Ο Δ.Παπαχρήστος θυμάται τη μεγάλη αντιπολεμική συναυλία για τη Σερβία

 

Πριν από περίπου δύο δεκαετίες, όταν οι συναυλίες για τη ειρήνη δεν προκαλούσαν την οργή (τουλάχιστον όχι δημόσια) της «ατλαντικής» δεξιάς διοργανώθηκε στο Σύνταγμα η μεγάλη συναυλία ενάντια στο νατοϊκό βομβαρδισμό της Σερβίας. Ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου Δημήτρης Παπαχρήστου, που έζησε από την πρώτη γραμμή τη διοργάνωση της ιστορικής εκδήλωσης, περιγράφει εκείνες τις ημέρες στο νέο του βιβλίου «Αχ! Μουρλοσκοτωμένο» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Τόπος.

 

Με την άδεια των εκδόσεων Τόπος αναδημοσιεύουμε το σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Παπαχρήστου

 

«∆ύο εβδοµάδες πριν από το Πάσχα αρχίσαµε να οργανώνουµε τη µεγάλη αντιπολεµική συναυλία στο Σύνταγµα. Γίναµε πολλοί, δεν υπήρξε καλλιτέχνης να µη θέλει να συµµετάσχει, µέχρι που κάποιοι παρεξηγήθηκαν που δεν τους είχαµε φωνάξει…

Οι πρακτικές διαδικασίες πολλές: αφίσες, ανακοινώσεις, σποτ, τρυκάκια, δηµοσιεύσεις στις εφηµερίδες, προβολή της προσπάθειας που «έβγαζε τα µάτια» της Ευρώπης. Το στήσιµο της εξέδρας στην πλατεία Συντάγµατος έγινε τόσο αυθόρµητα, που ο Αβραµόπουλος µε πήρε µέσα στη νύχτα τηλέφωνο να παραπονεθεί γιατί δεν ζητήσαµε άδεια από τον ∆ήµο, λέγοντας πως «κι ας είναι µέσα στη Μεγάλη Εβδοµάδα», δεν θα την αρνιόταν…

Στο γραφείο του Λάκη Λαζόπουλου, στην Πατριάρχου Ιωακείµ, είχαµε στήσει το άτυπο στρατηγείο µας. Είχαµε συναντηθεί και ξαναδεί τα όνειρά µας κι αυτά που κινδυνεύουµε να χάσουµε, τα ανθρώπινα, τα αληθινά που δίνουν αξία στη ζωή µας…

Τα χαµόγελα πολλαπλασιάστηκαν στα πρόσωπά µας και ο ενθουσιασµός που ξαναβρεθήκαµε. Ήταν µεταδοτικός ο ιός της µνήµης η οποία λειτουργούσε ως αντίδοτο στη θανατηφόρα κοινωνικοπολιτική αρρώστια που ζούσαµε. Κι ας φωνάζαµε για τον ψεύτικο κόσµο, που πίσω του κρύβονται κάποιοι και εµφανίζονται καµουφλαρισµένοι για να ασκήσουν το επάγγελµα της πολιτικής και να το παίξουν σωτήρες, χρησιµοποιώντας τη διανόηση ως προκάλυψη.

 

Οι περισσότεροι, οι λεγόµενοι άνθρωποι του πνεύµατος, οι καλλιτέχνες, οι προβληµατισµένοι της ζωής, είχαν επίγνωση, ανεξαρτήτως αν δεν είναι φύσει, θέσει, σώµατι και πνεύµατι απέναντι σε κάθε µορφή εξουσίας, γίνονται δεκανίκια του συστήµατος ή στην καλύτερη των περιπτώσεων Εύµολποι. Σαν τον Εύµολπο τον αοιδό, που ο Οδυσσέας του χάρισε τη ζωή γιατί απλώς ήταν διασκεδαστής και των µεν και των δε. Με άλλα λόγια ήξεραν τον κίνδυνο να καταντήσει ο καθένας τους «ένας κακοµοίρης-κολοµοίρης ακίνδυνος».

«…Να πάρουµε και τον Μίκη, να ξεπεράσουµε τους ενδοια­σµούς», συµφωνήσαµε όλοι, η Ιωάννα, ο Παντελής, η Μάρω, ο Σωκράτης, η Πέπη, ο ∆ιονύσης, ο Μιχάλης, ο Γιάγκος, η Τάνια, ο Θάνος…

«Θα τον πάρεις εσύ, θα του είναι δύσκολο να αρνηθεί…»

Το σήκωσε η κόρη του, της είπα πως τον θέλουµε για την εκδήλωση κι όταν µου είπε πως «δεν µπορεί αυτή τη στιγµή», τόνισα σκόπιµα «αν δεν πάρει σ’ αυτό το τηλέφωνο, αυτός θα χάσει».

Κοιταχτήκαµε γιατί µ’ ακούσανε, ο καθένας είπε τη γνώµη του σχολιάζοντας το κλίµα που είχε δηµιουργηθεί µε τον Σηµίτη και τον Οτσαλάν, τον φόβο που είχε η κυβέρνηση µήπως και η συγκέντρωση στραφεί εναντίον της…

Κάποιος είπε ότι ο Θεοδωράκης τα είχε «πάρει στο κρανίο» µε την υπόθεση Οτσαλάν και πως ο Πάγκαλος έπαιξε τον ρόλο του «τραγουδιστή» στην Κένυα για να βρεθεί στα χέρια της Τουρκίας…

Και µέσα στην κουβέντα χτύπησε το τηλέφωνο.

«…Ετοιµάζετε την εκδήλωση; Συµφωνώ να την κάνετε».

«∆εν γίνεται να µην είσαι και εσύ» του απάντησα.

«Ναι, ναι, αλλά δεν µπορώ, έχω το πόδι µου».

«Καλά, άµα δεν µπορείς, τι να κάνουµε… Είµαστε εδώ, η συναυλία θα γίνει και σε περιµένουµε…»

Κατάλαβα πως δεν ήθελε να λείψει. «Πάρτε µου µια πολυθρόνα να καθίσω…»

Ο Λαζόπουλος δεν άντεξε να µην πει, «πώς τη θέλει; Χρυσή τη θέλει;»

∆εν ακούστηκε, τον σκεπάσανε οι φωνές ευχαρίστησης και το γέλιο. Η περίσταση δεν σήκωνε σποντίτσες…

 

 

 

Πίσω από την εξέδρα είχε στηθεί µια τέντα, λειτουργούσε σαν να ήταν καµαρίνια. Πήραµε µια πολυθρόνα από το γραφείο του Λάκη και καθυστερούσαµε από ενθουσιασµό. Είχε κατακλυστεί η πλατεία Συντάγµατος, πάνω από εκατόν πενήντα χιλιάδες, κι έρχονταν κι άλλοι. Είχαν γεµίσει οι γύρω δρόµοι.

Στο µικρόφωνο µιλούσα κι ήταν κι ο Ράντοβαν, ένας νεαρός Σέρβος που ζούσε στην Ελλάδα. Μετέφραζε γιατί ταυτοχρόνως γίνονταν µέσω της RAI αναµετάδοση στη Γιουγκοσλαβία, στο Βελιγράδι…

Η σκηνή είχε πάρει φωτιά. Είχαν ανέβει πάνω τριάντα τραγουδιστές, τραγουδίστριες, ο ένας κοντά στον άλλο, µια συνθετική κοινωνική αρµονία. Η ορχήστρα ήταν εκρηκτική…

Ανακοίνωσα πως ήταν µαζί µας ο Μίκης Θεοδωράκης. Ακούστηκε µια µεγάλη ιαχή. Τον είδα να σηκώνεται µε δυσκολία από την πολυθρόνα. Πήγα κοντά του. Τον ευχαρίστησα, καθώς και τον ∆ηµήτρη τον οδηγό του. Χαιρετηθήκαµε µε τα µάτια και συνεννοηθήκαµε.

Ίσως είχε ξεχάσει πως µε είχε ρωτήσει στην κηδεία του Τσιτσάνη: «Εσύ γιατί δεν µε πας;»

Και την απάντηση: «Γιατί δεν ρωτάς τον εαυτό σου;»

Ανέβηκε τα σιδερένια σκαλοπάτια της εξέδρας µε δυσκολία και εγώ να κρατάω από κάτω τα µπόσικα µην έχουµε κανένα σκόνταµα…

«Είσαι και τεράστιος κι ανοικονόµητος», του είπα γελώντας, «πρόσεχε…»

Μόλις εµφανίστηκε, πανύψηλος όπως ήταν κι είδε τον κόσµο κι άκουσε το χειροκρότηµα, τις φωνές, τα συνθήµατα που δηµιουρ­γούσαν µια ατµόσφαιρα που θύµιζε τη δεκαετία του ’60, άναψε ολόκληρος. Με λίγη αφέλεια θα πίστευε κανείς εκείνη τη στιγµή πως θα σταµατούσαµε τον πόλεµο στη γειτονιά µας, αύριο το πρωί…

Στεκόµουν δίπλα του και τραγουδούσαµε όλοι, µε τον Μίκη να σηκώνει τα χέρια του και να γίνονται φτερούγες, να αγκαλιάσει τα νέα παιδιά που τραγουδούσαν και φώναζαν συνθήµατα κάθε που τελείωνε το τραγούδι.

 

 

 

Όταν άρχισε να χτυπάει το αδύναµο πόδι του και να τραγουδάει κατάλαβα πως η ορµή της νιότης και η πίστη στο όνειρο µπορούν να γκρεµίσουν καθεστώτα και να γιατρέψουν τις όποιες ανθρώπινες αδυναµίες, τα λάθη, και όλοι µαζί να κάνουµε τα τραγούδια γροθιές και δύναµη. Έβλεπα τον Μίκη κι όλους πάνω στη σκηνή να παίρνουν αυτή τη δύναµη και τη χαρά, κρατώντας µακριά την όποια µαταιοδοξία, µην τους λερώσει…

∆εν είχε κοπάσει ο ενθουσιασµός. Η εκδήλωση µεταδόθηκε σε όλο τον κόσµο. Οι τηλεοράσεις έδειξαν πως στην Ελλάδα συγκεντρώθηκαν χιλιάδες και βροντοφώναξαν εναντίον του πολέµου και των πολεµοκάπηλων ιµπεριαλιστών…

∆εν χρειάστηκαν πολλά λόγια και πολλές συζητήσεις µέχρι να αποφασίσουµε να οργανώσουµε την επόµενη εβδοµάδα και στη Θεσσαλονίκη µεγαλύτερη εκδήλωση, να φτάσουµε πιο κοντά, να ακουστεί η φωνή µας σε όλα τα Βαλκάνια.

Γελάσαµε για την πολεµική γκάφα που µας είπε ο Γιάννης Χατζηγώγας, σαν να ήταν ανέκδοτο…

 

 

Όταν µπήκαν τα Νατοϊκά τεθωρακισµένα στη Θεσσαλονίκη, εγκλωβίστηκαν για ώρες, γιατί κάποιοι σύγχρονοι σαλταδόροι-σαµποτέρ είχαν αλλάξει τις πινακίδες στους δρόµους που θα περνούσαν και τα διάφορα τόξα κατευθύνσεις που οδηγούσαν στην έξοδο. Τα γύριζαν πίσω και δεν µπορούσαν να βρουν τον δρόµο για τη Γιουγκοσλαβία…

Έγινε και στη Θεσσαλονίκη η µεγάλη συγκέντρωση. Την οργανώσαµε, αυτοοργανωθήκαµε µε τους οµοιοπαθούντες της πόλης. Στήθηκε η εξέδρα στην πλατεία Αριστοτέλους µε πλάτη στη θάλασσα. Ο καιρός ούτε έκλαιγε ούτε γελούσε και οι στάλες της βροχής άρχισαν να απειλούν. Θορυβηθήκαµε.

«Ο καιρός δεν είναι µαζί µας, είναι πολεµοχαρής», είπε ο Τάσος, που ρύθµιζε την κονσόλα και είχε βάλει τα καλώδια πάνω στην εξέδρα χωρίς σοβαρή προστασία…

Ο Παντελής, µαθηµένος σε τέτοια περιστατικά λόγω επαγγέλµατος και αντίξοων γυρισµάτων στις ταινίες του, τώρα φαινόταν ανήσυχος, γύριζε τα µάτια του, τα ’στρεφε στον ουρανό, έβλεπε και τον κόσµο να συρρέει σε χιλιάδες, δεν του έβγαινε να πει µήπως, ίσως πρέπει να την αναβάλουµε…

Ο κόσµος είχε γεµίσει την Αριστοτέλους µε πλακάτ, µε σηµαίες και συνθήµατα. Ψιχάλιζε και σταµάταγε λες και ακολούθαγε τα συνθήµατα που ακούγονταν διακεκοµµένα, λες και ήταν το ρεφρέν κάποιου τραγουδιού.

«Θα γίνει κανένα βραχυκύκλωµα και θα τιναχτούµε στον αέρα», ο Τάσος το έλεγε βλέποντας το ψιχάλισµα να αραιώνει και γελούσε…

Ο Μπρέγκοβιτς είχε ανεβάσει στη σκηνή την ορχήστρα του µε τα χάλκινα κι ανησυχούσε κι αυτός µη µας τα χαλάσει ο καιρός…

«Ας τιναχτούµε», του είπα γελώντας «κι ας γίνουµε παρανάλωµα διαµαρτυρίας…»

Τα µισά τα κατάλαβε, τα υπόλοιπα, αυτός ξέρει. Ο καιρός γύρισε µε το µέρος µας, µε το µέρος της ειρήνης και η συναυλία έγινε και κράτησε ώρες και οι χιλιάδες τραγουδούσαν και φώναζαν συνθήµατα, γυρίζοντας τα µάτια τους προς τον Βορρά µε την απορία που µας τρώει, όταν φτάνουµε στο σηµείο να πούµε «και… τώρα τι κάνουµε;»

Οι δύο εκδηλώσεις έκαναν µεγάλη αίσθηση και σε µας τους ίδιους και στο εξωτερικό.

Οι εφηµερίδες έγραψαν, οι τηλεοράσεις έδειξαν, εµείς προσπαθούσαµε να αρθρώσουµε λόγο πολιτικό, διαφορετικό, ακοµµάτιστο. «Ο πολιτισµός δεν είναι µέρος, δεν είναι τσόντα της πολιτικής, είναι η πεµπτουσία και το όλον της ύπαρξής µας». Τέτοια λέγαµε και για το πολιτικό υποκείµενο, που γυρεύουµε να βρούµε και δεν το βρίσκουµε γιατί δεν το φτιάχνουµε οι ίδιοι…

Ο Θάνος προσπάθησε κι από µέσα, όσο κι αν συνδιαλέχτηκε δεν τα κατάφερε. Τον είδα να έρχεται χαµογελαστός να µου πει πως ζήτησε ο Γιώργος Παπανδρέου, υπουργός Εξωτερικών, να µας δει, του τηλεφώνησε και ο Άκης…

«Το έχω πει και στους άλλους. Το µεσηµέρι στις δύο µας περιµένει στο Υπουργείο». Κι ήταν Μεγάλο Σάββατο.

Πήγαµε όλοι µαζί, απέναντι απ’ τη Βουλή, σ’ αυτό το ωραίο κτίριο που το βλέπαµε απέξω. Το µεγάλο τραπέζι σε µια µεγάλη µακρόστενη αίθουσα µας περίµενε και µας χώρεσε όλους.

Ο Υπουργός, χαµογελαστός, πρόσχαρος και ευθυτενής µας καλωσόρισε και κάθισε στην κεφαλή του τραπεζιού, που τόσα είχε ακούσει και ακόµα άντεχε να παραµένει βουβό…

Πέρα από τις αβροφροσύνες, καθότι όλοι γνωριζόµασταν µεταξύ µας, ο Παπανδρέου είπε κατευχαριστηµένος:

«Αυτό που κάνατε ήταν πολύ σηµαντικό, κάνατε κάτι που δεν µπορούσε να το κάνει η κυβέρνηση, ούτε το κράτος… Θα ήθελα να γίνει και στο Κόσοβο, εµείς µπορούµε να βοηθήσουµε…»

Κοιταχτήκαµε χωρίς να πούµε τίποτα πέρα από γενικότητες. Φανήκαµε αρνητικοί γιατί θέλαµε να λειτουργήσουµε διαφορετικά…

«Για δες µας; Για Μη Κυβερνητική Οργάνωση µας πέρασες;»

Και εκεί που πήγαινε να ανάψει η συζήτηση και ενδεχοµένως να συµφωνούσαµε και να διαφωνούσαµε, χτύπησε το κινητό του Υπουργού.

Σηκώθηκε και πριν φτάσει στην πόρτα, ακούσαµε να λέει:

«…Τουλάχιστον την ηµέρα της Ανάστασης να µη γίνουν βοµβαρδισµοί, είναι ορθόδοξοι…»

Καταλάβαµε πως µιλούσε µε τον Μπλερ, που ως λαγοπόντικας, τηλεφωνούσε για να ανακοινώσει… «…Ο Σολάνα έχει δώσει το ελεύθερο, έχει παρθεί η απόφαση από το ΝΑΤΟ, να συνεχιστούν οι βοµβαρδισµοί…»

Σηκωθήκαµε από τις καρέκλες, µαζέψαµε τα µούτρα µας, είπαµε τα σχετικά και φύγαµε χωρίς να ξέρουµε για πού. Κανένας δεν θέλησε να συζητήσουµε, πώς γίνεται η εξωτερική πολιτική µιας χώρας από τα κινητά; Και µάλιστα µε τηλέφωνα σπασµένα…»   

πηγή

Σκορποχώρι στις Βρυξέλλες, έρχονται πιο μαύρες μέρες…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Όταν ο ούλτρα φιλελεύθερος Κυριάκος Μητσοτάκης αναγκάζεται να πει «δεν πιστεύω δογματικά στις αγορές» και προσπαθεί να χρυσώσει το χάπι με παραπομπή σε ελληνικά κοιτάσματα υδρογονανθράκων, τα οποία δεν γνωρίζουμε ακόμα αν υπάρχουν, εύκολα καταλαβαίνει και ο πιο αδαής ότι οι μέρες που έρχονται θα είναι χειρότερες για τη καθημερινή μας ζωή.

 

Μπορεί η Ευρωπαϊκή Ενωση να εξέπληξε με την ταχεία αντίδρασή της στην επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία, αλλά όσον αφορά τα πολυπόθητα μέτρα για την αντιμετώπιση του καλπασμού των τιμών της ενέργεια φαίνεται ότι επανέρχεται στη λογική «τα ζώα μου αργά».

 

 

Στη χτεσινή σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών, το μόνο χειροπιαστό αποτέλεσμα ήταν η εξαίρεση που πήραν Ισπανία και Πορτογαλία, ώστε να μειώσουν τις τιμές του ρεύματος για τους καταναλωτές τους. Και χρειάστηκε να απειλήσουν με βέτο.

 

Ωστόσο το αίτημα να επέμβει η Ε.Ε στις αγορές και να επιβάλει πλαφόν στις τιμές της ενέργειας, που γονατίζουν νοικοκυριά και επιχειρήσεις, παραπέμφθηκε «εις τον καιρόν». Η αναφορά στα «συμπεράσματα» της συνόδου, όπως είπε ο κ. Μητσοτάκης, είναι κάτι σαν το χρύσωμα του χαπιού. Με δεδομένη την άρνηση της Γερμανίας, Ολλανδίας κτλ, πρέπει να γίνει κάτι χειρότερο από αυτό που γίνεται σήμερα, για να υπάρχει ελπίδα κάποιας παρέμβασης. Μέχρι τότε θα μας πιάνει σύγκρυο κάθε φορά που ανοίγουμε ένα λογαριασμό ρεύματος ή φυσικού αερίου.

 

Κατά τα άλλα, οι ενέσεις αισιοδοξίας, τις οποίες επιχείρησε να μας κάνει ο πρωθυπουργός, με αναφορά στα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην Κρήτη και στο Ιόνιο, μοιάζει περισσότερο με παρηγοριά στον άρρωστο. Διότι, όπως ο ίδιος παραδέχτηκε, τα κοιτάσματα αυτά είναι «δυνητικά». Δηλαδή, δεν γνωρίζουμε πόσα είναι και αν είναι συμφέρουσα η αξιοποίησή τους. Και πάνω απ΄όλα μιλάμε για κάτι που, αν υπάρχει, θα χρειαστούν χρόνια για να έχουμε προϊόν, που θα μπορεί να ανακουφίσει την οικονομία και τους πολίτες. Και επ΄αυτού ανακύπτει το ερώτημα: γιατί, άραγε, η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε εγκαταλείψει αυτό το σχέδιο και τώρα επανέρχεται; Και πώς συμβιβάζεται αυτή η πολιτική με την στροφή στην «καθαρή» ενέργεια, που παράγεται από τον ήλιο και το αέρα, η οποία είχε ανακοινωθεί τόσο πομπωδώς;

 

Το μόνο σίγουρο από τη χτεσινή σύνοδο των Βρυξελλών είναι η συμφωνία με τις ΗΠΑ για την προμήθεια περισσότερου υγροποιημένου αερίου(LNG), αλλά οι τιμές του προφανώς είναι ασύμφορες. Ο Τζό Μπάιντεν προφανώς είναι ικανοποιημένος από το «ντιλ», αφού η χώρα του θα αποκομίσει πολλά δισεκατομμύρια από την Ευρώπη.

 

Κάπως έτσι φτάνουμε σε ένα καθόλου αισιόδοξο συμπέρασμα. Η απεξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, εξ ου και η κατηγορηματική άρνηση της Γερμανίας να επιβάλει εμπάργκο στην ενέργεια από τη Ρωσία. Ακόμα κι αν κάποια στιγμή γίνει αυτό, το κόστος θα είναι πολύ μεγάλο. Οσο η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν αποφασίζει να προστατεύσει δραστικά τους καταναλωτές της από τα υπερκέρδη των καρτέλ της ενέργειας, τόσο η κάθε χώρα χωριστά θα καταφεύγει σε πομπώδεις ανακοινώσεις χωρίς αντίκρυσμα. Όταν βασικά αγαθά έχουν γίνει χρηματιστηριακά προϊόντα και ένας οικονομικός γίγαντας όπως η Ευρώπη δεν μπορεί να παρέμβει αποφασιστικά σε τόσο ακραίες συνθήκες(πόλεμος), αναρωτιέται κανείς πότε θα παρέμβει.

 

Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και ό,τι ακόμα περιμένουμε αποδίδεται πολύ καλά από αυτήν την ατάκα του παλιού Αμερικανού ηθοποιού Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ: «Τα πράγματα ποτέ δεν είναι τόσο άσχημα ώστε να μη μπορούν να χειροτερέψουν».

Υπουργός Ψυχολογίας

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Μα ναι. «Η οικονομία είναι ψυχολογία». Δεν χρειάζεται να είσαι υπουργός Ανάπτυξης για να ξέρεις αυτόν τον θεμελιώδη νόμο της φύσης· της ανθρώπινης φύσης. Ούτε να έχεις διαβάσει δέκα μελέτες για το πόσο αποτελεσματικό είναι το «σόπιν θέραπι», ιδίως για το ταμείο των εμπόρων. Και μόνο σε πρωτοβάθμιο περίπτερο ή δευτεροβάθμιο μίνι μάρκετ αν φοιτήσεις, χωρίς ποτέ να τολμήσεις το μεγάλο βήμα προς το τριτοβάθμιο σούπερ μάρκετ, κάτι μαθαίνεις για την αγορά.

 

Ψυχολογία είναι να αγοράζεις πράγματα που δεν τα χρειάζεσαι, απλώς επειδή η επαναλαμβανόμενη διαφήμιση σου φυτεύει το σλόγκαν της στο μυαλό και σε πείθει ότι αν δεν έχεις, δεν φαίνεσαι. Κι αν δεν φαίνεσαι, δεν είσαι. Κι αν δεν είσαι, ε, τότε είσαι κατώτερος από αυτούς που και έχουν και φαίνονται και είναι.

 

Ψυχολογία όμως είναι και να μην αγοράζεις. Αίφνης, βλέπεις έναν αρχηγό κόμματος που ανάμεσα στις γεωπολιτικές αναλύσεις του, διαλυτικές της στοιχειώδους λογικής, διαφημίζει ειδικόν μαντζούνιον (προσοχή στο καταληκτικόν νι, εκεί κρύβεται όλη η ελληνικότης του σκευάσματος), ικανό να αναδασώσει το ημίγυμνο κρανίο σου. Ε, λοιπόν, δεν το αγοράζεις το αγιορείτικον ευτρίχιον. Κι όχι επειδή λατρεύεις μέχρις αποστηθίσεως το «Φαλάκρας εγκώμιον» του Συνέσιου του Κυρηναίου, αλλά επειδή «σε πιάνει μια ψυχολογία» βλέποντας ότι ο προπαγανδιστής του μαντζουνίου πάσχει από ολιγοκρανιοτριχία. Ως εκ τούτου, η συμπόνια του για την απογύμνωση του δικού σου κρανίου ακούγεται λιγότερο πειστική και από αξύριστο πρωθυπουργικό διάγγελμα.

 

Ψυχολογική υπόθεση είναι και να μην αγοράζεις όσα νευροφθόρα σκευάσματα (υπό μορφήν βαρυσήμαντων διαπιστώσεων) εμπορεύεται ο υπουργός Ραδιοτηλεοπτικής Φλυαρίας, ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε. Το πιο φρέσκο του; Κρυώνουμε λέει κατά φαντασίαν, κλαψουρίζουμε καθ’ έξιν και δεν φουλάρουμε το ντεπόζιτο του Ι.Χ. ή του σπιτιού από ψυχολογία και μόνο, κι όχι επειδή η βενζίνη και το πετρέλαιο είναι πανάκριβα. Σωστά. Ολόσωστα. Κι αν κάποιοι λίγοι δεν συμφωνούν, προφανώς παρασύρονται από την «επέλαση του λαϊκισμού», κατά πως αποφαίνονται όσοι δημοσιολογούντες θα βρίσκουν σε λίγο συμπαθητικό τον Μαδούρο και απεχθή τον Γκουαϊδό. Διότι είναι λαϊκισμός να μην αποδέχεσαι το κυβερνητικό τροπάριο ότι η γενική ακρίβεια είναι εισαγόμενη, μεταουκρανική. Τι; Εμφανίστηκε στα τέλη του φθινόπωρου; Και; Ακόμα να το πιστέψετε ότι η Ελλάς πλέον πρωτοπορεί;       

Α. Καμύ: Μιλώ για την ειρήνη

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

Ο Ρώσος δικτάτορας βομβαρδίζει τους Ουκρανούς. Οι νεοναζί Αζόφ διαπομπεύουν με μπογιά το πεινασμένο κορίτσι στην ερειπωμένη πόλη. Ο κοσμηματοπώλης τσακίζει το κεφάλι του Ζακ. Ο εκαμίτης πατάει αλαλάζοντας στο στήθος τον Βασίλη Δημάκη. Ο υπάλληλος στέλνει στο θάνατο τον Σαϊντού*. Ποιος είναι ο θύτης και ποιο είναι το θύμα; Με ποιον να πάω και ποιον ν’ αφήσω; Εναντιώνομαι πλησίστιος στη βία του αιμοσταγή Πούτιν στην Ουκρανία, του δολοφόνου 300.000 ανθρώπων στο Ιράκ Τζορτζ Μπους Τζούνιορ, στη βία του Σαουδάραβα «διαδόχου» στην Υεμένη, εναντίον της βίας των πολυεθνικών των φαρμάκων και των καυσίμων που τσακίζουν εκατομμύρια ανθρώπους για το κέρδος, είμαι ενάντιος και στα δυτικά μίντια που νομιμοποιούν τις διαπομπεύσεις δυστυχισμένων Ουκρανών μιλώντας για πλιατσικολόγους, την ίδια ώρα που λένε πως στις βομβαρδισμένες πόλεις δεν υπάρχουν πλέον τρόφιμα και νερό! Βλέπω το γδύσιμο των δυστυχισμένων ανθρώπων και θυμάμαι τα ξεβρακώματα των ρόμποκοπ του Χρυσοχοΐδη στα Εξάρχεια.  

 

Μέσα σ’ αυτόν τον ατέρμονο κύκλο της βίας κάποιοι, όπως ο πολύς Στάθης Καλύβας, μας ζητούν να περιοριστούμε στη βία του Πούτιν. Γιατί, όπως υποστηρίζουν, η εναντίωση στη βία γενικά, καλύπτει τον Πούτιν. Στη λογική τους κυριαρχεί «ο νόμος του αίματος», όπως λέει ο Α. Καμύ και συνεχίζει: «ο ρόλος των διανοουμένων δεν μπορεί να είναι εκ του μακρόθεν, όπως το τονίζουμε καθημερινά, να δικαιολογεί τη μία από τις δύο πλευρές και να καταδικάζει την άλλη… ο ρόλος τους πρέπει να είναι η δουλειά προς την κατεύθυνση του κατευνασμού, έτσι ώστε να ξαναδοθούν στη λογική οι ευκαιρίες της… Μιλώ για ειρήνη. Αυτό σχετίζεται με τη δική μου αισιοδοξία. Κάτι πρέπει να γίνει γι' αυτήν. Και είναι δύσκολο. Εκεί εντοπίζεται η απαισιοδοξία μου. Έτσι κι αλλιώς, μόνο στα παγκόσμια κινήματα ειρήνης προσχωρώ σήμερα. Σε αυτά βρίσκονται οι πραγματικοί οι ρεαλιστές. Και είμαι μαζί τους.»*

 

*Απόσπασμα από το βιβλίο για τον Αλμπέρ Καμύ, Επιλογή από το έργο του, μετάφραση Ελένη Ποταμιάνου, επιμέλεια σειράς Ν. Μ. Σκουτερόπουλος, εκδ. Στιγμή.

 

Η ιδέα του συσχετισμού των μορφών βίας ανήκει στην φίλη Γιώτα Αναγνώστου      

Μπήκε πλαφόν σε ηλιέλαιο και αλεύρι από σούπερ μάρκετ και προμηθευτές

 

Πλαφόν στην αγορά ηλιελαίου και αλευριού βάζουν προμηθευτές και σούπερ μάρκετ υπό τον φόβο των ελλείψεων. Παρότι οι ελλείψεις από στελέχη της αγοράς αποδίδονται αποκλειστικά στον πόλεμο στην Ουκρανία που τώρα αρχίζει να δείχνει τις επιπτώσεις του και στην εφοδιαστική αλυσίδα, υπάρχουν και αναλύσεις που μιλούν για οικονομικά παιχνίδια μονοπωλιακών ομίλων με στόχο την αύξηση τιμών για επίτευξη μεγαλύτερης κερδοφορίας.

 

Το πρώτο πλαφόν μπήκε στο ηλιέλαιο και το αλεύρι αρχής γενομένης από τους προμηθευτές που μείωσαν κατά 1/3 τις ποσότητες που προμηθεύουν στους εμπόρους.

 

 

Οι αλυσίδες σούπερ μάρκετ  πάντως έχουν αρχίσει εδώ και μερικές ημέρες να επιβάλουν πλαφόν στην αγορά ηλιελαίου και αλευριού από τους πελάτες που κάνουν ηλεκτρονικά τις αγορές τους. Συγκεκριμένα επιτρέπουν την αγορά μέσω του ηλεκτρονικού καταστήματος τεσσάρων συσκευασιών ηλιελαίου του ενός λίτρου και την αγορά μέχρι τεσσάρων τεμαχίων αλευριού. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι τα σούπερ μάρκετ ετοιμάζονται να επιβάλουν πλαφόν στην αγορά ηλιελαίου και αλευριού και από τα φυσικά καταστήματά τους.

 

Πλέον τα λαϊκά νοικοκυριά βρίσκονται αντιμέτωπα με τον κίνδυνο πραγματικών ή πλασματικών ελλείψεων στην αγορά που θα οδηγήσουν και σε νέα «έκρηξη» των τιμών που θα τσακίσουν ακόμα περισσότερο τα πενιχρά εισοδήματα τους. 

πηγή

     

Η Γερμανία μειώνει τον φόρο στα καύσιμα

 

Την ώρα που στην Ελλάδα η κυβέρνηση Μητσοτάκη δίνει 13 ευρώ το μήνα με το «κουπόνι βενζίνης» για ένα τρίμηνο και απορρίπτει με προκλητικά κατηγορηματικό τρόπο κάθε συζήτηση για μείωση του Ειδικού Φόρου στα Καύσιμα ως μέτρο κατά της ακρίβειας, η κυβέρνηση της Γερμανίας λαμβάνει πιο δραστικά μέτρα.

 

Αναλυτικότερα, το μεσημέρι της Πέμπτης (24/3) οι επικεφαλής των κομμάτων του κυβερνητικού συνασπισμού (SPD, Πράσινοι, FDP) και κάτω από την πίεση της λαϊκής δυσαρέσκειας ανακοίνωσαν δέσμη μέτρων ανακούφισης από τις συνέπειες των υψηλών τιμών ενέργειας.

 

 

Ειδικά σε ό,τι αφορά τα καύσιμα, αποφασίστηκε μείωση της τιμής για τους επόμενους τρεις μήνες, κατά 30 λεπτά/λίτρο για τη βενζίνη και κατά 14 λεπτά/λίτρο για το πετρέλαιο κίνησης, μέσω μείωσης του ενεργειακού φόρου καυσίμων «στο ελάχιστο ευρωπαϊκό».

 

 

 

Επίσης στα μέτρα περιλαμβάνονται: Εφάπαξ βοήθεια για κάθε πολίτη αλλά και ελαφρύνσεις για δικαιούχους προνοιακών επιδομάτων, οικογένειες και οδηγούς.

 

Συγκεκριμένα, για το τρέχον έτος οι πολίτες θα απαλλαγούν από 300 ευρώ στον φόρο εισοδήματός τους, ενώ οι δικαιούχοι προνοιακού επιδόματος θα λάβουν εφάπαξ ποσό ύψους 200 ευρώ και οι οικογένειες επιπλέον εφάπαξ 100 ευρώ στο επίδομα τέκνου.

 

Σύμφωνα με την ανακοίνωση των κομμάτων, θα εισαχθεί ενιαίο εισιτήριο 9 ευρώ για όλα τα αστικά μαζικά μέσα μεταφοράς για τους επόμενους τρεις μήνες, κόστος για το οποίο οι κρατιδιακές κυβερνήσεις θα λάβουν από την ομοσπονδία τα απαραίτητα κονδύλια.

 

 

Τα νέα μέτρα, σύμφωνα με το ΑΠΕ – ΜΠΕ θα εγκριθούν από το υπουργικό συμβούλιο της επόμενης Τετάρτης.    

πηγή

Ο... Πούτιν θα κρίνει τις εκλογές, ο Μητσοτάκης παίρνει τα μέτρα του

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Πράγματι, έχει δίκιο ο πρωθυπουργός σε όσα είπε χτες στη Βουλή, παρεμπιπτόντως, για τις εκλογές και τον εκλογικό νόμο.

 

Πρώτον, είναι δυνατόν μέσα σε τέτοιες συνθήκες (πόλεμος κ.α) να συζητάμε για εκλογές; Και

 

Δεύτερον, οι εκλογές θα γίνουν με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο.

 

Κανονικά εδώ θα έπρεπε να χειροκροτήσουμε: Επιτέλους ο πρωθυπουργός βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Αλλά…

 

Υπάρχουν τα εξής «αλλά»:

 

1. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης απευθυνόταν στην αντιπολίτευση και ειδικά στον Αλέξη Τσίπρα, όταν τα έλεγε αυτά. Όμως, η συζήτηση για αλλαγή του εκλογικού νόμου δεν έγινε επειδή την προκάλεσε η αντιπολίτευση. Το ακριβώς αντίθετο. Δυο φιλοκυβερνητικές εφημερίδες (Παραπολιτικά και ΤΑ ΝΕΑ) το έκαναν πρώτο θέμα. Και οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουμε ότι οι διευθυντές και οι συντάκτες τους δεν ξύπνησαν ένα πρωί και είπαν «ας μπουμπουνίσουμε μια αλλαγή του εκλογικού νόμου έτσι για να σπάσουμε πλάκα».

 

Το θέμα προέκυπτε από τις λεγόμενες «κυβερνητικές πηγές», δηλαδή από υπουργούς και άλλους περί τον πρωθυπουργό, που υποψιάζονται ότι η επόμενη κυβέρνηση μπορεί να μην είναι (αποκλειστικά) δική τους, αν μείνει ο ίδιος εκλογικός νόμος. Το περίεργο(;) και σίγουρα αντιθεσμικό εν προκειμένω είναι ότι ο ισχύων εκλογικός νόμος είναι δικός τους, της κυβέρνησης Μητσοτάκη δηλαδή!

 

2. Πράγματι, ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ δεν σκοπεύουν να κάνουν κάποιο απονενοημένο διάβημα προκηρύσσοντας πρόωρες εκλογές, ας πούμε για τον Μάιο ή Ιούνιο. Ακόμα κι αν εκατό κατασκευαστές δημοσκοπήσεων τούς πουν «κάντε τις, θα σαρώσετε», δεν θα τις κάνουν. Διότι ξέρουν ότι οι πολίτες, που θα πάνε στις κάλπες με τέτοιους λογαριασμούς ρεύματος και φυσικού αερίου και με τέτοιες τιμές στα βασικά είδη διατροφής, μπορεί να τους στείλουν (αδιάβαστους) από εκεί που ήρθαν.

 

Και μετά να μην τους σώζει κανένας εκλογομάγειρας, που θα έχει μαγειρέψει τον εκλογικό νόμο. Το ομολόγησε και ο κ. Πέτσας, χωρίς να το καταλάβει. Θα περιμένουν, λοιπόν, να δουν πού θα το πάει ο Πούτιν, ο οποίος, κακά τα ψέματα, μπορεί να κρίνει το αποτέλεσμα και των ελληνικών εκλογών, όποτε κι αν γίνουν.

 

Όμως, αυτά με τον εκλογικό νόμο είναι σημάδια ανησυχίας, που έχει καταλάβει το ευρύτερο κυβερνητικό σύστημα. Όπως και αυτά που έκανε με την τροπολογία για την τιμωρία των «χυδαίων» εφημερίδων με τιμωρό το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Η δικαιολογία που προβάλλουν είναι η ανάγκη να μη μένουν ατιμώρητες οι χυδαιότητες που προβάλλει καθημερινά το «Μακελειό».

 

Αλήθεια, κινδυνεύει οποιαδήποτε κυβέρνηση από τα εμέσματα τέτοιων εντύπων, ώστε να χρησιμοποιεί καταφανώς αντισυνταγματικά μέσα για τα πατάξει; Τι δουλειά έχει το ΕΣΡ με τις εφημερίδες, οι οποίες έχουν από το Σύνταγμα ειδική προστασία; Και γιατί από τη ρύθμιση εξαιρούνται οι ιστοσελίδες; Εκεί δεν υπάρχουν αντίστοιχης «ποιότητας» αναρτήσεις;

 

Όλες οι εξουσίες θέλουν να ελέγχουν τα μέσα ενημέρωσης, για να μην τους ενοχλούν. Δεν πρωτοτυπεί η παρούσα κυβέρνηση. Αν και δηλώνει φιλελεύθερη, προφανώς δεν συμμερίζεται καθόλου αυτό που έχει πει ο φιλελεύθερος πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας Τζον Μέιτζορ: «Αν ζητάς δίκαιη αντιμετώπιση, δεν πρέπει να ασχοληθείς ούτε με την πολιτική ούτε με τη δημοσιογραφία».

 

Επιμύθιον: Όχι, ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ, ακόμα κι αν θέλουν, δεν μπορούν να κάνουν τώρα εκλογές. Διότι μπορεί να αποδειχθούν σάλτο μορτάλε. Όμως, παίρνουν τα μέτρα τους. Διοχετεύουν τα περί αλλαγής του εκλογικού νόμου και δεν θα διστάσουν να προχωρήσουν, αν δουν ότι αλλιώς δεν θα μπορέσουν να ξανακυβερνήσουν. Και οχυρώνουν την εξουσία τους με απειλές οικονομικής εξόντωσης όσων «χυδαίων» μέσων ενημέρωσης μπορούν να την απειλήσουν…

Ο πόλεμος στα καύσιμα, τα επιχειρήματα Σκέρτσου και η επιδότηση που «θύμισε ...Τσακαλώτο»

 

γράφει ο Χρήστος Ιωάννου

 

Ο Έλληνας ο πλέον επιβαρυμένος πολίτης από την αύξηση της τιμής των καυσίμων: Δαπανά πάνω από το 10% του μηνιαίου μισθού για βενζίνη.

Αφορμή για το παρόν άρθρο στάθηκε ένας πίνακας της Statista, μιας γερμανικής εταιρείας που ειδικεύεται στην ανάλυση δεδομένων που αφορούν την αγορά και τους καταναλωτές. Στον πίνακα που συνοδεύει το άρθρο αναγράφεται το ποσοστό του μέσου μηνιαίου μισθού που οι κάτοικοι διαφόρων χωρών πληρώνουν για 60 λίτρα βενζίνης το μήνα. Στην πρώτη θέση με το μεγαλύτερο ποσοστό 5,58% είναι οι Έλληνες και τελευταίοι οι αμερικανοί με 1,2% (σ.σ. με τιμές βενζίνης 7/3/2022 όταν η αμόλυβδη στην Ελλάδα ήταν ακόμα κάτω από 2 ευρώ). Με άλλα λόγια αναλογεί περίπου 119 ευρώ για 60 λίτρα το μήνα.

Όμως, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα για τους Έλληνες. Παρ΄όλο που σύμφωνα με το συγκεκριμένο άρθρο η Ελλάδα είναι στη χειρότερη θέση, ο ερευνητής έχει στηριχθεί σε υπερτιμημένα στοιχεία, κάνοντας πράξεις με μέσο μηνιαίο μισθό στην Ελλάδα τα 2.267 δολάρια (ή 2.057 ευρώ).

Η πραγματικότητα είναι διαφορετική, καθώς ο μέσος μηνιαίος μισθός πλήρους απασχόλησης στη χώρα μας είναι 1.161,39 ευρώ μεικτά με βάση τα στοιχεία του ΕΦΚΑ του 2019 (στη μερική απασχόληση σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία ο μέσος μισθός ήταν 427,90 ευρώ).

Συνεπώς για ένα μηνιαίο γέμισμα 60 λίτρων ο μέσος Έλληνας πληρώνει περίπου 119 ευρώ ή 10,2% του μέσου μηνιαίου μισθού του (τιμές 7ης Μαρτίου 2022 όταν η τιμή της α αμόλυβδης 95 οκτανίων ήταν 1,998 ευρώ το λίτρο).

 

Η επιδότηση που θύμισε ...Τσακαλώτο

Ως προς την επιδότηση των 0,22 ευρώ το λίτρο για 180 λίτρα το τρίμηνο που η κυβέρνηση θέσπισε πρόσφατα αλλά θα χορηγήσει από τον Απρίλιο και μετά, θύμισε «Τσακαλώτο» (σ.σ. ο πρώην υπουργός Οικονομικών τυου ΣΥΡΙΖΑ θεωρούσε πλούσιους τους Έλληνες με μισθό 1.500 ευρώ και πάνω και τσάκισε τη χώρα στους φόρους).

Με την επιδότηση των 0,22 ευρώ το λίτρο αντί για ευρώ το μήνα για 60 λίτρα, ο Έλληνας θα γλιτώνει 13,2 ευρώ μηνιαίως δηλαδή θα πληρώνει 105,8 ευρώ για 60 λίτρα βενζίνης, δηλαδή το 9,1% του μέσου μηνιαίου μισθού στην Ελλάδα. Όμως ακόμα και αυτή την πενιχρή επιδότηση δεν την δικαιούνται όλοι. Την δικαιούνται μόνο όσοι έχουν οικογενειακό εισόδημα 30.000 ευρώ (15.000 ατομικό εισόδημα). Όλοι οι άλλοι μάλλον θεωρούνται πλούσιοι - όπως τους θεωρούσε ο Τσακαλώτος - και δεν χρειάζονται μάλλον ούτε αυτή τη μικρή επιδότηση.

 

Η εμμονή για μη μείωση των φόρων στα καύσιμα

Αυτά βέβαια είναι ψιλά γράμματα και γι΄αυτό η κυβέρνηση αρνείται να μειώσει τους φόρους στα καύσιμα ενώ ορισμένα κορυφαία στελέχη της όπως ο υπουργός Επικρατείας Ακης Σκέρτσος προσπαθεί με άρθρο του να τεκμηριώσει αυτή την άρνηση. Όμως, αυτή η τεκμηρίωση είναι έωλη, ειδικά όταν αυτή βασίζεται σε στρεβλώσεις, όπως ο ίδος παραδέχεται στο άρθρο του.

Θυμίζουμε πως ο κ. Σκέρτσος αναφέρει στο σχετικό άρθρο πως η μεγάλη φορολογική επιβάρυνση των καυσίμων στη χώρα μας συμβαίνει λόγω της περιορισμένης φορολογικής βάσης και λόγω του ότι τα φορολογικά έσοδα προέρχονται σε μεγαλύτερο βαθμό από την έμμεση φορολογία αγαθών και υπηρεσιών παρά από την άμεση φορολογία των εισοδημάτων.

Προφανώς δεν φταίνε γι΄αυτό αυτοί που επιβαρύνονται περισσότερο αλλά αυτοί που ασκούν πολιτική. Επίσης, ο κ. Σκέρτσος δεν θίγει καθόλου την κερδοφορία των δύο εταιρειών που τροφοδοτούν την ελληνική αγορά με καύσιμα δηλαδή της Motoroil και των Ελληνικών Πετρελαίων.

 

«Πλαφόν» που αυξάνει τα κέρδη

Υποστηρίζει πως η κυβέρνηση θέσπισε ειδικές διατάξεις με υψηλά πρόστιμα για τον έλεγχο της αισχροκέρδειας σε όλους τους κρίκους της ενεργειακής αλυσίδας -παραγωγοί ενέργειας, εμπορία και λιανικά σημεία πώλησης- ώστε με κοστολογική ανάλυση να προκύπτει αν κάποια επιχείρηση έχει αυξήσει τα περιθώρια κέρδους της περισσότερο από την περίοδο προ της ενεργειακής κρίσης.

Όμως, όπως έχουμε γνωρίζουμε το πλαφόν στο περιθώριο κέρδους στην περίπτωση προϊόντων των οποίων οι τιμές βαίνουν αυξανόμενες, απλώς αυξάνει τα κέρδη των εταιρειών.

 

Καθαρά κέρδη πάνω από 400 εκατ. ευρώ για το ολιγοπώλιο των δύο εταιρειών στα 3/4 του 2021

Ακριβώς αυτή η πορεία της διεθνούς κερδοσοκοπίας - πριν μάλιστα ξεκινήσει ο πόλεμος στην Οκυρανία – αύξησε τα κέρδη των δύο εταιρειών στην Ελλάδα. Στο 9μηνο του 2021 αυτές οι δύο εταιρείες είχαν κέρδη 431 εκατ. ευρώ (258 εκατ. τα ΕΛΠΕ και 173 εκατ. ευρώ η Motoroil) ενώ εκτιμάται ότι θα κλείσουν το έτος με κέρδη που προσεγγίζουν τα 600 εκατ. ευρώ. Αυτά τα κέρδη είναι μετά φόρων, δηλαδή καθαρά.

 

Συνεπώς, ο κ. Σκέρτσος δεν πείθει με την επιχειρηματολογία του, ούτε απαντά στην ερώτηση, γιατί θα πρέπει μια ολιγοπωλιακή αγορά να διατηρήσει τα περιθώρια κέρδους της σε περίοδο πολέμου και άκρατης διεθνούς κερδοσκοπίας;

Το να προσπαθεί να τεκμηριώσει την άρνηση περί μη μείωσης των φόρων επίσης με το επιχείρημα ότι τα έσοδα από φόρους καυσίμων χρηματοδοτούν τις δημόσιες δαπάνες για την εκπαίδευση και την υγεία είναι ένα καλό επιχείρημα αλλά επίσης δεν πείθει ούτε συγκινεί, ειδικά όταν μια φιλελεύθερη κυβέρνηση έχει γεμίσει το δημόσιο με εκατοντάδες μετακλητούς υπαλλήλους.

 

Ο πόλεμος της μηντιακής προπαγάνδας

 του Γιάννη Παντελάκη

Την πρώτη ημέρα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, η δημόσια τηλεόραση της Ιταλίας (RAI) δημοσιοποίησε ένα εντυπωσιακό βίντεο. Αυτό έδειχνε πολεμικά αεροπλάνα της Ρωσίας να πετούν σε σχηματισμούς επάνω από τον ουρανό του Κιέβου. Έμοιαζε ότι θα αγγίξουν τα ψηλά κτίρια της πόλης και ο εκκωφαντικός θόρυβος σε συνδυασμό με τις σειρήνες που ακουγόντουσαν, δημιουργούσαν ένα πραγματικά εφιαλτικό σκηνικό. Οι Ρώσοι βομβαρδίζουν το Κίεβο λίγες μόλις ώρες μετά την ομιλία του Πούτιν στην κρατική τηλεόραση της Ρωσίας. Παράλληλα με την προβολή του βίντεο, ένας Ιταλός δημοσιογράφος περιέγραφε τις εικόνες με τα αεροπλάνα που προβαλλόντουσαν στην υπόλοιπη τηλεοπτική οθόνη. Η φωνή του ήταν ταραγμένη, συχνά αυτή έσπαγε. Οι θεατές έβλεπαν την εισβολή στην Ουκρανία, οι Ρώσοι είχαν ήδη φτάσει στο Κίεβο.

Εκτός από τη RAI και αρκετά ακόμα Μέσα ενημέρωσης σε διάφορες γωνιές του πλανήτη, το βίντεο με τα ρωσικά πολεμικά αεροσκάφη προβλήθηκε πολλές χιλιάδες φορές, κυρίως από τα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η αναπαραγωγή του γινόταν με εντυπωσιακά μεγάλες ταχύτητες σε αρκετές χώρες. Συχνά χρήστες των ΜΚΔ σχολίαζαν με τον δικό τους τρόπο αυτό που έβλεπαν. Στα σχόλια υπήρχε μια κοινή συνισταμένη, ο βομβαρδισμός του Κιέβου, ήταν θέμα λίγου χρόνου, οι πρώτες βόμβες θα  ισοπέδωναν την πόλη. «Είχα διαβάσει για πολέμους, είχα δεί πολεμικές ταινίες, αλλά εδώ μιλάμε για πραγματικό πόλεμο» έγραψε εντυπωσιασμένος Έλληνας χρήστης του διαδικτύου. Δεν ήταν ο μόνος, το αντίθετο, χιλιάδες χρήστες των Μέσων κοινωνικής δικτύωσης άρχισαν να σχηματίζουν απόψεις για τον πόλεμο.

Χρειάστηκαν λίγες ημέρες για να αποδειχτεί από επίσημα Μέσα ενημέρωσης με ειδίκευση τον έλεγχο της αλήθειας των γεγονότων πως το βίντεο ήταν πραγματικό. Ωστόσο δεν κατέγραφε πτήσεις επάνω από το Κίεβο. Τα αεροσκάφη ανήκαν πράγματι στην αεροπορία της Ρωσίας, ωστόσο οι πτήσεις τους είχαν πραγματοποιηθεί περίπου δυο χρόνια νωρίτερα, στις 4 Μαΐου του 2020 και ήταν ενταγμένες σε μια πρόβα παρέλασης στη Μόσχα για την «Ημέρα της νίκης» που θα ακολουθούσε πέντε εικοσιτετράωρα αργότερα.

Το βίντεο το είχαν παρακολουθήσει πολλές χιλιάδες άνθρωποι σε διαφορετικές χώρες, δεν είναι σίγουρο ότι οι ίδιοι άνθρωποι παρακολούθησαν και τον πραγματικό χρόνο στον οποίο είχε καταγραφεί, τον Μάϊο του 2020 δηλαδή, και όχι τον πόλεμο της Ουκρανίας.

Πολλές έρευνες έχουν καταγράψει ότι τα fake news κυκλοφορούν με πολλαπλάσιες ταχύτητες συγκριτικά με τις πραγματικές ειδήσεις, υιοθετούνται πιο εύκολα και δεν είναι απαραίτητο πως ο αποδέκτης μιας ψεύτικης ή παραποιημένης πληροφορίας, εκτός από αυτήν, θα πληροφορηθεί αργότερα και τη διάψευσή της. Υπάρχουν αιτίες που εξηγούν ότι τα fake news είναι πιο ελκυστικά, τα προτιμούν οι περισσότεροι γιατί έχουν   πιο εντυπωσιακά στοιχεία, είναι ικανά να προσελκύσουν μεγαλύτερες πληθυσμιακά ομάδες, μια τραγική είδηση ερεθίζει σε θεαματικά μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι μια απλή είδηση που δεν έχει στοιχεία δραματοποίησης.

Είναι σχεδόν βέβαιο πως η RAI δεν στόχευε στην παραπληροφόρηση των τηλεθεατών της, δεν είχε σοβαρό λόγο να ρισκάρει την αξιοπιστία της, ειδικότερα για έναν τέτοιο λόγο. Και αυτή έπεσε θύμα των  fake news όπως πολλά ακόμα μεγάλα Μέσα ενημέρωσης σε όλον τον κόσμο. Συνέβη και στη χώρα μας με πιο χαρακτηριστικό ίσως παράδειγμα το βίντεο που προβλήθηκε από μεγάλο ελληνικό τηλεοπτικό σταθμό το οποίο έδειχνε «τρομαγμένους Ουκρανούς να τρέχουν προς υπόγειο σταθμό μετρό του Κιέβου για να αποφύγουν τους βομβαρδισμούς» παρ’ ότι το συγκεκριμένο βίντεο αφορούσε το μετρό της Ρώμης μερικά χρόνια νωρίτερα. Ανεξάρτητα αν οι ψεύτικες ειδήσεις κυκλοφορούν από σκοπιμότητες ή τα ΜΜΕ που τις διακινούν πέφτουν θύματά τους, σημασία έχει ότι είναι ικανές να διαμορφώσουν απόψεις και να επηρεάσουν συνειδήσεις.

Στους πολέμους που έχουν προηγηθεί, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, η προπαγάνδα και η διακίνηση fake news δεν απουσίαζαν. Το αντίθετο. Η προπαγάνδα που συνοδεύει τους πολέμους είναι τόσο παλιά όσο και οι πόλεμοι. Στους τελευταίους πολέμους, βασικό όχημα διάδοσης των fake news ήταν τα παραδοσιακά Μέσα ενημέρωσης, ιδιαίτερα οι τηλεοπτικοί σταθμοί. Στην παγκόσμια ιστορία των fake news έχει καταγραφεί ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Ιανουάριο του 1991 ο βουτηγμένος σε πετρέλαιο κορμοράνος που πνιγόταν στα μολυσμένα νερά του Περσικού κόλπου, δείγμα της βαναυσότητας του Σαντάμ Χουσείν. Ήταν μια στημένη ιστορία. Όπως στημένη ήταν και το 2001 η ιστορία μιας «παγκόσμιας αποκλειστικότητας» ενός ελληνικού τηλεοπτικού σταθμού, ο οποίος ήταν ο μοναδικός στον κόσμο που απεσταλμένος του κατάφερε να μπει στο στρατηγείο των Ταλιμπάν και να μεταδώσει ρεπορτάζ. Μετά από λίγο καιρό αποδείχθηκε πως ο απεσταλμένος του σταθμού έστελνε το ρεπορτάζ του από το Πακιστάν και όχι το Αφγανιστάν.

Στον πόλεμο της Ουκρανίας, με εξαίρεση κάποια μεμονωμένα παραδείγματα (όπως αυτό της Ιταλικής RAI) οι μεγαλύτεροι διακινητές εκατοντάδων ψεύτικων ή παραποιημένων ειδήσεων είναι τα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης και όχι τα παραδοσιακά Μέσα ενημέρωσης. Τα πράγματα έχουν αλλάξει και σ’ ένα μεγάλο βαθμό έχουν πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Από την πρώτη ημέρα του πολέμου έχουν διακινηθεί από αυτά εκατοντάδες παραπλανητικές πληροφορίες και σε αυτές δεν περιλαμβάνονται μόνο οι πληροφορίες που διακινούνται από τις δύο επίσημες πλευρές των εμπλεκομένων στον πόλεμο, οι οποίες σ’ ένα μεγάλο βαθμό ήταν αναμενόμενες. Τα ΜΚΔ αποδεικνύονται πρωταγωνιστές αυτού του πολέμου και αυτό αποτελεί μια σχεδόν τρομακτική πραγματικότητα για τις χώρες εκείνες, όπου η πλειονότητα των πολιτών τα επιλέγει ως βασικές πηγές πληροφόρησης. Ανάμεσα στις χώρες αυτές είναι και η δική μας. Ως παρεπόμενο της σε μεγάλο βαθμό χρεωκοπίας της αξιοπιστίας των παραδοσιακών Μέσων, όπως πολλές έρευνες επιβεβαιώνουν, τα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν κερδίσει τον χαμένο ζωτικό χώρο.

Από τις πρώτες στιγμές του πολέμου στην Ουκρανία μεγάλα διεθνή Μέσα ενημέρωσης δημιούργησαν ιστοσελίδες με αποκλειστικό περιεχόμενο τα ψέματα που διακινούνται σε αυτόν. Συχνά αποκαλύπτουν σημεία και τέρατα. Παράλληλα με τον πραγματικό πόλεμο διεξάγεται και ένας πόλεμος προπαγάνδας. Ο βομβαρδισμός μαιευτηρίου στη Μαριούπολη έγινε αντικείμενο πολλών και μεγάλων συζητήσεων. ΜΜΕ έπρεπε να καταρρίψουν τα επιχειρήματα μηχανισμών προπαγάνδας της ρωσικής πλευράς τα οποία έλεγαν ότι οι τραυματισμένοι ασθενείς που έβγαιναν από το βομβαρδισμένο νοσοκομείο ήταν ηθοποιοί και όλο το σκηνικό μια καλοστημένη ιστορία των Ουκρανών. Σε μεγάλο βαθμό τα ΜΜΕ που κατάφεραν να αποκαλύψουν την αλήθεια ήταν εκείνα που είχαν τεχνικά μέσα, ικανότητες αλλά και αρκετούς απεσταλμένους στην Ουκρανία δημοσιογράφους με εμπειρία σε πολέμους και προπαγάνδα. Το μέλλον των ΜΜΕ δείχνει πως εκτός από την παραδοσιακή αποστολή τους (την ενημέρωση δηλαδή), οφείλουν να αναζητούν σχεδόν καθημερινά την αλήθεια ανάμεσα σε εκατοντάδες πληροφορίες που διακινούνται από αναξιόπιστα ΜΜΕ ή κυρίως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

  

Οι πλεμπαίοι δεν έχουν αυτοκίνητο και εσχάτως ούτε βενζίνη

 γράφει ο Μάρκος Μαλλιάρης

 

Οι άνθρωποι το λένε ανοιχτά. Οι φτωχοί δεν έχουν αυτοκίνητο. Αλλά ακόμη και να έχουν, η βενζίνη έχει επιστρέψει στα προ κρίσης επίπεδα. Οπότε γιατί γκρινιάζουν; Η απάντηση είναι επειδή έχουν κακή ψυχολογία. Γιατί «λίπος να κάψουν έχουν».

Αυτά και άλλα απίστευτα ακούει καθημερινά κανείς από κυβερνητικά στελέχη και τους λαλίστατους παπαγάλους τους.

Δίνουν την εντύπωση ότι ενοχλούνται που ορισμένοι (λίγοι στα ΜΜΕ, πολύ περισσότεροι στην κοινωνία) τολμούν να αρθρώσουν κριτική. Μάλλον θα έπρεπε μονίμως να ευχαριστούν γονυπετείς τους κυβερνώντες που κάνουν τη χάρη στο πόπολο και τους κυβερνούν, αλλά αυτοί οι αγνώμονες μόνο γκρινιάζουν…

Και όταν η ακρίβεια σε καύσιμα και ρεύμα χτύπησε «κόκκινο» έκαναν το άλλο επαίσχυντο. Εξίσωσαν τα έσοδα από τον ειδικό φόρο κατανάλωσης με τις δαπάνες στην Υγεία.  «Αν μειώσουμε το φόρο στα καύσιμα δεν θα έχουμε λεφτά για την Υγεία» είπε βουλευτής. Χωρίς ντροπή. Λες και λειτουργεί έτσι ο προϋπολογισμός. Ας μας πουν τότε τι δαπάνες έχουν γίνει για ανακαινίσεις και αλλαγή διακόσμησης σε γραφεία υπουργών για παράδειγμα, για να αποφασίσουν οι πολίτες αν θέλουν να περισκοπούν αυτές.

Το ψευτοδίλημμα φόροι στα καύσιμα ή Υγεία είναι αλαζονικό, εκβιαστικό και μακάβριο.

Είναι όμως χαρακτηριστικό του τρόπου σκέψης των κυβερνώντων. Μετά τα παγωμένα σπίτια, θα ακολουθήσουν οι άδειοι δρόμοι. Ακόμη και μία βόλτα στην εξοχή ή ένα μπάνιο στη θάλασσα με το αυτοκίνητο θα γίνει πολυτέλεια.

Απάντηση σε όλα αυτά ήταν η εξαγγελία για το αστρονομικό ποσό των 13 ευρώ (!) το μήνα.  

Οπότε μέχρι να κοντεύουν εκλογές για να δώσουν τίποτα παραπάνω οι πλεμπαίοι που δεν θα έχουν ούτε αυτοκίνητο ούτε καύσιμα, μπορούν να ελπίζουν να ζεσταθεί τουλάχιστον οι καρδιές τους με φλογερά ρεπορτάζ για φρεγάτες και Rafale.    

Οι τιμές των καυσίμων και προϊόντων πρώτης ανάγκης έχουν εκτιναχθεί στα ύψη. Πρώτη η Ελλάδα σε συγκριτική έρευνα του ΟΟΣΑ..

Οι τιμές των καυσίμων και προϊόντων πρώτης ανάγκης έχουν εκτιναχθεί στα ύψη.

Πρώτη η Ελλάδα σε συγκριτική έρευνα του ΟΟΣΑ στην αναλογία τιμής βενζίνης/μισθού.

Στοιχεία που δημοσίευσε ο ΟΟΣΑ, είναι αποκαρδιωτικά και δείχνουν ότι η Ελλάδα είναι η χώρα με το υψηλότερο κόστος καυσίμων αναλογικά με το εισόδημα των πολιτών.

Για παράδειγμα, για την αγορά 60 λίτρων βενζίνης ο καταναλωτής στην Ελλάδα χάνει το διπλάσιο ποσοστό του μέσου μισθού του, σε σχέση με τον Γερμανό.

Για να βάλουν δηλαδή 60 λίτρα βενζίνης το μήνα, οι Έλληνες χάνουν το 5,58% του μέσου μηνιαίου μισθού τους, οι Γερμανοί το 2,92%, οι Αμερικανοι το 1,22%.

Μάλιστα στη σχετική λίστα, βρισκόμαστε πιο ψηλά και από χώρες που βρίσκονται δίπλα στο πολεμικό σκηνικό της Ουκρανίας, όπως η Εσθονία, η Λετονία και η Λιθουανία.

Δείτε τη λίστα ντροπή και την συγριτική μελέτη του ΟΟΣΑ

πηγή

Όργιο αισχροκέρδειας: Οι πάροχοι αλλάζουν μονομερώς τα συμβόλαια σε λογαριασμούς ρεύματος

  

 

 

Σε όργιο αισχροκέρδειας επιδίδονται ορισμένοι πάροχοι ενέργειας με την κυβέρνηση Μητσοτάκη να παρακολουθεί την αυθαιρεσία που οδηγεί χιλιάδες νοικοκυριά στην απόγνωση. 

Πολίτες που επέλεξαν να κάνουν σταθερό συμβόλαιο για το ηλεκτρικό ρεύμα, πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχουν ρήτρα αναπροσαρμογής, διαπιστώνουν αιφνιδιαστικά σύμφωνα με πολλές καταγγελίες ότι οι λογαριασμοί ρεύματος έχουν εκτοξευθεί στα ύψη καθώς ο πάροχος προχώρησε σε μονομερή και αυθαίρετη αλλαγή των όρων του συμβολαίου.

Οι πάροχοι ρεύματος, δηλαδή, μετατρέπουν αυθαίρετα το καθεστώς τιμολόγησης από σταθερό σε κυμαινόμενο προσθέτοντας στον υπολογισμό της αξίας του ηλεκτρικούς ρεύματος τη ρήτρα αναπροσαρμογής και εκτοξεύοντας έτσι στα ύψη τα ποσά που καλούνται να πληρώσουν οι πολίτες.

Οι πάροχοι επικαλούνται άρθρο του Κώδικα Προμήθειας Ηλεκτρικής Ενέργειας που επιτρέπει την τροποποίηση των όρων της σύμβασης «για σπουδαίο λόγο, όπως, ενδεικτικά και όχι περιοριστικά, μεταβολή της κείμενης νομοθεσίας και αλλαγή των όρων λειτουργίας της αγοράς ηλεκτρισμού». Χαρακτηρίζοντας «σπουδαίο λόγο» την αύξηση της χονδρεμπορικής τιμής του ρεύματος αλλάζουν τα συμβόλαια. Δηλαδή επικαλούνται τη νομοθεσία που διαμόρφωσαν οι κυβερνώντες προχωρώντας …«νόμιμα» σε ληστρικές αυξήσεις. 

Μάλιστα ορισμένοι πάροχοι προχωρούν σε μια προειδοποίηση και αν δεν την αντιληφθεί ο πελάτης, θεωρούν πως συναίνεσε στην αλλαγή του τιμολογίου!!

Να σημειωθεί ότι ο πάροχος οφείλει, όπως αναφέρει η «Καθημερινή» που ανέδειξε το θέμα στο πρωτοσέλιδό της, να ειδοποιήσει 60 ημέρες πριν τον πελάτη για τη μονομερή αλλαγή της σύμβασης, όμως η ειδοποίηση είναι δυσδιάκριτη καθώς εμφανίζεται στα ψιλά γράμματα του λογαριασμού και δεν γίνεται αντιληπτή από τους καταναλωτές.

Το αποτέλεσμα είναι οι καταναλωτές εν αγνοία τους να δίνουν σιωπηλή συγκατάθεση και στη συνέχεια όταν αντιλαμβάνονται την μονομερή μετατροπή των όρων του συμβολαίου τους να μην μπορούν να κάνουν τίποτα.

Όπως αναφέρει η «Καθημερινή» αν και η ΡΑΕ γνωρίζει το πρόβλημα της αδιαφανούς τιμολόγησης και της παραπλάνησης των καταναλωτών και πήρε πρωτοβουλία για την καθιέρωση νέων τύπων τιμολογίων, η απόφαση δεν έχει ακόμα εφαρμοστεί. 

πηγή

  

Χειμώνας

  

γράφει ο Λευτέρης Κουγιουμουτζής

 

Ετούτος ο χειμώνας φαντάζει ατελείωτος. Χαμηλά βαρομετρικά κι αλλεπάλληλοι χιονιάδες, μανισμένοι βοριάδες και συνεχόμενο κρύο, η πόλη μονίμως κυκλωμένη απ’ το χιόνι που στις συχνές εισβολές του τη βρίσκει σχεδόν ανυπεράσπιστη, δρόμοι και σχολειά να κλείνουνε κάθε τρεις και λίγο απ’ την κακοκαιρία, παράθυρα στον καθαρό αέρα που δεν τολμάνε ν’ ανοίξουν πέρα από μερικά χιλιοστά και για ελάχιστα λεπτά, αλυσοδεμένα τα στοιβαγμένα τραπεζοκαθίσματα στην πλατεία να περιμένουν μάταια τις Αλκυονίδες που φέτος δεν ήρθαν ποτέ, μονάχα κάποιες αναιμικές λιακάδες που κρυσταλλιάζουν το χιόνι για να παγώσουν κι άλλο οι ψυχές των ταλαιπωρημένων ανθρώπων.

Ετούτος ο χειμώνας φαντάζει ασταμάτητος. Παγωμένος ο χρόνος σε εποχή πανδημίας, η ζωή να προσπαθεί διαρκώς να βρει βηματισμό μέσα στις διαρκείς ανατροπές της, η σελίδα αυτής της ιστορίας λες κι αρνιέται πεισματικά να γυρίσει, οι καθημερινοί τίτλοι με τους αριθμούς των νεκρών και των κρουσμάτων γινήκανε πια σχεδόν αδιάφοροι, τους συνηθίσαμε όπως το μόνιμο χιόνι του φετινού χειμώνα, «έτσι είναι η κατάσταση· δες τι μπορείς να κάνεις μονάχος μέσα σ’ αυτόν τον κυκλώνα», η ευθύνη άλλωστε είναι κυρίως υπόθεση ατομική, το εμπεδώσαμε καλά κι αυτό στο συλλογικό μας ασυνείδητο.

Ετούτος ο χειμώνας φαντάζει τρομαχτικός. Αρματα μάχης σέρνονται μέσα στη λασπουριά του και πύραυλοι σκίζουν τον μαυρισμένο του ουρανό, το χνότο του μυρίζει φρέσκο αίμα, η πνιγηρή αποφορά των μεγάλων συμφερόντων να στραγγαλίζει αθώους που δεν είχαν κανένα συμφέρον να βρεθούν αντιμέτωποι με τον θάνατο, νεκρωμένοι κι οι άβουλοι τηλεθεατές απ’ τις εικόνες του πολέμου μα κι απ’ τις τιμές του ρεύματος και των καυσίμων, «δε μας έφτανε η πανδημία κι η βαρυχειμωνιά, ο πόλεμος μας έλειπε μόνο», αξύριστα γένια τριών ημερών μάς παρηγορούν με διαγγέλματα-placebo από οθόνης για το κρύο που ξυρίζει, ξυράφι αλιμάριστο κι ο νους μας, μαργωμένος μέσα σε αυτό το συνεχόμενο τέλμα, ν’ αρνείται θαρρείς να σκαρφιστεί τρόπους για να ξεκολλήσουμε απ’ τη λάσπη.

Ετούτος ο χειμώνας φαντάζει αιώνιος, οι μέρες του όμως δεν μπορεί παρά να είναι μετρημένες. Οση παράταση κι αν πάρει, έρχεται η άνοιξη στο γύρισμα του κύκλου. Και αν ο κύκλος σκάλωσε κι αρνείται να στραφεί, κάποια στιγμή εντέλει θα τον ξεκολλήσουμε εμείς.