Γεωπολιτική απορρύθμιση

 

γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος

 

 

Η Ρωσία του Πούτιν εισβάλλει στην Ουκρανία σαρώνοντας ό,τι είχε απομείνει από τη δέσμευση της Μόσχας μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ το 1991, να μην αμφισβητήσει τα εσωτερικά σύνορα των ομόσπονδων δημοκρατιών –που αναβαθμίζονταν σε κυρίαρχα και ανεξάρτητα κράτη– μια κόκκινη γραμμή για την οποία το ΝΑΤΟ παρενέβη στη Βοσνία–Ερζεγοβίνη το 1995.

 

Οι ΗΠΑ αντιδρούν στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και επιβάλλουν στους συμμάχους τους, τόσο τους πρόθυμους όσο και τους δυσφορούντες, να συνυπογράψουν ένα πρωτοφανές, συντριπτικό πακέτο κυρώσεων, το οποίο είναι βέβαιο ότι θα πλήξει αυτούς που το επιβάλλουν εξίσου με αυτούς που το υφίστανται, όπως άλλωστε υποστηρίζει πρόσφατη μελέτη του ΔΝΤ.

 

Ετσι, στη θέση μιας παγκοσμιοποίησης που είχε ως προϋποθέσεις μια αδιατάρακτη γεωπολιτική σταθεροποίηση και ανοιχτά σύνορα καταγράφεται μια ολοένα και ταχύτερη διολίσθηση προς μια γενικευμένη γεωπολιτική απορρύθμιση.

Αντί της παγκόσμιας διακυβέρνησης, στο όνομα της οποίας όμνυαν σχεδόν οι πάντες την πρώτη δεκαετία μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, έχουμε συγκρούσεις με δυναμική ανεξέλεγκτης επιδείνωσης.

 

Η παραδοχή ότι οι δεσμοί αλληλεξάρτησης, που ενώνουν όλα τα κράτη του πλανήτη για την καλύτερη δυνατή διαχείριση της παγκοσμιοποίησης, αποτρέπουν εξ ορισμού περιφερειακές πολεμικές συγκρούσεις και πολύ περισσότερο μια παγκόσμια σύρραξη δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να θεωρείται δεδομένη.

 

Η συζήτηση δεν είναι καινούργια· είναι παλιά και προηγήθηκε του Α ′ Παγκοσμίου Πολέμου, με την κυρίαρχη θεώρηση να λέει ότι η διεθνής οικονομική αλληλεξάρτηση καθιστά απαγορευτικού κόστους την προσφυγή στην πολεμική βία αλλά και τη διεξαγωγή οικονομικών πολέμων.

 

Μια ματιά στην εν εξελίξει συνεχή διεύρυνση της γεωπολιτικής απορρύθμισης προκαλεί σοκ και δέος:

 

■ Πρώτον, δεν υπάρχουν ούτε σε παγκόσμιο ούτε σε περιφερειακό επίπεδο αξιακές και ιδεολογικές προτάσεις ως εναλλακτικές επιλογές από τη φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, για την οποία δεν υπάρχει πλέον κοινή αντίληψη για τους κανόνες της λειτουργία της.

 

■ Δεύτερον, ως φυσική συνέπεια μιας παγκοσμιοποίησης, χωρίς οι πρωταγωνιστές της να έχουν κατοχυρώσει ζώνες επιρροής κατά τα πρότυπα της Γιάλτας, δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές στον παγκόσμιο χάρτη που να οριοθετούν τις εντάσεις και συγκρούσεις μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων.

 

Για πρώτη φορά εδώ και αιώνες και πιο συγκεκριμένα από τη Συνθήκη της Βεστφαλίας το 1648, ο πλανήτης τριάντα χρόνια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου ζει χωρίς κοινά αποδεκτό πλαίσιο και κανόνες συμβίωσης, με τον ΟΗΕ να έχει εκφυλιστεί σε βήμα επικοινωνιακής χειραγώγησης της παγκόσμιας κοινής γνώμης.

 

Αναδίπλωση στην ταυτότητα, ρεβανσισμός και αναθεωρητισμός από τη μια μεριά στη Ρωσία αλλά και σε όλες σχεδόν τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες και, από την άλλη μεριά, μια μόνη υπερδύναμη που σπατάλησε την ευκαιρία εγκαθίδρυσης Pax Americana και αναζητεί ιδεολογική νομιμοποίηση της μάχης που δίνει για την παράταση της ηγεμονικής της πρωτοκαθεδρίας μέσα από το δίλημμα: ελεύθερος κόσμος – αυταρχικά καθεστώτα.

 

Οταν ένα παγκόσμιο σύστημα δεν μπορεί να έχει τη συνολική αποδοχή των όποιων κανόνων του από το σύνολο των Μεγάλων Δυνάμεων, παλαιών και αναδυομένων, τότε πριμοδοτεί αποσχίσεις.

 

Με άλλα λόγια, όχι μόνο δεν διαφαίνεται στο βάθος του ορίζοντα ο από μηχανής θεός μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης, αλλά αντίθετα πολλαπλασιάζονται οι αμφισβητήσεις του σημερινού status quo όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά το 1989-91.

 

Για να παραφράσουμε τη γλώσσα της πυρηνικής στρατηγικής, τόσο η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία όσο και η κρημνοβασία της Δύσης μεταξύ της μέγιστης δυνατής πίεσης της Ρωσίας και της πυροδότησης μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης συνθέτουν από κοινού μια ανισορροπία του τρόμου…

Αιώνας 21ος

 

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

 

Tελικά ο εικοστός πρώτος αιώνας φαίνεται να είναι χειρότερος από τον εικοστό σε ό,τι αφορά την ευημερία των λαών ή, τουλάχιστον, μια υποφερτή διαβίωση, χωρίς κρατική καταπίεση και αυταρχισμό, χωρίς διακρίσεις φύλου, θρησκείας, ιδεολογίας, χωρίς πολέμους. Αντί να εκπολιτιστούν οι κοινωνίες, βλέπουμε να εκβαρβαρίζονται, αποδεχόμενες ασμένως μάλιστα τούτη την εξέλιξή τους.

 

Γίνονται αποδεκτά θρησκευτικά δόγματα και ακραίες ιδεολογίες, όπως εθνικισμός, ρατσισμός, ναζισμός -ο κοινός νους υποχωρεί μπροστά ίσως στη λαίλαπα των [ανερμήνευτων] μνημονίων, του ολοένα διευρυνόμενου χάσματος μεταξύ πλουσίων-φτωχών, της αδυναμίας των πολιτικών κομμάτων να αντιπροτείνουν μια λύση. Φαίνεται πως οι κοινωνίες έχουν κουραστεί από την ίδια τη μικρότητά τους, την ανασφάλειά τους, τη ραθυμία τους, την απροθυμία τους να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.

 

Εχουμε εθιστεί στην ασχήμια, στην απαξίωση των έργων τέχνης, στην «ελευθερία» του ατομικισμού, στο σμπαράλιασμα της παράδοσης, που κουβαλάει την τραγικότητα του ανθρώπου, είτε το θέλει είτε όχι [η παράδοση]. Σπανίζουν οι ώρες της χαράς, της συμμέθεξης, του χορού σωμάτων και πνευμάτων, όλο και συρρικνώνεται ο έρωτας ως νέο, ανυψωτικό, επίπεδο ψυχισμού -και χάνονται οι παρέες, στην αύρα των οποίων φτερούγιζαν οι νέες ιδέες, τα νέα έργα των ανθρώπων, η άδολη συντροφιά, η φιλία. Καταντήσαμε να θεωρούμε ως ριζοσπαστικό το αυτονόητο -δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάντια για την Πολιτεία και τον πολιτισμό. Δύσκολο να αποβάλει κανείς τον εθισμό στην ασχήμια διότι βάλλεται πανταχόθεν από αυτήν: από τον ευτελισμό του λόγου και της εικόνας στην τηλοψία, από την ανερμήνευτη οξύτητα του λόγου που ακούγεται στο ελληνικό Κοινοβούλιο, από τα ισχνά ελληνικά των βουλευτών, από την αδιαφορία για το περιβάλλον, από την έλλειψη σεβασμού στους θεσμούς. Πώς να δει την ομορφιά;

 

Η μόνη κινητήρια δύναμη να επιστρέψουν οι κοινωνίες από την εξορία τους είναι η πείνα -το μόνο θηρίο που τις τρομάζει. Στις δυτικές κοινωνίες λίγοι είναι αυτοί ακόμη που γνωρίζουν πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, σε τι θηριωδίες, όταν η πείνα τον κυριεύει. Δεν ξέρω πόσοι θα είναι στο εγγύς μέλλον. Πρέπει λοιπόν να έλθει αντιμέτωπος κανείς με την ολική πείνα για να ταρακουνηθεί, να ξεσηκωθεί, να αντιστρέψει την πραγματικότητα των ολίγων; -Εννοείται εδώ η πραγματικότητα την οποία διαμορφώνουν οι ολίγοι του πλούτου και της εξουσίας. Με τέτοιο βάρος πώς να στοχαστούν οι κοινωνίες; Πώς να αγαπήσουν την ευθύνη, το καθήκον, την υποχρέωση, την αξιοπρέπεια; Βάζουν μπροστά τα δικαιώματα και κρύβονται, υβρίζοντας, πίσω από άδικο, κατ' αυτές, δίκαιο. Οι συνειδήσεις σμικρύνονται, γίνονται κακές και [λιγότερο] καλές. Κι έτσι επικρατούν τα δόγματα, ο σκοταδισμός [παρά το «άπλετο» φως της πληροφορικής].

 

Οταν όμως είσαι πολύ καιρό στην εξορία, κάποια στιγμή ξεχνάς τον τόπο καταγωγής, παύεις να μιλάς τη γλώσσα των προγόνων, αρνείσαι να επιστρέψεις στον τόπο σου -ίσως γιατί ούτε στον τόπο σου ένιωθες καλά. Εικοστός πρώτος αιώνας: θλίψη -και τρόμος για τις μέρες του· και για αυτές που έχουν έλθει αλλά και για αυτές που έρχονται.   

Το παλιό σημειωματάριο

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

 

Οταν ήταν μικρή ήθελε να είναι πολύ ψηλή, λεπτή και να έχει ολόισια κατακόκκινα μαλλιά, κι όταν φυσάει να μοιάζουν με μανιασμένες φλόγες. Της άρεσε το όνομα Λεμονιά, γιατί αγαπούσε τη φρεσκάδα από το άρωμα των λουλουδιών της, αλλά και εκείνο που μένει στα χέρια όταν ξύσεις λίγο τη φλούδα του ευλογημένου καρπού του. Σκεφτόταν ότι μαζί με το όνομα θα την περιέβαλλε κι εκείνη η ζωογόνα μυρωδιά. Αλλωστε τι άλλο είμαστε από το όνομά μας; Εμείς δεν το περιγράφουμε; Δεν παίρνουμε τα χαρακτηριστικά του;

 

Ηθελε επίσης να καταφέρει να κάνει πολλά, πάρα πολλά ταξίδια, να γνωρίσει ανθρώπους και μέρη και να μάθει όσα πράγματα μπορεί να χωρέσει το μυαλό. Να καταλάβει τι είναι οι άνθρωποι και πώς μπορούν την ώρα που είναι τόσο μικροί και αδύναμοι να κάνουν κάτι πραγματικά σπουδαίο και μεγάλο, δίνοντας ελπίδα και χαρά και ζωή σε άλλους ανθρώπους. Αλλά και πώς γίνεται κάποιοι που ήταν μεγάλοι και δυνατοί να φερθούν σαν ό,τι πιο ταπεινό και βρόμικο και αισχρό, χρησιμοποιώντας τα μέσα τους, τους άλλους ανθρώπους, τα πάντα γύρω τους σαν κάτι ασήμαντο και ευτελές, σαν εμπόδιο στη «μεγαλοσύνη» τους.

 

 

Καθώς περνούσαν τα χρόνια κατάλαβε ότι οι επιθυμίες τις περισσότερες φορές είναι ένα παραπλανητικό παιχνίδι του μυαλού, που μερικές φορές σε βάζει σε μια παράλογη κούρσα να προσπαθήσεις να γίνεις κάτι που δεν είσαι και να χάσεις τη δική σου ουσία, αυτό που έχεις και πρέπει να αναδείξεις και να χρησιμοποιήσεις όσο καλύτερα μπορείς.

 

Ευτυχώς, γρήγορα κατάλαβε ότι μερικά πράγματα είναι πέρα από τον έλεγχό σου: γεννήθηκε με ίσια καστανά μαλλιά που στην εφηβεία αποφάσισαν να αλλάξουν: κατσαρές τούφες έφευγαν δεξιά και αριστερά, έπεφταν στα μάτια της και έκαναν κόμπους όταν μάκραιναν πολύ. Το χρώμα τους από πολύ πολύ νωρίς άρχισε να χάνεται -αιτία: η κληρονομικότητα από τον μπαμπά, που στα 40 του είχε σχεδόν κάτασπρο κεφάλι- και πια το φυσικό της χρώμα το βλέπει μόνο σε παλιές φωτογραφίες. Το όνομά της, το όνομα της γιαγιάς, δεν θα το άλλαζε με τίποτα. Και όσο για τα ταξίδια, λίγα αυτά, το πήρε απόφαση: πολλά μάλλον δεν θα γίνονταν ποτέ. Υπήρχαν τόσα πολλά πράγματα τόσο έξω από τον έλεγχό της…

 

Το πιο παράξενο ήταν ότι όλα αυτά τα σκεφτόταν γράφοντας. Σε εκείνο το σημειωματάριο που κουβαλούσε σχεδόν παντού και πάντα τα τελευταία 2-3 χρόνια. Μέσα στην τσάντα της, στο γραφείο, στις διακοπές, στο κομοδίνο, στο σαλόνι, στη βόλτα. Το σκληρό μαύρο εξώφυλλό του με τα μεταλλικά σχέδια είχε αρχίσει να φθείρεται. Το ένιωθε στην αφή, η εξωτερική μεμβράνη του σε λίγο θα άρχιζε να ξεφλουδίζει… Και οι σελίδες του τελείωναν. Σαν να είχαν βαρύνει από το μελάνι. Είχαν γεμίσει με όσα δεν τόλμησε να πει εκεί που έπρεπε να τα πει, με όσα της έφεραν μεγάλη χαρά ή απέραντη λύπη. Μικρές ελπίδες, μεγάλες απογοητεύσεις, μερικά όνειρα και κραυγές αγωνίας που δεν μπορούσε να εκστομίσει. Αλλού ωραία καθαρά γράμματα κι αλλού τρεμάμενες λέξεις. Οταν θα γέμιζε όλο, είχε ήδη τη γωνιά του που το περίμενε.

 

Οσο πλησίαζε στην τελευταία σελίδα, φοβόταν λίγο. Τι θα έγραφε εκεί; Και πώς θα ήταν το νέο της σημειωματάριο; Με τι θα γέμιζε; Ηθελε η πρώτη εγγραφή να περιγράφει μια μεγάλη χαρά. Αυτό χρειαζόταν τώρα. Ενα καλό νέο, κάτι που να πάρει από πάνω της το βάρος των ημερών. Ποιος ήξερε;

 

Πήγε στο ντουλάπι και έψαξε τα αγορασμένα ή δωρισμένα σημειωματάρια. Τα περιεργάστηκε λίγο. Το ένα ήταν πολύ όμορφο, αλλά κάπως βαρύ, το άλλο πολύ βολικού σχήματος και μεγέθους. Ενα έμοιαζε με σχολικό τετράδιο. Ποιο θα έπαιρνε σειρά; Δεν ήξερε και κάπως δείλιασε να αποφασίσει. Μπορεί να ήταν και ένα εντελώς καινούργιο. Θα ερχόταν σύντομα αυτή η ώρα και η αρχή θα γινόταν αναπόφευκτα.

Καιρός του μεταφράζειν;

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Η πίστη είναι προσωπική υπόθεση, όσο βέβαια παραμένει γεγονός εσωτερικό, ψυχικής τάξεως. Οταν διαβρώνεται από τον φανατισμό και καταντάει επικίνδυνη για τους υπόλοιπους, γίνεται κοινωνικό ζήτημα. Και αποκτά πολιτικό χαρακτήρα όταν, συνήθως μετά από σύσταση των επικοινωνιολόγων, εντάσσεται και αυτή στο ρεπερτόριο των τεχνασμάτων που χρησιμοποιούν οι επαγγελματίες της πολιτικής για να μαγέψουν ή να πλανέψουν το κοινό τους.

 

Δύο αιώνες μετά τα διαφωτισμένα Συντάγματα της Επανάστασης, ο χωρισμός Εκκλησίας και κράτους εξακολουθεί να θεωρείται εξαιρετικά επικίνδυνος. Πιθανόν επειδή δεν συνάδει με τη νουβέλα του «ελληνοχριστιανισμού», που την αποστηθίζουμε από το δημοτικό. Η Εκκλησία, λοιπόν, πολιτεύεται συστηματικά, εισπηδώντας σε ξένα εδάφη, πολλοί δε πολιτικοί, για να δουν προκοπή στην κάλπη, ποντάρουν στη σχέση τους με τον κλήρο ή με παραεκκλησιαστικές οργανώσεις. Οι κυνικότεροι εμπλουτίζουν αδίστακτα το δημόσιο προφίλ τους ακόμα και με το φαίνεσθαι της πίστης τους. Υποκρίνονται τους ευλαβέστατους μπροστά στις άγιες εικόνες, ιδίως αν υπάρχουν φωτογράφοι ή καμεραμάν, χωρίς ωστόσο να έχουν στον νου τους τίποτε πνευματικότερο από το φτιασίδωμα της εμπορεύσιμης εικόνας τους.

 

Οσοι αποκτούν υψηλό αξίωμα, υποχρεώνονται από τα πράγματα να έχουν στενότερη σχέση με την εκκλησιαστική τελετουργική ρουτίνα. Ενίοτε μάλιστα καλούνται να αναλάβουν συμπρωταγωνιστικό ρόλο σε κάποιο τελετουργικό, δίχως να είναι ιδιαίτερα έτοιμοι. Συνέβη στον Ελληνα πρωθυπουργό, την Κυριακή της Ορθοδοξίας, στο Φανάρι, όπου κλήθηκε να διαβάσει την Υποδειγματική Προσευχή, το γνωστό «Πάτερ ημών». Αν αυτό έγινε από απλή πατριαρχική ευγένεια ή εις ανάμνησιν ενός αυτοκρατορικού εθίμου που έγινε και βασιλικό, επί Γεωργίου του Α΄, και στη Μεταπολίτευση προεδρικό, δεν το ξέρουμε. Ο,τι ξέρουμε είναι τα πέντε λάθη που έκανε ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης στην ανάγνωση της Κυριακής Προσευχής, ίσως αιφνιδιασμένος ή λόγω της εύλογης έκτακτης συγκίνησης: «Ως εν ουρανώΝ», «επί τη γης», «δώσε» αντί «δος», «οφελήματα» αντί «οφειλήματα», «μηΝ εισενέγκης». Αν είναι ν’ ακούσει ο Θεός, θ’ ακούσει. Και πάντως είναι προτιμότερο να λαθεύει ο αναγνώστης παρά ν’ ακούγονται οι προσευχές, από τα βιαστικά χείλη κληρικών, σαν μία και μόνη άνευ νοήματος λέξη, όπου καταβροχθίζονται φωνήεντα και σύμφωνα. Κι ένα ερώτημα: Αν ήταν μεταφρασμένη η προσευχή, δηλαδή πλήρως κατανοητή, θα γίνονταν λάθη;

Ο ολιγάρχης και ο ταβερνιάρης...

 

γράφει η  Αρτεμις Σπηλιώτη

 

 

Μου διηγήθηκαν κάποτε μια ιστορία, που όσες… σάλτσες κι αν έχει, είμαι πεπεισμένη ότι στη βάση της είναι αληθινή.

 

Ο Αμπράμοβιτς, πριν γίνει… κατατρεγμένος, κάθε καλοκαίρι επισκεπτόταν το μαγευτικό Ιόνιο με ένα από τα σούπερ γιοτ του. Ενα ζεστό μεσημέρι, πριν από αρκετά χρόνια, ο καπετάνιος του Ρώσου ολιγάρχη άραξε αρόδο το θηριώδες πλεούμενο, «κλείνοντας» την είσοδο ενός μαγευτικού κόλπου. Στο βάθος η παραλία, άγριας ομορφιάς και προσβάσιμη μόνο διά θαλάσσης ή από ένα μονοπάτι. Εκεί υπήρχε για πολλά χρόνια –μετά την πήρε ο Ιανός- η ωραιότερη, χειροποίητη σχεδόν πρωτόγονη ταβέρνα - καντίνα –σταθμός πρώτων βοηθειών για πατήματα αχινού, ηλιακών εγκαυμάτων–, που έμοιαζε με καλύβι του Ροβινσώνα Κρούσου. Ο ιδιοκτήτης –μακαρίτης πλέον, που θα έβγαζε φλύκταινες με τον τίτλο που του αποδίδω–, μορφή του μικρού νησιού, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η απόδειξη ότι η γενιά του Οδυσσέα συνεχίζεται.

 

Κάποια στιγμή, σύμφωνα με τον θρύλο, φτάνει στην παραλία το «βοηθητικό» 15μετρο φουσκωτό του σούπερ γιοτ με τους «κουμανταδόρους» του Αμπράμοβιτς και ζητούν από τη σύζυγο του ιδιοκτήτη να καταλάβουν όλα τα τραπέζια (λιγότερα από 10), έναντι παχυλής αμοιβής που ξεπερνούσε τον τζίρο του Αυγούστου, αν όχι ολόκληρου του καλοκαιριού. Ζητούν δηλαδή να φύγει άρον άρον το πόπολο, για να ζήσουν τη μαγεία του... πρωτόγονου. Πάει δειλά δειλά η σύζυγος και μεταφέρει το αίτημα.

 

Σύμφωνα με τον θρύλο, ο ιδιοκτήτης άφησε για λίγο την παρασκευή αχινοσαλάτας, γύρισε προς τη μεριά της θάλασσας και απάντησε: «Πρώτον, πες τους να πάρουν τη βάρκα (όπου βάρκα το σούπερ γιοτ των 120-140 μέτρων) τους, γιατί μου κρύβει τη θέα. Δεύτερον πες τους να πάνε να...».

 

Κανείς μέχρι σήμερα δεν γνωρίζει αν συνέβη το δεύτερον. Ο θρύλος, πάντως, αναφέρει ότι συνέβη το πρώτο.

 

Ηθικόν δίδαγμα: δεν ισχύει πάντα ότι με τον παρά σου (ή την ισχύ σου)...

 

  

Οδυσσέας Ελύτης: «Να γιατί γράφω»

 

Ο Οδυσσέας Ελύτης, που έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα (2 Νοεμβρίου 1911 – 18 Μαρτίου 1996), ένας από τους..

 

Ο Οδυσσέας Ελύτης, που έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα (2 Νοεμβρίου 1911 – 18 Μαρτίου 1996), ένας από τους ηλιάτορες της ελληνικής ποίησης, φωτοδότης και του ελληνικού τραγουδιού, με την πολύμορφη ποίησή του, τη μεγάλη ποιητική δημιουργία του, από την οποία αναβλύζει μουσική, μελωδικότητα, αρμονία, αντιμετώπισε την ποίηση όχι σαν λογοτεχνικό είδος, αλλά σαν μια ρηξικέλευθη ματιά που μεταμορφώνει τη ζωή και τα πράγματα.

«Γιατί η ποίηση αρχίζει από εκεί που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος»

 

Η ποίηση για εκείνον δεν είναι μια εκκεντρική συγγραφική ενασχόληση, για σκεπτόμενους διανοούμενους με περίπλοκες ψυχοσυνθέσεις, αλλά ένας δρόμος συνεχούς ρίσκου και ανατροπής. Ένα παιχνίδι σοβαρό, υγιές, αλλά και παράδοξο, που μπορεί να κάνει τον κόσμο να φαίνεται σαν μια μαγική περιοχή απρόβλεπτων συνδυασμών και οδηγώντας στην κατάκτηση της ελευθερίας.

«Να γιατί γράφω» – έχει πει ο Οδυσσέας Ελύτης . «Γιατί η ποίηση αρχίζει από εκεί που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος. Είναι η λήξη μιας ζωής και η έναρξη μιας άλλης, που είναι η ίδια με την πρώτη αλλά που πάει πολύ βαθιά, ως το ακρότατο σημείο που μπόρεσε ν’ ανιχνεύσει η ψυχή, στα σύνορα των αντιθέτων, εκεί που ο Ηλιος κι ο Αδης αγγίζονται».

Στον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940-41 ο Ελύτης επιστρατεύτηκε και πολέμησε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός. Οι εμπειρίες από αυτόν τον πόλεμο σημάδεψαν για πάντα τη ζωή του. Στη διάρκεια της κατοχής γίνεται ένα από τα ιδρυτικά μέλη του «Κύκλου Παλαμά». Στην Αθήνα εξακολουθούν πάντα οι λογοτεχνικές συζητήσεις και συνεχίζονται οι εκδόσεις των βιβλίων σε μιαν απεγνωσμένη προσπάθεια των δημιουργών να ξεφύγουν με τη φαντασία τους μακριά από την εξοντωτική ατμόσφαιρα της κατακτημένης Ελλάδας και να βοηθήσουν τον κόσμο να ξεχάσει έστω και για λίγο τη φρίκη του πολέμου.

  

Το 1959 μετά από αρκετά χρόνια ποιητικής σιωπής τυπώνει το «Άξιον Εστί», που τον άλλο χρόνο του δίνει το Α΄ Κρατικό βραβείο Ποίησης, ενώ τότε εκδίδει και τις «Έξη και Μία Τύψεις για τον Ουρανό». Του απονέμεται το παράσημο του Ταξιάρχου του Φοίνικος, ενώ γίνεται μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου. Ταξιδεύει στη Γαλλία (1966) και την Αίγυπτο (1967) και ασχολείται με τη ζωγραφική και με μεταφράσεις, ως την άνοιξη του 1969 που ξαναγυρίζει στο Παρίσι. Το 1970 μένει για ένα διάστημα στην Κύπρο, ενώ το 1971 επιστρέφει στην Ελλάδα, όπου μετά τη Μεταπολίτευση διορίζεται πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΕΙΡΤ και μέλος για δεύτερη φορά του ΔΣ του Εθνικού Θεάτρου.

 

 

 

Φυλλομετρώντας τη μεγάλη λογοτεχνική παραγωγή του, θα πρέπει να σταθούμε στις ποιητικές συλλογές «Προσανατολισμοί» (1940), «Ήλιος ο πρώτος» (1943), «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας» (1945), «Άξιον Εστί» (1959), «Έξη και μία τύψεις για τον ουρανό» (1960). Σημαντικό έργο του είναι επίσης η «Δεύτερη γραφή» (1976), στο οποίο περιέχονται έργα των Ρεμπό, Ελιάρ, Ζουβ, Μαγιακόφσκι κ.ά. Μετέφρασε επίσης τον «Κύκλο με την κιμωλία» του Μπέρτολντ Μπρεχτ, τη «Νεράιδα» του Ζιροντού και τις «Δούλες» του Ζαν Ζενέ.

 

 

Το «Άξιον Εστί» αποτελεί ένα μνημείο της ελληνικής τέχνης, τόσο της ποιητικής, όσο και της μουσικής. Το έργο μελοποιήθηκε υποδειγματικά από τον Μίκη Θεοδωράκη, φέρνοντάς το πιο κοντά στον ελληνικό λαό, κάνοντας πιο προσιτά τα μηνύματα του σημαντικού αυτού έργου. Στο έργο αυτό, ο ποιητής εκφράζει την αγωνία του τόπου στις σύγχρονες κρίσιμες στιγμές. Το έργο είναι μια σύνθεση που αποτελείται από τρία μέρη: Η Γένεσις, Τα Πάθη, Το Δοξαστικόν. Η Γένεση είναι μια εισαγωγή όπου ο ποιητής ταυτίζει τη μοίρα του με εκείνη του υπόλοιπου Γένους. Τα Πάθη εκφράζουν τα πάθη του ελληνικού λαού μέχρι το τέλος της Κατοχής. Το Δοξαστικό είναι ένα όραμα γεμάτο αισιοδοξία για μια καλύτερη ζωή για την Ελλάδα και για όλη την ανθρωπότητα. Το έργο μελοποιήθηκε υποδειγματικά από τον Μίκη Θεοδωράκη, φέρνοντάς το πιο κοντά στον ελληνικό λαό, κάνοντας πιο προσιτά τα μηνύματα του σημαντικού αυτού έργου.  

«Σε χώρα μακρινή και αρυτίδωτη τώρα πορεύομαι / Τώρα το χέρι του Θανάτου / αυτό χαρίζει τη Ζωή / και ο ύπνος δεν υπάρχει. / Χτυπά η καμπάνα του μεσημεριού / κι αργά στις πέτρες τις πυρρές χαράζονται τα γράμματα: / ΝΥΝ και ΑΕΙ και ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ».

 

«Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και μυρσίνη συ δοξαστική μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου! …Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό τα γυρίζω πίσω απ’ τον καιρό τους παλιούς μου φίλους καλώ με φοβέρες και μ’ αίματα»!

 

Το 1979 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας «για την ποίησή του, η οποία, με φόντο την ελληνική παράδοση, ζωντανεύει με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική καθαρότητα βλέμματος τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργικότητα».

 

Κατά την τελετή απονομής του βραβείου Νόμπελ, στις 8/12/1979, στην ομιλία του είπε μεταξύ άλλων: «Δεν αρκεί να ονειροπολούμε με τους στίχους. Είναι λίγο. Δεν αρκεί να πολιτικολογούμε. Είναι πολύ. Κατά βάθος ο υλικός κόσμος είναι απλώς ένας σωρός από υλικά. Θα εξαρτηθεί από το αν είμαστε καλοί ή κακοί αρχιτέκτονες το τελικό αποτέλεσμα. Ο Παράδεισος ή η Κόλαση που θα χτίσουμε. Εάν η ποίηση παρέχει μια διαβεβαίωση και δη στους καιρούς του durftiger είναι ακριβώς αυτή: ότι η μοίρα μας παρ’ όλ’ αυτά βρίσκεται στα χέρια μας».  

πηγή

Σοβαρά ερωτήματα από τις δηλώσεις Ακάρ περί «θετικής απάντησης» της Ελλάδας σε σχέδια συνεκμετάλλευσης

 

Την ανησυχία για τις επικίνδυνες διευθετήσεις, ευρωατλαντικής κοπής που δρομολογούνται στα ελληνοτουρκικά, ήρθε να ενισχύσει η δήλωση του υπουργού Άμυνας..

 

 

Την ανησυχία για τις επικίνδυνες διευθετήσεις, ευρωατλαντικής κοπής που δρομολογούνται στα ελληνοτουρκικά, ήρθε να ενισχύσει η δήλωση του υπουργού Άμυνας της Τουρκίας Χ. Ακάρ.

 

Στο περιθώριο της συνόδου των υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ, στις Βρυξέλλες, ο Χ. Ακάρ συναντήθηκε με τον Έλληνα ομόλογο του, Ν. Παναγιωτόπουλο, λίγες μέρες μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν, στην Κωνσταντινούπολη.

 

 

Μετά τη συνάντηση στις Βρυξέλλες, που έγινε την Τετάρτη, το ελληνικό υπουργείο Άμυνας σημείωσε ότι «υπογραμμίστηκε η σημασία μείωσης των εντάσεων και εμπέδωσης κλίματος ασφαλείας στην Ανατολική Μεσόγειο, βάσει των κανόνων Διεθνούς Δικαίου και αρχής καλής γειτονίας». Στο πλαίσιο αυτό συμφωνήθηκε «να πραγματοποιηθεί προσεχώς συνάντηση για συνομιλίες περί δραστηριοτήτων Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης», σε στρατιωτικό πάντα επίπεδο, πιθανά τον επόμενο μήνα στην Τουρκία.

 

 

Ωστόσο, όπως μετέδωσαν τουρκικά ΜΜΕ, ο Χ. Ακάρ μιλώντας σε δημοσιογράφους μετά τη Σύνοδο των υπουργών Άμυνας του  ΝΑΤΟ σημείωσε για τα ελληνοτουρκικά: «Είναι σημαντικό για την ευημερία των ανθρώπων των δύο χωρών και το μοίρασμα των ομορφιών και των πλούτων του Αιγαίου. Υπάρχει τουρισμός, ψάρεμα και πολλά άλλα πλούτη. Είμαστε υπέρ της κοινής χρήσης αυτών, το είπαμε αυτό».

 

Και αμέσως μετά πρόσθεσε: «Λάβαμε θετική απάντηση από τον συνομιλητή μας και με αυτή την έννοια, περιμένουμε να προχωρήσουν οι συζητήσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Είμαστε εποικοδομητικοί, θετικοί, αυτή είναι η προσέγγισή μας».

 

Ο υπουργός Άμυνας, Ν. Παναγιωτόπουλος, δήλωσε πως «καμία συζήτηση, δεν έγινε με τον Χ. Ακάρ, ούτε για δήθεν συνεκμετάλλευση του Αιγαίου ούτε για τα ενεργειακά»,προσθέτοντας πως «η  μόνη συζήτηση που έγινε» αφορούσε τον τουρισμό και την οικονομία. 

πηγή 

Καύσιμα: Αισχροκέρδεια και εμπαιγμός

 

γράφει  ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

Οι τιμές των καυσίμων στη χονδρική πέφτουν, αλλά στη λιανική ανεβαίνουν. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, αλλά παντού! Στις ΗΠΑ «Τις τελευταίες 5 ημέρες, η μέση τιμή χονδρικής του φυσικού αερίου μειώθηκε κατά 21 σεντς το γαλόνι και η τιμή του πετρελαίου μειώθηκε πάνω από 15 δολάρια το βαρέλι. Εντούτοις, η μέση τιμή ενός γαλονιού αερίου στην αντλία έχει αυξηθεί κατά 21 σεντς…» γράφει στο τουίτερ ο γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς. Στην Ελλάδα παρά τη μείωση των τιμών στη χονδρική, στη λιανική η αμόλυβδη μένει σταθερά στα 2,2 ευρώ το λίτρο. Τι συμβαίνει;

 

Γιατί η περίφημη «αγορά» των νεοφιλελεύθερων (τύπου Μητσοτάκη, Γεωργιάδη, Χατζηδάκη, Σταϊκούρα) δεν αυτορυθμίζεται;

 

Γιατί ο περίφημος «ανταγωνισμός» δεν λειτουργεί υπέρ των καταναλωτών; 

 

«Φταίει ο πόλεμος» λένε κάποιοι. Ψέμα! Η τιμές των καυσίμων βρίσκονται σε διαρκή άνοδο εδώ και τρεις μήνες(πολύ πριν τον πόλεμο). Ενδεικτικά, η απλή αμόλυβδη βενζίνη κόστιζε 1,75 ευρώ το λίτρο στις αρχές Δεκεμβρίου, ενώ σήμερα έφτασε τα 2,2 €/lt, πανελλαδικά!

 

Που οφείλεται, λοιπόν, η αύξηση των τιμών; «Η αγορά κερδοσκοπεί και είναι ο λόγος που βρίσκουμε τη βενζίνη στα 2,20 ευρώ», δήλωσε ο Ιταλός υπουργός Ιταλός Υπουργός Οικολογικής Μετάβασης Roberto Cingolani (εκπομπή Progress του δικτύου SkyTG24).

 

Δεν υπάρχει τρόπος να αντιμετωπιστεί η αισχροκέρδεια; Όχι.

 

Γιατί είναι γνωστό πως ο χρυσός κανόνας του καπιταλισμού είναι ότι «αυτοί που κατέχουν το χρυσό κάνουν και τους κανόνες»!

 

Γιατί είναι στο DNA του καπιταλισμού να αισχροκερδεί, ή αλλιώς «να πίνει το νέκταρ από το κρανίο των δολοφονημένων»(Καρλ Μαρξ).

 

Αντί, λοιπόν, οι κυβερνήσεις να αντιμετωπίσουν την αισχροκέρδεια των λίγων, θέτοντας «πλαφόν» στις τιμές στην πηγή (στα διυλιστήρια), ή να μειώσουν τους φόρους (το έκαναν μόνο η Πορτογαλία και η Κύπρος), κάνουν εκπτώσεις με «κουπόνια» στην αντλία. Η γαλλική κυβέρνηση ανακοίνωσε μια «έκπτωση 15 λεπτών ανά λίτρο» η οποία θα ισχύει από την 1η Απριλίου (για 4 μήνες), ενώ κυβέρνηση Μητσοτάκη την αντέγραψε με μείωση στα 22 λεπτά, αλλά για 3 μήνες!

 

Κατ' αυτόν τον τρόπο, όμως, η αισχροκέρδεια θα συνεχιστεί, μόνο που θα την πληρώνουν οι φορολογούμενοι (να… θυμίσουμε ότι τα χρήματα του κράτους είναι των φορολογουμένων- η κυβέρνηση θα δώσει σε "κουπόνια" μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ αλλά θα εισπράξει περίπου 2,5 δις ευρώ από τους φόρους στα καύσιμα).

 

Δεν επιθυμεί, συνεπώς, η κυβέρνηση Μητσοτάκη να μειώσει τα έσοδά της αλλά και τα κέρδη των "πετρελαιάδων".

 

Έτσι, οι λίγοι -που είναι γνωστοί και ως "χορηγοί" των κυβερνήσεων- θα γίνονται πολύ πλουσιότεροι, ενώ οι πολλοί για μια ακόμα φορά θα υποστούν αφαίμαξη.

 

C' est le capitalisme, τι δεν καταλαβαίνεις;

Καθεστώς ουδετερότητας όπως της Αυστρίας: Η πρόταση για το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία

 

Σε εξέλιξη βρίσκονται οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Ουκρανίας - Ρωσίας για τον τερματισμό του πολέμου.

 

Ο Σεργκέι Λαβρόφ με σημερινή του δήλωση άφησε ελπίδες για να υπάρξει ένας συμβιβασμός ανάμεσα σε Μόσχα και Κίεβο, ενώ ο Βλαντίμιρ Μεντίνσκι, επικεφαλής της ρωσικής αντιπροσωπείας στις συνομιλίες, αποκάλυψε ένα σχέδιο που βρίσκεται στο τραπέζι. Σύμφωνα με τη Μόσχα, η Ουκρανία θα μπορούσε να εφαρμόσει ένα μοντέλο κράτους τύπου Αυστρίας και Σουηδίας και αυτό θα μπορούσε να φέρει το τέλος του πολέμου.

 

 

Σημειώνεται πως η Αυστρία έχει μεν δικό της στρατό, αλλά δεσμεύεται σε ουδετερότητα από τη Συνθήκη του 1955 και το Σύνταγμά της. Αυτό σημαίνει πως δεν μπορεί να ενταχθεί σε στρατιωτικές συμμαχίες και δεν επιτρέπεται η δημιουργία ξένων στρατιωτικών βάσεων στο αυστριακό έδαφος. Η πλευρά της Ρωσίας υποστήριξε πως το εν λόγω σχέδιο αποτελεί και πρόταση του Κιέβου, ωστόσο σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες η ουκρανική προεδρία διαψεύδει πως έχει προτείνει ή έχει αποδεχτεί κάτι τέτοιο.

 

Υπενθυμίζεται πως το ζήτημα της ουδετερότητας είναι από τα σημαντικότερα ζητήματα που εγείρει η Ρωσία, ενώ ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι έχει, όπως φαίνεται, αποδεχθεί ότι η Ουκρανία δεν πρόκειται να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ. «Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούμε να μπούμε στο ΝΑΤΟ και πρέπει να το αποδεχτούμε», δήλωσε χαρακτηριστικά την Τρίτη ο Ουκρανός Πρόεδρος.

 

Σχετικά με το σχέδιο ουδετερότητας, ο Βλαντίμιρ Μεντίνσκι, επικεφαλής της ρωσικής αντιπροσωπείας στις συνομιλίες, φέρεται να έχει δηλώσει τα εξής: «Συζητείται μια σειρά από περίπλοκα ζητήματα που σχετίζονται με τη διατήρηση και την ανάπτυξη του ουδέτερου καθεστώτος της Ουκρανίας, την αποστρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας, το μέγεθος του ουκρανικού στρατού. Η Ουκρανία προσφέρει την αυστριακή και σουηδική εκδοχή ενός ουδέτερου αποστρατικοποιημένου κράτους, αλλά ταυτόχρονα να έχει τον δικό της στρατό και ναυτικό».

 

«Όλα αυτά τα θέματα συζητούνται στο επίπεδο των επικεφαλής των υπουργείων Άμυνας της Ρωσίας και της Ουκρανίας», είπε ο Μεντίνσκι. Ο επικεφαλής της ρωσικής αντιπροσωπείας υπενθύμισε ότι η Ουκρανία εξακολουθεί να έχει ουδέτερο καθεστώς: «Υπό την προϋπόθεση της ουδετερότητας που η Ουκρανία αποχώρησε από τη Σοβιετική Ένωση το 1991 και αυτή η ουδετερότητα είναι γραμμένη στη Διακήρυξη της Κυριαρχίας της Ουκρανίας».

 

Ρωσία: Αν η Ουκρανία αποστρατικοποιηθεί όπως η Αυστρία ίσως τελειώσει ο πόλεμος

 

Η ιδέα να δημιουργηθεί μια αποστρατικοποιημένη Ουκρανία όπως η Αυστρία θα μπορούσε να είναι ένας συμβιβασμός που θα έφερνε το τέλος του πολέμου, δήλωσε από τη μεριά του ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου, Ντμίτρι Πεσκόφ. «Είναι μια περίπτωση που συζητείται και η οποία θα μπορούσε πραγματικά να είναι ένας συμβιβασμός» είπε ο Πεσκόφ σύμφωνα με το κρατικό πρακτορείο Ria.

πηγή        

Δεν ξεχνάμε κανέναν, αλλά τώρα καταδικάζουμε τον Πούτιν…

 

γράφει ο  Γιώργος Καρελιάς

 

Μου φαίνεται πολύ άχαρη-και θα ήταν αστεία, αν δεν γινόταν για σοβαρό θέμα- η αντιπαράθεση που ξεκίνησε με αφορμή τη διοργάνωση μιας αντιπολεμικής συναυλίας για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Από τη μια οι «δυτικόφιλοι», οι οποίοι, φυσικά, δεν έχουν πει λέξη για τους πολέμους των δυτικών ανά τον κόσμο και ξεσαλώνουν τώρα για την εισβολή της Ρωσίας. Και από την άλλη οι «φιλειρηνιστές» γενικώς, που αποφεύγουν να πουν ευθέως(ή το λένε πολύ κομψά) ότι σήμερα ο Πούτιν είναι ο εισβολέας.

 

Πριν από τη δεκαετία του ’90, δηλαδή πριν διαλυθεί η Σοβιετική Ενωση, το φιλειρηνικό κίνημα στη Δύση ήταν καθαρά αντιαμερικανικό. Δικαίως, διότι οι Αμερικανοί έχουν κάνει τους περισσότερους επιθετικούς πολέμους μετά την λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Σ’ αυτό το πνεύμα είχαν συντονιστεί και οι περισσότεροι καλλιτέχνες.

 

 

Φυσικά και οι Σοβιετικοί είχαν κάνει επιθετικούς πολέμους και εισβολές(τελευταία το 1979 στο Αφγανιστάν), αλλά οι διαμαρτυρίες γι’ αυτές ήταν σχεδόν αμελητέες. Το σύνθημα «Εξω από το ΝΑΤΟ» δονούσε τις πορείες και τις συναυλίες, ενώ το σύνθημα «ούτε ΝΑΤΟ ούτε Βαρσοβία, εθνική ανεξαρτησία» ακουγόταν μόνο από το μικρό κόμμα της ανανεωτικής αριστεράς με όποιο όνομα την εκπροσωπούσε κάθε φορά.

 

Είναι η πρώτη φορά σήμερα που η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία καταδικάζεται απ’ όλες τις εκφάνσεις της Αριστεράς, μηδέ του πάλαι ποτέ σοβιετόφιλου ΚΚΕ εξαιρουμένου. Με διαφορετική απόχρωση και τόνο ναι, αλλά καταδικάζεται. Γι’ αυτό είναι μάλλον ακατανόητος ο δισταγμός καλλιτεχνών να πουν καθαρά, χωρίς περιστροφές και περίτεχνες διατυπώσεις, ότι καταδικάζουν την εισβολή του Πούτιν. Οι καλλιτέχνες δεν είναι πολιτικοί για να τηρούν ισορροπίες. Το να δηλώνει κάποιος γενικώς κατά του πολέμου, χωρίς να λέει ποιος κάνει τον πόλεμο, προδίδει αδύναμη πολιτική θέση. Όταν ακόμα και ο Κουτσούμπας καταγγέλλει τον πόλεμο του Πούτιν, είναι ακατανόητο γιατί ένας ή μια καλλιτέχνης και διστάζει και να προτάσσει, για να ισορροπήσει, την καταδίκη των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

 

Ναι, οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ βαρύνονται με πολεμικά εγκλήματα ανά τον κόσμο. Αλλά σήμερα εγκληματεί η Ρωσία του Πούτιν και αυτό πρέπει να προτάξουν όσοι παίρνουν μέρος σε αντιπολεμικές συναυλίες.

 

Οι καλλιτέχνες δεν είναι αναλυτές για να βρουν δικαιολογίες για την εισβολή του Πούτιν. Και δεν χρειάζονται δικαιολογίες. Δεν υπάρχουν. Υπάρχουν εξηγήσεις. Αυτές τις δίνουν πρώτα απ΄όλους επιφανείς Αμερικανοί, όταν επισημαίνουν τις ευθύνες της Δύσης. Τα έχει πει εδώ και χρόνια ο Κίσινγκερ, προειδοποιώντας ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ στην αυλή της Ρωσίας θα την υποχρεώσει να αντιδράσει. Τα είπε τις προάλλες και ο γερουσιαστής Μπένι Σάντερς και όποιος θέλει ακούει και διαβάζει.

 

Οι ευθύνες της Δύσης, που επιδίωξε να απομονώσει τη Ρωσία μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ το 1991, είναι δεδομένες. Και εξηγούν εν μέρει τη συμπεριφορά του Πούτιν. Την εξηγούν, αλλά δεν την δικαιολογούν. Αλλωστε, ακόμα και ο Ζελένσκι κατάλαβε ότι το αίτημα για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ήταν μια χίμαιρα. Ελπίζουμε η παραδοχή αυτή να δώσει στον Πούτιν μια οδό διαφυγής, ώστε ο πόλεμος να σταματήσει μια ώρα αρχύτερα.

 

Εν κατακλείδι: ναι, οι Δυτικοί έχουν τις ευθύνες τους για τις σημερινές εξελίξεις. Όμως, σήμερα εισβολέας είναι η Ρωσία του Πούτιν. Και αυτήν την εισβολή καταδικάζουμε χωρίς περιστροφές.      

Οι αριθμοί και οι εικόνες του πολέμου

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Με τον πόλεμο στην Ουκρανία να κλείνει τρίτη εβδομάδα, ελάχιστοι αριθμοί είναι εξακριβωμένοι. Δεν γνωρίζουμε πόσοι Ουκρανοί σκοτώθηκαν, στρατιώτες και άμαχοι, ούτε πόσοι εισβολείς· είτε για Ρώσους στρατιώτες πρόκειται, που τους υποσχέθηκαν μια ταχύτατη θριαμβευτική προέλαση, είτε για τους Τσετσένους μισθοφόρους του Ραμζάν Καντίροφ, παλαιόθεν προστάτες των ορθοδόξων χριστιανών, στους οποίους ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ωρίμως σκεφθείς, ως συνήθως, και βεβαίως συσκεφθείς με τους συμβούλους του, όπως πάντα, ανέθεσε εργολαβικά την… «αποναζιστικοποίηση».

 

Δεν γνωρίζουμε επίσης πόσοι έχουν τραυματιστεί και πόσο βαριά. Ούτε πόσες πολυκατοικίες, νοσοκομεία, σχολεία, απλά σπιτικά απλών ανθρώπων σε ταπεινά χωριουδάκια καταστράφηκαν από πυραύλους, λόγω της ολοφάνερης στρατηγικής τους σημασίας, που την επιβεβαιώνει με πλήθος τεκμήρια η πάντα αντικειμενική Μαρία Ζαχάροβα. Εφόσον σε κάθε χωριό γίνονται μαθήματα κατασκευής μολότοφ και σε κάθε σπίτι αναθεματίζουν τον Πούτιν σαν καταστροφέα και δεν προσθέτουν σεβαστικά τη φωτογραφία του στο εικονοστάσι τους, το καθετί αποτελεί «νόμιμο» στόχο.

 

Και ενώ παραμένει άγνωστο πόσοι Ουκρανοί αναγκάστηκαν να εκτοπιστούν μέσα στα όρια της ανελέητα βομβαρδιζόμενης πατρίδας τους, αφήνοντας πίσω το βιος και τους νεκρούς τους, υπολογίζεται ότι προσεγγίζουν τα τρία εκατομμύρια οι εκπατρισμένοι από τον φόβο του θανάτου. Παιδιά, γυναίκες, άρρωστοι, υπερήλικοι.

 

Και ενώ η Πολωνία υποδεχόταν μέχρι προχθές δύο ξεριζωμένους ανά τρία δευτερόλεπτα, η Βρετανία, πάντα μεγάθυμη όταν το κόστος το καλύπτουν άλλοι, ανακοίνωσε περήφανη ότι έχει χορηγήσει βίζα σε τριακόσιους Ουκρανούς, και όχι σε πενήντα όπως την κατηγορούσαν. Οι πενήντα, χλεύασε τον Μπόρις Τζόνσον και την κυβέρνησή του ο Guardian, αντιστοιχούν στους μισούς καλεσμένους ενός κορωνοπάρτι στην Ντάουνινγκ Στριτ. Οι τριακόσιοι σε τρεις καταλόγους καλεσμένων.

 

Περιττεύουν, όμως, οι αριθμοί για να πιστοποιηθεί μια τραγωδία όπως η ουκρανική. Αρκεί το βλέμμα ενός πιτσιρικιού που ξαφνικά, αντί να παίζει χιονοπόλεμο με τα συνομήλικά του, ξεσπιτώνεται από τον πραγματικό πόλεμο, και ξεπαγιάζει στα σύνορα, δίπλα σε άλλα αλαφιασμένα παιδιά, για να φύγει προς το πουθενά. Σ’ αυτό το βλέμμα δεν χωράει καμιά σκηνοθεσία ή στήσιμο. Ακόμα και ο Πούτιν θα το παραδεχόταν. Αν βέβαια διέταζε τον εαυτό του να δει τις φωτογραφίες ή τα πλάνα ξεσπιτωμένων Ουκρανόπουλων. Οπερ άτοπον.     

Oι εφοπλιστές κόβουν δρομολόγια για μείωση εξόδων - Σταματήσαν ήδη δρομολόγια στη γραμμή Χανιά-Πειραιάς-Χανιά

   

Σε περικοπές δρομολογίων προχωρούν οι ακτοπλόοι εφοπλιστές, επικαλούμενοι την μείωση εξόδων, λόγω των αυξημένων τιμών στα ναυτιλιακά καύσιμα. Επιβάτες και ναυτεργάτες πληρώνουν το «μάρμαρο», ενώ οι ακτοπλόοι εφοπλιστές ζητούν νέα προκλητικά προνόμια σε όφελός τους, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο να κόψουν κι άλλα δρομολόγια.

 

Στην ακτοπλοϊκή γραμμή Ραφήνα – Μαρμάρι Εύβοιας μεγάλη είναι η ταλαιπωρία των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής του δήμου Καρύστου και των επισκεπτών της, από την ασύδοτη δράση των εφοπλιστών. Ο οποίοι ακυρώνουν προγραμματισμένα δρομολόγια της γραμμής, αν τα εισιτήρια που εκδίδονται δεν είναι αρκετά για να τους αποφέρουν κέρδος, ειδικά σήμερα, με τις ανατιμήσεις στα καύσιμα, που οι συνέπειές τους φορτώνονται στον λαό. Για το θέμα κατέθεσε ερώτηση το ΚΚΕ στη Βουλή.

 

 

Το πρόβλημα δεν είναι τοπικό. Αφορά συνολικά τον κλάδο της ακτοπλοΐας, καθώς, όπως ανακοινώθηκε, τις ίδιες πρακτικές ακολουθούν και άλλες, μεγάλες ναυτιλιακές εταιρείες, καταργώντας δρομολόγια (π.χ. η ΑΝΕΚ στη γραμμή Πειραιάς – Κρήτη), επειδή θέλουν να μειώσουν τα έξοδα για τα καύσιμα. Εκτός από τους επιβάτες, όσο εδραιώνεται αυτή η κατάσταση, το μάρμαρο θα πληρώσουν και οι ναυτεργάτες που κινδυνεύουν με μείωση θέσεων εργασίας αλλά και περικοπές δικαιωμάτων.

 

Πιο συγκεκριμένα, στην απόφαση να σταματήσει τα δρομολόγια στη γραμμή Χανιά-Πειραιάς-Χανιά τα επόμενα τέσσερα Σάββατα προχώρησε η κοινοπραξία ANEK-Blue Star Ferries. Δεν θα πραγματοποιηθούν στις 19 και 26 Μαρτίου και στις 2 και 9 Απριλίου. Η επανέναρξη των δρομολογίων θα πραγματοποιηθεί στις 16 Απριλίου. Εδώ και έναν μήνα τα δρομολόγια από Χανιά έχουν διακόψει μέχρι νεωτέρας και οι Μινωϊκές γραμμές.

 

Μάλιστα, σύμφωνα με δημοσιεύματα, στη συνάντηση που έγινε την Τρίτη 15 Μάρτη του προεδρείου του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Επιβατηγού Ναυτιλίας (ΣΕΕΝ) με τον υπουργό Ναυτιλίας, Γιάννη Πλακιωτάκη, εκτός από τις ήδη «στοχευμένες» περικοπές δρομολογίων δεν αποκλείστηκαν και πιο «δραστικά» μέτρα εφόσον ανέβουν περαιτέρω οι τιμές των ναυτιλιακών καυσίμων, με μεγαλύτερες περικοπές δρομολογίων ή και κάποια πλοία να δέσουν.

 

Οι ακτοπλόοι ζήτησαν επτά νέα γενναία προκλητικά προνόμια σε όφελός τους, όπως επιβολή ενός νέου είδους πλαφόν στις τιμές των ναυτιλιακών καυσίμων,  επιδότηση των εργοδοτικών εισφορών, προκήρυξη επιπλέον γραμμών, αύξηση των μισθωμάτων για τις υφιστάμενες άγονες γραμμές μονοετούς διάρκειας, προσωρινή αναστολή των υποχρεωτικών εκπτώσεων και ενίσχυση της ρευστότητας. 

902.gr

   

έγγραφο του ΕΟΔΥ αποκαλύπτει: Εκτός ΜΕΘ κατέληξαν 7 στους 10 νεκρούς από covid.! Τεράστιες οι Κυβερνητικές ευθύνες..!

 

Την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας, αλλά και τις διαχρονικές ελλείψεις του συστήματος Υγείας που διατηρήθηκαν από όλες τις κυβερνήσεις ήρθε να αναδείξει έγγραφο του ΕΟΔΥ που είδε το φως της δημοσιότητας.

 

Από το έγγραφο προκύπτει ότι σχεδόν 7 στους 10 ασθενείς που έχασαν τη ζωή τους από τον Covid, πέθαναν εκτός ΜΕΘ, δηλαδή χωρίς να έχουν την καλύτερη δυνατή περίθαλψη για να δώσουν με περισσότερες ελπίδες τη μάχη για τη ζωή.

 

 

Στο έγγραφο που έχει την υπογραφή του προέδρου του ΕΟΔΥ Θ. Ζαούτη, αναφέρεται ότι από την αρχή της πανδημίας έως την 1η Μάρτη έχασαν τη ζωή τους εκτός ΜΕΘ 16.519 ασθενείς, σε σύνολο 26.635 νεκρών. Ο αριθμός των θυμάτων εκτός ΜΕΘ, αφορά όσους έχασαν τη ζωή τους εντός και εκτός Νοσοκομείου.

 

Για τον αριθμό των νεκρών εκτός ΜΕΘ ο Θ. Πλεύρης, απαντώντας σε σχετική επίκαιρη ερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ολομέλεια της Βουλής στις 11 Μάρτη, επιβεβαίωσε:

 

«Πάμε λοιπόν και στους θανάτους, αυτά τα οποία ζητάτε. Είναι με προηγούμενη ημερομηνία προφανώς, αφού έχουν πάρει τα στοιχεία. Εχουμε συνολικούς θανάτους είκοσι έξι χιλιάδες διακόσιους σαράντα έξι. Εκτός ΜΕΘ ήταν οι δεκαέξι χιλιάδες περίπου. Εκτός νοσοκομείου εκατόν είκοσι πέντε. Ο μικρότερος μέσος όρος σε όλη την Ευρώπη»…

Το αποκαλυπτικό έγγραφο του ΕΟΔΥ

 

Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι ασθενείς που πέθαναν εκτός ΜΕΘ δεν μπόρεσαν να βρουν ένα κρεβάτι εντατικής, αλλά σίγουρα για ένα μεγάλο μέρος των θυμάτων συνέβη ακριβώς αυτό. Το γεγονός επιβεβαιώνει άλλωστε ο μεγάλος αριθμός διασωληνωμένων ασθενών που περίμεναν για μέρες να αδειάσει ένα κρεβάτι σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.

 

Την ίδια ώρα, τα στοιχεία δείχνουν αυξημένη θνητότητα τα δύο τελευταία χρόνια, ως απόρροια της πανδημίας και της μετατροπής των Νοσοκομείων σε «μίας νόσου» που είχε ως αποτέλεσμα να έχουν παγώσει όλες οι ιατρικές πράξεις που δεν αφορούσαν τον κορονοιό. Με βάση αυτά τα στοιχεία, στο σύνολο της διετίας 6.311 περισσότεροι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από ότι το 2019.  

πηγή

Ο δρόμος που χαράζει η Αλβανία

 

 του Φλόρι Κύκια

 

 

Το να αναζητά κανείς κινηματικά παραδείγματα ή οξυμένα λαϊκά αντανακλαστικά στη γειτονική Αλβανία μάλλον θα αντιμετωπιζόταν ως αστείο μέχρι πρότινος. Κι όμως, στους παράξενους καιρούς που ζούμε ήταν τα Τίρανα που έδωσαν τον παλμό της λαϊκής διεκδικητικότητας την εβδομάδα που μας πέρασε. Δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές συνέρρευσαν στο κέντρο της αλβανικής πρωτεύουσας και σε άλλες μεγάλες πόλεις με το εξής απλό σύνθημα: «αν δεν πέσουν οι τιμές, θα πέσει η κυβέρνηση».

 

Οι κινητοποιήσεις ξεκίνησαν την Τετάρτη τα απόγευμα όταν φοιτητές και η Πολιτική Οργάνωση (νέα αριστερή οργάνωση της Αλβανίας) κάλεσαν σε συγκέντρωση έξω από το πρωθυπουργικό μέγαρο. Η αρχικά μικρή διαδήλωση αντιμετώπισε τον υπέρμετρο ζήλο της αστυνομίας, με αποτέλεσμα να πραγματοποιηθούν συλλήψεις και προσαγωγές, μεταξύ των οποίων και δύο μέλη της Πολιτικής Οργάνωσης. Την επομένη μέρα η συγκέντρωση ήταν πιο μαζική, την μεθεπόμενη το ίδιο, έως ότου το Σάββατο το πρωί μια πραγματική λαοθάλασσα πλημμύρισε το κέντρο των Τιράνων, διαμαρτυρόμενη με ειρηνικό τρόπο κυρίως για την ακρίβεια, αλλά όχι μόνο για αυτή. Στη διαδήλωση βρέθηκαν μεταξύ άλλων καλλιτέχνες και δημοσιογράφοι, αλλά και αυτοκινητιστές που έχουν επηρεαστεί άμεσα από τις τιμές των καυσίμων. Οι διαδηλωτές έδειξαν την εναντίωσή τους στον πρωθυπουργό Έντι Ράμα και τους ολιγάρχες του που έχουν δημιουργήσει μια χώρα χωρίς μέλλον για τους πολίτες της.

 

Οι διαδηλώσεις αυτές αποτελούν την πρώτη σοβαρή δοκιμασία του Ράμα από όταν κέρδισε τις εκλογές της άνοιξης του 2021. Στις εκλογές αυτές κατάφερε και πάλι να βγει αυτοδύναμος και να εξασφαλίσει την τρίτη του θητεία στον πρωθυπουργικό θώκο. Να θυμίσουμε πως οι εκλογές του 2021 στιγματίστηκαν από κατηγορίες της αντιπολίτευσης για εξαγορά ψήφων αλλά και από το σκάνδαλο των «λιστών των πατροναριστών». Στον αντιπολιτευόμενο τύπο της Αλβανίας διέρρευσαν λίστες με πολιτικές χαρτογραφήσεις όλου του πληθυσμού, μαζί με στοιχεία όπως αριθμούς ταυτότητας, ημερομηνίες γέννησης, τόπος κατοικίας, τόπος εργασίας, «χάρες» που είχε κάνει το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Ράμα στους εν λόγω ψηφοφόρους, αλλά και υπευθύνους «πατροναριστές» που είχαν ως σκοπό τους να εγγυηθούν πως η «χάρη» θα ξεπληρωθεί στην κάλπη. Προς μεγάλη έκπληξη πολλών, ο Ράμα κάλυψε την όλη επιχείρηση και όσους ήταν μέλη της, δίνοντας στήριξη σε κάτι που αποτελεί μια τεράστια διαρροή προσωπικών δεδομένων εκατομμυρίων πολιτών και θα περίμενε κανείς να είναι πολιτικά κολάσιμο.

 

Και μπορεί ο Ράμα να βγήκε αλώβητος, αλλά δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο Λουλζίμ Μπάσα, πρόεδρος του κεντροδεξιού Δημοκρατικού Κόμματος, ήταν ο μεγάλος ηττημένος για τρίτη συνεχόμενη φορά από τον Ράμα. Η ήττα αυτή μαζί με την προσπάθειά του να διαγράψει τον ιδρυτή του κόμματος Σαλί Μπερίσα, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για αρκετούς από τους ψηφοφόρους του Δημοκρατικού Κόμματος. Η επιστροφή του (κηρυγμένου πλέον ως persona non grata από τις ΗΠΑ) Μπερίσα στην πολιτική σκηνή έχει διχάσει το Δημοκρατικό Κόμμα το οποίο διανύει περίοδο εσωστρέφειας, με τα μέλη του κυριολεκτικά να έρχονται στα χέρια συχνά πυκνά μεταξύ τους, Παρόμοια είναι η εικόνα και στο κόμμα Σοσιαλιστική Κίνηση για την Ενσωμάτωση (LSI) του προέδρου της Αλβανίας, Ιλίρ Μέτα. Ο ρόλος του LSI ήταν να συμπληρώνει ως τρίτο κόμμα τις απαραίτητες έδρες για τη δημιουργία κυβέρνησης είτε με τον Ράμα είτε με το Δημοκρατικό Κόμμα, κερδίζοντας έτσι υπουργεία και νομή στην εξουσία και στο χρήμα. Οι δύο τελευταίες νίκες με αυτοδυναμία του Ράμα, έχουν ακυρώσει αυτόν τον ρόλο και έχουν αφήσει το κόμμα του Μέτα χωρίς προφανή λόγο ύπαρξης.

 

Με τα παραπάνω γίνεται σαφές πως η επίσημη αντιπολίτευση στη γείτονα είναι σε βαθιά κρίση και ο Έντι Ράμα μονοπωλεί το πολιτικό παιχνίδι. Αυτό όμως είναι ταυτόχρονα δύναμη και αδυναμία. Διότι τη στιγμή που δεκάδες χιλιάδες πολίτες διαδηλώνουν ενάντια στην ακρίβεια και το κόστος διαβίωσης που τους σπρώχνει στα όρια της επιβίωσης, δε μπορεί να ισχυριστεί πως είναι εγκάθετοι της αντιπολίτευσης ούτε να σφυρίζει αδιάφορα στο υπαρκτό πρόβλημα. Να θυμίσουμε εδώ πως 900.000 Αλβανοί, δηλ. το ένα τρίτο του πληθυσμού, ζουν με λιγότερο από 5 δολάρια τη μέρα. Οι ανατιμήσεις σε καύσιμα και τρόφιμα στην παγκόσμια αγορά δεν γνωρίζουν σύνορα και έτσι οι χώρες με το μικρότερο εισόδημα είναι και οι πιο σκληρά χτυπημένες.

 

Ο Ράμα πάντως φαίνεται πάντως να αντιλαμβάνεται πως πρέπει κάπως να παρέμβει και πως φορτώνοντας τα πάντα στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο δε θα είναι αρκετό για να καθησυχάσει τους διαδηλωτές. Συνεπώς έσπευσε να συγκροτήσει εθνική επιτροπή που θα βάζει ταβάνι στις τιμές των καυσίμων. Αυτό είχε άμεσο αποτέλεσμα, καθώς τιμή έπεσε κατά περίπου 30 λεπτά εντός μιας ημέρας, δείχνοντας την αισχροκέρδεια που υπάρχει στην αγορά. Θυμίζουμε πως το 50% της διανομής των καυσίμων στη γείτονα ελέγχεται από τον ολιγάρχη Σεφκιέτ Καστράτι, ενώ το μοναδικό διυλιστήριο της χώρας, στην πόλη Μπάλσι, μετά από σειρά αποτυχημένων ιδιωτικοποιήσεων και παρά τους αγώνες εργαζομένων να κρατηθεί ανοιχτό, πέρυσι έκλεισε οριστικά και πουλήθηκε για σκραπ!

 

Τα καλά αντανακλαστικά του αλβανικού λαού είναι σίγουρα ένα θετικό βήμα, αλλά προφανώς το μέλλον μόνο θα δείξει αν οι κινητοποιήσεις αυτές θα αποτελέσουν μια βάση για να στηριχθεί η συλλογική διεκδικητικότητα που είναι απαραίτητη για την επιβίωση του λαού. Μήπως να διδαχθούμε κάτι και εμείς από αυτό;    

Πηγή: ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ