Ο Απρίλης είναι ο μήνας…

 

γράφει η Πέπη Ρηγοπούλου

 

Μην καθυστερείς με ανησυχίες και ερωτήματα, Περρίνα. Η ώρα πέρασε. Πρέπει κάτι να γράψεις. Για τον Απρίλη που είναι αυτός ο μήνας. Μια υπόσχεση. Κάνει ακόμα κρύο, όμως ακόμη και το κρύο του Απρίλη μυρίζει άνοιξη. Γράψε κάτι για τους σπόρους που φυτέψαμε το περασμένο φθινόπωρο.

 

Τους ακούς να τρίζουν; Τόσους μήνες θαμμένοι κάτω από τη γη, φούσκωσαν με τα νερά της τελευταίας βροχής και όπου να 'ναι μικρά πράσινα, μαβιά, κίτρινα κεφαλάκια θα βγουν να κοιτάξουν τον κόσμο. Χαρούμενα θα βγουν. Οχι. Μην πεις χαρούμενα. Νομίζω πάει πολύ. Θαμπωμένα, έτσι γράψε. Θαμπωμένα θα βγουν να υποκλιθούν στο φως.

 

Γράψε για τον Απρίλη αυτό. Σκέψου τα λουλούδια. Οχι αυτά που ξεψυχούν στα βάζα. Τα άλλα. Αυτά που επιμένουν στο μικρό παρκάκι όπου ακόμα δεν μαζέψαν τους κορμούς που τσάκισε ο τελευταίος χιονιάς. Για τα μικρά ανώνυμα λουλούδια που αψηφούνε πλαστικές σακούλες, άδειες κονσέρβες και αποτσίγαρα και επιμένουν. Αυτό να γράψεις, πως επιμένουν. Αλλά καλύτερα χωρίς τις κονσέρβες, τα αποτσίγαρα. Χαλάνε τον ρυθμό.

 

Ωραία ώς εδώ. Και, σε παρακαλώ, μη γράψεις για το πώς περνάς τις νύχτες. Τα όνειρα αυτού του Απρίλη δεν είναι καλά. Καλύτερα να μη μιλάς καθόλου. Καλύτερα να μην τα βλέπεις. Ιδίως αυτά τα όνειρα με μικρά παιδιά. Αγόρια και κορίτσια στην ηλικία σου. Παιδιά σε μια κρύα κουζίνα. Σε μια βρόμικη αποθήκη με σπασμένα τζάμια. Σε ένα υπόγειο με λερωμένα χέρια και με γερασμένα πρόσωπα. Οχι, μην πιστεύεις τα μάτια τους που μας κατηγορούν. Δεν φταίμε εμείς που έγινε ό,τι έγινε.

 

Γράψε κάτι για τα πουλιά. Πες πως και αυτόν τον Απρίλη τα πουλιά θα ξανάρθουν οπωσδήποτε. Πολλά μικρά χελιδόνια, σμήνη ολόκληρα, θα έρθουν και θα κρυφτούν στις φυλλωσιές των δέντρων, όσων απόμειναν. Κι έπειτα την ώρα του δειλινού, έτσι χωρίς αιτία, θα παρατούν τις πράσινες κρυψώνες τους και θα πετούν με θόρυβο ζωγραφίζοντας στον ουρανό. Τα πουλιά δεν τα φοβίζει η νύχτα που έρχεται. Είναι πάντα μια ελπίδα.

 

Κάπως έτσι να τελειώνεις. Με την ελπίδα. Ούτε λέξη για αυτούς που χάθηκαν αυτόν τον μήνα. Αυτή τη βδομάδα. Κι έπειτα, με καθαρογραμμένο το γραφτό σου θα έρθεις εκεί που είμαστε όλοι στριμωγμένοι ο ένας πλάι στον άλλο και θα μας το διαβάσεις σαν μεγάλη με καθαρή και δυνατή φωνή. Και εμείς θα πούμε πως γράφεις όμορφα και πως αξίζεις το κόκκινο φουστάνι που χτες μας κοίταζε απορημένο μέσα από τη σπασμένη βιτρίνα.

 

Ελα, μη σταματάς. Αυτή η βοή που έρχεται όλο και πιο κοντά, ο σεισμός που έριξε τα τελευταία γυαλικά στο πάτωμα, δεν είναι ό,τι φοβάσαι. Και αυτή η βόμβα γκρέμισε όχι εμάς αλλά το διπλανό σπίτι.