Στρατιώτης της καρδιάς

Γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

Ελεγε πως ήταν κι εκείνος ένας στρατιώτης. Θα χαμογελάσετε σίγουρα, αλλά αυτός έτσι ένιωθε. Δεν πολεμούσε σε κάποιον μεγάλο πόλεμο, δεν φορούσε στολή, και το καλύτερο από όλα; Δεν είχε ανώτερους. Πολεμούσε ενάντια στις πτυχές της κοινωνίας που αλλοτριώνουν, πολεμούσε τον κυνισμό και τη μισανθρωπία, και κυρίως πολεμούσε υπέρ των ουσιαστικών προσωπικών σχέσεων και των αληθινών αισθημάτων.

Τώρα, θα νομίζετε ότι αυτό είναι μια εύκολη υπόθεση. Αλλά αν το σκεφτούμε καλύτερα θα δούμε πως είναι πράγμα δύσκολο καθώς ο «φόβος» για να μην απογοητευτούμε ή πληγωθούμε μας οδηγεί συχνά σε επιφανειακές επαφές. Ο «στρατιώτης» πάντως πίστευε πως ο φόβος είναι μεν δικαιολογημένος -ποιος δεν έχει απογοητευτεί από κάποιον άλλον;- αλλά είναι ένα συναίσθημα που πρέπει να το αντιμετωπίζουμε με ειλικρίνεια. Ειλικρίνεια. Καταστροφική λέξη πολλές φορές κάτω από την πίεση των κοινωνικών συμβάσεων που συχνά μας επιβάλλουν μια υποκριτική συμπεριφορά.

Εκείνος όμως διαφωνούσε με αυτές τις πρακτικές. Ελεγε πως το κέντρο της Γης είναι η καρδιά του ανθρώπου. Οποιος θέλει πραγματικά να ταξιδέψει μέχρι τα πέρατα της Γης, ανεξαρτήτως από το ποσά σημαιάκια ξένων χωρών έχει κολλήσει στο ψυγείο του ή στον λογαριασμό του ίνσταγκραμ, θα πρέπει να κάνει την καταβύθιση στην καρδιά του άλλου για να πει πως γνώρισε τον κόσμο.

Σ’ αυτό, μας έλεγε, κρίνεται ο πολιτισμός της ανθρωπότητας. Η τελική σφραγίδα που θα αφήσουμε. «Μα ποια νομίζετε πως είναι τώρα η εικόνα του πλανήτη από ψηλά; Μηχανές και τάφοι».

Αυτό ναι, μας ταρακούνησε αρκετά. Προσπάθησα να σχηματίσω την εικόνα στο μυαλό μου. Σαν να 'χε δίκιο τούτος ο πολεμιστής, αυτός ο στρατιώτης της καρδιάς. Και καταμεσής του καλοκαιριού, σκέφτηκα ανθρώπους να κάθονται στους κήπους, στα μικρά μπαλκόνια, στις μεγάλες ταράτσες. Υπό το φως των αστεριών και του φεγγαριού. Να μιλάνε, να γελάνε. Να σιωπούν και να κοιτάζουν ψηλά τον ουρανό του Αυγούστου.

Κι έτσι μακάρι να αποτυπωθεί η Γη και ο πολιτισμός της. Από καρδιά σε καρδιά. Με το μεγαλείο της ανθρωπότητας και όχι με τα φρικτά λάθη της. «Αν είναι να υπάρξει τέτοιος "στρατός" θέλω να καταταγώ», είπα στον φίλο. Μα εκείνος χαμογέλασε. «Δεν πρόκειται, αλλά… si vas amari, ama, αν θέλεις να σε αγαπούν, αγάπα…».