Απ’ το «Ορούτς Ρέις» στο …«Τσεσμέ»

 

γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

 

 Η ελληνική κυβέρνηση προφανώς δεν είχε κατά νου το απόφθεγμα «κανείς δεν πρόκειται να σε καβαλήσει, αν δεν είσαι σκυμμένος» του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ όταν – παρά την επί τετράμηνο πειρατική συμπεριφορά της Τουρκίας με τις έρευνες του «Ορούτς Ρέις» – δέχτηκε την επανεκκίνηση των ελληνοτουρκικών διερευνητικών συνομιλιών.

 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης «έσκυψε» κάτω από την πίεση των Γερμανών και Αμερικανών και συμφώνησε για την επανεκκίνηση των ελληνοτουρκικών διερευνητικών επαφών, ελπίζοντας ότι αυτό θα ήταν αρκετό για να κατευνάσει την Τουρκία. Ωστόσο, ο Ερντογάν αντιλήφθηκε το… σκύψιμο της Αθήνας και στέλνει το ερευνητικό «Τσεσμέ» για βόλτες στο κεντρικό Αιγαίο μεταξύ Λήμνου, Σκύρου και Λέσβου.

Θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι η τουρκική Νavtex για τις έρευνες του «Τσεσμέ» από τις 18 Φεβρουαρίου μέχρι και τις 2 Μαρτίου εκδόθηκε σε μια στιγμή κατά την οποία ήταν έτοιμη η ελληνική πρόσκληση προς την τουρκική αντιπροσωπεία για τη συνέχιση των διερευνητικών συνομιλιών στην Αθήνα μέσα στο πρώτο πενθήμερο του επόμενου μήνα. Είναι προφανές ότι με τουρκικές έρευνες στο κέντρο του Αιγαίου ακόμη και μια κυβέρνηση πρόθυμη και υπάκουη σαν αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν έχει την (πολιτική) δυνατότητα να συνεχίσει συνομιλίες προσποιούμενη ότι με τον διάλογο επιλύονται όλα τα ζητήματα…

 

Επισφράγιση τετελεσμένων

Στην προκειμένη περίπτωση ο «διάλογος» στον οποίο έχει προσέλθει η ελληνική κυβέρνηση με την επανέναρξη των διερευνητικών συνομιλιών δεν πραγματοποιείται για την επίλυση ζητημάτων, αλλά για την έμμεση επισφράγιση των τετελεσμένων που δημιούργησε το «Ορούτς Ρέις» όταν από τον περασμένο Αύγουστο μέχρι και τις 30 Νοεμβρίου έπλεε με τη συνοδεία τουρκικού πολεμικού στολίσκου μέχρι και 6,5 μίλια από τις ακτές της Ρόδου και του Καστελλόριζου, οργώνοντας νοτιότερα τη θαλάσσια περιοχή ανατολικά της Κάσου, της Καρπάθου και της Κρήτης. Γι’ αυτήν την πειρατική της συμπεριφορά η Τουρκία δεν συνάντησε την παραμικρή ελληνική αντίσταση, αλλά ούτε και κάποια «τιμωρία» από Ευρωπαίους εταίρους ή Αμερικανούς «προστάτες» της Ελλάδας.

 

Αντίθετα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, όσο ήταν σε εξέλιξη η πειρατεία, συνομίλησε μυστικά υπό γερμανική καθοδήγηση με τον Ερντογάν και συμφώνησε να αποδεχτεί έναν μηχανισμό (αποσυμπίεσης) στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, όπου σε μια συζήτηση που εξελίσσεται η Ελλάδα αποδέχεται τον ακρωτηριασμό των αποτρεπτικών – αμυντικών της δυνατοτήτων.

 

Δεδομένων τούτων δεν προξενεί έκπληξη – παρά μόνο σε όσους έχουν κάνει ιδεολογία την υποταγή – το γεγονός ότι η Τουρκία ζητά περισσότερα. Και για την ακρίβεια, η τουρκική ηγεσία, αφού «κατοχύρωσε» τα όσα πέτυχε στην ανατολική Μεσόγειο και το νότιο Αιγαίο με τις τετράμηνες έρευνες του «Ορούτς Ρέις», «επιστρέφει» στο Αιγαίο με το ερευνητικό «Τσεσμέ» για να υπενθυμίσει το σύνολο των απαιτήσεών της.

 

«Παιχνίδι» από το 1973

Οι τουρκικές απαιτήσεις στο Αιγαίο ξεκινούν να αποτυπώνονται το 1973. Τότε η χούντα των συνταγματαρχών – μαριονέτα των Αμερικανών, ας μην το ξεχνάμε – προχώρησε σε ερευνητικές γεωτρήσεις νοτιοανατολικά της Λήμνου. Οι έρευνες πραγματοποιήθηκαν, εννοείται, από αμερικανική εταιρεία και δεν προκάλεσαν, εκείνη τη στιγμή, την παραμικρή αντίδραση από την πλευρά της Τουρκίας. Η αντίδραση της Άγκυρας άρχισε να εκδηλώνεται τον Νοέμβριο του 1973, όταν τα θεμέλια του ελληνικού δικτατορικού καθεστώτος άρχισαν να τρίζουν με την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τα ενδοχουντικά ξεκαθαρίσματα λογαριασμών με τον παραμερισμό του Παπαδόπουλου από τον Ιωαννίδη.

 

Τότε ακριβώς η κυβέρνηση στην Άγκυρα παραχώρησε στην τουρκική εταιρεία TPAO άδειες για πετρελαϊκές έρευνες σε 27 περιοχές. Την πρώτη φορά, τον Νοέμβριο του 1973, η τουρκική κυβέρνηση δημοσίευσε τους περίφημους χάρτες με περιοχές έρευνας που εκχωρούνταν πάλι στην TPAO, βορειοδυτικά των νήσων Λέσβου και Χίου, και νοτιοανατολικά και ανατολικά των νήσων Σαμοθράκης, Λήμνου και Αγίου Ευστρατίου. Αργότερα, στις 18 Ιουλίου 1974, η Τουρκία παραχωρεί νέες άδειες για έρευνες υδρογονανθράκων σε τμήματα του νότιου Αιγαίου, δυτικά των Δωδεκανήσων – σε περιοχές που ανήκουν στην υφαλοκρηπίδα των Δωδεκανήσων και των Κυκλάδων.

 

Ήταν η πρώτη απροκάλυπτη τουρκική διεκδίκηση επί της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο. Στις διαμαρτυρίες της Αθήνας η Άγκυρα απάντησε με την πραγματοποίηση νέων ερευνών στο Αιγαίο με το ερευνητικό σκάφος «Chandarli», το οποίο συνόδευαν 37 πλοία του τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού! Η ελληνοτουρκική ένταση στο Αιγαίο έναν χρόνο αργότερα, το καλοκαίρι του 1974, ξεσπά πάνω στις ανοιχτές πληγές της Κύπρου, με τις γνωστές τραγικές συνέπειες…

 

«Χόρα» – «Σισμίκ» – «Τσεσμέ»

Έχοντας κατά νου πως αυτό που κερδίζει κάποιος στο πεδίο της μάχης δύσκολα το χάνει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, η Άγκυρα, αφού εδραιώνει τη στρατιωτική της κατοχή στο βόρειο τμήμα της Κύπρου, συνεχίζει την έμπρακτη προώθηση των θέσεών της στο Αιγαίο. Δύο χρόνια μετά την εισβολή στην Κύπρο, η Τουρκία, τον Ιούλιο του 1976, βγάζει ένα ακόμη ερευνητικό πλοίο της στο Αιγαίο, το «Χόρα», αγνοώντας την ελληνική πρόταση για παραπομπή του διακανονισμού της υφαλοκρηπίδας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Το «Χόρα» στις 6 και 7 Αυγούστου 1976 παραβίασε την ελληνική υφαλοκρηπίδα στις περιοχές γύρω από τη Λήμνο και τη Λέσβο, κλιμακώνοντας επικίνδυνα την κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

 

Τη σύγκρουση αποσόβησε η υπογραφή του «εμπιστευτικού» Πρωτοκόλλου της Βέρνης, με το οποίο οι δύο χώρες συμφώνησαν να απέχουν από έρευνες σε αμφισβητούμενες περιοχές οι οποίες «θα μπορούσαν να επηρεάσουν τις διαπραγματεύσεις για την υφαλοκρηπίδα». Από τότε οι τουρκικές απόψεις περί των ιδιαιτεροτήτων του Αιγαίου «νομιμοποιούνται», καθώς διατυπώνονται σε κείμενο που συνυπογράφει η ελληνική κυβέρνηση.

 

Η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή, εφαρμόζοντας το Πρωτόκολλο της Βέρνης που η ίδια υπέγραψε, διέκοψε κάθε έρευνα ακόμη και γύρω από τη Θάσο το 1978. Έπειτα από κάποιες αμφιταλαντεύσεις και υπό την πίεση πετρελαϊκών εταιρειών, ο τότε υπουργός Βιομηχανίας Στέφανος Μάνος προχώρησε στην έκδοση αδειών λίγο πριν από τις εκλογές του 1981, οι οποίες έμειναν στον «αέρα» με την αλλαγή της κυβέρνησης και την εμφάνιση του Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία.

 

Οι προσπάθειες των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου για τη διερεύνηση των δυνατοτήτων αξιοποίησης της ελληνικής υφαλοκρηπίδας συνάντησαν τη σφοδρή αντίδραση της Άγκυρας, η οποία κλιμακώθηκε με την κρίση που ξέσπασε τον Μάρτιο του 1987 με την έξοδο του τουρκικού ερευνητικού «Σισμίκ» στο Αιγαίο, γεγονός που οδήγησε για ακόμη μια φορά Ελλάδα και Τουρκία στα πρόθυρα του πολέμου.

 

Η Τουρκία, κρατώντας στο χέρι το Πρωτόκολλο της Βέρνης, όχι μόνο υπενθύμισε την ελληνική δέσμευση για μη πραγματοποίηση ερευνών στο Αιγαίο, αλλά φρόντισε να προχωρήσει ένα ακόμη βήμα, μετατρέποντάς το σε μια ευρύτερη συμφωνία: τη Συμφωνία της Βουλιαγμένης, την οποία προετοίμασαν κατά τη συνάντησή τους στο Νταβός της Ελβετίας οι ηγέτες των δύο χωρών Ανδρέας Παπανδρέου και Τουργκούτ Οζάλ. Η συμφωνία υπογράφτηκε στη Βουλιαγμένη, στις 27 Μαΐου 1988, μεταξύ των τότε υπουργών Εξωτερικών της Ελλάδας Κάρολου Παπούλια και της Τουρκίας Μεσούτ Γιλμάζ. Με αυτήν τη συμφωνία – αποτέλεσμα της κρίσης του 1987 – άνοιξε ο δρόμος για έναν υπό αμερικανοΝΑΤΟϊκή κηδεμονία ελληνοτουρκικό διάλογο.

 

Επιστροφή στο παρόν

Το Πρωτόκολλο της Βέρνης (1976), η Συμφωνία της Βουλιαγμένης (1988) και η Συμφωνία της Μαδρίτης (1996), με την οποία η κυβέρνηση Σημίτη αποδέχτηκε μετά την κρίση των Ιμίων τα τουρκικά ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο, συνοψίζουν τα τουρκικά διπλωματικά κέρδη ύστερα από κάθε κρίση και διαμορφώνουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται μέχρι τώρα οι ελληνοτουρκικές σχέσεις. Για την ακρίβεια, πρόκειται για κείμενα τα οποία επισφραγίζουν, βήμα προς βήμα, τη μετατροπή του Αιγαίου σε αμφισβητούμενη / διαφιλονικούμενη περιοχή.

 

Το γεγονός ότι με βάση αυτές τις συμφωνίες το Αιγαίο είναι «γκρίζα ζώνη» η Τουρκία φροντίζει να το υπενθυμίζει σε κάθε ευκαιρία, κλιμακώνοντας την πίεση για ένα οριστικό (πολιτικό και όχι νομικό) ξεκαθάρισμα. Η Άγκυρα, με την επίμονη και συνεπή στάση της, απλώς αναμένει τη στιγμή κατά την οποία θα λάβει μερίδιο από τμήματα της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο, της οποίας την αμφισβήτηση έχει διπλωματικά κατοχυρωμένη.

 

Έχοντας, λοιπόν, κατά νου τη νέα τουρκική Navtex για πραγματοποίηση ερευνών στο κεντρικό Αιγαίο από το ερευνητικό «Τσεσμέ» μεταξύ 18 Φεβρουαρίου και 2 Μαρτίου καλό είναι να μη λησμονούμε ότι τον Ιούλιο του 2010, η Τουρκία υπενθύμισε τα φλέγοντα ζητήματα του Αιγαίου βγάζοντας το τουρκικό υδρογραφικό πλοίο «Τσεσμέ» μια… βόλτα στο βόρειο Αιγαίο. Τότε, το 2010, θεωρήθηκε ότι με αυτόν τον τρόπο η Άγκυρα εξέφρασε εμπράκτως τη δυσαρέσκειά της για την προώθηση της ελληνοϊσραηλινής συνεργασίας, η οποία άρχισε να αναπτύσσεται από τη στιγμή που αποκρυσταλλώθηκαν τα κοινά ενεργειακά συμφέροντα Κύπρου – Ισραήλ. Ωστόσο, οι τουρκικές στοχεύσεις δεν ήταν συγκυριακές, όπως φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο απάντησε τότε η τουρκική κυβέρνηση.

 

Στα διαβήματα διαμαρτυρίας της ελληνικής κυβέρνησης για τους πλόες του «Τσεσμέ» εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας (το 2010) το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών με ανακοίνωσή του υπενθυμίζει τα διπλωματικά κείμενα που οι δυο χώρες έχουν συνυπογράψει, υπογραμμίζοντας τα τουρκικά δικαιώματα και ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο.

Αξίζει τον κόπο να δούμε την τουρκική ανακοίνωση στις ελληνικές διαμαρτυρίες για τις έρευνες του «Τσεσμέ» το 2010, καθώς με την ίδια επιχειρηματολογία θα διαμορφωθούν οι ανακοινώσεις της Άγκυρας και για τους πλόες που θα επιχειρήσει το «Τσεσμέ» κατ’ αρχάς μεταξύ 18 Φεβρουαρίου με 2 Μαρτίου.

 

«Σύμφωνα με πληροφορίες από τις αρμόδιες Αρχές μας», αναφέρει η ανακοίνωση του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών το καλοκαίρι του 2010, «το πλοίο TCG Cesme προέβη σε ορισμένες εργασίες υδρογραφικών μετρήσεων στο βόρειο Αιγαίο, στο πλαίσιο των καθιερωμένων δραστηριοτήτων, που έχουν στόχο την ενημέρωση των ναυτικών χαρτών. Παρόμοιες εργασίες πραγματοποιούνται τακτικά και από την πλευρά της Ελλάδας, στη θάλασσα του Αιγαίου.

 

Ως γνωστόν, στο Αιγαίο δεν υπάρχει κανένας τομέας θαλάσσιας δικαιοδοσίας πέραν των χωρικών υδάτων. Για τον λόγο αυτόν οι περιοχές επέκεινα των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο υπόκεινται στο καθεστώς της ανοιχτής θάλασσας. Η Τουρκία και η Ελλάδα με τη Συμφωνία της Βέρνης του 1976 υποσχέθηκαν να μην προβαίνουν σε σεισμικές έρευνες πέραν των χωρικών τους υδάτων στο Αιγαίο, μέχρι να επιλυθεί το πρόβλημα της υφαλοκρηπίδας. Η Τουρκία επιδεικνύει σεβασμό με την πλήρη έννοια στη συμφωνία αυτή. Για τον λόγο αυτόν οι ειδήσεις του ελληνικού Τύπου, ότι το πλοίο TCG Cesme πραγματοποιεί γεωλογικές έρευνες, είναι αβάσιμες. Τις πληροφορίες αυτές και τις απόψεις μας τις διαβιβάσαμε λίαν προσφάτως στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών».

 

ΥΓ.: Η δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται σήμερα η κυβέρνηση Μητσοτάκη αναφορικά με τα ελληνοτουρκικά, πέρα από τα δικά της λάθη, διαμορφώθηκε από τις λανθασμένες πολιτικές επιλογές, τα λάθη και τις παραλείψεις των ελληνικών κυβερνήσεων εδώ και μισό αιώνα. Το πρόβλημα, ωστόσο, της σημερινής κυβέρνησης είναι ότι αγνοεί την ιστορία, γεγονός που την έχει ήδη οδηγήσει κοντά στη βάσιμη πιθανότητα να είναι αυτή που θα πληρώσει «ζημιές» μισού αιώνα.

  

Το χρέος του επιτελικού κράτους

 

Όπου δοκιμάστηκε το "νέο μοντέλο διακυβέρνησης", τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά με αποκορύφωμα την κακοκαιρία Μήδεια. Η κυβέρνηση οφείλει στους πολίτες έστω και τώρα να τηρήσει τη βασική της δέσμευση.

 

γράφει ο Μάνος Χωριανόπουλος

 

H παρούσα κυβέρνηση, εξελέγη τον Ιούλιο του 2019 με την υπόσχεση της δημιουργίας ενός επιτελικού κράτους. Το αφήγημα προφανώς λειτούργησε και σε συνδυασμό με την κυβερνητική φθορά του ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Δημοκρατία πέτυχε μια ευρεία νίκη, εξασφαλίζοντας ισχυρή πλειοψηφία στη Βουλή.

 

Μπορούσε επομένως με τη δική της ισχύ και την αντιπολίτευση ζαλισμένη μετά από τη βαριά ήττα, να κάνει αυτό που υποσχέθηκε. Να προσπαθήσει να δημιουργήσει ένα επιτελικό κράτος.

 

Ποιος πολίτης δεν θέλει άλλωστε την Πολιτεία αρωγό του και όχι αντίπαλο στην καθημερινότητά του; Ποιος δεν επιθυμεί τα προβλήματα να λύνονται γρήγορα και είτε μένει στο Μενίδι,είτε στην Εκάλη να απολαμβάνει υπηρεσίες υψηλού επιπέδου, τις οποίες  χρηματοδοτεί μέσω των φόρων του; Ποιος πολίτης δεν θέλει αξιωματούχους με ικανότητες και ενσυναίσθηση, ώστε να μπορεί να νιώθει πολίτης ευρωπαϊκής χώρας και όχι μπανανίας;

 

Δυστυχώς το επιτελικό κράτος, παρέμεινε υπόσχεση και αυτό διαπιστώνουν οι πολίτες, όποτε χρειάζεται να αποδειχθεί η ύπαρξή του.

 

Όταν πριν από ένα χρόνο, εφαρμόστηκε το πρώτο lockdown λόγω της πανδημίας, όλοι αναγνώρισαν ότι πάρθηκαν οι σωστές αποφάσεις στο σωστό χρόνο. Η χώρα έκλεισε και όταν θα ερχόταν η ώρα να ξανανοίξει, θα χρειαζόταν το πραγματικό σχέδιο. Το σχέδιο ενός επιτελικού κράτους. Η αποτυχημένη συνέχεια είναι γνωστή σε όλους.

 

Όπου δοκιμάστηκε το "νέο μοντέλο διακυβέρνησης", τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά με αποκορύφωμα την κακοκαιρία Μήδεια.

 

Η χιονόπτωση ήταν πράγματι ισχυρή, αλλή η πρόβλεψη των μετεωρολόγων γνωστή από μέρες και το κράτος ξανά απροετοίμαστο. Θα ήταν παράλογο να περιμένουμε ότι δεν θα δημιουργηθούν προβλήματα από την κακοκαιρία. Δεν ψέγει κανείς την κυβέρνηση γι'αυτό. Όμως το να μένουν άνθρωποι για μέρες χωρίς ρεύμα, θέρμανση και νερό σημαίνει ότι ο κρατικός μηχανισμός δεν βελτιώθηκε παρά τις προεκλογικές δεσμεύσεις. Σε τι δηλαδή διαφέρει το επιτελικό κράτος, από τα προηγούμενα; Η αναγνώριση από τον ίδιο τον πρωθυπουργό για το πινγκ πονγκ των ευθυνών και η παραδοχή των προβλημάτων που παραμένουν όσον αφορά στα δίκτυα υποδομής, είναι ενδεικτική.

 

Μπορεί τα κυβερνητικά στελέχη, όταν προσπαθούν να δικαιολογήσουν λάθη και αστοχίες να αναφέρονται στην προηγούμενη διακυβέρνηση, αλλά έτσι ομολογούν ότι απέτυχαν οι ίδιοι. Οι προηγούμενοι κρίθηκαν στις εκλογές.

 

Τώρα κρίνονται αυτοί που κυβερνούν και δεσμεύθηκαν για ένα άλλο κράτος, για αποτελεσματικότητα, γρήγορες και σωστές αποφάσεις.

 

Δυστυχώς για τους πολίτες, το μόνο που δημιουργήθηκε είναι ένα συγκεντρωτικό μοντέλο εξουσίας, με κύριο σκοπό την αναπαραγωγή της ισχύος του και με θηριώδη επικοινωνιακή υποστήριξη.

 

Αυτό οδήγησε όχι μόνο στο να εγκαταλειφθεί στην πράξη η ιδέα του επιτελικού κράτους, αλλά και στην απομάκρυνση των επιτελών και του ίδιου του επικεφαλής τους από την πραγματικότητα. Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η διαχείριση της επίσκεψης στην Ικαρία και η παραβίαση των υγειονομικών κανόνων, παρουσία του κ. Μητσοτάκη, την ώρα που σε Αττική και Θεσσαλονίκη οι πολίτες έπρεπε να γυρίσουν στα σπίτια τους ή η φωτογραφία στο Da Capo;

 

Η επικοινωνιακή διαχείριση και η μικροπολιτική, αργά η γρήγορα συναντούν τη σκληρή πραγματικότητα. Αν η Ικαρία ήταν κηλίδα στην πρωθυπουργική εικόνα, οι 36 και πλέον ώρες χωρίς ρεύμα σε πολλές περιοχές της Αττικής είναι ρωγμή στο βασικό αφήγημα με το οποίο η σημερινή κυβέρνηση εξελέγη. Το σημαντικό όμως δεν είναι οι ρωγμές και οι κηλίδες. Είναι ότι αυτή η νοοτροπία, πλήττει τελικά τους πολίτες, που δεν βλέπουν βελτίωση στην καθημερινότητά τους.

 

Εφόσον η κυβέρνηση έχει μπροστά της άλλα 2,5 χρόνια, οφείλει έστω και τώρα, να βάλει στην άκρη το μοντέλο αναπαραγωγής της εξουσίας, που οδηγεί από τη μία αποτυχία στην άλλη και να επανέλθει στη δέσμευση με την οποία κέρδισε τις εκλογές. Εκτός βέβαια και αν το "επιτελικό κράτος", ήταν απλώς ένα σύνθημα κατάληψης της εξουσίας και επομένως ο σκοπός του έχει ήδη επιτευχθεί από τον Ιούλιο του 2019.

Γεώργιος Παπανικολάου : «Ενας Παγκόσμιος Ευεργέτης»

 

Πρόκειται για μία αληθινή ιδιοφυία. Ο Έλληνας ερευνητής ιατρός καθιερώθηκε ως ο ιδρυτής μιας νέας ιατρικής ειδικότητας, της αποφολιδωτικής κυτταρολογίας, και έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους σημαντικότερους ερευνητές της ιατρικής επιστήμης του 20ου αιώνα καθώς ανακάλυψε το περίφημο τεστ Παπ. Το 1995 το πορτρέτο του κόσμησε το περίφημο ελληνικό δεκαχίλιαρο και έτσι έγινε γνωστός σε πολλούς Έλληνες που μέχρι τότε αγνοούσαν την ύπαρξή του.

«Τα πρώτα χρόνια»

 

Ο Γεώργιος Παπανικολάου γεννήθηκε στις 13 Μαΐου του 1883 στην Κύμη της Εύβοιας. Ήταν το τρίτο παιδί του Νικόλαου Παπανικολάου και της Μαρίας Κριτσούτα. Ο πατέρας του ήταν ιατρός, ενώ διετέλεσε δήμαρχος Κύμης και βουλευτής Ευβοίας με το κόμμα του Χαρίλαου Τρικούπη.

 

Το 1898, σε ηλικία 15 ετών, ο Γεώργιος Παπανικολάου εισήλθε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και αποφοίτησε με άριστα το 1904, σε ηλικία μόλις 21 ετών. Στα φοιτητικά του χρόνια δεν περιορίστηκε μόνο στην ιατρική. Μελετούσε έντονα φιλοσοφία και άλλες επιστήμες. Τότε ήλθε σε επαφή με τους πρωτοπόρους των ριζοσπαστικών ιδεών και πρωτεργάτες του δημοτικισμού, Μανόλη Τριανταφυλλίδη, Αλέξανδρο Δελμούζο, Δημήτρη Γλυνό, Γεώργιο Σκληρό και άλλους. Η μεγάλη του αγάπη όμως και καταφύγιο του υπήρξε η μουσική. Από πολύ μικρός ασκούταν συστηματικά στο βιολί.

 

Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του εντός Ελλάδος, υπηρέτησε για 2 χρόνια στον ελληνικό στρατό ως ανθυπίατρος. Έπειτα πήγε στο Μόναχο της Γερμανίας και το 1910 ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή στον τομέα της κληρονομικότητας.

 

Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα γνώρισε την Ανδρομάχη Μαυρογένους, απόγονο της Μαντώ Μαυρογένους, την οποία και παντρεύτηκε στα τέλη του 1910. Προτού παντρευτούν, ο Παπανικολάου της ξεκαθάρισε ότι δεν ήθελε να κάνουν παιδιά για να μπορεί να αφιερώσει τη ζωή του στην επιστημονική έρευνα. Η Μάχη αφού το αποδέχτηκε, αναχώρησε μαζί του για τη Γαλλία. Εκεί, ο Γεώργιος Παπανικολάου εργάστηκε για ένα χρόνο ως βοηθός στο Ωκεανογραφικό Ινστιτούτο του πριγκιπάτου του Μονακό και το ζευγάρι τελικά επέστρεψε στην Ελλάδα στα τέλη του 1911.

 

Κατά την διάρκεια των βαλκανικών πολέμων 1912-1913 κατατάσσεται εθελοντής. Τότε γνωρίζει Έλληνες μετανάστες της Αμερικής που του εμπνέουν την ιδέα να αναζητήσει την τύχη του στο νέο κόσμο. Έτσι στις 19 Οκτωβρίου του 1913 ο Γεώργιος και η Μάχη φτάνουν στην Αμερική με ελάχιστα χρήματα και σχεδόν χωρίς καμία γνωριμία.

 

«Ο Παπανικολάου στην Αμερική»

 

Το πρώτο διάστημα στην Αμερική δεν κύλισε καθόλου εύκολα. Το νεαρό ζευγάρι ζούσε σε ένα δωμάτιο στην 116η οδό. Ενώ η Μάχη δούλευε ως ράφτρα, ο Γεώργιος Παπανικολάου έβγαζε τα προς το ζην ως πωλητής χαλιών στο κατάστημα Gimbel. Συμπληρωματικά έπαιζε βιολί περιφερόμενος σε διάφορα εστιατόρια και γράφοντας για την ελληνόφωνη εφημερίδα Ατλαντίς. Λίγο αργότερα ο Παπανικολάου προσελήφθη με τη δουλειά του μικροσκόπου-βοηθού παρασκευαστή στο Νοσοκομείο της Νέας Υόρκης. Ο άνθρωπος που με τις συστάσεις του μεσολάβησε για την πρόσληψή του εκεί ήταν ο καθηγητής Μόργκαν, ο οποίος γνώριζε το έργο του Παπανικολάου στην Γερμανία και έτρεφε της εκτίμησής του.

 

Τελικά τον Οκτώβριο του 1914 ο Παπανικολάου προσλαμβάνεται στο πανεπιστήμιο Κορνέλ, όπου θα εργαστεί για 47 συναπτά έτη. Δύο μήνες μετά έπιασε δουλειά στο πλάι του ως βοηθός και η Μάχη. Αρχικά διεξήγαγε πειράματα για τις επιπτώσεις του αλκοόλ σε ινδικά χοιρίδια και όταν δημοσιεύτηκαν το 1916 είχαν μεγάλη απήχηση στις ΗΠΑ, κυρίως όμως λόγω της φύσης του συγκεκριμένου θέματος. Στην πορεία θέλησε να επικεντρωθεί στη διενέργεια πειραμάτων φυλετικής διαφοροποίησης, εμβαθύνοντας ακόμα περισσότερο στο επιστημονικό πεδίο της διδακτορικής του διατριβής. Τότε διαπίστωσε πως η μικροσκόπηση των κολπικών επιχρισμάτων των ινδικών χοιριδίων, ανάλογα με τη φάση της έμμηνης ρύσης, αναδείκνυε πλήθος κυτταρικών μορφών που ουδέποτε είχαν μελετηθεί μέχρι τότε. Έτσι το 1917 έθεσε τις βάσεις για τη δημιουργία ενός νέου ιατρικού κλάδου, αυτόν της αποφολιδωτικής κυτταρολογίας.

 

Το 1919 ο Γεώργιος Παπανικολάου είχε αρχίσει πλέον να καταξιώνεται στην κοινή συνείδηση ως ένας επιτυχημένος επιστήμονας και το 1920 ο Ελευθέριος Βενιζέλος του ζητά να επανέλθει στην Ελλάδα για να αναλάβει την έδρα της ζωολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ωστόσο, δεν ήταν ο ίδιος διατεθειμένος να θυσιάσει την καριέρα που ανοιγόταν μπροστά του για να επιστρέψει στην Ελλάδα. Ούτως ή άλλως το ζήτημα έκλεισε μετά την ήττα του Βενιζέλου στις τραγικότερες εκλογές του τόπου.

 

«Η ανακάλυψη του Τεστ Παπ»

 

Το 1920 ο Παπανικολάου άρχισε να πειραματίζεται σε κολπικά επιχρίσματα της συζύγου του, αλλά και άλλων γυναικών. Μετά από μερικά χρόνια κατάφερε να διαπιστώσει καρκινικά κύτταρα στο κολπικό επίχρισμα μιας γυναίκα με καρκίνο της μήτρας. Η στιγμή αυτή ήταν όπως εξομολογήθηκε εκ των υστέρων από τις πιο συγκλονιστικές εμπειρίες της επιστημονικής του σταδιοδρομίας. Το 1928 αποφασίζει να δημοσιεύσει τα πρωτοποριακά του ευρήματα σε μία εργασία που όπως ήταν επόμενο, έκανε αίσθηση. Τότε συνάντησε τον έντονο σκεπτικισμό πολλών συναδέλφων του, μερικοί εκ των οποίων μάλιστα δεν δίστασαν να τον χαρακτηρίσουν ως άλλον έναν «έλληνα παραμυθά». Συναντώντας τέτοια σθεναρή αντίσταση από μέτρια πνεύματα, αποκαρδιώθηκε και αποφάσισε να εστιάσει πάλι το ενδιαφέρον του στον κλάδο της ορμονολογικής κυτταρολογίας.

 

Όταν το 1939 ανέλαβε ο Τζόζεφ Χίνσεϊ διευθυντής των σχολών Ανατομικής και Φυσιολογίας του Κορνέλ, θεώρησε πως η εργασία του Παπανικολάου το 1928 δεν έχρισε της ανάλογης προσοχής και προέτρεψε τον Έλληνα ερευνητή να ξεκινήσει μια συνεργασία με τον γυναικολόγο Χέρμπερτ Τρουτ επί του θέματος. Από τον Οκτώβριο του 1939 όλες οι γυναίκες που εισάγονταν στη γυναικολογική κλινική του Νοσοκομείου της Νέας Υόρκης υποβάλλονταν προαιρετικά σε τεστ Παπ. Τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά! Σε ηλικία 60 ετών ο Παπανικολάου βρισκόταν στο απόγειο της σταδιοδρομίας του και είχε γίνει διάσημος ως Dr Pap. Το περίφημο τεστ Παπ είχε γίνει πλέον απολύτως αποδεκτό ως μοναδική μέθοδος πρόληψης του καρκίνου της μήτρας.

 

Όμως ο Παπανικολάου δεν αναπαύτηκε στις δάφνες του αλλά συνέγραψε σωρεία εργασιών τελειοποιώντας ακόμα περισσότερο τη μέθοδο ανίχνευσης του καρκίνου που ο ίδιος ανακάλυψε. Το 1954 ολοκλήρωσε το μνημειώδες έργο του «Άτλας αποφολιδωτικής κυτταρολογίας» με το οποίο επισφράγισε την μακρόχρονη επιστημονική του διαδρομή.

 

«Η καταξίωση»

 

Το 1958 η Αμερικανική Αντικαρκινική Εταιρία τόνισε πως η ανακάλυψη του Γεώργιου Παπανικολάου αποτελεί την πιο σημαντική και πρακτικά χρήσιμη ανακάλυψη της εποχής σχετικά με το τεράστιο πρόβλημα του καρκίνου. Το 1960 του προτάθηκε να αναλάβει τη διεύθυνση ενός κυτταρολογικού ινστιτούτου στο Μαϊάμι, στο οποίο θα δινόταν το όνομά του. Δυστυχώς δεν πρόλαβε να εγκαινιάσει το εν λόγω ινστιτούτο καθώς στις 19 Φεβρουαρίου του 1962 απεβίωσε ξαφνικά από οξύ έμφραγμα μυοκαρδίου. Κηδεύτηκε στη Νέα Υόρκη, στο κοιμητήριο Κλίντον του Νιου Τζέρσεϊ.

 

Ολόκληρη η ανθρωπότητα θα οφείλει παγκόσμια ευγνωμοσύνη στο πρόσωπο του Γεώργιου Παπανικολάου. Το έργο του έχει διαχρονική αξία, καθώς έσωσε, σώζει και θα εξακολουθεί να σώζει αναρίθμητες ζωές. Ο Παπανικολάου αρνήθηκε να αποκτήσει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την ανακάλυψή του γιατί δεν επιθυμούσε να πληρωθεί με χρήματα για τη συμβολή του στην επιστήμη και στην ανθρωπότητα.

 

Ο καρκίνος του τραχήλου της μήτρας αποτελεί σε παγκόσμια κλίμακα τον δεύτερο σε συχνότητα τύπο καρκίνου και τρίτη αιτία θανάτου στον γυναικείο πληθυσμό. Σχεδόν μισό εκατομμύριο γυναίκες νοσούν και περισσότερες από τις μισές πεθαίνουν κάθε χρόνο από τη συγκεκριμένη νόσο. Το τεστ Παπανικολάου, γνωστότερο ως “Τεστ Παπ”, αποτελεί το ισχυρότερο όπλο κατά του καρκίνου  του τραχήλου της μήτρας. Σύμφωνα με στατιστικές μετρήσεις έχει οδηγήσει σε μείωση έως και 70% των θανάτων αυτών. Η συντριπτική πλειονότητα των γυναικών που πεθαίνουν εντοπίζεται σε υπανάπτυκτες περιοχές στις οποίες οι γυναίκες δεν υποβλήθηκαν ποτέ στο Τεστ Παπ.

 

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι την περίοδο της κατοχής 1941-1944, ο Γεώργιος Παπανικολάου συμμετείχε ως σύμβουλος στην οργάνωση «Greek War Relief Fund», μέσω της οποίας επιτεύχθηκαν μεγάλες δωρεές από φαρμακευτικές εταιρίες προς τα νοσοκομεία της δοκιμαζόμενης Ελλάδας.

 

Ο Παπανικολάου προτάθηκε δύο φορές για βραβείο Nobel, όμως η επιτροπή έκρινε πως η ανακάλυψη αφορά διαγνωστική μέθοδο και όχι θεραπεία. Σήμερα το λάθος της επιτροπής είναι ολοφάνερο. Η ρήση του Ιπποκράτη «το προλαμβάνειν κάλλιον θεραπεύειν» αποδεικνύεται σοφή…

 

ΤΟΥ ΜΠΟΥΤΑΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ*

 

* Επιχειρηματίας, αντιπρόεδρος Δ.Σ. της DMN A.E., κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στο Μάνατζμεντ και στη Στρατηγική Επιχειρήσεων από το LSE.

 

 

 

Πηγή 

Η Μακρόνησος όπως την έζησε ο Μενέλαος Λουντέμης

 

Όποιος δεν έχει διαβάσει  την τριλογία «Σαρκοφάγοι» (Το κρασί των δειλών, Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα, Ο άγγελος με τα γύψινα φτερά), να το κάνει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ! Κι όποιος την διάβασε, να την ξαναδιαβάσει και να την ξαναδιαβάσει και να την ξαναδιαβάσει…! Είναι από τα συγκλονιστικά εκείνα βιβλία εκείνα που σε σημαδεύουν για πάντα και σου αλλάζουν την ζωή…

 

…………………………………………..

 

(Θα ζήσω να τα φωνάξω όλα αυτά;  Θα ζήσω για να πω… κι αν ζήσω θα μπορέσω να ιστορήσω τα ανιστόρητα;).

 

[…]

 

1.

 

Η επέλαση υπήρξε κι εδώ απότομη, φουρτουνιασμένη. Τα ουρλιαχτά ξεκίνησαν απ’ όλα μαζί τα σημεία του ορίζοντα. Φαίνεται ότι είμασταν περικυκλωμένοι από νωρίς πριν ακόμη δοθεί το σύνθημα. Και δεν το καταλάβαμε.

 

Η ορμή τους όμως ήταν ατιθάσευτη. Δεν θα αντέχαμε κι αν είμασταν πέτρινοι. Δεν είχαμε κι από πού να φυλαχτούμε. Κεφάλια, κόκκαλα, έτριζαν σπάζοντας… Κραυγές ανακατώνονταν με ουρλιαχτά. Μέσα στην παραζάλη χαθήκαμε μεταξύ μας. Ένα ρόπαλο σφύριξε δίπλα μου, βρήκε το γερο-πατέρα. Ώσπου να τρέξω να τον στηρίξω ένοιωσα στη ράχη μου δυό χτυπήματα τόσο βαρειά που νόμισα πως έπεσαν απάνω μου ολόκληρα σπίτια… «Παιδί… παιδί…» άκουσα μόνο να παραδέρνει μέσα στη θύελλα η φωνή του μπάρμπα-Γιακείμη. «Μην πέφτετε! ξεφώνιζε κάποιος σαν τρελλός. Μην πέφτετε… Θα σας σπάσουν τα κεφάλια με τις αρβύλες!!» Δοκίμασα να σηκωθώ… Κάποιος μούδινε ένα χέρι. Κατόπι ένοιωσα να το χάνω. Είχε πέσει. Δοκίμασα να τον σηκώσω. Έπεσα κι εγώ. Τα ουρλιαχτά γύρω μου κορυφώνονταν. Από πού έπνεε αυτό το μίσος; «Θα πεθάνετε όλοι! Όλοι!… Όλοι!… Όλοι!…Πραγματικά τώρα πια η μόνη μας ελπίδα ήταν να πεθάνουμε…

 

[…]

 

2.

 

Δυό αξιωματικοί παρήλασαν απ’ τη φάλαγγα ρωτώντας ένα όνομα. Τάκουσα ξεκάθαρα. Ήταν το δικό μου. Ο διπλανός μου πήγε να πει «εδώ είναι». Τούκλεισα το στόμα. Ξαναπέρασαν άλλη μια φορά, ξαναρώτησαν πιο επίμονα.

 

Δεν απάντησε κανείς.

 

-Δεν είναι ούτε δω… είπε ένας απ’ τους δυο. Θα είναι παραπίσω. Πάμε. «Φάλαγξ!! Εμπρός μαρς!»

 

Αλήθεια… Τι με ήθελαν; Δεν ήταν ούτ’ ένας απ’ αυτούς τους συμπονετικούς που μούπαν τα παιδιά. Αυτοί τώρα κάτου θα τρελαίνονται ή θα κλαίνε. Ήταν από κείνους που είχαν το γενικό πρόσταγμα της βραδυάς.

 

-Σε γύρευαν απ’ την αρχή της βραδυάς… άκουσα να μου λέει ο διπλανός μου. Εγώ νόμιζα ότι σε βρήκαν.

 

-Ποιο είναι τόνομά σου φίλε μου, τον ρωτώ.

 

-Μήπως θα ζήσουμε για να το θυμάσαι; Ντίνου, δάσκαλος, απ’ την Ήπειρο.

 

Τώρα πια έγινε φανερό. Ώστε με ζητούσαν απ’ την αρχή. Όλα ήταν καθαρά: Δεν ήθελαν να δ ω. Ίσως και να μη σκοτωθώ, και τους βάλω σε μπελάδες. Και κατηγορηθούν μετά για «δολοφόνοι». Σάματι οι δήμιοι είναι άγγελοι και μόνο σαν σκοτώνουν συγγραφείς είναι δολοφόνοι. Αργότερα διαπίστωσα ότι η εξαίρεση δεν αφορούσε μόνο εμένα. Ήταν γενική για όλους της κατηγορίας μου. Εγώ «παρεισέφρησα». Ίσως από λάθος τους, ίσως από πείσμα μου απέτυχαν.

 

[…]

 

3.

 

Μας ρίξανε μέσα με κλωτσιές. Ο διάδρομος ήταν σκοτεινός. Σταματήσαμε μπρος σε μιαν άλλη πόρτα. Ένας απ’ τους συνοδούς χτύπησε με τη μαγγούρα. Τα δυο θυρόφυλλα άνοιξαν με πάταγο… Ένα δυνατό άσπρο φως μας έλουσε. Το σκηνικό ήταν λιτό, σκληρό.  Από πάνω δυο χοντρά δοκάρια απ’  όπου κρέμουνταν μερικά θύματα γεμάτα αιματώματα. Ένα καζάνι κρύο νερό ήταν έτοιμο για το ξελυγοθίμισμα. Πιο πέρα ένα καζάνι με βραστό νερό για τα ξεφλουδίσματα. Και γύρω-γύρω οι μισόγυμνοι δήμιοι με λυσσασμένα χαρακτηριστικά παίζανε ασταμάτητα με κάτι συρματόσκοινα. Στα δεξιά ένας μακρόστενος μπάγκος με ένα μπρίκι για καφέ και πέντε στίβες με «δηλώσεις μετανοίας».

 

…

 

Μόλις εμφανίσθηκε η δεκάδα μας έδωσε αμέσως διαταγή να μας υποδεχθούν με τιμητικά μαστιγώματα. Αλλά πού; Πάνω στα ανυπεράσπιστα κορμιά των κρεμασμένων!

 

Αυτό πούνοιωσα ξαφνικά ήταν πιο δυνατό απ’ τη ζωή μου… Και γι’ αυτό την ξέχασα. Κοίταξα πρώτα τα θύματα, ύστερα τους δημίους, όλην αυτή την κολασμένη ορχήστρα… Και το αίμα ανέβηκε στο κεφάλι μου. Με μια φωνή που μόλις ξεχώρισα πως ήταν δική μου εξακόντισα καταπάνω στο «μαέστρο» της βραδυάς όλα τα επίθετα που μου ήρθαν στο στόμα. Όλους τους χαρακτηρισμούς που μάζευα απ’ την αρχή των παθών.

 

Ο μισοτρίβος  Αρχιδήμιος απόμεινε σα να κεραυνοβολήθηκε. Πρασίνισε… Άφρισε… Έψαξε για πιστόλι.. Ύστερα τάφησε κι έψαξε για λόγια. Δεν έβρισκε. Τότε άρχισε να βαδίζει, να βαδίζει… να βαδίζει. Τέλος κάτι άρχισε να αρθρώνει.

 

-Σε δυο λεπτά… είπε χλωμός ψελλίζοντας… σε δυο λεπτά θα πάψεις να μιλάς.

 

-Δε θα χρειαστεί κανένα λεπτό. Και η περιφρόνησή μου πάει πολύ. Τι περισσότερο μπορείς να μου κάνεις; Λέγε! Πέρα απ’ το να με σκοτώσεις, τι άλλο μπορείς να μου κάνεις;

 

Άρπαξε να καταξεσκίσει το ρούχο του.

 

-Ποιος είν’ αυτός; ξεφώνισε ουρλιάζοντας. Ποιος είν’ αυτός που τόλμησε; Ποιος; Τόνομά του! Γρήγορα τόνομά του!

 

Ένας λοχίας το είπε.

 

Ο αρχηγός δεν τον άφησε να τελειώσει.

 

-Αα… Ώστε ήρθες, ε; Ήρθες να δεις! Να καταγράψεις! Ε;

 

-Ήρθα να πεθάνω.

 

-Να πεθάνεις; Καλά πέθ… θα πεθ… Ώστε ήρθες για να…

 

-Είπα: Για να πεθάνω. Τι κατάντημα είν’ αυτό για ένα δήμιο να μην μπορεί να προφέρει μια «επαγγελματική» λέξη!

 

–Στους προλόγους κ. Συγγραφέα! Στους προλόγους! Μάταια ελπίζεις στον επίλογο. Θα κάνω ό, τι οφείλω. Αλλά πρώτα θα κάνω ό, τι επιθυμώ! Πρώτα θα σου αποδείξω την ασημαντότητά σου. Ναι. Θα αποδείξω ενώπιον όλων ότι είσαι ασήμαντος. Ότι σε αγνοούν! Όλοι!!

 

Στράφηκε στου δήμιους του:

 

-Ε, σεις! Απαντήστε του! Εσύ λοχαγέ Μακρυγιάννη!… Κι εσείς οι άλλοι αξιωματικοί… Είσθε όλοι αξιωματικοί μορφωμένοι. Τον ξ έ ρ ε τ ε τον κύριο αυτόν;  Άκουσε κανείς ποτέ αυτό τόνομα;

 

-Μπρρρ!… κάνανε περιφρονητικά όλοι.

 

-Ορίστε!… ξεφώνησε θριαμβευτικά. Απ’ όλους μόνο ένας, μόνον εγώ σε ξέρω.

 

-Θα ήταν αφύσικο να με γνωρίζουν αυτοί, του λέω.

 

-Και ποιοι τάχα θα πρέπει να σε γνωρίζουν;

 

-Οι ά ν θ ρ ω π ο ι!…

 

Άρχισε ξανά να πηγαίνει νευρικά απ’ τη μια άκρη του πάγκου στην άλλη. Το κορμί του όλο κλονίζονταν από σπασμούς.

 

-Καφέ!… ούρλιαξε σε κάποιον σα να τον έβριζε. Ε συ!… ρωτά τον γιατρό. Εσύ, τον γνωρίζεις; Στάσου. Και πρώτον πώς ονομάζεσαι;

 

-Νηφόρος Δημήτριος.

 

–Τον γνωρίζεις;

 

-Και τον τιμώ.

 

-Λιανίστε τον!

 

Ως δέκα πέσανε απάνω του. Μετά στράφηκε στο δάσκαλο.

 

-Κι εσύ; Τον ξέρεις;

 

-Και τον διδάσκω στα παιδιά μας.

 

-Πάρτε τον κι αυτόν. Πάρτε τον να τον θάψετε έξω! Ακόμη κείνος ο καφές;

 

-Έτοιμος κ. λοχαγἐ…

 

Τον πήρε, τον ρούφηξε, κάηκε, τον πέταξε…

 

Κατόπιν στράφηκε στους υπόλοιπους της δεκάδας μας και τους άρχισε ένα λογίδριο σαχλό, λυρικό, με κάτι νερόβραστα βιμπράτα.

 

-Ακούστε, τους λέει. Εσάς εγώ σας συμπαθώ… Όλους. Αλλά πέραν αυτού και σας λυπάμαι. Ναι σας συμπονώ. Σας συμπονώ διά την άχαρη τύχη να είσθε στην ίδια φάλαγγα με έναν φαρμακευτή. Η στωμυλία του θα πληρωθεί με αιώνια σιωπή… Εσάς… όμως, εσάς δεν σας εκάλεσα εδώ για να σας τιμωρήσω. Όχι. Σας εκάλεσα διά να σας αμείψω. Διότι είσθε θύματα, θύματά του. Έντιμοι χειρωνάκτες και είλωτες των αγρών. Πώς να υψώσω χέρι κατεπάνω σας; Από σας να ζητήσουμε δηλώσεις; Εμείς; Όχι. Θα φύγετε από εδώ τιμημένοι. Αλλά αφού πρώτα επιτελέσετε ένα ιερό χρέος. Το χρέος που έχετε απέναντι στον ίδιο σας τον εαυτό! Να φτύσετε καταπρόσωπο αυτόν τον άνθρωπο. Προσέκτε. Αν αρνηθήτε… Ιδού τι σας περιμένουν. Τα μαρτύρια. Αλλά είμαι πεπεισμένος ότι δε θα λάβετε. Δεν θα με υποχρεώσετε να σας τα δώσω. Λοιπόν ένας-ένας να περνά, να τον φτύνει, και κατόπιν να προχωρεί και να ανεβαίνει εις το πλοίον για το σπίτι του. Χωρίς δηλώσεις, χωρίς ταπεινώσεις, χωρίς διασυρμούς. Μια φτυσιά προς τιμήν σας και προς ατίμωσίν του. Και τώρα εμπρός! Πέρασε συ ο πρώτος. Άφησε τη δήλωση κ. Μακρυγιάννη. Δεν θα κηλιδώσουμε το ιερό χέρι ενός εργάτη. Πέρασε αγαπητέ μου. Έτσι. Φτύσε. Πλήρωσε και φύγε!

 

Έσυραν έναν αδύνατο, τυραγνισμένον άνθρωπο. Τον φέρανε μπροστά μου πρόσωπο με πρόσωπο.

 

-Έλα, του φώναξε ο Ξηρουχάκης.

 

Έκλεισα τα μάτια… Όλη η ζωή μου πήγαινε χαμένη. Αφού δεν μπόρεσα να κερδίσω την ψυχή αυτουνού, που για χάρη του τάφησα όλα.

 

-Φτύστον! ξανάπε ο Ξηρουχάκης πιο αυστηρά.

 

(Τι αξία είχε μια φτυσιά μπροστά στη ζωή που του δίνουν πίσω; Μπροστά στη λευτεριά που του χαρίζουν;).

 

-Φτύστον είπα! ξαναφώναξε ο Αρχηγός.

 

Κοίταξα άλλη μια φορά τον άνθρωπο που έσυραν μπροστά μου.

 

-Σε συγχωρώ… του λέω.

 

Ο άνθρωπος μ’ ένα ξαφνικό ξέσπασμα στράφηκε κατά τον αρχιβασανιστή χωρίς παράπονο, χωρίς επίπληξη, ήμερα.

 

-Σκοτώστε με… του λέει. Δεν το κάνω.

 

Ο Ξηρουχάκης ζαλίστηκε. Είπε με πάνινα χείλη:

 

-Ο άλλος…

 

-Σκότωσέ με! είπε κι ο άλλος. Δεν το κάνω.

 

-Εσύ;

 

-Σκότωσέ με.

 

Ο Ξηρουχάκης δάγκασε τα χείλη του ως το μάτωμα. Ύστερα στράφηκε κατά τους σμπίρους του:

 

-Να κατασπαραχθούν όλοι! φώναξε. Κατόπι δείχνοντας εμένα! Θα του μάθω εγώ και ρητορεία και γυμναστική που θα την θυμάται ως την λίγη ώρα που έχει ακόμα να ζήσει.

 

Τόλεγε μ’ ένα ύφος που θα διάβαζες απάνω του τον οίκτο… ένα βαθύ οίκτο για τον εαυτό του. Μια αμηχανία, ένα θλιβερό κατάντημα.

 

[…]

 

4.

 

Η πόρτα μας ξαφνικά σκοτείνιασε. Ένας όμιλος από παράταιρους ανθρώπους… Δημοσιογράφοι, εκφωνητές, απεσταλμένοι του ξένου τύπου, αντιπρόσωποι του ΟΗΕ.

 

Έγινε φως! Να ποια έννοια είχαν οι γαλιφιές, οι τσαλαπετεινισμοί, και τα μειδιάματα.

 

Οι ξένοι μας έδωσαν με πόνο το χέρι. Κάτι κυρίες που ήταν μαζί έβγαλαν τα μαντηλάκια τους. Πραγματικά. Η θέα μας ήταν τρομακτική… Σκιές ντυμένες με χωματόχρωμα ταλαιπωρημένα ρούχα… Ο «Παρθενώνας» τους έγινε Μπούχεμβάλντ.

 

-Διετάχθην να σας χρησιμεύσω ως Διερμηνέας, μας λέει γλυκά ο συνοδός μας-αξιωματικός.

 

-Ευχαριστούμε. Εξυπηρετούμεθα μόνοι μας.

 

Ένας απ’ τους ξένους φαίνεται ότι κάτι μυρίστηκε.

 

-Είναι με την έγκρισή σας ο κύριος εδώ; μας ρωτά γαλλικά.

 

-Χωρίς την έγκρισή μας.

 

-Παρακαλούμε να αποσυρθεί, λέει ευγενικά.

 

-Είμαι ο Διερμηνέας τους.

 

-Οι κύριοι μιλούν γαλλικά.

 

-Τότε να μείνω για τα αγγλικά.

 

-Τα μιλά ο κ. Φωτιάδης , επεμβαίνω εγώ.

 

–Όπως βλέπετε… η παρουσία σας, κύριε, είναι περιττή, του λέει ο ξένος και με γαλατικήν αβρότητα του δείχνει την πόρτα.

 

Δεν ήταν πιο περίλυπος ο Αδάμ την ώρα που τον εξώσανε απ’ τον παράδεισο απ’ τον συνοδό-αξιωματικό μας. Σε λίγο άρχισε η «ανάκριση». Η καλοπροαίρετη, χωρίς παγίδες και στρεψόδικα κλωθογυρίσματα. Μας είπαν, στην αρχή, πως ήρθαν προσκεκλημένοι απ’ τον ανώτερο Διοικητή για να παρακολουθήσουν τη διεξαγωγή των εκλογών. Αλλά στο περιθώριο της δραστηριότητάς τους ζήτησαν νάχουν μια συνάντηση μαζί μας πρώτα για να δουν ό, τι γίνεται και δεύτερο να πάρουν από πρώτο χέρι μια εικόνα της ογδόης Δεκεμβρίου.

 

Τους δώσαμε την εικόνα. Ακριβώς με τα χρώματα που την ζήσαμε. Αλλά εσύ καλέ μου αναγνώστη την ξέρεις, την έζησες μαζί μου και δεν χρειάζεται να την διαβάσεις. Εξάλλου βιάζομαι. Βιάζομαι να φύγω απ’ αυτή τη μέρα, απ’ αυτόν τον τόπο. Βιάζομαι να ξαναγυρίσω στη ζωή. Αν υπάρχει πια για μένα ζωή, κι αν θα με γνωρίσει, αν θα με δεχθεί ανάμεσά της, ή θα με ξεπεράσει και θα φύγει.

 

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ-Ο άγγελος με τα γύψινα φτερά (Σαρκοφάγοι ΙΙΙ)

 

……………………………………

 

Στην παραπάνω φωτογραφία, όπου εικονίζεται κάτω αριστερά ο Μενέλαος Λουντέμης, είναι από εδώ:

 

Πηγή

Πρωτοφανής αναγλησία: Έβαλαν πρόστιμο...για άσκοπη μετακίνηση, επειδή μέσα στον χιονιά έψαχνε να βρει καταφύγιο!

 

Είναι μια ακόμα απίστευτη ιστορία των έργων και των ημερών Μητσοτάκη, αυτή που αποκαλύπτει σήμερα το Candiadoc: η ΕΛΑΣ στο Ηράκλειο έγραψε άστεγο επειδή… δεν είχε χαρτί ή δεν έστειλε sms για να βρίσκεται έξω!

 

Πρόκειται για έναν 72χρονο, πολύ γνωστό στους ανθρώπους της πόλης που ασχολούνται με τα κοινωνικά θέματα, καθώς συχνά είναι σε επαφή μαζί τους και δέχεται τη βοήθειά τους. Ο άνθρωπος αυτές τις ημέρες του χιονιά βρήκε καταφύγιο κάπου στο ΚΤΕΛ, σε μια προσπάθεια να μην είναι στον δρόμο στο χιόνι και στη βροχή. Εκεί λοιπόν, στην είσοδο των εγκαταστάσεων, τον εντόπισε η ΕΛΑΣ και αφού ο άνθρωπος… δεν είχε χαρτί ή sms, του έκοψε πρόστιμο 300 ευρώ για… “άσκοπη μετακίνηση”! Δηλαδή, αντί η αστυνομία να βοηθήσει έναν άστεγο αυτές τις ημέρες, τον κυνηγά κιόλας…

 

Ιδού και η κλήση, η οποία κόπηκε λίγο πριν τις 6 το απόγευμα της Τετάρτης. Όπως μπορεί να διακρίνει κανείς, η κλήση κόπηκε στο ΚΤΕΛ, εκεί δηλαδή όπου βρήκε καταφύγιο από τον χιονιά!

 

Τα στοιχεία του ανθρώπου (ταυτότητα κλπ) είναι σε γνώση του Candiadoc και στη διάθεση όποιου θα ήθελε να βοηθήσει. 

πηγή

Μακάβριο παζάρι της Pfizer με EE: Ποιο εξωφρενικό ποσό ζητούσε

 

Τιμή 54,08 ευρώ ανά δόση εμβολίου ζήτησαν οι BioNTech και Pfizer από την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε μια αρχική πρόταση τον Ιούνιο του 2020, σύμφωνα με εμπιστευτικό έγγραφο που επικαλούνται η Sueddeutsche Zeitung και οι δημόσιοι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί NDR και WDR.

 

Η συνολική τιμή που θα καλείτο, συνεπώς, να πληρώσει η ΕΕ για 500 εκατομμύρια εμβόλια θα ήταν περίπου 27 δισεκατομμύρια ευρώ. Το εν λόγω εμβόλιο θα ήταν έτσι κατά 20 φορές ακριβότερο από αυτό της AstraZeneca.

 

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και οι δύο εταιρίες κατάφεραν να φθάσουν σε συμφωνία μόνο τον Νοέμβριο, στα 15,50 ευρώ ανά εμβόλιο, τιμή περίπου ίδια με αυτήν που καταβάλλουν οι ΗΠΑ.

 

«Θεωρώ την τιμή μη-σοβαρή. Βλέπω σε αυτή μια προσπάθεια για κέρδος, η οποία στην τωρινή κατάσταση της πανδημίας δεν δικαιολογείται με κανέναν τρόπο. Πιστεύω ότι δικαίως δίστασε η ΕΕ με μια τόσο υψηλή τιμή», δηλώνει ο επικεφαλής της Επιτροπής για τα Φάρμακα του Γερμανικού Ιατρικού Συλλόγου Βολφ Ντίτερ Λούντβιχ στην γερμανική εφημερίδα. 

πηγή