Ποιοι απελαύνουν τον Σαϊντού;

 

γράφει η Βασιλική Τζεβελέκου

 

Τι αναζητούν τα μέλη της επιτροπής της Υπηρεσίας Ασύλου του υπουργείου Μετανάστευσης, κάθε φορά που εξετάζουν τον φάκελο ενός ασυνόδευτου προφυγόπουλου το οποίο καταθέτει αίτημα παραμονής στη χώρα; Με ποιο σκεπτικό απέρριψαν τον Δεκέμβριο την αίτηση του 18χρονου Σαϊντού Καμαρά;

 

Πώς οδηγήθηκαν στο συμπέρασμα ότι η επιστροφή του στη Γουινέα είναι η καλύτερη προοπτική για το μέλλον του; Ο ασφαλέστερος τόπος για να συνεχίσει να ζει; Ταυτίζονται, άραγε, τα μέλη της επιτροπής με το σκεπτικό του νομοταγούς, αναίσθητου (με την έννοια ότι δεν τρέφει αισθήματα) Κωνσταντίνου Μπογδάνου, ο οποίος δήλωσε πως «...ο νόμος λέει ότι ο Σαϊντού Καμαρά πρέπει να απελαθεί. Ο νόμος είναι πάνω από λαϊκισμούς και αισθήματα»;

 

Οσο ελπιδοφόρο είναι το κύμα αλληλεγγύης που έχει αναπτυχθεί γύρω από τον Σαϊντού, τόση απογοήτευση και αγανάκτηση προκαλεί η πρώτη απόφαση της Υπηρεσίας Ασύλου που μεθαύριο Τετάρτη κρίνει σε δεύτερο βαθμό το αίτημά του. Οι συμμαθητές-φίλοι του, οι καθηγητές, οι γονείς της σχολικής κοινότητας του 1ου ΓΕΛ Αγίου Δημητρίου και μέρος της κοινωνίας (ευχόμαστε το μεγαλύτερο) εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στον μαθητή που μάτωσε για να φτάσει ώς εδώ. Δημιουργούν ασπίδα προστασίας γύρω του, αναγνωρίζουν το ψυχικό σθένος, την τόλμη, την ευφυΐα του, το δικαίωμά του στη ζωή.

 

Ο,τι δεν είδε στον φάκελό του η Υπηρεσία Ασύλου το διαπιστώνουν όλοι εκείνοι που κινητοποιούνται για να παραμείνει στη χώρα μας ο Σαϊντού, που κάνει όνειρα, έχει προσδοκίες και εκτιμάει το πολύτιμο δώρο της ζωής που διεκδικεί από παιδί. Βρήκε ανθρώπους (χωρίς επιθετικούς προσδιορισμούς) που τον στήριξαν τα τρία χρόνια που βρίσκεται στην Ελλάδα κι ας δήλωσε πρόσφατα, στην «Καθημερινή», ο εκπρόσωπος της UNICEF Λουτσιάνο Καλεστίνι ότι «είναι η χειρότερη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ενωση για να είσαι παιδί». Πόσο μάλλον αν είσαι ασυνόδευτο ανήλικο προσφυγόπουλο ή 18 ετών.