Ρωσική ρουλέτα…

 

γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος

 

Με μια παγκόσμια οικονομία που δεν έχει ακόμη συνέλθει πλήρως από το σοκ της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 και η οποία σήμερα είναι στη βαριά σκιά των παρενεργειών της πανδημίας, εύλογα τίθεται ένα στρατηγικής σημασίας ερώτημα: Μπορεί να πει κανείς σήμερα με βεβαιότητα ότι οι σκληρές κυρώσεις που επιβλήθηκαν από τις ΗΠΑ αλλά και τη Δύση συνολικά στη Ρωσία δεν θα προκαλέσουν ανάλογη, αν όχι σοβαρότερη, ζημιά στην Ουάσινγκτον και τους συμμάχους της;

 

Στην Ιστορία δεν υπάρχει κανένα παράδειγμα χώρας που συνθηκολόγησε ή καθεστώτος που ανετράπη λόγω διεθνών κυρώσεων. Οταν ο Μουσολίνι εισέβαλε στην Αιθιοπία το 1935, η Κοινωνία των Εθνών επέβαλε σκληρές κυρώσεις στην Ιταλία. Η οικονομία της χώρας πιέστηκε, σε διαχειρίσιμο όμως από το φασιστικό καθεστώς βαθμό και, ταυτόχρονα, όπως το στοιχειοθετούν ιστορικές έρευνες, η δημοτικότητα του Μουσολίνι εκτινάχθηκε στα ύψη.

 

Παρόμοιο σκηνικό και στο Ιράν, όπου οι αμερικανικές κυρώσεις ως εξωτερικός εχθρός βοήθησαν τους σκληροπυρηνικούς της θρησκευτικής ηγεσίας να καταστείλουν την κοινωνική πίεση και πολιτική κινητοποίηση υπέρ του εκδημοκρατισμού.

 

Με αλλά λόγια, οι κυρώσεις αποδείχτηκαν ότι προκαλούν την αντίθετη από την επιδιωκόμενη εξέλιξη, καθώς, όχι μόνον δεν αποσταθεροποιούν κυβερνήσεις, αλλά, αντίθετα, τις βοηθούν να συσπειρώσουν στο όνομα μιας εξωτερικής για τη χώρα απειλής.

 

Οι κυρώσεις… αυτοακυρώθηκαν με τον ίδιο τρόπο που διαψεύσθηκαν οι θεωρητικοί των μαζικών βομβαρδισμών των μεγάλων πόλεων, καθώς, αντί να προκαλέσουν εξέγερση κατά των κυβερνώντων, μετέφεραν στα μετόπισθεν τη μαχητική διάθεση της πρώτης γραμμής.

 

Αγνωστη επί του παρόντος μεταβλητή στα παραπάνω είναι η στάση που θα κρατήσει η Κίνα, αν δηλαδή θα αξιοποιήσει τη μοναδική ευκαιρία που έχει μπροστά της για οικονομική διείσδυση στην αχανή ευρασιατική χώρα που είναι ο βόρειος γείτονάς της.

 

Δίχως υπερβολή, οι ΗΠΑ και η Δύση συνολικά παίζουν ρωσική ρουλέτα με την επιβολή κυρώσεων για τις οποίες απλώς εύχονται ή, μάλλον καλύτερα, προσεύχονται να μην έχουν παρενέργειες σε βάρος τους. Η λογική της αυτοεκπληρούμενης προφητείας σε όλο της το μεγαλείο, όπου η ανεπιθύμητη εξέλιξη που επιχειρείται να ματαιωθεί τελικά επισπεύδεται.

 

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτοεκπληρούμενης προφητείας ήταν η αγγλογαλλική εισβολή στο Σουέζ τον Νοέμβριο του 1956, η οποία, αντί να παρατείνει την παρουσία των δυο μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης στη Μέση Ανατολή, την τερμάτισε βίαια.