Τι είν’ η πατρίδα μας; Μην είν’ η Γιάννα;

Γράφει ο Τάσος Τσακίρογλου

Αποφάσισαν λοιπόν να γιορτάσουν τα διακόσια χρόνια από την Επανάσταση του 1821. Και έφτιαξαν μια επιτροπή για την προετοιμασία των εκδηλώσεων που θα γίνουν και θα κορυφωθούν το 2021.

Ας πούμε ότι ξεχνάμε πως ο πρωθυπουργός όρισε επικεφαλής της επιτροπής τη Γιάννα Αγγελοπούλου. Αυτήν των Ολυμπιακών Αγώνων της μίζας, της γκλαμουριάς και της αρπαχτής. Το πρόσωπο που διαλάλησε στα πέρατα της οικουμένης τον επαρχιωτισμό μιας χώρας χρεοκοπημένης, αλλά wanna be «ισχυρής Ελλάδας», ισότιμου μέλους του σκληρού πυρήνα της Ε.Ε. Την εκπρόσωπο μιας κοινωνικής παρακμής απύθμενου βάθους, παρά τα ροζ φτερά ενός ξεπουπουλιασμένου λάιφ στάιλ.

Ας πούμε ότι ξεχνάμε πως η μισή κυβέρνηση και οι βουλευτές της –πλην τεχνοκρατών, οι οποίοι ομνύουν μόνο στο χρήμα και διαθέτουν μόνη αρετή τον αμοραλισμό– είναι θαυμαστές ή απόγονοι σκοτεινών προσώπων και περιόδων της Ιστορίας για τις οποίες μόνο ντροπή μπορούμε να αισθανόμαστε.

Ας πούμε ότι ξεχνάμε πως οι ιδρυτικές πράξεις της νέας αυτής κυβέρνησης είναι ρουσφέτια στους πραγματικούς κυβερνήτες αυτής της χώρας, τους μεγαλοεπιχειρηματίες.

Ας πούμε ότι ξεχνάμε πως σήμερα στην Ελλάδα υπάρχει ένα ολοκληρωτικό (με την κυριολεκτική σημασία του όρου) μιντιακό σύστημα που παραπληροφορεί, διαστρεβλώνει και αποπροσανατολίζει τους πολίτες προς όφελος των ιδιοκτητών του μεγαλοεπιχειρηματιών. Σε αυτό εντάσσονται και τα ποδηγετημένα δημόσια μέσα ενημέρωσης, η ΕΡΤ και το ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Ας πούμε ότι ξεχνάμε πως το δικαστικό σύστημα στη διάρκεια των μνημονίων καταρράκωσε κάθε έννοια αισθήματος δικαίου, στήριξε τους ισχυρούς και αδίκησε τους αδύναμους και κρύφτηκε πίσω από τυπικότητες και νομικούς ακροβατισμούς. Οτι αδιαφόρησε για τους καταχραστές δημοσίου χρήματος και τους βιαστές του δημοσίου συμφέροντος με άλλοθι νόμους που όλοι αυτοί έφτιαξαν και ψήφισαν.

Ας πούμε ότι ξεχνάμε πως πολλά μέλη της σημερινής κυβέρνησης έχουν απασχολήσει ή απασχολούν ακόμα τη θεότυφλη Δικαιοσύνη.

Ας πούμε ότι ξεχνάμε πως η μισή κυβέρνηση –του πρωθυπουργού μη εξαιρουμένου– πόνταρε και έπαιξε με το εθνικιστικό χαρτί, διεγείροντας μίση και πάθη που θεωρούσαμε ξεχασμένα. Οτι όλοι αυτοί ενδύθηκαν τη στολή του μακεδονομάχου και του μαραθωνομάχου στο όνομα του μικροκομματικού τους συμφέροντος, έτοιμοι να την αποκηρύξουν με την πρώτη (κυβερνητική) ευκαιρία.

Ας πούμε ότι ξεχνάμε πως η οικονομική (και πολύ περισσότερο η ηθική) χρεοκοπία αυτής της χώρας έχει ονοματεπώνυμο, που περιορίζεται σε τρία-τέσσερα «τζάκια» στα οποία σιγοκαίγονται εδώ και δεκαετίες η αξιοπρέπεια και η ζωτικότητά της. Τρία-τέσσερα «τζάκια»-βαμπίρ που απομυζούν τους χυμούς και τη δημιουργικότητα ενός έθνους.

Ας πούμε ότι ξεχνάμε πως η Εκκλησία στάθηκε «απέναντι» σε κάθε προοδευτική μεταρρύθμιση, ότι αποτελεί έναν αρτηριοσκληρωτικό θεσμό αυτοσυντήρησης των προνομίων της. Οτι στην επικράτειά της «χωρούν» η υποκρισία, ο ρατσισμός, το μίσος και η μισαλλοδοξία.

Κουμπαριές, λυκοφιλίες, κολλητιλίκια, «ημέτεροι», συγγενείς και φίλοι, όλοι τους απαύγασμα της αριστείας που καθοδηγεί σαν άλλος πολικός αστέρας τη χώρα προς... τον γκρεμό.

Να γιορτάσουμε, λοιπόν, αδέλφια! Διακόσια χρόνια μετά, να γιορτάσουμε τη μούχλα του νεοσυντηρητισμού που διαβρώνει το κοινωνικό σώμα. Να γιορτάσουμε το «πίσω ολοταχώς!». Τη δυσανεξία, τον αποκλεισμό, τη διαστρέβλωση της Ιστορίας, το κλείσιμο από τον κόσμο.

Πολύ περισσότερο, να ξεχάσουμε τον ηρωισμό και τις θυσίες για την ελευθερία. Να κρατήσουμε τη γιανναγγελοπουλική γκλαμουριά και να σβήσουμε το απελευθερωτικό, λαϊκό και κοινωνικό περιεχόμενο της Επανάστασης. Ο καθείς και το ίνδαλμά του!