Οι αριθμοί και οι εικόνες του πολέμου

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Με τον πόλεμο στην Ουκρανία να κλείνει τρίτη εβδομάδα, ελάχιστοι αριθμοί είναι εξακριβωμένοι. Δεν γνωρίζουμε πόσοι Ουκρανοί σκοτώθηκαν, στρατιώτες και άμαχοι, ούτε πόσοι εισβολείς· είτε για Ρώσους στρατιώτες πρόκειται, που τους υποσχέθηκαν μια ταχύτατη θριαμβευτική προέλαση, είτε για τους Τσετσένους μισθοφόρους του Ραμζάν Καντίροφ, παλαιόθεν προστάτες των ορθοδόξων χριστιανών, στους οποίους ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ωρίμως σκεφθείς, ως συνήθως, και βεβαίως συσκεφθείς με τους συμβούλους του, όπως πάντα, ανέθεσε εργολαβικά την… «αποναζιστικοποίηση».

 

Δεν γνωρίζουμε επίσης πόσοι έχουν τραυματιστεί και πόσο βαριά. Ούτε πόσες πολυκατοικίες, νοσοκομεία, σχολεία, απλά σπιτικά απλών ανθρώπων σε ταπεινά χωριουδάκια καταστράφηκαν από πυραύλους, λόγω της ολοφάνερης στρατηγικής τους σημασίας, που την επιβεβαιώνει με πλήθος τεκμήρια η πάντα αντικειμενική Μαρία Ζαχάροβα. Εφόσον σε κάθε χωριό γίνονται μαθήματα κατασκευής μολότοφ και σε κάθε σπίτι αναθεματίζουν τον Πούτιν σαν καταστροφέα και δεν προσθέτουν σεβαστικά τη φωτογραφία του στο εικονοστάσι τους, το καθετί αποτελεί «νόμιμο» στόχο.

 

Και ενώ παραμένει άγνωστο πόσοι Ουκρανοί αναγκάστηκαν να εκτοπιστούν μέσα στα όρια της ανελέητα βομβαρδιζόμενης πατρίδας τους, αφήνοντας πίσω το βιος και τους νεκρούς τους, υπολογίζεται ότι προσεγγίζουν τα τρία εκατομμύρια οι εκπατρισμένοι από τον φόβο του θανάτου. Παιδιά, γυναίκες, άρρωστοι, υπερήλικοι.

 

Και ενώ η Πολωνία υποδεχόταν μέχρι προχθές δύο ξεριζωμένους ανά τρία δευτερόλεπτα, η Βρετανία, πάντα μεγάθυμη όταν το κόστος το καλύπτουν άλλοι, ανακοίνωσε περήφανη ότι έχει χορηγήσει βίζα σε τριακόσιους Ουκρανούς, και όχι σε πενήντα όπως την κατηγορούσαν. Οι πενήντα, χλεύασε τον Μπόρις Τζόνσον και την κυβέρνησή του ο Guardian, αντιστοιχούν στους μισούς καλεσμένους ενός κορωνοπάρτι στην Ντάουνινγκ Στριτ. Οι τριακόσιοι σε τρεις καταλόγους καλεσμένων.

 

Περιττεύουν, όμως, οι αριθμοί για να πιστοποιηθεί μια τραγωδία όπως η ουκρανική. Αρκεί το βλέμμα ενός πιτσιρικιού που ξαφνικά, αντί να παίζει χιονοπόλεμο με τα συνομήλικά του, ξεσπιτώνεται από τον πραγματικό πόλεμο, και ξεπαγιάζει στα σύνορα, δίπλα σε άλλα αλαφιασμένα παιδιά, για να φύγει προς το πουθενά. Σ’ αυτό το βλέμμα δεν χωράει καμιά σκηνοθεσία ή στήσιμο. Ακόμα και ο Πούτιν θα το παραδεχόταν. Αν βέβαια διέταζε τον εαυτό του να δει τις φωτογραφίες ή τα πλάνα ξεσπιτωμένων Ουκρανόπουλων. Οπερ άτοπον.