Ρήτρα απληστίας

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Οπως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που, από απόγνωση ή αθεράπευτη εμπιστοσύνη στο δίποδο είδος μας, πιστεύουν τον κάθε πονηρό που θα τους πασάρει επιστολές του Ιησού, απομνημονεύματα του Δία και αγιασμένες αντικαρκινικές σταγόνες γνησίου ύδατος του Ιορδάνη ποταμού, έτσι υπάρχουν ακόμα πολλοί που αισθάνονται βέβαιοι για την αθωότητα των διαφημίσεων. Για την αλήθεια και την ηθική τους. Αυτοκαταστροφική η αγαθότητά τους, πλην δίχως αυτήν η αγορά θα βάλτωνε. Το ίδιο συμβαίνει στην πολιτική αγορά. Κι εκεί οι ονειροπώλες στήνουν ξόβεργες για τους ονειροπόλους.

 

Βλέπεις λοιπόν στην τηλεόραση τους ευγενικά αποκαλούμενους παρόχους ενέργειας να ανταγωνίζονται ποιος θα σου προσφέρει το δελεαστικότερο πακέτο. Και νιώθεις ευλογημένος που ζεις σε μια χώρα απαλλαγμένη επιτέλους από το αναχρονιστικό κρατικό μονοπώλιο. Τώρα μάλιστα, σκέφτεσαι. Τώρα μπορείς να διαλέξεις τον καλύτερο. Ή αυτόν που πέτυχε τον καλύτερο σεναριογράφο και τον καλύτερο σκηνοθέτη για την τηλεοπτική ρεκλάμα του. Τον διαλέγεις δίχως να δίνεις σημασία στα ψιλά γράμματα του συμβολαίου που υπογράφεις, κάτι ψειρίτσες αόρατες διά γυμνού οφθαλμού, και καμαρώνεις για την επιτυχία σου.

 

Ωσπου έρχεται ο «αναπροσαρμοσμένος» λογαριασμός του ρεύματος, ακόμα και τρεις και πέντε φορές πάνω απ’ τον συνηθισμένο. Πανικός. Αρχίζεις να αναζητάς αποδέκτη του θυμού σου, ένα «κυτίον παραπόνων», σαν εκείνα που υπήρχαν κάποτε στα λεωφορεία. Το Ινστιτούτο Καταναλωτών και η ΕΚΠΟΙΖΩ είναι μια κάποια λύση, κάτι που δεν ισχύει για τα φημισμένα «συναρμόδια υπουργεία». «Δεν σου το έλεγα να μην ξεχνάς αναμμένο τον θερμοσίφωνα;» σε αποσβολώνει μνησίκακα ο ένας συναρμόδιος. «Δεν φώναζα να μην αφήνεις ανοιχτά όλα τα φώτα;» σε κατατροπώνει χαιρέκακα έτερος συναρμόδιος.

 

Απελπισμένος, ξανακοιτάζεις τον λογαριασμό. Με μεγεθυντικό φακό τώρα. Και βλέπεις τη «ρήτρα αναδιπλασιασμού». Στο Ιντερνετ εντοπίζεις τον μαθηματικό τύπο της ρήτρας: γρίφος ακατανόητος. C(x) =… Μια εξίσωση με πεντέξι αγνώστους και ένα γνωστό: την απληστία. Βεβαιώνεσαι γι’ αυτό από το εξής απλό: Το «μοναδιαίο κόστος» εξαρτάται από δύο «συντελεστές προσαύξησης» που το κοινό τους γνώρισμα ευνοεί την απόλυτη κερδοσκοπική αυθαιρεσία: «επιλέγονται ελεύθερα από τον προμηθευτή». Εξαιτίας της ελευθερίας αυτής έχουμε το πιο ακριβό ρεύμα στην Ευρώπη. Τιμή τους (των προμηθευτών) και καμάρι τους (των συναρμοδίως αποτυχημένων κυβερνητικών).