Γερμανικά ΜΜΕ: Στρατός κομματικών μετακλητών από την κυβέρνηση Μητσοτάκη

 

Δημοσιεύματα για την ελληνική οικονομία, το μετρό της Θεσσαλονίκης, αλλά και για τα κομματικά κριτήρια στον δημόσιο τομέα ξεχωρίζουν σήμερα (5/7/2021) στο γερμανικό Τύπο.

 

Η εφημερίδα Berliner Zeitung αναλύει το φαινόμενο των μετακλητών υπαλλήλων, αναφέροντας ως παράδειγμα την πρόσληψη του δημοσιογράφου και τ.υποψήφιου βουλευτή της Ν.Δ. Αντώνη Πανούτσου στην ΕΡΤ. Όπως αναφέρει το δημοσίευμα «μετά τη εκλογική νίκη της Ν.Δ. η ΕΡΤ διοικείται από έναν άνθρωπο της Ν.Δ., τον Κώστα Ζούλα, ο οποίος μέχρι τότε διηύθηνε το γραφείο τύπου της Ν.Δ.

 

Στην ΕΡΤ ο Πανούτσος αναλαμβάνει καθήκοντα συμβούλου για τον σχεδιασμό του προγράμματος, με έξοδα του κράτους. Δεν χρειάστηκε να κάνει κάποια αίτηση, στέλνοντας βιογραφικό. Πήρε την καλοπληρωμένη θέση χωρίς διαγωνισμό. Του την πρόσφερε η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Γιατί ο Πανούτσος είναι ένας ‘μετακλητός’.

 

Όλα τα πολιτικά κόμματα που έχουν περάσει από την κυβέρνηση διαιωνίζουν το σύστημα των μετακλητών. Ο μετακλητός είναι υπάλληλος του κράτους, φίλα προσκείμενος στο κυβερνών κόμμα. Όσο το κόμμα παραμένει στην κυβέρνηση, παραμένει κρατικός υπάλληλος. Μόλις χάσει την εξουσία το κόμμα, χάνει κι εκείνος τη δουλειά του».

 

Η εφημερίδα του Βερολίνου υποστηρίζει ότι «στην πραγματικότητα οι μετακλητοί είναι καθαρή σπατάλη. Η Ελλάδα εξακολουθεί να έχει αρκετούς δημοσίους υπαλλήλους: σχεδόν 600.000 σε μία χώρα με πληθυσμό που δεν ξεπερνά τα έντεκα εκατομμύρια. Στην Αθήνα όμως οι μετακλητοί είναι ένα δοκιμασμένο εργαλείο, είναι ο συνεκτικός δεσμός ανάμεσα στην κυβέρνηση, το κράτος και τον λαό. Μία νέα θέση μετακλητού συνοδεύεται από πλουσιοπάροχες, για τα δεδομένα της χώρας, απολαβές συν τα ειδικά επιδόματα.

 

Το ποσό είναι σχεδόν τριπλάσιο από τον μισθό ενός ιδιωτικού υπαλλήλου. Οι υπέροχες αυτές δουλειές απευθύνονται κατά προτίμηση σε συγγενείς κρατικών αξιωματούχων ή κομματικών στελεχών, ανεξαρτήτως επαγγελματικής κατάρτισης. Αυτό που μετράει δεν είναι η ικανότητα και τα επαγγελματικά προσόντα, αλλά η πιστή συμπεριφορά και ο συγχρωτισμός με την εξουσία. Πρόκειται για μία κουλτούρα μετριότητας, την οποία μαθαίνουν τα παιδιά από το σχολείο ακόμη. Ακόμη και ο Μητσοτάκης, γονος παλαιάς πολιτικής δυναστείας και ο ίδιος, εφήρμοσε μετά την εκλογική νίκη του τα καθιερωμένα, θεσπίζοντας ολόκληρη βιομηχανία μετακλητών».

 

Πηγη: Deutsche Welle

   

Τί αλλάζει το νέο ασφαλιστικό στις ζωές των ανθρώπων

  

Μετά τον νέο εργασιακό νόμο που θεσπίζει μεταξύ άλλων την απλήρωτη υπερωριακή εργασία, η κυβέρνηση έχει ήδη δώσει στη διαβούλευση την «ασφαλιστική μεταρρύθμιση για τη νέα γενιά», που εν πολλοίς συνίσταται στη μετατροπή του συστήματος επικουρικής σύνταξης από αναδιανεμητικό σε κεφαλαιοποιητικό. Πρόκειται για ένα σύστημα που έχει εγκαταληφθεί από δεκάδες κρατών επειδή «τα έβαζε μέσα» αλλά και για ένα σύστημα που έρχεται να αλλάξει τη φύση της ιδιότητας του εργαζόμενου-ασφαλισμένου.

 

Όπως εξηγεί στο tvxs.gr ο διδάσκων και ερευνητής της Κοινωνικής Ασφάλισης στο Πάντειο, Βαγγέλης Κουμαριανός, ο νέος εργαζόμενος-ασφαλισμένος που ζει και εργάζεται στην Ελλάδα του 2021 υπό συνθήκες συνεχούς ανασφάλειας θα καλείται στο εξής με την επιλογή του ανάμεσα στα τρία προφίλ (συντηρητικό, ισορροπημένο, επιθετικό) να επιδεικνύει, όχι απλά συνετή αλλά, πετυχημένη επενδυτική συμπεριφορά σε μια διαρκή προσπάθεια συγκέντρωσης ενός ποσού για την επικουρική του σύνταξη. Τονίζει μάλιστα ότι η κυβέρνηση στο νομοσχέδιο εγγυάται το ύψος των ονομαστικών εισφορών αλλά όχι συγκεκριμένο ύψος σύνταξης.

 

Ακολουθεί η συνέντευξη με τον κ. Κουμαριανό.

 

Εφόσον η κυβέρνηση προβλέπει την εγγύηση των ονομαστικών εισφορών (μαζί με τον πληθωρισμό), ποιός είναι ο κίνδυνος σε επίπεδο ασφαλισμένου από τη μετατροπή του συστήματος επικουρικής ασφάλισης από αναδιανεμητικό σε κεφαλαιοποιητικό; Υπάρχει κάποιο κακό σενάριο κατά το οποίο ο ασφαλισμένος μπορεί να χάσει τις ονομαστικές του εισφορές;

 

Η κοινωνική ασφάλιση παρέχει κοινωνικά δικαιώματα προστασίας και ασφάλειας από μια σειρά κινδύνους, όπως τα γηρατειά, η ασθένεια, η ανεργία. Το κεφαλαιοποιητικό σύστημα που θέλει να φτιάξει η κυβέρνηση μετατρέπει το κοινωνικό δικαίωμα στη σύνταξη σε περιουσιακό δικαίωμα, το οποίο λειτουργεί σε πολλά επίπεδα εις βάρος των συμφερόντων των εργαζόμενων.

 

Πρώτα απ' όλα, στο ύψος της σύνταξης. Η εγγύηση της ονομαστικής αξίας των εισφορών δεν σημαίνει ότι εγγυάται κανένα ύψος επικουρικής σύνταξης. Κάθε άλλο. Υπόσχεται ότι κάθε εργαζόμενος θα χτίζει το δικό του συνταξιοδοτικό κεφάλαιο και ότι το ύψος της σύνταξης συνδιαμορφώνεται από την ηλικία συνταξιοδότησης και το προσδόκιμο ζωής. Κανείς δε μας διασφαλίζει ότι το ατομικό κεφάλαιο θα είναι επαρκές για να απορροφήσει την αύξηση του προσδόκιμου ζωής. Όσο αυξάνεται το προσδόκιμο ζωής, θα χρειάζεται ταυτόχρονα να δουλεύουμε περισσότερο για να πάρουμε χαμηλότερες κατά κανόνα συντάξεις. Γι΄αυτό και το νέο μοντέλο εγγυάται το ονομαστικό κεφάλαιο και όχι μια ελάχιστη σύνταξη.

 

Δεύτερον, υπάρχει ο συστημικός κίνδυνος των αγορών, ειδικά σε μία εξαιρετικά αρνητική συγκυρία για την παγκόσμια και ελληνική οικονομία, αλλά και ανεξάρτητα από τη συγκυρία αυτή. Όταν οι επενδύσεις των ασφαλιστικών ταμείων γίνονται τίτλοι χωρίς αντίκρυσμα, όπως συνέβη με τα αντίστοιχα συνταξιοδοτικά προγράμματα στις ΗΠΑ κατά την κρίση του 2008,

η ελληνική και η διεθνής εμπειρία μας επιτρέπει να προβλέψουμε ότι θα κληθούμε να πληρώσουμε μέσω της φορολογίας μας το «εγγυημένο» κεφάλαιό μας, όπως το εγγυάται το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, αν το εγγυάται ακόμα το χρονικό σημείο που ο καθένας και η καθεμιά θα συνταξιοδοτηθεί.

 

Τρίτον, θα μπορούσε να δει κάποιος και μια απόπειρα αποπροσανατολισμού του εργαζόμενου-ασφαλισμένου από την ταξική του θέση. Όταν προσδοκά υπερ-αποδόσεις από τις χρηματαγορές για να πετύχει καλύτερη σύνταξη για τα γηρατειά του, ασυνείδητα αναζητά τις πιο ανταγωνιστικές αγορές και επιχειρήσεις που επιτυγχάνουν να αποσπούν όλο και μεγαλύτερο κομμάτι υπεραξίας από την εργασία στην εγχώρια ή διεθνή αγορά. Αντί ο εργαζόμενος να προσπαθεί να βελτιώσει τη θέση του μέσα από εργατικές διεκδικήσεις και συλλογικές διαδικασίες, θα πριμοδοτεί επιχειρήσεις που αυξάνουν το μερίδιο κέρδους των μετόχων μειώνοντας το κόστος εργασίας. Άρα με τον τρόπο αυτό θα στρέφεται εναντίον της κοινωνικής του τάξης. Ο αποπροσανατολισμός αυτός έχει εντοπιστεί από τη διεθνή βιβλιογραφία στα Ολλανδικά συνδικάτα μετά την κρίση του 2008.

 

Η κυβέρνηση υποστηρίζει πως η μετατροπή του συστήματος της επικουρικής ασφάλισης σε κεφαλαιοποιητικό γίνεται για να μειωθεί ο κίνδυνος που προκύπτει επί των συντάξεων από το δημογραφικό πρόβλημα.

 

Ως δημογραφικό πρόβλημα ορίζουμε δύο βασικές δημογραφικές εξελίξεις που συναντάμε στο σύνολο των ανεπτυγμένων οικονομιών. Η πρώτη είναι η αύξηση του προσδόκιμου ζωής και η δεύτερη η μείωση των γεννήσεων. Αυτές οι δύο τάσεις δημιουργούν αυξημένες ανάγκες δαπανών σύνταξης και υγείας και δημιουργούν πρόβλημα χρηματοδότησης της κοινωνικής ασφάλισης στο βαθμό που φθίνει ο πληθυσμός σε ηλικία εργασίας, δηλαδή οι βασικοί χρηματοδότες.

 

 

 

Η επιλογή του κεφαλαιοποιητικού συστήματος, όμως, δεν λύνει το δημογραφικό, δεν αυξάνει τις γεννήσεις, δεν μειώνει το προσδόκιμο ζωής. Αυτό που κάνει είναι να μεταφέρει τον κίνδυνο, το κόστος δηλαδή χρηματοδότησης από το συλλογικό στο ατομικό. Το βασικό πρόβλημα με αυτή την επιλογή είναι ότι δεν λαμβάνονται υπόψιν, ή λαμβάνονται υπόψη πολύ λιγότερο, ζητήματα κοινωνικών ανισοτήτων, αποκλεισμού, φτώχειας. Η αρχή της ανταπόδοσης του «ό,τι δώσεις, θα πάρεις» λειτουργεί εις βάρος των επισφαλώς εργαζόμενων, των outsiders της αγοράς εργασίας. Το αποτέλεσμα είναι ότι οξύνονται οι κοινωνικές ανισότητες, εισοδηματικές, οι ανισότητες μεταξύ των δύο φύλων. Επίσης, η εργασιακή φτώχεια ανακυκλώνεται ως συνταξιοδοτική φτώχεια.

 

Η συλλογική αντιμετώπιση της δημογραφικής γήρανσης δεν είναι εύκολη. Αλλά τουλάχιστον επιτρέπει να αναζητήσουμε συνολικά ως κοινωνία νέους τρόπους χρηματοδότησης και νέους τρόπους προστασίας και επιτρέπει να ανανεώνουμε διαρκώς ένα κοινωνικό συμβόλαιο προστασίας των «αδικημένων».

 

Μπορεί ένας εργαζόμενος-ασφαλισμένος να έχει καλή επίβλεψη της διαχείρισης των εισφορών του στο πεδίο των κινητών αξιών (μετοχές, ομόλογα κτλ); Για να επιλέξει στην αρχή και να επιλέγει κατά τη διάρκεια της εργασιακής του ζωής ανάμεσα στα τρία προφίλ (συντηρητικό, ισορροπημένο και επιθετικό) δε θα χρειαστεί υποστήριξη από κάποιο σύμβουλο επενδύσεων; Αυτό δεν συνεπάγεται ένα κόστος;

 

Εάν ισχύσει η σχεδιαζόμενη μεταρρύθμιση από το 2022, το συνταξιοδοτικό κεφάλαιο κάθε νέου ασφαλισμένου θα αποτελεί αντικείμενο επενδυτικής πολιτικής, με δική του ευθύνη. Θα έχει την επιλογή επενδυτικού προφίλ και, όπως καταλαβαίνετε, η ατομική επιλογή συνεπάγεται ατομική ευθύνη. Αυτό σημαίνει ότι ο ασφαλισμένος πρέπει να δείξει την «σωστή» συμπεριφορά. Να είναι υπεύθυνος, προνοητικός, «όσο πρέπει» προσεκτικός και «όσο πρέπει» ριψοκίνδυνος. Το Πόρισμα του Υπουργείου 2019 για την μεταρρύθμιση αυτή, έλεγε χαρακτηριστικά ότι θα πρέπει να μας γίνεται σαφές πως χαμηλό ρίσκο στη αρχή του εργασιακού βίου θα συνεπάγεται ελάχιστη σύνταξη και αντίστοιχα, υψηλό ρίσκο αντενδείκνυται όταν πλησιάζουμε στη σύνταξη.

 

Καλούμαστε να γίνουμε χρηματοοικονομικά εγγράμματοι (financial literacy). Τη δεκαετία του '50 έπρεπε να μάθουμε γράμματα, τη δεκαετία του '90 έπρεπε να μάθουμε computer, και εδώ και μία δεκαετία ο ΟΟΣΑ μας καλεί να μάθουμε να αξιολογούμε χρηματοοικονομικά προϊόντα ως βασική ατομική δεξιότητα.

 

Στις αδιαφανείς διεθνείς χρηματαγορές και στην Ελλάδα των «δομημένων ομολόγων» μόνο ως καφκική δοκιμασία μπορεί να γίνει αντιληπτή αυτή η απαίτηση.

 

Στην Ελλάδα του 2021, όπου οι νέοι εργαζόμενοι βρίσκονται σε καθεστώς διαρκούς εργασιακής ανασφάλειας και οι απολαβές τους είναι ιδιαίτερα χαμηλές σε σχέση με το κόστος ζωής, το να μπαίνει η ασφάλιση σε ένα επισφαλές περιβάλλον όπως αυτό των κινητών αξιών, δε συνιστά αντίφαση; Μιλάμε πλέον για τον εργαζόμενο-μικροεπενδυτή;

 

Αν το καλοκαίρι του 1999 παρατηρούσαμε στην παραλία τον κόσμο να διαβάζει τις σομόν σελίδες με τις αποδόσεις του Χρηματιστηρίου, σήμερα, η καθημερινότητα είναι πολύ πιο ζοφερή. Στην Ελλάδα, συγκριτικά με την ΕΕ των 27, έχουμε τη μεγαλύτερη ανασφάλεια για την επάρκεια εισοδήματος κατά τα γεράματα. Η εργασία γίνεται ολοένα και πιο επισφαλής και κακοπληρωμένη, ενώ το 13% των εργαζομένων βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας.

 

Σύμφωνα, όμως, με το νομοσχέδιο για την νέα επικουρική σύνταξη, ο 23χρονος που γεννήθηκε το 1999 και εργάζεται delivery (με το κόκκινο ή το μπλε κουτί στο μηχανάκι), περιμένοντας στο παγκάκι του πάρκου να έρθει κάποια ιντερνετική παραγγελία, θα μπορεί σύμφωνα με τον υφυπουργό να ενημερώνεται για την εξέλιξη των αποδόσεων των επενδύσεων του στο smartphone.

 

Μέσω αυτής της απόλυτης αντιστροφής των όρων και της πραγματικότητας ο εργαζόμενος που κινδυνεύει ταυτίζεται με τον επενδυτή που ρισκάρει. Ακόμα χειρότερα, ο εργαζόμενος-μικροεπενδυτής, όπως είπατε, πρέπει κάθε χρόνο και για 40 χρόνια δουλειάς να διαλέγει το βαθμό επενδυτικού ρίσκου του συνταξιοδοτικού του πακέτου και να υφίσταται τις συνέπειες των «επενδυτικών» επιλογών του, ενώ προβλέπεται η ασυλία των διαχειριστών των επενδύσεων του νέου Ταμείου.  

Κωνσταντίνος Λάππας

Ενας γλάρος στο μπαλκόνι

 

γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

 

Καύσωνας βαρύς στην πόλη. Βεντάλιες, ανεμιστήρες, κλιματιστικά, κρύα ντους. Με ό,τι διαθέτει ο καθένας δροσίζεται. Κάποιοι, πριν λίγο, τσαλαβουτούσαν στο σιντριβάνι της πλατείας. Λαχανιασμένα τετράποδα τούς κοιτούν απορημένα. «Τελικά, είναι τρελοί αυτοί οι άνθρωποι», σκέφτονται. Είναι αλήθεια πως ο καύσωνας δοκιμάζει τις αντοχές μας που -αλήθεια- δεν είναι και πολλές μετά τη χρονιά που περάσαμε. Κατά το σούρουπο, όμως, καλυτερεύουν τα πράγματα.

 

Βγαίνουμε στα μπαλκόνια σαν σαλιγκάρια από τα καβούκια μας, σαν υπνωτισμένοι αλιγάτορες από τη λάσπη. Και, όχι, δεν με γελούν τα αυτιά μου ούτε τα μάτια μου. Ενας ολόλευκος γλάρος με δυνατά κρωξίματα κόβει βόλτες πάνω από την εναέρια περιοχή της γειτονιάς. Μα πώς βρέθηκε εδώ ξέμπαρκος και τόσο μακριά από τη θάλασσα; Πού πήγαν οι θάλασσες και οι ακρογιαλιές σου; Φέρνω ένα κομμάτι ψωμί και μοιράζω επιδεικτικά ψίχουλα στο κάγκελο του μπαλκονιού.

 

Οι σπαθάτες λευκές φτερούγες του κατευθύνονται αστραπιαία στον μεζέ. Κάθεται στο κάγκελο και με κοιτά με ύφος δανδή: Εγώ είμαι γλάρος μεγαλουπόλεων δεν είμαι νησιώτης. Μάλιστα. Σκληροτράχηλος τύπος δηλαδή, σκέφτομαι. Προσαρμοστικός, μου αντιτείνει. Μπορώ να σου μάθω κάποια κόλπα. Είτε κρύο είτε ζέστη, θα πρέπει να κάνεις στροφές, βουτιές, εφορμήσεις και ελιγμούς με φοβερή ταχύτητα και εκπληκτική δεξιοτεχνία. Μα δεν έχω φτερά, του λέω. Νομίζεις, μου απαντά.

 

Τρώει τα ψίχουλα και περιμένει. Θα φέρεις κάτι καλύτερο από την κουζίνα; Με ψίχουλα θα τη βγάλουμε; Φέρνω ένα βερίκοκο.

 

Ενα ορθάνοιχτο ράμφος το καταπίνει μονομιάς. Τον κοιτάζω έκθαμβη. Α, τρώω τα πάντα, από βατόμουρα και μύδια μέχρι σκνίπες και κολοκυθόσπορους. Να φανταστείς, το 1948, στη Γιούτα των ΗΠΑ, κοπάδια γλάρων έφαγαν τα σμήνη των ακρίδων που κατασπάραξαν τα χωράφια της περιοχής. Από το γεγονός αυτό μας έφτιαξαν άγαλμα οι Μορμόνοι στο Salt Lake City, στην κορυφή του οποίου κάθονται δύο γλάροι. Ελα, φέρε κάτι ακόμα… Φέρνω.

 

Γι' αυτό σου λέω, μπορείς να μάθεις πολλά από μας.

 

Με τούτα και με τ’ άλλα, μου έφαγε ένα ψωμί, τυρί και μισό κιλό φρούτα.

 

Μέγας μπαγαπόντης και φιγουρατζής, άνοιξε ύστερα τα φτερά του και πέταξε ψηλά στον ουρανό. Μου θύμισε, όμως, να, εκείνον τον άλλον, τον αποσυνάγωγο γλάρο που δεν χρειαζόταν πια ψαρόβαρκες και μπαγιάτικο ψωμί για να επιζήσει. Που ξέφυγε από το σμήνος, έμαθε να κοιμάται στον αέρα, ακολουθώντας νυχτερινή πορεία πάνω στο θαλασσινό αγέρι και καλύπτοντας εκατό μίλια απ' το ηλιοβασίλεμα ώς τα ξημερώματα. Μας μαθαίνουν τα πουλιά, μας μαθαίνουν τον τρόπο να πετάμε τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού.

Οι μισοί νέοι είναι άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι: Σκληρό παρόν, ζοφερό μέλλον…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Την ώρα που κοπάζει η συζήτηση για το «δωράκι» των 150 ευρώ προς όσους νέους εμβολιασθούν, μια «ειδησούλα» από τις Βρυξέλλες-«ειδησούλα» γιατί πέρασε στα ψιλά των ΜΜΕ- έρχεται να επιβεβαιώσει ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας εδώ και χρόνια-και δυστυχώς δεν αντιμετωπίζεται.

 

 

Τι λέει η είδηση αυτή; Οτι η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια στην ανεργία των νέων. Το ποσοστό της τον περασμένο Μάο έφτασε το 38%. Αν υπολογίσουμε ότι, εκτός από αυτούς, πολλοί άλλοι εργάζονται περιστασιακά, προκύπτει ότι σχεδόν οι μισοί νέοι μας είναι άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι και υποαμειβόμενοι.

 

Κι εδώ υπεισέρχεται ο ρόλος της πολιτικής. Πριν γίνει πρωθυπουργός, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε υποσχεθεί «πολλές και καλές δουλειές» για τους νέους ανθρώπους. Το επανέλαβε και ως πρωθυπουργός.

Ωραία είναι τα λόγια. Αλλά η πραγματικότητα είναι σκληρή. Δεν είναι μόνο τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι δυο χρόνια έχει αυτή η κυβέρνηση δεν προλάβαινε να κάνει πολλά. Όμως, η πρώτη πράξη της-το περίφημο νομοσχέδιο Χατζηδάκη, που είναι νόμος πλέον- είναι εμβληματική καμιά σχέση δεν έχει με αυτές τις εξαγγελίες. Δείχνει πού θέλει να το πάει.

 

Η εποχική ή έκτακτη εργασία θα γίνεται με το ίδιο προσωπικό και χωρίς κόστος για τον εργοδότη, αφού θα μπορεί να «πληρώνει» με ρεπό. Επομένως, ούτε αύξηση της απασχόλησης θα έχουμε ούτε αύξηση αποδοχών για τους ήδη εργαζομένους. Αρα, «οι περισσότερες και καλύτερες δουλειές» εξαγγελία ήταν και πάει. Οι νέοι το γνωρίζουν αυτό. Και ανάλογη είναι η στάση τους απέναντι στην κυβέρνηση.

 

O κ. Μητσοτάκης ισχυρίζεται ότι καταλαβαίνει τις ανησυχίες της νεολαίας: «Όλα τα κόμματα έχουν πρόβλημα αυτή της στιγμή να μιλήσουν στη νεολαία. Αυτό αφορά και εμάς. Και είναι κάτι το οποίο, αν θέλετε, το έχω πάρει και προσωπικά. Εχω παιδιά 24,23 και 17 ετών. Θεωρώ, δηλαδή, ότι καταλαβαίνω αρκετά καλά τις ανησυχίες της νεολαίας. Πιστεύω ότι πάρα πολλές από τις πολιτικές μας έχουν τους νέους στο προσκήνιο», είπε στη συνέντευξή του στην χτεσινή «Καθημερινή».

 

Το επιχείρημα «έχω κι εγώ παιδιά σ’ αυτήν την ηλικία και καταλαβαίνω τις ανησυχίες τους» είναι ανέρειστο, όταν χρησιμοποιείται από πολιτικούς και δη πρωθυπουργούς. Διότι ανήκουν σε άλλη κατηγορία, είναι πασιφανές. Τα παιδιά τους, αν δεν γίνουν πολιτικοί, δεν θα αναζητήσουν εργασία όπως όλα τα άλλα, δεν θα αμειφθούν με τον βασικό μισθό ούτε θα διαπραγματευθούν με τον εργοδότη τους αν θα πληρωθούν τις υπερωρίες του με ευρώ ή με ρεπό.

 

Η πραγματικότητα είναι σκληρή. Οι νέοι άνθρωποι δεν βρίσκουν δουλειές. Και όταν βρίσκουν δεν είναι καλές. Ο βασικός μισθός (650 ευρώ) δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αυτόνομη ζωή, γι΄ αυτό και παρατείνουν την παραμονή τους στην οικογενειακή εστία. Και αυτό δεν θα αλλάξει αν δεν βρουν δουλειά με στοιχειωδώς αξιοπρεπή αμοιβή. Δεν θα αλλάξει, δηλαδή, με εργασιακούς νόμους σαν κι αυτόν που ψηφίστηκε πρόσφατα. Οσο κι αν προσπαθήσει ο κ. Χατζηδάκης δεν θα μπορέσει να κάνει το μαύρο άσπρο.

 

Τώρα δεν αρκούν οι προεκλογικές υποσχέσεις του 2019. Ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ δεν έπεισαν μεν τότε τους νέους, αλλά έπεισαν τους γονείς και τους παππούδες τους. Σήμερα και αύριο όλοι αυτοί θα μετρήσουν πόσο οι πράξεις απέχουν από τις υποσχέσεις, βλέποντας ότι οικοδομούν ένα σκληρό παρόν, που προοιωνίζεται ζοφερό το μέλλον των παιδιών τους.

Το «πύρινο μάτι» κρύβει την οικολογική καταστροφή

 

Ένας αγωγός φυσικού αερίου προκάλεσε πυρκαγιά στην επιφάνεια της θάλασσας, δυτικά της χερσονήσου Γιουκατάν στο Μεξικό. Τα μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία έστειλαν σε ολόκληρο τον πλανήτη τις εντυπωσιακές εικόνες με τις μεγάλες πορτοκαλί φλόγες που ξεπηδούν από το νερό, το «πύρινο μάτι», όπως το ονόμασαν οι χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης λόγω του κυκλικού σχήματος της φλόγας, που έκαιγε σε μικρή απόσταση από μια πλατφόρμα άντλησης πετρελαίου της Pemex. Κανείς δεν “είδε” πίσω από τον εντυπωσιασμό. Κανείς δεν μίλησε για το μεγάλο πρόβλημα που είναι η ρύπανση της θάλασσας. Κανείς δεν θυμήθηκε την τεράστια πετρελαιοκηλίδα της BP πριν δέκα περίπου χρόνια στην ίδια θάλασσα.  Η συντήρηση κοστίζει και μειώνει τα κέρδη, γι’ αυτό δεν γίνεται με νσυνέπεια θα έχουμε συνέχεια ανάλογα προβλήματα. Το πρόβλημα τόσο της καταστροφής στο Μεξικό όσο και της κλιματικής αλλαγής προκύπτει από την προσπάθεια μείωσης του κόστους παραγωγής και την αύξηση του κέρδους.

 

Είναι απόγευμα Κυριακής και μόλις τώρα (μετά από δυο μέρες) έχουμε τις πρώτες αντιδράσεις για το οικολογικό έγκλημα:

 

Για την Greenpeace México, αυτή η καταστροφή δείχνει τους σοβαρούς κινδύνους που ενέχει η εξόρυξη ορυκτών καυσίμων για το περιβάλλον αλλά και για την ασφάλεια των ανθρώπων. 

 

«Αυτός είναι ο κόσμος που μας αφήνουν» γράφει στο tweet η νεαρή ακτιβίστρια Greta Thunberg, που καταλογίζει ευθύνες στους παγκόσμιους ηγέτες που ενώ μιλούν για το κλίμα “ανοίγουν νέα πετρελαϊκά πεδία, αγωγούς και εργοστάσια άνθρακα - χορηγώντας νέες άδειες για την εξερεύνηση νέων χώρων προκειμένου να γίνεουν γεωτρήσεις...”. 

πηγή

 

 

 

Γ. Γεροτζιάφας: Το τέταρτο κύμα είναι γεγονός – Έπεσε έξω το εμβολιαστικό πρόγραμμα

 

Στο 60% η θνητότητα από κορωνοϊό στις εντατικές στην Ελλάδα, στο 30% στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες

 

«Οι μεταλλάξεις είναι μέρος της ζωής του ιού. Το καλοκαίρι μπορούν να βγουν και μεταλλάξεις που ακυρώνουν μέρος της αποτελεσματικότητας των εμβολίων», δήλωσε στην ΕΡΤ ο Γρηγόρης Γεροτζιάφας, καθηγητής Αιματολογίας, o οποίος επισήμανε ότι το τέταρτο κύμα της πανδημίας είναι πλέον γεγονός.

 

Μιλώντας στην εκπομπή «Συνδέσεις» ο Έλληνας καθηγητής του Πανεπιστημίου της Σορβόννης προειδοποίησε ότι οι μάσκες θα είναι μέρος της ζωής μας τον καιρό της πανδημίας.

 

«Υπάρχει μια κάμψη του εμβολιαστικού κλίματος, της συμμετοχής των πολιτών. Στη Γαλλία ήδη συζητάμε να ξεκινήσει ο υποχρεωτικός εμβολιασμός των υγειονομικών. Είναι ομάδα υψηλού κινδύνου που έχει νοσήσει, με πολλούς θανάτους στο νοσηλευτικό προσωπικό. Είναι σημαντικό να κόβουμε τις αλυσίδες μεταφοράς του ιού στα νοσοκομεία και στους οίκους ευγηρίας. Το τέταρτο κύμα, δεν είναι ένα ενδεχόμενο, όπως λέγαμε πριν από ένα μήνα, είναι ένα γεγονός. Πέσαμε έχω χρονικά. Μας βρίσκει στην Ευρώπη ανεπαρκώς καλυμμένους όσον αφορά τους εμβολιασμούς. Θα χρειαστεί και ενίσχυση του εμβολιασμού με μεγάλη συμμετοχή του κόσμου με στράτευση του πληθυσμού, όχι με καταστολή και εκφοβισμό. Δεύτερον, καλή επιδημιολογική επιτήρηση (τεστ, αναλύσεις στα λύματα) και τρίτον, πολύ καλή οργάνωση της πρωτοβάθμιας περίθαλψης γιατί όλα τα δεδομένα που έχουμε σήμερα λένε ότι θα συνεχίσουμε να έχουμε αρρώστους και οι άρρωστοι με κορονοϊό, ένα 15% κινδυνεύει να νοσηλευθεί. Αν τους πιάσουμε νωρίς και κάνουμε τις θεραπείες στο σπίτι ή στο νοσοκομείο».

 

Στο 60% η θνητότητα από κορωνοϊό στις εντατικές στην Ελλάδα, στο 30% στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες

Σύμφωνα με τον κ. Γεροτζιάφα, «μπαίνουμε σε lock down όταν γεμίζουν τα νοσοκομεία. Δεν μπορείς από τη μια μέρα στην άλλη να φτιάξεις νοσοκομεία, μονάδες εντατικής θεραπείας, θαλάμους νοσηλείας αποτελεσματικούς… Είδατε, άλλωστε στην Ελλάδα, ότι στις μονάδες εντατικής θεραπείας είχε 60% θνητότητα, τα οποία είναι τα νούμερα που είχαμε στην Ευρώπη πέρυσι το Μάρτη. Αυτή τη στιγμή, στην Ευρώπη, αυτός ο αριθμός είναι στο 30%. Να ενισχυθεί η περίθαλψη στην πόλη».

 

Έπεσε έξω το πρόγραμμα του εμβολιασμού

Aπαντώντας σε ερώτηση των δημοσιογράφων της ΕΡΤ σχετικά με την έλευση του τέταρτου κύματος της πανδημίας του κορωνοϊού ο κ. Γεροτζιάφας επισήμανε ότι αυτό συνέβη γιατί ο εμβολιασμός δεν έχει προχωρήσει όπως πρέπει.

 

«Έπεσε έξω το πρόγραμμα στην Ευρώπη γιατί δεν έχουμε εμβόλια. Η μία δόση δεν φτάνει για να έχεις μια ικανοποιητική απάντηση στη μετάλλαξη και δεύτερον, οι μεγάλες χώρες έχουν αυξημένες ανάγκες εμβολίων».

 

Και όπως προειδοποίησε ο ειδικός, «μπορεί να πάθουμε ότι πάθαμε την άνοιξη, όταν οι ΗΠΑ απορροφήσανε μεγάλο κομμάτι των εμβολίων. Η πανδημία θα έχει διάρκεια. Έχει σημασία να περιγράφουμε με ειλικρίνεια και όχι με τακτικισμό την κατάσταση. Χρειάζεται ολοκληρωμένο σχέδιο. Οι ειδικοί σε όλο τον κόσμο λένε ότι ο εμβολιασμός από μόνος του δεν φτάνει. Χρειαζόμαστε περίθαλψη και επιδημιολογική επιτήρηση». Σύμφωνα με τον καθηγητή Αιματολογίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης ο κόσμος «χρειάζεται να εμπνευστεί και όχι να υποχρεωθεί. Ο εμβολιασμός είναι μια πράξη αλληλεγγύης. Κάθε αύξηση 20% των εμβολιασμένων στην κοινότητα, ελαττώνει κατά μισό τη κυκλοφορία του ιού στην κοινότητα». 

πηγή

 

 

   

Ναι στον εμβολιασμό, όχι στον εκβιασμό – Ναι στην Επιστήμη, όχι στον εκφασισμό

 

γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

 

O εμβολιασμός είναι αναγκαίος. Η Επιστήμη – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στα χέρια των εκμεταλλευτών και των πολυεθνικών το εμβόλιο δεν έχει μετατραπεί σε εμπόρευμα άθλιας κερδοσκοπίας και εργαλείο στο πλαίσιο των γεωπολιτικών ανταγωνισμών – έχει προσφέρει στην ανθρωπότητα ένα όπλο ενάντια στην πανδημία που η χρησιμότητά του επιβεβαιώνεται.

 

Ο εμβολιασμός, ακόμα κι αν δεν εκμηδενίζει τον κίνδυνο του θανάτου και της βαριάς νόσησης από τον κορωνοιό, τον ελαχιστοποιεί. Ακόμα κι αν δεν εκμηδενίζει την μετάδοση του ιού, τον περιορίζει δραστικά. Το επιβεβαιώνουν οι επιστημονικές έρευνες, το καταγράφουν τα ιατρικά στοιχεία, το πιστοποιούν τα εμπειρικά δεδομένα. 

 

Ωστόσο, απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα ορθώνεται ένα «αντιεμβολιαστικό» τείχος αμφισβήτησης και δυσπιστίας. Γεγονός καθόλου άσχετο με τον ανορθολογισμό που αποτελεί το «ευαγγέλιο» των κυρίαρχων που βασιλεύουν διδάσκοντας το ψέμα, οπότε συνηθισμένος στο ψέμα άντε βρεις ποια είναι η αλήθεια. Σε αυτό το πλαίσιο – και στην Ελλάδα, όπως θα εξηγήσουμε αναλυτικότερα παρακάτω – εκείνοι που αναδεικνύονται στον πρώτο «αντιεμβολιαστή», είναι οι κυβερνώντες:

 

– διέλυσαν τα δημόσια συστήματα Υγείας,

 

– «έπαιξαν» με την πανδημία άλλοι αρνούμενοι την ίδια την ύπαρξή της, άλλοι αξιοποιώντας την ύπαρξή της σαν «ευκαιρία» για να τσακίσουν ελευθερίες και δικαιώματα,

 

– ζύγισαν την ανθρώπινη ζωή στη ζυγαριά του κέρδους και κέρδισε η οικονομία,

 

– χρησιμοποίησαν την πανδημία σαν εργαλείο στο Κολοσσαίο των ενδοιμπεριαλιστικών τους αντιπαραθέσεων,

 

– τάισαν και ταΐζουν τα όρνεα των φαρμακευτικών εταιρειών,

 

– αντιμετώπισαν τους λαούς όχι με βάση το δικαίωμά τους στη ζωή αλλά σαν «ομιλούντα εργαλεία» που έπρεπε να πηγαίνουν στην δουλειά κι ας πεθάνουν

 

– και τώρα τους αντιμετωπίζουν πάλι σαν «ομιλούντα εργαλεία» που δεν πρέπει να πεθάνουν όχι γιατί είναι άνθρωποι αλλά γιατί πρέπει να πηγαίνουν για δουλειά ώστε να μην καταρρεύσει η οικονομία των από πάνω.

 

Όλα αυτά και πολλά ακόμα προκάλεσαν διεύρυνση του ρήγματος στην εμπιστοσύνη πλατιών κοινωνικών στρωμάτων προς τους άνωθεν κήρυκες. Και τώρα που οι τελευταίοι επείγονται υπέρ του εμβολίου – για τους οικονομικούς λόγους που είπαμε και όχι λόγω ανθρωπισμού – η δυσπιστία απέναντι στους κυβερνώντες έρχεται να ποτίσει το λίπασμα του αντιεμβολιασμού.  Σε αυτή την φάση βρισκόμαστε και στην χώρα μας. Και ενώ, έστω και τώρα, οι αρμόδιοι θα έπρεπε να «πάρουν στροφή», να αναθεωρήσουν την στάση, τις πολιτικές και τις συμπεριφορές τους που απειλούν να επιφέρουν εκρηκτικά αποτελέσματα, εκείνοι ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Η κυβέρνηση, σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, πιστή στο αντικοινωνικό δόγμα του μαστιγίου που αποτελεί την άλλη όψη του νεοφιλελελεύθερου νομίσματος της «ατομικής ευθύνης», επιλέγει ως μέσο για τον εμβολιασμό τον εξαναγκασμό. Την ποινή. Την απειλή. Τον εκβιασμό. Τη διαίρεση. Τον διχασμό. Τον στιγματισμό.

 

Η κυβέρνηση αποδεικνύει, για ακόμα μια φορά, ότι πορεύτηκε με γνώμονα αυτό που φαίνεται και όχι αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Απόδειξη η αναστάτωση που προκλήθηκε -δικαίως- μετά τις ανακοινώσεις να σταματήσει το εμβόλιο της AstraZeneca στους κάτω των 60 ετών, την ίδια στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες έκαναν την πρώτη δόση. Οι αντιφάσεις περισσεύουν. Πριν συστήσουν να μη γίνονται εμβολιασμοί με το συγκεκριμένο εμβόλιο, είπαν ότι συνεχίζουν κανονικά. Ενώ άλλες ευρωπαϊκές χώρες σταματούσαν τον εμβολιασμό για ηλικίες κάτω των 60 ετών, εδώ επέλεγαν να μην έχουν δυνατότητα επιλογής άλλου εμβολίου εκτός του AstraZeneca, για ένα χρονικό διάστημα, οι πολίτες 30-44 ετών. Αλλά και μετά τη σύσταση, στο όνομα της αποφυγής της σύγχυσης, την επιτείνουν: Καλούν τον κόσμο να συνεχίσει να εμβολιάζεται με το εμβόλιο για το οποίο του είπαν να μην εμβολιάζεται!  

 

Οι κύριοι «άριστοι» ας αντιληφθούν πως όλοι εκείνοι που λόγω της τακτικής τους ανησυχούν, δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται σαν αποσυνάγωγοι «αρνητές» του εμβολίου, ούτε σαν «ψεκασμένοι». Είναι πολίτες που αντί για επιστημονικά διαφανείς απαντήσεις σε εύλογα ερωτήματα εισπράττουν -ξανά- κούνημα του δάκτυλου και λογύδρια περί «ατομικής ευθύνης». Από ποιους; Από εκείνους που φρόντισαν να διασφαλίσουν το ακαταδίωκτο -που κάθε άλλο παρά ενισχύει την εμπιστοσύνη στις επιστημονικές επιτροπές, αλλά και στις σχέσεις που αυτή αναπτύσσει με την κυβερνητική εξουσία- αλλά «ξέχασαν» το βασικό, ότι δηλαδή, επειδή ακριβώς ο εμβολιασμός είναι αναγκαίος, για να επιτευχθεί και γρήγορα και με ασφάλεια για όλους, απαιτείται στέρεη βάση.

 

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι με πυροτεχνήματα δεν βάφονται αυγά. Ούτε πετυχαίνεται εμβολιαστική κάλυψη στα ποσοστά που απαιτεί η ανοσία της κοινωνίας. Η κυβέρνηση, όμως, επιδόθηκε ακριβώς σε αυτό: Επικοινωνιακά παιχνίδια, από τη μια, πολιτική εκμετάλλευσης της πανδημίας, από την άλλη:

 

– Δηλώσεις του πρωθυπουργού τον Ιανουάριο ότι τον Μάρτιο θα είχαν εμβολιαστεί 2 εκατομμύρια πολίτες, αλλά ήρθε Ιούνιος για να φτάσουμε σε αυτόν τον αριθμό.

 

– Πρωτοφανής τοποθέτηση Μητσοτάκη ότι δεν φέρνει το sputnik στην Ελλάδα για να μην πέσει από την καρέκλα του όπως ο ομόλογός του στην Σλοβακία.

 

– Αλχημείες να μετρούν «τσιμπήματα» και να προσθέτουν εμβολιασμένους με την 1η και τη 2η δόση για να εμφανίζουν «ικανοποιητικό» ρυθμό εμβολιασμού. Εφτασαν να προσθέτουν ακόμα και τα… ραντεβού για να δημιουργούν επικοινωνιακές εντυπώσεις.

 

– Παλινωδίες σχετικά με το AstraZeneca, συσκότιση ή στην καλύτερη περίπτωση ετεροχρονισμένη αντίδραση στα περιστατικά παρενεργειών.

 

– Αδιαφορία για την σαρδελοποίηση στα ΜΜΜ, πολιτική πάρτε…κουβέρτα, παγουρίνο μαζί με νόμο για περισσότερους (!) ανά τάξη μαθητές στα σχολεία, μείωση κατά 572 εκ.ευρώ του προυπολογισμού για την Υγεία εν μέσω πανδημίας, αξιοποίηση της πανδημίας για να μπουκωθούν με χρήμα ολιγάρχες (εργολάβοι, κλινικάρχες, καναλάρχες, Aegean, Fraport, Ελ.Βενιζέλος, το 50% των 7 δις δανείων ενίσχυσης για τον κορωνοιό μέσα στο 2020 σε 6 μεγαλοκαπιταλιστές), επίταξη όχι των ιδιωτικών συμφερόντων στον τομέα της Υγείας αλλά επίταξη του Δημοσίου υπέρ των ιδιωτών, καμία πρόσληψη μόνιμου γιατρού στα (ανοικτά) νοσοκομεία αλλά πρόσληψη αστυνομικών στα (κλειστά) πανεπιστήμια, νόμοι και τροπολογίες – λαιμητόμος με «ευκαιρία» την πανδημία (εργασιακό, διαδηλώσεις, ξεπούλημα νερού κτλ), δοκιμές επιβολής πολιτικού και κοινωνικού σιωπητηρίου του τύπου «απαγορεύονται οι συναθροίσεις άνω των 3 ατόμων», ξυλοδαρμός νέων στις πλατείες, «κάνουμε ό,τι πει η επιτροπή αφού πρώτα έχουμε πει εμείς τι θα πει η επιτροπή», λοκντάουν το 2020 αλλά ανοικτός τουρισμός προς χάρη εφοπλιστών – μεγαλοξενοδόχων – αεροπορικών εταιρειών, «ινδική» μετάλλαξη και ανύπαρκτο τείχος ανοσίας αλλά ανοικτός τουρισμός το 2021, αναγόρευση των self test (που τώρα θεωρούνται αναξιόπιστα) σε πανάκεια, ανύπαρκτα υγειονομικά πρωτόκολλα στους χώρους δουλειάς, όχι μάσκες όταν δεν υπήρχαν μάσκες – βάλτε διπλές μάσκες όταν υπήρξαν – τώρα λόγω των αναγκών να επιδειχτεί τουριστική «κανονικότητα» ξαναβγάλτε τις μάσκες παρότι ο ΠΟΥ μιλάει για έγκλημα χαλάρωσης, άλλος χρόνος καραντίνας για τους υγειονομικούς που νόσησαν, τακτική «πάπιας» απέναντι στην Εκκλησία και στα κυρήγματά της περί «αποκορωνοποιημένης» θείας κοινωνίας, διάτρητος επιδημιολογικός έλεγχος, κλείσιμο στα 1.000 κρούσματα αλλά άνοιγμα με 3.000 κρούσματα, «πανηγύρια» και…αυτοθαυμασμός για μια διαχείριση που «πέτυχε» 13.000 νεκρούς με τρια λοκντάουν και την Ελλάδα να καταγράφεται ακόμα και πρώτη παγκοσμίως στα ποσοστά της φρίκης, εξαγγελίες Μητσοτάκη εν μέσω πανδημίας για συγχωνεύσεις, κλείσιμο περιφερειακών νοσοκομείων και περαιτέρω εμπορευματοποίησης του δημοσίου συστήματος Υγείας σε μια χώρα που ο κορωνοιός τη βρήκε με 11 νοσοκομεία λιγότερα και με ανύπαρκτη Πρωτοβάθμια Υγεία κοκ.

 

Ιδού, λοιπόν, το πλαίσιο μέσα στο οποίο εκκολάπτονται και καλλιεργούνται ο φόβος κι ο ανορθολογισμός, που υπονομεύουν την ανάγκη του μαζικού εμβολιασμού. Ηταν και είναι η ίδια η κυβέρνηση που αναδεικνύεται στον καλύτερο χορηγό τέτοιων φαινομένων, είναι αυτή που σαμπόταρε και σαμποτάρει το κύρος της επιστήμης στη συνείδηση του κόσμου. Αυτή ήταν που άφησε και αφήνει ορθάνοικτες τις πόρτες για τη διάδοση θεωριών συνωμοσίας και κυρίως αυτή είναι που αρνήθηκε και ακόμα και τώρα αρνείται να ακολουθήσει την μέθοδο της πειθούς και της διαφάνειας στα ερωτήματα των ανθρώπων.

 

Ετσι έσκασε η επικοινωνιακή φούσκα. Και έτσι, όπως ήταν αναμενόμενο, οι παλινωδίες, οι αντιφάσεις, οι ανεπάρκειες της κυβέρνησης όσον αφορά τη διαχείριση της πανδημίας έχουν πλέον μεταφέρει τη δυσπιστία και τη διστακτικότητα των πολιτών απέναντι και στα εμβόλια. Και παρότι η πραγματικότητα θα έπρεπε, έστω την ύστατη ώρα, να οδηγεί σε περισσότερο ορθολογισμό και σε περισσότερη «κοινωνία», η κυβέρνηση επιλέγει να βαφτίζει σαν «ορθολογισμό» τον κνούτο και στο όνομα της κοινωνικής ευθύνης να επιστρατεύει τον κοινωνικό αυτοματισμό.

 

Επιλέγει μια βαθιά αντιδραστική πολιτική που όχι μόνο δεν προωθεί το αποτυχημένο εμβολιαστικό της πρόγραμμα αλλά ενισχύει την διστακτικότητα και αφήνει το πεδίο σε «αρνητές» να ψαρεύουν στα θολά νερά της αμφιβολίας. Αντί της ενημέρωσης και της διαφάνειας, η κυβέρνηση επιλέγει τα «απαγορεύεται». Αντί της πλατιάς  επιστημονικής συζήτησης, που δεν θα έχει το στίγμα ότι υπαγορεύεται από τα συμφέροντα πολυεθνικών και κυβερνήσεων για τα αναγκαία μέτρα προστασίας του πληθυσμού με βασικό τον εμβολιασμό ως δικαίωμα και όχι ως «διατεταγμένη υποχρέωση», η κυβέρνηση επιλέγει ρόλο στρατοπεδάρχη.

 

Δίπλα στις γελοιότητες με τις… δωροκάρτες στους νέους που υποβιβάζουν το εμβόλιο σε «τέχνασμα» που απαιτείται «δόλωμα» για να «τσιμπήσει» κάποιος, δίπλα στις ανοησίες με τα…150άρια που επέτειναν το πρόβλημα αφού στο μυαλό των «άριστων» είναι αρκετές μερικές πενταροδεκάρες για να προσπεράσει κανείς τις ανησυχίες που αφορούν στην ίδια τη ζωή του, δίπλα στις βλακείες περί «εμβολιασμού στις πλαζ» που τώρα η κυβέρνηση έρχεται να προσθέσει ένα ακόμα πρόβλημα με την τακτική της: Αντί της πειθούς, αντί της πλατιάς και της με επιστημονικό βάθος καμπάνιας, αντί της διαφάνειας, των αναγκαίων απαντήσεων σε εύλογα ερωτήματα και ανησυχίες πολιτών, κρυμμένη ξανά πίσω από τα «αποφασίζουμε και διατάζουμε» επιλέγει -και εδώ- την επιβολή.

 

Η κυβέρνηση, αντί να ρίξει το βάρος στην πειθώ και στην ενημέρωση για την ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ του εμβολιασμού, κουνάει το δάκτυλο της «υποχρεωτικότητας»:

 

– Ξεκίνησαν μιλώντας για «προνόμια» στους εμβολιασμένους, που μετά τα έκαναν «διευκολύνσεις».

 

– Εβγαλαν μπροστά τον Γεωργιάδη να ρίξει το σύνθημα για απολύσεις των ανεμβολίαστων! Αλλά οι απολύσεις δεν είναι επιχείρημα. Είναι εκβιασμός!

 

– Ανακοίνωσαν μέτρα που διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε καφετέριες και ταβέρνες, μετατρέποντας τα πιστοποιητικά εμβολιασμού σε σύγχρονα πιστοποιητικά «κοινωνικών φρονημάτων» με τον ταβερνιάρη, πια, στο ρόλο του νοματάρχη. Αλλά ο διαχωρισμός, ο κοινωνικός αυτοματισμός, δεν είναι επιχείρημα, είναι «απαρχάιντ».

 

– Ενώ τόσο καιρό έλεγαν πως αρκεί το self για να πηγαίνεις στη δουλειά ή στο σχολείο, τώρα θυμήθηκαν ότι έχει ψευδή στοιχεία και έχουν το θράσος να θέτουν σαν προαπαιτούμενο στην καθημερινότητα το rapid, αλλά χωρίς πρώτα να έχουν εξασφαλίσει ούτε την δωρεάν, ούτε την μαζική παροχή του.

 

– Βγάζουν μπροστά καθηγητάδες που έφτασαν στο σημείο – σαν κάτι παλιούς «δόκτορες» που είχαν εφεύρει τα κίτρινα αστέρια – να εισηγούνται συρμούς και λεωφορεία μόνο για εμβολιασμένους με το ενδεχόμενο αύριο να μας εισηγηθούν και σχολεία μόνο για εμβολιασμένους, και εργοστάσια μόνο για εμβολιασμένους, και χώρους δουλειάς μόνο για εμβολιασμένους, και σούπερ μάρκετ μόνο για εμβολιασμένους, και γάμους μόνο για εμβολιασμένους!

 

– Εφτασαν να ασκούν πιέσεις στους γονείς για τον εμβολιασμό των 12χρονων μιλώντας και εδώ για «υποχρεωτικότητα (χωρίς, μάλιστα, μετά τις τόσες αναφορές τους στο γεγονός ότι τα παιδιά και οι νέοι είναι πιο ανθεκτικοί στον ιό να εξηγούν πειστικά το «γιατί») αφού δεν μπορούν να πείσουν τους ενήλικες και προσπαθώντας να πιάσουν το ποσοστό ανοσίας που απαιτείται μέσω των παιδιών.

 

– Πετούν από πάνω τους το μπαλάκι και βγάζουν την ουρά τους απέξω, υποδεικνύοντας κιόλας τους συμπαίχτες τους στην άσκηση πίεσης: «Τώρα – έλεγε τις προάλλες ο υπεράριστος Σκέρτσος – έχει έρθει η ώρα της τοπικής αυτοδιοίκησης, δήμαρχοι και περιφερειάρχες, της εκκλησίας, των επιχειρήσεων αλλά και της κοινωνίας των πολιτών να κάνουν το καθήκον τους και να πείσουν όσο περισσότερους συμπολίτες μας να εμβολιαστούν άμεσα».

 

– Δίνουν το πράσινο φως στους επιχειρηματίες να στήνουν βιομηχανία εκβιασμών απόλυσης των εργαζομένων που μετά το καλοκαίρι «δεν θα γυρίσουν εμβολιασμένοι» στην δουλειά. Αλλά το «πρέπει» και το «εντέλλεσθε» δεν στοιχειοθετεί επιχείρημα, είναι αξιωματικός λόγος την ώρα που απαιτείται το θεώρημα, δηλαδή η απόδειξη.  

 

– Και μέσα σε όλα αυτά προστέθηκε χτες η αθλιότητα να μετατραπεί και σε επίσημο πρωθυπουργικό λόγο με τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή της Κυριακής» να προτάσσει την διαχωριστική γραμμή μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων υποστηρίζοντας ότι «η χώρα δεν θα ξανακλείσει για να προστατευθούν οι λίγοι ανεμβολίαστοι», εκτοξεύοντας έναν απίθανα διχαστικό λόγο για να εξυπηρετήσει το κυβερνητικό αφήγημα που ρίχνει την ευθύνη για την αποτυχία του εμβολιαστικού προγράμματος, με το ποσοστό των πλήρως εμβολιασμένων να κινείται κάτω του 40%, στους πολίτες. 

 

– Αυτές οι όλο… «συναινετικό» πνεύμα δηλώσεις ήρθαν, δε, να ενσωματωθούν στα αδιανόητα φιρμάνια εξόντωσης που εκτόξευσε ο Σκέρτσος λέγοντας: «Τα όποια περιοριστικά μέτρα δημόσιας υγείας θα είναι τοπικού ή σημειακού χαρακτήρα, θα αφορούν μόνο τους ανεμβολίαστους και δεν θα συνοδεύονται από οικονομική στήριξη».

 

«Δεν θα πληρώσουν το μάρμαρο οι εμβολιασμένοι», λοιπόν. Με αυτόν τον τίτλο διαλαλεί η «Καθημερινή» την χτεσινή συνέντευξη του πρωθυπουργού. Πρόκειται, πραγματικά, για απαύγασμα κοινωνικού δαρβινισμού. Ισως η επόμενη χάντρα στο κομπολόι αυτής της «μαυρίλας» που παριστάνει την «υπεύθυνη στάση» να είναι το «και τι με νοιάζει εμένα που αρρώστησες αφού κάπνιζες» ή «γιατί να πληρώσω εγώ εσένα που δεν πρόσεχες όταν οδηγούσες», ή «και τι με πειράζει που απολύθηκες αφού απέργησες και ο νόμος απαγορεύει την απεργία», ή «τι με νοιάζει εμένα τον βίγκαν που έπαθες εσύ καρδιακό αφού έτρωγες λιπαρά, αλάτια και είχες χοληστερίνη», ή «και γιατί να πληρώνω εγώ με φόρους που δεν πήγα σχολείο εσένα που θέλεις να μάθεις γράμματα», ή «και τι με νοιάζει εμένα που είμαι υγιής που εσύ δεν καθόσουν καλά και θέλεις φάρμακα»…

 

Είναι προφανές ότι αυτά δεν ακούγονται και πολύ…φιλικά. Δεν ακούγονται και πολύ δημοκρατικά. Δεν ακούγονται και πολύ επιστημονικά. Και είναι εξίσου προφανές ότι γύρω μας στήνεται ένα δυστοπικό σκηνικό, ένα αντιδραστικό τοπίο, που δίπλα στην ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ του εμβολιασμού ορθώνεται επιτακτικά η αναγκαιότητα της υπεράσπισης της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και της ουσίας των ατομικών δικαιωμάτων.

 

Οι «άριστοι» του θατσερικού κλίβανου όπου δεσπόζει η επιγραφή «δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο «ατομα», όταν ακούνε για ατομικά δικαιώματα το περισσότερο που μπορούν να αντιληφθούν είναι η ιδιωτεία περί «ατομικής ευθύνης». Το ατομικό δικαίωμα ως πυρήνας των κοινωνικών δικαιωμάτων, η ατομική ελευθερία ως πυρήνας των κοινωνικών ελευθεριών τους προκαλεί αλλεργία και πονοκέφαλο. Η ανύψωση του ατόμου ως προϋπόθεση της κοινωνικής του ατομικότητας, τους είναι άγνωστη. Διότι αυτή δεν εντέλλεται, αλλά οικοδομείται με τον μοναδικό τρόπο που μπορεί να επιτευχθεί το «ένας για όλους και όλοι για έναν»: Με το δικαίωμα ενός εκάστου να μην έχει την άποψη του «ραβδούχου», την γνώμη του «αφεντικού», την «ελευθερία» του εκβιασμένου και τρομοκρατημένου προβάτου, αλλά του κοινωνικού ανθρώπου που θέτει ερωτήματα. Που αναρωτιέται. Που σκέφτεται. Που διασταυρώνει. Που έχει επιθυμίες. Που έχει αντιρρήσεις. Που έχει αμφιβολίες. Που αναζητεί. Που αμφισβητεί. Που ψάχνει. Που ερευνά. Και που δικαιούται πειστικές, διαφανείς, ειλικρινείς απαντήσεις.  

 

Θα το επαναλάβουμε: Ο εμβολιασμός είναι αναγκαίος. Όχι γιατί το λένε οι φαρμακευτικές, ούτε οι κυβερνήσεις. Αλλά γιατί παρά το αποτρόπαιο της καπιταλιστικής κυριαρχίας πάνω και στην αρρώστια με την μετατροπή της σε πεδίο κερδοφορίας, η Επιστήμη, χωρίς να αναιρούνται οι παραγωγικές σχέσεις βαρβαρότητας μέσα στις οποίες λειτουργεί και παίρνουν σάρκα και οστά τα επιτεύγματά της, μας προσέφερε το επίτευγμα του εμβολίου ως ασπίδα σε μια φρίκη.

 

Η αναγκαιότητα του μαζικού εμβολιασμού, όμως, δεν εξασφαλίζεται με εκβιασμούς, με ηθικές, ψυχολογικές και οικονομικές πιέσεις ούτε με δήθεν «προνόμια» και «ανταλλάγματα». Ο εμβολιασμός του λαού δεν είναι μια υπόθεση υποταγής σε αντιδραστικές υπαγορεύσεις. Είναι δικαίωμα που περνά μέσα από την πειθώ, την εξαντλητική ενημέρωση, την καταγραφή της αλήθειας, την αποθέωση της διαφάνειας. Είναι ευθύνη του κράτους η ουσιαστική ενημέρωση του λαού, η λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων προστασίας και η ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας. Ετσι εμπεδώνεται και η ατομική ευθύνη. Όλα τ’ άλλα απλά ενισχύουν τον ανορθολογισμό, υπονομεύουν την προστασία της δημόσιας υγείας και καλλιεργούν διχαστικές λογικές στο λαό.

 

Θα το επαναλάβουμε: Για να επιτευχθεί ο εμβολιασμός και να επιτευχθεί γρήγορα και με ασφάλεια για όλους, απαιτείται ένα ανεπτυγμένο δημόσιο σύστημα Υγείας. Τέτοιο, που δίνει έμφαση στην πρόληψη. Που εξασφαλίζει επάρκεια για όλα τα ασφαλή εμβόλια. Που θέτει τις προτεραιότητες. Που επιλέγει το καταλληλότερο εμβόλιο σύμφωνα με το ιατρικό ιστορικό. Που παρακολουθεί συστηματικά την πορεία των εμβολιασμένων. Που παρέχει άμεση ιατρική παρέμβαση σε τυχόν παρενέργειες και πλήρη ενημέρωση. 

 

Τι από αυτά κάνει η κυβέρνηση ώστε να έχει το θράσος να απειλεί; Η αδιαφορία της κυβέρνησης για όλα αυτά την καθιστούν τον πρώτο «αντιεμβολιαστή».

 

Fraport: Τα κέρδη στη Γερμανία, οι ζημιές στην Ελλάδα (info-video)

 

Στο INFO-VIDEO αυτής της εβδομάδας, με αφορμή άλλο ένα δώρο του ελληνικού κράτους στη Fraport, μελετάμε την ιστορία της ιδιωτικοποίησης των 14 περιφερειακών αεροδρομίων. Μια συμφωνία μεταξύ ενός κράτους που ανέλαβε ζημιές και δάνεια κι ενός ιδιώτη που ανέλαβε… τα κέρδη!

Μια παραγωγή σε κείμενα/έρευνα Χρήστου Αβραμίδη και μοντάζ Αλέξανδρου Λιτσαρδάκη για το INFO-WAR.  

Ποιοι πρέπει να λάβουν και 3η δόση των εμβολίων Pfizer για τον κορωνοϊό– Νέα μελέτη

 

Μειωμένη ανοσολογική απάντηση μετά από δύο δόσεις ενός mRNA εμβολίου έναντι του SARS-CoV-2 έχει παρατηρηθεί σε ασθενείς μετά από μεταμόσχευση συμπαγών οργάνων, ενώ επίσης περιγραφεί πολλές περιστάσεις σοβαρής λοίμωξης COVID-19 σε τέτοιους ασθενείς μετά την ολοκλήρωση του εμβολιασμού τους. Αυτό οδήγησε τις γαλλικές αρχές υγείας να προτείνουν μία τρίτη δόση εμβολίου στους ασθενείς αυτούς.

 

Οι γιατροί της Θεραπευτικής Κλινικής της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδώρα Ψαλτοπούλου, Πάνος Μαλανδράκης, Γιάννης Ντάνασης και Θάνος Δημόπουλος (Πρύτανης ΕΚΠΑ) συνοψίζουν τα δεδομένα μίας σειράς 101 μεταμοσχευμένων ασθενών που έλαβαν τρίτη δόση εμβολίου mRNA της εταιρείας Pfizer, όπως δημοσιεύτηκαν στο έγκριτο διεθνές περιοδικό “the New England Journal of Medicine”.

 

Η ομάδα των ασθενών περιλάμβανε 78 μεταμοσχευμένους νεφρού, 12 μεταμοσχευμένους ήπατος, 8 μεταμοσχευμένους πνεύμονα ή καρδιάς, και 3 παγκρέατος. Οι πρώτες δύο δόσεις είχαν απόσταση ενός μήνα και η τρίτη δόση δόθηκε 61 ημέρες μετά τη δεύτερη. Ο χρόνος μεταξύ της μεταμόσχευσης και του εμβολιασμού ήταν 97 +/- 8 μήνες. Η ανοσοκαταστολή ήταν λόγω γλυκοκορτικοειδών στο 87% των ασθενών, λόγω αναστολέων καλσινευρίνης στο 79% των ασθενών, μυκοφαινολικού οξέος στο 63%, mTOR αναστολέων στο 30%, και belatacept στο 12% των ασθενών.

 

 

Τα αντισώματα μετά την τρίτη δόση

 

Ο τίτλος των αντισωμάτων ήταν 0% πριν την πρώτη δόση, 4% πριν τη δεύτερη, 40% πριν την τρίτη, και 68% 4 εβδομάδες μετά την τρίτη δόση. Το 44% των αρνητικών ασθενών για αντισώματα πριν την τρίτη δόση, απέκτησε θετικό τίτλο μετά, και σε όσους είχαν θετικό τίτλο αντισωμάτων πριν την τρίτη δόση, ο τίτλος αυτός αυξήθηκε σημαντικά μετά την τρίτη δόση. Οι ασθενείς που δεν είχαν αντισωματική απάντηση ήταν μεγάλοι σε ηλικία, είχαν ανοσοκαταστολή σε μεγαλύτερο βαθμό και είχαν χαμηλότερη σπειραματική κάθαρση. Επίσης, κανείς από αυτούς τους ασθενείς δεν εμφάνισε λοίμωξη COVID-19 μετά την τρίτη δόση του εμβολίου, ενώ δεν παρατηρήθηκαν σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες.

 

Συμπερασματικά, τα δεδομένα της μελέτης αυτής επισημαίνουν την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια μίας τρίτης δόσης εμβολίου Pfizer στην ομάδα των μεταμοσχευμένων ασθενών, παρόλο που οι ασθενείς αυτοί πρέπει να είναι σχολαστικοί με τα μέτρα προφύλαξης σε κάθε περίπτωση λόγω της ευπάθειας τους σε σοβαρή νόσο. Είναι πιθανό ότι ανάλογη στρατηγική τριών δόσεων να εφαρμοστεί στο μέλλον και σε άλλες κατηγορίες ασθενών που λαμβάνουν ανοσοκατασταλτικές θεραπείες, εφόσον κλινικές μελέτες που είναι σε εξέλιξη δώσουν θετικά αποτελέσματα.

 

 πηγή

Το Γιούρο και η σύμπραξη των ακροδεξιών

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

Εκατομμύρια άνθρωποι παραληρούν, γίνονται «ένα» με καταλύτη ένα γκολ. Ο Ελίας Κανέττι ακούει εκστασιασμένος τη μυριόστομη ιαχή «γκοοοολ» από το στάδιο Πράτερ της Βιέννης και γράφει το μνημειώδες πόνημά του «Μάζα και Εξουσία». Στη φωτογραφία αποτυπώνεται η αγωνία και η ψυχική ένταση του φιλάθλου για την εθνική του ομάδα ποδοσφαίρου. Είναι πασίδηλο ότι οι “διαγωνισμοί” εθνικών ποδοσφαιρικών ομάδων, όπως το Ευρωπαϊκό και το Παγκόσμιο Κύπελο, ενισχύουν την εθνική ταυτότητα αλλά και τους εθνικισμούς. Δεν είναι τυχαίο ότι σ’ αυτή τη συγκυρία, 16 ακροδεξιά ευρωπαϊκά κόμματα μεταξύ των οποίων του Όρμπαν και του Σαλβίνι υπέγραψαν κοινή δήλωση την Παρασκευή 2 Ιουλίου για να αντιταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρωπαϊκό υπερ-κράτος!

 

Αυτό δεν σημαίνει ότι το ποδόσφαιρο συγκαταλέγεται στα εργαλεία της ακροδεξιάς, αν και συχνά οι ποδοσφαιρικές εταιρείες δημιουργούν "στρατούς χουλιγκάνων", που εκκολάπτουν το αυγό του φασισμού. Κατά την άποψη του κοινωνιολόγου Κριστιάν Μπρομπερζέ το ποδόσφαιρο «δεν είναι ούτε όπιο του λαού ούτε νοσταλγία μήτε αρχαϊκή εξανάσταση μήτε ταξική πρακτική... (αλλά) είναι η πολεμική συνύπαρξη αντιθετικών οπτικών», ένα είδος οικουμενικής αναφοράς, ένα από τα σπάνια στοιχεία μιας αρσενικής κουλτούρας, η οποία διαπερνά τις διάφορες περιοχές, τα έθνη, τις γενιές και υπό μία έννοια αποτελεί τον καθρέφτη της κοινωνίας. Γιατί εδώ δεν παίζουν μόνο οι παίκτες αλλά και οι θεατές, ο λεγόμενος “δωδέκατος παίκτης”. Το παιχνίδι που παίζεται στο γήπεδο δεν έχει σχέση με το «δράμα» που λαμβάνει χώρα στις κερκίδες.

 

Δείτε τη φωτογραφία του φιλάθλου στην κερκίδα. «Οι αθλητές αγωνίζονται παίζοντας, ενώ οι θεατές αγωνίζονται στα σοβαρά» έλεγε ο Ουμπέρτο Έκο. Το θέαμα μας διεγείρει. Μάλιστα, φωνάζοντας και χειρονομώντας ασκούμαστε σωματικά και ψυχικά, εκτονωνόμαστε, μόνο που αυτή η εκτόνωση δεν οδηγεί όπως στους αθλητές σε μια νέα σχέση με το σώμα μας, δηλαδή στον έλεγχο και στην αυτοσυγκράτηση, αλλά στη χειραγώγησή του, στην instrumentum regni. Η δική μας συμμετοχή στο παιγνίδι γίνεται με τις φωνές και τις κραυγές, γίνεται στο... μιλητό, που τροφοδοτείται από τα μίντια. Η αθλητική φλυαρία αυτού του είδους έχει όλα τα χαρακτηριστικά της πολιτικής συζήτησης και μερικές φορές είναι το υποκατάστατό της. Στις χρονικές περιόδους, μάλιστα, που η πολιτική απαξιώνεται, τότε η ποδοσφαιρική και γενικότερα η αθλητική φλυαρία γίνεται και η ίδια πολιτική συζήτηση.

 

Αλλά υπάρχει και το λαϊκό ποδόσφαιρο. Αυτό φαίνεται στην κάτω φωτογραφία. Στο βιβλίο «πως μας έκλεψαν το ποδόσφαιρο» οι δημοσιογράφοι Fancois Ruffin και Antoine Dumini μιλούν για το λαϊκό ποδόσφαιρο, τότε που δεν ήταν μία μεγάλη επιχείρηση και οι ποδοσφαιριστές δεν ήταν οι σύγχρονοι «μονομάχοι» στην αρένα. Γράφουν για τον Socrates(Βραζιλία), τον Carlos Caszely(Χιλή), τον Robbie Fowler(Βρετανία) και άλλους ποδοσφαιριστές που τάχθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπέρ των απόκληρων, υπέρ των αδικημένων. Ακόμα και σήμερα στη λατινική Αμερική είναι ζωντανή μία μη εμπορική προσέγγιση του ποδοσφαίρου, που κάποιες φορές εντάσσεται στην προοπτική της κοινωνικής αμφισβήτησης.