Ένας πολύτιμος Έλληνας

Του Παντελή Μπουκάλα

Είχα πολλά χρόνια να πάω σε γήπεδο. Και μπάσκετ στην Καλογρέζα είχα να δω από τους Ολυμπιακούς. Ατελέστατο το τηλεοπτικό υποκατάστατο, ιδίως αν δεν είσαι εις διπλούν συνδρομητής, πλην υποχρεωτικό. Δεν αντέχεται εύκολα το γηπεδικό ρυπαρό λουτρό στον φωνακλάδικο σεξισμό, στον ελληναράδικο ρατσισμό και στην εκμισθωμένη «πολιτικοποίηση» των συνθημάτων υπέρ επιχειρηματικών συμφερόντων.

Την Κυριακή, στο παιχνίδι της Εθνικής με τη σερβική, είχε βέβαια βροντερά «ούουου», όταν οι «αδερφοί» πλην αντίπαλοι Σέρβοι σούταραν τις βολές τους, δεν είχε όμως σεξιστικούς κρωγμούς και ρατσιστικές υλακές. Τα απαγόρευε η ίδια η σύνθεση του πολυπληθούς κοινού: παιδομάνι, και των δύο φύλων, κάμποσα πεντάχρονα, πολλές γυναίκες, και αρκετοί προχωρημένης ηλικίας που ίσως δεν είχαν ξαναπάει σε γήπεδο, κι είπαν να το γιορτάσουν. Με καλή αιτία. Η Εθνική έχει μια από τις καλύτερες συνθέσεις της στη μετά τον Γκάλη και τον Γιαννάκη εποχή και το κλίμα στις τάξεις της, όπως όλοι δηλώνουν, είναι άριστο.

Επιπλέον έχει στους κόλπους της –και κάρφο στον οφθαλμό των φανερών και κρυφών χρυσαυγιτοφρόνων– τον πολυτιμότερο παίκτη του ΝΒΑ και, ίσως, τον πολυτιμότερο για την Ελλάδα Ελληνα αυτών των χρόνων. Τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Που το επώνυμό του το ’χουν μάθει μια χαρά και τα πιτσιρίκια ακόμα, φοράνε - δεν φοράνε τη φανέλα με το 34, της Εθνικής ή του «Ελαφιακού» στο μακρινό Μιλγουόκι. Και μόνο κάποιος κομματικός αντιπρόεδρος, και υπουργός-καμικάζι πλέον, δυσκολεύεται να το αποστηθίσει, παρότι τυγχάνει και διδάσκαλος της ρητορικής. Πού θα πάει, αν χρειαστεί να δώσει σαν καθ’ ύλην αρμόδιος κάνα βραβείο αναπτύξεως στον Γιάννη, για τη συμβολή του στην ανάπτυξη του μπάσκετ ή, το πιο σπουδαίο, στην ανάπτυξη αντιρατσιστικών φρονημάτων στις ευαίσθητες τρυφερές ηλικίες, θα μάθει ότι δεν τον λένε «Ακενοτούμπο», όπως τον αποκαλούσε, τάχα για να τον χλευάσει από τη σκοπιά της ελληνικής γλώσσας και της θείας αρμονίας της.

Την Κυριακή οι Σέρβοι νίκησαν. Στην παράταση, όπου οδήγησε το παιχνίδι ένα από τα πέντε τρίποντα του Θανάση Αντετοκούνμπο. Το χαρήκαμε όλοι αυτό το τρίποντο, σαν να μας έδινε μετάλλιο στο Παγκόσμιο. Γιατί η χολερική μικρόνοια έχει επιλέξει τον Θανάση, σαν κρίκο πιο αδύναμο από τον Γιάννη, για να χυδαιολογεί εναντίον του. Τάχα «παίζει με βύσμα» ο «άμπαλος». Ο ρατσισμούλης είναι πάντα ικανός σε τρίπλες δολιότητας. Για να τον ταπώσουμε πρέπει να  μην ξεχνάμε και να μην ξεχνιόμαστε.