Χειμώνας

  

γράφει ο Λευτέρης Κουγιουμουτζής

 

Ετούτος ο χειμώνας φαντάζει ατελείωτος. Χαμηλά βαρομετρικά κι αλλεπάλληλοι χιονιάδες, μανισμένοι βοριάδες και συνεχόμενο κρύο, η πόλη μονίμως κυκλωμένη απ’ το χιόνι που στις συχνές εισβολές του τη βρίσκει σχεδόν ανυπεράσπιστη, δρόμοι και σχολειά να κλείνουνε κάθε τρεις και λίγο απ’ την κακοκαιρία, παράθυρα στον καθαρό αέρα που δεν τολμάνε ν’ ανοίξουν πέρα από μερικά χιλιοστά και για ελάχιστα λεπτά, αλυσοδεμένα τα στοιβαγμένα τραπεζοκαθίσματα στην πλατεία να περιμένουν μάταια τις Αλκυονίδες που φέτος δεν ήρθαν ποτέ, μονάχα κάποιες αναιμικές λιακάδες που κρυσταλλιάζουν το χιόνι για να παγώσουν κι άλλο οι ψυχές των ταλαιπωρημένων ανθρώπων.

Ετούτος ο χειμώνας φαντάζει ασταμάτητος. Παγωμένος ο χρόνος σε εποχή πανδημίας, η ζωή να προσπαθεί διαρκώς να βρει βηματισμό μέσα στις διαρκείς ανατροπές της, η σελίδα αυτής της ιστορίας λες κι αρνιέται πεισματικά να γυρίσει, οι καθημερινοί τίτλοι με τους αριθμούς των νεκρών και των κρουσμάτων γινήκανε πια σχεδόν αδιάφοροι, τους συνηθίσαμε όπως το μόνιμο χιόνι του φετινού χειμώνα, «έτσι είναι η κατάσταση· δες τι μπορείς να κάνεις μονάχος μέσα σ’ αυτόν τον κυκλώνα», η ευθύνη άλλωστε είναι κυρίως υπόθεση ατομική, το εμπεδώσαμε καλά κι αυτό στο συλλογικό μας ασυνείδητο.

Ετούτος ο χειμώνας φαντάζει τρομαχτικός. Αρματα μάχης σέρνονται μέσα στη λασπουριά του και πύραυλοι σκίζουν τον μαυρισμένο του ουρανό, το χνότο του μυρίζει φρέσκο αίμα, η πνιγηρή αποφορά των μεγάλων συμφερόντων να στραγγαλίζει αθώους που δεν είχαν κανένα συμφέρον να βρεθούν αντιμέτωποι με τον θάνατο, νεκρωμένοι κι οι άβουλοι τηλεθεατές απ’ τις εικόνες του πολέμου μα κι απ’ τις τιμές του ρεύματος και των καυσίμων, «δε μας έφτανε η πανδημία κι η βαρυχειμωνιά, ο πόλεμος μας έλειπε μόνο», αξύριστα γένια τριών ημερών μάς παρηγορούν με διαγγέλματα-placebo από οθόνης για το κρύο που ξυρίζει, ξυράφι αλιμάριστο κι ο νους μας, μαργωμένος μέσα σε αυτό το συνεχόμενο τέλμα, ν’ αρνείται θαρρείς να σκαρφιστεί τρόπους για να ξεκολλήσουμε απ’ τη λάσπη.

Ετούτος ο χειμώνας φαντάζει αιώνιος, οι μέρες του όμως δεν μπορεί παρά να είναι μετρημένες. Οση παράταση κι αν πάρει, έρχεται η άνοιξη στο γύρισμα του κύκλου. Και αν ο κύκλος σκάλωσε κι αρνείται να στραφεί, κάποια στιγμή εντέλει θα τον ξεκολλήσουμε εμείς.