Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής : Προειδοποίηση για πληθωρισμό-εφιάλτη στο 11%.!

 

Εκρηκτική αύξηση του τιμάριθμου βλέπει το Γραφείο Προϋπολογισμού Βουλής στο κακό σενάριο. Μικρότερη ανάπτυξη και έντονες δημοσιονομικές πιέσεις. Ζητά περιορισμένα μέτρα στήριξης, με το βλέμμα στα ελληνικά ομόλογα και στο χρέος.

 

 

Σενάρια τρόμου με έκρηξη του μέσου πληθωρισμού ακόμα και στο 11,1% σε μέσο εναρμονισμένο επίπεδο φέτος αναλύονται στην έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή, σε συνάρτηση με το εύρος των διαταραχών μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία. Το ΓΠΚΒ αναγνωρίζει την ανάγκη λήψης μέτρων στήριξης, αλλά επί της ουσίας καλεί την κυβέρνηση να μην υποκύψει στις «Σειρήνες» της πολιτικής πόλωσης και των κοινωνικών πιέσεων, διατηρώντας σταθερό το τιμόνι της δημοσιονομικής πολιτικής,

 

Συγκεκριμένα, το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής εκτιμά ότι στο ήπιο σενάριο, ο πληθωρισμός θα φτάνει στο 7,43%, ενώ στο δυσμενές στο 11,01%, όταν το σενάριο αναφοράς, πριν τον πόλεμο, μιλούσε για 6,99%.

 

Οι προβλέψεις του Γραφείου Προϋπολογισμού για την οικονομική μεγέθυνση του 2022 ήταν στο 3,58% πριν την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία και περιορίζονται στο 2,75% στο ήπιο σενάριο και 2,21% στο δυσμενές σενάριο, ανάλογα με την έκταση των διαταραχών στις διεθνείς τιμές ενέργειας και τροφίμων καθώς και την επιδείνωση του κλίματος εμπιστοσύνης και την αναταραχή των χρηματοπιστωτικών αγορών. Ωστόσο, η τελική επίπτωση θα εξαρτηθεί από τη διάρκεια του πολέμου, την έκβασή του και την αντίδραση της νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής σε ευρωπαϊκό επίπεδο, επισημαίνεται.

 

 

Οι επιπτώσεις του πολέμου αναμένεται να οδηγήσουν σε έντονες δημοσιονομικές πιέσεις τόσο από την πλευρά των εσόδων (λόγω οικονομικής επιβράδυνσης) όσο και από την πλευρά των δαπανών (πίεση για κάλυψη ενεργειακού κόστους). Ωστόσο, θα πρέπει να επισημανθεί ότι ακόμα και αν αποφασιστεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο μια παράταση της γενικής ρήτρας διαφυγής του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης και για το 2023 ή ενδεχόμενη εξαίρεση των αμυντικών δαπανών από τους ευρωπαϊκούς δημοσιονομικούς κανόνες, οι δημοσιονομικές δυνατότητες της χώρας μας είναι περιορισμένες.

 

Οι πρωτοφανείς επεκτατικές πολιτικές που ασκήθηκαν για την αντιμετώπιση της πανδημίας έχουν προκαλέσει μια σωρευτική δημοσιονομική επιδείνωση της τάξης των 30 δισ. ευρώ. Ο συνδυασμός μειωμένων φορολογικών εσόδων και αυξημένων δαπανών, παρότι αναγκαίος στις έκτακτες συνθήκες, δεν είναι βιώσιμος μεσοπρόθεσμα. Το ύψος του πρωτογενούς ελλείμματος της γενικής κυβέρνησης και του δημόσιου χρέους σε συνδυασμό με την απουσία επενδυτικής βαθμίδας καθιστούν τα ελληνικά κρατικά ομόλογα ιδιαίτερα ευάλωτα σε ενδεχόμενες διαταραχές στις χρηματοπιστωτικές αγορές, παρά τη στήριξη από την ΕΚΤ.

 

Με βάση τα παραπάνω, το ΓΛΚ επισημαίνει ότι η επαναφορά της δημοσιονομικής ισορροπίας αποτελεί μείζονα προτεραιότητα. Συνεπώς, όσον αφορά τη δημοσιονομική πολιτική, οι όποιες επεκτατικές παρεμβάσεις πρέπει να είναι προσωρινές και να περιοριστούν αποκλειστικά στην απορρόφηση του αυξημένου ενεργειακού κόστους, με στόχευση στις ευάλωτες ομάδες. Αντίθετα, θα πρέπει να αποφευχθούν οριζόντιες παρεμβάσεις καθώς και μόνιμα μέτρα δημοσιονομικής χαλάρωσης που δεν σχετίζονται με το ενεργειακό κόστος.

 

«Κατανοούμε ότι η έντονη πολιτική πόλωση που επικρατεί δεν ενθαρρύνει τη δημοσιονομική υπευθυνότητα. Όμως η παράδοση της δημοσιονομικής πλειοδοσίας δεν καθιστά λιγότερο επιτακτική την ανάγκη προετοιμασίας απέναντι σε προκλήσεις με άγνωστη διάρκεια και έκβαση», τονίζει.

 

Η δημοσιονομική ασφάλεια της χώρας απαιτεί μια ελάχιστη πολιτική συναίνεση πάνω στους κύριους άξονες στρατηγικής, που θα ενισχύσει το κλίμα οικονομικής εμπιστοσύνης, θα βελτιώσει το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών και κατ’ επέκταση θα καταστήσει περισσότερο διαχειρίσιμες τις όποιες αρνητικές επιπτώσεις στην ελληνική οικονομία. Διαφορετικά, αν η χώρα μας οδηγηθεί σε νέα αύξηση του δημόσιου χρέους, κινδυνεύει να αντιμετωπίσει δυσάρεστες δημοσιονομικές καταστάσεις, καταλήγει.

 

 

 πηγή

Γιατί μπορεί να πούμε «το ψωμί ψωμάκι»…

 

Την ημέρα που ο Πούτιν ξεκινούσε την άθλια εισβολή στην Ουκρανία, δίνοντας το έναυσμα για την έναρξη ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου που στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αντιπαραθέσεων ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ – Ρωσίας – Κίνας υπάρχει άμεσος κίνδυνος να γενικευτεί και ν’ απειλήσει όλο τον πλανήτη, πραγματοποιήθηκε συνάντηση κυβερνητικού κλιμακίου με εκπροσώπους των αγροτικών μπλόκων που είχαν στηθεί σ’ όλη τη χώρα, διεκδικώντας την ικανοποίηση αιτημάτων της αγροτιάς που αφορούν στην ίδια την επιβίωσή της.

 

Στη συνάντηση και προκειμένου να δικαιολογήσει την άρνηση της κυβέρνησης να ικανοποιήσει τα δίκαια και ζωτικής σημασίας αγροτικά αιτήματα, ο παρευρισκόμενος υπουργός Οικονομικών Χρ. Σταϊκούρας είπε ότι οι αγρότες δεν πρέπει να ζητούν πολλά, καθώς συνεισφέρουν στο ΑΕΠ μόνο κατά 2,8%!

 

 

Αλήθεια, τώρα που λόγω του πολέμου πολλοί κάνουν λόγο για επικείμενη επισιτιστική κρίση η οποία απειλεί με πείνα το λαό μας, τί έχει να πει ο εν λόγω υπουργός και συνολικά η κυβέρνηση για την υποτίμηση εκ μέρους τους του ρόλου και της βαρύτητας που πρέπει να έχει η αγροτική παραγωγή στη χώρα μας;

 

Γιατί ο κίνδυνος να πεινάσουμε είναι πραγματικός, καθώς η Ελλάδα δεν είναι αυτάρκης σε παραγωγή τροφίμων για την κάλυψη των διατροφικών αναγκών του λαού μας και αναγκάζεται να προχωρήσει σε εισαγωγές, οι οποίες, εν καιρώ πολέμου, δεν είναι εξασφαλισμένες και ιδιαίτερα αυτές από εμπόλεμες χώρες. Φρόντισαν γι’ αυτό όλες οι κυβερνήσεις οι οποίες, εφαρμόζοντας τις επιταγές και ντιρεκτίβες της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης — περιορισμοί και «αναδιαρθρώσεις» στην παραγωγή και πρόστιμα συνυπευθυνότητας, περικοπές στις επιδοτήσεις/ ενισχύσεις των μικρομεσαίων παραγωγών και αποσύνδεσή τους από την παραγωγή, ελευθερία κίνησης εμπορευμάτων και άρση των τελωνειακών επιβαρύνσεων στις εισαγωγές από χώρες της ΕΕ και τρίτες χώρες κ.α. — οδήγησαν σε συρρίκνωση της ελληνικής αγροτοκτηνοτροφικής παραγωγής, ιδιαίτερα σε προϊόντα που άπτονται άμεσα των διατροφικών αναγκών του λαού μας.

 

 Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το μαλακό σιτάρι η καλλιέργεια του οποίου, μετά την ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ το 1981, μειώθηκε στο ελάχιστο. Από 7.300.000 στρέμματα περίπου που καλλιεργούνταν το 1980 παράγοντας 2.300.000 τόνους, σήμερα καλλιεργούνται  περί τα 1.000.000 στρέμματα και η παραγωγή δεν ξεπερνάει τους 300.000 τόνους. Με δεδομένο ότι οι ανάγκες της εγχώριας αγοράς σε μαλακό σιτάρι ξεπερνούν τους 1,3 εκατ. τόνους ετησίως, οι εισαγωγές φτάνουν κοντά στο 1.000.000 τόνους. Αν ληφθεί υπόψη ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των εισαγωγών γίνεται από την Ουκρανία και τη Ρωσία, οι οποίες, λόγω του πολέμου, προχωρούν σε μεγάλους περιορισμούς, έως και διακοπή, των εξαγωγών τους, γίνεται φανερός ο κίνδυνος η χώρας μας να μείνει χωρίς το μαλακό σιτάρι που είναι απαραίτητο για την παραγωγή του ψωμιού.

 

Το ίδιο γίνεται με το καλαμπόκι που είναι αναγκαίο και για ζωοτροφή, ενώ, με βάση τις επιταγές της ΚΑΠ και την πολιτική των κυβερνήσεων, η Ελλάδα εγκατέλειψε την παραγωγή ζάχαρης  — σταμάτησε η τευτλοπαραγωγή, έκλεισαν εργοστάσια — και περιόρισε την παραγωγή αγελαδινού γάλακτος.

 

 

Εισαγωγές η χώρα μας κάνει και σε άλλα αγροτικά προϊόντα που σχετίζονται άμεσα με τη διατροφή, όπως το χοιρινό και το μοσχαρίσιο κρέας, τα όσπρια, οι πατάτες, τα κρεμμύδια και άλλα.

 

Στο πλαίσιο της ίδιας πολιτικής που οδήγησε σε παραγωγική υποχώρηση του πρωτογενούς τομέα της ελληνικής οικονομίας, παραγωγικές μονάδες που διασυνδέονταν με την εγχώρια αγροτική παραγωγή, όπως οι βιομηχανίες λιπασμάτων, σποροπαραγωγής κ.α. έκλεισαν, με αποτέλεσμα η χώρα μας να στηρίζεται αποκλειστικά σε εισαγωγές αγροτικών μέσων και εφοδίων. (Μεγάλο μέρος των εισαγωγών γίνεται από την Ουκρανία και τη Ρωσία, που τώρα, λόγω  του πολέμου, θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα).

 

Κι όλα αυτά όταν η Ελλάδα έχει όλες τις παραγωγικές δυνατότητες — εδαφολογικές, κλιματολογικές, έμπειρο ανθρώπινο δυναμικό — για να καλύψει με ασφαλή και ποιοτικά προϊόντα στο σύνολό τους τις διατροφικές ανάγκες του λαού μας.

 

Ομως, αυτές οι δυνατότητες δεν αξιοποιούνται διότι, με βάση και την ΚΑΠ της ΕΕ που οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν ως ιερό κειμήλιο και εφαρμόζουν απαρέγκλιτα, το κριτήριο για το τι και πόσο θα παράγει η χώρα μας δεν είναι οι διατροφικές και κοινωνικές ανάγκες του λαού μας, αλλά το κέρδος λίγων καπιταλιστικών επιχειρήσεων που δρουν στο χώρο της αγροτοκτηνοτροφικής παραγωγής και των εμπορικών και μεταποιητικών μονοπωλίων. Κέρδη που εξασφαλίζονται στο πλαίσιο της διαβόητης «εξωστρέφειας» που διαλαλούν όλες οι κυβερνήσεις και η οποία προωθεί την παραγωγή προϊόντων που προορίζονται για εξαγωγές και όχι για την κάλυψη των άμεσων διατροφικών αναγκών.

 

Τώρα που ο πόλεμος θέτει άμεσα τα πραγματικά προβλήματα και διλήμματα, όλοι όσοι ευθύνονται για την απουσία διατροφικής αυτάρκειας της χώρας μας — δηλαδή οι κυβερνήσεις που εφαρμόζουν και τα κόμματα που στηρίζουν την ΚΑΠ της ΕΕ — πρέπει ν’ απολογηθούν ενώπιον του ελληνικού λαού που απειλείται με πείνα. Ν’ εξηγήσουν γιατί υποβαθμίστηκε ο πρωτογενής τομέας της οικονομίας, ομολογώντας ότι αυτό έγινε στο πλαίσιο μιας ανάπτυξης που μόνο στόχο έχει να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, σε βάρος των συμφερόντων και της ίδιας της ζωής του λαού.

  

 

ΠΑΥΛΟΣ ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ      

Για τα μάτια του ΝΑΤΟ

 

γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

 

 

Περισσότερο από τα όποια αποτελέσματά της, τα οποία είναι προς διερεύνηση,  η συνάντηση Μητσοτάκη- Ερντογάν δημιουργεί έναν προβληματισμό καθώς εμφανίστηκε από το πουθενά και σε μια στιγμή κατά την οποία η τουρκική πλευρά είχε κορυφώσει την προκλητική της «επιχειρηματολογία» προβάλλοντας με λόγια και πράξεις τις γνωστές απαιτήσεις της επικεντρώνοντας, το τελευταίο διάστημα, στην αποστρωτιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών που βρίσκονται κοντά στα μικρασιατικά παράλια.

 

 

Τα ερωτήματα που προκύπτουν λοιπόν, απ αυτήν την ελληνοτουρκική συνάντηση κορυφής είναι απλά:

 

1. Δεδομένης της  κατάστασης των ελληνοτουρκικών σχέσεων το τελευταίο διάστημα τι και ποιος «παρακίνησε» τις δύο πλευρές  να καθίσουν στο τραπέζι του χθεσινού γεύματος και των συνομιλιών που θα ακολουθήσουν;

 

2. Τι κερδίζει και τι χάνει η κάθε πλευρά απ αυτήν την αναθέρμανση των σχέσεων

 

3. Πόσο βάθος και τι ορίζοντα έχει αυτή (μία ακόμη) η προσπάθεια ελληνοτουρκικής προσέγγισης;

 

Το ΝΑΤΟ

Είναι προφανές ότι η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και η αδυναμία του ΝΑΤΟ (ΗΠΑ) να αντιδράσει έπληξε το γόητρο της συμμαχίας. Η ανάγκη προβολής της εύρυθμης λειτουργίας της Νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ το οποίο χρόνια τώρα διαχειρίζεται τις ελληνοτουρκικές «τριβές» επέβαλε την άμεση πραγματοποίηση της συνάντησης Μητσοτάκη-Ερντογάν.

 

Με τον τρόπο αυτόν διασκεδάζονται οι εντυπώσεις καθώς  οι δύο σύμμαχοι παραμερίζουν (;) προς το παρόν τις διαφορές τους για χάρη των κοινών (;) συμφερόντων. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης , για χάρη του ΝΑΤΟ  συμφώνησε στην έναρξη μιας διαδικασίας ελληνοτουρκικών συνομιλιών (στρατιωτικά Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης) παρά το γεγονός ότι η Άγκυρα ούτε έχει κρύψει τις απαιτήσεις της (αποστρατιωτικοποίηση νησιών) ούτε τις έχει εγκαταλείψει. Αυτό ακριβώς (η συζήτηση για τα ΜΟΕ) είναι το αντάλλαγμα που προσφέρει το ΝΑΤΟ στην Τουρκία για να ανακόψει την πορεία απομάκρυνσής της από την τροχιά της συμμαχίας.

 

Σύμφωνα με όσα ανακοινώθηκαν (επίσημα και ανεπίσημα) μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη Ερντογάν αυτά που αποφάσισαν οι δύο ηγέτες συνοψίζονται στα εξής:

 

 

· Η πραγματοποίηση συζητήσεων των επιτελών των υπουργείων άμυνας των δύο χωρών για ΜΟΕ τον επόμενο μήνα, στην Άγκυρα

 

· Η φιλοξενία του 5ο Ανώτατου Συμβούλιου Συνεργασίας των δύο χωρών το προσεχές φθινόπωρο, αν ευοδωθούν τα ΜΟΕ, στη Θεσσαλονίκη

 

· Προώθηση των οικονομικών συναλλαγών με στόχο στο διμερές εμπόριο τα  10 δισ. δολάρια.

 

· Συνεργασία για τα θέματα (;) της μειονότητας

 

· Συνεργασία (;) για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας

 

Τα ΜΟΕ

Είναι γνωστό ότι αμέσως μετά την κρίση με τις έρευνες του Ορούτς Ρέις που ερευνούσε με τη συνοδεία τουρκικών πολεμικών πλοίων μέχρι και 6,4 μίλια από τι ακτές του Καστελόριζου και της Ρόδου οι δύο χώρες συμφώνησαν στην έναρξη συνομιλιών στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ έτσι ώστε να υπάρχει ένας μηχανισμός αποσυμπίεσης και πρόληψης στρατιωτικών εντάσεων. Κεντρικό ζήτημα των εν λόγω συνομιλιών αναδείχθηκε από την τουρκική πλευρά ο εξοπλισμός των ελληνικών νησιών με οπλικά συστήματα τα οποία δημιουργούν «άγχος» και προβλήματα στην Αγκυρα. Τα όσα έχουν κατ αρχήν συζητηθεί στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και περιλαμβάνουν  ποιοτική υποβάθμιση των αμυντικών συστημάτων των ελληνικών νησιών  ενδεχομένως θα αποτελέσουν και το αντικείμενο της διμερούς ελληνοτουρκικής συζήτησης για ΜΟΕ τον ερχόμενο μήνα στην Αγκυρα…

 

Μειονότητες και τρομοκρατία

Σύμφωνα με την ανακοίνωση της τουρκικής προεδρίας μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη Ερντογάν οι δύο ηγέτες συζήτησαν τρόπους συνεργασίας για θέματα μειονοτήτων και αντιμετώπισης της τρομοκρατίας. Και τα δύο αυτά ζητήματα, θα πρέπει να σημειωθεί, αποτελούν μοχλούς πίεσης που συντηρεί η Τουρκία σε βάρος της Ελλάδας καθώς με το θέμα της μειονότητας της Θράκης επιχειρεί διαρκείς παρεμβάσεις σε εσωτερικές ελληνικές υποθέσεις, ενώ με το πρόσχημα της συνεργασίας σε θέματα τρομοκρατίας επιδιώκει παρεμβάσεις στην ελληνική δικαιοσύνη για ζητήματα ασύλου ανθρώπων που το καθεστώς Ερντογάν χαρακτηρίζει ως τρομοκράτες

 

Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας

Το εν λόγω ελληνοτουρκικό «όργανο» έχει συσταθεί από το 2010 στο πλαίσιο μιας (ακόμη) προσπάθειας ελληνοτουρκικής προσέγγισης που είχε αναλάβει ο έχων την «τεχνογνωσία» τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου. Στο εν λόγω όργανο προβλέπονταν τακτικές συνεδριάσεις  μεικτών ελληνοτουρκικών υπουργικών συμβουλίων με στόχο την προώθηση των δυνατοτήτων ελληνοτουρκικής οικονομικής συνεργασίας. Πρόκειται για το «τυράκι» της οικοδόμησης υποτιθέμενης  οικονομικής ευημερίας πάνω στη «φάκα» των δεδομένων αναθεωρητικών τουρκικών διαθέσεων που αποσκοπούν στην αλλαγή των Συνθηκών που ορίζουν τα όρια (σύνορα) της κρατικής υπόστασης των δύο χωρών…

 

Συμπέρασμα: Αν υπάρξουν απτά αποτελέσματα από τη χθεσινή συνάντηση Μητσοτάκη Ερντογάν αυτά θα είναι:

 

· Η ψευδαίσθηση του αρραγούς μετώπου της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ η οποία είναι σημαντική (για τις ΗΠΑ) στην συγκεκριμένη συγκυρία

 

· Η εμπλοκή της Ελλάδας σε μια διμερή συζήτηση για ΜΟΕ, την οποία διακαώς επιθυμεί η Τουρκία και εντέχνως απέφευγε η ελληνική πλευρά καθώς το θέμα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών βρίσκεται στην ατζέντα

 

· Εφ όσων η συζήτηση για τα ΜΟΕ προχωρήσει η ελληνική κυβέρνηση θα λάβει το αντάλλαγμα μιας ήρεμης από στρατιωτικές εντάσεις καλοκαιρινής περιόδου και αναζωπύρωσης των ελληνοτουρκικών οικονομικών σχέσεων οι οποίες ενδεχομένως να ξαναβάλουν στο τραπέζι τη συζήτηση περί «συνεκμετάλλευσης» των  ενεργειακών πόρων στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο.

Η φωνομιμία στα χρόνια των σόσιαλ μίντια

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Αν ο πόλεµος είναι ο πατέρας των πάντων, τότε η τέχνη της εξαπάτησης ή της παραπλάνησης, όχι μόνο των αντιπάλων αλλά και των διστακτικών συμμάχων καθώς και των ουδέτερων, θα μπορούσε να θεωρηθεί μητέρα τους. Ή τουλάχιστον μητέρα πολλών σπουδαίων νικών. Με διασημότερο παράδειγμα την διά της πονηρίας νίκη των δωροδοτών Δαναών στον Τρωικό πόλεμο. Οταν δεν αρκεί η παλικαριά, κι όταν οι θεοί μοιράζουν περίπου ισοδύναμα την ευλογία και την προστασία τους, τότε η δολιότητα δεν είναι απλώς «κάποια λύσις». Είναι η μία και μόνη. Ο Δούρειος Ιππος παραμένει μέγα σύμβολο της εκπορθητικής πολυμηχανίας, αν και οι κάθε τόπου και χρόνου Τρώες έχουν το δικαίωμα να τον θεωρούν απλώς σύμβολο της εμπόλεμης αδικίας. Σύμβολο μέσα στο σύμβολο, μάλλον λιγότερο γνωστό, παρότι και αυτό τραγουδισμένο από τον Ομηρο, είναι η φωνομιμία της μοιραίας Ελένης. Η ικανότητά της δηλαδή, ένα επιπλέον δώρο της Αφροδίτης, να μιμείται με εξαιρετική πιστότητα τη φωνή οποιασδήποτε γυναίκας, με στόχο την παραπλάνηση, γιατί όχι και την αποπλάνηση.

 

Στη ραψωδία δ της «Οδύσσειας» ο νεαρός Τηλέμαχος βρίσκεται στη Σπάρτη, αναζητώντας ειδήσεις για τον χαμένο πατέρα του. Η Ελένη ρίχνει πρώτα στο κρασί των ανδρών ένα παυσίλυπο βοτάνι, τέχνη που την είχε διδαχθεί στην Αίγυπτο, κι έπειτα αφηγείται έναν από τους άθλους του Οδυσσέα. Ο σκοπός της διπλός: να υμνήσει την ανδρεία του βασιλιά της Ιθάκης και, εμμέσως, να πείσει τους ακροατές της πως η ίδια δεν είχε προσχωρήσει ψυχή τε και σώματι στο στρατόπεδο των Τρώων αλλά είχε διασώσει άθικτη τη συνείδησή της. Μάστορας λοιπόν της εξαπάτησης ο Οδυσσέας, πληγώθηκε μόνος του άσχημα, ντύθηκε με κουρέλια και μπήκε κρυφά στο κάστρο της Τροίας, ίδιος με δούλο, για να κατασκοπεύσει και να μάθει τα κατατόπια. Η Ελένη ωστόσο δεν ξεγελάστηκε από την οικειοθελή παραμόρφωσή του. Τον αναγνώρισε, πήρε όμως όρκο βαρύ να μην τον καταδώσει στους Τρώες.

 

«Σωστά όσα λες», παίρνει τον λόγο ο Μενέλαος, που μάλλον παρέμενε χολιασμένος μαζί της, «πλην όμως…». Εμμέσως λοιπόν και αυτός, μια και δεν ήθελε να προσβάλει καταπρόσωπο τη σύζυγό του μπροστά σε ξένους, της θυμίζει ότι ναι μεν δεν αποκάλυψε την απάτη του Οδυσσέα, αποπειράθηκε όμως λίγο αργότερα να εξαπατήσει τον αφρό των Αχαιών. Οταν οι πιο ανδρείοι πολιορκητές της Τροίας κλείστηκαν στον Δούρειο Ιππο που κατασκεύασε ο Επειός, η Ελένη, «ίσως παρακινημένη από κάποιον δαίμονα» (μερική άφεσις αμαρτιών όχι από τον Μενέλαο αλλά από τον ποιητικά πολυμήχανο Ομηρο), έφερε τρεις φορές γύρω το ξύλινο άλογο, αγκάλιασε την κοιλιά του κι ύστερα άρχισε να καλεί κάθε Αργείο ξεχωριστά, με το όνομά του και με τη φωνή της γυναίκας του. Κι αν δεν ήταν ο Οδυσσέας να τους συγκρατήσει, θα ορμούσαν έξω από τη λαχτάρα τους να συναντήσουν την ποθητή τους έπειτα από δεκαετή ξενιτιά και στέρηση και θα αυτοπροδίδονταν. Και ίσως ο πόλεμος θα είχε βρει άλλη έκβαση – και η ποίηση άλλα σύμβολα και μοτίβα.

 

Η επεξεργασμένη ύλη που διακινούν οι προπαγανδιστές δεν απευθύνεται στους αντιπά- λους, αλλά στους «πιθανούς φίλους».

 

Στις μέρες μας η φωνομιμία ακούει στο όνομα «προπαγάνδα» και στο παρανόμι «μαζική ενημέρωση». Το βλέπουμε σε κάθε πόλεμο – κι είναι απελπιστικά συχνοί σε μια περίοδο που θέλει να αποκαλείται «μεταπολεμική» ή «ειρηνική», ή έστω «ψυχροπολεμική». Το βλέπουμε και στην τωρινή φονική σύρραξη, έναν επιπλέον Κριμαϊκό ή Ανατολικό πόλεμο, με παρούσες όλες τις δυνάμεις του πολέμου των ετών 1853-1856, ορισμένες σε διαφορετικούς ρόλους, συν την πολύπαθη Ουκρανία και τις πλανηταρχεύουσες Ηνωμένες Πολιτείες. Και είναι πολύπαθη η Ουκρανία, γιατί εκτός από τις σημερινές βαριές πληγές της και τους αμέτρητους πρόσφυγές της, δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ ούτε το Τσερνόμπιλ του 1986 ούτε τον «Μεγάλο Λιμό» του 1932-1933, το Γολοντομόρ, με τα εκατομμύρια των νεκρών, αποτέλεσμα της βίαιης κολεκτιβοποίησης που είχε αποφασίσει ο Στάλιν. Τα στοιχεία που έφερε στο φως ο Φώτος Λαμπρινός με το ντοκιμαντέρ του «Η Μεγάλη Ουτοπία», το 2017, για τα εκατό χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης, εξέθεσαν ως πλήρως ανεπαρκή τον χαρακτηρισμό «συγκλονιστικά». Εξού και οι επιθέσεις που είχε υποστεί ο σκηνοθέτης από την πολιτικά θρησκευόμενη δογματική Αριστερά. Η μη δογματική είχε αντιδράσει με τον τρόπο που συνηθίζει να λύνει την απορία του ο παροιμιωδώς γνωστός ψάλτης.

 

Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε ότι ο εμβληματικός στίχος του Οδυσσέα Ελύτη «Τ​​​​ην αλήθεια την “φτιάχνει” κανείς ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα», στη «Μαρία Νεφέλη» του 1978, είναι μια προειδοποίηση που ενστερνίζεται τον τρόπο της –ποιητικά νόμιμης– υπερβολής, για ν’ ακουστεί ισχυρότερη και πειστικότερη. Καμιά υπερβολή όμως. Αρκεί να σκεφτούμε πώς τραβολογάμε άγρια, καθένας προς τη μεριά του, την περίφημη συμβουλή-εντολή του Σολωμού: «Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό» (με τα λόγια αυτά είχε απαντήσει ο ποιητής στην παρατήρηση κάποιου φίλου του ότι το έθνος θα προτιμούσε να δει από τα χέρια του, στα τέλη της δεκαετίας του 1840, ένα «εθνικό ποίημα», και όχι τον «Πόρφυρα»). Ολοι, κόμματα, θεσμοί, δημοσιολογούντες, σπεύδουμε να αυτοταυτιστούμε με το έθνος –ή τον λαό, την Ιστορία, τη δημοκρατία, την πρόοδο κ.ο.κ.–, ώστε να επιβληθούμε και σαν μοναδικοί ιδιοκτήτες της Αλήθειας, την οποία υποθέτουμε και αυτή μία και μόνη. Εύκολα μπορούμε να διαπιστώσουμε σε ποιο βαθμό ισχύει η ποιητική ρήση του Ελύτη αν τη συσχετίσουμε με τον ευρύτατο και διαρκώς εμπλουτιζόμενο (λόγω και της πολύ μεγάλης πλέον εμπλοκής των μέσων κοινωνικής δικτύωσης) κατάλογο ψευδών ειδήσεων σχετικών με τον πόλεμο στην Ουκρανία που δημοσιεύει το Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο Ψηφιακών Μέσων (European Digital Media Observatory – EDMO). Οργανισμοί ελέγχου γεγονότων δραστηριοποιούμενοι στην Ευρώπη, ανάλογοι με τα Ellinika Hoaxes έχουν καταρρίψει δεκάδες fake news, τα οποία όμως, και λίγο αν ζήσουν, προλαβαίνουν να διεγείρουν συναισθήματα. Αλλωστε, ακόμα κι όταν καταρρίπτονται, συνεχίζουν να υπάρχουν στον ψηφιακό χώρο και να παράγουν πολιτική.

 

Οσοι βιάστηκαν να πιστέψουν ότι ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι φόρεσε φανέλα με ναζιστικό σταυρό, μπορεί να μη μάθουν ποτέ ότι η σχετική φωτογραφία ήταν χαλκευμένη, φανταζόμαστε από ποιους μηχανισμούς καγκεμπίστικης καταγωγής. Το ίδιο ισχύει και για όποιους κατανάλωσαν μια φωτογραφία από βομβαρδισμό στην Υεμένη του 2015 σαν φωτογραφία από τωρινό βομβαρδισμό στην Ουκρανία.

 

Ακόμα όμως κι αν το μάθουν, είναι πολύ πιθανό να μη μετακινηθούν ούτε σπιθαμή από τα αρχικά τους συναισθήματα και την πρώτη άποψή τους για τα πράγματα. Το γνωρίζουν αυτό οι προπαγανδιστές, πάντα το γνώριζαν: Η επεξεργασμένη ύλη που διακινούν δεν απευθύνεται στους αντιπάλους, αυτοί δεν αλλάζουν οπτική και συμπεράσματα, αλλά στους «πιθανούς φίλους», που χρειάζονται επιχειρήματα, έστω και πλαστά. Οι μάστορες της φωνομιμίας μάς λένε αυτό που θέλουμε ν’ ακούσουμε, μιμούμενοι την ίδια τη δική μας φωνή.

Τεράστια απάτη με τις τιμές στα καύσιμα

 

Στην Κύπρο η τιμή της αμόλυβδης παραμένει στα 1,37 ευρώ το λίτρο και η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης στα 0,96 ευρώ το λίτρο, ενώ στην Ελλάδα η τιμή της αμόλυβδης έχει ξεπεράσει τα 2 ευρώ. Που οφείλεται αυτή η μεγάλη απόκλιση στις τιμές; Σύμφωνα με την πρόεδρο των ελλήνων βενζινοπωλών η χαμηλή τιμή στην Κύπρο οφείλεται στον πολύ μικρό ΕΦΚ και το πολύ μικρότερο ΦΠΑ σε σχέση με την Ελλάδα.

 

Άλλοι, όμως, όπως ο Ιταλός Υπουργός Οικολογικής Μετάβασης Roberto Cingolani, αναφέρουν ως αιτία των αυξήσεων στα καύσιμα την κερδοσκοπία: «Η αγορά κερδοσκοπεί και είναι ο λόγος που βρίσκουμε τη βενζίνη στα 2,20 ευρώ. Την είδα χθες περνώντας από το βενζινάδικο, και δεν ξέρω το γιατί», δήλωσε ο Ιταλός υπουργός στην εκπομπή Progress του δικτύου SkyTG24.

 

Είναι ο καπιταλισμός, υπουργέ, τι δεν καταλαβαίνεις;

 

Και αντί οι κυβερνήσεις (και ο Cingolani) να αντιμετωπίσουν την αισχροκέρδεια των λίγων, θέτοντας «πλαφόν» στις τιμές στην πηγή (στα διυλιστήρια), κάνουν εκπτώσεις στην αντλία. Έτσι, η γαλλική κυβέρνηση ανακοίνωσε μια «έκπτωση 15% ανά λίτρο» η οποία θα ισχύει από την 1η Απριλίου. Το μέτρο αυτό θα εφαρμοστεί για τέσσερις μήνες και θα κοστίσει στο γαλλικό δημόσιο περίπου 2 δισ. ευρώ. Θα αφορά τόσο τα νοικοκυριά όσο και τις επιχειρήσεις και θα «ισχύει για όλα τα καύσιμα», δήλωσε ο Γάλλος πρωθυπουργός Ζαν Καστέξ σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Le Parisien. Κατ' αυτόν τον τρόπο, όμως, η αισχροκέρδεια θα συνεχιστεί, μόνο που θα την πληρώνουν οι Γάλλοι φορολογούμενοι διαφορετικά. Έτσι, οι λίγοι -στην Ελλάδα και παντού είναι γνωστοί- θα γίνονται πολύ πλουσιότεροι καθώς δεν τίθεται κανένα "φρένο" στις αυξήσεις των τιμών των καυσίμων και οι υπόλοιποι θα υποφέρουν. Θυμίζουμε ότι το κίνημα των "κίτρινων γιλέκων" ξεκίνησε με τις αυξήσεις στα καύσιμα.  

πηγή

  

Μια ανάγνωση πέρα από την Ουκρανία: ανταγωνισμός συμφερόντων ΝΑΤΟ-ΕΕ

 

 της Δήμητρας Μπέη

 

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, όπως και κάθε εκτεταμένη πολεμική σύγκρουση που έχει γνωρίσει μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα, δεν ήταν παρά ένα εργαλείο επαναπροσδιορισμού ενός διεθνούς συστήματος που βρίσκεται σε κρίση. Μια αναδιανομή στην παγκόσμια σκακιέρα που βοηθάει τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ να τοποθετήσουν την ηγεμονία τους σε ένα «καθαρό» πεδίο, προετοιμαζόμενες για έναν νέο γύρο πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής «μόλυνσης». Μετά τον Β’ΠΠ, αυτός ο επαναπροσδιορισμός στοιχειοθετήθηκε στον διαμοιρασμό μεταξύ των επικρατουσών δυνάμεων των εδαφών, δημιουργώντας στοχευμένες σφαίρες επιρροής, με την σιωπηρή συναίνεση να μην υπάρξουν επεμβάσεις του καθενός στην εκάστοτε σφαίρα επιρροής του άλλου μέχρι τουλάχιστον, όπως δείχνει η ιστορία, μια δύναμη (και το κεφάλαιό της) να επανακάμψει σε τέτοιο βαθμό που να συνεχίσει τα επεκτατικά της σχέδια. Γιατί μπορεί μεν «το κεφάλαιο να μην έχει πατρίδα», αλλά χρειάζεται ένα ταυτοτικό αν όχι εθνικιστικό αφήγημα από το οποίο θα αντλήσει τη νομιμοποίησή του για να προχωρήσει σε έναν ακόμα κύκλο συσσώρευσης.

 

Το πιο χαρακτηριστικό, αν και όχι τόσο οφθαλμοφανές παράδειγμα, είναι αυτό της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Οι προσπάθειες των ευρωπαϊκών κρατών για μια ενωμένη Ευρώπη με την προβολή του επιχειρήματος αποτροπής ενός νέου πολέμου στα ευρωπαϊκά εδάφη, αρχικά σε οικονομικό και έπειτα σε πολιτικό επίπεδο, δεν ήταν παρά μια μεθοδευμένη κίνηση του αμερικανικού κεφαλαίου για την ανάδειξη μια νέας αγοράς στην οποία οι αμερικανικές επιχειρήσεις θα έβρισκαν πρόθυμους αγοραστές. Αυτό αναδεικνύεται από την ενεργή συμμετοχή Αμερικάνων γραφειοκρατών στη διαμόρφωση των ευρωπαϊκών θεσμών, από το ρόλο του Μονέ, κοσμοπολίτη και φιλοαμερικάνου τεχνοκράτη με μεγάλο ιστορικό συνεργασίας με τις αμερικάνικές ελίτ, καθώς και το Σχέδιο Μάρσαλ που προετοίμασαν το έδαφος, αφενός με την άμβλυνση των σχέσεων Γαλλίας – Γερμανίας με τη δημιουργία της Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα το 1951 και την προσάρτηση της γερμανικής βιομηχανίας στον δυτικό άξονα υπό την ομπρέλα των ΗΠΑ, αφετέρου με τη δημιουργία ενός θεσμικού και τεχνοκρατικού περιβάλλοντος που θα άνοιγε τον δρόμο για την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα.

 

Μια προοπτική του Ψυχρού Πολέμου, τουλάχιστον σε εμβρυικό στάδιο, ήταν ακριβώς η εκδήλωση αυτής της αμερικανικής κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας στα ευρωπαϊκά εδάφη, με την απαίτηση των ΗΠΑ η ευρωπαϊκή παραγωγή να προσαρμοστεί στο δολάριο και την αντίδραση της Σοβιετικής Ένωσης όσον αφορά τουλάχιστον τα εδάφη που της είχαν παραχωρηθεί. Και λέμε σε εμβρυικό στάδιο γιατί ήταν η μετέπειτα κοινωνικοπολιτική τροπή του Ψυχρού Πολέμου, που φρέναρε σε μεγάλο βαθμό την ακραία αντίδραση των ΗΠΑ, παρά τις επιφυλάξεις που είχαν διατυπωθεί σε πολιτικό επίπεδο, απέναντι στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης η οποία έθετε υπό αμφισβήτηση το αμερικανικό δολάριο, παρά τις εγχώριες παθογένειες που μπορεί να έφερε σε ζητήματα ασυμμετρίας. Η νομισματική ανεξαρτησία της Ευρώπης δεν θεωρήθηκε εμπόδιο αξεπέραστο από την αμερικανική πλευρά μιας και εξακολουθούσε να επικρατεί μια γενική εμπορική και στρατιωτική εξάρτηση της πλειοψηφίας των παραδοσιακών φιλοδυτικών κρατών της Ευρώπης στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Το αφήγημα εξάλλου του Σοβιετικού εχθρού αρκούσε για να σταθεροποιηθεί ως ένα βαθμό το διεθνές σύστημα και δεν υπήρχε χώρος για επιπλέον αντιπαλότητες αλλά για συμμαχίες, έστω και ανισομερείς.

 

Το πρόβλημα επήλθε μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Μπορεί μεν το κεφάλαιο να παγκοσμιοποιήθηκε, αλλά το αφήγημα που θα το υποστήριζε κατέρρευσε. Οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν, τουλάχιστον στη Δύση, αφήνοντας το διεθνές σύστημα ακέφαλο ηγεμονίας, δίνοντας τον απαραίτητο χώρο σε άλλες δυνάμεις να αναδειχθούν. Σε παγκόσμιο επίπεδο είναι εμφανής η ύπαρξη δύο στρατοπέδων, ένα στη Δύση και ένα στην Ανατολή. Η πραγματικότητα ωστόσο αναδεικνύει μια εσωτερική δυτική αντιπαλότητα ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ. Μια σειρά από γεγονότα μαρτυρούν την αυξανόμενη επιθυμία της ΕΕ και κυρίως των πιο κυρίαρχων κρατών της όπως η Γερμανία και η Γαλλία, να βάλουν φρένο στην αναζωογόνηση της αμερικανικής επιρροής στην ήπειρο.

 

Το 2018, επί Προεδρίας Τραμπ, οι ΗΠΑ αποσύρθηκαν από την Συμφωνία για τα πυρηνικά του 1987 με το πρόσχημα ότι η Ρωσία παραβίαζε διατάξεις της μέσα από την ανάπτυξη νέων πυραύλων. Αυτή η πράξη θα μπορούσε εύκολα να αποδοθεί στον εριστικό χαρακτήρα του Προέδρου Τραμπ και της πολιτικής απομόνωσης των ΗΠΑ που ακολουθήθηκε υπό την Προεδρία του. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να ευσταθεί μιας και μόλις τον Νοέμβριο του 2020, οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν την απόσυρσή τους και από την Open Skies Treaty, που τέθηκε σε εφαρμογή το 2002 και ήταν αποτέλεσμα της μεταψυχροπολεμικής διπλωματίας. Η Συνθήκη αφορά την πρόσβαση της πολεμικής αεροπορίας ενός κράτους στον εναέριο χώρο ενός άλλου με σκοπό τον έλεγχο για τυχόν ανάπτυξη στρατιωτικών επιχειρήσεων στα εδάφη του πρώτου. Στις 15 Ιανουαρίου και η Ρωσία αποχώρησε από τη Συνθήκη, με αποτέλεσμα την όξυνση ενός ήδη τεταμένου κλίματος που συνέχισε ο Τραμπ και κορύφωσε ο Μπάιντεν. Το αξιοσημείωτο σε αυτά τα γεγονότα ωστόσο είναι η παντελής απουσία της ΕΕ στον δημόσιο διάλογο που αναπτύχθηκε, σχετικά με τις συνέπειες αυτών των αποφάσεων, υποδηλώνοντας τη βαθιά πεποίθηση των Αμερικανών ότι η ΕΕ αποτελεί σε κάθε περίπτωση το πειθήνιο ανδρείκελό τους στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Μια πρώτη γραμμή άμυνας απέναντι στη δημιουργία ενός εχθρού (Κίνα-Ρωσία) που θα νομιμοποιήσει τις επιχειρησιακές τους βλέψεις στην Ευρώπη όπως για παράδειγμα στο Κόσοβο και το πρόσφατο αίτημά του για ένταξη στο ΝΑΤΟ, αλλά και την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου όπως στην περίπτωση της Λιβύης.

 

Η αλήθεια όμως είναι ότι τα πράγματα ίσως να μην είναι τόσο τακτοποιημένα όσο φαντάζεται η αμερικανική ηγεσία. Ήδη από την πρόσφατη ομιλία του που αφορούσε τη Γαλλική Προεδρία στην ΕΕ, ο Μακρόν πήρε αποστάσεις από το NATO, κάνοντας λόγο για την ανάπτυξη των στρατιωτικών δυνάμεων της Ευρώπης, ενώ και μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, επανέλαβε την ανάγκη για μια ανεξάρτητη ευρωπαϊκή στρατιωτική ισχύ αλλά και για ενεργειακή αυτονομία. Αυτές οι νύξεις αφορούσαν προφανώς την στρατιωτική εξάρτηση από το NATO και αφετέρου την ενεργειακή εξάρτηση της ΕΕ από τη Ρωσία αλλά και από τις ΗΠΑ, οι οποίες υποσχέθηκαν να αντικαταστήσουν τη Ρωσία ως πάροχο φυσικού αερίου μετά τις εξελίξεις στην Ουκρανία. Την ίδια στιγμή και η Γερμανία επιλέγει για πρώτη φορά μεταπολεμικά να ενισχυθεί στρατιωτικά, ενώ παίρνει αποστάσεις από το εμπάργκο των ΗΠΑ απέναντι στο ρωσικό φυσικό αέριο. Φυσικά αυτές οι επιλογές δεν προδίδουν μια επαναστατημένη Ευρώπη που εναντιώνεται στον αμερικανικό ζυγό, για τις οποίες κατ’ επέκταση θα πρέπει να είμαστε περήφανοι σαν Ευρωπαίοι πολίτες μιας και αποσκοπούν στο γενικότερο καλό της ΕΕ.

 

Πίσω από αυτές τις αποφάσεις υποκρύπτονται τα ευρωπαϊκά επιχειρηματικά συμφέροντα που είχαν την ευκαιρία να επικρατήσουν στην παγκόσμια οικονομία, μέσα από τις νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές που ακολούθησαν συγκεκριμένα ισχυρά Κ-μ, με πιο σημαντικά τη Γερμανία και τη Γαλλία. Η κρίση του 2008 απλά επισφράγισε την ηγεμονία τους, και ιδιαιτέρως της Γερμανίας, σε βάρος μιας ευρωπαϊκής περιφέρειας που μέχρι σήμερα ακολουθεί τυφλά. Αυτό που συντελείται αυτή τη στιγμή στο εσωτερικό της ΕΕ είναι μια μάχη ισχύος μεταξύ των δύο τελευταίων για το ποια θα αναλάβει τα ηνία ολόκληρης της Ένωσης στην επικείμενη σύγκρουσή της με τις ΗΠΑ. Από την μία πλευρά έχουμε την πολεμική βιομηχανία της Γαλλίας που διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία σε έναν μελλοντικό στρατιωτικό πυλώνα της ΕΕ. Από την άλλη υπάρχει η ισχυρή οικονομία της Γερμανίας που στηρίχθηκε αφενός στο εμπόριο με τρίτες χώρες και αφετέρου σε ένα κραταιό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Έχουμε αφενός ενεργειακά λόμπι που βασίζονται στην πυρηνική ενέργεια στην Γαλλία και άλλα που βασίζονται στα ορυκτά στην Γερμανία, με τα δύο να συμπορεύονται μόνο στην περίπτωση του Ευρωπαϊκού Πράσινου Συμφώνου, που προφανώς τα εξυπηρετεί μιας και προωθεί την ενεργειακή ανεξαρτησία της ΕΕ.

 

Για την ΕΕ, η αρχή του τέλους ήρθε με την έξοδο του ΗΒ. Από εκείνη τη στιγμή, οποιοδήποτε αφήγημα περί «ενωμένης» Ευρώπης έπαψε να υφίσταται. Το ΗΒ επέλεξε να συνταχθεί με την πλευρά των ΗΠΑ στην κούρσα ηγεμονίας που είχε ξεκινήσει ήδη από τότε, όπως απέδειξε και η Συμφωνία AUKUS. Οι ΗΠΑ επιδίδονται τα τελευταία χρόνια, ήδη από την Προεδρία Τραμπ σε σπασμωδικές κινήσεις. Αντίθετα οι ισχυρές χώρες στο εσωτερικό της ΕΕ, αν και ακολουθούν τις εξελίξεις όπως διαμορφώνονται από τους παραδοσιακούς παίκτες, όπως στην περίπτωση της Ουκρανίας, δεν φαίνονται να έχουν πια την διάθεση να παραμείνουν το φερέφωνο κανενός. Το μερίδιο της Ευρώπης στην παγκόσμια οικονομία ανέρχεται (σε επίπεδα προ πανδημίας) κοντά στο 17% ενώ αποτελεί και τον μεγαλύτερο εξαγωγέα στον κόσμο, με ποσοστό υψηλότερο και από αυτό των ΗΠΑ και της Κίνας. Το ουσιαστικό διακύβευμα αυτού που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην ευρωπαϊκή ήπειρο, είναι ο οικονομικός έλεγχός της και ο κατακερματισμός της σε οικονομικά μερίδια για τα κάθε «εθνικότητος» κεφάλαια, που θα επικοινωνηθεί για ακόμη μια φορά ως πολιτικός έλεγχος, με θύματα όχι μόνο τον λαό της Ουκρανίας, αλλά και εμάς τους υπόλοιπους που παρατηρούμε αμέτοχοι (ξανά).

Ποιοι Έλληνες εφοπλιστές μεταφέρουν αυτή τη στιγμή ρωσικό πετρέλαιο

 

Τα τελευταία 24ωρα η Greenpeace έστησε ένα αυτοματοποιημένο σύστημα που παρακολουθεί την πορεία τάνκερ τα οποία μεταφέρουν ρωσικό πετρέλαιο στις αγορές της Δύσης. Σύμφωνα με την περιβαλλοντική οργάνωση, από την έναρξη της ρωσικής εισβολής 148 δεξαμενόπλοια έχουν αναχωρήσει από ρωσικά λιμάνια με προορισμό την Ευρώπη παρά το γεγονός ότι αρκετές ευρωπαϊκές χώρες δηλώνουν ότι δεν θα δέχονται ρωσικό πετρέλαιο.

 

Ανάμεσα στα πλοία, την πορεία των οποίων καταγράφει το σύστημα της Greenpeace, συναντάμε, όπως είναι αναμενόμενο, και αρκετά τάνκερ ελληνικών εταιρειών, με ελληνική σημαία ή σημαία ευκαιρίας. Σύμφωνα με την εφαρμογή της Greenpeace το δεξαμενόπλοιο NISSOS CHRISTIANA με ελληνική σημαία, αναχώρησε από το λιμάνι του Νοβοροσίσκ «μεταφέροντας ρωσικά ορυκτά καύσιμα προς άγνωστο προορισμό». Το συγκεκριμένο τάνκερ βλέπουμε ότι ανήκει σε εταιρεία η οποία έχει έδρα στη διεύθυνση Εθνάρχου Μακαρίου 2 (όπου «συμπτωματικά» έχει την έδρα της η τηλεόραση και το ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ καθώς και η εφημερίδα Καθημερινή).    

🚨 BREAKING 🚨:Crude Oil Tanker NISSOS CHRISTIANA has left the port of NOVOROSSIYSK today with Russian fossil fuels bound for an unknown destination. Oil and gas exports fund Putin's war on Ukraine, track them with the #RussianTankerTracker:https://t.co/GkVJ7n96vv pic.twitter.com/YqDjLF413M

— Russian Tanker Tracker (@RUTankerTracker) March 11, 2022

πηγή 

Γεωργιάδης… εναντίον Καγιέν για τα καύσιμα και άλλες «αδωνίες»....

 

 Tην οικονομική «σχολή» που λέει ότι η κυβέρνηση δεν μειώνει τους φόρους στα καύσιμα γιατί «τα φτωχά νοικοκυριά δεν έχουν αυτοκίνητο» ξεκίνησε ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Θόδωρος Σκυλακάκης. Μετά συνέχισε ο Πορτοσάλτε ο οποίος μας ενημέρωσε ότι βενζίνη βάζουν «οι παραγωγικές μονάδες της κοινωνίας», όχι «ο άνθρωπος των 500 ευρώ»!

 

Ήρθε, λοιπόν η σειρά του υπουργού Αναπτύξεως Άδ. Γεωργίαδη.

 

Τι είπε λοιπόν αυτός ο «προστάτης των φτωχών»; Εξήγησε – μόνο αυτός κατάλαβε ότι το εξήγησε – ότι η κυβέρνηση δεν μειώνει τον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης, την στιγμή που οι τιμές στα καύσιμα έχουν εκτοξευθεί, διότι δεν θέλει να ευνοήσει τους κατόχους των Porsche Cayenne!

 

Η κυβέρνηση,  δήλωσε ο υπουργός Γεωργιάδης, είναι με τους φτωχούς. Και τους χαμηλόμισθους. Για τους οποίους – πρόσθεσε – υπάρχουν και.. επιδόματα (φτώχειας να προσθέσουμε εμείς).

 

Στο βίντεο ο Γεωργιάδης… εναντίον των Καγιέν για τα καύσιμα και άλλες «αδωνίες»

 

   

Κοινωνικά ευαίσθητοι pic.twitter.com/SkPrOAS7N6

— Ιερώνυμος boss (@JeronymoBoss2) March 11, 2022

πηγή 

Βενζίνη ή Υγεία ο νέος «άριστος» εκβιασμός της κυβερνήσεως!

 

Ο Θοδωρής Ρουσόπουλος, μιλώντας στο Open, αναφέρθηκε στον ειδικό φόρο  κατανάλωσης για τα καύσιμα. Όπως  είπε, αυτή την στιγμή αποδίδει στον προϋπολογισμό 5,3 δισεκατομμύρια ευρώ, «όσα ακριβώς είναι τα κονδύλια για τον τομέα της Υγείας».

 

Και τι είπε μετά ο αξιότιμος βουλευτής της ΝΔ; «Μπορείτε να φανταστείτε πως ο προύπολογισμός θα μείνει χωρίς τα χρήματα που προορίζονται για την Υγεία;».

 

 

Καταλάβατε πόσο «άριστος» είναι εκβιασμός; Βενζίνη ή υγεία! Να σημειωθεί, πάντως, ότι τα χρήματα που δίνει η κυβέρνηση για την Υγεία εν μέσω πανδημίας έχουν οδηγήσει σε κατάρρευση τα νοσοκομεία. Με αυτό το δεδομένο ο «άριστος» εκβιασμός γίνεται ακόμα χειρότερος. Και μην ρωτάτε αν ντρέπονται. Τα έχουμε πει: Δεν ντρέπονται.

Ή θα βάλουμε βενζίνη και πετρέλαιο για να ζεσταινόμαστε ή θα έχουμε χρήματα για φάρμακα‼️
Ο Θοδωρης Ρουσσοπούλος στην πιο κυνική ομολογια ότι ο #Κουλης και οι πλιατσικολόγοι του,τίναξαν την μπάνκα στον αέρα
Λεφτά,πάπαλα#τι_ψηφισατε_ρε_μαλακες pic.twitter.com/cldYAEniGQ

— Marka2 (@Marka2_) March 11, 2022

πηγή 

Το Facebook θα επιτρέψει αναρτήσεις που καλούν σε βία κατά Ρώσων και δολοφονία του Πούτιν

 

Σύμφωνα με εσωτερικά email βρίσκονται στην κατοχή του Reuters, η Meta Platforms, ιδιοκτήτρια εταιρεία του Facebook και του Instagram, θα επιτρέψει στους χρήστες, σε ορισμένες χώρες, να κάνουν αναρτήσεις όπου θα καλούν σε βία κατά Ρώσων και Ρώσων στρατιωτών στο πλαίσιο της εισβολής στην Ουκρανία, σε μια προσωρινή αλλαγή της πολιτικής της εταιρείας και των «όρων της κοινότητας».

 

Όπως αποκαλύπτουν τα εσωτερικά έγγραφα, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης της Meta Platforms, θα επιτρέπουν επίσης προσωρινά, ορισμένες αναρτήσεις που θα κάνουν έκκληση για θάνατο στον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν ή τον Λευκορώσο Πρόεδρο Αλεξάντερ Λουκασένκο, σε χώρες όπως η Ρωσία, η Ουκρανία και η Πολωνία.

 

 

Τα εσωτερικά email που αποκαλύπτει το Reuters, ανέφεραν ότι οι εκκλήσεις για βία, γενικώς κατά των Ρώσων, θα επιτρέπονται όταν η ανάρτηση κάνει ξεκάθαρη αναφορά στην εισβολή στην Ουκρανία.

 

Τα email έδειξαν επίσης ότι facebook και Instagram θα επιτρέπουν και αναρτήσεις υπέρ του νεοναζιστικού Τάγματος Αζόφ, κάτι που συνήθως απαγορεύεται.

 

Ο εκπρόσωπος της Meta, Τζο Όσμπορν έχει ήδη δηλώσει η εταιρεία «προς το παρόν κάνει μια μικρή εξαίρεση για αναρτήσεις υπέρ του Τάγματος Αζόφ καθώς είναι τμήμα της Ουκρανικής Εθνικής Φρουράς».

 

Η εταιρεία δεν απάντησε στο Reuters όταν κλήθηκε να σχολιάσει την είδηση.

 

 

Οι προσωρινές αλλαγές πολιτικής ισχύουν για τη Λετονία, τη Λιθουανία, την Εσθονία, την Πολωνία, τη Σλοβακία, την Ουγγαρία, τη Ρουμανία, τη Ρωσία και την Ουκρανία.

 

πηγή 

Ν.Τσόμσκι: Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αποτελεί μείζον έγκλημα πολέμου

 

Συνέντευξη του Αμερικανού φιλοσόφου Noam Chomsky στον C.J. Polychroniou

 

 

 

Αναδημοσίευση από το γαλλικό σάιτ anti-k org.

 

C.J. Polychroniou: Νόαμ, η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία αιφνιδίασε τον περισσότερο κόσμο. Και προκάλεσε παντού μεγάλο σοκ, παρόλο που υπήρξαν πολλές ενδείξεις ότι ο Πούτιν είχε ενοχληθεί αρκετά από την επέκταση του ΝΑΤΟ προς την Ανατολή και την άρνηση της Ουάσινγκτον να λάβει σοβαρά υπόψη της τις απαιτήσεις του για την ασφάλεια της Ουκρανίας, που αποτελούσαν "κόκκινη γραμμή". Γιατί νομίζετε ότι αποφάσισε να πραγματοποιήσει μια εισβολή σε μία τέτοια στιγμή;

 

Πριν εξετάσουμε αυτό το ζήτημα, θα πρέπει να δούμε ορισμένα αδιαμφισβήτητα γεγονότα. Το πιο κρίσιμο είναι ότι η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αποτελεί μείζον έγκλημα πολέμου, όπως ακριβώς η εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ και η εισβολή του Χίτλερ και του Στάλιν στην Πολωνία τον Σεπτέμβριο του 1939 - για να αναφέρουμε μόνο δύο καίρια παραδείγματα. Είναι πάντοτε σοφό να αναζητούμε εξηγήσεις, αλλά δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, καμία ελαφρυντική συνθήκη. Και, για να έρθω στο θέμα: υπάρχουν πάρα πολλοί απόλυτοι ισχυρισμοί σχετικά με την διανοητική κατάσταση του Πούτιν. Η συνήθης αφήγηση είναι ότι είναι παγιδευμένος σε παρανοϊκές φαντασιώσεις, ότι ενεργεί μόνος του, περιτριγυρισμένος από υποτακτικούς αυλικούς - σαν αυτούς που γνωρίζουμε εδώ σε ό,τι έχει απομείνει από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, που πηγαίνουν στο Mar-a-Lago (τη βίλα του Τραμπ -σ.σ.) για να πάρουν την ευλογία του ηγέτη. Μπορεί αυτές οι ύβρεις που ξεστομίζονται να ανταποκρίνονται σε κάτι, αλλά θα μπορούσε κανείς να εξετάσει και άλλες πιθανότητες: ίσως ο Πούτιν να εννοούσε αυτό που ο ίδιος και οι συνεργάτες του λένε ανοιχτά εδώ και χρόνια.

 

Θα μπορούσαμε να πούμε, για παράδειγμα, ότι "εφόσον η κύρια απαίτηση του Πούτιν είναι η διαβεβαίωση ότι το ΝΑΤΟ δεν θα δεχθεί νέα μέλη, και ιδίως όχι την Ουκρανία ή τη Γεωργία, είναι σαφές ότι η σημερινή κρίση δεν θα είχε εμφανιστεί εάν δεν είχε υπάρξει επέκταση της Συμμαχίας μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ή εάν η επέκταση ήταν εναρμονισμένη με την οικοδόμηση μιας δομής ασφάλειας στην Ευρώπη που θα περιλάμβανε τη Ρωσία". Η δήλωση αυτή είναι του πρώην πρέσβη των ΗΠΑ στη Ρωσία Jack Matlock, ενός από τους λίγους σοβαρούς ειδικούς στη Ρωσία στο αμερικανικό διπλωματικό σώμα. Την έκανε λίγο πριν από την εισβολή. Και συνέχισε, για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η κρίση "μπορεί εύκολα να επιλυθεί με την εφαρμογή της κοινής λογικής... Σύμφωνα με οποιοδήποτε κριτήριο κοινής λογικής, είναι προς το συμφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών να προωθήσουν την ειρήνη και όχι τη σύγκρουση. Η προσπάθεια να αποσυνδεθεί η Ουκρανία από τη ρωσική επιρροή - ο διακηρυγμένος στόχος όσων ανακίνησαν τις "έγχρωμες επαναστάσεις" - ήταν μια ανόητη και επικίνδυνη προσπάθεια. Ξεχάσαμε τόσο γρήγορα το μάθημα της κρίσης των πυραύλων της Κούβας;"

 

Ο Matlock δεν είναι διόλου ο μόνος με αυτήν την άποψη. Τα απομνημονεύματα του επικεφαλής της CIA William Burns, ενός άλλου από τους λίγους γνήσιους ειδικούς της Ρωσίας, καταλήγουν σχεδόν στα ίδια συμπεράσματα πάνω στα ουσιώδη ζητήματα. Η ακόμη πιο κατηγορηματική θέση του [διπλωμάτη] George Kennan αναφέρθηκε πλατιά, αν και καθυστερημένα. Υποστηρίζεται κι από τον πρώην υπουργού 'Αμυνας των ΗΠΑ William Perry και, έξω από το διπλωματικό σώμα, από τον περίφημο μελετητή των διεθνών σχέσεων John Mearsheimer, καθώς και από πολλές άλλες, ιδιαίτερα mainstream, προσωπικότητες. Επομένως, τίποτα από αυτά δεν είναι στο σκοτάδι. Εσωτερικά έγγραφα των ΗΠΑ, που δημοσιεύθηκαν από το WikiLeaks, αποκαλύπτουν ότι η απερίσκεπτη πρόταση του Bush II στην Ουκρανία για να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ προκάλεσε αμέσως έντονες προειδοποιήσεις από τη μεριά της Ρωσίας, η οποία δήλωσε ότι η επέκταση της στρατιωτικής απειλής δεν μπορούσε να γίνει ανεκτή. Αυτό είναι κατανοητό. Θα μπορούσαμε να σημειώσουμε παρεμπιπτόντως την περίεργη εμφάνιση της έννοιας "αριστερά" όταν πρόκειται να καταδικάζεται κάθε τόσο η "αριστερά" για τον ανεπαρκή σκεπτικισμό της απέναντι στη "γραμμή του Κρεμλίνου". Το γεγονός είναι ότι, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν γνωρίζουμε γιατί ελήφθη αυτή η απόφαση. Ούτε καν γνωρίζουμε αν η απόφαση ελήφθη από τον Πούτιν μόνο του ή από το ρωσικό Συμβούλιο Ασφαλείας, στο οποίο ο ίδιος έχει τον κύριο ρόλο. Υπάρχουν, ωστόσο, ορισμένα πράγματα που γνωρίζουμε με αρκετή βεβαιότητα - ειδικά το φάκελο της υπόθεσης που εξετάστηκε λεπτομερώς από τους ανθρώπους που μόλις αναφέραμε, οι οποίοι κατείχαν υψηλόβαθμες θέσεις στον μηχανισμό σχεδιασμού. Εν ολίγοις, η κρίση σοβεί εδώ και 25 χρόνια, με τις ΗΠΑ να απορρίπτουν περιφρονητικά τις ανησυχίες των Ρώσων σε θέματα ασφάλειας, ιδίως τις ξεκάθαρες κόκκινες γραμμές τους: τη Γεωργία και κυρίως την Ουκρανία.

 

Υπάρχουν σοβαροί λόγοι να πιστεύουμε ότι αυτή η τραγωδία θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, ακόμη και την τελευταία στιγμή. Το έχουμε ήδη συζητήσει αυτό αρκετές φορές. Όσο για το γιατί ο Πούτιν εξαπέλυσε αυτή την εγκληματική επίθεση τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, μπορούμε να κάνουμε όσες εικασίες θέλουμε. Αλλά η άμεση συγκυρία δεν είναι ασαφής - την προσπερνάμε, αλλά δεν αμφισβητείται. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί τα θύματα του εγκλήματος μπορεί να θεωρούν απαράδεκτη επιείκεια το γεγονός ότι ζητάμε να μάθουμε γιατί προκλήθηκε το έγκλημα και αν θα μπορούσε να είχε αποτραπεί. Αυτό είναι κατανοητό, αλλά είναι λάθος. Αν θέλουμε να ανταποκριθούμε στην τραγωδία με τρόπο που να βοηθηθούν τα θύματα και να αποφευχθούν οι ακόμη μεγαλύτερες καταστροφές που διαφαίνονται στον ορίζοντα, είναι σοφό, και μάλιστα απαραίτητο, να μάθουμε όσο το δυνατόν περισσότερα για το τι πήγε στραβά και πώς θα μπορούσε να είχε διορθωθεί. Οι ηρωικές χειρονομίες μπορεί να μας ικανοποιούν· όμως δεν βοηθούν.

 

Μου έρχεται συχνά στο μυαλό ένα μάθημα που διδάχθηκα πριν από πολύ καιρό. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, συμμετείχα σε μια συνάντηση στην Ευρώπη με ορισμένους εκπροσώπους του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου του Νοτίου Βιετνάμ ("Βιετκόνγκ", στην αμερικανική ορολογία). Αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια της σύντομης περιόδου έντονης αντίδρασης στα φρικτά εγκλήματα που διέπρατταν οι ΗΠΑ στην Ινδοκίνα. Μερικοί νέοι ήταν τόσο οργισμένοι που πίστευαν ότι μόνο μια βίαιη αντίδραση ήταν κατάλληλη για τις φρικαλεότητες που γίνονταν: σπάσιμο βιτρίνας στους κεντρικούς δρόμους, επίθεση σε κέντρο εφέδρων... Οποιαδήποτε άλλη αντίδραση ισοδυναμούσε με συνενοχή σε αυτά τα τρομερά εγκλήματα. Αλλά οι Βιετναμέζοι έβλεπαν τα πράγματα πολύ διαφορετικά. Είχαν αντιταχθεί σθεναρά σε όλες αυτές τις ενέργειες. Είχαν παρουσιάσει το δικό τους μοντέλο αποτελεσματικής διαμαρτυρίας: μερικές γυναίκες που προσεύχονταν σιωπηλά στους τάφους των Αμερικανών στρατιωτών που σκοτώθηκαν στο Βιετνάμ. Δεν τους ενδιέφερε τι ήταν αυτό που έκανε τους Αμερικανούς κατά του πολέμου να αισθάνονται δίκαιοι και έντιμοι: ήθελαν να επιβιώσουν. Αυτό είναι ένα μάθημα που έχω ακούσει συχνά, με τη μία ή την άλλη μορφή, από τα θύματα των φρικτών δεινών στο Νότο - τον κύριο στόχο της αυτοκρατορικής βίας. Ένα μάθημα από το οποίο θα έπρεπε να διδαχθούμε, προσαρμόζοντάς το στις περιστάσεις. Σήμερα, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε γιατί συνέβη αυτή η τραγωδία και τι θα μπορούσε να είχε γίνει για να αποφευχθεί. Και να εφαρμόσουμε αυτά τα μαθήματα στα γεγονότα που θα ακολουθήσουν.

 

Το ζήτημα είναι κρίσιμο. Δεν έχουμε το χρόνο να αναλύσουμε εδώ αυτό το ζωτικής σημασίας θέμα, αλλά σε πολλές περιπτώσεις η αντίδραση σε μια πραγματική ή φανταστική κρίση ήταν να αρπάξουμε τα όπλα αντί για το κλαδί ελιάς. Είναι σχεδόν αντανακλαστικό. Οι συνέπειες υπήρξαν συνήθως τρομερές - για τα συνήθη θύματα. Είναι πάντα χρήσιμο να προσπαθούμε να καταλάβουμε, να σκεφτόμαστε ένα ή δύο χρόνια νωρίτερα τις πιθανές συνέπειες της δράσης ή της αδράνειας. Αυτά είναι κοινοτοπίες, φυσικά, αλλά αξίζει να τις επαναλάβουμε γιατί παραμερίζονται τόσο εύκολα σε αυτές τις νόμιμες στιγμές της μεγάλης έντασης.

 

*Πηγή Lifo

Ουράνια αδιαφορία

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Στις περίφημες δέλτους της Ιστορίας δύσκολα θα εντοπίζαμε πολέμους αμιγώς θρησκευτικούς. Οι σταυροφορίες, οι ημισεληνοφορίες κτλ. έχουν το όνομα, αλλά τίποτε άλλο μεταφυσικό ή θεολογικό. Οι εθνικές και οι κοινωνικές παράμετροι ή οι αυτοκρατορικές και οι αποικιοκρατικές βλέψεις αποτελούν το υλικό έδαφος πάνω στο οποίο φυτρώνουν λάβαρα με σύμβολα θρησκευτικά.

 

Ο μεταθανάτιος παράδεισος του ενός στρατοπέδου γίνεται η επί γης κόλαση του άλλου. Οι επιχειρήσεις προσηλυτισμού στη μια ή στην άλλη θρησκεία συχνά απολήγουν στον αφανισμό των κατηχουμένων. Οι αυτόχθονες της αμερικανικής ηπείρου εκχριστιανίστηκαν διά της εκριζώσεώς τους όχι μόνο από τον γενέθλιο τόπο τους αλλά γενικά από τον κόσμο των ζώντων. Ο εξισλαμισμός, στη βίαιη εκδοχή του, εξόντωσε πληθυσμούς ολόκληρους σε τρεις ηπείρους. Η επική ποίηση, συνώνυμη της μυθολογίας, είναι το πεδίο όπου συναντούμε τους θεούς να πολεμούν, να παθιάζονται, να εμπλέκονται στ’ ανθρώπινα. Στην «Ιλιάδα» οι Ολύμπιοι μάχονται μοιρασμένοι σε φίλους των Ελλήνων και σε συμμάχους των Τρώων. Ετσι το θέλησε ο Ομηρος, που κατηγορήθηκε έπειτα από ορισμένους φιλοσόφους ότι εξευτέλισε τις θεότητες έτσι όπως τις ιστόρησε, φορτωμένες με όλα τα ταπεινά πάθη των ανθρώπων. Και στην ινδική «Μαχαμπαράτα» πολεμούν οι θεοί. Και στη Βίβλο πολεμάει ο ανελέητος Γιαχβέ, στο πλευρό του περιούσιου λαού του, που δεν μπορεί παρά να ένιωσε προδομένος και εγκαταλελειμμένος στα χρόνια των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Οπως ένιωθαν οι χριστιανοί όσο μάκραινε η Τουρκοκρατία, και είπαν με σκληρά δημοτικά τραγούδια το παράπονό τους. Ο τωρινός πόλεμος έχει το σπάνιο γνώρισμα να γίνεται ανάμεσα σε ομοδόξους, όχι απλώς ομοθρήσκους. Και οι Ρώσοι της μετασοβιετικής εποχής και οι Ουκρανοί είναι χριστιανοί ορθόδοξοι στη συντριπτική τους πλειονότητα. Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία είναι κοσμικά ισχυρότατη, η δε ουκρανική διασπάστηκε, επιλέγοντας σαν φάρο της είτε το Οικουμενικό Πατριαρχείο είτε το Πατριαρχείο της Ρωσίας. Και βλέπουμε τώρα τους εκκλησιαστικούς αξιωματούχους των δύο χωρών, επίγειους εκπροσώπους του ίδιου Θεού, να πολιτεύονται και να στρατεύονται. Πάντα, ωστόσο, θα βρεθούν Ελληνες χριστιανοί να δώσουν το σωστό θεολογικό περιεχόμενο. Κληρικοί τινές διακινούν από διαδικτυακού άμβωνος εφιαλτικά δόγματα: «Πώς να μη χαρούμε με τον πόλεμο; Οι πόλεμοι δεν είναι κάτι κακό. Θέλουμε να καθαρισθεί η ανθρωπότητα από την αθεϊστική λαίλαπα. Γιατί να λυπηθούμε;». Θου, Κύριε…     

Στείλε φτηνό πετρέλαιο, σύντροφε Μαδούρο…

 

 γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Κανονικά σήμερα θα έπρεπε να γράψουμε για τον πρόεδρο της Ουκρανίας, που «τα έχει πάρει» με το ΝΑΤΟ, επειδή δεν εντάσσει τη χώρα του στους κόλπους του. Βεβαίως, καλά κάνει το ΝΑΤΟ που δεν κηρύσσει απαγορευμένη ζώνη τον εναέριο χώρο της Ουκρανίας, διότι έτσι θα ρίσκαρε έναν παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά ένα δίκιο το έχει ο δύσμοιρος Ζελένσκι. Τον παραμύθιασαν οι Δυτικοί με τις υποσχέσεις τους, εκείνος τις πίστεψε και άρχισε να λέει χοντράδες, νομίζοντας ότι ο Πούτιν θα έκανε ότι δεν άκουγε.

 

Κανονικά θα έπρεπε να γράψουμε για τον Τσαβούσογλου, ο οποίος θα φιλοξενήσει αύριο τους συναδέλφους του των δύο εμπολέμων. Ναι, ο Ρώσος Λαβρόφ και ο Ουκρανός Κουλέμπα δεν θα πάνε στην (ουδέτερη) Γενεύη της Ελβετίας για να συζητήσουν. Θα πάνε στην Αττάλεια της, κατά τα άλλα, «απομονωμένης» Τουρκίας. Η οποία και τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία καταδικάζει και δεν επιβάλλει κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας. Η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ, αλλά δεν σπεύδει να γίνει εχθρική χώρα προς τη Ρωσία, όπως έσπευσε η Ελλάδα με «προσωπική» απόφαση του πρωθυπουργού.

  

Αλλά ας τα αφήσουμε για σήμερα αυτά. Και ας γράψουμε για δύο «παρεπόμενα» του πολέμου γεγονότα, που έχουν άμεση σχέση με την καθημερινή ζωή των ανθρώπων στη Δύση και, φυσικά, με τη δική μας.

 

Εντάξει, την ώρα που άνθρωποι σκοτώνονται ή δεν ξέρουν αν θα μπορέσουν να φύγουν από τις πολιορκημένες πόλεις, φαίνεται πολυτέλεια εμείς να κοιτάζουμε την τιμή του πετρελαίου, του φυσικού αερίου και του ηλεκτρικού ρεύματος.

 

Τι να κάνουμε, όμως, που αυτός θα είναι ο εφιάλτης μας από εδώ και πέρα; Όποιος έχει πάρει τον τελευταίο μήνα λογαριασμούς ρεύματος και αερίου έχει καταλάβει τι θα ακολουθήσει. Κι αν δεν έχει καταλάβει, μας προϊδέασε ο Αδωνις (ναι, ο Αδωνις είναι αρμόδιος για τον τιμάριθμο υπουργός). Αν οι Ευρωπαίοι ακολουθήσουν τους Αμερικανούς και απαγορεύσουν τις εισαγωγές πετρελαίου από τη Ρωσία, θα κλάψουνε μανούλες. Φυσικά, οι Αμερικανοί δεν θα πάθουν τίποτα, έχουν δική τους παραγωγή και αποθέματα.

 

Κι αν δεν είχαν, θα έβρισκαν. Ας είναι καλά ο …Μαδούρο! Ναι, καλά διαβάσατε. Ο «δικτάτορας»-έτσι δεν τον έλεγαν;- της Βενεζουέλας σε λίγο μπορεί να κληθεί και στο Λευκό Οίκο. Διότι η χώρα του έχει πολύ πετρέλαιο. Και ήδη αμερικανική αντιπροσωπεία πήγε εκεί και είχαν «εγκάρδιες συνομιλίες».

 

Πολύ κλάμα βλέπω να πέφτει στην Αθήνα. Αλήθεια, πού να βρίσκεται εκείνος ο Γκουαϊδό, που είχε αυτοανακηρυχθεί πρόεδρος της Βενεζουέλας και τον είχε αναγνωρίσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη; Αραγε, τώρα που ο Μπάιντεν τρέχει στον Μαδούρο, ο ημέτερος Κυριάκος θα κάνει την καρδιά του πέτρα και θα ζητήσει συγγνώμη από όσους οι δικοί του λοιδορούσαν ως «μαδουραίους»;

 

Πάντως, καλού κακού ας ετοιμάζουν καμιά αντιπροσωπεία για το Καράκας. Επικεφαλής να είναι o Αδωνις. Είναι ο καταλληλότερος να τουμπάρει τον σύντροφο Μαδούρο, για να μας στείλει φθηνό πετρέλαιο. Και να σκάσουν από το κακό τους οι «μαδουραίοι» του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν κατάφεραν να το φέρουν το 2015.

 

Εχουν και την ιλαρή πλευρά τους όλα αυτά. Αλλά επιβεβαιώνουν ότι τα εθνικά συμφέροντα κάθε χώρας είναι πάνω απ’ όλα. Μακάρι να μη χρειαστεί να το συνειδητοποιήσουμε, για άλλη μια φορά, κατά τραγικό τρόπο με αφορμή αυτήν την κρίση.