Πότε θα ανήκουμε και στον εαυτό μας;

 

γράφει η Πέπη Ρηγοπούλου

 

Το Σπούτνικ κα το Russia Today έκλεισαν και στην Ελλάδα στο πλαίσιο των αντιρωσικών κυρώσεων της Ε.Ε. για την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία. Στην απόφαση αυτή αντέδρασε η Ευρωπαϊκή Ενωση Δημοσιογράφων, με τον γεν. γραμματέα της να υποστηρίζει ότι απάντηση στην όποια παραπληροφόρηση και προπαγάνδα είναι η τεκμηριωμένη αποκάλυψή της και όχι η λογοκρισία. Η ΕΣΗΕΑ και άλλες ενώσεις εργαζομένων στα ΜΜΕ αντέδρασαν επίσης. Θα υπάρξει άραγε κάποια ανακοίνωση για το σοβαρό αυτό θέμα και των πανεπιστημιακών τμημάτων Επικοινωνίας;

 

Από την άλλη, το διάχυτο αντιρωσικό κλίμα, παρ’ όλες τις αρχικές δηλώσεις, μοιάζει να στοχεύει έναν ολόκληρο λαό. Και θυμίζει, τηρουμένων των αναλογιών, το κλίμα που είχε κυριαρχήσει στην Ευρώπη με τον τότε εισβολέα (το ΝΑΤΟ) σε ό,τι απέμενε από τη Γιουγκοσλαβία να θεωρείται από την Ε.Ε. απελευθερωτής, όταν και η έγκριτη «Le Monde» είχε κατηγορήσει τους Σέρβους όχι μόνον για εθνοκάθαρση στο Κόσοβο, αλλά και για «βιασμούς γυναικών και καταστροφές εμβρύων» (βλ. Αδριανή Δημακοπούλου, «Σπαράγματα. Διαδρομές μιας ανήσυχης σκέψης», Πανοπτικόν, 2019, επιμ. Μ. Πατεράκη-Γαρέφη).

 

Η ενοχοποίηση των Ρώσων τείνει να καλύψει διαχρονικά και τον ρωσικό πολιτισμό. Με την έννοια αυτήν, το βιβλίο της Καμίλα Γκρέι για τη Ρωσική Πρωτοπορία, η μετέπειτα σχετική βιβλιογραφία αλλά και η συλλογή Κωστάκη που φιλοξενείται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Θεσσαλονίκης, θα έπρεπε να απαγορευτούν! Εκτός κι αν αφαιρούνταν όλες και όλοι οι Ρώσοι καλλιτέχνες και απέμεναν αυτοί που σαν τον Μαλέβιτς ήταν ουκρανικής καταγωγής, τη Βαρβάρα Στεπανόβα λιθουανικής, τον Μαρτίρος Σαριάν αρμενικής, που ωστόσο συναποτελούσαν αυτό το εξαιρετικό γεγονός που συνέβη στην τσαρική Ρωσία στις αρχές του 20ού αιώνα και συνέχισε στη Σοβιετική Ενωση μέχρι να απαγορευτεί με το δόγμα του Ζντάνοφ και τις τραγικές συνέπειες για όλους τους καλλιτέχνες.

 

Η χώρα μας έχει διαχρονικά δεσμούς πολιτισμού και πολιτικής με τη Ρωσία, την Ουκρανία και άλλες χώρες της τέως Σοβιετικής Ενωσης. Το ίδιο συμβαίνει και με πολλές χώρες της Ε.Ε., όπως είναι η Γαλλία. Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός δεν νοείται χωρίς τον Πούσκιν, τον Ντοστογιέφσκι, τον Τολστόι, τον Τσέχοφ, τον Σοστακόβιτς. Η ελληνική κυβέρνηση μοιάζει αυτό να το λησμονεί.

 

Στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, ο Ταγίπ Ερντογάν αρνήθηκε να μετάσχει στις κυρώσεις, χωρίς να υποστεί ο ίδιος καμία κύρωση. Ενώ ως ειρηνοποιός, αυτός που συνεχώς εκτοξεύει πολεμικές απειλές, οργάνωσε τη συνάντηση Λαβρόφ - Κουλέμπα που θα γίνει στην Αττάλεια.

 

Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στα δυο γνωστά σλόγκαν: Το ένα είναι η «πολυδιάσταστη εξωτερική πολιτική». Το άλλο το «ανήκομεν εις την Δύσιν». Θα αξιωθούμε άραγε κάποτε να θυμηθούμε ότι «ανήκουμε και στον εαυτό μας»;