Ο πόλεμος του «λευκού χρυσού»

 

γράφει ο Άρης Χατζηστεφάνου  

 

Το πέρασμα της Ευρώπης αλλά και ολόκληρου του κόσμου από τα ορυκτά καύσιμα στην πράσινη ενέργεια απαιτεί τη χρήση τεράστιων ποσοτήτων λιθίου για μπαταρίες αυτοκινήτων ● Οι χώρες που το διαθέτουν, όπως η Ουκρανία, μπορεί να αναδειχτούν οι μεγάλοι νικητές ή τα μεγαλύτερα θύματα του 21ου αιώνα.

 

Όταν τα ρωσικά άρματα μάχης εισέρχονταν στο Ντονιέτσκ στην ανατολική Ουκρανία, οι ερπύστριές τους πέρασαν σε ύψος 300 μέτρων πάνω από ορισμένα από τα μεγαλύτερα αποθέματα λιθίου της Ουκρανίας – και ενδεχομένως από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης. Ουκρανοί ερευνητές κάνουν λόγο ακόμη και για 500.000 τόνους οι οποίοι θα μπορούσαν να προσφέρουν έσοδα δισεκατομμυρίων ευρώ στην Ουκρανία.

 

Το συγκεκριμένο μέταλλο, που έχει λάβει τον τίτλο του «λευκού χρυσού του 21ου αιώνα», μετατρέπεται σε κομβικό σημείο για το πέρασμα στην πράσινη ενέργεια, καθώς από αυτό εξαρτώνται οι μπαταρίες των ηλεκτρικών αυτοκινήτων, τμήματα ηλεκτρικών γεννητριών αλλά και αρκετά ακόμη από τα εργαλεία που θα επιτρέψουν την εγκατάλειψη των ορυκτών καυσίμων.

 

Όπως ήταν φυσικό, ορισμένοι έσπευσαν να αποδώσουν τη ρωσική εισβολή αποκλειστικά στην προσπάθεια της Μόσχας να εξασφαλίσει τον έλεγχο των αποθεμάτων λιθίου, όχι μόνο για τη δική της αυτάρκεια αλλά και για τον ενεργειακό έλεγχο της Ευρώπης. Η συγκεκριμένη θεωρία, βέβαια, δεν επιβεβαιώνεται ούτε καν από Ουκρανούς αναλυτές ενώ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να συγκαλύψει ευθύνες της Δύσης και κυρίως του ΝΑΤΟ στις εξελίξεις που οδήγησαν στον πόλεμο.

 

Παρ’ όλα αυτά η Ουκρανία είναι μία από τις χώρες που διαθέτουν πλούσια κοιτάσματα λιθίου και τα τελευταία χρόνια βρέθηκαν στο επίκεντρο σφοδρών πολιτικών και πολεμικών εξελίξεων – γεγονός που αν μη τι άλλο δίνει μια πρόγευση των μελλοντικών συγκρούσεων για τον έλεγχο του συγκεκριμένου μετάλλου. Συγκρούσεων που αναμένεται να κλιμακωθούν πολύ γρηγορότερα απ’ ό,τι πιστεύαμε, αν σκεφτεί κανείς ότι η τιμή του αυξήθηκε πάνω από 400% μόνο τον τελευταίο χρόνο.

 

Η Ουκρανία άλλωστε αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον, δεδομένου ότι τα τελευταία χρόνια είχε μετατραπεί σε συμβολικό επίπεδο σε θέατρο επιχειρήσεων για τα αντικρουόμενα συμφέροντα δύο εκ των μεγαλύτερων παραγωγών λιθίου του κόσμου: της Κίνας και της Αυστραλίας. Τους τελευταίους μήνες του 2021 η εταιρεία European Lithium από την Αυστραλία και η κινεζική Chengxin ανακοίνωσαν σχεδόν ταυτόχρονα το ενδιαφέρον τους για την εκμετάλλευση αποθεμάτων λιθίου στο Ντονιέτσκ και άλλες περιοχές της ανατολικής Ουκρανίας. Τα σχέδια πάγωσαν με τη ρωσική εισβολή αλλά σίγουρα θα είναι ένας παράγοντας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μετά το τέλος του πολέμου.

 

H προηγούμενη φορά που το λίθιο βρέθηκε στο επίκεντρο γεωπολιτικών αναλύσεων ήταν το 2019, όταν ανατράπηκε πραξικοπηματικά ο πρόεδρος της Βολιβίας, Εβο Μοράλες, λίγο μετά την απόφασή του να εθνικοποιήσει τα ορυχεία λιθίου και να συνεργαστεί για την εκμετάλλευσή τους με γερμανικές και όχι αμερικανικές εταιρείες. Η υπόθεση χτύπησε μια ευαίσθητη χορδή της Λατινικής Αμερικής, καθώς θύμιζε απελπιστικά το πραξικόπημα του 1973 εναντίον του Σοσιαλιστή προέδρου της Χιλής Σαλβαδόρ Αλιέντε, ο οποίος πριν από την ανατροπή του είχε εθνικοποιήσει τα ορυχεία χαλκού, από τα οποία εξαρτιόταν ο αμερικανικός κολοσσός των τηλεπικοινωνιών ITT.

 

Έναν χρόνο μετά την ανατροπή του Μοράλες, ο μετέπειτα πρόεδρος της Βολιβίας Λούις Άρσε κατηγόρησε ευθέως τον Ίλον Μασκ και την εταιρεία ηλεκτρικών αυτοκινήτων Tesla ότι εμπλέκονταν στην οργάνωση του πραξικοπήματος. Ο ίδιος ο Μασκ άλλωστε είχε ρίξει λάδι στη φωτιά των σχετικών θεωριών όταν σε σχετική ερώτηση ενός χρήστη του Twitter απάντησε με τη φράση «Θα κάνουμε πραξικόπημα σε όποια χώρα θέλουμε. Πάρτε το απόφαση». Για άλλη μια φορά το λίθιο δεν ήταν ο μοναδικός παράγοντας που πυροδότησε τις εξελίξεις (πιθανότατα δεν ήταν καν ο σημαντικότερος), κανένας όμως δεν μπορούσε πλέον να το αγνοήσει.

 

H τρίτη χώρα, το μέλλον της οποίας ίσως καθορίστηκε -και σίγουρα θα καθοριστεί- από τα αποθέματα λιθίου που διαθέτει, είναι το Αφγανιστάν. Σύμφωνα με περσινό δημοσίευμα του δικτύου Bloomberg, η αξία των αποθεμάτων του μπορεί να ξεπερνά το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια, γεγονός που λειτουργεί σαν μαγνήτης για αρκετές κινεζικές εταιρείες μετά την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων κατοχής.

 

Όπως συμβαίνει συχνά στις διεθνείς σχέσεις, για να προβλέψεις μια σύγκρουση δεν χρειάζεται μόνο να ξέρεις ποιος διαθέτει ένα πολύτιμο προϊόν αλλά και ποιος… δεν το διαθέτει αλλά έχει τα πολιτικά και στρατιωτικά εργαλεία για να το αποκτήσει. Σύμφωνα λοιπόν με το αμερικανικό Γεωλογικό Ινστιτούτο, οι ΗΠΑ εξορύσσουν και επεξεργάζονται μόλις το 1% του λιθίου στον κόσμο ενώ αντίθετα η Κίνα επεξεργάζεται και προσφέρει σε τελική μορφή το 50% της ποσότητας που χρησιμοποιείται σε μπαταρίες και άλλες συσκευές.

 

Το γαλλικό μάθημα που δεν κατάλαβε ο Μητσοτάκης: Οι εκλογές δεν θα κριθούν στο gov.gr…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Όταν οι αρχηγοί μιλάνε σε κομματικά ακροατήρια, είναι φυσικό να ενθουσιάζονται. Από κάτω έχουν κοινό στο οποίο είτε λένε αυτό που θέλει να ακούσει είτε το ακούει χωρίς αντίλογο. Ετσι, ο αρχηγός λέει αυτό που θέλει και φεύγει ευχαριστημένος.

 

Αυτό έγινε χτες σε μια προσυνεδριακή συζήτηση της ΝΔ στο Χαλάνδρι Αττικής. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε αυτά που είχε σχεδιάσει, τα κομματικά στελέχη και μέλη τα βρήκαν ωραία και καλά και, για να θυμηθούμε την κινηματογραφική ατάκα του Ντίνου Ηλιόπουλου, «ήταν μια ωραία ατμόσφαιρα».

 

Ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε βέβαιος ότι η κυβέρνησή του διαχειρίστηκε όλες τις κρίσεις (απόπειρα εισβολής στον Εβρο, μεγάλες εντάσεις με την Τουρκία, υγειονομική περιπέτεια του κορονοϊού και παγκόσμια οικονομική κρίση, με αφορμή τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία) «με ετοιμότητα και αποτελεσματικότητα».

 

Δεν ξέρω αν κάποιος από τους παριστάμενους κομματικούς σκέφθηκε από μέσα του «ε, όχι και όλες, κόψε κάτι, πρόεδρε…». Αλλά στην περιπέτεια του κορονοϊού δεν τα πήγαν και τόσο καλά. Κάθε άλλο. Η Ελλάδα είναι πλέον από τις χειρότερες χώρες στο δείκτη «θάνατοι ανά εκατομμύριο κατοίκους». Πώς, λοιπόν, ο κ. Μητσοτάκης εμφανίζει σαν επιτυχία κάτι που είναι εμφανώς αποτυχημένο;

 

Αλλά μήπως υπάρχει κόκκος αλήθειας και στον πρωθυπουργικό ισχυρισμό ότι η κυβέρνησή του αντιμετώπισε με επιτυχία την οικονομική κρίση, που επήλθε με τον πόλεμο στην Ουκρανία; Ουδέν αναληθέστερον;

 

Πρώτον, διότι νοικοκυριά και επιχειρήσεις στενάζουν υπό το βάρος των δυσθεώρητων λογαριασμών ρεύματος και αερίου, αλλά και πολλών ειδών καθημερινής χρήσης. Και, δεύτερον, διότι η κρίση συνεχίζεται και όλες οι προβλέψεις λένε ότι θα επιδεινωθεί η κατάσταση. Πού βρίσκεται, λοιπόν, η κυβερνητική επιτυχία;

 

Όμως, ο κ. Μητοτάκης δεν αρκέστηκε σ’ αυτούς τους, εμφανώς ανυπόστατους, ισχυρισμούς χωρίς αντίλογο. Θέλησε να εκμεταλλευθεί το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των γαλλικών εκλογών, ισχυριζόμενος ότι η μάχη μεταξύ Μακρόν και Λεπέν είναι μια μάχη «μεταξύ προόδου και συντήρησης». Και το επεξέτεινε στην Ελλάδα, για να τονίσει ότι «αυτά που κάνουμε στο gov.gr είναι σωστά και προοδευτικά» και για να συμπεράνει ότι «έτσι διαμορφώνονται τα πολιτικά διλήμματα και στην Ελλάδα».

 

Στην προσπάθειά του να αποϊδελογικοποιήσει τις πολιτικές συγκρούσεις, ο κ. Μητσοτάκης κάνει λογικά άλματα και αυθαίρετες κατασκευές. Για παράδειγμα, αν ο Μακρόν είναι η προσωποποίηση της «προόδου», πως εξηγείται ότι το στρατόπεδο της «συντήρησης», στο οποίο, προφανώς, εντάσσει και την Λεπέν και τον Μελανσόν και κάθε άλλο κόμμα που εναντιώνεται στον Μακρόν, είναι σήμερα πλειοψηφικό στη Γαλλία; Τόσο ανίκανοι είναι οι Γάλλοι που δεν μπόρεσαν να δουν την «πρόοδο» επί Μακρόν και του έδωσαν μόλις 28%;

 

Ο δε άλλος ισχυρισμός του πρωθυπουργού, ότι το gov.gr αποτελεί την επιτομή της «προόδου», δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Βεβαίως, η αξιοποίηση της τεχνολογίας, για να γίνεται ευκολότερη η ζωή του πολίτη είναι θετικό γεγονός, αλίμονο. Όμως, αυτή η προσπάθεια, για να είμαστε δίκαιοι, είχε ξεκινήσει τουλάχιστον 12 χρόνια πριν από την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και είναι καταγεγραμμένα σημαντικά επιτεύγματα. Αλλά αυτά, μολονότι προοδευτικά, δεν ήταν αρκετά για να «ισοσφαρίσουν» τα πολλά αρνητικά της τότε οικονομικής κρίσης.

 

Για να το πούμε όσο απλά γίνεται, το μεγάλο πρόβλημα του Ελληνα πολίτη σήμερα δεν είναι να παίρνει ένα πιστοποιητικό ή να μεταβιβάζει ένα ακίνητό του χωρίς να πηγαίνει στη δημόσια υπηρεσία. Καλό είναι κι αυτό αναμφισβήτητα, αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι όλο και περισσότεροι δεν μπορούν να πληρώσουν το λογαριασμό του ρεύματος και να βγάλουν το μήνα. Μεγάλο πρόβλημα είναι ο καλπασμός των ενοικίων, που έχει σαν αποτέλεσμα τα νέα παιδιά να μη μπορούν να φύγουν από το σπίτι των γονιών τους. Αλήθεια, πώς θα κάνουν οικογένειες, όταν ο βασικός μισθός πρέπει να ξοδευτεί όλος για το ενοίκιο; Ποια πολιτική στέγης έχει η σημερινή κυβέρνηση. Μήπως ξέρουν ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του τι κάνουν άλλες ευρωπαϊκές χώρες για να ενισχύσουν τα νέα ζευγάρια να βρουν προσιτή κατοικία; Αποκλείεται να ξέρουν διότι είναι όλοι ιδιοκτήτες και δεν τους αγγίζουν τέτοια προβλήματα.

 

Επομένως, όταν ο πρωθυπουργός κάνει άστοχους παραλληλισμούς με «πρόοδο» και «συντήρηση», με αφορμή τις γαλλικές εκλογές, καλό είναι να έχει κατά νου ότι καλό είναι το gov.gr, αλλά για τον αμειβόμενο με χαμηλά, ακόμα και με μεσαία εισοδήματα, η «πρόοδος» που αντιπροσωπεύει δεν πληρώνει λογαριασμούς και σούπερ μάρκετ ούτε βρίσκει προσιτό σπίτι για ενοικίαση.

 

Επιμύθιον: καλό είναι το gov.gr, αλλά δεν κρίνει αυτό τις εκλογές...

ΔΕΗ: Αυξάνει κατά 36% τα σταθερά τιμολόγια!

 

Οι πάροχοι ηλεκτρισμού προχωρούν σε διαρκείς ανατιμήσεις, ακόμη και των υποτιθέμενων «ασφαλών προγραμμάτων» που πρόσφεραν στους καταναλωτές

 

Όλο και περισσότερο τσακίζουν το πενιχρό λαϊκό εισόδημα οι ανατιμήσεις στην ενέργεια, οι οποίες σημειώνονται σε μια περίοδο που οι εξελίξεις στην Ουκρανία ευνοούν νέα ενεργειακά «ντιλ» που αποδίδουν τεράστια κέρδη στους ομίλους.

 

Οι τιμές χονδρικής στο Χρηματιστήριο Ενέργειας βρίσκονται σταθερά πάνω από τα 200 ευρώ, ενώ σήμερα έφτασαν τα 243 ευρώ/Mwh, δείχνοντας ότι πλέον το πανάκριβο ρεύμα – είδος πολυτελείας για λίγους αποτελεί μια παγιωμένη κατάσταση.

 

 

Σε αυτό το πλαίσιο και οι πάροχοι ηλεκτρισμού προχωρούν σε διαρκείς ανατιμήσεις, ακόμη και των υποτιθέμενων «ασφαλών προγραμμάτων» που πρόσφεραν στους καταναλωτές. Τελευταίο παράδειγμα η ΔΕΗ, η οποία αναπροσαρμόζει προς τα πάνω τα σταθερά τιμολόγια, αυξάνοντας τα αυτή τη φορά κατά 36%!

 

Η αύξηση αφορά τους νέους πελάτες στα προγράμματα myHomeOnline και myHomeEnter. Πρόκειται για τις συμβάσεις που δεν περιλαμβάνουν τη λεγόμενη «ρήτρα αναπροσαρμογής», τις οποίες έχει επιλέξει το τελευταίο διάστημα ένας σχετικά σημαντικός αριθμός πελατών της ΔΕΗ (περί τις 500 χιλιάδες), ώστε να αποφεύγουν τις απότομες αυξήσεις της ρήτρας. Ετσι, η τιμή της κιλοβατώρας στο myHomeOnline «σκαρφαλώνει» από το 0,17 ευρώ στο 0,229. Η τιμή για όσους πελάτες έχουν νυχτερινό μετρητή αυξάνεται από 0,13 ευρώ/kwh σε 0,176 ευρώ/kwh.

 

Η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου είναι απελπισμένη καθώς πρόκειται για τη δεύτερη αύξηση μέσα σε μόλις 4 μήνες, χωρίς να έχει γίνει κάποια σχετική ανακοίνωση από την εταιρεία.

 

 

Παράλληλα τις τελευταίες ημέρες η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος ανεβοκατεβαίνει σε ένα εύρος 100 ευρώ η μεγαβατώρα και όλα αυτά παρά το γεγονός ότι έχει αλλάξει σημαντικά το μείγμα παραγωγής με το φυσικό αέριο να μειώνεται σημαντικά, ως προς την συμμετοχή του στην παραγωγή.

 

Την θέση του έχουν πάρει οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ενώ το plan B προβλέπει την πιο ενεργό συμμετοχή του λιγνίτη. Για σήμερα η τιμή του ρεύματος έχει αυξηθεί κατά 44,5% και διαμορφώνεται στα 243,08 ευρώ η μεγαβατώρα, έναντι 168,22 ευρώ που είχε υποχωρήσει, επίπεδο που ήταν από τα χαμηλότερα από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία. 

πηγή

 

Η σιωπή για τον «Αττίλα»

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Στην ομιλία του στη Βουλή των Ελλήνων, το μεσημέρι της Πέμπτης, ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι δεν έκανε την παραμικρή νύξη για τον «Αττίλα». Πιθανές εξηγήσεις: α) Δεν το γνώριζε, παρότι εμφανίστηκε ενημερωμένος για τη νεοελληνική ιστορία (η αναφορά στις Θερμοπύλες δεν συνιστά τεκμήριο αρχαιογνωσίας), είτε χάρη στη θύραθεν παιδεία του είτε χάρη σε εντατικό φροντιστήριο. Σαν αυτά που γίνονται σε όποιον πολιτικό πρόκειται να απευθυνθεί σε αλλοεθνείς.

 

Ως ηθοποιός ο κ. Ζελένσκι είχε κάθε δικαίωμα να μην ξέρει πολλά από τη διεθνή πολιτική ιστορία. Αλλωστε οι συμπατριώτες του δεν τον ψήφισαν για την ευρυμάθειά του αλλά για να πατάξει τη διαφθορά, σαν αντισυστημικός (αποδείχτηκε πάντως συστημικότατος). Πόσο πιθανό και εύλογο είναι όμως να μην ξέρει, ως πρόεδρος πια της χώρας του, που η κυριαρχία της απειλείται από τους εισβολείς Ρώσους, ότι και μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα υπέστη εισβολή και ακρωτηριασμό; Κι αν δεν το ήξερε ο ίδιος, δεν το ήξερε ούτε η εδώ ουκρανική πρεσβεία, ώστε να τον συμβουλεύσει; Και να προλάβει τον ανιστόρητο ισχυρισμό του ότι «δεν έχει γίνει ξανά εισβολή στην ευρωπαϊκή ιστορία εδώ και πάνω από μισό αιώνα». Από το 1974 του «Αττίλα» έχουν περάσει 48 χρόνια.

 

Εικασία δεύτερη: Ο κ. Ζελένσκι γνώριζε τη διχοτόμηση της Κύπρου αλλά προτίμησε να θίξει το ζήτημα στην κυπριακή Βουλή, το απόγευμα της Πέμπτης. Κι εκεί όμως δεν είπε τίποτε. Τρίτη εικασία: Παρότι γνώστης, ο Ουκρανός πρόεδρος επέλεξε τη σιωπή, ευνοώντας απροκάλυπτα την Τουρκία και αδικώντας την Κύπρο, που διαμαρτυρήθηκε επίσημα και έντονα, και την Ελλάδα, που έκανε πως δεν κατάλαβε. Ισως επειδή αδυνατεί να καταλάβει και πόσο λάθος διάβασε τα πράγματα, όταν δήλωνε βέβαιη πως η εισβολή στη Ουκρανία θα υποχρεώσει τους συμμάχους να θυμηθούν και να συμπονέσουν την Κύπρο.

 

Δεύτερο γεγονός, η βιντεοσκοπημένη εμφάνιση δύο μελών του Τάγματος Αζόφ στη Βουλή. Η αντίδραση της κυβέρνησης; Ποικίλη. Ο κ. Μητσοτάκης δεν είπε τίποτε. Ο κ. Σαμαράς μίλησε για «μεγάλο λάθος». Ο κ. Τασούλας θεωρεί πειστικό τον εξής ισχυρισμό: «Δεν άκουσα για το Αζόφ. Ακουσα για τον παππού του [του ομογενούς Μιχαήλ] και ρώτησα μετά πού έγινε αυτή η μάχη». Ο κ. Οικονόμου χαρακτήρισε μεν «λανθασμένη και άστοχη» τη συμπερίληψη των βίντεο, φρονεί όμως ότι η αναφορά στο λάθος, εκτός από «εξοργιστική και ανέντιμη», συνιστά και «δικαιολόγηση της εισβολής». Δηλαδή; Να κάνουμε όλοι ότι δεν βλέπουμε και δεν ακούμε;

Γαλλία: Η πολυδιάσπαση της Αριστεράς την θέτει στο περιθώριο

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

H Αριστερά…

 

Ο Εμ. Μακρόν και η Μ. Λε Πεν, η δεξιά και η ακροδεξιά, θα είναι οι δύο αντίπαλοι στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία. Ο Μακρόν συγκέντρωσε το 27,6% των ψήφων και η Λε Πεν το 23,41%. Τρίτος αναδείχθηκε ο αριστερός Ζ-Λ Μελανσόν με 21,95% (έναντι 19,58 το 2017).

 

Πολλοί θεωρούν ότι η πολυδιάσπαση της Αριστεράς την περιθωριοποιεί. Να σημειωθεί, ότι στο 21,95% του Μελανσόν, θα μπορούσαν να αθροιστούν (αν και στην πολιτική δεν ισχύει η απλή πρόσθεση) τα ποσοστά των Φ. Ρουσέλ (ΚΚ  2,3%), της Ινταλγκό (σοσιαλιστές 1,74%) και του Y. Jadot (οικολόγοι 4,7%). Σ’ αυτή την περίπτωση ο αριστερός υποψήφιος θα είχε καταλάβει την πρώτη θέση! Αλλά η πολυδιάσπαση της Αριστερά κατ’ άλλους λόγω του «συνδρόμου της ιδεολογικής καθαρότητας» και κατ’ άλλους λόγω του «ναρκισσισμού των μικρών διαφορών», την θέτει στο περιθώριο. Έτσι, για μια ακόμα φορά οι αριστεροί θα κληθούν να ψηφίσουν δεξιά(Μακρόν) για να μην εκλεγεί η ακροδεξιά(Λε Πεν)!

 

Ο πόλεμος στη ζυγαριά

 

Κατά τα άλλα ο διεθνής συντηρητικός Τύπος τονίζει τις διαφορές Μακρόν και Λε Πεν.

 

Όπως γράφουν οι Financial Times «Η νίκη της Λε Πεν θα είχε επιπτώσεις πολύ πέρα ​​από τη Γαλλία», και θα επέφερε «ένα τρομερό πλήγμα στη φιλελεύθερη δημοκρατία στον δυτικό κόσμο, δημιουργώντας αναταραχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση των Είκοσι Επτά, τη στιγμή που οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους βρίσκονται σε αντιπαράθεση με την αυταρχική Ρωσία του Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν για την Ουκρανία».

 

Ο Μακρόν δικαίωσε τη φήμη του ως ελιτιστή σύμφωνα με τον ανταποκριτή της Washington Post στο Παρίσι. Ο Rick Noack λυπάται που ο απερχόμενος πρόεδρος πραγματοποίησε μόνο μία μεγάλη συγκέντρωση και αρνήθηκε να κάνει ντιμπέιτ με τους ανθυποψηφίους του. Αντίθετα, κατά τον δημοσιογράφο, «Καθ’ όλη τη διάρκεια της εκστρατείας της, η Μαρίν Λεπέν κατάφερε να αποφύγει να προβάλει τις πιο αμφιλεγόμενες προτάσεις της και αντ' αυτού απηχούσε τις ανησυχίες των Γάλλων, ιδιαίτερα σε οικονομικά ζητήματα και την άνοδο του πληθωρισμού». Αλλά «στην ουσία, πολλές από τις θέσεις της Λεπέν είναι εξτρεμιστικές όπως ήταν πριν από πέντε χρόνια. Την περασμένη εβδομάδα, υποσχέθηκε να επιβάλει πρόστιμα σε μουσουλμάνες που φορούν πέπλο σε δημόσιους χώρους», σημειώνει ο ανταποκριτής της Washington Post.

 

 Για τον αρθρογράφο της καναδικής εφημερίδας Le Devoir, η Μαρίν Λεπέν εμφανίζεται ως εκπρόσωπος μιας «νέας «διεθνούς» [….] που αποτελείται από ακροδεξιούς εθνικιστές: τα ιδεολογικά-στρατηγικά αδέρφια του Πούτιν, όπως ο Ιταλός Matteo Salvini και ο Ούγγρος πρωθυπουργός Viktor Orbán, που μόλις επανεξελέγη. Έτσι, καταλήγει ο αρθρογράφος, «η εκλογή της Μαρίν Λε Πέν θα ήταν καταστροφή για τη δυτική στρατηγική απέναντι στον Πούτιν».

 

"… το μέλλον της Ευρώπης διακυβεύεται. Εάν η Λεπέν κερδίσει, υπάρχει πραγματικός κίνδυνος να καταρρεύσει το ενιαίο μέτωπο της Δύσης ενάντια στη Ρωσία", γράφει ο ανταποκριτής της σουηδικής εφημερίδας Dagens Nyheter

 

Διολίσθηση προς την ακροδεξιά

 

«Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου, ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: η Γαλλία συνέχισε να διολισθαίνει προς τα δεξιά τα τελευταία χρόνια», γράφει ο Εργκίν Γιλντίζογλου στην τουρκική εφημερίδα Cumhuriyet. Ο συντάκτης θεωρεί ότι «ένα νεοφασιστικό κύμα φυσά δυνατά στη μάχη των ιδεών». «Έτσι ο Μακρόν άρχισε να χρησιμοποιεί τον όρο «εκβαρβαρισμός»('ensauvagement') που χρησιμοποιείται παραδοσιακά για να συνδέσει τη μετανάστευση με την εγκληματικότητα…».

 

Με τα ποσοστά της Marine Le Pen, του Éric Zemmour και του τρίτου ακροδεξιού υποψήφιο [Nicolas Dupont-Aignan] είναι φανερό ότι δυστυχώς ότι ένας στους τρεις Γάλλους ψηφίζει ακροδεξιά!

 

Η αριστερά είναι «χαμένη» έτσι κι αλλιώς

 

Το παράδοξο είναι πως η Αριστερά καλείται να ψηφίσει Μακρόν για να μην εκλεγεί η ακροδεξιά Λε Πεν, ενώ η εκλογική τακτική της δεξιάς(Μακρόν) είναι η εξομοίωση της ακροδεξιάς με την αριστερά (σύνθημα των «δύο άκρων» και του «λαϊκισμού». Όπου «λαϊκισμός» θεωρείται κάθε κριτική προς το σύστημα)!

 

 Η αποχή

 

Η αποχή φανερώνει ότι ένας στους τέσσερις Γάλλους (25,14%) δεν εκφράζεται από κανέναν υποψήφιο. Συγκεκριμένα, από τους 47.311.917 πολίτες με δικαίωμα ψήφου, στα εκλογικά κέντρα προσήλθαν 35.418.947 (74,86%) και απείχαν 11.892.970 (25,14%), ενώ τα λευκά ανέρχονται στα 538.495 (1,52%).

   

ΕΣΤΙΑ: «Η κυβέρνηση γνώριζε για την εμφάνιση του Τάγματος Αζόφ στη Βουλή»

 

Η εφημερίδα ΕΣΤΙΑ που ανήκει παραδοσιακά στο συντηρητικό χώρο και στη ΝΔ, αποκαλύπτει στο φύλλο της Κυριακής πως η κυβέρνηση γνώριζε από πριν ότι τα μηνύματα των “μαχητών” του νεοναζιστικού τάγματος Αζόφ θα εμφανιστούν κατά τη διάρκεια του μαγνητοσκοπημένου μηνήματος του Βολοντίμιρ Ζελέσνκι στο ελληνικό κοινοβούλιο.

 

Ανάστάτωση στη συντηρητική παράταξη έχει φέρει το φιάσκο της ομιλίας Ζελένσκι στην ελληνική Βουλή, όπως επιβεβαιώνει με ρεπορτάζ της η εφημερίδα ΕΣΤΙΑ στο κυριακάτικο φύλλο της.

 

 

Η εφημερίδα διαψεύδει τον πρόεδρο της Βουλής και το Μαξίμου, που είχαν ισχυριστεί πως το βίντεο έφτασε στη Βουλή λίγα λεπτά πριν την προβολή.

 

«Οι κασέτες που έπαιξαν στη Βουλή με τους δύο Αζοφίτες ομογενείς, τις είχαν στείλει οι Ουκρανοί σε κυβερνητικά γραφεία και από εκεί κατέληξαν σε εταιρεία παραγωγής για να γίνει επεξεργασία εικόνας και ήχου… κοινώς το Μαξίμου γνώριζε το περιεχόμενο των κασετών. Όμως ο προβληματισμός ήταν μεγάλος. Να κόψουν τις βιντεοκασέτες και τους δύο νεοναζί κινδυνεύοντας να βρεθούν αντιμέτωποι με πιθανή ακύρωση της εμφάνισης ζελένσκι ή να τις αφήσουν να παίξουν… και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε», αναφέρει στο ρεπορτάζ της η ΕΣΤΙΑ.

πηγή

Κ.Τζαβάρας – βουλευτής ΝΔ: Ο Ζελένσκι εκμεταλλεύθηκε το βήμα για να υπηρετήσει το ξέπλυμα ενός ομίλου παρακρατικών ναζιστών

 

Ο πρόεδρος της Βουλής, κ Τασούλας πιάστηκε εξ απήνης και θύμα ενός πονηρού τύπου, από την επικοινωνιακή μηχανή Ζελένσκι, που επιχείρησε να ξεπλύνει τους νεοναζί.

Με την συμπεριφορά του ο αρχηγός του Ουκρανικού κράτους, αποδείχθηκε κατώτερος της τιμής που του έκανε η Ελληνική Βουλή, η οποία του έδωσε τη δυνατότητα να απευθυνθεί στους αντιπροσώπους του ελληνικού λαού», είπε Στο Κόκκινο, ο βουλευτής Ηλείας της ΝΔ, Κώστας Τζαβάρας.

 

Οπως είπε: Ο κ Ζελένσκι όφειλε αν πράγματι ήθελε να καλέσει και άλλους απρόσκλητους να απευθυνθούν στο ελληνικό κοινοβούλιο, να έχει ζητήσει την άδεια του προέδρου της Βουλής, κάτι που δεν έκανε. Εάν απευθυνόταν στη Βουλή ενός άλλου κράτους, για παράδειγμα στο Ισραήλ, θα έφερνε μαζί του αυτούς τους εκπροσώπους του Τάγματος του Αζόφ, για τους οποίους δεν υπάρχει κανένα ελαφρυντικό για τη ναζιστική τους ιδεολογία και δράση;

 

 

Ο πρόεδρος της Βουλής αιφνιδιάστηκε από την συμπεριφορά του κ Ζελένσκι. Παρ’όλα αυτά θεωρώ ότι με το λόγο του, αναφέρθηκε στο θέμα της ελευθερίας, της Δημοκρατίας και το θέμα που για μας τους Έλληνες είναι ανοιχτή πληγή. Ο κ Ζελένσκι όχι μόνο δεν σεβάστηκε την ανοιχτή αυτή πληγή από την βάρβαρη  μέχρι και σήμερα παράνομη κατοχή από την Τουρκία του Βόρειου τμήματος της Κύπρου, αλλά δεν είχε το σθένος να το αναφέρει καν κατά την ομιλία του και στην κυπριακή βουλή.

 

Επίσης ο αρχηγός του Ουκρανικού κράτους ήταν και απρεπής γιατί από την πρώτη στιγμή είχε αποφασίσει να χρησιμοποιήσει το βήμα που του προσφέρθηκε. Εκμεταλλεύθηκε το βήμα για να υπηρετήσει το ξέπλυμα ενός ομίλου παρακρατικών, οι οποίοι μπορεί να αγωνίζονται για την πατρίδα τους αλλά ταυτόχρονα καταβαραθρώνουν κάθε έννοια πολιτικής και ιδεολογικής δράσης». Ακούστε πατώντας ΕΔΩ ο ηχητικό. 

πηγή

   

Κίτρινη σκόνη

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

Οταν κάθισε στην καρέκλα εκείνο το απόγευμα, ήταν κατάκοπη. Αλλά κατά έναν παράξενο τρόπο καλά. Είχε περάσει μισή ημέρα καθαρίζοντας βεράντες και μπαλκόνια. Σκόρπια φύλλα που έφερνε μέρες τώρα ο αέρας, σκουπίδια και χώμα από τις κατακαημένες γλάστρες -πάντα απορούσε πώς επιβίωναν αυτά τα φυτά, ποτέ δεν τους πρόσφερε τη φροντίδα που τους έπρεπε. Και σκόνη, κίτρινη, από τα πεύκα όλης της γειτονιάς που γιόρταζαν την άνοιξη χρωματίζοντας τον κόσμο με γύρη.

 

Βελόνες της τρυπούσαν τα πόδια, η μέση της διαμαρτυρόταν και τα ρούχα της ήταν τόσο χάλια… Κίτρινες στάμπες στη μαύρη φόρμα της. Χώρια τα φτερνίσματα από τη γύρη. Δέκα στη σειρά, ώσπου δάκρυσε. Αλλά και πάλι, ήταν η πρώτη φορά που ένιωθε μια μικρή χαρά εδώ και καιρό. Το αισθάνθηκε σαν μια πράξη καλοσύνης, προς τον εαυτό της. Μια πράξη φροντίδας, σαν επένδυση για το κοντινό μέλλον.

 

Το μπαλκόνι ήταν τόσο καθαρό και φροντισμένο. Και τον χειμώνα το καθάριζε, αλλά ποτέ δεν μπορούσε να το χαρεί. Τώρα ήταν έτοιμο να δεχθεί το τραπεζάκι και τις υφασμάτινες μπλε πολυθρόνες. Εμενε μόνο να βρει τα μαξιλάρια, τα ριχτάρια και το ψάθινο χαλάκι. Να φτιάξει τη γωνιά της, κάτω από την παλιά τέντα. Εκεί θα διάβαζε τα βράδια, όταν θα έπεφτε η ζέστη, εκεί θα έπινε τον πρώτο καφέ, εκεί θα έρχονταν και δυο φίλοι, να μοιραστούν ένα κρασί και δυο μεζέδες -και τα άλλα, που δεν λέγονται από το τηλέφωνο.

Είχε ακόμα ψύχρα. Τα βράδια δεν μπορούσε να αποχωριστεί τη μάλλινη ζακέτα της, που «τσιμπούσε» λίγο από τις ανοιξιάτικες πιτζάμες. Αλλά τα πρωινά και τα μεσημέρια, ώσπου άρχιζε να πέφτει ο ήλιος, έξω όλα ήταν αλλιώς.

 

Θυμήθηκε ένα απόσπασμα από τον «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών». Στο πρώτο βιβλίο, σε μια μικρή ιστορία από τις πολλές παράλληλες με την κεντρική αφήγηση, τα τέσσερα Χόμπιτ βρίσκουν καταφύγιο στο σπίτι του Τομ Μπομπαντίλ και της Χρυσομουριάς, όντα ανάμεσα σε ανθρώπους και ξωτικά, κάτι σαν πανάρχαιοι φύλακες του παλιού δάσους, νέοι στην όψη και σοφοί σαν γέροι. Το αποτέλεσμα της δουλειάς εκείνης της ημέρας της θύμισε την μπουγάδα της Χρυσομουριάς, την υγιεινή βροχή που ξέπλυνε το δάσος και τα όντα του, και γέμισε φρεσκάδα ο τόπος. Μια ήρεμη, περίκλειστη γωνιά σε έναν κόσμο γεμάτο απειλές και αγωνίες.

 

Οι μέρες που περνούσαν είχαν κάτι το δυσοίωνο, παρά την αλλαγή του καιρού. Το έβλεπε γύρω της, το συζητούσε με τους φίλους και τους γνωστούς, το διάβαζε στις εφημερίδες, το άκουγε στο ραδιόφωνο, το μύριζε στην ατμόσφαιρα. Η κοινωνία γύρω της σαν να ζούσε σε ένα κακό όνειρο. Πάνω από δυο χρόνια ο εφιάλτης εναλλασσόταν με χαραμάδες ελπίδας και επανερχόταν όλο και χειρότερος. Πανδημία, ακρίβεια, φόβος για το μέλλον, πόλεμος, ειδήσεις και εικόνες φρίκης…

 

Τρόμαξε λίγο που κακές σκέψεις την απομάκρυναν από την αρχική της διάθεση. Κι είπε να γυρίσει στο μπαλκόνι της. Αφού πλύθηκε και άλλαξε, πέταξε από πάνω της την κούραση, έβαλε χαμηλόφωνα το ραδιόφωνο, έφτιαξε καφέ, πήρε ένα ξύλινο σκαμνί, το βιβλίο της και βγήκε έξω. Αφησε την μπαλκονόπορτα ανοιχτή. Ακούμπησε το φλιτζάνι στην κουπαστή και κάθισε να ξεκουραστεί.

 

Γρήγορα άρχισε να σκοτεινιάζει. Και να δροσίζει. Δεν μπορούσε να μείνει πολύ ακόμα εκεί, η ζακέτα της δεν έφτανε για να την προστατέψει. Μπήκε μέσα. Το ραδιόφωνο έπαιζε ύστερα από καιρό ένα κάπως παλιό τραγούδι, το πέτυχε από τη μέση.

 

«Χαρές / χαρές που βουλιάξατε,/ πνιγμένες χαρές μου.

 

»Ζωή μου,/ ζωή μου που καίγεσαι/ στον κίτρινο αέρα.

 

»Η αγάπη/ η αγάπη/ που χάθηκε στη σκόνη»*.

 

Της φάνηκε πολύ ταιριαστό με την ημέρα, με τη διάθεση των ημερών, ακόμη και με την άνοιξη που είχε έρθει επιτέλους, έστω και δύσθυμα. Και έκλεισε την μπαλκονόπορτα.

 

* «Σκόνη», Στίχοι: Μιχάλης Μαρματάκης, Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας.

Ούτε μια συγγνώμη;

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Ας καταφύγουμε σε μια ακραία υπερβολή, για να δούμε το μέγεθος του ατοπήματος, που έγινε την Πέμπτη στη Βουλή.

 

Ας υποθέσουμε ότι η Τουρκία είχε εισβάλει στην Ελλάδα και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Πρωθυπουργός εμφανίζονταν στα Κοινοβούλια όλου του κόσμου για να καταγγείλουν τον εισβολέα. Θα διανοούνταν ποτέ η κυρία Σακελλαροπούλου και ο κ. Μητσοτάκης, στη μέση μιας ομιλίας τους, να δώσουν το λόγο σε έναν Μιχαλολιάκο, Παππά ή Κασιδιάρη, συστήνοντάς τους ως «μαχητές»;

 

 

Δεν χρειάζεται απάντηση. Δεν θα το έκαναν. Τότε γιατί ο Ζελένσκι παρουσίασε στην ελληνική Βουλή δύο μέλη του διαβόητου τάγματος Αζόφ, γνωστότατου για τις νεοναζιστικές «περγαμηνές» του; Ούτε σ’ αυτό χρειάζεται απάντηση. Ο Ζελένσκι είναι πρόεδρος μιας χώρας που έχει δεχτεί επίθεση. Εχει δικαίωμα να κάνει τα πάντα, ώστε να εκθέσει τον εισβολέα. Πάντως, με τη χτεσινή εικόνα των δυο «Αζοφιστών» μάλλον θα τρίβουν τα χέρια τους οι Ρώσοι προπαγανδιστές, που μιλάνε για «αποναζιστικοποίηση» της Ουκρανίας.

 

Αυτό που μένει να απαντηθεί είναι τι ήταν αυτό που έγινε στην ελληνική Βουλή. «Μεγάλο λάθος», που είπε ο Σαμαράς; «Πρόκληση», που λέει η αντιπολίτευση; Ή μήπως μια τερατώδης γκάφα, που οφείλεται σε ασύγγνωστη επιπολαιότητα;

 

Οι παιδιαριώδεις δικαιολογίες του Προέδρου του Σώματος μάλλον σ’ αυτό κατατείνουν. Ολοι γνωρίζαμε ότι στο ελληνικό Κοινοβούλιο θα μιλούσε ο πρόεδρος της Ουκρανίας. Ο κ. Τασούλας είπε ότι, δέκα λεπτά πριν αρχίσει η ομιλία του, έμαθε πως θα εμφανίζονταν και «δυο στρατιωτικοί». Είπε, επίσης, ότι ο διερμηνέας δεν κατάλαβε κάν ότι ο ένας από αυτούς θα συστηνόταν ως «αζοφιστής». Και ότι την ευθύνη για τη σύνδεση και το βίντεο που παρουσιάστηκαν την είχε ιδιωτική εταιρεία.

 

Επομένως, ουδείς φταίει γι’ αυτό που είδαμε. Πολύ κυνικό για εκλεγμένους άρχοντες. Αδιανόητες οι δηλώσεις του τύπου «να μη χάσουμε τη μεγάλη εικόνα» (εισβολή στην Ουκρανία) και «δώσουμε άλλοθι στη ρωσική προπαγάνδα»

 

Η μεγάλη εικόνα έχει διαμορφωθεί και δεν περίμενε ο κόσμος όλος την ομιλία Ζελένσκι στο ελληνικό Κοινοβούλιο για να την καταλάβει. Ο πρόεδρος της Ουκρανίας έχει κάνει πλήθος τέτοιων ομιλιών. Και η ρωσική προπαγάνδα μάλλον διευκολύνθηκε από τη χτεσινή γκάφα.

 

Θα αρκούσε από τον πρωθυπουργό, τον πρόεδρο της Βουλής ή όποιον άλλον αισθάνεται ότι έχει ευθύνη μια συγγνώμη δύο λέξεων: «Εγινε λάθος». Αντ’ αυτού ακούσαμε μόνο δικαιολογίες.

 

Και με τις δικαιολογίες συμβαίνει αυτό που έχει πει ο Βενιαμίν Φραγκλίνος: «Όποιος είναι καλός στις δικαιολογίες σπανίως είναι καλός σε οτιδήποτε άλλο».

Ο Ζελένσκι έπρεπε να μιλήσει στη Βουλή, το Αζόφ όχι

 

γράφει ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος

 

Η Βουλή έπρεπε να δώσει βήμα στον πρόεδρο της Ουκρανίας. Όμως, όντως υπάρχει ζήτημα με τις παρεμβάσεις μαχητών του Τάγματος Αζόφ

Υπάρχει ο επικοινωνιακός θόρυβος.

 

Υπάρχει η πολιτική αντιπαράθεση (και εκμετάλλευση).

 

Υπάρχει και η ουσία.

 

Έπρεπε η ελληνική Βουλή να ακούσει τον Βολοντιμίρ Ζελένσκι, όπως έκαναν άλλα κοινοβούλια και το Ευρωκοινοβούλιο;

 

Ναι, έπρεπε.

 

Γιατί είναι ο εκλεγμένος ηγέτης μιας χώρας που σήμερα βρίσκεται σε πόλεμο και δέχεται επίθεση.

 

Ως τέτοιος μπορεί να απευθυνθεί στο κοινοβούλιο μιας άλλης χώρας.

 

Ούτως ή άλλως, η Ουκρανία αυτόν τον καιρό ζει ένα δράμα.

 

Υφίσταται τις επιπτώσεις του πολέμου, θρηνεί θύματα, βλέπει υποδομές να καταστρέφονται.

 

Όποια γνώμη και εάν έχει κανείς για το πώς φτάσαμε εδώ, για το εάν έχουν ευθύνες και οι κυβερνήσεις της Ουκρανίας για την κατάσταση στο Ντονμπάς, για τις ευθύνες του ΝΑΤΟ και της Δύσης στον «Νέο Ψυχρό Πόλεμο» δεν παύει να υπάρχει η τραγωδία του ουκρανικού λαού.

 

Και αντίστοιχα, δεν παύει να υπάρχει και το γεγονός ότι η Ρωσία αποφάσισε να κάνει εισβολή. Γιατί όποιοι λόγοι και υπαρκτά προβλήματα να υπάρχουν, μια εισβολή απλώς κάνει τα πράγματα χειρότερα, σημαίνει θύματα ανάμεσα στους αμάχους, σημαίνει πόλεμο.

 

«Δίκαιες» εισβολές δεν υπάρχουν.

 

Επομένως και αλληλεγγύη στον λαό της Ουκρανίας χρειάζεται και να ακούσουμε τι λέει η εκλεγμένη πολιτική ηγεσία του.

 

Σε τελική ανάλυση για να δούμε με ποιον τρόπο μπορούμε να συμβάλουμε ως χώρα στο να τερματιστεί ο πόλεμος, να σταματήσουμε να μετράμε θύματα και να επιστρέψει η ειρήνη.

 

Όμως, όντως υπάρχει θέμα με το ότι μίλησαν μαχητές του τάγματος Αζόφ.

 

Γνωρίζω καλά ότι αυτή δεν είναι πια μια παραστρατιωτική μονάδα, αλλά είναι ενταγμένη στις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις.

 

Όμως, δεν έχει αλλάξει η ιδεολογία της, που είναι ακροδεξιά και εθνικιστική, όπως είχε φανεί και από τη δράση της το 2014.

 

Η αλληλεγγύη στον λαό της Ουκρανίας, προφανώς δεν μπορεί να επεκταθεί και σε ακροδεξιές και εθνικιστικές φωνές, που η εμπειρία έχει δείξει ότι συχνά είναι μέρος του προβλήματος.

 

Δεν ξέρω γιατί το έκανε αυτό ο πρόεδρος Ζελένσκι, ούτε γιατί επέλεξε να μην κάνει αναφορά στην Κύπρο, παρότι θα ήταν ένας πολύ σαφής τρόπος για να εξηγήσει τι πρόβλημα αντιμετωπίζει η χώρα του.

 

Όμως, η ελληνική πλευρά μπορούσε, πολύ ευγενικά να υποδείξει ότι η πρόσκληση ήταν για αυτόν, όχι για το τάγμα Αζόφ ή άλλους ένοπλους σχηματισμούς.

 

Αυτό δεν θα μείωνε την αλληλεγγύη προς τον λαό της Ουκρανίας, αλλά θα υπογράμμιζε ότι τελικά μας ενδιαφέρει ο τερματισμός του πολέμου και η ειρήνη.  

Η άλλη συγγνώμη;

 

γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος

 

 

Ο πρόεδρος της Γερμανίας Σταϊνμάγερ ζήτησε συγγνώμη από τους συμπατριώτες του επειδή υποστήριξε ως ΥΠΕΞ την κατασκευή του αγωγού Nord Stream 2.

 

Ομως, η πολιτική ελίτ της Γερμανίας χρωστά μια άλλη συγγνώμη τόσο στους συμπολίτες της όσο και στους πολίτες των χωρών της Ε.Ε.

 

Το Βερολίνο με ιστορική συνευθύνη Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών τράβηξε χειρόφρενο στην περαιτέρω εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης την επαύριον της έναρξης της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης τον Σεπτέμβριο του 2008 για δύο λόγους κυρίως:

– Πρώτον, για να αποφύγει την αμοιβαιοποίηση των κινδύνων με δημοσιονομικά χαλαρούς εταίρους μέσω του κοινού δανεισμού.

 

– Δεύτερον, για να ασκεί μια α λα καρτ μερκαντιλιστική εξωτερική πολιτική χωρίς ευρωπαϊκές δεσμεύσεις και κυρίως χωρίς να συμμετάσχει στο κόστος μιας πολιτικής άμβλυνσης των περιφερειακών ευρωπαϊκών ανισοτήτων.

 

Επί τριάντα χρόνια η Γερμανία, επιλεκτικά ευρωπαϊκή, ζούσε εσωστρεφής και αυτάρκης σε μια ωραία ατμόσφαιρα Μεγάλης Ελβετίας.

 

Φτηνή και επαρκής ενέργεια από τη Ρωσία, σχεδόν μηδενικές αμυντικές δαπάνες, εξαγωγικός προσανατολισμός προς την Κίνα και την Ινδία.

 

Ολα έμοιαζε να πηγαίνουν κατ’ ευχήν και να αναιρούν τη μεγάλη γεωστρατηγική αντίφαση που σκιάζει τη χώρα από την πρώτη ενοποίηση του Μπίσμαρκ το 1871.

 

Πολύ μεγάλη για την Ευρώπη, πολύ μικρή για τον κόσμο, το πιεστικό δίλημμα έμοιαζε να έχει αναιρεθεί με ad hoc προσεγγίσεις σε εθνικό ή -αν αυτό ήταν αναπόφευκτο- σε ευρωπαϊκό πλαίσιο.

 

Οχι στην εμβάθυνση της πολιτικής ολοκλήρωσης για να μην υπάρξει θεσμική οριοθέτηση στη γερμανική παντοδυναμία στη λειτουργία της ευρωζώνης, όχι στην Κοινή Αμυνα της Ε.Ε. για να μην ενισχυθεί η Γαλλία στους διμερείς-γαλλογερμανικούς συσχετισμούς, με δυο λόγια πάγωμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης στο status quo του 2008.

 

Ετσι, η σύγκρουση Δύσης-Ρωσίας μετά την εισβολή στην Ουκρανία βρήκε μια Ε.Ε. που δεν μπορούσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, δηλαδή ούτε να αποτρέψει τη φυγή προς τα εμπρός που επέλεξε το Κρεμλίνο, αλλά ούτε να προβάλει ως ο δεύτερος ισότιμος πυλώνας στη διατλαντική σχέση.

 

Σήμερα, χωρίς την απαιτούμενη ευρωπαϊκή ενότητα, με υπαιτιότητα δική της, η Γερμανία ανακαλύπτει ξανά ότι από μόνη της είναι πολύ μικρή για τον κόσμο, καθώς απ’ ό,τι φαίνεται δεν έχει ούτε τη βούληση ούτε και τη δυνατότητα να διαπραγματευτεί τους όρους της στοίχισής της με τις ΗΠΑ.

Το αδέσποτο

 

γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

 

Δεν ήθελα σκύλο. Δεν ήθελα γάτα. Μήτε καναρίνι. Από φόβο. Δυο φόβους δηλαδή. Πρώτον, να μην πονέσω όταν φύγει από τη ζωή και, δεύτερον, για να μη χάσω την ελευθερία μου. Επειδή η ζωή είναι απρόβλεπτη όμως, ένα ξημέρωμα ήρθαν στο σπίτι τα δυο παιδιά μου με ένα γατάκι. Με ξύπνησαν ψίθυροι και κάτι κλαψουρίσματα που δεν ήταν ανθρώπινα. Μες στη ζακέτα του γιου μου ένα νεογέννητο πλάσμα πεινούσε, διψούσε για γάλα και ζωή. Φοιτητές πια και οι δυο, γιος και κόρη, με κοίταξαν με μάτια πιο ικετευτικά κι από του γατιού και είπαν: «Να το κρατήσουμε;». Είπα όχι. Και επειδή συνήθως με τουμπάρουν, σήκωσα μπαϊράκι και βροντοφώναξα: ‘Η το γατί ή εγώ. Είδαν κι απόειδαν και έριξαν διαδικτυακό σήμα πως απελπισμένο γατί ψάχνει σπίτι. Σε μισή ώρα είχε βρεθεί γατοφίλη και φίλη δική τους που περίμενε το αδέσποτο με ανοιχτές αγκάλες.

 

Τα παιδιά πήγαν, το τακτοποίησαν και γύρισαν μαραμένα πίσω. Μουρμούρισαν κάτι σαν «τόσα χρόνια σάς λέμε να πάρουμε ένα σκυλάκι, εσείς τίποτα, αφού εμείς θα το φροντίζουμε...». Εγινε οικογενειακό συμβούλιο και αποφασίστηκε πως θα πάρουμε. Αλλά σκυλάκι. Και αδέσποτο οπωσδήποτε. Και ήρθε μια μέρα ηλιόλουστη ένα τόσο δα αδεσποτάκι σπίτι. Ασπρο, θηλυκό, με δυο καφέ αυτιά. Μια κυρία, η Βαλάντη, μας το έφερε από την Εύβοια. Μόλις το είδαν τα παιδιά έλιωσαν. Την έβγαλαν Σάνι (ηλιόλουστη). Μόλις την είδα είπα «μπλέξαμε». Και μπλέξαμε διότι η Σάνι από τότε σάρωσε τη ζωή μας και μας κατέκτησε όλους. Δυο χρόνια τώρα πέρασα μαζί της πολλά. Απώλειες ανθρώπων πολύ αγαπημένων, χαρές και λύπες.

 

Αν θα έλεγα κάτι γι’ αυτή την Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων που πέρασε θα ήταν πως το δικό μου αδέσποτο είναι η χαμένη αθωότητα που αναζητούσα. Τούτη την ώρα που σας γράφω έχει φέρει ένα καφέ αρκούδι, παλιό παιχνίδι των παιδιών που υπεραγαπάει, και με σκουντάει για να παίξουμε. Φοβάμαι ακόμη για τη μέρα που μπορεί να πάθει κάτι και, ναι, δεν είμαι πια ελεύθερη να φεύγω όποτε θέλω. Αλλά όταν χρειαστεί να φύγω περιμένω πώς και πώς να γυρίσω πίσω. Είμαι «χαζοσκυλομαμά» και το παραδέχομαι. Και, ναι, έχει δίκιο ο Μποντλέρ: Πάντα θα τραγουδώ τον άστεγο σκύλο, τον αδέσποτο, τον σκύλο που το ένστικτό του είναι εξαίσια οξυμμένο απ’ την ανάγκη… Και, ναι, τραγουδώ τα τραγικά σκυλιά, όχι μονάχα αυτά που περιφέρονται στ’ απόκρημνα βάραθρα των απέραντων μητροπόλεων μοναχικά, αλλά κι εκείνα που ψιθύρισαν σε κάθε παρατημένο άνθρωπο: «Πάρε με μαζί σου, κι απ’ τη διπλή μας εξαθλίωση ίσως να φτιάξουμε μια κάποια ευτυχία!».      

Ο Απρίλης είναι ο μήνας…

 

γράφει η Πέπη Ρηγοπούλου

 

Μην καθυστερείς με ανησυχίες και ερωτήματα, Περρίνα. Η ώρα πέρασε. Πρέπει κάτι να γράψεις. Για τον Απρίλη που είναι αυτός ο μήνας. Μια υπόσχεση. Κάνει ακόμα κρύο, όμως ακόμη και το κρύο του Απρίλη μυρίζει άνοιξη. Γράψε κάτι για τους σπόρους που φυτέψαμε το περασμένο φθινόπωρο.

 

Τους ακούς να τρίζουν; Τόσους μήνες θαμμένοι κάτω από τη γη, φούσκωσαν με τα νερά της τελευταίας βροχής και όπου να 'ναι μικρά πράσινα, μαβιά, κίτρινα κεφαλάκια θα βγουν να κοιτάξουν τον κόσμο. Χαρούμενα θα βγουν. Οχι. Μην πεις χαρούμενα. Νομίζω πάει πολύ. Θαμπωμένα, έτσι γράψε. Θαμπωμένα θα βγουν να υποκλιθούν στο φως.

 

Γράψε για τον Απρίλη αυτό. Σκέψου τα λουλούδια. Οχι αυτά που ξεψυχούν στα βάζα. Τα άλλα. Αυτά που επιμένουν στο μικρό παρκάκι όπου ακόμα δεν μαζέψαν τους κορμούς που τσάκισε ο τελευταίος χιονιάς. Για τα μικρά ανώνυμα λουλούδια που αψηφούνε πλαστικές σακούλες, άδειες κονσέρβες και αποτσίγαρα και επιμένουν. Αυτό να γράψεις, πως επιμένουν. Αλλά καλύτερα χωρίς τις κονσέρβες, τα αποτσίγαρα. Χαλάνε τον ρυθμό.

 

Ωραία ώς εδώ. Και, σε παρακαλώ, μη γράψεις για το πώς περνάς τις νύχτες. Τα όνειρα αυτού του Απρίλη δεν είναι καλά. Καλύτερα να μη μιλάς καθόλου. Καλύτερα να μην τα βλέπεις. Ιδίως αυτά τα όνειρα με μικρά παιδιά. Αγόρια και κορίτσια στην ηλικία σου. Παιδιά σε μια κρύα κουζίνα. Σε μια βρόμικη αποθήκη με σπασμένα τζάμια. Σε ένα υπόγειο με λερωμένα χέρια και με γερασμένα πρόσωπα. Οχι, μην πιστεύεις τα μάτια τους που μας κατηγορούν. Δεν φταίμε εμείς που έγινε ό,τι έγινε.

 

Γράψε κάτι για τα πουλιά. Πες πως και αυτόν τον Απρίλη τα πουλιά θα ξανάρθουν οπωσδήποτε. Πολλά μικρά χελιδόνια, σμήνη ολόκληρα, θα έρθουν και θα κρυφτούν στις φυλλωσιές των δέντρων, όσων απόμειναν. Κι έπειτα την ώρα του δειλινού, έτσι χωρίς αιτία, θα παρατούν τις πράσινες κρυψώνες τους και θα πετούν με θόρυβο ζωγραφίζοντας στον ουρανό. Τα πουλιά δεν τα φοβίζει η νύχτα που έρχεται. Είναι πάντα μια ελπίδα.

 

Κάπως έτσι να τελειώνεις. Με την ελπίδα. Ούτε λέξη για αυτούς που χάθηκαν αυτόν τον μήνα. Αυτή τη βδομάδα. Κι έπειτα, με καθαρογραμμένο το γραφτό σου θα έρθεις εκεί που είμαστε όλοι στριμωγμένοι ο ένας πλάι στον άλλο και θα μας το διαβάσεις σαν μεγάλη με καθαρή και δυνατή φωνή. Και εμείς θα πούμε πως γράφεις όμορφα και πως αξίζεις το κόκκινο φουστάνι που χτες μας κοίταζε απορημένο μέσα από τη σπασμένη βιτρίνα.

 

Ελα, μη σταματάς. Αυτή η βοή που έρχεται όλο και πιο κοντά, ο σεισμός που έριξε τα τελευταία γυαλικά στο πάτωμα, δεν είναι ό,τι φοβάσαι. Και αυτή η βόμβα γκρέμισε όχι εμάς αλλά το διπλανό σπίτι.