Στα Χανιά αφήνεις πάντα ένα κομμάτι της καρδιάς σου

Γράφει η Μαρία Κυπραίου

Βρέθηκα πάλι σε εκείνο το μέρος, στο μέρος που αγάπησα μέσα από την ψυχή μου, που έγινε κομμάτι του εαυτού μου, που με αγκάλιασε και κούρνιασα. Το μέρος που ερωτεύεσαι με την πρώτη ματιά, που δεν υπάρχουν περιορισμοί, το αγαπάς μόλις φτάσεις στο λιμάνι και μυρίσεις τον αέρα του, μόλις η αλμύρα ανακατευτεί με το ρακόμελο και σε μεθύσει. Δεν θα θες να φύγεις ποτέ. Θα θες να μείνεις για πάντα εκεί. Είναι το μέρος που όταν φτάσεις κάνεις σενάρια για να χτίσεις μια καινούρια ζωή εκεί, από το μηδέν.

Το ερωτεύεσαι.

Είναι η αύρα της, είναι οι άνθρωποι, είναι η καλοσύνη και η αγκαλιά της. Η ομορφιά της, πότε άγρια και πότε δασένια. Βουνό και θάλασσα, αλμύρα και χιόνι στα ορεινά, ξέρει να τα συνδυάζει όλα, γι’ αυτό σε μαγεύει.

Έρωτας και αγάπη, ψυχή και καρδιά.

Όλο σου το είναι διψά για να βρεθεί ξανά εκεί, σε αυτά τα λιμανάκια, σε αυτές τις παραλίες, σε αυτά τα ταβερνάκια. Να δεις ξανά τους ανθρώπους να σου φωνάζουν ”ιντα κάμεις” και να τους απαντάς γελώντας ”πράμα”.

Η Κρήτη μου, τα Χανιά μου, ο έρωτας μου, που όσο μεγαλώνω φουντώνει μέσα μου. Η απόλυτη πόλη, η ερωτεύσιμη, το απωθημένο μου.

Μπορεί να μην είμαι από εκεί αλλά βαθιά μέσα μου θέλω να πιστέψω ότι κάποια πολύ μακρινή ρίζα μου ήρθε κάποτε εδώ, γι’ αυτό και αγαπώ αφάνταστα αυτό το νησί. Από την πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου σε αυτό το λιμάνι ορκίστηκα ότι κάτι έχω σε αυτή τη γη.

Είναι οι ρακές της, είναι οι άνθρωποι της, είναι τα κρασιά της που σε μεθάνε. Μια μέθη γλυκιά που σε παρηγορεί και σε κάνει να θέλεις να τη ζήσεις κάθε μέρα που περνάει ξανά και ξανά.

Οι άνθρωποι της. Αυτοί οι καλοσυνάτοι και ανοιχτόκαρδοι άνθρωποι με τα γέλια τους, την καλημέρα και την καλησπέρα τους, με τη διάλεκτο τους.

Έχω πολλά να πω ακόμα μα το όνειρο τελειώνει.

Η τελευταία του σκηνή με βρήκε στο Φάρο να αγναντεύω το απέραντο γαλάζιο ενώ το κύμα έσκαγε με μανία στο παλιό λιμάνι.

Μετά ξύπνησα. Ήταν το πιο όμορφο όνειρο που είδα τον τελευταίο καιρό. Μετά ήξερα τι έπρεπε να κάνω.

Πήρα ένα σάκο με ελάχιστα πράγματα και βρέθηκα στον Πειραιά. Το καράβι με περίμενε και εγώ δεν έχασα χρόνο.

Καθώς φεύγαμε από το λιμάνι, ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου. Ήξερα τι έκανα και το ήθελα πολύ.

Πήγαινα να συναντήσω την μισή μου ζωή που έμεινε εκεί στην Κρήτη, στα Χανιά.