Ο Ντόναλντ Τραμπ στο Ελ Πάσο

Γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

Τα βίαια βιντεοπαιχνίδια κλέβουν τον χρόνο των παιδιών όλου του κόσμου ή, τέλος πάντων, όσων διαθέτουν υπολογιστή, τάμπλετ ή έξυπνο κινητό (αποβλακωτικώς έξυπνο, σύμφωνα με τους τεχνοφοβικότερους, που δυσφορούν όταν βλέπουν τους εννιά στους δέκα διπλανούς τους στο μετρό ή στο καράβι εγκλωβισμένους στον εικονικό μικρόκοσμο και αδιάφορους για ό,τι συμβαίνει γύρω τους).

Ούτε η ψυχή τους, όμως, μένει άθικτη· οι σχετικές προειδοποιήσεις των ειδικών μετρούν ήδη δεκαετίες. Και πλασματικές να είναι οι δέκα ή είκοσι ζωές που πρέπει να θερίσεις για να «ανέβεις επίπεδο» ή να πάρεις μπόνους μια δική σου ζωή και να καθυστερήσεις το «γκέιμ όβερ», σε κάτι συνηθίζεις. Ή εθίζεσαι. Στη βία. Στην εγωλαγνεία. Στον κανιβαλικό κυνισμό, που πραγματώνει επί της οθόνης το δόγμα «ο θάνατός σου, η ζωή μου».

Κι ωστόσο, αν έστεκε η ερμηνεία του Ντόναλντ Τραμπ, ότι για τις αλλεπάλληλες σφαγές στην πατρίδα του, για τις εκατοντάδες επιθέσεις με βαρύ οπλισμό, φταίνε τα βίαια βιντεοπαιχνίδια, τα μακελειά αυτού του είδους δεν θα συνέβαιναν κατά 90% στις ΗΠΑ. Θα τα βλέπαμε στις μεγαλουπόλεις κάθε ηπείρου. Πρέπει, λοιπόν, να συντρέχει και κάτι άλλο. Κάτι που ο Αμερικανός πρόεδρος δεν το βλέπει, επειδή δεν έχει την ηθικοπνευματική ετοιμότητα και εντιμότητα να το δει.

Δύο τινά συντρέχουν. Το πρώτο έχει μεγάλη ηλικία: η τερατώδης ευκολία απόκτησης όπλου. Αν ονειρευτείς το πιστόλι ή το ημιαυτόματο που θα σε κάνει ίδιον και απαράλλαχτο με το πατροπαράδοτο μοντέλο ισχύος και αυτοσεβασμού, καουμπόικης καταγωγής, τίποτε δεν θα σε εμποδίσει. Ινδιάνοι κυκλοφορούν παντού, πάντα βδελυροί, και δεν είναι ανάγκη να είναι κοκκινομούρηδες. Πλην του υπέροχου λευκού, όλα τα άλλα χρώματα είναι της μοχθηρίας και της κακότητας. Φθονούν τα πρωτεία που σου πρόσφεραν ο Θεός και η Φύση. Κατά συνέπεια, είναι σκοπεύσιμα και σκοπευτέα.

Το δεύτερο που συντρέχει είναι μόλις τριών ετών: ο ίδιος ο Τραμπ. Οχι μόνον επειδή πολιτεύεται ως ασμένως όμηρος του λόμπι των οπλοκατασκευαστών, αλλά και επειδή είναι φλογερός κήρυκας της θεωρίας της αντικατάστασης: ποικίλοι «εισβολείς», ισπανόφωνοι, μουσουλμάνοι, Αφρικανοί, απειλούν να εκτοπίσουν τους λευκούς από την ίδια τους την έδρα, να κυριαρχήσουν και να τους αντικαταστήσουν... Και άλλοι Αμερικανοί πρόεδροι είχαν ρατσιστικές πεποιθήσεις, στη δημόσια ρητορική τους όμως πρόσεχαν να μη γίνονται σπορείς φονικής φυλετικής μισαλλοδοξίας.

Ο Τραμπ δεν έχει τέτοιο πρόβλημα. Είναι το πρόβλημα.