Υπουργός Ψυχολογίας

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Μα ναι. «Η οικονομία είναι ψυχολογία». Δεν χρειάζεται να είσαι υπουργός Ανάπτυξης για να ξέρεις αυτόν τον θεμελιώδη νόμο της φύσης· της ανθρώπινης φύσης. Ούτε να έχεις διαβάσει δέκα μελέτες για το πόσο αποτελεσματικό είναι το «σόπιν θέραπι», ιδίως για το ταμείο των εμπόρων. Και μόνο σε πρωτοβάθμιο περίπτερο ή δευτεροβάθμιο μίνι μάρκετ αν φοιτήσεις, χωρίς ποτέ να τολμήσεις το μεγάλο βήμα προς το τριτοβάθμιο σούπερ μάρκετ, κάτι μαθαίνεις για την αγορά.

 

Ψυχολογία είναι να αγοράζεις πράγματα που δεν τα χρειάζεσαι, απλώς επειδή η επαναλαμβανόμενη διαφήμιση σου φυτεύει το σλόγκαν της στο μυαλό και σε πείθει ότι αν δεν έχεις, δεν φαίνεσαι. Κι αν δεν φαίνεσαι, δεν είσαι. Κι αν δεν είσαι, ε, τότε είσαι κατώτερος από αυτούς που και έχουν και φαίνονται και είναι.

 

Ψυχολογία όμως είναι και να μην αγοράζεις. Αίφνης, βλέπεις έναν αρχηγό κόμματος που ανάμεσα στις γεωπολιτικές αναλύσεις του, διαλυτικές της στοιχειώδους λογικής, διαφημίζει ειδικόν μαντζούνιον (προσοχή στο καταληκτικόν νι, εκεί κρύβεται όλη η ελληνικότης του σκευάσματος), ικανό να αναδασώσει το ημίγυμνο κρανίο σου. Ε, λοιπόν, δεν το αγοράζεις το αγιορείτικον ευτρίχιον. Κι όχι επειδή λατρεύεις μέχρις αποστηθίσεως το «Φαλάκρας εγκώμιον» του Συνέσιου του Κυρηναίου, αλλά επειδή «σε πιάνει μια ψυχολογία» βλέποντας ότι ο προπαγανδιστής του μαντζουνίου πάσχει από ολιγοκρανιοτριχία. Ως εκ τούτου, η συμπόνια του για την απογύμνωση του δικού σου κρανίου ακούγεται λιγότερο πειστική και από αξύριστο πρωθυπουργικό διάγγελμα.

 

Ψυχολογική υπόθεση είναι και να μην αγοράζεις όσα νευροφθόρα σκευάσματα (υπό μορφήν βαρυσήμαντων διαπιστώσεων) εμπορεύεται ο υπουργός Ραδιοτηλεοπτικής Φλυαρίας, ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε. Το πιο φρέσκο του; Κρυώνουμε λέει κατά φαντασίαν, κλαψουρίζουμε καθ’ έξιν και δεν φουλάρουμε το ντεπόζιτο του Ι.Χ. ή του σπιτιού από ψυχολογία και μόνο, κι όχι επειδή η βενζίνη και το πετρέλαιο είναι πανάκριβα. Σωστά. Ολόσωστα. Κι αν κάποιοι λίγοι δεν συμφωνούν, προφανώς παρασύρονται από την «επέλαση του λαϊκισμού», κατά πως αποφαίνονται όσοι δημοσιολογούντες θα βρίσκουν σε λίγο συμπαθητικό τον Μαδούρο και απεχθή τον Γκουαϊδό. Διότι είναι λαϊκισμός να μην αποδέχεσαι το κυβερνητικό τροπάριο ότι η γενική ακρίβεια είναι εισαγόμενη, μεταουκρανική. Τι; Εμφανίστηκε στα τέλη του φθινόπωρου; Και; Ακόμα να το πιστέψετε ότι η Ελλάς πλέον πρωτοπορεί;