Η άλλη συγγνώμη;

 

γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος

 

 

Ο πρόεδρος της Γερμανίας Σταϊνμάγερ ζήτησε συγγνώμη από τους συμπατριώτες του επειδή υποστήριξε ως ΥΠΕΞ την κατασκευή του αγωγού Nord Stream 2.

 

Ομως, η πολιτική ελίτ της Γερμανίας χρωστά μια άλλη συγγνώμη τόσο στους συμπολίτες της όσο και στους πολίτες των χωρών της Ε.Ε.

 

Το Βερολίνο με ιστορική συνευθύνη Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών τράβηξε χειρόφρενο στην περαιτέρω εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης την επαύριον της έναρξης της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης τον Σεπτέμβριο του 2008 για δύο λόγους κυρίως:

– Πρώτον, για να αποφύγει την αμοιβαιοποίηση των κινδύνων με δημοσιονομικά χαλαρούς εταίρους μέσω του κοινού δανεισμού.

 

– Δεύτερον, για να ασκεί μια α λα καρτ μερκαντιλιστική εξωτερική πολιτική χωρίς ευρωπαϊκές δεσμεύσεις και κυρίως χωρίς να συμμετάσχει στο κόστος μιας πολιτικής άμβλυνσης των περιφερειακών ευρωπαϊκών ανισοτήτων.

 

Επί τριάντα χρόνια η Γερμανία, επιλεκτικά ευρωπαϊκή, ζούσε εσωστρεφής και αυτάρκης σε μια ωραία ατμόσφαιρα Μεγάλης Ελβετίας.

 

Φτηνή και επαρκής ενέργεια από τη Ρωσία, σχεδόν μηδενικές αμυντικές δαπάνες, εξαγωγικός προσανατολισμός προς την Κίνα και την Ινδία.

 

Ολα έμοιαζε να πηγαίνουν κατ’ ευχήν και να αναιρούν τη μεγάλη γεωστρατηγική αντίφαση που σκιάζει τη χώρα από την πρώτη ενοποίηση του Μπίσμαρκ το 1871.

 

Πολύ μεγάλη για την Ευρώπη, πολύ μικρή για τον κόσμο, το πιεστικό δίλημμα έμοιαζε να έχει αναιρεθεί με ad hoc προσεγγίσεις σε εθνικό ή -αν αυτό ήταν αναπόφευκτο- σε ευρωπαϊκό πλαίσιο.

 

Οχι στην εμβάθυνση της πολιτικής ολοκλήρωσης για να μην υπάρξει θεσμική οριοθέτηση στη γερμανική παντοδυναμία στη λειτουργία της ευρωζώνης, όχι στην Κοινή Αμυνα της Ε.Ε. για να μην ενισχυθεί η Γαλλία στους διμερείς-γαλλογερμανικούς συσχετισμούς, με δυο λόγια πάγωμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης στο status quo του 2008.

 

Ετσι, η σύγκρουση Δύσης-Ρωσίας μετά την εισβολή στην Ουκρανία βρήκε μια Ε.Ε. που δεν μπορούσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, δηλαδή ούτε να αποτρέψει τη φυγή προς τα εμπρός που επέλεξε το Κρεμλίνο, αλλά ούτε να προβάλει ως ο δεύτερος ισότιμος πυλώνας στη διατλαντική σχέση.

 

Σήμερα, χωρίς την απαιτούμενη ευρωπαϊκή ενότητα, με υπαιτιότητα δική της, η Γερμανία ανακαλύπτει ξανά ότι από μόνη της είναι πολύ μικρή για τον κόσμο, καθώς απ’ ό,τι φαίνεται δεν έχει ούτε τη βούληση ούτε και τη δυνατότητα να διαπραγματευτεί τους όρους της στοίχισής της με τις ΗΠΑ.