Από τη συνήθεια σου να ζεις τη ζωή των άλλων, ξέχασες να ζήσεις τη δική σου!

Γράφει ο Τριστάνος

Κανείς δεν ξέρει την αίσθηση μέχρι να το κρατήσει στα χέρια του! Οι άνθρωποι έχουν παρασυρθεί από τις εικόνες, από τις προοπτικές και τις ιστορίες των άλλων. Έπαψαν να δημιουργούν τις δικές τους. Είναι πιο εύκολο να βλέπεις, από το να αναλαμβάνεις ευθύνες! Η πρόσκαιρη ευχαρίστηση έγινε τρόπος ζωής και η συμμετοχή μέσω μίας εικονικής πραγματικότητας, έγινε καθημερινότητα.

Ποιος ο λόγος να μπλέξεις εσύ; Γιατί να χαλάσεις τη ζαχαρένια σου; Και έτσι τα ζώα έγιναν φατσούλες. Οι καταστάσεις έγιναν “ιστορίες”. Οι εραστές έγιναν ειδοποιήσεις και αιτήματα φιλίας. Οι φίλοι έγιναν μηνύματα και φωτάκια που περιμένουν απάντηση! Τους περισσότερους δεν θα τους δεις ποτέ!

Κρύο είναι και το σεντόνι απόψε. Μοναδικό φως έρχεται από μια λαμπερή οθόνη, που στην ουσία σκοτεινιάζει τη ζωή σου! Αυτοκίνητα, αστεία, οικογένειες, μωρά, χαριτωμένα σκυλιά, εθνικά δρώμενα, φανταστικές ηδονές, φιλήδονα σώματα παρελαύνουν στην ασφάλεια του “αλλού” και εσύ ζεις στο πουθενά!

Δεν θα μυρίσεις το βρεφικό άρωμα που συγκλονίζει τους μητρικούς και πατρικούς κάλυκες. Δεν θα νιώσεις το ζεστό σώμα, που θα σαρώσει τις αισθήσεις σου. Δεν θα κυλιστείς στην άμμο, νιώθοντας την μυρωδιά της γης και της θάλασσας! Δεν θα πιεις τα κρασιά με το φίλο, κλαίγοντας για τις χαμένες αγάπες! Δεν θα οδηγήσεις το σαραβαλάκι, που είναι γεμάτο αγάπη και όνειρα.

Θα περιμένεις την Λαμποργκίνι, να βάλεις καρδούλες και να ανοίγεις σαν χάνος το στόμα σου, για ένα υλικό θαύμα, που ποτέ δεν θα αποκτήσεις. Όπως δεν θα αποκτήσεις ούτε όλα τα υπόλοιπα που ονειρεύεσαι. Γιατί βρε βλάκα, είναι άλλων! Και εσύ καθηλωμένος στη λήθη σου και στην αποβλάκωση σου, άφησες τους άλλους να τα ζουν, και εσύ απλά να τα βλέπεις.

Και έτσι δε θα νιώσεις το κλάμα ενός μωρού, διότι κουράζει. Δεν θα ερωτευτείς,  διότι πλέον τα στάνταρ είναι πολύ ψηλά. Δεν θα ρισκάρεις διότι τα ρίσκα στοιχίζουν! Δεν θα πιστέψεις, διότι όλοι είναι “ψεύτες και υποκριτές”!

Θα ικανοποιείς τις ερωτικές σου επιθυμίες, παρατηρώντας τις ερωτικές περιπτύξεις άλλων! Και εσύ γυνή, θα περιμένεις τον πρίγκιπα των μίντια, με την καρδιά του Γκάντι, το σώμα του Τομ Κρουζ, το πρόσωπο του Μπράντ Πιτ και τα λεφτά του Μπιλ Γκέιτς! Και έτσι όλοι είναι ευχαριστημένοι, αλλά κανείς δεν είναι μαζί!

Και μέτρα τα λάικ σου και αφαίρεσε τα, από τη ζωή που δεν έζησες. Γιατί μάθαμε στο λίγο και στο ψεύτικο που είναι ασφαλές και ξεχάσαμε το πολύ και το αληθινό που σαρώνει τις αισθήσεις! Και ξέχασες να αγαπάς, ξέχασες να αναθρέφεις, ξέχασες να πονάς, να φοβάσαι, να ρισκάρεις, να καυλώνεις, να τρως χυλοπίτες, να τρέμεις από έρωτα!

Και έμεινες ένας ηλίθιος θεατής της ζωής σου, που περνάει σαν γραμμή πεθαμένης καρδιάς. Γιατί από τη συνήθεια σου να ζεις τη ζωή των άλλων, ξέχασες να ζήσεις τη δική σου!

Ο νεοφασισμός χτίζεται πάνω στη θυματοποίηση

Της Ετζέ Τεμελκουράν 

Μετά τη δεκαετία του ’70, οι δυτικές δημοκρατίες έχουν απομακρυνθεί από έναν εκ των βασικών τους στόχων: την κοινωνική δικαιοσύνη. Το αποτέλεσμα είναι οι πολίτες να αισθάνονται ότι δεν εκπροσωπούνται. Ετσι, την ώρα που αναζητούμε ένα διαφορετικό μοντέλο αντιπροσώπευσης, ο λαϊκισμός διακηρύσσει ότι το σύστημα χρεοκόπησε και προτείνει να ξεχάσουμε τη δημοκρατία. Πρέπει λοιπόν να ενωθούμε και να πολεμήσουμε αυτό το παγκόσμιο φαινόμενο. Ο στόχος μου είναι να εξηγήσω ότι υπάρχει ένας εθνολαϊκιστικός μηχανισμός που λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο σε διάφορες χώρες.

Η πόλωση ανάμεσα σ’εμάς και σ’αυτούς είναι αποφασιστικής σημασίας. Διεκδικώντας την εξουσία, αλλά και αφού την έχουν κατακτήσει, οι εθνολαϊκιστές επανεφευρίσκουν το πραγματικό και το μη πραγματικό. Πρέπει να πορευόμαστε με προσοχή και να έχουμε επίγνωση του πώς λειτουργεί η ανθρώπινη λογική για να μην πέσουμε στην παγίδα τους.

Στο βιβλίο μου «Πώς χάνεται μια χώρα. Τα επτά βήματα από τη δημοκρατία προς τη δικτατορία», επισημαίνω ότι μια από τις λέξεις που χρησιμοποιούν συχνότερα οι λαϊκιστές είναι ο σεβασμός. Το να πιστεύεις, για παράδειγμα, ότι η Γη είναι επίπεδη έχει μετατραπεί σε μια πολιτική ταυτότητα. Οποιοι το πιστεύουν ζητούν σεβασμό και υποστηρίζονται από τους λαϊκιστές. Όταν όμως αυτοί από τους οποίους ζητούν σεβασμό είναι επιστήμονες, πανεπιστημιακοί ή δημοσιογράφοι, τα πράγματα γίνονται πολύ επικίνδυνα. Γιατί όσοι κρατούν αυτή τη στάση δεν θέλουν απλώς να κερδίσουν την εξουσία, θέλουν και να καταστρέψουν την επιστήμη, την τέχνη και τη γνώση με διασπορά φόβου και ψεύτικων ειδήσεων. Ο νεοφασισμός κτίζει το πολιτικό του κεφάλαιο πάνω στη θυματοποίηση, που σχεδόν πάντα είναι κατασκευασμένη. Ο εχθρός ανακαθορίζεται συνεχώς.

Πολλοί πιστεύουν ότι η άνοδος του νεολαϊκισμού αποτελεί μια παροδική πολιτική κρίση, αλλά εγώ προτιμώ να την αντιμετωπίζω ως ένα φιλοσοφικό πρόβλημα. Δεν πρόκειται μόνο για κρίση της δημοκρατίας, του νεοφιλελευθερισμού ή του μοντέλου της βιομηχανικής επανάστασης. Οι μεταλλάξεις αυτές λαμβάνουν χώρα ταυτοχρόνως και οδεύουμε προς μια αδυναμία κατανόησης του ανθρώπου για τον εαυτό του. Όλα όσα θεωρούσαμε διαβολικά, και πιστεύαμε ότι με την πρόοδο θα εξαφανίζονταν, επιστρέφουν. Για τον λόγο αυτό, το θέμα δεν είναι μόνο ο Τραμπ. Αλλά τι απαντάμε σε όσους λένε ότι η δημοκρατία δεν είναι καλή. Πώς υπερασπιζόμαστε τα δημοκρατικά συστήματα. Ποιο φιλοσοφικό επιχείρημα χρησιμοποιούμε για να υποστηρίξουμε ότι η ανθρώπινη ζωή είναι ιερή, τη στιγμή που χιλιάδες άνθρωποι πνίγονται στη Μεσόγειο. Δεν είμαστε έτοιμοι.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν μια εφεύρεση που στην αρχή θεωρούσαμε διασκεδαστική. Τώρα όμως επαναδιατυπώνουν θεμελιώδεις έννοιες για τη δημοκρατία όπως είναι η πραγματικότητα, η αλήθεια, οι συζητήσεις ή η αντιπροσώπευση. Σε τι συνίσταται η δημοκρατία; Το βέβαιο είναι ότι πριν ψηφίσουμε διαμορφώνουμε μια ιδέα γι’αυτό που θέλουμε με βάση την πληροφόρηση που έχουμε. Θεωρούμε ότι όταν οι ψήφοι καταμετρώνται νομίμως, εκπροσωπούμαστε σωστά. Δεν γνωρίζουμε όμως πώς λειτουργεί η πρότερη διαδικασία, πώς χειραγωγούνται οι επιθυμίες μας. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο που καμιά πολιτική εξουσία στον κόσμο δεν γνωρίζει πώς να χειριστεί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Σε διάφορες χώρες όπου έχω βρεθεί, με ρωτούν γιατί δεν θίγω στο βιβλίο μου τον λαϊκισμό της Αριστεράς. Η ερώτηση αυτή όμως είναι αποπροσανατολιστική, απομακρύνει τους προβολείς από τον λαϊκισμό της Δεξιάς. Παρόλο που ο τελευταίος έχει υιοθετήσει ορισμένα στοιχεία του αφηγήματος της Αριστεράς, όπως η ανθρώπινη καταπίεση, είναι πολύ σημαντικό να κάνουμε τη διάκριση ανάμεσα στο λαϊκό και το λαϊκίστικο.

(*) Η Ετζέ Τεμελκουράν είναι τουρκάλα συγγραφέας και πολιτική αρθρογράφος

Πηγή: συνέντευξη στην εφημερίδα El País

* Αναδημοσίευση από το ΑΠΕ - ΜΠΕ

Η προστασία της πολιτισμικής μας κληρονομιάς

Γράφει ο Τάσης Παπαϊωάννου

«Πολύ συχνά αγωνίζονται οι αρχαιολόγοι να σώσουν από μια φαινομενικά μοιραία καταδίκη, κυριολεκτικώτερα από τη μανία της καταστροφής, τείχη, πύργους, ναούς, δημόσια κτίρια, εκκλησίες, μοναστήρια, παλάτια.

Εχοντας την πεποίθηση ότι ανάμεσα στην ανάγκη συγχρονισμού και την επίμονη διατήρηση παλαιών μορφών υπάρχει σχεδόν πάντοτε ένας τρίτος δρόμος, ομορφότερος, που συνδυάζει τον σεβασμό προς τα περασμένα με τη νέα δημιουργία, προσπαθούν να πείσουν τους μονοκόμματους τύπους, ότι λίγη μόνο σκέψη, λίγη συνδυαστική φαντασία, προπαντός λίγη καλή θέληση αρκούν για να σωθεί ένα σημαντικό επίτευγμα των ανθρώπων χωρίς καθόλου να εμποδιστεί η “πρόοδος”, σαν να μην είναι πρόοδος η συγκράτηση ενός ιστορικού θησαυρού που μαρτυρεί αν όχι πάντα παλαιά μεγαλεία, τουλάχιστο, την ύπαρξη ζωής και τέχνης στον τόπο»1.

Τις παραπάνω σκέψεις διατύπωνε η αείμνηστη αρχαιολόγος Σέμνη Καρούζου το 1959 στην εφημερίδα «Ελευθερία». Διαβάζοντάς τες κανείς σήμερα, έχει την εντύπωση πως ο χρόνος πάγωσε, πως τίποτε δεν έχει αλλάξει αυτά τα 60 χρόνια που κύλησαν από τότε μέχρι σήμερα. Γιατί πώς να εξηγήσει κανείς τις άστοχες και καταστροφικές εξαγγελίες του νέου πρωθυπουργού για τη «μοίρα» των βυζαντινών αρχαιοτήτων στον σταθμό Βενιζέλου του μετρό στη Θεσσαλονίκη; Από την άλλη, για ακόμη μια φορά δυστυχώς, λοιδορούνται οι Ελληνες αρχαιολόγοι ότι είναι τάχατες εκείνοι που έχουν άλλη «αίσθηση του χρόνου» και διαρκώς με τις αποφάσεις τους δημιουργούν καθυστερήσεις στα έργα και φέρνουν εμπόδια στην ανάπτυξη της χώρας.

Απ’ ό,τι έχει δείξει όμως η ιστορία αυτού του τόπου, πράγματι οι Ελληνες αρχαιολόγοι έχουν άλλη αίσθηση του χρόνου, αλλά στην αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση απ’ αυτήν για την οποία κατηγορούνται! Ηταν αυτοί που μετά πολλά χρόνια δικαιώνονται περίτρανα για την επιμονή τους να φυλάνε τις «Θερμοπύλες» της αυτογνωσίας μας. Ηταν σχεδόν οι μόνοι που προστάτεψαν την πολιτιστική κληρονομιά μας, φέρνοντας κάτω από συχνά αντίξοες συνθήκες στο φως, μαζί με ξένους συναδέλφους τους, πολύτιμα τεκμήρια του παρελθόντος που βρίσκονταν κρυμμένα κάτω από το χώμα τούτης της γης.

Αρα, ήταν ακριβώς εκείνοι που έβλεπαν μακριά στο μέλλον και όχι κοντόφθαλμα, όπως αυτοί που τους κατηγορούν ξεδιάντροπα, προκρίνοντας την προάσπιση της ιστορικής αλήθειας έναντι κάθε άλλης σκέψης, πόσο μάλλον του εφήμερου κέρδους κάποιου εργολάβου. Εκείνοι που ως επιστημονική κοινότητα, αταλάντευτα, όλες τις προηγούμενες δεκαετίες έδωσαν τη μάχη για την προστασία των αρχαίων καταλοίπων που αποτελούν όχι μόνον τη δική μας την κληρονομιά, αλλά ολόκληρης της ανθρωπότητας. Μια κληρονομιά που καπηλεύονται ανερυθρίαστα όσοι δημόσια επαίρονται γι’ αυτήν, ενώ στην πραγματικότητα με τις αποφάσεις τους την υπονομεύουν προς εξυπηρέτηση ιδιοτελών συμφερόντων.

Η αντίδραση της σημερινής κυβέρνησης για τον σταθμό Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη φέρνει στον νου τις αήθεις επιθέσεις από μεριάς της, αλλά και πολλών ΜΜΕ, για την περιβόητη «εθνική επένδυση» στο αεροδρόμιο του Ελληνικού και την τύχη των εκεί αρχαιοτήτων. Αλήθεια, σήμερα, ολοένα και περισσότερο, έχεις την αίσθηση ότι οι λέξεις σε τούτη τη χώρα έχουν χάσει το νόημά τους. Ιδιαίτερα από τους ακραιφνείς υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού, οι λέξεις «ανάπτυξη» και «πρόοδος» έχουν ταυτιστεί με το εφήμερο κέρδος (των ολίγων φυσικά), την αρπαχτή, τα αναπτυξιακά έργα που δεν λογαριάζουν τις κοινωνικές και οικολογικές επιπτώσεις.

Η περιβόητη «ελεύθερη αγορά» νοείται σαν θρησκευτικό εικόνισμα που πρέπει όλοι να το προσκυνούν με ευλάβεια και να σταυροκοπιούνται στο άκουσμά της. Κατά τα άλλα, η επίκληση της Ιστορίας αναφέρεται βαρύγδουπα για επικοινωνιακούς και μόνον λόγους. Το τσουνάμι της λεγόμενης «κανονικότητας» παρασέρνει την ταλαίπωρη ελληνική κοινωνία πολλές δεκαετίες πίσω, θυμίζοντας πολύ σκοτεινές εποχές.

Μα ανάπτυξη και πρόοδος είναι ακριβώς η προστασία και η ανάδειξη όχι μόνο των συγκλονιστικών ερειπίων των αρχαίων πολιτισμών που φέρνει στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη, αλλά και των ανεπανάληπτων φυσικών τοπίων που ακόμη έχουν μείνει αλώβητα από την «εκμετάλλευση» και την καταστροφή!

Γιατί, κατά κάποιο τρόπο, η απομάκρυνση των αρχαιοτήτων από τον σταθμό του μετρό στη Θεσσαλονίκη, οι Σκουριές στη Χαλκιδική, η εκτροπή του Αχελώου, η δίχως μέτρο τοποθέτηση ανεμογεννητριών, οι μελλοντικές αντλήσεις υδρογονανθράκων στην ίδια ακριβώς λογική εντάσσονται. Στην αντίληψη του κυνικού και αυτοκαταστροφικού νεοφιλελευθερισμού που αδιαφορεί επιδεικτικά για το μέλλον, αφού το μόνο που λογαριάζει είναι το οικονομικό κέρδος εδώ και τώρα. Μια αντίληψη καταστροφική για τα οικοσυστήματα του πλανήτη, αλλά και για το αναφαίρετο δικαίωμα των μελλοντικών γενεών στη ζωή.

«Δεν έχουμε το δικαίωμα να επιλέγουμε, ούτε καν να διακινδυνεύουμε, την ανυπαρξία των μελλοντικών γενεών για να εξασφαλίσουμε καλύτερη στις τωρινές»2 μας, υπενθυμίζει ο φιλόσοφος Hans Jonas.

Ας μη λησμονούμε πως οι μεγαλύτερες καταστροφές έχουν γίνει στο όνομα κάποιου εθνικού στόχου, κάποιου δήθεν μεγάλου οράματος, στην πονηρή επίκληση πάντοτε του «εθνικού συμφέροντος». Πώς όμως θα προχωρήσουμε στο αύριο αν δεν πατάμε σταθερά πάνω στο χθες;

Πώς θα δημιουργήσουμε το νέο, το καινοτόμο, το φρέσκο σε τούτη τη χώρα αν κόβουμε διαρκώς τις ρίζες που μας συνδέουν με το παρελθόν; Ας ενώσουμε τη φωνή μας με τους δημοκρατικούς πολίτες της Θεσσαλονίκης που αγωνίζονται να περισώσουν τις μοναδικές βυζαντινές αρχαιότητες της πόλης τους που αποτελούν και την ανεκτίμητη κληρονομιά της.

(1) Σέμνη Καρούζου, «Αρχαιολογικά θέματα», Η εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία, Αθήνα, 2011 (2) Hans Jonas, «Η αρχή της ευθύνης», Αρμός, Αθήνα, 2018

* αρχιτέκτονας, καθηγητής Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ   

Βαγγέλη, εσύ, super star

Γράφει ο Δημήτρης Κανελλόπουλος

★ Ο Βαγγέλης Μαρινάκης, καλώς ή κακώς, είναι ο κυρίαρχος των ΜΜΕ στην Ελλάδα. Διαθέτει ένα κανάλι, το One Channel. Διαθέτει δικές του εφημερίδες όπως τα ΝΕΑ και το ΒΗΜΑ, αλλά αγαπάει (και τον αγαπάνε) κι άλλες εφημερίδες, όπως τα «Παραπολιτικά» και το «Πρώτο Θέμα». Ή και ο «Πρωταθλητής». Επίσης, αγαπημένοι ραδιοσταθμοί του είναι το «Θέμα 104.6» και τα «Παραπολιτικά 90.1». Κι έχει και πολλά sites. Και μην ξεχνάμε πως διαθέτει το πλειοψηφικό πακέτο του μοναδικού πρακτορείου διανομής Τύπου στην Ελλάδα, του «Αργος». Οπως καταλαβαίνετε κι εσείς μιλάμε για έναν αληθινό βαρόνο των media.

★ Αλλά προφανώς δεν του αρκούν όλα αυτά και θέλει ακόμα περισσότερα. Κι έτσι «χτυπάει» και τη Nova. Θέλει να μπει δηλαδή και στη συνδρομητική τηλεόραση. Πώς του έχει γλιτώσει το YouTube έως τώρα, πραγματικά μου προκαλεί απορία. Να το αγοράσει και αυτό, γιατί όχι;

★ Τέτοια συγκέντρωση του ελέγχου Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης δεν θυμόμαστε ποτέ άλλοτε στη χώρα μας. Λογικό είναι να προκαλέσει το ενδιαφέρον του ΣΥΡΙΖΑ: περισσότεροι από 30 βουλευτές του κατέθεσαν σχετική επερώτηση στη Βουλή προς τον υφυπουργό στον πρωθυπουργό Στέλιο Πέτσα και τους υπουργούς Οικονομικών, Ανάπτυξης και Επενδύσεων, Πολιτισμού και Αθλητισμού. Θέμα: «Σχετικά με την εξαγορά της εταιρείας Forthnet από την εταιρεία Alter Ego και τη συγκέντρωση του ελέγχου Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης». Forthnet είναι η εταιρεία που έχει τη Nova και Alter Ego η εταιρεία του Βαγγέλη Μαρινάκη στα ΜΜΕ.

★ Αφορμή για την επερώτηση στάθηκε η ανακοίνωση της Forthnet Media A.E. στο Χρηματιστήριο ότι «οι πιστώτριες τράπεζες έχουν παραχωρήσει στην Αlter Ego δικαίωμα αποκλειστικής διαπραγμάτευσης». Το χρέος της Forthnet αγγίζει τα 310 εκατ. ευρώ, ενώ η πρόταση της Αlter Ego, που επεξεργάζονται οι πιστώτριες τράπεζες είναι η καταβολή ποσού 45 εκατ. ευρώ.

★ «Στον όμιλο Forthnet συμπεριλαμβάνεται και η εταιρεία συνδρομητικών καναλιών Nova, που έχει αποκτήσει τα τηλεοπτικά δικαιώματα των περισσότερων ομάδων της Super League, καθόσον τα κανάλια Novasports έχουν σε ισχύ συμφωνίες για τα εντός έδρας παιχνίδια των περισσότερων ΠΑΕ, δηλαδή των ΠΑΕ ΑΕΚ, ΑΕΛ, Αρη, Αστέρα Τρίπολης, Βόλου ΝΠΣ, Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού, Πανιωνίου και ΟΦΗ, ενώ από την άλλη μεριά με κυβερνητική πρωτοβουλία, εκπεφρασμένη σαφώς και διά του κυβερνητικού εκπροσώπου, μειώθηκε ο αριθμός των ΠΑΕ, τα τηλεοπτικά δικαιώματα των οποίων κατείχε η ΕΡΤ, με αποτέλεσμα οι ΠΑΕ ΠΑΟ και Αρη να μεταφέρουν τα τηλεοπτικά τους δικαιώματα στα συνδρομητικά κανάλια της Nova» σημειώνουν οι βουλευτές.

★ Και συνεχίζουν: «Δεδομένου ότι η εταιρεία Alter Ego ελέγχεται από τον συγκεκριμένο επιχειρηματία, ο οποίος είναι ταυτόχρονα μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ Ολυμπιακός, γεννάται το εύλογο και κρίσιμο ερώτημα, εφόσον φυσικά ολοκληρωθεί η παραπάνω εξαγορά, εάν υπάρχει κίνδυνος παραβίασης των αρχών του ελεύθερου ανταγωνισμού και της υγιούς επιχειρηματικότητας. Αφενός τα έσοδα από τα τηλεοπτικά δικαιώματα αποτελούν το βασικό έσοδο μιας ΠΑΕ και αφετέρου ο έλεγχος και η διαχείριση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων των περισσότερων ΠΑΕ περνούν στον αποκλειστικό έλεγχο του μεγαλομετόχου μιας ανταγωνιστικής ΠΑΕ του ίδιου πρωταθλήματος, γεγονός που μπορεί να αφήσει χώρο για άνιση μεταχείριση μεταξύ των ομάδων και για διεξαγωγή του πρωταθλήματος με όρους αναξιοπιστίας και ενδεχόμενα παράπονα από τις ΠΑΕ».

★ Πάει να γίνει και στο ποδόσφαιρο αυτό που ζούμε εμείς στον Τύπο με το «Αργος» εδώ και χρόνια, κάποιος να διαθέτει εφημερίδες και ταυτόχρονα να διαθέτει το μοναδικό πρακτορείο διανομής Τύπου.

★ Το θέτουν το συγκεκριμένο ζήτημα και οι βουλευτές: «Η εταιρεία Alter Ego μέσω της εξαγοράς του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη κατέχει πλήθος εντύπων και ιστοσελίδων, μέσω της εξαγοράς της εταιρείας Αργους ελέγχει τη διανομή και την τιμολογιακή πολιτική αυτής σε ανταγωνιστικά έντυπα, γεγονός που είχε προκαλέσει και την αντίδραση της Επιτροπής Ανταγωνισμού υπό την προηγούμενη φυσικά σύνθεσή της, πρόσφατα ανακηρύχθηκε από το ΕΣΡ “οριστική δικαιούχος” για την έκτη τηλεοπτική άδεια πανελλαδικής εμβέλειας γενικού περιεχομένου».

★ Και ρωτούν τους υπουργούς κάποια βασικά πράγματα που αφορούν τη Nova ειδικά, αλλά στην ουσία αφορούν το σύνολο των ΜΜΕ στη χώρα μας:

«Αντιλαμβάνονται το τεράστιο πρόβλημα σύγκρουσης συμφερόντων, το οποίο προκύπτει όταν ένας συμμετέχων σε μια αγορά ελέγχει πλήρως τις χρηματοροές των ανταγωνιστών του; Θα ζητήσουν να επιληφθεί της υπόθεσης η Επιτροπή Ανταγωνισμού;

»Δημιουργούνται κατά την άποψή τους συνθήκες ολιγοπωλίων ή δεσπόζουσας θέσης στην αγορά των μέσων μαζικής ενημέρωσης από την ενδεχόμενη συγκέντρωση του ελέγχου της αγοράς των μέσων μαζικής ενημέρωσης;».

★ Ελπίζουμε η απάντηση των υπουργών να μην είναι σαν αυτή των ΝΕΩΝ του Σαββάτου, με ένα ανυπόγραφο ρεπορτάζ, που μιλούσε για «Θεσμικά παιχνίδια και με τα τηλεοπτικά» από τον ΣΥΡΙΖΑ. Λέτε να τους δίνει γραμμή; Πολύ πιθανόν. Θα το διαπιστώσουμε στη Βουλή.

Ένας από αυτούς λιγότερος, είπαν

γράφει η Έλλη Πράντζου

Ένα παιδί σε στάση εμβρυακή τόλμησε μια μέρα να ονειρευτεί πώς θα ήταν η ζωή αν είχε γεννηθεί αλλού, αλλιώς, αν ήταν κάποιος άλλος. Είχε κρυφτεί λίγο νωρίτερα μέσα σ’ ένα άδειο χαρτόκουτο που θα ήθελε πολύ η παιδική του φαντασία να μπορούσε να το βαφτίσει κάστρο, φρούριο ή έστω σπίτι. Πώς θα ήταν η ζωή αν είχε γεννηθεί αλλού, αλλιώς, αν ήταν κάποιος άλλος; Πώς μοιάζει ο ουρανός στα μάτια των άλλων παιδιών; Με τι μοιάζει ο καυτός ήλιος όταν δεν είναι δύσπνοια αλλά ευκαιρία για εκδρομή, πώς είναι να ζεσταίνεσαι τους χειμώνες μέσα σε αγκαλιές αντί να παγώνεις μες στο ίδιο σου το χνώτο; Τι θυμίζουν η φιλία, το παιχνίδι, η αποδοχή; Τι σημαίνει να είσαι παιδί κάπου όπου μπορούν να σε αγαπάνε; Πώς είναι να μην πεινάς, να γελάς από χαρά κι όχι από κεκτημένη ταχύτητα, να φοβάσαι το σκοτάδι αντί για το αύριο; Πώς είναι να ξέρεις ότι έχεις δικαίωμα να ονειρεύεσαι; Πώς είναι να τρέχεις στην αγκαλιά των γονιών σου μετά από έναν εφιάλτη αντί να ξυπνάς στον ίδιο τον εφιάλτη κάθε πρωί; Πώς είναι να σε ρωτούν “τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;” και να απαντάς ό,τι σου κατέβει νιώθοντας πως κάποτε θα έχεις δυνατότητα να το παλέψεις; Πώς είναι να ξαπλώνεις αντί να σε στοιβάζουν, να σε σκεπάζουν αντί να σε στριμώχνουν, να μοσχοβολάς αντί να σε θεωρούν φύσει βρόμικο επειδή ζεις στα χώματα, τρέχεις στους καταυλισμούς, κυλιέσαι στις λάσπες; Πώς είναι να έχεις γύρω σου παιχνίδια αντί για σκουπίδια; Πώς είναι να ζηλεύεις παγωτό σε χέρι παιδικό αντί να λοξοκοιτάς πρέζα καρφωμένη σε φλέβα καταραμένου; Πώς είναι να σε βρίσκουν όλοι χαριτωμένο αντί να σε θεωρούν παντού ανεπιθύμητο; Πώς είναι να νιώθεις χρήσιμος κι όχι περιττός; Πώς είναι να μη σε μισούν για το χρώμα σου, για μια τυχαία θρησκεία απ’ αυτές των μεγάλων, για έναν τόπο που σέρνεις πίσω σου και που σε έφτυσε κι εκείνος επιδεικτικά για να σε ξεβράσει το κύμα σαν παρία στο πουθενά τους; Πώς είναι να βλέπεις τη ζωή ευκαιρία κι όχι βάσανο;

Πώς είναι να ζεις;

Η φαντασία δεν εγκαταλείπει ποτέ τα παιδιά. Απλώς διαφέρει από παιδί σε παιδί, από ζωή σε ζωή.

Πώς είναι, λοιπόν, να ζεις;

Το παιδί πέρασε τις τελευταίες στιγμές της δικής του σύντομης ύπαρξης μέσα σ’ εκείνο το χαρτόκουτο. Πέντε χρόνια κράτησε αυτή κι όμως τόλμησε να ονειρευτεί πώς θα ήταν αν ζούσε κάπου αλλού, αλλιώς, αν ήταν κάποιος άλλος. Άραγε η φαντασία του κατάφερε να κάνει το χαρτόκουτο κάστρο, φρούριο ή έστω σπίτι κι εκείνον γενναίο επαναστάτη πριν πέσει ηρωικά στο όνομα όσων δεν πρόλαβε να ζήσει;

Όταν πέθανε το αγόρι βρέθηκαν πολλοί να πουν “καλύτερα, ένας από αυτούς λιγότερος”.

Γιατί πέντε χρόνια έζησε κι όμως πρόλαβε να πληρώσει για τα εγκλήματα όλου του κόσμου και να φταίξει για την τυχαιότητα της γέννησής του.

Πέντε χρονών σκοτώθηκε κι ήταν στις συνειδήσεις τους σαν να καθάρισε λεκές από καλό κοστούμι.

Δανεικά κι αγύριστα

Του Παντελή Μπουκάλα

Στο «πόθεν έσχες» των πολιτικών μπορεί να βρει κανείς πολλά για να τον ενοχλήσουν, λ.χ. τη μερική ή και ολική αδιαφάνεια του «πόθεν». Προβλήματα πάντως έχει και ο δημόσιος έλεγχος που ασκείται στην πολιτική συντεχνία για τα οικονομικά της, από τους δημοσιογράφους, αλλά πλέον και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η δημοσιογραφία έχει τα μοτίβα της, θεμελιωμένα στην προκατάληψη ή στην πολιτική σκοπιά κάθε Μέσου: θα ψέξουμε σαν πλούσιο τον αντίπαλο, και τους δικούς μας θ’ αφήσουμε να τους ψέξουν οι αντίπαλοι – τόσο απλό.

Οι δημοσιογράφοι πλεονεκτούμε σε σχέση με τους πολιτικούς: Κι εμείς καταθέτουμε «πόθεν έσχες» (όσοι είναι νομοταγείς και όχι «τζίνια»), αλλά μένει απόρρητο. Ετσι μπορούμε να κατακρίνουμε κάποιον πολιτικό για αμάρτημα στο οποίο έχει υποπέσει και η αφεντιά μας, πλην αφανώς. Το πλεονέκτημα της αφάνειας το απολαμβάνουν και οι σκοπευτές των σόσιαλ μίντια, τρολ και μη. Μπορούν να ελεεινολογήσουν ακίνδυνα κάποιον «λεφτά» πολιτικό κι ας άρχισαν να κάνουν φορολογική δήλωση στο τριακοστό έτος της καριέρας τους, αφού πριν είχαν αποκτήσει το κατιτίς τους, φοροδιαφεύγοντας εξ «αντικρατικής ιδεολογίας», μαγκιάς ή σκέτου αντικοινωνικού φιλοτομαρισμού.

Προσωπικά με ενοχλεί αφάνταστα η επιλογή αρκετών πολιτικών, κάθε χρώματος, να κρατούν στο εξωτερικό το μεγαλύτερο μέρος των σφριγηλών αποταμιεύσεών τους. Κι αυτό τη στιγμή που προτρέπουν τους «απλούς πολίτες» να βάλουν πλάτη όπως και όσο μπορούν. Ας πούμε βγάζοντας τις δικές τους μάλλον ισχνές αποταμιεύσεις από το μαξιλάρι, που είναι το δικό τους «εξωτερικό», και καταθέτοντάς τες στις τράπεζες, για να ενισχυθεί η ρευστότητα. Εντάξει, άνθρωποι είμαστε, και πολλά μπορεί να συμβούν. Ωραία. Ας βοηθήσουν το χειμαζόμενο τραπεζικό σύστημα της Ελβετίας με μικρό τμήμα του πλούτου τους κι ας φέρουν το υπόλοιπο εδώ. Για να δώσουν το καλό παράδειγμα σε βιομηχάνους, εφοπλιστές και μεσαίους που, αν και ευπατρίδες, στέλνουν στην ξενιτιά τα κεφάλαιά τους.

Εξίσου ενοχλητικές είναι οι «χαλαρές» σχέσεις ορισμένων πολιτικών με τις τράπεζες. Δανείζονται εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, με εχέγγυο συνήθως το όνομά τους, τον αέρα τους. Ζουν την ωραία ζωή τους, ενισχύουν τις επιχειρήσεις τους, εκλέγονται και ξαναεκλέγονται με δανεικά. Περνούν τα χρόνια, πέντε, δέκα, δεκαπέντε, το δάνειό τους αυξάνεται αντί να μειώνεται, και οι τράπεζες ραθυμούν. Είναι γενικευμένη συνήθεια άραγε αυτή η ραθυμία ή πολιτικοποιημένη και προσωποποιημένη;

   

Στο σφυρί δύο ακίνητα ιδιοκτησίας Κοντομηνά...

Την Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2019 το ηλεκτρονικό σφυρί θα χτυπήσει για δύο ακίνητα ιδιοκτησίας του κ. Δημήτρη Κοντομηνά.

Πρόκειται για δύο διαμερίσματα -υπόγειο το ένα, ημιυπόγειο το δεύτερο- που ωστόσο βρίσκονται σε έναν από τους πλέον ακριβούς δρόμους της Αθήνας, στην συμβολή των οδών Μουρούζη 2 και Ηρώδου Αττικού.

Τα ακίνητα τα βγάζει στο σφυρί η εταιρεία GENERALI DEUTSCHLAND AG («ΤΖΕΝΕΡΑΛΙ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΑΕ») με έδρα το Μάναχο.

Συγκεκριμένα, η  GENERALI στρέφεται κατά της εταιρείας DEMCO INVESTMENT AND COMMERCIAL S.A. (ΔΕΜΚΟ ΕΠΕΝΔΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ), που εδρεύει στην Παιανία και πρόεδρος της είναι ο κ. Δημητρός Κοντομηνάς.

Όπως αναφέρεται στο απόσπασμα του πλειστηριασμού, το ποσό απαίτησης ανέρχεται στις 266.000 ευρώ, πλέον όλων των δικαστικών εξόδων.

Ειδικότερα, σε πλειστηριασμό θα βγει ένα  υπόγειο διαμέρισμα εεμβαδού 55 τετραγωνικών μέτρων με τιμή πρώτης προσφοράς τις 102 χιλιάδες ευρώ και ένα δεύτερο ημιυπόγειο διαμέρισμα -με δική του είσοδο- εμβαδού 80 τετραγωνικών μέτρων, με τιμή πρώτης προσφοράς τις 164.000 ευρώ.

Η πολυκατοικία, στην οποία βρίσκονται τα δύο διαμερίσματα έχει χτιστεί το 1955 και τα εν λόγω διαμερίσματα αποκτήθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 2000.

Ανήκουν, όπως προαναφέραμε, στο χαρτοφυλάκιο της εμπορικής και επενδυτικής εταιρείας ΔΕΜΚΟ συμφερόντων του κ. Δημήτρη Κοντομηνά, ενός εμβληματικού επιχειρηματία, ο οποίος στην κυριολεξία δημιούργησε την ασφαλιστική αγορά της χώρας.

Ο πολυσχιδής κ. Κοντομηνάς ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα τόσο στον τραπεζικό χώρο (Nova Bank) όσο και στον τηλεοπτικό, καθώς ήταν ιδιοκτήτης του τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού σταθμού Alpha.

Ωστόσο, πριν από ένα χρόνο ο Alpha πέρασε στην οικογένεια Βαρδινογιάννη, καθώς η θυγατρική της Motor Oil, κυπριακή εταιρεία SEILLA ENTERPRISES LIMITED, απέκτησε το 50% συν δυο μετοχές του τηλεοπτικού σταθμού.

Ο κ. Δημήτρης Κοντομηνάς δραστηριοποιείται ακόμα στο χώρο των αιθουσών κινηματογράφου και του λιανικού εμπορίου.

Είναι συλλέκτης έργων τέχνης, σπανίων βιβλίων και αντικειμένων, καθώς επίσης και παλαιών μοντέλων αυτοκινήτων. Έχει να επιδείξει πληθωρικό και ιδιαίτερα σημαντικό κοινωνικό, φιλάνθρωπο και πολιτιστικό έργο.

Το Συμβούλιο Επικρατείας και τα πρόστιμα που παραγράφησαν

Σε δημοσιευμα του το mononews.gr στις αρχές του 2019 με τίτλο «Δημήτρης Κοντομηνάς: Πώς παραγράφηκαν φόροι και πρόστιμα 90 εκατ. ευρώ απο την εφορία» έγραφε:

Πριν από λίγα χρόνια το ΣΔΟΕ είχε καταλογίζει στον επιχειρηματία Δημήτρη Κοντομηνά (μέτοχος Alpha TV) επιπλέον φόρους και πρόστιμα 90 εκατομμύρια ευρώ εξαιτίας διαφοράς φόρου για τα έτη 2006-2008 και υποβολής ανακριβούς δήλωσης.  Η διαδρομή του χρήματος, σύμφωνα με τις περιγραφές των αρχών, καταγράφεται από τότε που ήρθε στην Ελλάδα από την Γαλλία η περιβόητη λίστα Λαγκάρντ.

Στην λίστα αναφέρεται πως εντοπίστηκαν ίχνη καταθέσεων του στην Τράπεζα HSBC της Γενεύης. Όμως στις αρχές Μαρτίου του 2019 , η υπόθεση κρίθηκε παραγεγραμμένη από το Συμβούλιο της Επικρατείας καθώς αν και βρέθηκαν καταθέσεις του σε τραπεζικούς λογαριασμούς του εξωτερικού και εσωτερικού που δεν μπόρεσε να δικαιολογήσει την προέλευσή τους, οι φόροι και οι πρόσθετοι φόροι που του επιβλήθηκαν υπέπεσαν σε 5ετή παραγραφή.

Πρόκειται για εφαρμογή της απόφασης του ΣτΕ που καταλαμβάνει όλες τις ανάλογες υποθέσεις που υπάγονται στον γενικό κανόνα 5ετούς παραγραφής.

Η εντολή έρευνας στο ΣΔΟΕ στον Κοντομηνά

Έτσι, κινητοποιήθηκε (4.10.2012) η Εισαγγελία του Οικονομικού Εγκλήματος και δόθηκε εντολή έρευνας στο ΣΔΟΕ και ακολούθησε (18.12.2014) παραγγελία του εισαγγελέα οικονομικού εγκλήματος προς το Κέντρο Ελέγχου Φορολογούμενων Μεγάλου Πλούτου (ΚΕΦΟΜΕΠ) για διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης προκειμένου να ερευνηθεί εάν υπάρχει φοροδιαφυγή, ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, κ.λπ.

Από τη λίστα Λαγκάρντ δεν προέκυψε κάτι το ιδιαίτερο. Βρέθηκε ένας λογαριασμός στην Τράπεζα HSBC της Γενεύης που σχετιζόταν με την Interamerican της οποίας ο Δημήτρης Κοντομηνάς ήταν πρόεδρος και διευθυντής του εν λόγω ομίλου.

Επίσης, στην ίδια Τράπεζα της Γενεύης βρέθηκε λογαριασμός (Νοέμβριος 2005 έως Φεβρουάριο 2007) ο οποίος σχετιζόταν με την επιχείρηση Global Multi Strategies, o οποίος όμως από τον Μάρτιο του 1999 είναι αδρανής με μηδενικό υπόλοιπο.

Άρση του τραπεζικού απορρήτου

Στην συνέχεια πραγματοποιήθηκε άρση του τραπεζικού απορρήτου και τραπεζικός έλεγχος στην ημεδαπή (Ελλάδα) για τα έτη 2005-2007.

Από τον έλεγχο αυτό προέκυψε ένας λογαριασμός στην Τράπεζα Millennium που περιείχε καταθέσεις 41.241.277 ευρώ, 13.692.660 ευρώ και 11.030.778 ευρώ.

Τα ποσά αυτά αποτελούν πρωτογενείς καταθέσεις. Δηλαδή, για τα ποσά αυτά δεν προέκυψε πηγή και αιτία προέλευσης τους (σύμφωνα με πάντα με τις αρχές) , με αποτέλεσμα να έχει επέλθει προσαύξηση της περιουσίας του, η οποία δεν έχει φορολογηθεί, σύμφωνα με τις φορολογικές αρχές.

Έτσι, καταλογίστηκαν φόροι, προσαύξηση φόρου λόγω υποβολής ανακριβούς δήλωσης, κ.λπ.

Προσέφυγε στο ΣτΕ

Ο 80 χρονος (γεννήθηκε στις 3 Ιουνίου του 1939) Δημήτρης Κοντομηνάς προσέφυγε στο ΣτΕ υποστηρίζοντας ότι οι αξιώσεις της Εφορίας έχουν υποπέσει σε 5ετή παραγραφή (2006-2008), καθώς οι οριστικές πράξεις διορθωτικού προσδιορισμού εκδόθηκαν και κοινοποιήθηκαν το 2015.

Αντίθετα, οι φορολογικές αρχές υποστήριζαν ότι η παραγραφή είναι 10ετής.

Με απλά λόγια το Β΄ Τμήμα του ΣτΕ με την υπ΄ αριθμ. 2347/2018 απόφασή του και με πρόεδρο την αντιπρόεδρο Μαίρη Σάρπ, είπε ότι οι πράξεις διορθωτικού προσδιορισμού εκδόθηκαν και κοινοποιήθηκαν μέσα στο 2015, δηλαδή μετά τη λήξη της προθεσμίας της παραγραφής και για το λόγο αυτό είναι άκυρες.

Ούτε όμως, συνεχίζουν οι σύμβουλοι Επικρατείας, μπορεί να θεωρηθούν νέα στοιχεία εκείνα με τους τραπεζικούς λογαριασμούς στην αλλοδαπή, από τα οποία δεν προκύπτει –αποδεικνύεται η ύπαρξη φορολογητέας ύλης στην ημεδαπή.

Τέλος, το Ελληνικό Δημόσιο όχι μόνο έχασε την δικαστική μάχη με το Δημήτρη Κοντομήνα (και τους φόρους φυσικά που θα μπορούσε να εισπράξει), πλήρωσε και 460 ευρώ για δικαστικά έξοδα.

Έφη Καραγεώργου