Το Ισραήλ έχει σκοτώσει 73 παιδιά Παλαιστινίων φέτος

 

Η υποτιθέμενη επιθυμία του Ισραήλ να «μειώσει» τον αριθμό των Παλαιστίνιων που πυροβολεί έχει πάει περίπατο. Ένας Ισραηλινός στρατιώτης πυροβόλησε και σκότωσε άλλο ένα παιδί Παλαιστινίων στην πολιορκημένη Λωρίδα της Γάζας στις 21 Αυγούστου. Ο Ομάρ Χασάν Αμπού Αλ-Νιλ ήταν μόλις 13 ετών. Το αγόρι υπέκυψε στα τραύματά του το Σάββατο 28 Αυγούστου.

 

Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, ο Ομάρ παρακολουθούσε ειρηνικά μία διαδήλωση ενάντια στην πολιορκία της Γάζας. Ένα ελεύθερος σκοπευτής του ισραηλινού στρατού, υπό τις διαταγές του διοικητή του, σημάδεψε ήρεμα και ηθελημένα πυροβολώντας το αγόρι στον λαιμό. Ο Ομάρ έχασε τις αισθήσεις του ακαριαία.

 

Ο θάνατός του ανεβάζει τον αριθμό των παιδιών Παλαιστινίων που έχουν σκοτώσει οι δολοφόνοι του ισραηλινού στρατού στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα στα 73 από την αρχή του έτους.

 

«Οι δυνάμεις του Ισραήλ συστηματικά πυροβολούν και σκοτώνουν παιδιά Παλαιστινίων ατιμώρητα, υπό συνθήκες που υποδηλώνουν παράνομες και εκούσιες δολοφονίες», λέει ο Αγιέντ Αμπού Εκτάις της οργάνωσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων Defence for Children International Palestine. Ο Αμπού Εκτάις ζήτησε να υπάρξει λογοδοσία «μέσω του τερματισμού της πώλησης όπλων και της στήριξης στις δυνάμεις του Ισραήλ».

 

 

 

Η πολιορκία της Γάζας είναι μία μακρόχρονη και συνεχής ισραηλινή αδικία. Ακόμα και πριν εφαρμοστεί πλήρως το 2007, το Ισραήλ είχε για χρόνια διατάξει στρατιωτικούς αποκλεισμούς της περιοχής, κλείνοντας τα περάσματα κατά το δοκούν. Η πολιορκία έχει προκαλέσει την εντελώς προβλέψιμη κατάρρευση της παλαιστινιακής οικονομίας στη Γάζα.

 

Δεν είναι να απορεί κανείς που απλοί Παλαιστίνιοι σε όλη την περιοχή έχουν ξεσηκωθεί ενάντια σε αυτήν την ασφυκτική αδικία, και πορεύονται ξανά σε ειρηνικές διαδηλώσεις εναντίον της πολιορκίας. Θυμηθείτε πως αυτό συμβαίνει παρά την πολύ πραγματική πιθανότητα να πυροβοληθούν και να σκοτωθούν, ή να υποστούν καθοριστικής σημασίας τραυματισμούς επειδή απλά ορθώνονται για τα νόμιμα και πολύ βασικά ανθρώπινα και πολιτικά τους δικαιώματα.

 

Περισσότεροι από δύο εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στον συνωστισμένο παράκτιο θύλακα, με τους μισούς να είναι παιδιά. Περίπου το 80% του πληθυσμού είναι πρόσφυγες και απόγονοι προσφύγων από αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως Ισραήλ· οι πόλεις και τα χωριά τους είναι μέσα στην ιστορική Παλαιστίνη, που είναι υπό κατοχή από το 1948.

 

Μεταξύ του 1947 και του 1949, οι Σιωνιστικές πολιτοφυλακές εκούσια και συστηματικά εξεδίωξαν περίπου 800.000 Παλαιστίνιους. Μολονότι έχουν το δικαίωμα να επιστρέψουν, αυτό δεν τους έχει επιτραπεί ποτέ, για τον μοναδικό λόγο ότι δεν είναι Εβραίοι.

 

 

 

Σήμερα, το μοναδικό πέρασμα του οποίου το Ισραήλ δεν έχει τον πλήρη έλεγχο είναι στη νότια πόλη της Ράφα που οδηγεί από και προς την Αίγυπτο. Όμως, η στηριζόμενη από τις ΗΠΑ στρατιωτική δικτατορία που κυβερνά την Αίγυπτο από το πραξικόπημα του 2013 είναι επίσης πρόθυμος συνεργός στην πολιορκία. Άλλο ένα παράδειγμα συνενοχής της Αιγύπτου έγινε εμφανές την τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου.

 

Οι Παλαιστίνιοι διαδήλωσαν για ακόμη μία φορά στον συνοριακό φράχτη την Τετάρτη 25 Αυγούστου. Οι Ισραηλινοί στρατιώτες άνοιξαν ξανά πυρ προς τους διαδηλωτές· οι διοικητές τους φημολογείται πως είχαν δώσει εντολή στο στράτευμα να φερθεί «πιο επιθετικά» προς τους Παλαιστίνιους.

 

Πέντε από τους τραυματίες πυροβολήθηκαν με αληθινά πυρά. Ο δημοσιογράφος Ταχά Ρααφάτ Μπάκερ, 32 ετών, τραυματίστηκε στο πόδι από δακρυγόνο· σύμφωνα με την οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων Μεζάν, ανάμεσα στους τραυματίες ήταν άλλο ένα παιδί.

 

Η Αϊγυπτος απάντησε στις επιθέσεις του Ισραήλ προς τους Παλαιστίνιους διαδηλωτές, βοηθώντας τους δολοφόνους και τιμωρώντας τα θύματα. Το καθεστώς του Καΐρου εφάρμοσε αορίστου χρόνου κλείσιμο του περάσματος της Ράφα. Το πέρασμα αγαθών Σαλάχ Αλ-Ντιν, από όπου στην καλύτερη περίπτωση επιτρέπεται να περάσει περιορισμένος αριθμός και περιορισμένο είδος αγαθών, είναι επίσης κλειστό.

 

 

 

Εκατοντάδες Παλαιστίνιοι αποκλείστηκαν στην Αίγυπτο. Πολλοί από αυτούς ξεμένουν από χρήματα και δεν έχουν τα μέσα να επικοινωνήσουν με οικογενειακά δίκτυα στήριξης· οι διεθνείς μεταφορές χρημάτων από και προς τη Γάζα είναι συνήθως αδύνατες.

 

Η Αίγυπτος είναι μονάχα ένας κρίκος της διεθνούς συνωμοσίας ενάντια στον άμαχο πληθυσμό της Γάζας. Όπως έχει σημειώσει η Ταμάρα Νάσσαρ, της Electronic Intifada, o OHE και το Κατάρ είναι επίσης συνεργοί στην πολιορκία. Αμφότεροι έχουν συμφωνήσει να εφαρμόσουν ένα πρόγραμμα που δίνει στο Ισραήλ δικαίωμα βέτο για τη λίστα των Παλαιστίνιων που λαμβάνουν βοήθεια σε τρόφιμα.

 

Αυτό αποτελεί συλλογική τιμωρία και είναι άλλο ένα από τα εγκλήματα πολέμου του Ισραήλ. Πόσα ακόμα θα του επιτραπεί να διαπράξει ατιμώρητα πριν τερματιστεί η πολιορκία της Γάζας; Αυτό πρέπει να συμβεί άνευ όρων και χωρίς καθυστέρηση.

Πηγή: Asa Winstanley – Middle East Monitor

Μετάφραση/Επιμέλεια: Ανδρέας Κοσιάρης

 

 

Το σύνθημα στη Μητρόπολη: Η Ιστορία διδάσκει, δεν ενοχλεί…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Μια ομάδα πολιτών, που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε την πολιτική προέλευση ή και το κίνητρό της, αποδοκίμασε τον πρωθυπουργό τόσο κατά την προσέλευση όσο και κατά την αποχώρησή του από την Μητρόπολη των Αθηνών για την τελετή αποχαιρετισμού του Μίκη Θεοδωράκη. Ο πρωθυπουργός διαμαρτυρήθηκε στον Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ. Εδώ τελειώνει η (χτεσινή) είδηση.

 

 

Πλήθος φιλοκυβερνητικών μέσων ενημέρωσης, τα οποία απέκρυψαν αρχικώς το γεγονός μέχρι να γίνει γνωστή η διαμαρτυρία του πρωθυπουργού, τη σχολιάζουν σήμερα και επικρίνουν τον Δημήτρη Κουτσούμπα, επειδή δεν εμπόδισε τις αποδοκιμασίες. Ας δούμε, όσο ψύχραιμα γίνεται, το γεγονός και τις αντιδράσεις.

 

Πρώτον, οι αποδοκιμασίες εναντίον πολιτικών και δη πρωθυπουργών σε δημόσιες εκδηλώσεις είναι σύνηθες φαινόμενο σε όλο τον ελεύθερο κόσμο.

Δεύτερον, δεν γνωρίζουμε ποιοι ήταν αυτοί που φώναξαν το σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά, Μητσοτάκη κάθαρμα». Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζει ότι ήταν μέλη του ΚΚΕ, «ορθώς» διαμαρτυρήθηκε στον κ. Κουτσούμπα. Η λέξη «ορθώς» τίθεται σε εισαγωγικά, το γιατί θα φανεί παρακάτω.

 

Τρίτον, το σύνθημα έλκει την καταγωγή του από το (όπως φαίνεται, όχι και τόσο ξεχασμένο) 1965. Τότε που ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού πρωταγωνίστησε στην διαβόητη Αποστασία, κατά την οποία έπεσε η λαοπρόβλητη κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου. Αν ληφθεί αυτό υπόψη, τότε όσοι φώναξαν χτες το σύνθημα, θα μπορούσαν να είναι, κατά το κοινώς λεγόμενον «παλαιοΠΑΣΟΚοι» ή αλλιώς «παλαιοπαπανδρεϊκοί». Επομένως, ο Μητσοτάκης θα μπορούσε να εγκαλέσει και τη… Φώφη Γεννηματά, ως την αρχηγό του κόμματος που εκπροσωπεί σήμερα απομεινάρια του παλαιού Κέντρου. Ενδεχομένως, οι «συνθηματίες» θα μπορούσαν να είναι … ΣΥΡΙΖΑίοι, αφού πρώην στελέχη και μέλη του ΠΑΣΟΚ έχουν ενταχθεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Επομένως, ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να ζητήσει το λόγο και από τον…Αλέξη Τσίπρα.

 

Τέταρτον, τα προηγηθέντα εξηγούν γιατί η λέξη «ορθώς» (διαμαρτυρήθηκε ο Μητσοτάκης στον Κουτσούμπα) ετέθη εντός εισαγωγικών. Διότι, εντέλει, η διαμαρτυρία ήταν λάθος. Διότι κανένα κόμμα και κανένας αρχηγός-ακόμα και το ΚΚΕ που διακρίνεται για την πειθαρχία του- είναι σε θέση να «περιφρουρήσει» (όπως ήθελε ο πρωθυπουργός) μια εκδήλωση, πόσο μάλλον να αποτρέψει την εκφώνηση ενός συνθήματος.

 

Πέμπτον, δεν γνωρίζουμε αν το σύνθημα ήταν απόηχος των γεγονότων του 1965 ή αφορμή για να αποδοκιμαστεί ο σημερινός πρωθυπουργός. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ευθύνεται, προφανέστατα, για τις πολιτικές αμαρτίες του πατέρα του. Επομένως, το σύνθημα δεν τον αφορά(ως «αποστάτη») και κακώς ενοχλήθηκε. Η Αποστασία του 1965 είναι μία, μοναδική και απαράγραπτη. Και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης την έχει χρεωθεί ιστορικά.

 

Έκτον, το επιχείρημα ότι οι αποδοκιμασίες δεν είχαν θέση στον αποχαιρετισμό του Μίκη μπορεί να είναι βάσιμο. Άλλωστε, ο εκλιπών είχε συγχωρήσει τα όποια πολιτικά αμαρτήματα του πατρός Μητσοτάκη, αφού το 1990 έγινε υπουργός στην κυβέρνησή του.

 

Αν το σύνθημα είχε στόχο τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως σημερινό πρωθυπουργό για την πολιτική που εφαρμόζει, πάλι δεν έπρεπε να ενοχληθεί. Αντίθετα, ήταν μια ευκαιρία να καταλάβει ότι δεν υπάρχουν μόνο οι καλά περιφρουρημένες συγκεντρώσεις, όπου ακούει μόνο καλά λόγια και του αρέσει. Υπάρχουν και οι άλλοι, που δεν συμφωνούν και πλήττονται από την πολιτική του και το εκδηλώνουν, αν τύχει, με ένα «ου» και ένα σύνθημα. Αν δεν τον ήξερε, το έμαθε. Μπορεί να μην του αρέσει, αλλά καλό θα του κάνει. Θα μάθει να μη ζει σε γυάλινο κόσμο.

 

Εν κατακλείδι, αυτό που έπαθε ο νυν πρωθυπουργός έξω από τη Μητρόπολη δεν είναι ούτε πρωτόγνωρο ούτε δικαιολογεί την αντίδρασή του. Διότι, όπως έχει πει ο Γκάντι, «ο θυμός και η έλλειψη ανοχής είναι εχθροί τη ορθής κρίσης»…

Το «Εμείς» του Μίκη και ο ναρκισσισμός του Κυριάκου

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης αποδοκιμάστηκε στην τελετή αποχαιρετισμού του Μίκη Θεοδωράκη. Θεώρησε ότι αυτό έγινε κατόπιν οργανωμένου σχεδίου. Γιατί δεν πιστεύει ότι μπορεί να υπάρχει κάποιος άνθρωπος στη χώρα που μπορεί να μην τον θαυμάζει. Του το λένε καθημερινά οι σύμβουλοι του. Αυτός είναι, εξάλλου, ο ρόλος των συμβούλων, όλων των συμβούλων, να τροφοδοτούν το Εγώ του «αρχηγού». Αυτός είναι ο ρόλος των εξωνημένων μίντια. Γι’ αυτό η αποδοκιμασία του κόσμου εξέπληξε τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Γιατί κανένας μετανεωτερικός νάρκισσος δεν "χωράει" στον ψυχισμό του την αυθόρμητη αποδοκιμασία. Γιατί κάθε παθολογικός νάρκισσος με εύθραυστη αυτοεκτίμηση είναι απόλυτα αρνητικός στην κριτική. Προβάλει παιδικές δικαιολογίες, κλείνεται μέσα στα ψεύδη και ρίχνει την ευθύνη στους άλλους. «Εσύ τους έφερες να με βρίσουν», λέει στον Δ. Κουτσούμπα!

 

Όμως το φαινόμενο του αυξημένου ναρκισσισμού δεν περιορίζεται στον Κυρ. Μητσοτάκη ούτε μόνο στους πολιτικούς, είναι γενικευμένο αποτέλεσμα της «ναρκισσιστικοποίησης» της κοινωνίας, όπως λένε οι μελετητές. Παλιότερα μιλούσαμε για "ατομικισμό". Η σημερινή καπιταλιστική καταναλωτική κοινωνία παράγει νάρκισσους, που ψηφίζουν τους εκπροσώπους τους. Αυτό εξηγεί γιατί οι εκλογείς αφήνονται να σαγηνευθούν από ανθρώπους ανοιχτά ρατσιστές, σεξιστές και ικανούς να ψεύδονται ανοιχτά, όπως ο Τραμπ, ή όπως ο Μπολσονάρου,  ο Όρμπαν κ.ά.

 

Υπήρξε, έγραφε ο Κορνήλιος Καστοριάδης, «μια αλλαγή στην καπιταλιστική κοινωνία, η οποία ήταν, την ίδια στιγμή, μια αλλαγή του τύπου ατόμων που παρήγαγε όλο και περισσότερο αυτή η κοινωνία. Αυτή η αλλαγή των ατόμων προήλθε από τη χρεοκοπία των παραδοσιακών οργανώσεων της εργατικής τάξης –συνδικάτα, κόμματα κ.λπ.-, ...προήλθε όμως και από την ικανότητα του καπιταλισμού, αυτή την περίοδο, να προσφέρει ένα αυξανόμενο επίπεδο ζωής, με την είσοδό του στην περίοδο του καταναλωτισμού. Οι άνθρωποι γύριζαν την πλάτη, για να χρησιμοποιήσουμε αυτή την έκφραση, στα κοινά συμφέροντα, στις κοινές δραστηριότητες, στις δημόσιες δραστηριότητες –αρνούμενοι να αναλάβουν την ευθύνη…». Θα προσθέσουμε εδώ και τον ουσιώδη ρόλο των μίντια, ειδικά της τηλεόρασης. Ριάλιτι και εμπομπές τροφοδοτούν την κουλτούρα της Εγωπάθειας και του ναρκισσισμού, της αναγνώρισης μέσω της έκθεσης ακόμη και μέσω της αυτοξεφτίλας. 

Ο Κρίστοφερ Λας(1978) ανέλυσε τους κοινωνικοπολιτισμικούς παράγοντες που δημιούργησαν την «κουλτούρα του ναρκισσισμού». Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει πλέον να επενδύσει σε τίποτα έξω από τον εαυτό του. Η πολιτική δεν αποτελεί πλέον γι' αυτόν σημείο αναφο­ράς, στο οποίο θα μπορούσε να αφιερωθεί με πάθος και να νοηματοδοτήσει την ύπαρξή του. Τί απομένει; Η υπερεπένδυση στο Εγώ, η αυτολατρία, η Εγωπάθεια, ο ναρκισσισμός και η ιδιώτευση. Για την ιδιώτευση, για την «απόσυρση από την πολιτική» των πολιτών μιλούσε και ο Μίκης Θεοδωράκης. Ο παλαιός νάρκισσος τραγουδώντας Ελύτη, Ρίτσο και Λειβαδίτη, βυθιζόταν στη θάλασσα του Εμείς. Ο σύγχρονος νάρκισσος ζει σ' ένα αδιάστατο παρόν, σ’ ένα εδώ και τώρα, ακούγοντας μόνο τον εαυτό του. «Σπίτι μου ακούω τον εαυτό μου» έλεγε ο Mad Clip. Αυτός που εξέφραζε τον σύγχρονο αυτοαναφορικό ιδιώτη με τα… ακριβά γούστα: «Θέλω κότερα, ελικόπτερα, θέλω οικόπεδα/Γούστα ακριβά, έχω γούστα ακριβά…/Mix-άρω τη κόκα με τη σόδα βγάζω έσοδα/Με γουστάρουν τα μ* φορτώνω τα ξέκωλα, ξέκωλα/AK σκάμε σα το Hezbollah/Δε μασάμε μες το VIP με τα περίστροφα/Μεσ’ σε λίγα χρόνια έχω κάνει τα απίστευτα…». Αυτή η καταναλωτική, σεξιστική, υπερεγωτική ναρκοκουλτούρα εξαλείφει την αίσθηση της συνέχειας, της «διαδοχής των γενεών που είναι ριζωμένες στο παρελθόν και επεκτείνονται στο μέλλον»(Κρίστοφερ Λας) και ενισχύει τη λογική του στιγμιαίου, του «εδώ και τώρα» και, βεβαίως, την ιδεολογία του νεοφασισμού.

 

Οι συνέπειες του ναρκισσισμού (άλλοι μιλούν για υπερ-ατομικισμό) είναι εμφανείς πλέον παντού. Για να «επιτύχεις» επαγγελματικά ή στην ιδιωτική ζωή, πρέπει να βγεις μπροστά. Αυτό είναι έκδηλο στα κοινωνικά δίκτυα και στα τηλεριάλιτι, ή στις οικογένειες όπου τα ζευγάρια είναι όλο και περισσότερο εφήμερα, και πολύ περισσότερο στους εργασιακούς χώρους, όπου υπάρχει όλο και μεγαλύτερη πίεση και μία ψυχική οδύνη συνδεδεμένη με την «ηθική παρενόχληση» και το burn out(«εγκεφαλικό κάψιμο»). Οι κοινωνικοί κανόνες είναι επικεντρωμένοι στο "φαίνεσθαι" γι’ αυτό διευκολύνουν τη συκοφαντία και τις απάτες, καθώς καθένας οφείλει να κάνει την αυτοπροώθησή του, ακόμα και σε βάρος της αλήθειας, ακόμα και σε βάρος του άλλου, «σκοτώνοντάς» τον συμβολικά, δολοφονώντας τον χαρακτήρα του, δηλαδή την εικόνα του.

 

Το έχουμε ξαναγράψει πως η πολιτιστική αλλαγή είναι καίριας σημασίας για την πολιτική αλλαγή. Απέναντι στην κουλτούρα του άκρατου ατομικισμού και του παθολογικού ναρκισσισμού, η απάντηση είναι η κουλτούρα της συλλογικότητας, του μοιράσματος και της αλληλεγγύης. Αυτό το "Εμείς" μας έμαθε ο Μίκης Θεοδωράκης. Η κουλτούρα της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης είναι η απάντηση στο ναρκισσισμό που εκφράζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και, ασφαλώς, το παράδειγμα πολιτικών, όπως ο Χοσέ Μουχίκα, ο φτωχός πρόεδρος της Ουρουγουάης(2010-2015), που δεν έπεσε στην παγίδα του ναρκισσισμού της εξουσίας…

Δημοτικός Σύμβουλος της Ανταρσία στο Δήμο Χανίων, αρνείται την πρόσκληση του Δημάρχου να παρακαθίσει στο γεύμα μετά την κηδεία του Μίκη, στο οποίο θα παραβρίσκονται η πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο πρωθυπουργός.!

 

ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΙΖΟΥ

ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΟΥ

 ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ

Κύριε Δήμαρχε

Αρνούμαι την πρόσκλησή σας να παρακαθίσω σε εκδήλωση, γεύμα μετά την κηδεία του Μίκη Θεοδωράκη στο οποίο θα παραβρίσκονται η πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο πρωθυπουργός.

Το έργο του Μίκη, αλλά και των ποιητών που αυτός μελοποίησε, εμπνεύστηκε από τους καημούς τους πόθους, τις ελπίδες και τους αγώνες των φτωχών ανθρώπων. Η μουσική του ήταν και είναι η μουσική των κατατρεγμένων, των πολιτικών προσφύγων, των μεταναστών, των βασανισμένων, των εκτελεσμένων, των θυμάτων του μετεμφυλιακού κράτους της δεξιάς, των θυμάτων του ναζισμού και του φασισμού. Με τη σειρά της η μουσική του αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και ελπίδας σε κάθε αγώνα για ένα καλύτερο κόσμο, κόντρα σε αυτούς που τις ζωές μας κυνηγούσαν και εξακολουθούν να τις κυνηγούν.

Τιμώντας τη μνήμη του Μίκη, του δικού μας Μίκη, του Μίκη της αριστεράς και του αγώνα (με τις αντιφάσεις και τις αδυναμίες του), αρνούμαι να παρακαθίσω σε γεύμα με όσους φωτογραφίζονται με περηφάνια μπροστά στο φράχτη του αίσχους στον Έβρο. Δεν θεωρώ ότι θα τιμήσω τον Μίκη μαζί με όσους περιλαμβάνουν στην κυβέρνησή τους υπουργούς πολιτικούς απογόνους όσων «χτυπούσαν στην ταράτσα τον Αντρέα». Υπουργούς που δεν κρύβουν την ακροδεξιά τους τοποθέτηση. Θα αποτελούσε προσβολή να παραβρεθώ στο ίδιο τραπέζι «τιμώντας» τον Μίκη, με εκπροσώπους μιας κυβέρνησης που επιτίθεται με τον πιο λυσσαλέο τρόπο στα δικαιώματα εκατομμυρίων εργαζομένων ντόπιων και μεταναστών. Αρνούμαι να τιμήσω τον Μίκη γευματίζοντας με όσους αφού κατέκαψαν, με την συνειδητή ανικανότητά τους, τη μισή χώρα, τον περασμένο Αύγουστο, θέλουν τώρα, εκμεταλλευόμενοι την καταστροφή, να την παραδώσουν σε ιδιώτες επιχειρηματίες.

Προτιμώ να τιμήσω τον Μίκη μαζί με τους εργαζόμενους του δήμου Χανίων που έχασαν τη δουλειά τους με το πρόσχημα ότι είναι ανεμβολίαστοι. Με τους εκπαιδευτικούς, τους φοιτητές και τις καθαρίστριες των σχολείων που οργανώνουν τους αγώνες τους ενάντια στη διάλυση της δημόσιας Παιδείας. Τους υγειονομικούς που παλεύουν ενάντια στην πανδημία για λογαριασμό όλων μας, για να εισπράξουν περιφρόνηση κατασυκοφάντηση και απολύσεις. Προτιμώ να ταυτιστώ με την αγωνία και την οργή χιλιάδων μαθητών και των γονιών τους που γνώρισαν φέτος τον αποκλεισμό από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, λόγω της πολιτικής του υπουργείου Παιδείας, παρά να δώσω άλλοθι σε όσους θέλουν να μας γυρίσουν πίσω στην εποχή πριν το κίνημα της παιδείας και του «114». Προτιμώ να τιμήσω τον Μίκη μαζί τους γιατί αυτοί οι άνθρωποι, με τους αγώνες τους, στο παρελθόν «γύρισαν τον ήλιο» και με τους αγώνες τους στο παρόν «θα σημάνουν τις καμπάνες» του μέλλοντος.

Σας ευχαριστώ ευγενικά για την πρόσκληση.

Χανιά 8/9/2021  

Κι όταν "θα πάρουν τα όνειρα εκδίκηση" θα είσαι κι εσύ, όπως πάντα στις μεγάλες στιγμές, παρών .!- Αθάνατος Μίκη!

 

Σε κλίμα συγκίνησης ο γγ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας έδωσε τον δικό του φόρο τιμής στον Μίκη Θεοδωράκη, φωνάζοντας «Αθάνατος Μίκη», ενώ στην τελετή αποχαιρετισμού μίλησε για την «εποποιία» του Μίκη και του ελληνικού λαού, ευχαρίστησε τον μεγάλο δημιουργό για την προσφορά του στους αγώνες, τη μουσική και την ιστορία του τόπου και υπογράμμισε:

 

«Στο φέρετρό σου σηκώνεται, υψώνει τη γροθιά της “κι αντριεύει και θεριεύει” η Ελλάδα!. Σύντροφε Μίκη, Είσαι “φως που πατεί χαρούμενο τον Άδη’! Φως επαναστατικό “στην κορφή του Ολύμπου αριστερά”… Φως που “ολούθε λαμπυρίζει”, όπως έγραψαν αυτές τις μέρες γερμανικές εφημερίδες. Ένα “φως που καίει”. “Τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής”! Αθάνατος Μίκη!».

 

Η ομιλία του γ.γ. του ΚΚΕ

 

Βροντάνε στράτες κι αγορές» μετά την είδηση του χαμού σου, αγαπημένε μας Μίκη.

 

Πλήθος ανθρώπων από όλες τις ηλικίες, απ’ όλες τις γενιές βρίσκονται τις τρεις αυτές μέρες εδώ για να σε αποχαιρετήσουν.

 

Σεμνά, μα όχι βουβά.

 

Με τα τραγούδια σου σε αποχαιρετάμε, όπως αξίζει σε εκείνους που λεβέντικα ροβόλισαν τον κόσμο.

 

Και ένας ψίθυρος περνά από στόμα σε στόμα: «Χωρίς τον Μίκη θα ήμασταν αλλιώς».

 

Και έτσι είναι. Χωρίς εσένα θα ήμασταν αλλιώς.

 

Φράγμα μεγαλόπρεπο στη λήθη, ένα δοξαστικό στην εποποιία του λαού μας τον 20ο αιώνα, είναι το έργο σου.

 

Αποστόμωσε όσους προσπαθούν να μαυρίσουν τη μνήμη της, διόρθωσε τα ψέματα, έκανε έναν ολόκληρο λαό να νιώθει περηφάνια για την κληρονομιά του και θαυμασμό για εκείνους που με τον αγώνα τους την τιμούν και προσπαθούν να τη μεγαλώσουν.

 

Ορμητική, επαναστατική, φλογισμένη από το πάθος, μια κατάφαση είναι η μουσική σου ότι ο κόσμος μας χρειάζεται και μπορεί ν’ αλλάξει.

 

Με το αστραφτερό σπαθί της, εκτοπίζοντας τον φόβο, την ηττοπάθεια, την αδιαφορία, σαλπίζει νέο ξεκίνημα, πυρπολεί τα όνειρα, «πολιορκεί το “κοίταζε τη δουλειά σου”», γεμίζει με ήλιο τις καρδιές.

 

Μας έδειξες τη δύναμη του ελληνικού λαού, τη δύναμη των λαών του κόσμου.

 

Χωρίς αμφιβολία ήξερες καλά να εδραιώνεις την πίστη πως το δίκιο, η ειρήνη, η ευτυχία, είναι πράγματα κατορθωτά.

 

Όσο ρωμαλέα και στιβαρά αναμετριέται η τέχνη σου με την αδικία, τόσο τρυφερά και απαλά ξέρει να θωπεύει τα όμορφα και τα καλά στη ζωή και τον κόσμο.

 

Έσμιξες «τους τρανούς αητούς με τους χρυσούς αγγέλους», μαθαίνοντάς μας πως για να είσαι δυνατός, πρέπει να είσαι ευαίσθητος.

 

Με ιερή αφοσίωση καλλιέργησες αυτή την ευαισθησία μας, μάς έμαθες, πως μέσα στις καταιγίδες, μπορούμε να κρατηθούμε από ένα λουλούδι.

 

Είχες εμπιστοσύνη στο λαό.

 

Πίστευες, κι όχι άδικα, πως μόνο ο λαός μπορεί να κατανοήσει και να κατακτήσει τα ανώτερα δημιουργήματα του ανθρώπου, τέτοια όπως η τέχνη, η ποίηση, η μουσική.

 

Αρκεί να του δώσει κάποιος τα κλειδιά.

 

Γι’ αυτό δεν μελοποίησες μόνο έξοχα τον ποιητικό λόγο, χωρίς να τον προδίδεις. Τον αναδημιούργησες και τον παρέδωσες με εκείνη τη μορφή που μπαίνει κατ’ ευθείαν στη λαϊκή ψυχή.

 

«Έφερες την ποίηση στο τραπέζι του λαού, πλάι στο ποτήρι και το ψωμί του», όπως έγραφε για σένα ο Γιάννης Ρίτσος.

 

Δεν είναι μόνο ο «Επιτάφιος», η ανεπανάληπτη αυτή συνομιλία της μουσικής σου με την ποίηση του Ρίτσου, που μέσα και από τις συγκλονιστικές ερμηνείες του Μπιθικώτση και του Χιώτη, έγινε ένας διαχρονικός λαϊκός θρήνος και ύμνος μαζί στον θάνατο που γονιμοποιεί το μέλλον.

 

Πέτυχες να μιλήσεις με την υψιπετή ποίηση στη λαϊκή ψυχή, ακόμα και μέσα από απαιτητικές και ασυνήθιστες στο λαϊκό αυτί μουσικές φόρμες, όπως αυτές

 

-στο «Άξιον Εστί» του Ελύτη,

 

-στο «Επιφάνεια – Αβέρωφ» του Σεφέρη,

 

-στο «Πνευματικό Εμβατήριο» του Άγγελου Σικελιανού,

 

-στο «Κάντο Χενεράλ» του Πάβλο Νερούδα κ.ά.

 

Δίχως άλλο, χωρίς εσένα οδηγητή και πρωτεργάτη αυτής της νέας τέχνης, η μουσική θα ήταν αλλιώς.

 

Βαθύς ποταμός, ακόμα ανεξερεύνητος είναι το έργο σου.

 

Σ’ αυτό συνυπάρχουν όλα σχεδόν τα είδη της μουσικής:

 

Από τους λαϊκούς δρόμους και το δημοτικό τραγούδι ως την αρχαία τραγωδία, το βυζαντινό μέλος, τη συμφωνική μουσική, το κλασσικό τραγούδι, τα ορατόρια.

 

Σου το χρωστάμε λοιπόν, να φροντίσουμε να ανοιχτούν διάπλατα στον κόσμο όλοι οι θησαυροί της μουσικής σου.

 

Σου το χρωστάμε να συνεχίσουμε να διεκδικούμε το μεγάλο όνειρό σου να φτάσουν στο λαό οι θησαυροί σε όλη την ιστορία της μουσικής, μέχρι αυτό ατόφιο να εκπληρωθεί σε μια ανώτερη μορφή κοινωνίας, όπου όλα τα μέλη της θα μπορούν να κατανοούν και να απολαμβάνουν την τέχνη. Ακόμα και το πιο δύσκολο και αφηρημένο είδος της, τη μουσική, αυτή την τέχνη που από μικρό παιδί, από τότε που πρωτοάκουσες την 9η Συμφωνία του Μπετόβεν, σου πήρε το μυαλό και σ’ έκανε να βλέπεις με τα μάτια της τον κόσμο.

 

«Οι αγώνες και η μουσική είναι τόσο δεμένα πια μέσα μου, ώστε δεν μπορώ να φανταστώ ούτε αγώνες χωρίς τραγούδι, ούτε τραγούδι χωρίς αγώνα» έλεγες.

 

Σ’ όλη τη ζωή σου με το ένα χέρι κρατούσες το τουφέκι και με το άλλο τις παρτιτούρες σου.

 

Και αυτό δεν είναι αλληγορία.

 

Μέχρι και στη Μακρόνησο, σ’ αυτό τον εφιαλτικό τόπο των μαρτυρίων, εσύ έγραφες μουσική.

 

Εκεί έγραψες και το πρώτο συμφωνικό έργο σου, τη Συμφωνία για τη Μακρόνησο.

 

Εκεί κατάλαβες πόσο ευεργετική είναι η δημιουργία, όταν πρέπει να αντέξεις τον πόνο και την κτηνωδία, πόσο ευγενική γίνεται για τους γενναίους, αυτούς που μένουν όρθιοι και δε χαμηλώνουν το βλέμμα τους.

 

Στο ερώτημα για ποιόν δημιουργείς, πάντα απαντούσες: Για το λαό.

 

«Και όταν ακόμα συνθέτω συμφωνικά έργα πάντοτε έχω στο νου μου το λαό. Φιλοδοξώ να γίνω κατανοητός από τους απλούς εργαζόμενους ανθρώπους, γιατί έχω πίστη ότι αυτοί αποτελούν τη βασική δύναμη που σπρώχνει μπροστά την ιστορία», είχες δηλώσει όταν σου απονεμήθηκε το βραβείο Λένιν.

 

Κι έπειτα πάλι συνήθιζες συχνά να επαναλαμβάνεις πως «Ό,τι φτιάξαμε το πήραμε από το λαό και στο λαό το επιστρέφουμε».

 

Και δεν ήταν σεμνοτυφία.

 

Είχες βαθιά συνείδηση ότι για το προσωπικό καλλιτεχνικό σου επίτευγμα, σπουδαίο ρόλο έπαιξε η εποχή σου, ότι στον ιδιαίτερο τρόπο της τέχνης σου, αντανακλούσαν οι πράξεις του λαού.

 

Αυτό άλλωστε είναι το μυστικό της μεγάλης, της αληθινής τέχνης, της τέχνης που συλλαμβάνει τον σφυγμό της εποχής και αφουγκράζεται το επερχόμενο.

 

Να αντλεί τη δύναμή της από την ανθρωπιά, από τα βάσανα, τους καημούς, τις μνήμες και τις ελπίδες του λαού, και αυτή την ανθρωπιά να την επιστρέφει πάλι στους δημιουργούς της.

 

Μια βαθύτερη όμως συνείδηση της ανθρωπιάς: Τη συνείδηση της δύναμης, που μόνο ο άνθρωπος μέσα σε όλα τα πλάσματα διαθέτει, να υποτάσσει τον κόσμο γύρω του, στην ανάγκη του για δίκιο και ευτυχία, να τον μετασχηματίζει στα μέτρα του.

 

Έτσι, γράφοντας για τον δικό σου λαό, είδες τη μουσική σου να σπάει τα σύνορα της χώρας, καθώς η γλώσσα της έχει την οικουμενικότητα από τα κοινά βάσανα, τις ελπίδες, τα οράματα «όλων των τίμιων ανθρώπων της Γης που αγωνίζονται ενάντια στην τυραννία, τη βία και την εκμετάλλευση», αγγίζει τις καρδιές όλων των λαϊκών ανθρώπων ανεξάρτητα από εθνικότητα, γλώσσα, θρησκεία, φυλή.

 

Γι’ αυτό δεκάδες συλλυπητήρια μηνύματα καταφτάνουν αυτές τις μέρες από όλες της γωνιές της Γης από Κομμουνιστικά, από Εργατικά Κόμματα, από πολλές άλλες προοδευτικές οργανώσεις από όλες τις ηπείρους.

 

Από κείνους που νοιώθουν σαν να έχασαν έναν δικό τους άνθρωπο.

 

«Ο καλλιτέχνης, που ζει και δημιουργεί μέσα στην πάλη, εξασφαλίζει ξεχωριστή θέση για το έργο του» δήλωνες.

 

Και πράγματι το έργο σου έκανε θρύψαλα τον μύθο, ότι η δέσμευση καταστρέφει την τέχνη.

 

Το έργο σου είναι τρανή απόδειξη ότι η μεγάλη τέχνη είναι πάντα πολιτική, είτε το γνωρίζει είτε δεν το γνωρίζει ο δημιουργός της.

 

Πίστευες ακλόνητα πως η συμμετοχή σου στη λαϊκή δράση, ήταν αυτή που “έδινε ρεύμα”, που “έβαζε φωτιά” στη δημιουργία σου, πως δεν αρκεί ο καλλιτέχνης μόνο με το έργο του να είναι κοντά στο λαό, αλλά και με την ίδια του τη ζωή.

 

«Να μην ξεχωρίζει τη ζωή του από τη ζωή του εργαζόμενου, από τη ζωή του πρωτοπόρου λαϊκού αγωνιστή», «να είναι ένας απλός στρατιώτης στην ακατάβλητη στρατιά των λαϊκών ανθρώπων» που μάχονται για τη ζωή.

 

Δικά σου τα λόγια.

 

Έτσι, πορεύτηκες κι εσύ μαζί με τους αδικημένους σε δρόμους που έκαιγαν.

 

Από νωρίς, «πήρες του ήλιου το δρόμο, κρεμώντας τη λύρα τη δίκαιη στον ώμο», για το λαό μας, για όλους τους λαούς, ως άλλος Σολωμός, ως άλλος βάρδος της ελευθερίας, με όλα τα προτάγματα της δικής μας εποχής.

 

Από 17 κιόλας χρονών οργανώθηκες στο ΕΑΜ και λίγο μετά στο ΚΚΕ παίρνοντας μέρος στην Εθνική μας Αντίσταση.

 

Τον Δεκέμβρη του ΄44 πολέμησες στη μάχη της Αθήνας, με τον 1ο Λόχο του 1ου Τάγματος του Εφεδρικού ΕΛΑΣ.

 

Και ήταν τόση η περηφάνια σου για τη συμμετοχή σου σ’ αυτή την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στη χώρα μας, που πολλά χρόνια αργότερα θα πεις πως «αν υπήρχε επιτύμβιο επίγραμμα που θα επιθυμούσες να χαραχτεί στον τάφο σου, θα ήταν: Πολέμησε τον Δεκέμβρη».

 

Μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού, μοιράστηκες με τους συντρόφους σου τις άγριες διώξεις του αστικού κράτους εξόριστος στην Ικαρία και έπειτα στη Μακρόνησο όπου βασανίστηκες φρικτά.

 

Εκεί είναι, με τα δικά σου λόγια, που έσπασε το «εγώ» και έγινε τελεσίδικα «εμείς».

 

Στη συνέχεια αγωνίστηκες μέσα από την ΕΔΑ και τους Λαμπράκηδες για την κοινωνική και πολιτιστική αναγέννηση, ενώ «πλήρωσες» με νέες δοκιμασίες, φυλακές και εξορίες, την παράνομη δράση σου ενάντια στη δικτατορία των συνταγματαρχών το 1967.

 

Με τις αμέτρητες συναυλίες σου στο εξωτερικό μέχρι την πτώση της δικτατορίας μετέφερες σε όλο τον κόσμο το μήνυμα της αντίστασης και της λευτεριάς, και έπειτα σε όλη την Ελλάδα.

 

Τα τραγούδια σου, που τα λέγαμε μυστικά όλα τα μαύρα εκείνα χρόνια, κατέκλυσαν τα πάντα, τις ταβέρνες, τα γιαπιά, τα σχολειά, τα πανεπιστήμια, τις εκδρομές, τις συντροφιές, τις διαδηλώσεις.

 

Στις συγκλονιστικές συναυλίες σου και στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ, μέσα σε μια μέθεξη της μουσικής σου με τον κόσμο, αποθεωνόταν η πίστη πως με τους αγώνες μας θα αλλάξουμε τον κόσμο για να ξημερώσει ένα καλύτερο αύριο.

 

Τα χρόνια αυτά έδωσες τη μάχη ως υποψήφιος του ΚΚΕ για το δήμο της Αθήνας, ενώ το 1981 και το 1985 ως βουλευτής του Κόμματος υπερασπίστηκες τα δικαιώματα των εργαζόμενων, του λαού. Από κάθε μετερίζι στη σκέψη σου πρυτάνευε ο αγώνας για την “ενότητα των Ελλήνων”.

 

Πολύπλευρος και πολυτάλαντος, διανοούμενος καθώς ήσουν, δεν περιορίστηκες στη μουσική, αλλά με το χαρισματικό λόγο σου έγραψες ένα σωρό βιβλία εκείνα τα χρόνια.

 

Το ξεχωριστό, όμως, στην περίπτωσή σου είναι ότι η καλλιτεχνική ιδιοφυΐα σου συναντήθηκε με μια προσωπικότητα ανήσυχη και άγρυπνη, που ένοιωθε πάντα την ανάγκη να ξεπερνά τον εαυτό της.

 

Έτσι συνέχιζες μέχρι το τέλος να το δίνεις το «παρών» σε όλες τις κρίσιμες στιγμές που ακολούθησαν, παίρνοντας το μέρος της αλήθειας και της δικαιοσύνης.

 

Μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και τη νίκη της αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, δεν λύγισες.

 

«Κι όμως σταθήκαμε όρθιοι κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ, πως το οφείλουμε στα δάκρυα και τις θυσίες αυτών των χιλιάδων και χιλιάδων πρωτοπόρων αγωνιστών, που έπεσαν ακολουθώντας τις σημαίες και τα λάβαρα με το κόκκινο αίμα, που φλόγιζαν, εξακολουθούν να φλογίζουν, τις καρδιές όσων πάλευαν και παλεύουν για την ελευθερία, την ειρήνη, το δίκαιο, τα δικαιώματα του λαού μας και όλων των λαών της γης», είχες πει τότε.

 

Σταθερά στις επάλξεις του διεθνισμού, ασταμάτητα υποστήριζες την αδερφική φιλία του ελληνικού με τον τούρκικο λαό και το δίκαιο αγώνα του Παλαιστινιακού λαού.

 

Πολεμώντας «τους λύκους που διψούν για αίμα και σεργιανούν στην περιοχή μας» διοργάνωσες το 1999 την ιστορική συναυλία με τη συμμετοχή όλων των μεγάλων Ελλήνων τραγουδιστών ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση και τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, και καταδίκασες, με τις ξεκάθαρες δημόσια εκφρασμένες θέσεις σου τις κρίσιμες στιγμές, τα «τσακάλια του αντικομμουνισμού», όπως τα ονόμασες, τα αντικομμουνιστικά μνημόνια του Συμβουλίου της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την ανιστόρητη εξομοίωση «των θυμάτων με τους θύτες, των εγκληματιών με τους ήρωες, των κατακτητών με τους απελευθερωτές και των ναζιστών με τους κομμουνιστές».

 

Παρών δήλωσες και στη δίκη της εγκληματικής, ναζιστικής οργάνωσης Χρυσής Αυγής.

 

Παρών και στο δίκαιο αγώνα του λαού μας για την κατάργηση των μνημονίων και όλων των αντεργατικών εφαρμοστικών νόμων τους.

 

Η αλήθεια είναι, όπως και γνωστό σε όλους, πως δεν συμφωνούσαμε πάντα με τις πολιτικές πρωτοβουλίες σου, όμως αυτό που μένει, το υστερόγραφο της δόξας, είναι η τεράστια παρακαταθήκη του έργου σου και η πολιτική διαθήκη που μας άφησες, “σβήνοντας τις λεπτομέρειες” και κρατώντας τα “Μεγάλα Μεγέθη”.

 

Το ότι “τα πιο κρίσιμα, τα δυνατά, τα ώριμα χρόνια σου τα πέρασες κάτω από τη σημαία του ΚΚΕ”.

 

Δεν σε αποχαιρετούμε σύντροφε Μίκη, γιατί εσύ δεν έφυγες.

 

Μέσα στις φλέβες μας είσαι. Θα ’σαι για πάντα μέσα σ’ όλα εκείνα που γι’ αυτά πολέμησες, θα ’σαι για πάντα σ’ όλους τους ποταμούς του κόσμου.

 

Κι όταν “θα πάρουν τα όνειρα εκδίκηση” και γύρω μας θα λάμπει η λιόλουστη ζωή θα είσαι κι εσύ, τρανός, όπως πάντα, στις μεγάλες στιγμές, παρών.

 

Γιατί το έργο σου έγινε ελπιδοφόρος αναγεννητικός «ανάκουστος κελαηδισμός» για τον ελληνικό λαό, για όλους τους λαούς, στη σύγχρονη ιστορική εποχή της ανατολής της νέας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Για την Ελευθερία σε όλες της τις μορφές: Πνευματική, ηθική, πολιτική, κοινωνική, για την πλήρη, αληθινή ελευθερία.

 

Στο φέρετρό σου σηκώνεται, υψώνει τη γροθιά της «κι αντριεύει και θεριεύει» η Ελλάδα!

 

Σύντροφε Μίκη,

 

Είσαι «φως που πατεί χαρούμενο τον Άδη»!

 

Φως επαναστατικό «στην κορφή του Ολύμπου αριστερά»… Φως που «ολούθε λαμπυρίζει», όπως έγραψαν αυτές τις μέρες γερμανικές εφημερίδες.

 

Ένα «φως που καίει». «Τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής»!

 

Όπως ήθελες θα γίνει, όπως το προδιέγραψες με την πολιτική διαθήκη σου «στους μεγάλους δρόμους κάτω από τις αφίσσες», με τα αθάνατα τραγούδια σου.

 

Θα τον «σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα». Θα τον «σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο».

 

Όταν απόψε το πλοίο θα σαλπάρει από τον Πειραιά, για να διασχίσει τα γαλάζια νερά της ελληνικής θάλασσας για να σε οδηγήσει στην τελευταία σου κατοικία, στον τόπο καταγωγής σου, στο Γαλατά Χανίων, στην αγαπημένη σου Κρήτη, σύμφωνα με την επιθυμία σου, όλη η Ελλάδα θα σε συνοδεύει με τα τραγούδια σου.

 

Γιατί για σένα, για να δανειστούμε στίχους από το μεγαλείο του Σολωμού, «ο ουρανός καμάρωνε κι η γη χειροκροτούσε»…

 

Αθάνατος Μίκη!    

Άρνηση περίθαλψης: δυο όψεις του παραλόγου

 

Ο πρόσφατος θάνατος από κορονοϊό 54χρονης που αρνούνταν μέχρι και την τελευταία στιγμή τη διασωλήνωσή της επαναφέρει στο προσκήνιο τη συζήτηση για το «δικαίωμα» ασθενών να αρνούνται ιατρικές πράξεις. Ιστορίες που κρύβουν μεγάλες δόσεις παραλογισμού από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι το σημερινό σύστημα υγείας των ΗΠΑ.

 

Στα τέλη Αυγούστου έφυγε χωρίς πολύ θόρυβο, πλήρης ημερών, ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν-Λικ Νανσί. Προσωπικός φίλος και συνεργάτης τού -περισσότερο γνωστού στην Ελλάδα- Τζόρτζιο Αγκάμπεν, ο Νανσί αποφάσισε να «αδειάσει» πριν από μερικούς μήνες τον παλιό του συνοδοιπόρο όταν ο τελευταίος άρχισε να μετατρέπεται σε αγαπημένο φιλόσοφο των απανταχού αντιεμβολιαστών. «Πριν από τριάντα χρόνια», έγραψε ο Νανσί, «οι γιατροί έκριναν ότι χρειάζομαι μεταμόσχευση καρδιάς. Ο Τζιόρτζιο (Αγκάμπεν) ήταν ο μόνος που με συμβούλευσε να μην τους ακούσω. Αν είχα ακολουθήσει τη συμβουλή του, πιθανότατα θα είχα πεθάνει σύντομα».

 

Ο Αγκάμπεν όπως και ορισμένοι άλλοι φιλόσοφοι που μεσουράνησαν τη δεκαετία του ’60 και του ’70 επιχείρησαν να προσφέρουν θεωρητικό υπόβαθρο σε μορφές άρνησης της σύγχρονης ιατρικής επιστήμης. Ο ρωμαιοκαθολικός θεολόγος Ιβαν Ιλιτς, παραδείγματος χάριν (ο οποίος μέχρι τον θάνατό του αρνούνταν να θεραπεύσει μια μορφή καρκίνου που παραμόρφωνε το πρόσωπό του), υποστήριζε στο βιβλίο του «Ιατρική Νέμεση» ότι τα σύγχρονα συστήματα υγείας των δυτικών κοινωνιών προκαλούν περισσότερα προβλήματα στους ασθενείς από αυτά που λύνουν. Σε αντίθεση με σύγχρονούς τους διανοητές, όπως ο Βισέντε Ναβάρο, που υποστήριζε ότι η εμπορευματοποίηση της περίθαλψης πρέπει να αντιμετωπιστεί με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, οι «αρνητές» της Ιατρικής ζητούσαν επιστροφή σε μάλλον πρωτόγονες πρακτικές – και συχνά το πλήρωναν με τη ζωή τους.

 

Καθώς, σήμερα, ορισμένοι αντιεμβολιαστές σε όλο τον κόσμο αρνούνται να νοσηλευτούν (υποστηρίζοντας ότι οι μεταγγίσεις θα μολύνουν το αίμα τους με εμβόλια και τσιπάκια ή ότι οι γιατροί θα τους δολοφονήσουν στην εντατική για να επιβεβαιώσουν ότι ο κορονοϊός… υπάρχει!), επανήλθε στο προσκήνιο η συζήτηση για το πότε ένας ασθενής έχει το δικαίωμα να αρνηθεί την ιατρική περίθαλψη. Να σημειωθεί ότι δεν αναφερόμαστε σε ασθενείς σε τελικά στάδια, που αρνούνται τις τελευταίες δόσεις μιας θεραπείας για να διατηρήσουν τη διαύγειά τους ή να μείνουν κοντά στην οικογένειά τους, αλλά σε αυτούς που αρνούνται την ίδια την επιστήμη της Ιατρικής.

 

 

Το ζήτημα είναι παλιό και είχε απασχολήσει ακόμη και τον Πλάτωνα, ο οποίος υποστήριζε ότι ο γιατρός οφείλει να ενημερώνει και να πείθει τον ασθενή για την αναγκαιότητα της θεραπείας. Παρ’ όλα αυτά, ο ίδιος στον διάλογο Πολιτικός επισήμαινε ότι εάν τελικά ο γιατρός επιβάλλει τη θεραπεία, «κατέχοντας καλά την τέχνη του», αυτό δεν πρέπει να θεωρείται αντιεπιστημονικό και «σφάλμα ολέθριο».

 

Όπως προκύπτει πάντως από κείμενα της αρχαιότητας και του Μεσαίωνα, η συγκατάθεση του ασθενή δεν ήταν πάντα θέμα ατομικών δικαιωμάτων αλλά προστασίας του γιατρού σε περίπτωση που κάτι δεν πήγαινε καλά. Οι γιατροί του Μεγάλου Αλεξάνδρου, παραδείγματος χάριν, έτρεμαν για τις συνέπειες που μπορεί να είχε μια αποτυχημένη θεραπεία και έτσι δεν πρότειναν τις ενδεδειγμένες επεμβάσεις. Σε δύο περιπτώσεις ο Αλέξανδρος αναγκάστηκε να υποσχεθεί στους γιατρούς του (όπως τον Φίλιππο τον Ακαρνάνα και τον Κριτόβουλο) ότι δεν θα υπάρξει καμία εκδικητική τιμωρία ακόμη και αν αποτύγχαναν στο έργο τους.

 

Με την εισαγωγή πάντως της μοντέρνας Ιατρικής, αντίστοιχα περιστατικά άρνησης της θεραπείας άρχισαν να περιορίζονται σε πολύ μικρές ομάδες και θρησκευτικές σέκτες (όπως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, που αρνούνται τις μεταγγίσεις αίματος). Με εξαίρεση, όπως είπαμε, τις προσπάθειες ορισμένων διανοουμένων στη δεκαετία του ’60 να θεωρητικοποιήσουν το φαινόμενο στο όνομα της κριτικής στο κυρίαρχο σύστημα, η άρνηση της θεραπείας φάνηκε να περνά στο παρελθόν. Μέχρι τουλάχιστον τη στιγμή που στις ΗΠΑ εμφανίστηκε ένα άλλο είδος «αρνητών» της Ιατρικής.

  

Πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι ένας στους τέσσερις ασθενείς στην Αμερική αρνείται κάποιου είδους ιατρική φροντίδα καθώς δεν είναι σε θέση να πληρώσει τον λογαριασμό. Εδώ και χρόνια πληθαίνουν τα περιστατικά όπου άνθρωποι ενώ βρίσκονται αιμόφυρτοι στον δρόμο εκλιπαρούν τους περαστικούς να μην καλέσουν ούτε ασθενοφόρο, το οποίο μπορεί να τους χρεώσει έως και 2.000 δολάρια μόνο για να τους μεταφέρει σε ένα νοσοκομείο. Το αποτέλεσμα, σύμφωνα με παλαιότερη έρευνα της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ, είναι ότι κάθε χρόνο 45.000 Αμερικανοί πεθαίνουν επειδή δεν έχουν καμία ιατρική ασφάλεια, ενώ το 25% του συνολικού πληθυσμού αναβάλλει όσο μπορεί ιατρικές εξετάσεις και θεραπείες καθώς δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στο κόστος.

 

Η άρνηση του ασθενή να δεχτεί ιατρική φροντίδα έκρυβε πάντα κάποιο είδος παραλογισμού. Σε ορισμένες περιπτώσεις το παράλογο αφορούσε τον ασθενή, που ακολουθούσε θρησκευτικές δοξασίες, ψευδοφιλοσοφικές θεωρίες ή απλώς ό,τι διάβασε στο Facebook. Κάποιες άλλες φορές ο παραλογισμός κρυβόταν στο οικονομικό σύστημα που του στερούσε την περίθαλψη.

 

Άρης Χατζηστεφάνου 

   

“Μίκη, αθάνατε νεκρέ…”

 

του Αντώνη Κατσά

 

ΜΙΚΗ, ΑΘΑΝΑΤΕ ΝΕΚΡΕ, ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ ΞΕΠΛΥΝΕΣ ΚΑΙ ΞΑΝΑΠΥΡΠΟΛΗΣΕΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

«Ενθαδε κειται αθάνατος νεκρός , που τα έδωσε ολα στη ζωή και ο χάρος δε βρήκε τίποτε να του πάρει».

Αυτές οι λέξεις ταιριάζουν πάνω στη πλάκα του τάφου σου .

Μα εσυ αναπάντεχος και απρόβλεπτος όπως παντα , δε τα παρατάς ποτε.

Βάλθηκες ν´αποδείξεις , ότι δε τα έδωσες ολα. Χρωστάς ακόμη σε τούτο το λαό και ξεπληρώνεις το χρεος σου με το θάνατο σου.

Υποχρέωσες τη σπορά των βασανιστών σου να υποκλιθεί στο μεγαλείο σου και πήραν τα όνειρα μια γεύση από εκδίκηση.

Εμεις οι φίλοι σου , οι συντροφοι σου και μαζί όλοι της γης οι θλιμμένοι , επιτέλους μπορούμε να κλαίμε και να ξαλαφρωσουμε.

Να κλαίμε και να ξεπλένουμε με τα δάκρυα την ψυχή μας από τη μαυρίλα για ολα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας και στο κόσμο όλο .

Ένας ολόκληρος λαός σε συλλογική κατάθλιψη με έναν κόμπο στο λαιμό , ένα βάρος στο στήθος , που δεν μπορούσε να εκτονωθεί , παρά μόνο να έχει οργανικές αντιδράσεις ναυτίας από την αηδία.

Ξαφνικα στο άκουσμα του φευγιού σου απελευθερώθηκαν ολα τα φυλακισμένα στη ψυχή μας δάκρυα.

Έκαψαν τα μάγουλα μας και δεν λένε να στερεψουν .

Μας γαλήνεψες ΜΙΚΗ , γιατί ξαναβάλες στη ζωή μας τη μουσική , αλλά και το Ρίτσο , τον Ελυτη , τον Σεφερη ,τον Γκάτσο , τον Λειβαδιτη , τον Καμπανέλλη , τον Αναγνωστακη .

Εκστασιαστηκαμε παλι με το Αξιον Εστι , τον Επιτάφιο το Μαουτχαουζεν την Επιφάνεια Αβερωφ , την Όμορφη Πολη τη Ρωμιοσύνη .

Ξεγύμνωσες την ευτέλεια που μας περιβάλει , τη πολιτιστική μιζέρια που κυριαρχεί και καλλιεργείται από το πολιτικό σύστημα που τρέμει ένα λαό με παιδεία και συνείδηση .

Ενα λαό άφοβο,εκστασιασμένο , σε ψυχική ανάταση και πνευματική εγρήγορση .

ΞΕΠΛΥΝΕΣ ΜΙΚΗ ΚΑΙ ΞΑΝΑΠΥΡΠΟΛΗΣΕΣ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΕΛΛΑΔΑ.

Όμως δεν ήσουν μόνο ένας μουσικός και καλλιτεχνικός ογκόλιθος .

Ήσουν ένας μεγάλος επαναστάτης .

Πέθανες όπως εσυ επιλεξες .

Ως ανυπότακτος κομμουνιστής .

Ιδιότητα και τίτλο που κανεις δε μπορει να αμφισβητήσει , ούτε να σου αρνηθεί , γιατί τον κατέκτησες με τη ζωή σου , τους αγώνες και το αίμα σου .

Νοιωθω αυτές τις μέρες ότι άπλωσες τα τεραστια σαν φτερουγες χέρια σου και πριν σε δεχτεί η λεβεντογέννα γη , πέταξες σαν αετός πάνω από το Όλυμπο , τη Γκιώνα , τα Άγραφα , τον Παρνωνα , τον Ταΰγετο, το Γραμμο και το Βίτσι .

Πάνω από τη ΜΑΚΡΟΝΗΣΟ τη ΓΥΑΡΟ , την Ικαρια , τη Λέρο και τη Λήμνο .

Μάζεψες τα κόκκαλα των δολοφονημένων συντρόφων σου και μ´αυτα κατασκεύασες την ανεμόσκαλα για την επόμενη έφοδο στον ουρανό όταν θα ρθει εκείνη η ώρα .

Ήδη στο μυαλό μας άρχισες να υφαίνεις το υφαντό της ελπιδας .

Στο δικό σου το οραματικό και ανυπότακτο μυαλό , ήδη γονιμοποιείται το ωάριο της επαναστασης στο κάτω κόσμο .

Τούτη την ώρα σε φαντάζομαι πάνω στη βαρκα , να διασχιζεις τον Αχέροντα με την παρτιτούρα στο χέρι και αποτυπωμένη τη νέα σου σύνθεση , που μόλις τελείωσες , παραγγελια των συντρόφων σου , που σε περιμένουν στην όχθη του.

Ο Άρης , ο Ναπολέων Σουκατζιδης και οι άλλοι 199 της Καισαριανης , η Ηλεκτρα Απόστολου , η Λελλα Καράγιαννη , ο Δημήτρης Τατάκης , ο Νίκος Μπελογιάννης , ο Νίκος Πλουμπιδης , ο Γρηγόρης Λαμπρακης , ο ΣωτήρηςΠετρουλας , ο Διομηδης Κομνηνός και χιλιάδες άλλοι αδικοχαμένοι σύντροφοι .

Μια πανέμορφη και λυγερόκορμη συντρόφισσα , η Αντιγονη , που την εκτέλεσαν στα 18 της , επειδή μοίραζε προκυρηξεις του ΕΑΜ , έκοψε τη πλεξούδα της που αγκάλιαζε τον ατρυγητο κόρφο της , να στη προσφέρει αντί για μαντήλι για να αρχίσετε το «ΧΟΡΟ ΤΩΝ ΑΕΤΩΝ», όπως βάφτισες τη σύνθεση που παράγγειλαν οι σύντροφοι .

Εκεί στα περβολια με τους ανθισμένους κήπους πλημμυρισμένοι από την ευλογημένη μελωδία του κλαρίνου και του ζουρνά , θα χορέψετε όλοι όπως ξέρετε και ταιριάζει στους Αετούς .

Εσυ θα σέρνεις πρωτος το χορό μ´ενα ποτήρι κρασί στο χέρι καλωντας και το χαρο να παραβγει μαζι σου και να νοιώσει ότι κανέναν σας δε μπόρεσε να νικήσει .

ΟΛΟΙ ΖΕΙΤΕ

Κρατάτε της καμπάνας το σχοινί και προσμένετε την ώρα να σημάνει η ΑΝΑΣΤΑΣΗ .