Καρίνα Ιβαστσένκο

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Θα μπορούσε να είναι σελίδες από κάποιο περιοδικό προορισμένο για εφήβους, και μάλιστα από αυτά που τα λένε «κοριτσίστικα». Δεν είναι όμως. Είναι σελίδες από το «ημερολόγιο πολέμου» μιας κοπελίτσας δεκατεσσάρων χρόνων. Καρίνα Ιβαστσένκο τ’ όνομά της. Ουκρανιδούλα της βασανισμένης Μαριούπολης, που βομβαρδίζεται ανελέητα πάνω από μήνα τώρα. Για να υλοποιηθεί διά πυρός και σιδήρου το «σχέδιο αποναζιστικοποίησης» που σκαρφίστηκε ο εισβολέας Βλαντιμίρ Πούτιν. Αυτός ο σεσημασμένος φίλος και χορηγός όλων των ακροδεξιών σχημάτων και προσώπων της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών, που ονειρεύεται έναν κόσμο τυπικά ακροδεξιό: «υγιή και καθαρό», δίχως «αποβράσματα». Τα ρούβλια του, οι πράκτορές του, οι χάκερ του, όλα στη διάθεση των Λεπέν και των λεπενίσκων του πλανήτη.

 

Ενα κορίτσι όπως όλα τ’ άλλα δείχνει το σκιτσογραφημένο προσωπάκι της Καρίνας, στις αυτοβιογραφικές σελίδες της που έφτασαν στο Reuters στις 31 Μαρτίου και από εκεί και στην ηλεκτρονική «Καθημερινή». Μόνο που από τα τέλη του Φλεβάρη η Καρίνα –και μαζί της μυριάδες άλλα Ουκρανόπουλα– δεν είναι ένα παιδί σαν όλα τ’ άλλα της Ευρώπης, με τις χαρές της ηλικίας της και με τα συνηθισμένα άγχη της. Η Καρίνα δεν έχει πια την ηλικία της. Στα μπαλονάκια των σκίτσων της δεν μιλάει για εφηβικές ανησυχίες και ελπίδες, για το σχολείο και το Πάσχα που έρχεται, για το Ινσταγκραμ και το Τικ Τοκ.

 

«Μου αρέσει να σκιτσάρω», λέει. Κι ύστερα μας καλεί να περάσουμε να δούμε τον κόσμο της, τον κόσμο ενός υπόγειου καταφυγίου στη Μαριούπολη: «Δεν ζούμε, αλλά επιβιώνουμε. Δεν υπάρχει νερό, αέριο, θέρμανση, ηλεκτρικό». Αλλο μπαλόνι: «Τρομερές εκρήξεις. Σπίτια καίγονται, τανκς στους δρόμους. Δεν ξέρω αν οι φίλοι μου είναι ζωντανοί. Θα επιζήσω; Ολόκληρο το υπόγειο τρέμει». Κι άλλο: «Είμαι κουρασμένη. Συνεχείς βομβαρδισμοί νύχτα και μέρα. Νιώθω τρομαγμένη, μονάχη και θλιμμένη. Θέλω να φύγω μακριά, πολύ μακριά. Δεν κοιμάμαι πια τα βράδια». Οχι, μη γελαστούμε. Η τελευταία φράση έρχεται από την περιοχή της απόγνωσης, όχι του έρωτα.

 

Δεν θα μπούμε στον κόσμο της Καρίνας. Είναι σκοτεινά εκεί και επικίνδυνα. Θα ρίξουμε μια γρήγορη ματιά από μακριά και θα υποχωρήσουμε μέσα από τα τείχη που χτίζουν τα δικά μας συνηθισμένα άγχη. Στο κάτω κάτω, δεν απευθύνεται σ’ εμάς το ερώτημά της: «Θα επιζήσω;» Μάλλον τον Θεό ρωτάει. Ή τον Πούτιν. Θρήσκο άνθρωπο. Τακτικό προσκυνητή του Αγίου Ορους.