον Μεσαίωνα (που δεν ήταν και τόσο Μεσαίωνας όσο τον θεωρούμε): 365 μέρες εργασίας, 12ωρη ημερήσια απασχόληση, αμοιβή από 35-50 λεπτά την ώρα. Δεν υπάρχει κανένα εργασιακό δικαίωμα και η ιδέα του συνδικαλισμού, έγκλημα καθοσιώσεως. Και μπορεί αυτό το μοντέλο εργασίας να είναι το όνειρο κάθε καπιταλιστή, αλλά είναι δύσκολο να εφαρμοστεί στην παλιά Ευρώπη. Προς το παρόν είμαστε στη φάση της διάλυσης της προστασίας της εργασίας. Το πόσο θα διατηρηθούν τα κεκτημένα του εργατικού κινήματος εξαρτάται από τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες.

Αλλά ο 21ος αιώνας βρίσκει τις εργατικές-λαϊκές μάζες χωρίς φορείς. Σε αντίθεση με τον 19ο και τον 20ό αιώνα που είχαμε ισχυρότατους θεσμούς (συνδικάτα, σοσιαλιστικά ή κομμουνιστικά κόμματα) οι οποίοι υπεράσπιζαν τα λαϊκά συμφέροντα με απεργίες, εξεγέρσεις, επαναστάσεις, σήμερα έχουν εκφυλιστεί και αποτελούν μέρος του συστήματος.

Και αυτό εξηγεί την άνοδο της Ακροδεξιάς, που παρουσιάζεται αντισυστημική, όσο και αν σε τελική ανάλυση είναι ο έσχατος στυλοβάτης του συστήματος (Χίτλερ και Μουσολίνι είχαν την πλήρη υποστήριξη και χρηματοδότηση των βιομηχάνων και των τραπεζών). Αλλά το κίνημα αντίστασης υπάρχει και χωρίς φορείς.

Ηδη από την εποχή του παρισινού Μάη του ’68, που δεν ήταν μοναδικό φαινόμενο αλλά μέρος ενός παγκόσμιου κινήματος, μέχρι σήμερα, όποιο μαζικό κίνημα είδαμε ήταν εκτός των παραδοσιακών φορέων (κινήματα πλατειών, εναλλακτική παγκοσμιοποίηση, «αραβική άνοιξη», «κίτρινα γιλέκα» κ.λπ.), ναι μεν είχε μαζικότητα και ριζοσπαστισμό αλλά δεν είχε εναλλακτική πολιτική προοπτική για το ξεπέρασμα και την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Και τέτοια πρόταση μέχρι τώρα δεν έχει διατυπωθεί. Ούτε έχει δημιουργηθεί ένας νέος φορέας. Εικασίες κάνουμε και εκκλήσεις στην ουτοπία. Αλλά οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά και οι δρόμοι δημιουργούνται περπατώντας.

Εμείς τον εκφυλισμό της Αριστεράς τον ζήσαμε με τον ΣΥΡΙΖΑ, που μας έφερε τη Ν.Δ. Αν δούμε τα τριάντα χρυσά χρόνια που ακολούθησαν το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (1945-1975) όλες οι αριστερές σοσιαλιστικές κυβερνήσεις ανέβασαν το βιοτικό επίπεδο του λαού. Στη δε Σουηδία κυβέρνησαν για περίπου 70 χρόνια. Η ανάπτυξη μιας χώρας φαίνεται στην τσέπη του λαού. Και όχι στον ισοσκελισμένο κρατικό προϋπολογισμό. Τώρα στο πλαίσιο του ρεαλισμού, ένας ΣΥΡΙΖΑ του 32% δεν έχει περιθώρια για αριστερές αναζητήσεις.

Γι’ αυτό και τα κείμενα που είδαμε για τον δήθεν διάλογο της Αριστεράς ήταν πληκτικά και ανούσια. Το ζητούμενο είναι να βρεθεί κάποιο χαρμάνι που θα έχει από όλα μέσα, το οποίο θα επιτρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ να επωφεληθεί από τη φθορά της Ν.Δ. και να ξαναγίνει κυβέρνηση, για να συνεχίσει την ίδια νεοφιλελεύθερη πολιτική. Η εναλλακτική πολιτική είναι οι πλατείες. Αλλά προς το παρόν οι πολίτες προτιμούν να είναι καταναλωτές τηλεοπτικών σκουπιδιών.

Οι ψεύτικες υποσχέσεις της «Κοινωνίας του Διαδικτύου»

Γράφει ο Ντομινίκ Γουόλτον

Αν πιστέψουμε ότι τα δίκτυα επικοινωνίας φέρνουν την ειρήνη και την κατανόηση, τότε εγκαταλειπόμαστε στην τεχνολογική ιδεολογία που κυριαρχεί σήμερα στη συζήτηση για την «πρόοδο». Γιατί, αν και ορισμένες από τις πλευρές τις είναι ιδιαίτερα επιθυμητές, η κοινωνία των πολλαπλών συνδέσεων κινδυνεύει επίσης να συντρίψει την πραγματική κοινωνία, αντικαθιστώντας με τον ατομικισμό και με τις «κατά παραγγελία» σχέσεις την αλληλεγγύη που συνεπάγεται η ζωή στο ίδιο έδαφος και η συμμετοχή σε κοινές πολιτιστικές ρίζες. Το κείμενο του κοινωνιολόγου και ειδικού στα μέσα ενημέρωσης Dominique Wolton χρονολογείται ακριβώς 20 χρόνια πριν. Κι όμως, τα θέματα αυτά ούτε έχουν επαρκώς συζητηθεί ούτε ακόμα γνωρίζουμε πού και πώς βαδίζουμε στο δρόμο της τεχνολογίας.

Το Διαδίκτυο είναι άραγε μια τόσο σημαντική επανάσταση όσο το ραδιόφωνο στη δεκαετία του 1920 και η τηλεόραση στη δεκαετία του ’60; Μπορούμε να αμφιβάλλουμε. Για να αναλύσουμε τα νέα μέσα, θα πρέπει να αλλάξουμε τον κυρίαρχο λόγο, που είναι μειλίχια ευνοϊκός προς αυτά και να τα επανατοποθετήσουμε σε μια γενική θεωρία της επικοινωνίας. Είναι λοιπόν επείγον να ανοίξουμε το διάλογο υπενθυμίζοντας ιδιαίτερα ορισμένες αντιφάσεις που συνδέονται με την «επανάσταση της επικοινωνίας».

Πώς αναγνωρίζουμε την τεχνολογική ιδεολογία; Από το ότι χαρακτηρίζει ως απαισιόδοξο ή συντηρητικό, σε κάθε περίπτωση ως αντίπαλο της «προόδου», οποιονδήποτε αμφισβητεί το νόημα και τη χρησιμότητα των νέων μέσων, και ζητά ένα προβληματισμό καθώς και ρυθμίσεις. Κανένα τεχνικό σύστημα δεν γέννησε ποτέ ένα μοντέλο κοινωνίας. Αντίθετα μάλιστα: όσο περισσότερα αυτόματα συστήματα πληροφόρησης υπάρχουν, τόσο περισσότερους νόμους χρειαζόμαστε για να αποφύγουμε τις καταχρήσεις της εγκληματικότητας στον κυβερνοχώρο. Ο νόμος δεν εμποδίζει την ελευθερία της επικοινωνίας, αλλά αντίθετα αποφεύγει να συγχέει την τεχνική επίδοση με το περιεχόμενο των δραστηριοτήτων.

Με το Διαδίκτυο ξαναβρίσκουμε το ζήτημα του «παγκόσμιου χωριού». Αφού οι άνθρωποι έθεσαν υπό τον έλεγχό τους τις αποστάσεις και κατέκτησαν τη φύση και την ύλη, ξαναβρίσκουν την επιθυμία για το άπειρο του οποίου η πιο τέλεια είναι η πολλαπλότητα των λέξεων, των εικόνων και των δεδομένων. Κι όμως, αν μια πληροφορία κάνει το γύρο του κόσμου σε ένα δευτερόλεπτο, η πραγματικότητα αλλάζει σε απόσταση λιγότερο από εκατό χιλιόμετρα, σε σημείο που τα άτομα δεν καταλαβαίνουν πια το ένα το άλλο. Πράγματι, οι επιδόσεις της τεχνικής δεν εξυπηρετούν πάντα τους ανθρώπους. Κυρίως γιατί οξύνουν την αδυναμία των κοινωνικών συστημάτων. Οι χρηματιστηριακές, χρηματοπιστωτικές, πολιτικές κρίσεις που ξεσπούν στην άλλη άκρη του πλανήτη αποσταθεροποιούν ακόμα πιο γρήγορα τις οικονομίες, θέτουν σε δοκιμασία την αλληλεγγύη και αποδυναμώνουν τους διεθνείς θεσμούς. Όσο και να περιορίζει τον κόσμο σε ένα μικρό χωριό, η θριαμβεύτρια επικοινωνία δεν τον κάνει περισσότερο σίγουρο. Και αν οι αρχηγοί κρατών δεν παύουν να μετακινούνται είναι γιατί η φυσική συνάντηση παραμένει ο μόνος τρόπος να ελέγξουν λίγο αυτή την αστάθεια της ιστορίας, που γίνεται πιο εμφανής μέσα από τα δίκτυα.

Η πολλαπλή σύνδεση είναι μια πρόοδος, για πιο σκοπό όμως; Η πλοήγηση στο Διαδίκτυο δεν αποτελεί ούτε απόδειξη εξυπνάδας ούτε άλλη πρόοδο, παρά τεχνολογική σε σχέση με την ανάγνωση ενός βιβλίου, τη συζήτηση, την ακρόαση του ραδιοφώνου, την παρακολούθηση της τηλεόρασης. Το χειρότερο θα ήταν να διακρίνουμε μια πρόοδο στην «κοινωνία του διαδικτύου». Η «κοινωνία του θεάματος» επικρίθηκε αρκετά για τις αυταπάτες της. Θα αντικατασταθεί, άραγε, αύριο από την κοινωνία του διαδικτύου.

Θα χρειαστεί, μήπως, ένας «Τιτανικός» της κυβερνοκουλτούρας για να μπορέσουν τα κράτη να συνειδητοποιήσουν τους κινδύνους που ελλοχεύουν για τις βασικές ελευθερίες από αυτά τα συστήματα πληροφόρησης; Πράγματι, υπάρχουν οι συνθήκες ενός ναυαγίου όταν βλέπουμε να θριαμβεύουν τόση ορθολογική και τεχνολογική υπεροψία. Για να μην αναφέρουμε τη μεγάλη αντίφαση: το διαδίκτυο παρουσιάζεται ως ένας χώρος επικοινωνίας τη στιγμή που συνήθως δεν είναι παρά ένας χώρος έκφρασης -κάτι που δεν είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα- και, κυρίως ίσως, μια αγορά της πληροφορίας.

Κάποια μέρα θα πρέπει να επιλέξουμε. Ή έχουμε να κάνουμε με ένα τεράστιο εμπορικό δίκτυο -στην κλίμακα του παγκοσμίου ηλεκτρονικού εμπορίου- ή με ένα από τα στοιχεία ενός συστήματος πολιτικής επικοινωνίας και ατομικής έκφρασης για τη διεθνή κοινότητα. Οι δύο προοπτικές είναι αντιφατικές, και θα λέγαμε ψέματα αν πιστεύαμε ότι το Ίντερνετ μπορεί να τις εξυπηρετήσει ταυτόχρονα και χωρίς συγκρούσεις…

Ο δυτικός άνθρωπος χρειάστηκε αιώνες για να «απελευθερωθεί» από όλες τις κηδεμονίες: θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές, στρατιωτικές. Επιτέλους ελεύθερος να σκεφτεί, να μετακινηθεί και να εκφραστεί, αποφασίζει σήμερα να κλειστεί μέσα στα χίλια καλώδια της τεχνολογικής επικοινωνίας. Είναι συνεχώς προσκολλημένος σε αυτήν, μπορεί να επικοινωνεί συνεχώς με το φορητό υπολογιστή, το φαξ, το τηλέφωνο, το e-mail (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο)… Τι έκανε προηγουμένως; Αφού μας «ιμέλιασαν» στο όνομα της ελευθερίας και της προόδου, μήπως μας χρειάζεται τώρα να μάθουμε, στο όνομα της ίδιας ελευθερίας, της ίδιας προόδου και της ίδιας νεοτερικότητας, πώς να «ξεϊμελιάζουμε»;

Ακόμα περισσότερο, ο γραμμικός χρόνος των συστημάτων πληροφόρησης δεν είναι ο ίδιος με τον ανθρώπινο και κοινωνικό χρόνο. Τα συστήματα αυτά λειτουργούν εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, από τη μία άκρη της γης ώς την άλλη, προεικάζοντας αυτό που θα είναι μια «κοινωνία στο συνεχές». Και από την άλλη μεριά; Τα άτομα, όπως οι κοινωνίες, δεν ζουν ποτέ σε ομοιογενή χρόνο. Η αντίληψη αυτού του χρόνου, για παράδειγμα, αλλάζει ριζικά ανάμεσα στη νεότητα και την ωριμότητα: δεν ενδιαφερόμαστε πια για τα ίδια πράγματα. Τα ενδιαφέροντα, τα συναισθήματα παίρνουν άλλες διαστάσεις.

Αυτή η σύγκρουση ανάμεσα σε φιλοσοφίες του χρόνου είναι ακόμα πιο έντονη στις χώρες του Νότου. Πραγματικά, για αυτές πρόκειται για αντίσταση στον τρόπο με τον οποίο η Δύση ενδυναμώνει την εισβολή του δικού της μοντέλου ορθολογικότητας, σε βάρος άλλων πολιτισμών και άλλων συστημάτων αξιών. Η οικονομική παγκοσμιοποίηση είναι άραγε αξεχώριστη από αυτό το δυτικό οδοστρωτήρα και αυτή τη μονοδιαστατοποίηση του χρόνου και των αξιών; Και τι να πούμε για τη διανοητική απάτη σύμφωνα με την οποία οι νέες τεχνολογίες της επικοινωνίας θα ήταν ένας σύντομος δρόμος προς την ανάπτυξη;

Ποιο θα είναι το πιθανό αποτέλεσμα αυτής της προέκτασης χωρίς τέλος της πληροφορίας; Μια εκλογίκευση της επικοινωνίας, ακριβώς όπως υπήρξε εκλογίκευση της εργασίας το 19ο αιώνα, η οποία απέφερε βεβαίως μια αύξηση της παραγωγικότητας, αλλά με πολύ υψηλό ανθρώπινο, κοινωνικό και πολιτικό τίμημα.  Αν η τεχνολογία πολλαπλασιάζει τις δυνατότητες ανταλλαγών, το κάνει με τίμημα την αναπόφευκτη τυποποίηση την οποία προέβλεψε η σχολή της Φρανκφούρτης. Ακόμα περισσότερο που ούτε η μετάδοση, ούτε η διάδραση, ούτε η έκφραση είναι συνώνυμα της επικοινωνίας.

Εδώ και περισσότερο από εκατό χρόνια, η πρόοδος έγκειται στην κατάργηση των διαμεσολαβητών που εμπόδιζαν την ελευθερία των ανθρώπων. Σήμερα αυτό είναι γεγονός και χάρη στις τεχνολογίες, ο καθένας, από το σπίτι, τη δουλειά, το σχολείο, τις διακοπές μπορεί να έχει απ’ ευθείας πρόσβαση σε όλα: είναι η βασιλεία του «Do it yourself» («Κάντο μόνο σου»). Η επανεισαγωγή των διαμεσολαβητών γίνεται λοιπόν αναγκαιότητα γιατί όσο πιο πολύπλοκη, διαδραστική ανοιχτή είναι μια κοινωνία, τόσο περισσότερο της είναι απαραίτητοι οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι καθηγητές, οι γιατροί, οι έμποροι κ.λπ.

Έτσι, είναι πολύ πιο εύκολο να εξοπλίσουμε μαζικά τα σχολεία με υπολογιστές και να τους δικτυώσουμε παρά να σκεφτούμε μια συνολική φιλοσοφία για την εκπαίδευση… Μια φυγή προς τα μπρος η οποία θυμίζει εκείνη πριν από σαράντα χρόνια όταν, στην επιχείρηση, αυτοματοποιήθηκαν η βιομηχανική εργασία και οι υπηρεσίες. Η τεχνολογία, ακόμα και αν επιτρέπει τη διαχείριση της πληροφορίας ή της επικοινωνίας δεν θα μπορούσε να αντικαταστήσει ένα σχέδιο.

Για πολύ καιρό παράγοντας ανοιγμάτων και προσέγγισης ανάμεσα στις ιδέες και τους λαούς, η επικοινωνία μπορεί να γίνει σήμερα αιτία ανταγωνισμού, ακόμη και μίσους, γιατί σε ένα κόσμο όπου τα πάντα κυκλοφορούν, κάνει τις διαφορές ακόμα πιο προφανείς. Και είναι πιο δύσκολο να ανεχτείς τον άλλο όταν είναι κοντινός και ορατός παρά όταν είναι μακρινός και ελάχιστα ορατός. Για να διατηρήσουμε την επικοινωνία ως αξία χειραφέτησης, θα πρέπει λοιπόν να βρούμε τις σωστές αποστάσεις που πρέπει να διατηρήσουμε. Κάτι που θα αναγκάσει τη Δύση να σεβαστεί περισσότερο άλλες ταυτότητες και άλλες ιεραρχίες αξιών, αλλιώς κινδυνεύει να απορριφθεί ταυτόχρονα με τα συστήματα πληροφόρησής της, που θα θεωρηθούν πολιτισμικός ιμπεριαλισμός.

Θα πρέπει λοιπόν να προστατέψουμε την επικοινωνία και να μην εγκαταλειφθούμε στο σημερινό στερεότυπο «Είναι αληθινό γιατί βρίσκεται στο Διαδίκτυο». Λες και το τεχνολογικό σύστημα κάνει από τη φύση του αληθινές τις πληροφορίες που κυκλοφορούν σε αυτό (1). Λες και μπορούν να γίνουν αυτομάτως οι πάροχοι υπηρεσιών και οι χρήστες τίμιοι, ειλικρινείς, με φροντίδα για το καλό του διπλανού, εχθροί του ψέματος και των κουτσομπολιών κάθε είδους. Βρισκόμαστε εδώ στην καρδιά της τεχνολογικής ιδεολογίας: το μέσο θα δημιουργήσει την αρετή. Κι όμως για να πειστεί κανείς για το αντίθετο αρκεί να κοιτάξει τις ροζ σελίδες του διαδικτύου, το ρόλο του στη διεθνή χρηματοοικονομική κερδοσκοπία ή στην εγκληματικότητα.

Το ζήτημα είναι λιγότερο η ατομική ελευθερία, η οποία είναι πράγματι πάντα εύθραυστη, αλλά αποδεκτή στο πάνθεον των δημοκρατικών αξιών, και περισσότερο η διατήρηση των όρων της συλλογικής ταυτότητας, που είναι ο κατ’ εξοχήν ρόλος του κράτους-έθνους. Όμως αυτό το κράτος-έθνος δυσφημίζεται με ευκολία προς δόξα του «ανοίγματος», χωρίς κανείς να ανησυχήσει για το σπάσιμο των κοινωνικών δεσμών που προκαλεί. Γιατί η παγκοσμιοποίηση ενθαρρύνει τον κατακερματισμό σε τόσες κοινότητες όσες και οι διαφορετικές ταυτότητες και οι δυνητικές αγορές. Αύριο, το κύριο πρόβλημα δεν θα είναι πια η έκφραση αλλά η ικανότητα να βγούμε από την επικοινωνία η οποία διαμεσολαβείται από τα μέσα ενημέρωσης για να δοκιμάσουμε μια επικοινωνία άμεση, ανθρώπινη, κοινωνική.

(1) Βλ. Ignacio Ramonet, «La Tyrannie de la communication», Galilée, Παρίσι, 1999.

* Ο Ντομινίκ Γουόλτον είναι Διευθυντής του εργαστηρίου «Επικοινωνία και πολιτική» του γαλλικού Εθνικού Κέντρου Επιστημονικών Ερευνών (CNRS).

Μετάφραση: Θανάσης Κούτσης - Πηγή: Monde Diplomatique gr     

Το Facebook θέλει να διαβάσει και τη σκέψη μας

Από καιρό τώρα το Facebook έχει πάψει να αρκείται στο να γνωρίζει απλώς πού βρισκόμαστε, με ποιον είμαστε και τι κάνουμε. Δεν του φθάνει να αναγνωρίζει τις προσωπικές μας προτιμήσεις και τις δραστηριότητές μας. Αυτές μπορεί να τις γνωρίζει κάθε τεχνολογική εφαρμογή που βασίζεται στα likes μας, στον ποιον ακολουθούμε και με ποιον επικοινωνούμε και στο τι αγοράζουμε.

Επίσης όλες αυτές οι εφαρμογές και τα δίκτυα μπορούν να ακούσουν τι λέμε στο τηλέφωνό μας. Οι εφαρμογές αυτές συγκεντρώνουν τα δεδομένα για το τι λέμε και τι κάνουμε, τα ομαδοποιούν και τα πωλούν σε όποια εταιρεία πλειοδοτήσει.

Όμως ακόμη υπάρχει ένα όριο, πέραν του οποίου δεν έχουν κατορθώσει όλες οι τεχνολογίες και οι εταιρείες τους να διεισδύσουν: το ανθρώπινο μυαλό. Φαντάζεται κανείς τι θα γινόταν εάν κάποια εταιρεία κατόρθωνε να διαβάζει το μυαλό μας και να αποκομίζει κέρδη από τις πληροφορίες που αντλεί από μέσα του; Αυτός μοιάζει να είναι ο επόμενος στόχος του Facebook.

Η εταιρεία που ίδρυσε ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ έχει αρχίσει να χρηματοδοτεί διάφορες έρευνες που αναπτύσσουν «αποκωδικοποιητές ομιλίας», ικανούς να εντοπίσουν τι βούλονται να πουν τα ανθρώπινα υποκείμενα μέσω των εγκεφαλικών τους μηνυμάτων, τονίζεται σε άρθρο που δημοσιεύεται σε μπλογκ του ίδιου του Facebook, σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο.

Μία από τις μελέτες, που χρηματοδοτείται από τη διαδικτυακή εφαρμογή και επικεφαλής της είναι επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, στο Σαν Ντιέγκο, δημοσιεύθηκε μάλιστα πρόσφατα στο περιοδικό Nature Communications. Η έρευνα εστιάζεται στο πως μπορούμε να χρησιμοποιούμε μηχανές μόνο με τη σκέψη μας. Για τον σκοπό αυτόν, έχουν σχεδιασθεί μηχανισμοί που «διαβάζουν» τα εγκεφαλικά μηνύματα και προσπαθούν να ταυτοποιήσουν τι είναι εκείνο που προτίθεται να πει το ανθρώπινο υποκείμενο.

Όπως σχολιάζει σχετικά το ΜΙΤ (Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης), «οι ερευνητές τοποθέτησαν πλάκες με ηλεκτρόδια στον εγκέφαλο των εθελοντών. Κατόπιν τους έθεσαν μία σειρά από ερωτήσεις, απαιτώντας από τα υποκείμενα τις έρευνας να δίνουν απλές απαντήσεις. Όπως για παράδειγμα ‘προτιμάς ένα πιάνο, ή ένα βιολί;’. Το σύστημα προσπαθούσε να εντοπίσει τόσο την ερώτηση, όσο και την απάντηση».

Μολονότι τα αποτελέσματα της έρευνας βρίσκονται ακόμη στο πρώιμο στάδιό τους, οι ερευνητές συμπέραναν πως «η εγκεφαλική δραστηριότητα που καταγράφηκε ενόσω οι άνθρωποι μιλούσαν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να αποκωδικοποιηθεί σχεδόν ταυτόχρονα αυτό που λέει και να μεταφράζεται σε κείμενο στην οθόνη ενός υπολογιστή».

Το ίδιο το Facebook διαβεβαιώνει πως εάν η μηχανή ήταν ικανή να αναγνωρίσει μόνον κάποιες νοητικές εντολές, όπως «έναρξη», «επιλογή» και «διαγραφή», ήδη αυτό θα αρκούσε για να εγκαταστήσει νέες μορφές διάδρασης των υποκειμένων με τις εφαρμογές.

Στο επίσημο μπλογκ του, το Facebook υποστηρίζει πως στόχος του είναι να δημιουργήσει μία νέα και μη επεμβατική διεπαφή (interface), η οποία θα επιτρέπει στους χρήστες να γράφουν άμεσα χρησιμοποιώντας τη σκέψη τους, «φανταζόμενοι πως μιλούν οι ίδιοι». Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, το Facebook επιδιώκει να αναπτύξει ένα φορητό ακουστικό, που θα επιτρέπει στους χρήστες να χρησιμοποιούν τις σκέψεις τους για να ελέγχουν την μουσική, ή να διαδρούν με την εικονική πραγματικότητα. Για την επίτευξη αυτού του στόχου, το μέσο κοινωνικής δικτύωσης έχει χρηματοδοτήσει έρευνες για συστήματα που «ακροώνται» τον εγκέφαλο έξω από το κρανίο μέσω οπτικών ινών, ή λέιζερ, τα οποία μετρούν τις αλλαγές στη ροή του αίματος-εν είδει φορητού μηχανήματος μαγνητικής τομογραφίας.

Φυσιολογικά εδώ ενσκήπτει ένα ερώτημα. Τι θα κάνει το Facebook με τις πληροφορίες αυτές;

Η επίσημη εκδοχή είναι πως στόχος της εταιρείας είναι απλώς να βελτιώσει τη διάδραση μεταξύ μηχανής και ανθρώπου. Όμως ποιο είναι το τίμημα π.χ. της ενεργοποίησης μέσω της σκέψης του της μουσικής που θέλει το υποκείμενο να ακούσει; Είναι ότι η εταιρεία θα μπορεί να επεξεργάζεται τα εγκεφαλικά κύματα που εκπέμπονται ενώ κάποιος περπατά. Με αυτά τα μηχανήματα, το Facebook θα μπορεί να εντοπίζει και να μεταφράζει τα μηνύματα του εγκεφάλου, όποιες και να είναι οι σκέψεις του υποκειμένου. Αυτό θα του προσπόριζε ακόμη περισσότερες πληροφορίες από αυτές που ήδη διαθέτει και σε πολύ πιο άμεσο χρόνο. Δεν θα χρειάζεται να περιμένει τις αντιδράσεις από μία δημοσίευση, αλλά απλώς θα εντοπίζει ποια είναι η αντίδραση του ίδιου του μυαλού μας σε αυτή. Ουσιαστικά, ανάμεσα στον χρήστη και το μέσο κοινωνικής δικτύωσης δεν θα υπάρχει πλέον κανένα μυστικό.

«Είναι ένα από τα πρώτα τρανταχτά παραδείγματα του ότι ένας γίγαντας της τεχνολογίας επιδιώκει να αντλήσει δεδομένα άμεσα από το μυαλό των ανθρώπων», τονίζεται στο MIT Technology Review. Στο ίδιο δημοσίευμα, η καθηγήτρια και ειδική στη νευρο-ηθική του Πανεπιστημίου Ντιουκ Νίτα Φάραχανι, διαπιστώνει πως «βρισκόμαστε στο σημείο του να διαβούμε το έσχατο όριο της ιδιωτικής ζωής μας χωρίς να διαθέτουμε κανένα μέσο προστασίας». Ή απηχώντας τον Μισέλ Φουκώ, ο πλήρης «βιοπολιτικός» έλεγχος της ανθρώπινης ζωής και της κοινωνίας, βρίσκεται ήδη προ των πυλών.   

Πηγή