Οι Έλληνες αντιφασίστες στον Ισπανικό εμφύλιο: Το νέο βιβλίο του Γιάννη Παντελάκη – Προδημοσίευση

 

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ το βιβλίο του Γιάννη Παντελάκη: Los buenos antifascistas. Η ιστορία των ελλήνων εθελοντών του ισπανικού Εμφυλίου μέσα από τα άγνωστα αρχεία των Διεθνών Ταξιαρχιών.

 

Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ το βιβλίο του Γιάννη Παντελάκη: Los buenos antifascistas. Η ιστορία των ελλήνων εθελοντών του ισπανικού Εμφυλίου μέσα από τα άγνωστα αρχεία των Διεθνών Ταξιαρχιών. Πρόκειται για το δεύτερο βιβλίο του μετά το: Η χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας. 20+1 ιστορίες κιτρινισμού, που κυκλοφόρησε το 2018 από το ΘΕΜΕΛΙΟ.

 

Τελευταία χρόνια του Μεσοπολέμου. Ενώ το φάντασμα του φασισμού σκεπάζει πολλές χώρες της Ευρώπης, οι Ισπανοί αντιστέκονται στα σχέδια του στρατηγού Φράνκο που απειλεί τη Δημοκρατία τους. Τότε θα συμβεί κάτι εντυπωσιακό. Πολλές χιλιάδες άνθρωποι από πενήντα τρεις χώρες πηγαίνουν στην Ισπανία για να σταθούν πλάι στους Δημοκρατικούς. Θα πολεμήσουν μαζί τους και αρκετοί θα αφήσουν τις ζωές τους στην Ιβηρική. Ανάμεσά τους και μερικές εκατοντάδες Έλληνες και Κύπριοι που θα συμμετάσχουν σε αυτό το πρωτόγνωρο ραντεβού διεθνισμού και αλληλεγγύης.

 

Το βιβλίο ανοίγει τα άγνωστα αρχεία των Διεθνών Ταξιαρχιών του ισπανικού Εμφυλίου. Ποιοι ήταν, τι τους οδήγησε στην Ισπανία, γιατί πολέμησαν για τη Δημοκρατία μιας ξένης χώρας, ποιες ήταν οι πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές τους αναφορές, πόσοι άφησαν τις ζωές τους πολεμώντας σε μια χώρα που δεν ήταν η δική τους; Η ιστορία των ελλήνων εθελοντών, των buenos antifascistas, όπως τους χαρακτήριζαν συχνά οι Ισπανοί και αποτέλεσαν σημείο αναφοράς από τον Ernest Hemingway, καταγράφεται μέσα από την αφήγηση της Anastasia Tsackos Moratalla, μιας ογδοντάχρονης γυναίκας από το Albacete, στα νοτιοανατολικά της Ισπανίας:

 

«Είμαι κόρη μιας Ισπανίδας και ενός έλληνα brigadista, μέλους των Brigadas Internacionales, που πολέμησε τον ισπανικό εθνικισμό. Είχαν μια συναρπαστική ζωή και θέλω να σας μιλήσω γι’ αυτήν».

Το παραπάνω αποτελεί το Δελτίο Τύπου του εκδοτικού οίκου "Θεμέλιο",που το τελευταίο διάστημα έχει αναβαθμίσει πολύ τη δουλειά του. Πρόκειται για ένα από τα δελτία Τύπου που ναι μεν είναι πολύ καλογραμμένο, αλλά και που δύσκολα καταφέρνει να αποτυπώσει την ποιότητα του νέου βιβλίου του εκλεκτού συναδέλφου Γιάννη Παντελάκη. Ενός βιβλίου, για το οποίο ο συγγραφέας, όπως εξωδίκως πληροφορηθήκαμε, έκανε πολύμηνη δημοσιογραφική δουλειά, με ένα μοναδικό τελικό αποτέλεσμα.

 

Το iEidiseis προδημοσιεύει τον πρόλογο του βιβλίου, ο οποίος είναι συγκλονιστικός και μας προϊδεάζει για το τι θα διαβάσουμε στις …μέσα του σελίδες.

 

UN GRIEGO CURIOSO»(ΕΝΑΣ ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ)

 

ΜΕ ΛΕΝΕ Anastasia Tsackos Moratalla, όπως καταλαβαίνετε το πρώτο επώνυμό μου είναι ελληνικό. Νομίζω υπάρχουν αρκετοί με αυτό το επώνυμο στην Ελλάδα. Και το όνομα Anastasia από την Ελλάδα προέρχεται. Έτσι έλεγαν τη γιαγιά μου, τη μητέρα του πατέρα μου που ποτέ δεν γνώρισα. Η ιστορία του έλληνα πατέρα μου στην Ισπανία –και μ’ έναν τρόπο και η δική μου η ζωή– άρχισε τα πολύ δύσκολα χρόνια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Και ξεκίνησε με έναν μάλλον αστείο και σίγουρα παράδοξο τρόπο.

 

Άμεση ενημέρωση τώρα και στο Google News - Ακολουθήστε το iEidiseis.gr στο Google News

Το 1937, και ενώ ο εμφύλιος πόλεμος εδώ βρισκόταν σε εξέλιξη, ο πατέρας μου, που ήταν ένας από τους ξένους εθελοντές που πολεμούσαν στο πλευρό των ισπανών Δημοκρατικών, έτυχε να βρεθεί εδώ, στην plaza de Carretas – είναι η κεντρική πλατεία της πόλης του Albacete. Όπως όλοι οι ξένοι εθελοντές των Brigadas Internacionales, φόραγε τη στολή των brigadistas και τις στρατιωτικές αρβύλες που τους είχαν δώσει.

 

Στην πλατεία αυτή διατηρούσε ένα εργαστήριο και κατάστημα ο πατέρας της μητέρας μου, ο ισπανός παππούς μου. Λεγόταν Enrique Moratalla Ruescas. Ήταν μια οικογενειακή επιχείρηση στην οποία έφτιαχναν χειροποίητα παπούτσια, ανάμεσα σε αυτά και παπούτσια για τους αγρότες της περιοχής, κάτι σαν τις σημερινές αγροτικές γαλότσες, που χρησιμοποιούσαν για τις δουλειές τους στη γη.

 

Μία από εκείνες τις ημέρες που ο πατέρας μου βρισκόταν στην πόλη, πέρασε τυχαία μπροστά από αυτό το εργαστήριο του παππού. Στάθηκε στη βιτρίνα και κοίταζε στο εσωτερικό του με πολύ μεγάλη προσοχή και για αρκετή ώρα. Κάτι του έκανε μεγάλη εντύπωση σε αυτό που έβλεπε. Λίγο αργότερα πέρασε την είσοδο του εργαστηρίου, έμεινε λίγη ώρα και όταν βγήκε, είχε αγοράσει ένα ζευγάρι αγροτικές γαλότσες. Ήταν πολύ περίεργο αυτό που έκανε, ένας ξένος στρατιώτης που φόραγε στρατιωτικά άρβυλα αγόραζε γαλότσες από ένα εργαστήριο στο Albacete.

 

Δεν το έκανε μόνο μια φορά, και τις επόμενες ημέρες πήγαινε και αγόραζε αγροτικές γαλότσες από το εργαστήριο του παππού. Συνέβη τέσσερις-πέντε φορές, ίσως και περισσότερες. Όταν τον έβλεπαν οι σύντροφοί του brigadistas να βγαίνει από εκεί κρατώντας πάντα στα χέρια τις γαλότσες, τον ρώταγαν γιατί το κάνει, ήταν πραγματικά κάτι πολύ παράξενο. «Αφού έχεις τις στρατιωτικές αρβύλες, γιατί αγοράζεις τις γαλότσες;» Δεν τους έδινε απάντηση, απλά χαμογελούσε. Όταν αγόραζε τις γαλότσες, μετά πάντα πήγαινε και τις χάριζε σε αγρότες του Albacete! Οι ντόπιοι Ισπανοί αλλά και οι brigadistas, που τον έβλεπαν κάθε τόσο στην πλατεία να αγοράζει γαλότσες, σχολίαζαν πως είναι ένας περίεργος Έλληνας.

 

Ο πατέρας μου είχε έρθει στην Ισπανία εκείνα τα δύσκολα για μας χρόνια, γιατί ήταν ένας από τις πολλές χιλιάδες ξένους εθελοντές που πήραν μέρος στον Εμφύλιο. Νιώθω πολύ περήφανη γι’ αυτόν. Οι άνθρωποι σαν τον πατέρα μου έκαναν κάτι σπουδαίο, δεν νομίζω ότι η ιστορία έχει καταγράψει πολλά τέτοια παραδείγματα ηρωισμού, διεθνισμού και τόσο μεγάλης αλληλεγγύης. Χιλιάδες ξένοι από πολλές χώρες διάνυσαν χιλιάδες χιλιόμετρα για να έρθουν στην Ισπανία, να πολεμήσουν και να υπερασπιστούν τη Δημοκρατία μας, τη Δημοκρατία μιας ξένης γι’ αυτούς χώρας. Μιας χώρας που οι περισσότεροι δεν είχαν ξαναδεί ώς τότε.

 

Ίσως γνωρίζετε ότι το καλοκαίρι του 1936 μερικοί φασίστες ισπανοί στρατηγοί προσπάθησαν με τα όπλα να καταλάβουν την εξουσία που ώς τότε είχε η νόμιμη κυβέρνηση της χώρας, αυτή που είχαν εκλέξει οι πολίτες της Ισπανίας. Η κυβέρνηση και εκατομμύρια πολίτες αντέδρασαν και προσπάθησαν να αποτρέψουν το πραξικόπημα. Μετά από αυτά άρχισε ο εμφύλιος πόλεμος. Οι στρατηγοί, από τον πρώτο καιρό του πολέμου είχαν μεγάλη υποστήριξη, κυρίως από τους Χίτλερ και Μουσολίνι, οι οποίοι έστειλαν στην Ισπανία σκληρούς μισθοφόρους στρατιώτες και κυρίως σύγχρονο πολεμικό υλικό. Γερμανοί και Ιταλοί προχώρησαν σε μεγάλες βαρβαρότητες. Με τα αεροπλάνα τους βομβάρδιζαν ολόκληρες πόλεις, σκοτώνοντας πολλές χιλιάδες ανθρώπους. Θα έχετε διαβάσει για όλα αυτά τα εγκλήματα, σίγουρα το πιο γνωστό σε όλο τον κόσμο είναι η ισοπέδωση μιας ολόκληρης πόλης, της Guernica. Ένα φρικαλέο γεγονός που αποτυπώθηκε από τον Pablo Picasso σε ένα από τα πιο γνωστά έργα του.

Ο στρατός των Δημοκρατικών που υποστήριζε την κυβέρνηση και τη νομιμότητα είχε μόνο μια μικρή στρατιωτική βοήθεια από το εξωτερικό. Η πιο σημαντική και σπουδαία, κυρίως ηθική, στήριξη ήταν αυτή, προήλθε από αυτούς τους χιλιάδες ξένους εθελοντές απ’ όλο τον κόσμο. Άνθρωποι που δεν ήταν στρατιώτες, δεν ήταν μισθοφόροι, ήταν απλοί πολίτες που δε γνώριζαν από πολέμους. Τους έδωσαν ένα όπλο και αυτοί μπήκαν στις μάχες για να στηρίξουν τη Δημοκρατία μας.

 

 

 

Ο πατέρας μου ήρθε εδώ στην πόλη του Albacete για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 1936, περίπου τρεις μήνες από τότε που είχε αρχίσει ο εμφύλιος πόλεμος. Νομίζω πως ήρθε στα μέσα εκείνου του μήνα, αλλά δεν μπορώ να είμαι απόλυτα σίγουρη γι’ αυτό, όσα έχω μάθει για τον πατέρα μου προέρχονται κυρίως από διηγήσεις άλλων ανθρώπων που τον γνώρισαν και λίγα ακόμα από βιβλία που έχω διαβάσει και αφορούσαν γενικά τους brigadistas. Όσοι συναντήθηκαν μαζί του, έλεγαν πως ήταν ένας πάρα πολύ αισιόδοξος και χαρούμενος άνθρωπος, που κέρδιζε εύκολα και γρήγορα τη συμπάθεια των άλλων. Μια φορά εδώ, σε μια πλατεία της πόλης του Albacete, είχαν μαζευτεί πολλά μικρά παιδιά και έπαιζαν. Ο πατέρας μου τότε τα μάζεψε όλα στο σπίτι και τα κέρασε σοκολάτες και γλυκά. Αυτό έγινε στη διάρκεια του πολέμου. Το όνομα του πατέρα μου ήταν Jorge Tsackos, στα ελληνικά αυτό το όνομα νομίζω είναι Giorgos;

 

ΣΤΗΝ PLAZA DEL ALTOZANO, στο κέντρο της πόλης του Αlbacete, ένα μεγάλο γκριζοπράσινο άγαλμα θυμίζει στους επισκέπτες πως η περιοχή φημίζεται για τα περίφημα Cuchilleros, τα μαχαίρια που ύμνησε ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Λίγα μέτρα πιο μακριά, εκεί που η λεωφόρος Calle Marques de Molins στον αριθμό 1 συναντάει την πλατεία, στέκεται ένα από τα πιο εμβληματικά κτίρια της πόλης. Το Gran Hotel έχει ιστορία που ξεκινάει από το 1917, από τότε φιλοξένησε σημαντικούς πολιτικούς, ανώτερους στρατιωτικούς, μεγαλέμπορους, τουρίστες, ακριβούς παράνομους έρωτες. Συνεχίζει να το κάνει ώς τώρα.

 

Οι πιο ενδιαφέρουσες ημέρες του θα αρχίσουν να γράφονται νωρίς τον χειμώνα του 1936· τότε αποφασίστηκε πως πρέπει να αλλάξει χρήση. Το ξενοδοχείο επιτάσσεται από την κυβέρνηση της χώρας για να στεγάσει το στρατηγείο των Διεθνών Ταξιαρχιών (Brigadas Internacionales). Από την είσοδό του έχουν αρχίσει να μπαινοβγαίνουν καθημερινά εκατοντάδες παράξενοι ξένοι. Έχουν πάει ώς εκεί για έναν λόγο που στις μέρες μας μοιάζει αδιανόητος. Πιστεύουν ότι οι ισπανοί δημοκρατικοί πολίτες δεν θα πρέπει να μείνουν μόνοι τους απέναντι στους εθνικιστές στρατηγούς τους, ο πόλεμος εναντίον τους δεν είναι μόνο δική τους υπόθεση.

 

Για τα δύο περίπου χρόνια που θα ακολουθήσουν, πολλές χιλιάδες από αυτούς τους ξένους θα βρεθούν στο πλάι των δημοκρατικών της Ιβηρικής, σ’ έναν από τους πιο βίαιους και σκληρούς πολέμους που έχει να διηγηθεί η ιστορία. Έναν αδυσώπητο εμφύλιο που μοιάζει να δικαιώνει τον Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ όταν έγραφε ότι «ένας εμφύλιος πόλεμος δεν είναι πόλεμος, είναι αρρώστια».

 

Επισκέπτης του Gran Hotel είναι και ο Γιώργος Τσάκος. Φτάνοντας εκεί έχει ήδη κάνει ένα μεγάλο ταξίδι που άρχισε λίγες εβδομάδες νωρίτερα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Όταν θα τους αναφέρει το ονοματεπώνυμό του, τα ξένα χέρια που θα το γράψουν θα έχουν από μια διαφορετική ορθογραφική εκδοχή. Tsakos, Sakos, Tsacos, Tsackos κ.ά. Με αυτές τις παραλλαγές έχει καταγραφεί στα αρχεία του ισπανικού Εμφυλίου. Υπάρχει λόγος· η διοίκηση των Διεθνών Ταξιαρχιών είναι πολυεθνική.

 

Για το επώνυμό της, η Anastasia θα επιλέξει την τελευταία εκδοχή, μοιάζει περισσότερο ισπανική. Όπως και αν αναφέρεται στα κιτρινισμένα χαρτιά των αρχείων του εμφυλίου πολέμου, ο πατέρας της ήταν ο Γιώργος Τσάκος του Στυλιανού και της Αναστασίας.

 

Η επίταξη του Gran Hotel θα γίνει τον Οκτώβριο του 1936, ενώ ο πόλεμος έχει αρχίσει περίπου τρεις μήνες νωρίτερα. Στα δωμάτια του επιβλητικού ξενοδοχείου, μέσα σε πυκνά σύννεφα από καπνούς τσιγάρων και πούρων, κάποιοι μπαρουτοκαπνισμένοι επαναστάτες συζητάνε έντονα προσπαθώντας να συνεννοηθούν σε πολλές, διαφορετικές γλώσσες. Δεν είναι πάντα εύκολο. Αποφασίζουν για τη δημιουργία λόχων, ταγμάτων και ταξιαρχιών που θα στελεχωθούν από τους πολλούς νέους ξένους εθελοντές –και λιγότερες εθελόντριες– που σχεδόν καθημερινά φτάνουν στην πόλη. Οι Διεθνείς Ταξιαρχίες ετοιμάζονται να μπουν στον πόλεμο.

 

Αυτό που εκείνη την εποχή συμβαίνει στο άλλοτε ήσυχο Albacete είναι εντυπωσιακό. Οι ξένοι που φτάνουν εκεί, δηλώνοντας αποφασισμένοι να πολεμήσουν τους ισπανούς εθνικιστές, είναι πολλές χιλιάδες. Και έχουν ξεκινήσει από κάθε γωνιά της γης.

 

Καταγράφονται εθνικότητες από πενήντα τρεις χώρες. Η διοίκηση των Διεθνών Ταξιαρχιών έχει πολλούς λόγους για να είναι ικανοποιημένη από την ανταπόκριση αυτών των ξένων. Συχνά όμως μοιάζει επιφυλακτική μαζί τους. Αναρωτιέται αν όλοι αυτοί έχουν επιλέξει με ειλικρίνεια τη σωστή πλευρά του πολέμου. Φοβάται εισοδισμό πρακτόρων του εχθρού, και οι ανησυχίες είναι δικαιολογημένες. Οι υπηρεσίες κατασκοπίας των εθνικιστών ήδη βρίσκονται σε πλήρη δράση, πολλοί πράκτορες υποδύονται τους εθελοντές προσπαθώντας να παρεισφρήσουν στο στρατόπεδο των Δημοκρατικών.

 

Η διοίκηση των Δ.Τ. όμως έχει μια δεύτερη έγνοια, που συχνά μετατρέπεται σε ανησυχία. Σε ποιον πολιτικό Θεό πιστεύουν αυτοί οι εθελοντές που ήρθαν από κάθε γωνιά του πλανήτη; Πρέπει να το γνωρίζουν αυτό, και για να βεβαιωθούν ελέγχουν με προσεκτική ευλάβεια τα στοιχεία και χαρακτηριστικά τους. Ζητάνε να μάθουν εξαιρετικά πολλές λεπτομέρειες για τη ζωή που είχαν ώς τότε. Ουσιαστικά αναζητούν από τους ξένους ιδεολογική «καθαρότητα» και, αν αυτό δεν συμβαίνει, τουλάχιστον να γνωρίζουν την ακριβή πολιτική και κομματική τους ταυτότητα. Η πρωτοβουλία για τη δημιουργία των Διεθνών Ταξιαρχιών ανήκει στη Διεθνή των Κομμουνιστικών Κομμάτων· ο έλεγχος και η επιρροή πρέπει να μείνουν σ’ αυτήν.

 

Μερικές ημέρες νωρίτερα, πριν οι ξένοι που θέλουν να ενταχθούν στις Διεθνείς Ταξιαρχίες φτάσουν στην Ισπανία, έχουν ήδη περάσει έναν πρώτο σχετικό έλεγχο στο Παρίσι, ιδιαίτερα όσοι δεν είναι μέλη στα Κομμουνιστικά Κόμματα των χωρών τους. Έχουν συναντηθεί με έναν εκπρόσωπο της N.K.V.D. σ’ ένα μικρό ξενοδοχείο στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα. Αυτό δεν αρκεί, ένας δεύτερος έλεγχος στο Αlbacete θεωρείται επιβεβλημένος. Η διοίκηση των Διεθνών Ταξιαρχιών ζητάει εξαντλητικά πολλές πληροφορίες από κάθε έναν. Ποιος είναι, από πού έρχεται, σε ποιο κόμμα ανήκε, αν είχε υποπέσει σε κομματικά παραπτώματα, ποια πολιτικά βιβλία έχει διαβάσει ώς τότε στη ζωή του. Ακόμα και αυτό.

 

Εκείνο που ουσιαστικά θέλουν να μάθουν για τους ξένους είναι αν υιοθετούν –και σε ποιο βαθμό– σκέψεις, λογικές και πρακτικές που εφαρμόζει ο πιο χαρακτηριστικός εκπρόσωπος του ορθόδοξου κομμουνισμού της ταραγμένης εκείνης εποχής. Λέγεται Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν, παράφραση του ονοματεπώνυμου του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι, που έχει φτάσει στο ανώτατο αξίωμα της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Τζουγκασβίλι, γιος ενός φτωχού και αυταρχικού τσαγκάρη και μιας πλύστρας από την πόλη Γκόρι της Γεωργίας, με σπουδές στη Θεολογική σχολή της Τιφλίδας, απ’ όπου τον απέβαλαν, έχει ήδη συμπληρώσει δεκατέσσερα χρόνια στην ηγεσία του ΚΚΣΕ. Είναι πανίσχυρος και μόλις έχουν αρχίσει οι περίφημες δίκες της Μόσχας που έχουν σκοπό την εκκαθάριση εσωτερικών «εχθρών» στο κόμμα. Όσων έχουν απομείνει.

 

Ο τελικός λόγος για όσα συμβαίνουν στις Διεθνείς Ταξιαρχίες στο Albacete ανήκει σ’ έναν κοντόχοντρο άνδρα με λευκό μουστάκι και προγούλι, που φοράει έναν τεράστιο μπερέ. Λέγεται Αντρέ Μαρτί (André Marty) και δεν πρόκειται για οποιονδήποτε Γάλλο.

 

Είναι ένας πρώην ανώτερος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού που είχε φυλακιστεί για την αντιμιλιταριστική του δράση. Μερικά χρόνια νωρίτερα, με άλλους γάλλους αξιωματικούς είχαν αρνηθεί να εμπλακούν σε πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον της επαναστατικής εργατικής τάξης της Ρωσίας. Τους συνέλαβαν και τους φυλάκισαν.

 

Τον Οκτώβριο του 1936 ο Αντρέ Μαρτί είναι μέλος της γραμματείας της Τρίτης Κομμουνιστικής Διεθνούς και μόλις έχει οριστεί διοικητής των Διεθνών Ταξιαρχιών. Με τους Ιταλούς Λουίτζι Λόγκο (Luigi Longo - γενικός επιθεωρητής των Δ.Τ., γνωστός και ως «Γκάλο») και Τζουζέπε ντι Βιτόριο (Giuseppe Di Vittorio - ανώτατος πολιτικός κομισάριος των Δ.Τ., με το προσωνύμιο «Νικολέτι») είναι αυτοί που ελέγχουν, οργανώνουν και κατευθύνουν τις μονάδες των ξένων εθελοντών που έχουν ενταχθεί στις Διεθνείς Ταξιαρχίες. 

Βασίλης Σκουρής

 

 

Η ζωή μου με τον Ζαχ

 

γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης

 

Για τον Νίκο Ζαχαριάδη θα μπορούσα να σας γράψω πολλά, αλλά σίγουρα δεν θα σας τα έλεγα όλα. Ίσως δοκίμαζα ένα θεατρικό. Περάσαμε, άλλωστε, δύο χρόνια ως συγκάτοικοι. Εγώ στον πέμπτο, αυτός στον τέταρτο. Σε μία πολυκατοικία που, τον περισσότερο καιρό, ήμασταν μόνο οι δυο μας. Μου έλεγε ότι είμαστε σαν το «Παράξενο ζευγάρι», ο Τζακ Λέμον και ο Γουόλτερ Ματάου. Μπα, ήμασταν πιο παράξενοι. Αστείοι. Ενίοτε και γελοίοι. Γεννημένοι την ίδια χρονιά. Με ένα μπουκάλι Jameson, πατατάκια, γραβιέρα και να βλέπουμε James Bond. Πρωτοχρονιά του ‘18 κόψαμε μία βασιλόπιτα στη μέση. Κανένας μας δεν βρήκε το φλουρί. Μείναμε ως το ξημέρωμα καπνίζοντας πούρα, να ακούμε έναν δίσκο με μπαλάντες του Rod Stewart. Νομίζω ήταν ο αγαπημένος του δίσκος.

Αναπόφευκτα κάναμε και γελοία πράγματα. Πήγαμε, ας πούμε, στο καζίνο για να βγάλουμε το μπάτζετ ενός πάρτι που θέλαμε να κάνουμε -μη ρωτάτε τι έγινε στην Πάρνηθα, δεν θέλω να το θυμάμαι. Kατεβαίναμε για ποτό στο Au Revoir στην Πατησίων και, δεν ξέρω πώς, ο κλήρος έπεφτε πάντα σε μένα για να μείνω στο ένα ποτό και να οδηγήσω στην επιστροφή. Μου έφτιαχνε ένα σάντουιτς που, κατά τους ισχυρισμούς του, ήταν ίδιο με εκείνο που σερβιρίστηκε στην ενθρόνιση της Ελισάβετ. Δεν κάθισα να το διασταυρώσω ποτέ, δεν ήμουν χαζός να χάσω τη λιχουδιά. Μαγειρεύαμε χταπόδι και βρωμούσε το σύμπαν, έλεγα θα μας την πέσει η Greenpeace. Και τον παρακολουθούσα να επιδίδεται σε κατασκευές και μερεμέτια. Ήταν καλός σε αυτό. «Δεν γίνεται, αγόρι μου, να μας νικήσει μία βίδα. Θα τη νικήσουμε εμείς». Το masterpiece του ήταν ένα τραπέζι αποτελούμενο από δύο παλέτες για ξύλα που κατασκεύασε για το φοιτητικό σπίτι του γιου μου. Και μία μέρα ξεκίνησε να ζωγραφίζει ανθρωπάκια σε ένα καβαλέτο που τοποθέτησε στην κουζίνα.

 

 

 

Με τον Ζαχ (έτσι τον έλεγα ή απλά «ρε μαλάκα») συχνά βάζαμε στη μέση μία ιδέα για τσιμπολόγημα. Να κάνουμε τηλεοπτική εκπομπή. Λέγαμε, βέβαια, ότι η εικόνα θα ήταν άθλια με δύο καραφλούς, μαυριδερούς μεσήλικες, αλλά σκεφτόμασταν ότι μπορεί το concept να δούλευε. Μπα, δεν μας ήθελε κανείς. Να γράψουμε ένα βαριετέ show -του είχε κολλήσει μία ιδέα με κάτι τύπους που ζουν σε χαρτόνια, εμένα δεν τρέλαινε, αλλά πήγαινα πάσο για να δω τι θα βγει. Έχουμε γράψει κάτι νούμερα Επιθεώρησης, αλλά ποιος ξέρει πού είναι, τα χάσαμε.

Συχνά δουλεύαμε μαζί στο γραφείο του, όπως δύο φοιτητές που, υποτίθεται, διαβάζουν παρέα. Και ο ένας ζητούσε από τον άλλον σπρώξιμο για ξεκόλλημα. Κάποιες φορές αλλάζαμε τους υπολογιστές. Γράψε το δικό μου να γράψω το δικό σου. Εγώ δεν κατάφερα να γράψω ούτε μία «μούφα». Και εκείνος τις περισσότερες φορές «κατέστρεφε» το δικό μου κείμενο βάζοντας μέσα τρολιές. Το μυαλό του Ζαχ εξέπεμπε σε άλλες συχνότητες, πιο ψηλές για τις συμβατικές μου κεραίες. Πίστευε ότι τα κείμενα του δεν έχουν το παραμικρό συναίσθημα. Του εξηγούσα ότι αυτό που κάνει δεν χρειάζεται να διεγείρει το συναίσθημα, αλλά τη σκέψη, φωτίζει τη γελοία πλευρά των πραγμάτων. Δεν του έφτανε. Στο τέλος όμως συμφωνούσε μαζί μου. «Δεν υπάρχει λόγος να γράφεις κάτι σοβαρό. Αν το κάνεις, πρέπει να έχει θυμό. Τα πράγματα είναι κατά βάση γελοία.»

 

 

 

Έχουμε κάνει απίστευτες κουβέντες οι δυο μας. Κρίμα που δεν κρατήσαμε ούτε λέξη. Γύρω από τη σόμπα να συζητάμε πώς χτίζεις ένα αστείο, προσπαθώντας να κωδικοποιήσουμε το χιούμορ -είχε κάνει και μία, ας πούμε, μελέτη πάνω στο εβραϊκό χιούμορ. Του άρεσε επίσης να αναλύει την αρχιτεκτονική των σεναρίων. Διότι, υποτίθεται, κάποια στιγμή θα γράφαμε και κανένα σενάριο να βρίσκεται. Εκεί που απέτυχε οικτρά ήταν στην προσπάθεια του να με πείσει ότι το Breaking Bad μπορούσε να σταθεί και ως κωμική σειρά. Όταν η κουβέντα έφτανε εκεί, ανέβαινα σπίτι μου για ύπνο. Αυτός κοιμόταν λίγο. Θα σηκωνόταν στις 07:00 για να πάει να πάρει τον γιο του, τον Ντέιβιντ, να τον πάει σχολείο. Ένα απόγευμα τον πήγα στο νοσοκομείο. Με πόνους στο στήθος. «Αγχος και κάπνισμα» του είπαν. Είχε φοβηθεί...

Γνωριστήκαμε το 2009. Με ραντεβού. Έξω από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο Χαλάνδρι. Μας το κανόνισε η Ελίζα, η μητέρα του γιου του. Ήταν, περίπου, σαν προξενιό. Και ξεκινήσαμε να συχνάζουμε σε ένα παρακμιακό μπαρ στην πλατεία του Χαλανδρίου. Το μπαρ έκλεισε. Λογικό. Ήμασταν οι μοναδικοί πελάτες. Και από τότε τα πράγματα μας έφερναν μαζί. Στο Protagon, στην Athens Voice, στον Best, στον Φιλελεύθερο και σε ένα ραδιόφωνο που δεν θυμάται κανείς, όπου κάναμε τρίωρη εκπομπή για δύο μήνες. Εγώ βέβαια ήμουν μεγάλος fan του. Όχι από τις «Απορίες του ζαλισμένου Αθηναίου» που δεν με αφορούσαν και τόσο γιατί δεν είμαι και Αθηναίος. Αλλά από τα κείμενα του στο lifestyle περιβάλλον και τη δουλειά του στο Big Fish, στο περιοδικό του Πρώτου Θέματος. Και μετά στον Φιλελεύθερο, όταν δημιούργησε αυτό το «κάτι σαν φωτορομάντσο», έδειξε ότι δεν ήταν, απλώς, μπροστά. Ήταν αλλού. Ο Ζαχ ήταν ένας από τους πιο ευφυείς και χαρισματικούς ανθρώπους που γνώρισα στη ζωή μου. Ανεξάντλητος. Με τόσο βάθος που, αν τα κατάφερνες να καταδυθείς ως εκεί κάτω, θα έπρεπε να έρθεις αντιμέτωπος με τα σκοτάδια του. Τον θαύμαζα και τον αγαπούσα. Τελευταία η ζωή του έπαιρνε μία όμορφη στροφή. Και είχαμε χαθεί κάπως. Λες και ήθελε να το κάνει πιο εύκολο. Δεν τα κατάφερε.

(Η φωτογραφία από ένα ταξίδι μας στη Σύρο)

πηγή

Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή ο εμπνευστής του Εθνικού Συστήματος Υγείας και ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑ.ΣΟ.Κ Γιώργος Γεννηματάς.!

 

Έλληνας πολιτικός, ιδρυτικό μέλος και ηγετικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Υπήρξε εμπνευστής του Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ).

 

Ο Γεώργιος Γεννηματάς γεννήθηκε στην Αθήνα στις 30 Ιουνίου 1939. Πατέρας του ήταν ο Μανιάτης Θεόδωρος Γεννηματάς, δικηγόρος και οικονομολόγος, που διετέλεσε γενικός διευθυντής της UNRRA (ανθρωπιστικής οργάνωσης του ΟΗΕ) στην Ελλάδα, σύμβουλος της Αμερικανικής Οικονομικής Αποστολής και αργότερα της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Ελλάδα. Αδελφός του πατέρα του ήταν ο αντιστράτηγος και αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού επί κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου, Ιωάννης Γεννηματάς. Από τη μητέρα του, Φωτεινή, ήταν δισεγγονός του μεγάλου ευεργέτη της Σύμης και της Δωδεκανήσου, Γεωργίου Νικήτα Πετρίδη.

 

 

Μαθήτευσε στο Α’ Γυμνάσιο της Πλάκας και στη συνέχεια σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, όπου ανέπτυξε σημαντική φοιτητική συνδικαλιστική δράση, οργανώνοντας πολλές διαδηλώσεις για την Κύπρο. Υπηρέτησε στο Πολεμικό Ναυτικό ως σημαιοφόρος. Στη διάρκεια της θητείας του (1962), ασθένησε σοβαρά και διαγνώσθηκε με τη νόσο του Άντισον (Addison), από την οποία έπασχε και ο πρόεδρος Τζον Κένεντι.

 

 

Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του και των στρατιωτικών του υποχρεώσεων, ίδρυσε και διηύθυνε την εταιρεία μελετών και κατασκευών «Αρχιτεχνική ΕΠΕ». Επίσης, διετέλεσε στέλεχος της Αγροτικής Τράπεζας στη Διεύθυνση Τεχνικών Έργων έως το 1981, οπότε και παραιτήθηκε, έπειτα από 17 χρόνια. Πολλές γεωργικές βιομηχανίες έχουν την υπογραφή του στις κατασκευαστικές μελέτες τους, όπως το εργοστάσιο της Νεστλέ στο Πλατύ Ημαθίας, η Ελαιουργική στον Ασπρόπυργο, κτίσματα της Ένωσης Πεζών στην Κρήτη και άλλα. Όταν επετράπη ο συνδικαλισμός από τη δικτατορία, συμμετείχε σε συνδικαλιστικές ενώσεις μηχανικών και από το 1974 ως το 1978 διετέλεσε πρόεδρος του Συλλόγου Πολιτικών Μηχανικών Ελλάδας.

Έγινε μέλος του ΠΑΣΟΚ από τη σύστασή του και ήταν υποψήφιος Α’ Περιφέρειας Αθηνών στις βουλευτικές εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974. Από το 1975 ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και στη συνέχεια του Εκτελεστικού Γραφείου του ΠΑΣΟΚ. Ο Γεννηματάς διακρινόταν για τα οργανωτικά του προσόντα και η επιρροή του στον κομματικό μηχανισμό και στη Νεολαία ΠΑΣΟΚ ήταν μεγαλύτερη κάθε άλλου στελέχους.

 

 

Μετά τη διαγραφή των μελών της Δημοκρατικής Άμυνας, ο Γιώργος Γεννηματάς έγινε ένα από τα μέλη της λεγόμενης «Τρόικας» (Τσοχατζόπουλος - Γεννηματάς - Λαλιώτης) που εξέφραζε και εκπροσωπούσε τον πρόεδρο σε όλα τα κεντρικά και περιφερειακά όργανα, και σε όλα τα επίπεδα του κόμματος. Έκτοτε, η καριέρα του, όπως και των Άκη Τσοχατζόπουλου και Κώστα Λαλιώτη, ήταν μετεωρική.

 

 

Ο Γεώργιος Γεννηματάς με την κόρη του Φώφη

Από το 1981 εκλεγόταν βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, αρχικά Επικρατείας, κατόπιν βουλευτής Μεσσηνίας (με τη λίστα, 1985) και, στη συνέχεια, Α’ Περιφέρειας Αθηνών (πρώτος σε σταυρούς, από το 1989 διαρκώς). Διετέλεσε Υπουργός Εσωτερικών (21 Οκτωβρίου 1981 - 17 Ιανουαρίου 1984), Υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων (21 Σεπτεμβρίου 1984 - 5 Ιουνίου 1985), Υπουργός Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων (5 Ιουνίου 1985 - 5 Φεβρουαρίου 1987) και Υπουργός Εργασίας (23 Σεπτεμβρίου 1987 - 2 Ιουλίου 1989). Ήταν κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ από τον Απρίλιο του 1989.

Στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα ήταν Υπουργός Εθνικής Οικονομίας (23 Νοεμβρίου 1989 - 13 Φεβρουαρίου 1990). Στις εκλογές της 10ης Οκτωβρίου 1993 εξελέγη πρώτος στην περιφέρεια Α’ Αθηνών και ορκίστηκε ξανά Υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών (13 Οκτωβρίου 1993 - 25 Φεβρουαρίου 1994).

  

Επί της θητείας του στο Υπουργείο Εσωτερικών αναγνωρίστηκε η Εθνική Αντίσταση, ενώ το ηλικιακό όριο του εκλέγειν κατέβηκε από τα 21 χρόνια στα 18. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στο Υπουργείο Υγείας επέφερε τομή στη δημόσια υγεία με την καθιέρωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ) με τον νόμο 1397/83.

 

Τον Ιανουάριο του 1992, με αφορμή ένα κρυολόγημα υποβλήθηκε σε εξετάσεις και λίγες ημέρες αργότερα ο ίδιος ανακοίνωσε στους δημοσιογράφους ότι πάσχει από καρκίνο, λέγοντας: «Υπάρχουν μερικές στιγμές που το συναίσθημα ξεχειλίζει, δεν είμαι από μάρμαρο. Είναι γνωστό ότι έχω καρκίνο, αλλά θα προσπαθήσω». Τον Απρίλιο του 1992 υποβλήθηκε σε εγχείρηση στη Νέα Υόρκη, το ίδιο διάστημα που η σύζυγός του υποβάλλονταν σε θεραπευτική αγωγή για την ίδια ασθένεια.

 

Ο Γιώργος Γεννηματάς πέθανε στην Αθήνα στις 25 Απριλίου 1994. Η σύζυγός του Κάκια Βέργου είχε φύγει από τη ζωή έξι μήνες νωρίτερα. Μαζί από τα εφηβικά τους χρόνια απέκτησαν δύο κόρες, τη Φώφη, νυν πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, και τη Μαίρη. Για να τιμηθεί το έργο του Γιώργου Γεννηματά στον τομέα της δημόσιας υγείας, πολλά νοσηλευτικά ιδρύματα στην Ελλάδα φέρουν το όνομά του.

 

 

πηγή 

 

Το νέο σκάνδαλο του ακαταδίωκτου: Προστατεύουν δικούς τους, προσβάλλουν τους επιστήμονες

  

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Ολες οι κυβερνήσεις έχουν παράσχει, κατά καιρούς, ασυλία σε δικούς τους ανθρώπους που πήραν επίμαχες αποφάσεις. Αλλά και σε άλλους, για παράδειγμα τραπεζίτες, που πήραν σκανδαλώδεις αποφάσεις, ευνοϊκές για τα κόμματά τους. Σήμερα το παζλ ολοκληρώνεται με μια ακόμα σκανδαλώδη διάταξη, που προστατεύει όσους διαχειρίζονται την πανδημία(και είναι λάθος να νομίζουμε ότι αυτοί είναι μόνον οι λοιμωξιολόγοι).

 

Η σκανδαλώδης διάταξη που ήδη ψηφίστηκε αφορά, εκτός από την επιτροπή των λοιμωξιολόγων, την επιτροπή για την προστασία της δημόσιας υγείας(στην οποία μετέχουν μόνο κυβερνητικά στελέχη)και την επιτροπή για τους εμβολιασμούς.

 

Η επικέντρωση στους λοιμωξιολόγους δίνει άλλοθι στην κυβέρνηση, για να υποστηρίξει ότι διασφαλίζει "την ευθυκρισία  και την ανεξαρτησία των μελών της Επιτροπής", όπως είπε, παραπλανητικά, ο υφυπουργός Κοντοζαμάνης. Διότι οι λοιμωξιολόγοι εισηγούνται, δεν παίρνουν αποφάσεις. Αποφάσεις παίρνουν οι υπουργοί, οι γενικοί γραμματείς και άλλοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι.

Επομένως, η σκανδαλώδης διάταξη δεν προστατεύει  γιατρούς, όπως παραπλανητικά διοχετεύεται, αλλά πρωτίστως κυβερνητικά στελέχη.  Ετσι, αν χρειαστεί να διερευνηθούν, για παράδειγμα,  τα στοιχεία του ΕΟΔΥ(πριν από μήνες το φιλοκυβερνητικό  "Βήμα"  είχε γράψει για  διπλές καταγραφές),  δεν θα μπορεί να κληθεί ούτε κάν για εξέταση ο πρόεδρος του Οργανισμού.  Δεν μιλάμε για  καταλογισμό ευθυνών και άσκηση δίωξης, αυτά αποκλείονται. Ούτε κάν να κληθεί ως μάρτυρας δεν επιτρέπεται.

 

 

Δεύτερο παράδειγμα: Οταν άρχισαν οι έμβολιασμοί, έγιναν καταγγελίες ότι σε νοσοκομεία εμβολιάστηκαν παράτυπα, εκτός σειράς, κυβερνητικοί παράγοντες ή συγγενείς τους. Ηδη έχει διαταχθεί  εισαγγελική έρευνα. Αν προκύψουν ευθύνες, δεν θα μπορούν να κληθούν ούτε ως μάρτυρες τα μέλη της επιτροπής.

 

Τρίτο παράδειγμα: ας υποθέσουμε ότι κάποιος βουλευτής πληροφορείται  παράνομες αποφάσεις στη διαχείριση τα πανδημίας και αποφασίζεται να συσταθεί Επιτροπή  της Βουλής για να τις διερευνήσει. Ε, λοιπόν, η Βουλή δεν θα μπορεί να  καλέσει μέλη των τριών Επιτροπών,  στα οποία η σκανδαλώδης σημερινή διάταξη παρέχει ασυλία. Δηλαδή, η Βουλή δεν θα μπορεί να εξετάσει ούτε ένα γενικό γραμματέα, ο οποίος έχει την ευθύνη για τη διαχείριση της πανδημία, αλλά ούτε και έναν επιστήμονα, ο οποίος, ενδεχομένως, θα μπορούσε να βοηθήσει την έρευνα.

 

 Πρόκειται για απόφαση η οποία:

 

. Προκαλεί το κοινό αίσθημα. Διότι, σε αυτές τις περιπτώσεις,  δεν θα έχουμε "διατύπωση γνώμης" ούτε "ψήφο κατά την άσκηση των καθηκόντων τους", όπως παραπλανητικά αναφέρεται στη  σκανδαλώδη διάταξη. Θα έχουμε συγκάλυψη πιθανών ευθυνών, αφού απαγορεύεται με νόμο να διερευνηθούν.

 

Προσβάλλει τους γιατρούς-μέλη της επιτροπής λοιμωξιολόγων, αφού τους θεωρεί προκαταβολικά πιθανούς υπόπτους για συμμετοχή σε παράνομες πράξεις.  Είναι απαράδεκτο να μην επιτρέπεται σε επιστήμονες με καθοριστική συμβολή στις αποφάσεις για την πανδημία να δώσουν έστω εξηγήσεις, αν χρειαστεί.

 

Ο ισχυρισμός ότι η σκανδαλώδης διάταξη προστατεύει την ανεξαρτησία των επιστημόνων είναι παραπλανητικός. Προστατεύει κυβερνητικούς παράγοντες, όπως το 2013 παρόμοια διάταξη απάλλαξε από κάθε ευθύνη τραπεζίτες που είχαν δώσει χαριστικά δάνεια  εκατοντάδων εκατομμυρίων στα τότε κυβερνητικά κόμματα.

 

Τα  πρόσωπα που αναλαμβάνουν δημόσιες θέσεις και εισηγούνται ή παίρνουν αποφάσεις γνωρίζουν ότι αναλαμβάνουν και το ρίσκο. Αν φοβούνται δεν αναλαμβάνουν. Οι σκανδαλώδεις  διατάξεις που θεσπίζουν ακαταδίωκτο προσβάλλουν  τους επιστήμονες, διότι τους εμφανίζει να επιδιώκουν προστασία. Και αυτό δεν είναι προς τιμήν τους.

 

 Ο Αγγλος συγγραφέας Σάμιουελ Τζόνσον το είχε πει έτσι: "Αυτός που δέχεται προστασία δηλώνει  υποταγή".       

Μήπως τσιμέντωσαν την Ακρόπολη για την πασαρέλα του Dior;

 

του Ανδρέα Κοσιάρη

 

Το πρωί της Παρασκευής 23 Απριλίου, ο γαλλικός οίκος μόδας Christian Dior ανακοίνωσε πως θα πραγματοποιήσει την παρουσίαση της ενδιάμεσης κολλεξιόν του για το 2022 στην Αθήνα, στις 17 Ιουνίου 2021.

 

Αν και δεν έχει υπάρξει μέχρι στιγμής διευκρίνηση για την ακριβή τοποθεσία της παρουσίασης, από το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων μαθαίνουμε πως ο οίκος «θα αποδώσει φόρο τιμής στην εμβληματική φωτογράφιση στην Ακρόπολη πριν από 70 χρόνια». Ελληνικά μέσα αναπαράγουν την είδηση ως «Είναι επίσημο: Ο οίκος Dior θα παρουσιάσει την συλλογή του στην Ακρόπολη τον Ιούνιο» [sic].

 

Η είδηση όπως παρουσιάστηκε στον ιστότοπο πρώην ιδιοκτησίας της συζύγου του υπουργού Υγείας.

Αν και η αξιοπιστία του συμπεράσματος των ελληνικών ΜΜΕ ελέγχεται, είναι ίσως λογικό να υποθέσει κανείς ότι δεδομένης της φωτογράφισης στην Ακρόπολη το 1951, ο οίκος μόδας θα επιθυμήσει με τον «φόρο τιμής» μια αναπαραγωγή της στην ίδια τοποθεσία.

 

Κι εδώ έρχονται τα ερωτηματικά για την περιβόητη τσιμεντόστρωση της υπουργού Μενδώνη στον βράχο της Ακρόπολης, που υποτίθεται έγινε για τη διευκόλυνση πρόσβασης των ΑμΕΑ στο μνημείο.

 

Έπειτα από πρόσφατο ατύχημα ατόμου με αναπηρία στον χώρο της Ακρόπολης, πληροφορούμαστε από τον συνοδό του πως και οι τσιμεντοστρωμένες διαδρομές είναι ακατάλληλες για περιήγηση ανθρώπων με αμαξίδιο, λόγω της κλίσης τους.

 

Μήπως λοιπόν το τσιμέντωμα, που σύμφωνα με πολλούς αρχιτέκτονες και αρχαιολόγους, αποτέλεσε πράξη βανδαλισμού, «βίαιη αντιπαράθεση με τον ίδιο τον βράχο και τα μνημεία», δεν έγινε για τη διευκόλυνση ΑμΕΑ, αλλά για τη διευκόλυνση εμπορικών δραστηριοτήτων, όπως η πασαρέλα του οίκου Dior;

 

Μήπως εργαλειοποιήθηκαν — για τουλάχιστον άλλη μία φορά μετά την υποψηφιότητα Κυμπουρόπουλου — οι άνθρωποι με αναπηρίες, για να περάσει «αναίμακτα» μια μεγαλειώδης επιχείρηση εμπορευματοποίησης του βράχου της Ακρόπολης;

 

Μία «έκδοσή» του σε ιδιωτικά συμφέροντα, που θα εκμεταλλευτούν ευκολότερα την αίγλη και τη φήμη του, στις φρεσκοτσιμεντωμένες του διαδρομές;

  

Στα mall δεν κολλάει..

 

Από σήμερα ανοίγουν τα εμπορικά κέντρα και τα εκπτωτικά χωριά, σε όλη την επικράτεια. Με τη διαδικασία καθορισμού ραντεβού για αγορά εντός καταστήματος (click inside)  θα ξεκινήσουν και πάλι να λειτουργούν και οι εμπορικές επιχειρήσεις στις περιφερειακές ενότητες Θεσσαλονίκης και Κοζάνης. Επίσης, από αύριο, Σάββατο 24 Απριλίου στις περιοχές πολύ αυξημένου κινδύνου επαναλειτουργούν και οι επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών αισθητικής.

 

Αυτή είναι η είδηση από την ενημέρωση της κυβέρνησης (παρακάτω οι κανόνες για τα εμπορικά χέρια, τα εκπτωτικά χωριά και τα κέντρα αισθητικής).

 

Ας δούμε, λοιπόν, τώρα το θέμα με επιστρατεύοντας την κοινή λογική. Η κυβέρνηση με τις παλινωδίες της και την εξυπηρέτηση συμφερόντων έχει φέρει τον κόσμο εκτός εαυτού (διαβάστε: Πλατείες και ΜΕΘ, κυβερνητική νοσηρότητα και κοινωνική ψυχολογία). Οι κύριοι υπουργοί, αφού έταζαν Πάσχα στο χωριό κι έχουν εκπονήσει ένα αντιφατικό σχέδιο ανοίγματος, μας… ενημερώνουν, με λίγα λόγια, ότι στα mall (ο κορωνοϊός) δεν κολλάει…

 

Τώρα, γιατί κολλάει στην εστίαση που θα ανοίξει αργότερα (3 Μαΐου) που αντικειμενικά είναι πιο οργανωμένα τα πράγματα, για τα μέτρα προστασίας, είναι ανεξήγητο… Ή μήπως δεν αντιλαμβανόμαστε (υπήρχε και η εμπειρία των Χριστουγέννων) ότι στα mall (αντικειμενικό είναι από τον τρόπο κατασκευής τους, αφού είναι φτιαγμένα για να εξυπηρετούν μαζικά) δεν είναι ίδια η κατάσταση με το λιανεμπόριο; Ή μήπως δεν καταλαβαίνουμε ότι π.χ στην εστίαση η δυνατότητα οργάνωσης είναι πιο λειτουργική;

 

Ψιλά γράμματα; Καθόλου. Η κυβέρνηση συνεχίζει να δρα σύμφωνα και ανεύθυνα και σύμφωνα με την ικανοποίηση οικονομικών συμφερόντων, ακόμα κι αν αυτό συγκρούεται με την κοινή λογική.

 

Κι ακόμα η διαχείριση του τουρισμού έρχεται. Μας έχει προϊδεάσει όμως η κυρία Βούλτεψη («Πάντοτε θα κάνουμε κάποια θυσία, γιατί ο τουρίστας φέρνει χρήματα») για το κριτήριο της κυβέρνησης. Το είδαμε, άλλωστε και πέρσι το καλοκαίρι όταν αύξανε την πληρότητα στα πλοία κατόπιν εντολών εφοπλιστών κι έκανε τα στραβά μάτια στους μεγαλοξενοδόχους για την τήρηση των μέτρων.

 

Το γεγονός, φυσικά, πως όλα αυτά φαίνονται με γυμνό μάτι δεν σημαίνει ότι δεν παραμένουν επικίνδυνα για τη δημόσια υγεία, σε μια περίοδο που η πανδημία είναι σε έξαρση (πάνω από 800 οι διασωληνωμένοι σταθερά, χιλιάδες κρούσματα καθημερινά και δυστυχώς δεκάδες νεκροί καθημερινά) και τα νοσοκομεία βρίσκονται σε τραγική κατάσταση, νοσηλεύοντας διασωληνωμένους εκτός ΜΕΘ. Βέβαια, χρόνος και χρήμα για νέα δωράκια στους κλινικάρχες υπάρχει…

 

Οι κανόνες λειτουργίας για  εμπορικά κέντρα και τα εκπτωτικά χωριά, κέντρα αισθητικής

Οι κανόνες για εμπορικά κέντρα και εκπτωτικά χωριά από αύριο, 24 Απριλίου, με τις μεθόδους click inside και click away έχουν ως εξής:

 

– Για την μετάβαση σε εμπορικό κατάστημα είναι υποχρεωτική η αποστολή SMS στο 13032 «Μετακίνηση σε εν λειτουργία εμπορικό κατάστημα με όριο τριών ωρών» ή με την συμπλήρωση του εντύπου-βεβαίωσης κίνησης ή με την συμπλήρωση χειρόγραφης βεβαίωσης κίνησης καθώς και το αποδεικτικό καθορισμού του ραντεβού από την επιχείρηση.

 

– Ο καταναλωτής οφείλει να διατηρεί το μήνυμα που έχει αποστείλει στο 13032, προκειμένου να αποδεικνύεται η ώρα αποστολής και έγκρισης της μετακίνησης του.

 

– Ωράριο λειτουργίας (προαιρετικό) από 7:00 π.μ. έως 8:30 μ.μ. τις καθημερινές, με εξαίρεση την Μ. Παρασκευή από 1:00 μ.μ. έως 7:00 μ.μ και το Μ. Σάββατο 7:00 π.μ έως 6:00 μ.μ

 

– Υποχρεωτική η πραγματοποίηση αυτοδιαγνωστικού τεστ (self test) μία (1) φορά την εβδομάδα για εργαζόμενους και επιχειρηματίες.

 

– Μέγιστος επιτρεπόμενος αριθμός εντός των καταστημάτων: ένας (1) πελάτης για κάθε 25 τ.μ..

 

– Μέγιστος επιτρεπόμενος αριθμός πελατών εντός των κοινόχρηστων χώρων των εμπορικών κέντρων (malls), εκπτωτικών χωριών, ορίζεται ως εξής: ένας πελάτης για κάθε 10 τ.μ. επιφάνειας κυρίως χώρου και τα οριζόμενα στο σημείο 25 της παρ. 1Β της ΚΥΑ Β’ 1441/10.04.21.

 

– Απόσταση 2 μέτρων μεταξύ των πελατών κατά τον χρόνο αναμονής στα ταμεία.

 

– Αναστολή λειτουργίας των επιχειρήσεων υγειονομικού ενδιαφέροντος (συμπεριλαμβανομένων take away και delivery) εντός των εμπορικών κέντρων και εκπτωτικών χωριών.

 

 

 

Οι κανόνες για τα κέντρα αισθητικής είναι οι εξής:

 

– Υποχρεωτική η πραγματοποίηση αυτοδιαγνωστικού τεστ (self test) δύο φορές την εβδομάδα για εργαζόμενους και επιχειρηματίες (το κόστος του ενός εξ αυτών βαρύνει το κράτος).

 

– Απόσταση μεταξύ θέσεων εργασίας: 2 μέτρα.

 

– Οι πελάτες θα προσέρχονται μόνο κατόπιν ραντεβού, μέσω τηλεφώνου και ηλεκτρονικών μέσων.

 

– Οι επιχειρήσεις οφείλουν κατά την ημερήσια έναρξη της λειτουργίας τους, να συμπληρώνουν κατάλογο με τα ραντεβού των πελατών, ο οποίος θα επιδεικνύεται στα ελεγκτικά όργανα.

 

– Υποχρεωτική η χρήση μάσκας προστασίας για το προσωπικό και τους πελάτες.

 

– Ωράριο λειτουργίας (προαιρετικό) από 7:00 π.μ. έως 8:30 μ.μ. τις καθημερινές, με εξαίρεση την Μ. Παρασκευή από 1:00 μ.μ. έως 7:00 μ.μ και το Μ. Σάββατο 7:00 π.μ έως 6:00 μ.μ

 

– Έως 100 τετραγωνικά μέτρα επιτρέπονται μέχρι 4 άτομα και από 100 τ.μ. και πάνω επιτρέπεται 1 άτομο ανά 25 τ.μ.

 

Σημειώνεται ότι ο πληθυσμός των πελατών είναι ενιαίος, ανεξαρτήτως επιπέδων ορόφων και δεν συμπεριλαμβάνει τους εργαζόμενους.  

πηγή

 

 

     

Όταν ο Superman έχασε τη μιλιά του

 

Οι υπερδυνάμεις του Κωστή Χατζηδάκη …τον εγκατέλειψαν όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με το ύψος της προσωρινής σύνταξης που δίνει στους ασφαλισμένους.

 

γράφει ο Γεράσιμος Λιβιτσάνος

 

Όσοι εμπνεύστηκαν την γενέθλια τούρτα του Κωστή Χατζηδάκη, που τον απεικόνιζε ως Superman, μάλλον δεν μπορούσαν να φανταστούν πως δύο ημέρες αργότερα ο Super-Υπουργός δεν θα μπορούσε να «σηκώσει» την προσωρινή σύνταξη ενός ασφαλισμένου. Όμως αυτό ακριβώς συνέβη.

 

Ο υπουργός Εργασίας έχασε την μιλιά του για την ρύθμιση που ο ίδιος έφερε στην Βουλή, ώστε να καταβάλλεται υποχρεωτικά στους υποψήφιους συνταξιούχους η προσωρινή σύνταξη. Μέχρι να «βγει» από τα γραφειοκρατικά γρανάζια του -εγκατελειμένου - ΕΦΚΑ η κανονική τους.

 

Για την ακρίβεια δεν τόλμησε να πει από το βήμα του κοινοβουλίου το ποσό στο οποίο αντιστοιχεί αυτή η προσωρινή σύνταξη. Παρότι προκλήθηκε επανειλημμένα.

 

Ας το πάρουμε όμως από την αρχή.

 

Ο Κωστής Χατζηδάκης, έφερε χθες στην Βουλή μια τροπολογία σε μέγεθος νομοσχεδίου για τις συντάξεις. Μεταξύ άλλων περιείχε και την ρύθμιση για την υποχρεωτικότητα της προσωρινής σύνταξης.

 

Όπως είπε ο υπουργός Εργασίας «την καθιστούμε υποχρεωτική έτσι ώστε ο συνταξιούχος να παίρνει γρήγορα ένα ποσό το οποίο θα του επιτρέπει να ζει με όσο μεγαλύτερη αξιοπρέπεια επιτρέπει η προσωρινή σύνταξη. Άρα, νομίζω χωρίς καμία αμφιβολία ότι είναι ένα μέτρο υπέρ του συνταξιούχου».

 

Η δήλωση αυτή προκάλεσε την αντίδραση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΚΕ, Θανάση Παφίλη, που έθεσε ένα ερώτημα προς τον υπουργό Εργασίας: «Μπορείτε να μας πείτε για ποια ποσά συζητάμε, τι θα παίρνει ο συνταξιούχος; Να μας τα πείτε, αριθμητικά;»

 

Η ερώτηση ήταν πραγματικά πολύ απλή. Καθόλου απλή όμως δεν ήταν η απάντησή της. Ο Κωστής Χατζηδάκης, γνώστης των επικοινωνιακών «κόλπων» δεν θέλησε να πει το περίφημο αυτό νούμερο στο οποίο αντιστοιχεί η προσωρινή σύνταξη.

 

Έτσι ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος όπως καταγράφθηκε στα πρακτικά της Βουλής:

 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗΣ (Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων): Ρωτάει ο κ. Παφίλης,ποιο είναι το ύψος των προσωρινών συντάξεων; Αυτό που είναι.

 

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΦΙΛΗΣ: Πείτε το.

 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗΣ (Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων): Είναι ανάλογα με το Ταμείο,το 50%, το 70% ή το 80% του τελευταίου μισθού ή της κανονικής σύνταξης. Όμως, κύριε Παφίλη,ποια είναι η διαφορά; Η διαφορά είναι ότι καθώς σήμερα δεν είναι υποχρεωτική η προσωρινή σύνταξη, παίρνει μόνο το ένα τρίτο των ανθρώπων και οι άλλοι παίρνουν μηδέν.

 

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΦΙΛΗΣ: Ερώτημα έκανα. Πόσα είναι; Μπορείτε να μας πείτε τα νούμερα;

 

Ο υπουργός Εργασίας, όσο και να επέμενε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, δεν θα έλεγε ποτέ το νούμερο. Γιατί το ποσό της προσωρινής σύνταξης για κάποιον που συνταξιοδοτείται με τον μέσο όρο είναι 360 ευρώ το μήνα. Με αυτά πρέπει να ζήσει («αξιοπρεπώς» σύμφωνα με τον Κ.Χατζηδάκη) για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι να εκδοθεί η κανονική του σύνταξη.

 

Το ποσό αυξάνει κάπως στην περίπτωση κάποιου που οι κυβερνώντες θεωρούν «μεγαλοσυνταξιούχο» δηλαδή η σύνταξη του είναι 1000 ευρώ. Τότε αυτός ο άνθρωπος πρέπει «να βγάλει το μήνα του» με ...500 ευρώ.

 

Το συμπέρασμα που βγαίνει από αυτή την ιστορία, είναι ο Κωστής Χατζηδάκης έχει συναίσθηση του πόσο προκλητική είναι η ρύθμισή του. Όπως και το ύψος των συντάξεων. Γνωρίζει ότι δεν πρέπει να τον καταγράψει η κάμερα να λέει αυτά τα νούμερα. Μπορεί πάλι να ντρέπεται να τα πει.

 

Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι ότι δεν ντρέπεται να τα κάνει νόμο του κράτους…   

Πληγές

 

Ακούω την 73χρονη θεία μου φοβισμένη. Η πλατφόρμα που αφορά την ηλικία της έχει ανοίξει εδώ και καιρό κι όμως δεν έχουμε καταφέρει να την πείσουμε να κάνει το εμβόλιο. Πλήθος τα επιχειρήματα για την υγεία της, την ηλικία της, το καλό του συνόλου, φευ, δεν λέει να πει το ναι. Στην αρχή υποστήριζε ότι ήθελε να περάσει λίγο ο καιρός για να δει «πώς θα πάει η κατάσταση με τους εμβολιασμούς». Τώρα προβάλλει σαν δικαιολογία το Πάσχα. «Ας περάσει και το Πάσχα και θα δούμε...». Σίγουρα δεν μπορείς να την αναγκάσεις να το κάνει, ούτε να τη σύρεις με το ζόρι σε κάποιο εμβολιαστικό κέντρο. Η μόνη μου ελπίδα πλέον έγκειται στο να πειστεί ότι χωρίς το εμβόλιο δεν θα μπορεί να πηγαίνει (τόσο άνετα) στην αγαπημένη της εκκλησία.

 

Ακούω τη 45χρονη φίλη μου εξοργισμένη. Η κόρη της δίνει πανελλήνιες φέτος και θα δώσει τα μαθήματα με ελλιπέστατη προετοιμασία, στηριζόμενη αποκλειστικά στις δικές της δυνάμεις και σ' εκείνες των ιδιαίτερων μαθημάτων. Εχει να κάνει σωστό μάθημα στην τάξη της εδώ κι ενάμιση χρόνο.

 

Μια άλλη φίλη, ψυχολόγος, ακούγεται εξαντλημένη στο τηλέφωνο εδώ και μέρες. Για την ακρίβεια, διπλά εξαντλημένη. Σηκώνει το προσωπικό της βάρος απέναντι στην πανδημία, όπως κι εκείνα άλλων ανθρώπων που την επισκέπτονταν τακτικά τους τελευταίους 6 μήνες. «Η κίνηση αυξήθηκε κατά 50%, στέλνω κόσμο σε άλλους συναδέλφους, δεν προλαβαίνω» μου έλεγε πριν από λίγες μέρες.

 

Κάπως έτσι, μιλώντας με τον έναν και τον άλλον στο περιβάλλον μου, παρατηρώ ότι σιγά σιγά αναδύονται οι πληγές της πανδημίας, τα αποτυπώματά της, που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε στο μέλλον. Και κάτι μου λέει ότι αυτός ο αγώνας θα είναι ο πιο δύσκολος.  

πηγή

Νεότης, νεότης!

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Εχει την αλαζονεία της η νιότη; Εχει τη μικρή ή μεγάλη αδιαφορία της για τους κανόνες; Νιώθει ότι την πνίγει η αλυσίδα των «πρέπει» και το θεωρεί υποχρέωσή της, αν όχι να τη σπάσει, τουλάχιστον να την περιγελάσει; Οποιος από εμάς τους ενηλίκους (που δεν ταυτιζόμαστε κατ’ ανάγκην με τους ώριμους) απαντήσει «όχι», θα δει σίγουρα τον καθρέφτη του να τον ειρωνεύεται για την υποκρισία του ή να τον συγχαίρει θερμά που κατάφερε να περάσει κατευθείαν από την παιδική ηλικία στην τριτοτέταρτη δεκαετία της ζωής του. Χωρίς μεσοσταθμό στην εφηβεία και στη νεότητα.

Οχι. Αυτό δεν σημαίνει ότι η νεολαία ξέρει πάντα σε ποια θεότητα κάνει τις θυσίες της ή ότι έχει πάντα δίκιο. Νιώθει εντούτοις πως έχει δικαίωμα στο λάθος, στην άρνηση, στην υπερβολή. Και το δικαίωμα αυτό το παίρνει από εμάς, όπως το παίρναμε κι εμείς στον καιρό της νιότης από τους δικούς μας γονιούς: αυθαίρετα, αλλά με αυθαιρεσία φυσική, σχεδόν γονιδιακή. Πρόκειται για μια σκυταλοδρομία που άρχισε τον καιρό που κατεβήκαμε από τα δέντρα και δεν θα τελειώσει ποτέ. Τουλάχιστον από την εποχή του Αριστοφάνη, οι μεγάλοι έχουν τη συνήθεια να τα ψέλνουν στους ανεπρόκοπους νεότερους. Δηλαδή, να επαναλαμβάνουν τα στηλιτευτικά τροπάρια που άκουσαν και οι ίδιοι από τους γεννήτορές τους.

Οι πλατείες δεν είναι ελληνική αποκλειστικότητα, όπως διαλαλούν όσοι αισθάνονται εκ γενετής ώριμοι διδάχοι. Εθνομηδενισμός δεν είναι να πιστεύεις ότι ίσως δεν έχουμε δίκιο σε όλα τα μέτωπα με τρίτες χώρες ή ότι το Κρυφό Σχολειό είναι θρύλος. Εθνομηδενισμός είναι να κηρύσσεις –θεωρώντας την αποψάρα σου αποδεδειγμένη αλήθεια– πως η νεολαία της χώρας μας, δηλαδή η συνέχειά μας και η ελπίδα μας, είναι μακράν η πλέον οκνηρή στον πλανήτη, η πλέον καλομαθημένη και η πλέον παραβατική. Και μαζεύεται στις πλατείες λες και απαρτίζεται από μαριονέτες, παρασυρμένη από χουλιγκάνους, υπνωτισμένη από αντιεξουσιαστές, ποδηγετημένη από κομματόσκυλα. Πολύ βολικό για να είναι αλήθεια.

Οι φυλές από πλατεία σε πλατεία διαφέρουν. Αλλά και σε κάθε ξεχωριστή πλατεία δεν δουλεύει κάποιος εξισωτής που τους κάνει όλους ίδιους. Κοινή είναι η κόπωση του εγκλεισμού, πιθανόν η βαρεμάρα και σίγουρα η μέχρις αποστροφής απογοήτευση απ’ όσα ακούνε για την αυτοσχεδιαστική προχειρότητα των μέτρων, πιστοποιημένη από την αναποτελεσματικότητά τους, ή για το διευρυνόμενο χάσμα επιστήμης και πολιτικής. Ισως δεν «γλεντάνε» επειδή νιώθουν άτρωτοι, αλλά επειδή νιώθουν αναλώσιμοι και με παγωμένο μέλλον.

Προς κ.Μητσοτάκη: Τι εννοεί ο κ.Γεραπετρίτης όταν λέει πως τα SMS μετακίνησης λειτουργούν «παιδαγωγικά»;

 

Ερώτηση: «13033 ένας κωδικός πενταψήφιος που έχει μπει στη ζωη μας τον τελευταίο ένα χρόνο, το 13032 τους τελευταίους μήνες. Πότε θα καταργηθούν; Πότε θα σταματήσουμε να στέλνουμε SMS;»

 

Γιώργος Γεραπετρίτης, υπουργός Επικρατείας: «Αυτό εξαρτάται από το πότε θα έρθει η απελευθέρωση των δραστηριοτήτων, όταν πλέον θα καταστεί άνευ αντικειμένου η χρήση του SMS. Ακόμα βρισκόμαστε στη φάση όπου είναι σωστό να ελέγχεται η μετακίνηση. Λειτουργεί, εάν θέλετε, και παιδαγωγικά, έτσι ώστε να μην υπάρχει καταστρατήγηση ή υπερβολη στις μετακινήσεις. Εντός του Μαϊου όταν θα υπάρξουν οι αναγκαίες προσαρμογές στο άνοιγμα της κοινωνίας και της αγοράς, σταδιακώς και με την εισήγηση των ειδικών, θα προχωρήσουμε και στην άρση του ελέγχου της κίνησης».

 

Η απάντηση που μόλις διαβάσατε δόθηκε σε ένα πολύ σαφές ερώτημα. Συγκεκριμένα, η δημοσιογράφος ρώτησε τον κύριο υπουργό πότε θα καταργηθούν τα SMS για τις μετακινήσεις. Γιατί ο κύριος Γεραπετρίτης έφτασε στο σημείο να μιλήσει για τον«παιδαγωγικό» (!) χαρακτήρα των SMS; Ελληνικά ξέρει πολύ καλά ο κύριος υπουργός, οπότε δεν θα του εξηγήσουμε τι σημαίνει η λέξη που χρησιμοποίησε.

 

Θα κάνουμε, όμως κάτι άλλο, επειδή δεν έχουμε τη διάθεση να ακούσουμε ένα ακόμα «δεν καταλάβατε καλά» για δηλώσεις υπουργών και συγκεκριμένα του υπουργού Επικρατείας. Να θυμίσουμε, άλλωστε, ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο που ισχυρίστηκε:«Αν υποθέσουμε ότι είχαμε 5.000 ΜΕΘ αυτό θα σήμαινε κατά τη φυσιολογική φορά των πραγμάτων ότι θα είχαμε έναν πολύ μεγαλύτερο αριθμό νεκρών». Τότε, πάλι, εμείς δεν είχαμε καταλάβει…

 

Τι θα κάνουμε, λοιπόν; Θα ρωτήσουμε τον αρχι-άριστο πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη:

 

Τι εννοεί ο κύριος Γεραπετρίτης όταν λέει πως τα SMS μετακίνησης λειτουργούν «παιδαγωγικά»;

 

Κύριε πρωθυπουργέ, για να μην ψάχνετε, οι δηλώσεις του υπουργού σας είναι στο βίντεο που ακολουθεί, μετά το 15.20:     

πηγή

Η άνιση κατανομή εμβολίων και τα κέρδη των φαρμακευτικών αναζωπυρώνουν την πανδημία

 

Ποιος δεν θυμάται τον κατακλυσμό καλών προθέσεων των νεοφιλελεύθερων ηγετών για την αντιμετώπιση της πανδημίας την άνοιξη του 2020; Τα εμβόλια πρέπει να είναι «παγκόσμια δημόσια αγαθά» έλεγαν. Τον περασμένο Νοέμβριο, μάλιστα, ο Εμ. Μακρόν είχε δηλώσει ότι «Θα είμαστε έτοιμοι, όταν ένα πρώτο εμβόλιο [κατά του Covid-19] διατεθεί στην αγορά, να εγγυηθούμε την πρόσβαση σε αυτό σε πλανητική κλίμακα και να αποφύγουμε με κάθε κόστος σενάριο ενός κόσμου «δύο ταχυτήτων», όπου μόνο οι πλουσιότεροι θα μπορούν να προστατευθούν από τον ιό και να ξαναρχίσουν μια φυσιολογική ζωή». Κι όμως, αυτό συνέβη. Μάλιστα, αυτή η άνιση πρόσβαση στην υγεία των πλούσιων και των φτωχών χωρών δεν αφήνει ανεπηρέαστες τις πρώτες. Έτσι, οι πλούσιες χώρες δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τον κορονοϊό, καθώς έρχονται αντιμέτωπες με τις μεταλλάξεις του από χώρες με μικρότερη πρόσβαση στα εμβόλια. 

 

Και φθάσαμε στις 18 Ιανουαρίου 2021, όταν ο Γενικός Διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ), Tedros Adhanom Ghebreyesus, έκανε τη συγκλονιστική δήλωση ότι «Πάνω από τριάντα εννέα εκατομμύρια δόσεις εμβολίου έχουν πλέον χορηγηθεί σε τουλάχιστον σαράντα-εννέα χώρες με υψηλό εισόδημα. Μόνο είκοσι πέντε δόσεις έχουν χορηγηθεί σε μία από τις χώρες με το χαμηλότερο εισόδημα. Όχι είκοσι πέντε εκατομμύρια. Όχι είκοσι πέντε χιλιάδες! Μόνο είκοσι πέντε…».

 

Η άνιση κατανομή των εμβολίων μεταξύ των πλούσιων και φτωχών χωρών, λόγω της κερδοσκοπίας των μεγάλων πολυεθνικών φαρμακευτικών εταιρειών που τα παράγουν, δίνουν χρόνο και δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες στον Covid-19 ώστε να μεταλλαχθεί και να πλήξει μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες του πλανήτη(Αφρική, Ασία κλπ) και να ξαναμολύνει τις πλούσιες χώρες, που είχαν προλάβει να εμβολιαστούν, καθώς οι νέες μεταλλάξεις δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με τα υπάρχοντα εμβόλια.

 

Η Economist Intelligence Unit προβλέπει πως το μεγαλύτερο τμήμα του ανεπτυγμένου κόσμου θα έχει εμβολιαστεί μέχρι τα μέσα στο επόμενου έτους. Το αντίστοιχο εκτιμώμενο χρονοδιάγραμμα επεκτείνεται στις αρχές του 2023 για τις χώρες μεσαίου εισοδήματος και φθάνει μέχρι το 2024 για ορισμένες χώρες χαμηλού εισοδήματος. Έτσι, όμως, θα έχουμε ένα συνεχή κύκλο μολύνσεων, καθώς οι πλούσιες χώρες θα προσβάλλονται από τις παραλλαγές του κορονοϊού που αναπτύσσονται στις φτωχές χώρες λόγω της έλλειψης εμβολίων.

 

Ορισμένες χώρες και εταιρείες συνεχίζουν να δίνουν προτεραιότητα σε διμερείς συμφωνίες, παρακάμπτοντας το πρόγραμμα Covax, με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε άνοδο οι τιμές. Πάνω απ’ όλα το κέρδος! Και ασφαλώς οι γιγαντιαίες φαρμακευτικές εταιρείες ωφελούνται από αυτή την κατάσταση, γιατί κερδίζουν περισσότερα. Επίσης, ωφελούνται οι μεγα-εταιρείες, όπως η Amazon, ενώ η υπόλοιπη οικονομία καταρρέει.

 

Η Καρίνα Τόιερ, από το Ευρωπαϊκό Κέντρο για τα Συνταγματικά και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (ECCHR), θεωρεί αναγκαίο να μπορούν οι φτωχές χώρες να παράγουν μόνες τους το εμβόλιο χωρίς να εξαρτώνται από την καλή θέληση ή τις χορηγίες άλλων. Και παραπέμπει στην πνευματική ιδιοκτησία, όπως ορίζεται στη συμφωνία TRIPS για τις εμπορικές πτυχές των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, η οποία επιτρέπει περιορισμούς στα πνευματικά δικαιώματα. Ήδη η Ινδία και η Νότια Αφρική, χώρες που πλήττονται ισχυρά από τον Covid-19, ζήτησαν να τεθεί εκτός ισχύος η προστασία ευρεσιτεχνίας, τουλάχιστον μέχρις ότου τεθεί υπό έλεγχο η πανδημία, και δι’ αυτού του τρόπου να είναι εφικτή η παρασκευή του εμβολίου αποκεντρωμένα και σε διάφορες χώρες. Οι νεοφιλελεύθεροι όμως, όταν ακούν για «σπάσιμο της πατέντας» διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, καθώς κάτι τέτοιο ξεπερνά το ιδεολογικό τους πλαίσιο, που είναι το κέρδος των εταιρειών. Το κέρδος πάνω απ' όλα, πάνω ακόμα κι από τη ζωή.    

πηγή