Σκορποχώρι στις Βρυξέλλες, έρχονται πιο μαύρες μέρες…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Όταν ο ούλτρα φιλελεύθερος Κυριάκος Μητσοτάκης αναγκάζεται να πει «δεν πιστεύω δογματικά στις αγορές» και προσπαθεί να χρυσώσει το χάπι με παραπομπή σε ελληνικά κοιτάσματα υδρογονανθράκων, τα οποία δεν γνωρίζουμε ακόμα αν υπάρχουν, εύκολα καταλαβαίνει και ο πιο αδαής ότι οι μέρες που έρχονται θα είναι χειρότερες για τη καθημερινή μας ζωή.

 

Μπορεί η Ευρωπαϊκή Ενωση να εξέπληξε με την ταχεία αντίδρασή της στην επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία, αλλά όσον αφορά τα πολυπόθητα μέτρα για την αντιμετώπιση του καλπασμού των τιμών της ενέργεια φαίνεται ότι επανέρχεται στη λογική «τα ζώα μου αργά».

 

 

Στη χτεσινή σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών, το μόνο χειροπιαστό αποτέλεσμα ήταν η εξαίρεση που πήραν Ισπανία και Πορτογαλία, ώστε να μειώσουν τις τιμές του ρεύματος για τους καταναλωτές τους. Και χρειάστηκε να απειλήσουν με βέτο.

 

Ωστόσο το αίτημα να επέμβει η Ε.Ε στις αγορές και να επιβάλει πλαφόν στις τιμές της ενέργειας, που γονατίζουν νοικοκυριά και επιχειρήσεις, παραπέμφθηκε «εις τον καιρόν». Η αναφορά στα «συμπεράσματα» της συνόδου, όπως είπε ο κ. Μητσοτάκης, είναι κάτι σαν το χρύσωμα του χαπιού. Με δεδομένη την άρνηση της Γερμανίας, Ολλανδίας κτλ, πρέπει να γίνει κάτι χειρότερο από αυτό που γίνεται σήμερα, για να υπάρχει ελπίδα κάποιας παρέμβασης. Μέχρι τότε θα μας πιάνει σύγκρυο κάθε φορά που ανοίγουμε ένα λογαριασμό ρεύματος ή φυσικού αερίου.

 

Κατά τα άλλα, οι ενέσεις αισιοδοξίας, τις οποίες επιχείρησε να μας κάνει ο πρωθυπουργός, με αναφορά στα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην Κρήτη και στο Ιόνιο, μοιάζει περισσότερο με παρηγοριά στον άρρωστο. Διότι, όπως ο ίδιος παραδέχτηκε, τα κοιτάσματα αυτά είναι «δυνητικά». Δηλαδή, δεν γνωρίζουμε πόσα είναι και αν είναι συμφέρουσα η αξιοποίησή τους. Και πάνω απ΄όλα μιλάμε για κάτι που, αν υπάρχει, θα χρειαστούν χρόνια για να έχουμε προϊόν, που θα μπορεί να ανακουφίσει την οικονομία και τους πολίτες. Και επ΄αυτού ανακύπτει το ερώτημα: γιατί, άραγε, η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε εγκαταλείψει αυτό το σχέδιο και τώρα επανέρχεται; Και πώς συμβιβάζεται αυτή η πολιτική με την στροφή στην «καθαρή» ενέργεια, που παράγεται από τον ήλιο και το αέρα, η οποία είχε ανακοινωθεί τόσο πομπωδώς;

 

Το μόνο σίγουρο από τη χτεσινή σύνοδο των Βρυξελλών είναι η συμφωνία με τις ΗΠΑ για την προμήθεια περισσότερου υγροποιημένου αερίου(LNG), αλλά οι τιμές του προφανώς είναι ασύμφορες. Ο Τζό Μπάιντεν προφανώς είναι ικανοποιημένος από το «ντιλ», αφού η χώρα του θα αποκομίσει πολλά δισεκατομμύρια από την Ευρώπη.

 

Κάπως έτσι φτάνουμε σε ένα καθόλου αισιόδοξο συμπέρασμα. Η απεξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, εξ ου και η κατηγορηματική άρνηση της Γερμανίας να επιβάλει εμπάργκο στην ενέργεια από τη Ρωσία. Ακόμα κι αν κάποια στιγμή γίνει αυτό, το κόστος θα είναι πολύ μεγάλο. Οσο η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν αποφασίζει να προστατεύσει δραστικά τους καταναλωτές της από τα υπερκέρδη των καρτέλ της ενέργειας, τόσο η κάθε χώρα χωριστά θα καταφεύγει σε πομπώδεις ανακοινώσεις χωρίς αντίκρυσμα. Όταν βασικά αγαθά έχουν γίνει χρηματιστηριακά προϊόντα και ένας οικονομικός γίγαντας όπως η Ευρώπη δεν μπορεί να παρέμβει αποφασιστικά σε τόσο ακραίες συνθήκες(πόλεμος), αναρωτιέται κανείς πότε θα παρέμβει.

 

Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και ό,τι ακόμα περιμένουμε αποδίδεται πολύ καλά από αυτήν την ατάκα του παλιού Αμερικανού ηθοποιού Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ: «Τα πράγματα ποτέ δεν είναι τόσο άσχημα ώστε να μη μπορούν να χειροτερέψουν».