Το αδέσποτο

 

γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

 

Δεν ήθελα σκύλο. Δεν ήθελα γάτα. Μήτε καναρίνι. Από φόβο. Δυο φόβους δηλαδή. Πρώτον, να μην πονέσω όταν φύγει από τη ζωή και, δεύτερον, για να μη χάσω την ελευθερία μου. Επειδή η ζωή είναι απρόβλεπτη όμως, ένα ξημέρωμα ήρθαν στο σπίτι τα δυο παιδιά μου με ένα γατάκι. Με ξύπνησαν ψίθυροι και κάτι κλαψουρίσματα που δεν ήταν ανθρώπινα. Μες στη ζακέτα του γιου μου ένα νεογέννητο πλάσμα πεινούσε, διψούσε για γάλα και ζωή. Φοιτητές πια και οι δυο, γιος και κόρη, με κοίταξαν με μάτια πιο ικετευτικά κι από του γατιού και είπαν: «Να το κρατήσουμε;». Είπα όχι. Και επειδή συνήθως με τουμπάρουν, σήκωσα μπαϊράκι και βροντοφώναξα: ‘Η το γατί ή εγώ. Είδαν κι απόειδαν και έριξαν διαδικτυακό σήμα πως απελπισμένο γατί ψάχνει σπίτι. Σε μισή ώρα είχε βρεθεί γατοφίλη και φίλη δική τους που περίμενε το αδέσποτο με ανοιχτές αγκάλες.

 

Τα παιδιά πήγαν, το τακτοποίησαν και γύρισαν μαραμένα πίσω. Μουρμούρισαν κάτι σαν «τόσα χρόνια σάς λέμε να πάρουμε ένα σκυλάκι, εσείς τίποτα, αφού εμείς θα το φροντίζουμε...». Εγινε οικογενειακό συμβούλιο και αποφασίστηκε πως θα πάρουμε. Αλλά σκυλάκι. Και αδέσποτο οπωσδήποτε. Και ήρθε μια μέρα ηλιόλουστη ένα τόσο δα αδεσποτάκι σπίτι. Ασπρο, θηλυκό, με δυο καφέ αυτιά. Μια κυρία, η Βαλάντη, μας το έφερε από την Εύβοια. Μόλις το είδαν τα παιδιά έλιωσαν. Την έβγαλαν Σάνι (ηλιόλουστη). Μόλις την είδα είπα «μπλέξαμε». Και μπλέξαμε διότι η Σάνι από τότε σάρωσε τη ζωή μας και μας κατέκτησε όλους. Δυο χρόνια τώρα πέρασα μαζί της πολλά. Απώλειες ανθρώπων πολύ αγαπημένων, χαρές και λύπες.

 

Αν θα έλεγα κάτι γι’ αυτή την Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων που πέρασε θα ήταν πως το δικό μου αδέσποτο είναι η χαμένη αθωότητα που αναζητούσα. Τούτη την ώρα που σας γράφω έχει φέρει ένα καφέ αρκούδι, παλιό παιχνίδι των παιδιών που υπεραγαπάει, και με σκουντάει για να παίξουμε. Φοβάμαι ακόμη για τη μέρα που μπορεί να πάθει κάτι και, ναι, δεν είμαι πια ελεύθερη να φεύγω όποτε θέλω. Αλλά όταν χρειαστεί να φύγω περιμένω πώς και πώς να γυρίσω πίσω. Είμαι «χαζοσκυλομαμά» και το παραδέχομαι. Και, ναι, έχει δίκιο ο Μποντλέρ: Πάντα θα τραγουδώ τον άστεγο σκύλο, τον αδέσποτο, τον σκύλο που το ένστικτό του είναι εξαίσια οξυμμένο απ’ την ανάγκη… Και, ναι, τραγουδώ τα τραγικά σκυλιά, όχι μονάχα αυτά που περιφέρονται στ’ απόκρημνα βάραθρα των απέραντων μητροπόλεων μοναχικά, αλλά κι εκείνα που ψιθύρισαν σε κάθε παρατημένο άνθρωπο: «Πάρε με μαζί σου, κι απ’ τη διπλή μας εξαθλίωση ίσως να φτιάξουμε μια κάποια ευτυχία!».