«Πέστε πως ονειρεύομαι την επανάσταση των χαρταετών»

 

 Ένα κείμενο του αξέχαστου Γιώργου Χουρμουζιάδη*

  

«Και μόνο τότε αρχίσαμε να αναγνωρίζουμε το συμβολισμό των χαρταετών μας. Τότε που καταλάβαμε πως το όνειρο μια άλλης ζωής, όμοιας για όλους, χωρίς ανταύγειες πολέμων και αριθμούς άδικων θανάτων, δε θα γινόταν ποτέ μάθημα στις αίθουσες των σχολείων μας. Δε θα γινόταν ποτέ «κεντρικό δίδαγμα» στο στόμα των φοβισμένων δασκάλων. Αρχίσαμε να αναγνωρίζουμε το συμβολισμό των πεθαμένων χαρταετών μας, τότε που καταλάβαμε πως οι καλοί έφυγαν και πως όσοι ήτανε καλοί και έτυχε να μείνουν μας ψιθύριζαν τους τρόπους, για να ξεπεράσουμε το τυχαίο της Καθαρής Δευτέρας και να «καντηλιάσουμε» τους χαρταετούς μας. Να κοιτάξουμε τον ουρανό της μελαγχολικής μας ζωής με τα δικά μας τα μάτια, στεγνά κι ανοιχτά, απειλητικά και παμφάγα, με μάτια που να βλέπουν πίσω από τα πυρακτωμένα ηλιοβασιλέματα, πίσω από τις γαλάζιες τρύπες των στημένων ουρανών, που μόνοι τους ποτέ δε θα συντρέξουν στην απογείωση των χαρταετών μας. Να στηριχτούμε σε ό,τι πιο δυνατό μετράει.

 

Κι αυτό που σήμερα μετράει, βέβαια, είναι η δική μας η δύναμη, τα δικά μας τα ζύγια. Μετράει να είναι γερές οι δικές μας καλούμπες και καλοφτιαγμένοι οι σκελετοί, που μόνοι εμείς θα φτιάξουμε με καινούριες οδηγίες, δοκιμασμένες κάτω από συνθήκες αντίξοων καιρών.

 

Θέλω να πω με άλλα λόγια, και το έχω ξαναπεί και αλλού, πως σήμερα είναι ανάγκη, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να κουνήσουμε και τα δικά μας τα χέρια. Η Αθηνά δε φτάνει από μόνη της. Δε φτάνουν μόνο οι καλοί αρχηγοί, όσο καλοί και να είναι. Αυτοί έχουν τη λάτρα, το καθημερινό πάνε κι έλα, μπαινοβγαίνουν σε πόρτες που είναι «δύσκολες… όταν η χρεία τες κουρταλεί…», που θα έλεγε και ο Σολωμός.

 

Ανεβοκατεβαίνουν σε σκάλες επίσημες, όπου καιροφυλαχτούν άλλοι κίνδυνοι και στήνονται άλλες παγίδες. Κι εμείς οι άλλοι πρέπει να πάρουμε τους χαρταετούς μας και να βγούμε στους δρόμους, αδιαφορώντας για όσα δυσμενή και θλιβερά μας απαγγέλλουν οι κομψευόμενες ξανθιές των μετεωρολογικών δελτίων. Να βγούμε στους δρόμους με τους χαρταετούς μας, αποφασισμένοι να τους «καντηλιάσουμε» αυτή τη φορά, είτε το θέλει είτε όχι η «Καθαρή Δευτέρα».

 

Πέστε πως ονειρεύομαι την επανάσταση των χαρταετών. Πέστε πως θέλω να πάρω εκδίκηση για τις χαμένες «Καθαρές Δευτέρες», που με κράτησαν δεμένο στη γη με το κουβάρι της κλεμμένης καλούμπας κρατημένο σφιχτά στο ιδρωμένο μου χέρι. Πέστε μου ό,τι θέλετε. Εκείνο που ονειρεύομαι πάνω απ’ όλα είναι να δω τον ουρανό γεμάτο επαναστατημένους, κόκκινους χαρταετούς. Και τη γη γεμάτη από παιδιά που δε θα κοιτάζουν τον ουρανό με δακρυσμένα τα μάτια».

 

*Το κείμενο του αξέχαστου Γιώργου Χουρμουζιάδη, του κομμουνιστή καθηγητή Αρχαιολογίας που άφησε πίσω του ένα σημαντικό επιστημονικό έργο διεθνούς εμβέλειας και μια πολιτική και κοινωνική δράση, η οποία λειτουργεί ως παρακαταθήκη για τις νεότερες γενιές,  δημοσιεύθηκε στον «Ριζοσπάστη» την Κυριακή 31 Μαρτίου 2002, με τίτλο «Οι χαρταετοί (2)» – Διαβάστε και το κείμενο «Οιχαρταετοί (1)» εδώ.

"Ε ρε Πούτιν που σας χρειάζεται"

 

Ο "έρωτας" αρκετών Ελλήνων με τον Βλαδίμηρο Πούτιν, κρατάει χρόνια. Ο πόλεμος στην Ουκρανία τούς έκανε να εκδηλωθούν ακόμα πιο έντονα. Δεν περίμεναν τίποτα λιγότερο από το ίνδαλμά τους..

γράφει ο Μάνος Χωριανόπουλος

 

Γιατί έχουμε τόσο φανατικούς οπαδούς του Βλαντιμίρ Πούτιν στη χώρα μας; Μειοψηφία, αλλά θορυβώδεις και έτοιμοι να επιτεθούν σε όποιον τολμήσει να πει μια λέξη για τον μεγάλο ηγέτη.

 

Όσοι ανέμεναν ότι η ιμπεριαλιστική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, θα πτοούσε τους Έλληνες οπαδούς του Ρώσου προέδρου, έκαναν λάθος.

 

Αν κάποιος επιχειρήσει να ερμηνεύσει τη στάση των "αγνών φίλων Πούτιν" (δεν εξετάζουμε εδώ όσους έχουν συμφέροντα και κέρδη), προσφεύγοντας στην ιστορία, δεν θα βρει όλες τις απαντήσεις.

 

Το πάθος για τον Πούτιν, μπορεί να εξηγηθεί και ως αποτέλεσμα της πνευματικής οκνηρίας και της αναζήτησης εύκολων λύσεων τύπου “Κιμ πάτα το κουμπί”.

 

Είναι ο τρόπος άσκησης εξουσίας και η βία, που γοητεύει αρκετούς Έλληνες, οι οποίοι αναζητούν έναν "πατερούλη", που θα τους λύνει όλα τα προβλήματα.

 

Είναι οι ίδιοι που κρυφοθαυμάζουν τον αυταρχισμό του Ερντογάν, οι ίδιοι που κάποτε έβαλαν νεοναζί μέσα στη βουλή και τώρα έχουν διασκορπιστεί σε διάφορα ακροδεξιά σχήματα, οι ίδιοι που νοσταλγούν την επταετία.

 

Μια ματιά στα Social Media αρκεί. Βλέπεις ένα σχόλιο "Πούτιν τι τους έχεις κάνει", πατάς στο προφίλ και 9 στις 10 φορές θα πέσεις πάνω στα εξής:

 

Μια φωτογραφία της Παναγίας με μια ατάκα σε άσπρα γράμματα

Μια παραλία

Ένα φραπέ σε ένα τραπεζάκι

Μια εκκλησιά με φόντο το ηλιοβασίλεμα

Ο Αγ. Γέωργιος να σκοτώνει έναν δράκο

Ο Παΐσιος να λέει μια σοφιστεία

Διάφοροι άλλοι γέροντες και γερόντισσες που προφητεύουν το τέλος

Μια έρευνα που έβγαλε κάποιος από την κοιλιά του για το πώς φυτρώνει ουρά αν κάνεις το εμβόλιο

Τον Πούτιν ντυμένο στρατηλάτη

Κάτι για τον δικτάτορα Παπαδόπουλο και τους δρόμους της χούντας

Check in σε κατάστημα υγειονομικού ενδιαφέροντος με "δηλητηριώδεις" (όχι Πολώνιο) ουσίες

Τον ήλιο της Ελλάδας, που δεν θα μας τον πάρουν

Όλα αυτά βεβαίως με γαρνίρισμα ρατσιστικού οχετού, ομοφοβίας και πολλές "γλυκές καλησπέρες".

 

Τα παραπάνω μάλιστα συνδυαζονται με "Παρθενώνες", που όμως χτίστηκαν όταν οι πολίτες ήταν ενεργοί και συμμετείχαν σε μια Πολιτεία αυτόνομη και αυτοδίκαιη. Λεπτομέρειες.

 

Η Δημοκρατία είναι δύσκολο πράγμα. Απαιτεί συμμετοχή, γνώση, ενημέρωση, καθημερινό αγώνα και έχει διάφορες "ταλαιπωρίες". Όπως για παράδειγμα το να συζητάς, να συναποφασίζεις, να ακούς τον άλλον, να διεκδικείς, να συμμετέχεις, να τηρείς κανόνες.

 

Οπότε, όσοι κουράζονται από όλα τα παραπάνω, που είναι και χρονοβόρα, ονειρεύονται έναν Έλληνα Πούτιν, που θα αποφασίζει στα γρήγορα γι'αυτούς, χωρίς αυτούς, θα εξοντώνει εξωτερικούς εχθρούς και θα προσφέρει δείπνα με δηλητήρια σε εσωτερικούς εχθρούς.

 

Με ένα "ε ρε Πούτιν, Ερντογάν, (βάλτε όποιον θέλετε)... που σας χρειάζεται", βαυκαλίζονται ότι η λύση στα προβλήματά τους είναι το "αποφασίζουμε και διατάζουμε" ενός ανθρώπου και εφόσον δεν βρίσκουν κάτι τέτοιο στην Ελλάδα, το θαυμάζουν στο εξωτερικό.  

Ένα τρις δολάρια για εξοπλισμούς

 

Όταν αυτοί που είναι ψηλά

Μιλάνε για ειρήνη

Ο απλός λαός ξέρει

Πως έρχεται ο πόλεμος…

Στο ένα τρισεκατομμύριο δολάρια ανέρχονται οι δαπάνες για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς των ΗΠΑ και της Κίνας. 1 τρις δολάρια. Δηλαδή χίλια δισεκατομμύρια δολάρια.

 

Μόνο ο προϋπολογισμός των ΗΠΑ ανέρχεται για το 2022 σε 740 δισεκατομμύρια δολάρια και της Κίνας μετά την αύξηση φέτος κατά 7,1% ανέρχεται σε 1.450 δισεκατομμύρια γιουάν (230 δισεκατομμύρια δολάρια). 

 

Πόσα πεινασμένα παιδιά θα χόρταιναν με 1 τρις δολάρια; Όλα.

 

Ο Κινέζος πρόεδρος Xi Jinping έχει καταγγείλει την «αρνητική επιρροή για την ειρήνη και τη σταθερότητα» των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού, λένε οι ειδήσεις.

 

 Και ο ποιητής θα ρωτάει πάντα «Ποιοι ήταν πατέρα οι νικηταί και ποιοι οι ηττημένοι;

- Στον πόλεμο, παιδί μου, υπάρχουν μόνο σκοτωμένοι…»

 

Και "Οι νέες γυναίκες θα γεννήσουν (πάλι) ορφανά…" 

πηγή

Σιδηρούν παραπέτασμα

 

γράφει ο Πέτρος Μανταίος

 

«Ενα νέο σιδηρούν παραπέτασμα χωρίζει πλέον τη Ρωσία από τον “πολιτισμένο κόσμο”», δήλωσε, αμέσως με την εισβολή των Ρώσων, ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ο οποίος, εδώ που τα λέμε, ήταν για «φευγιό», καταγεγραμμένος και σε λίστες με μίζες, αλλά, ένεκα η εισβολή, πρόλαβε τρέχοντας το τελευταίο βαγόνι για την Ιστορία, που καμιά φορά γράφεται παράξενα.

 

Από παραξενιά κι εγώ, αναζήτησα το ιστορικό του «σιδηρού παραπετάσματος», που τάραξε τον κόσμο, από την επομένη του πολέμου, μέχρι την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Η πατρότητα λοιπόν του όρου ανήκει σε έναν από τους πατριάρχες του αστικού φιλελευθερισμού, τον και αποκληθέντα «πατέρα της νίκης» στον Β΄ Παγκόσμιο, Ουίνστον Τσόρτσιλ, και, όλως συμπτωματικώς, το «iron curtain» («σιδηρούν παραπέτασμα») το εκστόμισε στο Φούλτον του Μισούρι των ΗΠΑ, σαν αύριο, 5 Μαρτίου 1946, ουδόλως τυχαίως, μια και αυτή η ομιλία του Τσόρτσιλ, στη μητρόπολη της Δύσης και του καπιταλισμού, θεωρείται η ιστορική αφετηρία του Ψυχρού Πολέμου, ο οποίος, στη σύλληψή του, ήταν «υπόθεση» κυρίως αγγλοσαξονική.

 

Για την ιστορία, η κρίσιμη φράση του Τσώρτσιλ είναι η εξής αυτολεξεί: «Από το Στετίνο στη Βαλτική μέχρι την Τεργέστη στην Αδριατική ένα σιδηρούν παραπέτασμα πέφτει πάνω στην ήπειρο». Δεν ξέρω τι αναγωγές μπορεί να κάνει κάποιος σε σιδηρούν παραπέτασμα και Ψυχρό Πόλεμο (που μόνο ψυχρός δεν ήταν- ήταν διάσπαρτοι πόλεμοι, αιματηρότατοι, σε όλο τον πλανήτη, αλλά γινόντουσαν… εν ψυχρώ και παραβύστω…), τώρα που μαίνεται ένας πόλεμος υπό σκιά φανερών και αφανέρωτων διαπραγματεύσεων.

 

Πάντως, αν το εξετάσει κανείς, ως υπόθεση εργασίας, μπαίνοντας όμως στο μυαλό του Πούτιν (πράγμα εξαιρετικά δύσκολο!), η εισβολή στην Ουκρανία ίσως αποθαρρύνει επίδοξους μιμητές ουκρανικής «στροφής προς Δύση». Οθεν, παθητικά έστω, ντε φάκτο, δημιουργείται στο δυτικό «μέτωπο» της Ρωσίας μια «ασπίδα» απρόθυμων να στραφούν εναντίον της, χωρίς απαραίτητα να είναι και υπέρ. Ο,τι ακριβώς γινόταν με τις χώρες-«δορυφόρους» της τότε ΕΣΣΔ επί «υπαρκτού σοσιαλισμού»: όσες κινούνταν ή επιχειρούσαν να κινηθούν προς… άλλες κατευθύνσεις πλήρωναν αρκετά βαρύ τίμημα.

 

Βέβαια ευθύνη του τιμήματος –και μάλιστα μεγάλη– είχε η Δύση, η οποία ενεθάρρυνε, αν δεν υποδαύλιζε, φυγόκεντρες τάσεις και κινήσεις και κατόπιν (καλή ή κακή ώρα Ουκρανία…) μην την είδατε! Αλλά κάπως έτσι κινηθήκαμε –κινήθηκε η ανθρωπότητα– σε όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου: να φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη… Οι λαοί; Ε, όσοι δεν συντάσσονταν με τους κρατούντες και τους εισβολείς ή τους κατακτητές και όσοι δεν ξεσηκώνονταν εναντίον τους, οι πολλοί, γίνονταν «άμαχος πληθυσμός».

 

Αυτά είναι γνωστά από αρχαιοτάτων χρόνων. Αν βλέπαμε πότε πότε στον Θουκυδίδη, μην πάμε… παλαιότερα, τι έκαναν οι Αθηναίοι στους Μηλίους, όταν πήγαν να σηκώσουν κεφάλι, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να ανεβαίνουμε στα σύννεφα, για να πέφτουμε από κει έκπληκτοι! Μόνο που για μακρά διαστήματα η «συλλογική μνήμη» παθαίνει –ή της καλλιεργούν επιτηδείως –τώρα πια, με την «κοινωνική δικτύωση», εύκολα!– ένα είδος αμνησίας, η οποία επιτρέπει στη «συλλογική μνήμη», στο «συλλογικό υποσυνείδητο», να υπεισέρχονται επαναλήψεις, déjà vu που λένε οι Γάλλοι, σαν κάτι το πρωτοφανές, που να αναρωτιέσαι απορημένος: «Για κοίτα κάτι πράγματα! Μπορεί να συμβαίνουν αυτά στον εικοστό πρώτο αιώνα;» Ενώ πρόκειται για πολλοστή επανάληψη. Το κόστος; Ποιος λογαριάζει το κόστος…

Εμείς κι αυτοί...

 

γράφει ο Κώστας Κάππας  

 

Αυτοί χαίρονται τον Άγιο Βασίλη που στέκει μπροστά στα στολισμένα μαγαζιά, την Πρωτοχρονιά. Και εμείς χαιρόμαστε, αλλά δεν μπορούμε να αποφύγουμε να διακρίνουμε μέσα από τα κόκκινα λαμπερά ρούχα τον άνεργο που βγάζει ένα προσωρινό χαρτζιλίκι...

 

Αυτοί παντρεύονται την νοικοκυρά, το καλό sex, την μελλοντική μητέρα των παιδιών τους, την πιθανή πάροχο πρόσθετου μισθού και προίκας. Μέχρι εκεί. Εμείς κρατάμε μόνο τα υγιή στοιχεία από αυτά και αναζητούμε επιπλέον την φίλη, την σύντροφο, την κοινωνική και πολιτική συνομιλήτρια και αγωνίστρια.

 

Αυτοί, απολαμβάνοντας την υγιή οικογένεια τους, την σίγουρη δουλειά τους και το χαμογελαστό μέλλον τους, αναφωνούν “Είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου!”. Εμείς εκεί που αυθόρμητα πάμε να μιμηθούμε την ίδια κραυγή, διστάζουμε, μαζευόμαστε και πικρά σκεφτόμαστε “Όσο υπάρχουν δίπλα μου δυστυχισμένοι άνθρωποι, αρρώστιες και εκμετάλλευση, δεν μπορώ να είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου!”

 

Αυτοί κάνουν τον σταυρό τους, πηγαίνουν στην εκκλησία την Κυριακή, βαφτίσια, θρησκευτικός γάμος, οβολός στο παγκάρι για τους φτωχούς, ελπίδα για παράδεισο. Εμείς δεν πιστεύουμε, ερευνούμε με οδηγό την Επιστήμη, στηρίζουμε οικονομικά τους φτωχούς αλλά παλεύουμε πρωταρχικά να ανατραπεί το Σύστημα που δημιουργεί φτωχούς, αγωνιζόμαστε για έναν παράδεισο για όλους, στην παρούσα ζωή όμως!

 

Αυτοί δείχνουν στο Facebook τα selfies τους, το Εγώ τους σε όλες τις πόζες, τα ταξίδια τους σε ευρωπαϊκές βιτρίνες και ηλιόλουστες παραλίες, τις τούρτες από τις γιορτές και τα δεκάδες ‘χρόνια πολλά’ με κόκκινες καρδούλες. Δημοσιεύουν πότε – πότε μία έκκληση για αίμα ή ευχές για να σωθεί από την μόλυνση και την υπερθέρμανση ο πλανήτης. Μέχρι εκεί. Εμείς βγάζουμε φωτογραφία τον μπόμπιρα ή την καλή παρέα στην ταβέρνα, αλλά προβάλλουμε συστηματικά τον πόνο, την φτώχεια, την αδικία, την αντίσταση και την λύση. Ενημερωνόμαστε για τα  παραδεισένια resorts της εξωτικής Ζανζιβάρης αλλά και ενημερώνουμε τους διαδικτυακούς φίλους μας ότι το υπόλοιπο νησί υποφέρει από χολέρα, λόγω πείνας και παντελούς έλλειψης υποδομών. Ζητάμε επιτακτικά λευτεριά για τον Τζούλιαν Ασάνζ.

 

Αυτοί παρακολουθούν τα αστυνομικά πλέον, δελτία στην TV και κλειδαμπαρώνουν τις πόρτες τους, αποφεύγουν τον συγχρωτισμό με τους πρόσφυγες, προτείνουν εκτέλεση για τους παραβατικούς και φυλακή για τους  ναρκομανείς και αναπολούν τα παλιά χρόνια της τάξης και της ασφάλειας. Εμείς αποφεύγουμε τον πανικό, την απέχθεια και το μίσος, ψάχνουμε τον αίτιο και ανακαλύπτουμε την εκμετάλλευση, την ανεργία, τον φασισμό, τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό που κινούν τα νήματα.

 

Αυτοί βλέπουν τον μπάτσο που τους προστατεύει από κακοποιούς, απεργούς, ρομά και λαθρομετανάστες. Εμείς βλέπουμε τον αστυνόμο που προλαμβάνει, διαπαιδαγωγεί, είναι φίλος της γειτονιάς και φέρεται σε όλους ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματος και την προφορά της φωνής τους.

 

Αυτοί πιστεύουν στα αυτόματα χωρίς οδηγό τραίνα, στις μηχανές χωρίς εργάτες, στα γιαπωνέζικα ξενοδοχεία χωρίς προσωπικό και στις πολυκατοικίες χωρίς θυρωρό. Εμείς τρομάζουμε για το που θα βρεθούν καταναλωτές, όταν οι μηχανές θα κάνουν τα πάντα ...για τους καπιταλιστές και εμείς θα είμαστε άνεργοι και άφραγκοι.

 

Αυτοί ακούν για τους χαμηλούς μισθούς στην Κούβα και τους συγκρίνουν με τους δικούς τους στην Ελλάδα και απορρίπτουν μετά βδελυγμίας! Εμείς συγκρίνουμε την Κούβα με την Αιτή και τις ομοειδείς χώρες ολόκληρης της Καραϊβικής και την βγάζουμε πρώτη και καλύτερη, μισούμε το εμπάργκο των αμερικάνων και θαυμάζουμε το επίπεδο υγείας, παιδείας και άθλησης του μικρού νησιού, το οποίο είναι ανώτερο από αυτό των ανεπτυγμένων βιομηχανικών κρατών...

 

Αυτοί (όσοι από αυτούς παίρνουν μηνιάτικο 500 - 600 ευρώ) ακούν ότι δεν ανήκουν στην παραγωγική τάξη, ότι δεν δικαιούνται αμάξι, ότι εάν μένουν στο Περιστέρι θα πρέπει να γίνονται το πολύ – πολύ υδραυλικοί, βλέπουν τους Δημόσιους Οργανισμούς να τους διοικούν χρυσοπληρωμένοι ανίκανοι και άσχετοι με πλαστά πτυχία, αλλά παρ’ όλα αυτά, απλώς βρέχει και κοιμούνται ήσυχοι. Εμείς πνιγόμαστε από το φτύσιμο, στεναχωριόμαστε, αρνούμαστε κατηγορηματικά αυτήν την καρικατούρα της ζωής μας, θυμώνουμε, ματώνουμε να αλλάξουμε την εικόνα.

 

Αυτοί μισούν τους “προαιώνιους εχθρούς μας” τους Τούρκους, την ώρα που αγοράζουν δερμάτινα στην σκεπαστή αγορά της Πόλης και λένε ναι στην λιτότητα “γιατί πρέπει να αγοράσουμε RAFALE για την άμυνά μας και δεν περισσεύουν λεφτά για ΜΕΘ, σχολεία, μισθούς και συντάξεις”. Εμείς ψωνίζουμε ηθελημένα από τον μικροέμπορα της γειτονιάς μας, παλεύουμε μαζί με τον Τούρκο μεροκαματιάρη τον κοινό εχθρό τον καπιταλισμό και ξελαρυγγιαζόμαστε και στις δύο χώρες ότι οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν και τα RAFALE και τα PHANTOM κάνουν ευτυχισμένους τους εμπόρους όπλων, τις ΗΠΑ και τις δύο κυβερνήσεις μας και εμάς μας αφήνουν να κλαίμε τα νεκρά παλληκάρια μας σε χριστιανικά και μουσουλμανικά νεκροταφεία.

 

Αυτοί είναι θωρακισμένοι και αλώβητοι από τον πόνο του Άλλου αλλά και από τον άνεμο της Εξέλιξης. Εμείς είμαστε σαν το ελβετικό τυρί. Ο πόνος του Άλλου μπαίνει μέσα μας, φθείρει την ψυχή μας και το σώμα μας. Μαζί όμως μπαίνει και η γνώση, ενεργοποιείται η συνείδηση, επέρχεται η ανάταση.

 

Αυτοί επιζούν για πολλά χρόνια…

 

Εμείς πεθαίνουμε νωρίτερα αλλά προλαβαίνουμε να ρουφήξουμε το μεδούλι από δύο και τρεις ζωές…

 

*Η φωτογραφία είναι αρχείου

 

 

 

Πρόταση-αντίδοτο στα υψηλά ενοίκια από το ΠΑ.ΣΟ.Κ - ΚΙΝ.ΑΛΛ.

 

γράφει ο Δημήτρης Κουκλουμπέρης

 

Στην «κοινωνική στέγη» επενδύει η Χαριλάου Τρικούπη, προετοιμάζοντας σχέδιο για κατοικίες με χαμηλό μίσθωμα που θα δίνονται σε νέα ζευγάρια και άλλες κατηγορίες πολιτών.

Μία από τις παρενέργειες της ακρίβειας, των ανατιμήσεων και της ευρύτερα βαθιάς κρίσης που πρέπει να αντιμετωπίσουν τους τελευταίους μήνες οι πολίτες είναι η μεγάλη και συχνά αδικαιολόγητη αύξηση των τιμών των ενοικίων. Σπίτια μικρά και ανήλιαγα, σπίτια ερείπια ή ακατάλληλα προς άμεση εγκατάσταση τίθενται πολλές φορές προς ενοικίαση με αντίτιμο μια περιουσία…

 

Ενα πρόβλημα περισσότερο οξύ ιδίως για τις νεότερες ηλικίες που -εφόσον έχουν δουλειά- αμείβονται με πενιχρούς μισθούς και σε συνδυασμό με τις γενικότερα ασφυκτικές οικονομικές συνθήκες που βιώνουν λειτουργεί ως τροχοπέδη στον προγραμματισμό και τη βελτίωση της προσωπικής τους ζωής. Πρόκειται αναμφίβολα για μια κατάσταση που -υπό προϋποθέσεις- τείνει να λάβει διαστάσεις κοινωνικής μάστιγας.

 

Ωστόσο, μέχρι στιγμής μένει εκτός της εμβέλειας του ενδιαφέροντος των μέσων ενημέρωσης και των κομμάτων, προκειμένου να αναδείξουν το θέμα. Μια αποκαλυπτική πτυχή του φαινομένου, που ίσως δείχνει να μην είναι η πρώτη φορά που ταλανίζει τον κόσμο, φέρνουν στο φως τα στοιχεία της Eurostat για το 2019. Σύμφωνα με αυτά, το 83,2% των ενοικιαστών στην χώρα μας κατέβαλε πάνω από το 40% του εισοδήματός του για δαπάνες στέγασης, ενώ ο μέσος όρος στην Ε.Ε. δεν ξεπερνά το 25%.

Τη σπουδαιότητα του προβλήματος και το ανυπέρβλητο αδιέξοδο που δημιουργεί σε χιλιάδες ανθρώπους, νέους ή και λίγο μεγαλύτερους, που επιθυμούν να ανοίξουν τα «φτερά» τους για να «απεγκλωβιστούν» από τα πατρικά τους σπίτια ή να κάνουν οικογένεια με τους συντρόφους τους, διαπίστωσε ο Νίκος Ανδρουλάκης. Και αποφάσισε με τους συνεργάτες του να ασχοληθούν επισταμένα, καταθέτοντας συγκεκριμένη πρόταση που θα αφορά τη λεγόμενη «κοινωνική στέγη».

 

Στο πλαίσιο αυτό, τις τελευταίες εβδομάδες τα στελέχη της Χαριλάου Τρικούπη που έχουν επιφορτιστεί να λάβουν εις πέρας την τεκμηρίωση και την ανάλυση του επίμαχου σχεδίου ψάχνουν και συγκρίνουν τα μοντέλα που έχουν υιοθετήσει άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με σκοπό κάτι παρόμοιο να μπορέσει να εφαρμοστεί και στην Ελλάδα. Αλλωστε, για το Κίνημα Αλλαγής και τον αρχηγό του, η επεξεργασία και εξεύρεση μιας λύσης γι’ αυτό το μείζον ζήτημα θεωρήθηκε μια καλή ευκαιρία, ώστε να παρουσιάσει τη δική του οπτική γωνία για την ατζέντα που αφορά το κοινωνικό κράτος και συνιστά ένα από τα βασικά προτάγματα της Σοσιαλδημοκρατίας, στην οποία επενδύει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ.

 

Δημογραφικό

Οι τρεις χώρες που υλοποιούν ή θα υλοποιήσουν προσεχώς τέτοια προγράμματα και θα νοικιάζουν σπίτια σε πολύ χαμηλό μίσθωμα με εισοδηματικά και ορισμένα ακόμη κριτήρια και πόρους από το Ταμείο Ανάκαμψης είναι η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Γερμανία όπου κυβερνούν οι σοσιαλιστές, καθώς και η Ιταλία. Η Λισαβόνα θα διαθέσει 2,5 δισ. για 26.000 κοινωνικές κατοικίες, η Μαδρίτη 1 δισ. για 20.000 νέες κατοικίες και η Ρώμη 2,8 δισ. για τουλάχιστον 10.000 υποστηριζόμενες κατοικίες.

 

«Εμείς γιατί δεν το κάνουμε αυτό; Δεν είναι ένα ζήτημα που εμποδίζει τη δημογραφική μας εξέλιξη, διότι τα νέα ζευγάρια δεν μπορούν να κάνουν μεγάλες οικογένειες;» διερωτήθηκε πρόσφατα ο κ. Ανδρουλάκης, εκτιμώντας ότι για την Ελλάδα που φθίνει δημογραφικά και με τις ανισότητες να διευρύνονται μετά από 10 χρόνια κρίσεων, «το πρόβλημα της αύξησης των ενοικίων θα έχει δραματικές συνέπειες, ιδιαίτερα για τους νέους».

 

Οπως συμπλήρωνε σε σχετικό άρθρο του, «πρόκειται για μέρος στρατηγικών προτεραιοτήτων που αποτελούν τη δική μας σοσιαλδημοκρατική πρόταση και μια συγκυρία που δεν πρέπει να χαθεί».

 

Αξίζει να σημειωθεί ότι στο ελληνικό σχέδιο που έχει εκπονήσει η κυβέρνηση της Ν.Δ., προβλέπεται η ολοκλήρωση του προγράμματος ανακαίνισης μόλις 100 διαμερισμάτων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, γεγονός που στηλιτεύουν από το Κίνημα Αλλαγής.

 

Ακόμη, σημειώνουν ότι η πρόταση που εκείνοι θα δώσουν σύντομα στη δημοσιότητα θα διέπεται από μια φιλοσοφία ανάπτυξης «ενός δίκαιου και λειτουργικού προγράμματος κοινωνικής κατοικίας στα ευρωπαϊκά πρότυπα», όπου στόχος θα είναι η κατασκευή ή ανακαίνιση κατοικιών σε ενεργειακά αποδοτικά κτήρια, για σκοπούς κοινωνικής μίσθωσης ή σε προσιτές τιμές. «Μιλάμε για μια ιδέα σύγχρονη που δεν πρέπει να συγχέεται με τη λογική των εργατικών κατοικιών των περασμένων δεκαετιών. Θα είναι κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα για νέα ζευγάρια και όχι μόνο», έλεγαν στην «Εφ.Συν.» πρόσωπα με γνώση του εγχειρήματος.

Αυτοεκπληρούμενη προφητεία

 

γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος

 

 

Τόσο οι ΗΠΑ και συνολικά η Δύση όσο και η Ρωσία αποδεικνύεται με δραματικό τρόπο στην Ουκρανία ότι κινήθηκαν στη λογική της αυτοεκπληρούμενης προφητείας.

 

Η αυτοεκπληρούμενη προφητεία αφορά την προσπάθεια καθυστέρησης και πολύ περισσότερο ακύρωσης μιας δυσμενούς εξέλιξης και η οποία στο τέλος επισπεύδει την εξέλιξη που στόχευε να αποτρέψει.

 

Η Ρωσία εδώ και σχεδόν τριάντα χρόνια καταγγέλλει τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς ως κίνηση περικύκλωσης.

Αρχίζει έναν πόλεμο και μέσα σε λίγες μέρες βρίσκεται στη χειρότερη διεθνή απομόνωση της ιστορίας της μετά τον Κριμαϊκό Πόλεμο το 1853-56, ενώ την ίδια στιγμή Φινλανδία και Σουηδία περιμένουν στον προθάλαμο για να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ.

 

Οι ΗΠΑ από τη μεριά τους προσπάθησαν στο όνομα της αποτροπής της ρωσικής απειλής να εντάξουν στο ΝΑΤΟ την Ουκρανία και τη Φινλανδία και επιτάχυναν εκ των πραγμάτων την παλινδρόμηση της Ρωσίας σε έναν σκληρό ρεβανσιστικό και αναθεωρητικό εθνικισμό.

 

Το πρόβλημα της διαφορετικής ανάγνωσης της γεωστρατηγικής συγκυρίας από τη Ρωσία και τη Δύση είναι παλιό καθώς έχει ρίζες στον 18ο αιώνα.

 

Τότε ο Πέτρος ο Μέγας εξασφάλισε την πρόσβαση στη Βαλτική και η Μεγάλη Αικατερίνη στον Εύξεινο Πόντο.

 

Τότε η Ρωσία μιλούσε για αποτροπή περικύκλωσής της, ενώ οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές δυνάμεις κατήγγειλαν έναν απροσχημάτιστο αποσταθεροποιητικό εθνικισμό.

 

Ετσι, με τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες της Ρωσίας και της Δύσης φτάσαμε σε ένα σκηνικό που θυμίζει όχι τις παραμονές αλλά τις πρώτες μέρες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου τον Σεπτέμβριο του 1939, όταν κάποιοι στις ευρωπαϊκές ηγεσίες πίστευαν ότι ο πόλεμος δεν θα βγει έξω από τα σύνορα της Πολωνίας.

 

Εκτός από την αυτοεκπληρούμενη προφητεία που χαρακτηρίζει τις επιλογές και των δύο αντιπάλων, Ουάσινγκτον και Μόσχα φαίνεται ότι δεν είχαν κατανοήσει το ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές της άλλης πλευράς, μια παρανόηση που θυμίζει τις παραμονές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν όλοι νόμιζαν ότι η αντίπαλη πλευρά μπλοφάρει.

 

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι το τρίτο σοκ μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και την πανδημία που ενέσκηψε στις αρχές του 2020, μια αλληλουχία γεγονότων που προδίδει συνολικά άγνοια κινδύνου από τις μεγάλες δυνάμεις που καθορίζουν τις τύχες του πλανήτη.

 

Αντί δηλαδή η κρίση του 2008 και η πανδημία να πριμοδοτήσουν μια παγκόσμια συνεργασία, επιτάχυναν μια δυναμική επικίνδυνης φυγής προς τα εμπρός.

Το μαύρο του «δημοκρατικού» Φασισμού

 

γράφει η Δήμητρα Μυρίλα

 

 

Ευρωπαίοι διευθυντές φεστιβάλ, διαγωνισμών και φορέων τέχνης, σε κλίμα αντιρωσικής παρανοϊκής υστερίας,  διαγκωνίζονται για να ανακοινώσουν αποκλεισμούς Ρώσων καλλιτεχνών και έργων τέχνης προερχόμενων από τη Ρωσία – εξορίζονται και από το Διεθνή Διαγωνισμό Πιάνου του Δουβλίνου οι Ρώσοι πιανίστες – ως ένα είδος δήλωσης νομιμοφροσύνης προς την ανώτατη αρχή, δηλαδή μπρος την ιμπεριαλιστή ηγεμονία του ευρωατλαντισμού.

 

Επανερχόμαστε στο μείζον θέμα του αποκλεισμού των ταινιών του ρώσικου κινηματογράφου – εννοείται πως αυτό θα αφορά και τα αριστουργήματα του σοβιετικού κινηματογράφου – από τις διεθνείς διοργανώσεις για τους εξής λόγους:

 

Ο κινηματογράφος είναι η πλέον μαζική μορφή τέχνης που δημιούργησε ο πολιτισμός. Γι’ αυτό και η λειτουργία του εξαρτάται άμεσα από τον ποιόν τον κατέχει για να τον αξιοποιήσει είτε ως μέσο διαπαιδαγώγησης είτε ως μέσο χειραγώγησης μέσω της αποκλειστικής εμπορευματικής χρήσης του.

Ενώ ακόμα η Οκτωβριανή Επανάσταση βρισκόταν σε «νηπιακή» κατάσταση, το 1919 ιδρύεται η πρώτη στον κόσμο Κρατική Σχολή Κινηματογράφου. Και αυτό τη στιγμή που οι νεοσύστατες Σοβιετικές Δημοκρατίες ήταν περικυκλωμένες από τις στρατιές της Ανταντ.

Το τεχνολογικό και ερευνητικό εργαστήριο της Σχολής του οποίου επικεφαλής ήταν ο Σεργκέι Αϊζενστάιν αποτέλεσε σταθμό για την ανάπτυξη της τέχνης και της τεχνικής του κινηματογράφου και σημείο αναφοράς σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η σοβιετικός κινηματογράφος έχει δώσει μοναδικά αριστουργήματα που προχώρησαν την τέχνη του σινεμά σε  νέα αισθητικά, τεχνικά και ιδεολογικά επίπεδα. Πρόσφερε, δε, στον παγκόσμιο κινηματογράφο ονόματα όπως των Μιχαήλ Ρομ, Πουντόβκιν, Ταρκόφσκι, Κλίμοφ, Μπονταρτσούκ, Λιόζνοβα, Ριζάνοφ, Τοντορόφσκι, Παρατζάνοφ, Κοντσαλόφσκι, Ιοσιλιάνι, Μιχαλκόφ, Σαχναζάροφ, Σοκούροφ κ.ά.

Αυτή η κληρονομιά που δημιούργησε η σοβιετική εξουσία ως ήταν αναμενόμενο κληροδοτήθηκε στους σύγχρονους κινηματογραφιστές που ζουν και εργάζονται στην καπιταλιστική Ρωσία του Πούτιν όπου πλέον η Κρατική Σχολή Κινηματογράφου έχει αποκτήσει «κολέγιο» με δίδακτρα, όπου μεταξύ άλλων διδάσκονται «μάνατζμεντ» και διαφήμιση.

Δειγματοληπτικά και μόνο θα αναφερθούμε σε δύο ταινίες προερχόμενες από τη Σοβιετική Ενωση («Ελα να δεις» του Ελεν Κλίμοφ, 1985) και τη σημερινή Ρωσία της παλινόρθωσης του καπιταλισμού («Λεβιάθαν» του Αντρέι Ζβιαγκνίτσεφ, 2015).

 

Οι δύο ταινίες έχουν ένα κοινό στοιχείο και αυτό είναι η συγκλονιστικά τραγική σταδιακή κατάβαση στην κόλαση. Στην μεν πρώτη, το «Ελα να δεις», η οποία διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στη Λευκορωσία, η κόλαση είναι ο πόλεμος και ο ναζισμός, η απαξίωση, η ακύρωση του ανθρώπου ως ύπαρξη. Στη δεύτερη, όμως, το «Λεβιάθαν», η κόλαση είναι η Ρωσία του Πούτιν, η Ρωσία του καπιταλισμού, η Ρωσία των ολιγαρχών και των τοπικών αρχόντων που συναλλάσσονται με τη μαφία και τα αποβράσματα του υπόκοσμου. Είναι η διεφθαρμένη εξουσία, η εκκλησία και οι απάνθρωποι μηχανισμοί ενός συστήματος που συνθλίβει τον άνθρωπο,ως μια συνθήκη που δεν έχει διέξοδο.

 

Εχουν, όμως, και μία διαφορά, απολύτως ενδεικτική για το οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο γυρίστηκαν. Στο «Ελα να δεις», γυρισμένο στη σοσιαλιστική Σοβιετική Ενωση, τον επί τρεις ώρες ζωντανό εφιάλτη έρχεται να λύσει η παντοτινή σοσιαλιστική πίστη στον Άνθρωπο και η ασταμάτητη πορεία στον αγώνα για Ελευθερία και για Ζωή. Στο «Λεβιάθαν» ο ήρωας συνθλίβεται από τέρας…. Δεν υπάρχει διαφυγή.

 

Αυτή, δε, η δεύτερη ταινία ετούτες τις ώρες, όμως,  αναδεικνύει και την απύθμενη βλακεία της Ουκρανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και συνεκδοχικά και της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, όπου συμφωνούν στον παγκόσμιο αποκλεισμό των ρώσικων ταινιών, επειδή προπαγανδίζουν τον Πούτιν. Διότι, την προβολή της συγκεκριμένης ταινίας συνοδεύει και μία παράλληλη ιστορία:  αν και χρηματοδοτήθηκε από το ρωσικό κράτος, μετά την προβολή της κατηγορήθηκε ως «αντι-πατριωτική». Μάλιστα, με αφορμή τη διεθνή επιτυχία της, η κυβέρνηση στη Μόσχα υιοθέτησε νέους κανόνες ως προς τη χορήγηση άδειας προβολής ταινιών, βάζοντας ως προϋποθέσεις τη «μη υπονόμευση της εθνικής ενότητας και την υπεράσπιση της συνταγματικής τάξης». Ετσι «προπαγανδίζει» ο ρώσικος κινηματογράφος ή έστω μέρος του ρώσικου κινηματογράφου τον Πούτιν!

 

 

Φυσικά, προφανώς και η ελευθερία της τέχνης καθώς και η ελευθερία της διάδοσής της δεν εξαρτάται από τον ποιόν προπαγανδίζει ή δεν προπαγανδίζει και οπωσδήποτε δεν κρίνεται με κριτήρια φυλετικά και καταγωγικά. Φαίνεται, όμως, πως οι «δημοκράτες» της καπιταλιστικής Δύσης ανοίγουν τις πύλες αυτής της κόλασης. Μια κόλασης που μας γυρίζει πίσω και από το Διαφωτισμό. Το διαφωτισμό της δικής τους τάξης, της αστικής. Διότι, στην πραγματικότητα, εδώ μιλάμε για ακύρωση ακόμα και εκείνων των αστικοδημακρατικών ελευθεριών που ήταν απαραίτητες για την ύπαρξή τους και την εξασφάλιση της συναίνεσης και που βέβαια δεν προέκυψαν από παρθενογένεση, αλλά από αίμα… Η υποχώρηση, δε, αυτών ακριβώς των ελευθεριών δηλώνει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο πως καθόλου δεν χαρακτηρίζουν την ουσία της αστικής δημοκρατίας. Αντίθετα, όποτε θέλουν και όποτε χρειάζεται τις παίρνουν πίσω. Ετσι, με αφορμή την απαράδεκτη εισβολή στην Ουκρανία παρατηρούμε την αστική δημοκρατία ξεγυμνωμένη από όλα τα δήθεν φιλελεύθερα ιδεώδη της, γυμνή να πνίγεται στο βούρκο της βαρβαρότητάς της.

 

Υπενθυμίζουμε το ερεβώδες, φρικιαστικό σκεπτικό της Ουκρανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου ζητώντας τον αποκλεισμό των ρώσικων ταινιών από τις παγκόσμιες διοργανώσεις, από τη διανομή, από τις αίθουσες: «σε μια εποχή που οι παγκόσμιες δυνάμεις επιβάλλουν οικονομικές και πολιτικές κυρώσεις στη Ρωσική Ομοσπονδία, η χώρα συνεχίζει να δραστηριοποιείται στον πολιτιστικό τομέα. Ειδικότερα, αρκετές ταινίες της Ρωσίας γίνονται δεκτές τακτικά στα προγράμματα των περισσότερων παγκόσμιων κινηματογραφικών φεστιβάλ και δαπανώνται σημαντικοί πόροι για την προώθησή τους. Αποτέλεσμα αυτής της δραστηριότητας δεν είναι μόνο η διάδοση προπαγανδιστικών μηνυμάτων και παραποιημένων γεγονότων. Ενισχύει επίσης την πίστη της ρωσικής κουλτούρας – την κουλτούρα του επιτιθέμενου κράτους, που εξαπέλυσε αδικαιολόγητο και απρόκλητο πόλεμο στην κεντρική Ευρώπη. Ακόμη και η ίδια η παρουσία ρωσικών ταινιών στο πρόγραμμα των παγκόσμιων κινηματογραφικών φεστιβάλ δημιουργεί την ψευδαίσθηση της εμπλοκής της Ρωσίας στις αξίες του πολιτισμένου κόσμου.».

 

Και την απάντηση της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου: «Η Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου παραμένει ένα μέρος για να υποστηρίζει και να ενώνει όλους τους κινηματογραφιστές που συμμερίζονται την πίστη μας στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την ελευθερία, τη δημοκρατία, την ισότητα, το κράτος δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αναγνωρίζουμε και εκτιμούμε εκείνους τους γενναίους κινηματογραφιστές στη Ρωσία που αντιστέκονται σε αυτόν τον πόλεμο. Ωστόσο, ενόψει μιας βίαιης και αδικαιολόγητης επίθεσης, πρέπει να σταθούμε δίπλα στις αδερφές και τους αδελφούς μας στην Ουκρανία των οποίων οι ζωές κινδυνεύουν. Αναγνωρίζουμε ότι αυτή η αντίδραση θα έπρεπε να είχε έρθει νωρίτερα τις προηγούμενες ημέρες, αλλά οι δημοκρατικές μας διαδικασίες έπρεπε να ακολουθηθούν. Ενώ έγιναν αυτά, η Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου, παράλληλα και αθόρυβα στα παρασκήνια, κατάφερε να συγκεντρώσει κεφάλαια και να δημιουργήσει δομές υποστήριξης. Ως εκ τούτου, επωφελούμαστε αυτής της ευκαιρίας για να εκφράσουμε κατηγορηματικά τη διαμαρτυρία μας ενάντια σε αυτόν τον αποτρόπαιο πόλεμο και να επιβεβαιώσουμε και να επαναλάβουμε την πλήρη και πλήρη αλληλεγγύη μας προς τον ηρωικό λαό της Ουκρανίας.».

 

Δηλαδή, η Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου δηλώνει και «δημοκρατικά» ευαίσθητη και ακολούθησε «δημοκρατικές διαδικασίες» – ψήφισαν δηλαδή, μάλλον αυτό θέλει να μας πει – για να καταλήξει σε μία φασιστικής κοπής και έμπνευσης απόφαση.

 

 

Πληροφοριακά, αναφέρουμε ότι αυτές τις ημέρες στις αθηναϊκές κινηματογραφικές αίθουσες προβάλλονται δύο ουκρανικές ταινίες: η ταινία «Η Δύναμη της Αλήθειας», βραβευμένη στο «Ενα Κάποιο Βλέμμα» του 72ου Φεστιβάλ Καννών φιλμ, του Σεργκέι Λόζνιτσα, που γυρίστηκε με ευρωπαϊκά κεφάλαια και ούτε λίγο ούτε πολύ μας λέει ότι στο Ντονμπάς τις δολοφονίες (14.000 αντιφασίστες, κομμουνιστές και αριστεροί από το 2014 ως σήμερα) τις έκαναν οι αντιφασίστες και και όχι οι ναζιστές του τάγματος Αζόφ. Και η ταινία «Ταξίδι στην Κριμαία», του Ουκρανού Ναριμάν Αλίεβ.

 

Να υποθέσουμε ότι οι παραπάνω ταινίες προπαγανδίζουν τη σωστή πλευρά της ιστορίας;

 

Και για το τέλος … από την Καθαρά Δευτέρα 7 Μαρτίου  ο ΑΝΤ1 θα παρουσιάζει, αποκλειστικά για την ελληνική τηλεόραση,  τη σειρά «Υπηρέτης του Λαού» την οποία υπογράφει, ως δημιουργός και πρωταγωνιστής, ο Πρόεδρος της Ουκρανίας, Βολοντίμιρ Ζελένσκι.

 

Η βλακεία και η ανοησία  είναι σύμφυτα στοιχεία της πορείας προς τον εκφασισμό της κοινωνίας. Η κατακλυσμιαία βλακεία, ωστόσο, δεν κάνει όλα τα παραπάνω λιγότερο επικίνδυνα.

 

 

Υ.Γ. Μέχρι στιγμής μόνο η Επιμελητήρια Εικαστικών Τεχνών (δείτε εδώ την Ανακοίνωση) εξέδωσε ανακοίνωση καταγγελίας για πογκρόμ κατά των καλλιτεχνών από τη Ρωσία.

 

***Η φωτογραφία είναι “Το μαύρο τετράγωνο” του Καζίμιρ Μάλεβιτς

 

 

Τρεις ελληνικές πληγές που θα μείνουν και μετά τον πόλεμο…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Ο πόλεμος κάποια στιγμή θα τελειώσει, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Αλλά, δυστυχώς, οι επιπτώσεις του στην εθνική οικονομία και στην καθημερινή ζωή μας θα διαρκέσουν πολύ, ό,τι και να γίνει στην Ουκρανία. Αυτό που δεν γνωρίζουμε ακόμα είναι αν η ένταξή μας στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας», που διακηρύσσει ο πρωθυπουργός, θα εκτιμηθεί δεόντως από τους ισχυρούς που γράφουν την Ιστορία, στην περίπτωση που ο αναθεωρητής γείτονας συνεχίσει τον προ πολέμου χαβά του. Ας τα δούμε αναλυτικά.

 

Το πρώτο και άμεσο πρόβλημα που προκαλεί το «ουκρανικό»- οι επιπτώσεις έχουν αρχίσει πολύ πριν από τη ρωσική εισβολή- είναι η επιδείνωση των οικονομικών δεικτών, που αφορούν την καθημερινή ζωή όλων μας. Οι τιμές της ενέργειας(πετρέλαιο και φυσικό αέριο) σπάνε κάθε μέρα κι ένα ρεκόρ. Και οι προοπτικές τρομάζουν, τόσο που και ο ούλτρα φιλελεύθερος Αδωνις σκέφτεται να βάλει κάποιο είδος πλαφόν. Όμως, αν η κατάσταση δεν ομαλοποιηθεί κάπως, νοικοκυριά και επιχειρήσεις θα γονατίσουν. Τα πρώτα από την αλματώδη άνοδο των τιμών και οι δεύτερες από την εκτίναξη του κόστους παραγωγής.

 

ADVERTISING

 

 

 

Το δεύτερο(συναφές) πρόβλημα είναι οι επιπτώσεις στην οικονομία γενικότερα. Ηδη τα επιτόκια διεθνώς έχουν πάρει την ανιούσα και καθιστούν το κόστος δανεισμού της χώρας σχεδόν απαγορευτικό. Ετσι εκεί που πριν από λίγους μήνες ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του πανηγύριζαν για τον εύκολο και φτηνό δανεισμό, τώρα η κατάσταση έχει αλλάξει άρδην. Και για μια χώρα με τεράστιο χρέος τα υψηλά επιτόκια είναι καταστροφική εξέλιξη. Μάλιστα, αν συνυπολογίσουμε ότι το 2022 μπορεί να είναι(το 2023 θα είναι σίγουρα) έτος εκλογών και οι ανάγκες της κυβέρνησης για ξόδεμα θα γίνουν πιεστικές, τότε οι κίνδυνοι θα πολλαπλασιαστούν. Μπορεί να μην κινδυνεύουμε να ξαναζήσουμε καταστάσεις σαν την περίοδο 2007-2009, που «προετοίμασε» τη χρεοκοπία. Διότι τώρα οι Ευρωπαίοι είναι ψυλλιασμένοι και ο κ. Μητσοτάκης ξέρει ότι δεν θα βρεθεί κάποιο αφελές ΠΑΣΟΚ να σηκώσει μόνο του το βάρος μιας χρεοκοπίας, όπως έγινε το 2009. Όμως, αν η κρίση παραταθεί, η ακρίβεια συνεχιστεί και ο τουρισμός δεν πάει καλά όπως έχει σχεδιαστεί, τότε τα πράγματα θα «σφίξουν» πολύ.

 

Το τρίτο, που έχει άμεση σύνδεση με την εισβολή στην Ουκρανία, είναι η στάση που θα κρατήσει η Τουρκία. Ο βασικός κίνδυνος από την ενέργεια του Πούτιν είναι η αλλαγή συνόρων που επιδιώκει στην Ουκρανία, κάτι που δεν έχει συμβεί μεταπολεμικά σε ευρωπαϊκό έδαφος. Ο αναθεωρητισμός του Πούτιν μπορεί να ενθαρρύνει κι άλλο τον αντίστοιχο του Ερντογάν. Η πρώτη εκτίμηση είναι ότι όσο θα διαρκεί η κρίση στην Ουκρανία «δεν τον παίρνει» να κάνει κάτι. Ωστόσο με τον Ερντογάν ποτέ δεν υπάρχει σιγουριά και, πάντως, σίγουρα δεν ξέρουμε τι θα γίνει, αν τελειώσει γρήγορα το «ουκρανικό».

 

Ο πρωθυπουργός επανέλαβε και χτες στη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου ότι πήγε με «τη σωστή πλευρά της Ιστορίας», δηλαδή ταυτίστηκε απολύτως με στη στάση των Δυτικών, ακριβώς για να τους έχει μαζί του αν ο Ερντογάν αποτολμήσει να συμπεριφερθεί όπως ο Πούτιν.

 

Ειπε ο κ. Μητσοτάκης: «Ο αναθεωρητισμός συνεχίζει να πληγώνει την Κύπρο». Το ακριβές είναι ότι ο αναθεωρητισμός επιβλήθηκε στην Κύπρο από τον «Αττίλα» το 1974. Ο «Αττίλας» δεν ήταν κάποιος Πούτιν της εποχής. Το αντίθετο, οι τρεις εμπλεκόμενες χώρες-η επιτεθείσα Τουρκία, η καταληφθείσα Κύπρος και Ελλάδα που παρατηρούσε αδύναμη τότε να επέμβει- στο δυτικό στρατόπεδο ανήκαν. Οχι μόνο η Τουρκία δεν υπέστη καμία σοβαρή κύρωση για την εισβολή, αλλά σήμερα εκδηλώνει αναθεωρητικές τάσεις αλλού (Αιγαίο, ανατολική Μεσόγειο κ.α), χωρίς οι Δυτικοί σύμμαχοι, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, να κάνουν κάτι για να τον σταματήσουν. Οι Αμερικανοί απολύτως τίποτα(απόλυτη ισορροπία κρατούν), οι Ευρωπαίοι κλωθογυρίζουν τις αποφάσεις των συνόδων κορυφής, για τις οποίες ο Ερντογάν δεν δίνει δεκάρα.

 

Για να έχουν σημασία τα περί «σωστής πλευράς της Ιστορίας», πρέπει αυτοί που γράφουν την Ιστορία, οι ισχυροί, να έχουν τη βούληση να κάνουν με την Τουρκία κάτι περισσότερο από αυτό που έκαναν το 1974. Τότε δεν κούνησαν ούτε το δαχτυλάκι τους.

 

Ελπίζουμε να μη χρειαστούμε σήμερα το χέρι τους. Για να μη διαψευστούν οι προσδοκίες που καλλιεργούν πομπώδεις φράσεις του τύπου «είμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας»…    

Προφητειών το ανάγνωσμα

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Σε καιρούς ταραχής, σύγχυσης και αγωνίας, οι προφητείες είναι μια διαφυγή. Η Ελλάδα, μητέρα του Μαντείου των Δελφών και της Πυθίας, πολλαπλασίασε το απόθεμά της σε προφητικό λόγο αφότου εκχριστιανίστηκε. Αν ο εβραϊσμός έχει να παρουσιάσει πέντε Μεγάλους Προφήτες (Ησαΐας, Ιερεμίας, Ιεζεκιήλ, Δανιήλ, Ηλίας) και δώδεκα Μικρούς, που τα ονόματά τους δυσκολευόμασταν να τα απομνημονεύσουμε μια φορά κι έναν καιρό στο σχολείο, η ελληνορθοδοξία καυχάται για πληθυσμούς προφητών.

 

Εκεί πάντως που πιστεύαμε ότι ο κορυφαίος είναι ο Κοσμάς ο Αιτωλός, τα πρωτεία τα απέσπασε ο όσιος Παΐσιος. Οχι μόνον επειδή είναι ο αγαπημένος των ΜΜΕ, τηλεοπτικών (έγινε και σίριαλ πια) και εντύπων (η εφημερίδα «Ελεύθερη Ωρα» λειτουργεί καθημερινά σαν Γραφείο Τύπου του Παΐσιου), αλλά και επειδή έλεγε ό,τι ακριβώς θέλει ν’ ακούει ο εθνικιστής Ελλην. Δηλαδή (κατά Παΐσιον και κατά τους παϊσιόφρονες, που βρίσκονται παντού, στην κορυφή της Εκκλησίας, στο χριστεπώνυμο πλήρωμα, στην εκπαίδευση), ο σωστός Ελλην, ο γνήσιος.

 

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία παραβίασε τόσο βάναυσα όσα νομίζαμε ότι ισχύουν, ως προς την εθνική κυριαρχία και την κρατική ανεξαρτησία, ώστε πολλοί Ευρωπαίοι ακροδεξιοί αναγκάστηκαν να αναδιπλωθούν προσωρινά και να χαλιναγωγήσουν τον φιλοπουτινισμό τους. Παράδειγμα, γαλλικό, η Μαρίν Λεπέν και ο Ερίκ Ζεμούρ. Αντίθετα, οι δικοί μας ακροδεξιοί, αδιάφοροι για την τραγωδία των Ουκρανών, αναφωνούν ότι επιτέλους «εγέρθη ο Μαρμαρωμένος Βασιληάς» (το «Μακελειό») και βλέπουν τον Πούτιν, τον «νέο Βατάτζη», να «ορκίζεται στην Αγία Σοφία με στρατιωτική στολή» (η «Ωρα»).

 

Τι Αγαθάγγελος, τι Πατροκοσμάς, τι άγιος Ιωνάς της Οδησσού και άγιος Λαυρέντιος του Τσέρνιγκωφ. Ολοι προφητεύουν ότι το «ξανθό γένος» στρατεύεται υπέρ ημών. Και πάνω απ’ όλους ο Παΐσιος. Αντιγράφω μια προφητεία του από άρθρο με τίτλο «Αποκάλυψη: Πότε θα επέμβει το ξανθό γένος και θα εκπληρωθούν οι προφητείες», δημοσιευμένο στις 16.10.2015: «Θυμήθηκα τότε», λέει ο νέος όσιος, «ότι ο Αγιος Μεθόδιος Πατάρων είχε πει σε μια προφητεία του “και κρατήσει Επτάλοφον, οι Ρώσοι, το ξανθό γένος, και φυτευθήσονται εν αυτή λάχανα”, δηλαδή το ξανθό γένος, οι Ρώσοι θα κρατήσουν την Πόλη, όσο κρατούν τα λάχανα (δηλαδή 5-6 μήνες)». Δεν δημοσιεύτηκαν σε κάνα λαχανόφυλλο αυτά. Στο «Εκκλησία online» τα βρήκα. Τι θα γίνει μετά το εξάμηνο; Οσοι δεν έχουν ράψει ακόμα βυζαντινή στολή, ας σπεύσουν.   

Η λίστα του Μακάρθι και το τέρας του φασισμού

 

γράφει η Δήμητρα Μυρίλα

Οι προγραφές του Μακάρθι έχουν ξεκινήσει και κλιμακώνονται όχι μόνο σε επίπεδο βαρύτητας αποκλεισμών λόγω καταγωγής, αλλά και σε επίπεδο ιδεολογικής παρέμβασης. 

Ας δούμε τη λίστα και την κλιμάκωσή της:

 Τα Μπαλέτα Μπολσόϊ  στο εξής βρίσκονται στο πυρ το εξώτερον… ρώσικα γαρ.

 Ο μαέστρος Βαλερί Γκεργκίεφ απολύθηκε από τη Φιλαρμονική του Μονάχου και είναι ανεπιθύμητος στη Σκάλα του Μιλάνου, στη Φιλαρμονική του Παρισιού, στη Φιλαρμονική της Βιέννης, στη Φιλαρμονική του Αμβούργου, όπου o Γκεργκίεφ θα έδινε πασχαλινές συναυλίες με το Θέατρο Μαριίνσκι, αλλά και στο Διεθνές Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, αφού δεν έκανε δήλωση μετάνοιας και αποκήρυξης. Ρώσος και αυτός.

 

Η σοπράνο Αννα Νετρέμπκο δεν θα εμφανιστεί πουθενά…. Ρωσίδα γαρ.

 

Στην Ελλάδα το Υπουργείο Πολιτισμού αναστέλλει  κάθε συνεργασία με ρώσικους πολιτιστικούς οργανισμούς και κάπως έτσι ο Τσαϊκόφσκι γίνεται ανεπιθύμητος (Ημεροδρόμος «Βάλτε Τσαϊκόφσκι στα Μεγάφωνα»).

 

 

Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Febiofest αποφάσισε να αφαιρέσει το Βραβείο «Cristian» από τον σκηνοθέτη Εμίρ Κουστουρίτσα (Ημεροδρόμος «Μακαρθισμός χωρίς τέλος») επειδή την παραμονή της επίθεσης της Ρωσίας στην Ουκρανία αποδέχθηκε την πρόταση του Ρώσου υπουργού Άμυνας Σεργκέι Σοϊγκού να γίνει διευθυντής του Κεντρικού Ακαδημαϊκού Θεάτρου του Ρωσικού Στρατού.

 

Το πιο πρόσφατο συμβάν στη λίστα των μακαρθικών προγραφών είναι αυτό που αποκαλύπτει ο συνάδελφος Γρηγόρης Τραγγανίδας (https://www.facebook.com/profile.php?id=100008750192779).

Η Ουκρανική Ακαδημία Κινηματογράφου, κάλεσε την παγκόσμια κινηματογραφική κοινότητα (φεστιβάλ, παραγωγούς, διανομείς, θεσμικούς φορείς, τους πάντες) να μποϊκοτάρουν τον ρωσικό κινηματογράφο. Η Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου αποδέχθηκε το κάλεσμα, το σκεπτικό το οποίου είναι ανατριχιαστικό: «σε μια εποχή που οι παγκόσμιες δυνάμεις επιβάλλουν οικονομικές και πολιτικές κυρώσεις στη Ρωσική Ομοσπονδία, η χώρα συνεχίζει να δραστηριοποιείται στον πολιτιστικό τομέα. Ειδικότερα, αρκετές ταινίες της Ρωσίας γίνονται δεκτές τακτικά στα προγράμματα των περισσότερων παγκόσμιων κινηματογραφικών φεστιβάλ και δαπανώνται σημαντικοί πόροι για την προώθησή τους. Αποτέλεσμα αυτής της δραστηριότητας δεν είναι μόνο η διάδοση προπαγανδιστικών μηνυμάτων και παραποιημένων γεγονότων. Ενισχύει επίσης την πίστη της ρωσικής κουλτούρας – την κουλτούρα του επιτιθέμενου κράτους, που εξαπέλυσε αδικαιολόγητο και απρόκλητο πόλεμο στην κεντρική Ευρώπη. Ακόμη και η ίδια η παρουσία ρωσικών ταινιών στο πρόγραμμα των παγκόσμιων κινηματογραφικών φεστιβάλ δημιουργεί την ψευδαίσθηση της εμπλοκής της Ρωσίας στις αξίες του πολιτισμένου κόσμου.».

 

Ολα τα παραπάνω περιγράφουν το σταθερό βηματισμό προς την κόλαση του φασισμού. Το βηματισμό που επιταχύνθηκε από τις φλόγες του πολέμου. Το βηματισμό για την επιτάχυνση του οποίου ο καπιταλισμός αναζητούσε την κατάλληλη αφορμή και τη βρήκε.

 

Διότι τι μας λένε όλα όσα προηγήθηκαν και όσα ξεκάθαρα γράφει η Ουκρανική Ακαδημίου Κινηματογράφου; Μας λένε, πως ούτε λίγο ούτε πολύ η Ρώσοι δεν θα έπρεπε να δραστηριοποιούνται στον πολιτιστικό τομέα! Και αν αυτό ακούγεται τουλάχιστον γελοίο, το άλλο που μας λένε είναι εξόχως σοβαρό, επικίνδυνο και ερεβώδες: η τέχνη, ως ύψιστο έργο του Ανθρώπου, γίνεται αποδεκτή ή μη αποδεκτή με κριτήρια καταγωγικά και βέβαια στο βαθμό και στο μέτρο που αυτή συμφωνεί και αναπαραγάγει το κυρίαρχο αφήγημα. Βέβαια, μέσα στον καλπάζοντα φασισμό αυτού του καλέσματος η Ουκρανική Ακαδημία Κινηματογράφου «ξεχνάει» ότι ακριβώς αυτή η ρώσικη κουλτούρα στην οποία αναφέρεται, τα τελευταία χρόνια έχει παραδώσει αριστουργηματικές ταινίες που αποκαλύπτουν τον καπιταλιστικό ζόφο που ζουν οι Ρώσοι και συνεπώς κάθε άλλο προπαγανδιστικά λειτουργούν για τον Πούτιν. Αλλά, προκειμένου να στήσουν το ζοφερό, ρατσιστικό αφήγημά τους ηθελημένα παραποιούν την ίδια την πραγματικότητα.

 

 

Εάν σε όσα προηγήθηκαν συμπεριλάβουμε και τον αποκλεισμό στην Ευρώπη των ρώσικων ΜΜΕ σε ένα συμπέρασμα καταλήγουμε.

 

Ο καπιταλισμός έριξε και την τελευταία μάσκα της δήθεν δημοκρατίας και υπεράσπισης δικαιωμάτων που φορούσε. Ο καπιταλισμός στρατιωτικοποιείται και φασιστικοποιείται ραγδαία σε όλα τα επίπεδα, προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβίωση της κυρίαρχης τάξης. Πρόκειται, δε, για εκείνο το είδος φασισμού, που με την προβιά του φιλελευθερισμού, όταν δεν απαγορεύει την διαφορετική απόψη τη συντρίβει κάτω από το βάρος των μηχανισμών χειραγώγησης και εμπέδωσης από την κοινωνία εκείνης της άποψης που διευκολύνει την αναπαραγωγή της βάρβαρης εκμετάλλευσης. Χωρίς (προς το παρόν) την άμεση απειλή της δίωξης, του κυνηγητού, του βασανισμού, έρχεται η κυρίαρχη, χειραγωγημένη και ομογενοποιημένη «κοινή γνώμη» να υλοποιήσει το έργο του αποκλεισμού και της περιθωριοποίησης, υπό την σκέπη ωστόσο αθέατων μηχανισμών παρακολούθησης κάθε πτυχής του δημόσιου και ιδιωτικού βίου.

 

Είναι ακριβώς ο ίδιος μηχανισμός εκφασισμού της κοινωνίας που μεθοδεύτηκε τη δεκαετία του ’30 οδήγησε στην τραγωδία του ναζισμού.

 

Αυτόν τον μηχανισμό που δουλεύει το ίδιο αποτελεσματικά για τον δυτικό ιμπεριαλισμό και για τον ρώσικο ιμπεριαλισμό, άλλος δε μπορεί να τον σπάσει, άλλος δεν μπορεί να τον ρίξει στα σκουπίδια της ιστορίας, παρά μόνο οι λαοί.

 

 

Υ.Γ. Είναι τρομακτικό ότι η Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου αποδέχεται το σκοταδιστικό σκεπτικό της Ουκρανικής Ακαδημίας… αλλά τρομακτικότερο είναι το γεγονός ότι μπροστά σε αυτή την πρωτοφανή επίθεση στην τέχνη μέχρι στιγμής σιγούν οι ενώσεις και οι φορείς των καλλιτεχνών. Κάπως έτσι η πόρτα το φρενοκομείου είναι έτοιμη να ανοίξει…