Οι εφοπλιστές βάζουν ξανά φωτιά στα εισιτήρια και τα ναύλα των ακτοπλοϊκών γραμμών

 Κοινό πλαίσιο διεκδίκησης και δράσης ναυτεργατών – νησιωτών ενάντια στην αύξηση των ναύλων και για την κατάσταση στην ακτοπλοΐα  

Αρκετά! Δεν πάει άλλο, τα εισιτήρια και τα ναύλα συνεχώς να τα αυξάνουν, ενώ η κατάσταση στην ακτοπλοΐα να επιδεινώνεται σε βάρος των επιβατών και των ναυτεργατών», τονίζουν σε κοινό πλαίσιο διεκδίκησης και δράσης Ναυτεργατικά Σωματεία, Εργατικά Κέντρα και φορείς των νησιών. «Είναι πρόκληση να επικαλούνται οι εφοπλιστές ακτοπλόοι ως αιτία για τις νέες αυξήσεις την ακρίβεια στα καύσιμα όταν αυτοί: Σε αντίθεση με όλους εμάς τους εργαζόμενους, τους επαγγελματίες και μικρούς επιχειρηματίες, έχουν αφορολόγητο πετρέλαιο».

 

Τα ναυτεργατικά σωματεία: Πανελλήνια Ένωση Μηχανικών Εμπορικού Ναυτικού, Πανελλήνια Ένωση Κατώτερων Πληρωμάτων Μηχανής Εμπορικού Ναυτικού «Ο ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ», Πανελλήνια Επαγγελματική Ένωση Μαγείρων Εμπορικού Ναυτικού, Πανελλήνια Ένωση Πληρωμάτων Ρυμουλκών – Ναυαγοσωστικών, Πανελλήνια Ένωση Συνταξιούχων ΝΑΤ και οι φορείς Αιγαίου: Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Βορείου Συγκροτήματος Δωδεκανήσων, Παλλεσβιακό Εργατικό Κέντρο, Ομοσπονδία Αγροτικών Συλλόγων Λέσβου, Εργατικό Κέντρο Σάμου, Νομαρχιακό Τμήμα ΑΔΕΔΥ Σάμου, Νομαρχιακό Τμήμα ΑΔΕΔΥ Λήμνου αναλαμβάνουν πρωτοβουλία για την ανάπτυξη πολύμορφης αγωνιστικής δράσης στα νησιά και στα ηπειρωτικά αστικά κέντρα. Καλούν τους εργαζόμενους και τον λαό σε συντονισμό, να στηρίξουν με την υπογραφή τους το κοινό πλαίσιο διεκδίκησης και επισημαίνουν την ανάγκη να συμμετέχουν στις δραστηριότητες όλοι οι φορείς των νησιών, όλα τα εργατικά σωματεία, οι σύλλογοι των φοιτητών κ.ά.

 

Στο κοινό τους πλαίσιο σημειώνουν:

 

«Τα ναυτεργατικά σωματεία, τα Εργατικά Κέντρα, σωματεία και φορείς των νησιών που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, ενώνουμε τη φωνή μας και καλούμε σε κοινή διεκδίκηση όλους τους νησιώτες και τους εργαζόμενους εναντίον της ακρίβειας, για φτηνές, σύγχρονες και ασφαλείς ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες.

 

Σε μια περίοδο που η ακρίβεια εξανεμίζει το λαϊκό εισόδημα, οι εφοπλιστές βάζουν ξανά φωτιά στα εισιτήρια και τα ναύλα των ακτοπλοϊκών γραμμών.

 

Ενώ μεταξύ 2010 – 2019 αυξήθηκαν πάνω από 40%! Μέσα στον χειμώνα που πέρασε, αυξήθηκαν και πάλι 5 έως 16,32%, τώρα και πριν την έναρξη της καλοκαιρινής περιόδου εκτοξεύουν και πάλι τις τιμές, με αυξήσεις που ξεκινούν από 10% και φτάνουν έως και 41% π.χ. για την Κω!

 

Δεν γίνεται να δεχτούμε ότι για να ταξιδεύσει σήμερα μια τετραμελής οικογένεια από Ρόδο για τον Πειραιά, να θέλει μόνο για εισιτήρια, χωρίς αυτοκίνητο και χωρίς θέση, δηλαδή μόνο για κατάστρωμα 330 ευρώ! Από τη Λήμνο να θέλει 312 ευρώ! Από τη Σάμο 262 ευρώ! Από Ικαρία 208!…

 

Το ίδιο απαράδεκτο είναι για μια οικογένεια από την ηπειρωτική χώρα που θέλει να επισκεφθεί τα νησιά, να πρέπει να πληρώσει έναν ολόκληρο μέσο μισθό.

 

Είναι πρόκληση να επικαλούνται οι εφοπλιστές ακτοπλόοι ως αιτία για τις νέες αυξήσεις την ακρίβεια στα καύσιμα όταν αυτοί: Σε αντίθεση με όλους εμάς τους εργαζόμενους, τους επαγγελματίες και μικρούς επιχειρηματίες, έχουν αφορολόγητο πετρέλαιο.

 

Έχουν την προστασία όλων των κυβερνήσεων. Ενώ έχουν πλήρη φορολογική ασυλία και λαμβάνουν συνεχώς τεράστιες χρηματοδοτήσεις. Μόνο για την πανδημία εισέπραξαν 79 εκατ. ευρώ!

 

Η σταθερή χρονιάτικη επιδότηση που εισπράττουν έχει φτάσει τα 138 εκατ. ευρώ!

 

Επιπλέον θα πάρουν και 370 εκατ. ευρώ για ανανέωση στόλου από τα ΕΣΠΑ και άλλα 300 εκατ. ευρώ από το πρόγραμμα “Νέαρχος”!

 

Ακόμα, οι κυβερνήσεις και η ΕΕ τούς στηρίζουν και με αντεργατικά μέτρα. Συνεχώς επιδεινώνουν τις εργασιακές συνθήκες και τους μισθούς των ναυτεργατών. Μειώνουν τις οργανικές συνθέσεις και επιβάλλουν εξαντλητικά ωράρια, αδιαφορώντας για την υγεία των ναυτεργατών και για την ασφάλεια των επιβατών, ενώ τους μισθούς τούς έχουν χρόνια τώρα καθηλωμένους.

 

Επίσης, προκειμένου να μη θιχτεί στο ελάχιστο η κερδοφορία τους, τους επιτρέπουν τη χειμερινή περίοδο να αποσύρουν από τις γραμμές τα πιο μεγάλα πλοία, με αποτέλεσμα ένα σημαντικό μέρος των ναυτεργατών να οδηγείται στην ανεργία και οι νησιώτες να αντιμετωπίζουν μεγάλη ταλαιπωρία και επικίνδυνες καταστάσεις για να καταφέρουν να μετακινηθούν από και προς το νησί τους. Δεκάδες μικρά νησιά μένουν για μέρες αποκλεισμένα και αποκομμένα. Επίσης υπονομεύουν την ασφάλεια των επιβατών και ναυτεργατών εφόσον το ένα στα τέσσερα πλοία που δρομολογούν είναι πάνω από 30 ετών.

 

Η δύναμη και η ελπίδα βρίσκεται μόνο στα δικά μας χέρια, λύσεις μπορεί να επιβάλει μόνο ο δικός μας αγώνας.

 

Καμιά λύση δεν πρόκειται να έρθει από τα κόμματα και κυβερνήσεις που ενδιαφέρονται για το πώς θα διασφαλίσουν τα κέρδη των εφοπλιστών και των άλλων επιχειρηματικών ομίλων.

 

Υποκρίνονται όταν λένε ότι κατανοούν τα προβλήματα των νησιωτών και των εργαζομένων. Οι όποιες υποσχέσεις τους έχουν αποδειχτεί ότι είναι ψεύτικες και παραπλανητικές.

 

Για αυτό συντονιζόμαστε σε αγωνιστικές δράσεις και διεκδικούμε μαζί:

 

Να μειωθούν τώρα όλα τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια και τα ναύλα (οχημάτων – εμπορευμάτων) κατά 50% χωρίς να δοθούν νέες επιδοτήσεις και προνόμια στους εφοπλιστές

Δωρεάν μετακινήσεις για ανέργους, φοιτητές και στρατευμένους, για ΑΜΕΑ, χρονίως πάσχοντες.

Μειωμένα εισιτήρια για συνταξιούχους, αναπληρωτές, πολύτεκνους κ.ά.

Εξασφάλιση συχνής σύνδεσης των νησιών με την ηπειρωτική χώρα και μεταξύ τους με πλοία σύγχρονα και ασφαλή, με βελτίωση και διαμόρφωση σύγχρονων λιμενικών εγκαταστάσεων, αποκλειστικά δημόσιων.

Να διασφαλιστεί η δουλειά των ναυτεργατών με αύξηση των μισθών και βελτίωση των συνθηκών εργασίας κατοχυρωμένα με Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και Κοινωνική Ασφάλιση, συνδικαλιστική οργάνωση.

Να καταργηθούν οι φόροι στα καύσιμα, η ρήτρα αναπροσαρμογής και τα “πράσινα” χαράτσια στο ηλεκτρικό ρεύμα.

Να επανέλθει ο μειωμένος συντελεστής ΦΠΑ για όλα τα νησιά, κατά 50%.

Να καταργηθεί ο ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, στα εφόδια των αγροτών και κτηνοτρόφων.

Άμεση και γενναία διαγραφή των χρεών αυτοαπασχολούμενων, εργαζομένων και ανέργων».

 

πηγή

 

        

Ο όμιλος Μαρινάκη και μια επίθεση στο Skroutz

 

Απρόσμενα μεγάλη δημοσιότητα, από τα μέσα ενημέρωσης του ομίλου Μαρινάκη, λαμβάνουν τις τελευταίες ώρες φερόμενες καταγγελίες πελατών ηλεκτρονικού εμπορείου που χρησιμοποιούν την πλατφόρμα Skroutz. Υπενθυμίζεται ότι τις τελευταίες ημέρες κυκλοφόρησε ανταγωνιστική πλατφόρμα του Skroutz με το όνομα SHOPFLIX το οποίο, όπως αναφέρουν δημοσιεύματα, «έστησε ο πρώην επικεφαλής της Public MediaMarkt Χρήστος Καλογεράκης μέσω της εταιρείας Wellcomm, στην οποία έχει εισέλθει μετοχικά ο εφοπλιστής Βαγγέλης Μαρινάκης».

 

Οι καταγγελίες που είδαν το φως της δημοσιότητας δεν αφορούσαν το ίδιο το Skroutz αλλά την εταιρεία 365 SHOP GR ΜΟΝΟΠΡΟΣΩΠΗ Ι Κ Ε που δραστηριοποιούνταν και μέσω της συγκεκριμένης πλατφόρμας. Σε ανακοίνωσή του το Skroutz αναφέρει μεταξύ άλλων ότι «η Skroutz δεν διαμεσολαβεί στις αγορές μεταξύ του καταναλωτή και του ηλεκτρονικού καταστήματος, δεν εκπροσωπεί ούτε υποκαθιστά οποιοδήποτε εμπορικό κατάστημα παρά μόνο για τις παραγγελίες οι οποίες πραγματοποιούνται μέσω της υπηρεσίας Skroutz Marketplace, όπου η συναλλαγή ολοκληρώνεται με πλήρη ασφάλεια στην σελίδα μας».

 

Παρόλα αυτά τα ΜΜΕ του ομίλου Μαρινάκη επιδόθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου επίθεση όχι εναντίον της 365 shop αλλά του Skroutz – δηλαδή μιας ανταγωνιστικής για το αφεντικό τους εταιρείες. Το In.gr έκανε λόγο για «καταγγελίες κόλαφο» και σημείωνε με όχι ιδιαίτερα δημοσιογραφικό τρόπο ότι η εταιρεία «βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο καθώς από αυτές τις καταγγελίες καθίσταται πλέον σαφές ότι υπάρχει παντελής έλλειψη εμπιστοσύνης για την πλατφόρμα».  

«Χαμός με την Skroutz – Οργισμένοι πελάτες που εξαπατήθηκαν στρέφονται εναντίον της» αναφέρει και η εφημερίδα Το Βήμα, επίσης του ομίλου Μαρινάκη. «Καταγγελία – κόλαφος κατά της Skroutz για εξαπάτηση πελατών» έγραφε και η άλλη μεγάλη εφημερίδα του ομίλου, ΤΑ ΝΕΑ, ενώ το Mega (του Μαρινάκη) είχε εκτενές ρεπορτάζ με τον Νίκο Ευαγγελάτο αντιγράφοντας τον τίτλο των Νέων.

 

Οι καταγγελίες εναντίον του Skroutz άρχισαν να καταγράφονται και στο twitter με αποτέλεσμα το σχετικό #cancel_skroutz να βρεθεί στην πρώτη θέση των trending topics. Αν προσέξει όμως κανείς τα μηνύματα των τελευταίων ωρών συνειδητοποιεί ότι οι περισσότεροι χρήστες κατηγορούν ευθέως τον όμιλο Μαρινάκη ότι εκμεταλλεύεται τον θόρυβο για να προωθήσει τη δική του πλατφόρμα ηλεκτρονικών αγορών. Εντύπωση προκαλεί επίσης το γεγονός ότι καταγγελίες εναντίον του Skroutz διακινούσαν και λογαριασμοί που δημιουργήθηκαν τις τελευταίες ημέρες και δεν έχουν κανέναν ακόλουθο. Η υπόθεση πάντως φαίνεται ότι θα μπορούσε να μετατραπεί σε μπούμερανγκ για την επιχείρηση του Μαρινάκη καθώς σύντομα άρχισε να «τρεντάρει» και ο τίτλος #cancel_shopflix

 

Μετά την επίθεση του Μαρινάκη με in. gr και πρώτο φλέμα κατά του #Skroutz ξαφνικά ανοίγονται λογαριασμοί με 0 followers/following και τυγχάνει το 1ο tweet να είναι αυτό. #cancel_skroutz Μόνο και μόνο λόγω της ίδια ιδιοκτησίας με τα ΜΜΕ του χοντρού, ποτέ shopflix #cancel_shopflix pic.twitter.com/dVgCG6XyO5

 

— Papa-Tango-Romeo-India-Delta (@ptridimas) April 14, 2022

 

Για το αν υπάρχουν σοβαρές και αξιόπιστες καταγγελίες που αφορούν τη λειτουργεία του Skroutz υπάρχουν αρμόδιες υπηρεσίες που μπορούν να δώσουν απαντήσεις. Υπάρχει όμως ένα δημοσιογραφικό σχόλιο που πρέπει να κάνουμε. Η διεθνής πρακτική αναφέρει ότι όταν ένα μέσο ενημέρωσης συνδέεται επιχειρηματικά με εταιρείες που εμπλέκονται έμμεσα ή άμεσα με το θέμα που παρουσιάζει οφείλει να το διευκρινίζει στο ρεπορτάζ. Κάτι τέτοιο δεν έγινε από τα μέσα ενημέρωσης του ομίλου Μαρινάκη με ευθύνη συγκεκριμένων δημοσιογράφων, αρχισυντακτών και διευθυντών ειδήσεων που επιμελήθηκαν και έδωσαν την εντολή να μεταδοθεί το θέμα.

 

Α.Χ

     

 

Για μια νέα ηθική της επιστημονικής συμβουλής

 

γράφει ο Μιχάλης Κρητικός*

 

 

Η πανδημία έχει φέρει την επιστήμη στο προσκήνιο σε διεθνές επίπεδο, ενώ τα πορίσματά της έχουν καταστεί αναπόσπαστο πλέον μέρος της καθημερινότητας των πολιτών και αφετηρία κάθε σχετικής πολιτικής και διαχειριστικής απόφασης. Διανύουμε μια περίοδο που σφραγίζεται από την καταλυτική παρουσία επιστημονικών γνώσεων και επιτευγμάτων, ταυτόχρονα όμως έχει αναδείξει με τρόπο ανάγλυφο τις πιο ακραίες «αναγνώσεις» της επιστήμης: τόσο αυτής της άκριτης αποδοχής των πορισμάτων της –οδηγώντας πολλές φορές σε τεχνολογισμό– όσο και εκείνης της βαθιάς δυσπιστίας και δομικής εναντίωσης απέναντι σε κάθε εύρημά της.

 

Πέραν αυτών των μανιχαϊστικών σχημάτων, ο ίδιος ο τρόπος λειτουργίας των συμβουλευτικών οργάνων επιστημονικού χαρακτήρα φαίνεται ότι υπονομεύει ποικιλοτρόπως την αξιοπιστία τους. Αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους: καταρχάς, οι συμβουλευτικές επιτροπές αδυνατούν πολλές φορές να επικοινωνήσουν τα ευρήματά τους με σαφήνεια, ευκρίνεια και ενάργεια. Σε πολλές περιπτώσεις επίσης, οι επιτροπές αυτές για να γίνουν «χρήσιμες» στο πλαίσιο της διαδικασίας διαχείρισης μιας κρίσης, δεν αναγνωρίζουν ρητά και δημόσια τον υποκειμενικό χαρακτήρα της επιστήμης, τα ίδια τα εγγενή όρια και τον ευμετάβλητο χαρακτήρα των σχετικών επιστημονικών ευρημάτων, καθώς αντικειμενικά, ουδέτερα αλλά και αβέβαια δεδομένα συμπλέκονται αναπόφευκτα με πολιτικές κοσμοθεωρίες, αξίες και συμφέροντα. Οι πρακτικές αυτές έχουν επικρατήσει και στο πλαίσιο της παρούσας συγκυρίας, καθώς πολλοί ειδικοί σπεύδουν να προσφέρουν βεβαιότητες που γρήγορα διαψεύδονται και ανατρέπονται λόγω του σύνθετου και δυναμικού χαρακτήρα της πανδημικής κρίσης.

 

Επιπρόσθετα, η έλλειψη διαφάνειας στον τρόπο λειτουργίας αυτών των επιτροπών επιτείνει σε πολλές περιπτώσεις τη σχετική σύγχυση και την αμφισβήτηση για το εύρος, τη βαρύτητα και την αξιοπιστία των δεδομένων στα οποία εδράζονται οι προτάσεις και οι συστάσεις τους, αλλά και το τι προκρίνουν οι ειδικοί ελλείψει συγκεκριμένων επιστημονικών στοιχείων. Η ελλιπής πρόσβαση σε όλα τα επιδημιολογικά δεδομένα, λόγω της ατελούς επιδημιολογικής επιτήρησης, που θα τους επέτρεπε μια καλύτερη εκτίμηση κινδύνου, η αποφυγή θεσμοθέτησης της συστηματικής δημοσιοποίησης των πρακτικών των σχετικών επιτροπών και ο κατακερματισμένος χαρακτήρας της διαδικασίας συλλογής και παρακολούθησης δεδομένων υπονομεύουν όχι μόνο τη σχέση επιστήμης και πολιτικής, αλλά και τις όποιες προσπάθειες εξασφάλισης κοινωνικών συναινέσεων.

 

Αυτό με τη σειρά του θέτει την πρόκληση μιας πιο κριτικής σχέσης με την επιστήμη και τη δημόσια αναγνώριση των περιορισμών της, την ανάγκη διαρκούς και ειλικρινούς αμφισβήτησης των πορισμάτων της, αλλά και την εξερεύνηση εναλλακτικών μονοπατιών. Κατά πρώτον, απαιτείται ενημέρωση, που ούτε υπερτονίζει ούτε υποβαθμίζει την επικινδυνότητα του πανδημικού φαινομένου αλλά οριοθετεί την επιστημονική «αυθεντία», αναδεικνύει τις «γκρίζες» ζώνες της επιστημονικής έρευνας και ταυτόχρονα εξασφαλίζει τη συμμετοχή των κοινωνικών επιστημών στις ειδικές αυτές επιτροπές όπου κατά κανόνα κυριαρχούν οι βιοϊατρικές «αναγνώσεις». Σε κάθε περίπτωση, η διαχείριση μιας δυναμικής απειλής όπως αυτή του Covid-19, που διακρίνεται από πολλαπλές επιστημονικές αβεβαιότητες, απαιτεί ένα νέο αφήγημα το οποίο να διακρίνεται από ενσυναίσθηση απέναντι σε όσους διατηρούν επιφυλάξεις για την «απόλυτη» αλήθεια της επιστημονικής έρευνας, για την αντιπροσωπευτικότητα των δεδομένων που συλλέγονται, και από τη συνειδητοποίηση πως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν βλέπουν τον κόσμο με τεχνοκρατικές προσλαμβάνουσες.

 

Η έμφαση στην καλύτερη κατανόηση του πολιτισμικού πλαισίου της ζωής των ανθρώπων -που δεν μπορεί να ερμηνευτεί μόνο με λογικές «μεγάλων δεδομένων»- και στη γενναία αντιμετώπιση των δομικών προκλήσεων που αντιμετωπίζει η επιστήμη (χαμηλός βαθμός συνεργατικότητας, σύγκρουση συμφερόντων, μεροληπτικότητα) θα μπορούσε να θωρακίσει την κοινωνική αξιοπιστία της. H έννοια της «μετα-κανονικής επιστήμης» θα μπορούσε να λειτουργήσει πιλοτικά ως θεμέλιο για τον σχηματισμό ενός νέου τρόπου διαχείρισης μεγάλων αβεβαιοτήτων, σε περιπτώσεις όπου τα επιστημονικά δεδομένα είναι ελλιπή, το διακύβευμα είναι υψηλό και το χρονικό πλαίσιο αποφάσεων ιδιαίτερα ασφυκτικό.

 

Συνεπώς, η πολιτική μας εργαλειοθήκη πρέπει να εμπλουτιστεί άμεσα με νέες κεραίες κοινωνικής ενσυναίσθησης και επιστημονικού αναστοχασμού, για να διαχειριστούμε όχι μόνο τις αναπόδραστες επιστημονικές αβεβαιότητες, αλλά και τις εκρηκτικές εκείνες κοινωνικές εντάσεις που αναμένεται να δημιουργήσει το εκθετικά διογκούμενο τεχνολογικό και επιστημολογικό χάσμα.

 

* Ερευνητής του ΕΛΙΑΜΕΠ και ερευνητικός εταίρος σε θέματα Τεχνητής Νοημοσύνης και Ψηφιακής Μετάβασης στη Σχολή Διακυβέρνησης του Ελεύθερου Πανεπιστημίου των Βρυξελλών  

Η ΕΥΠ παρακολουθεί "ενοχλητικούς" δημοσιογράφους και ο πρωθυπουργός το καλύπτει;

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Τα κράτη έχουν Υπηρεσίες Πληροφοριών, οι οποίες έχουν αποστολή να προστατεύουν την εθνική τους ασφάλεια, παρακολουθώντας όσους ενδέχεται να την απειλήσουν. Η Ελλάδα έχει την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών, την πρώην κακόφημη ΚΥΠ, η οποία εδώ και δεκαετίες είναι συνδεδεμένη με ύποπτες δραστηριότητες που δεν είχαν καμιά σχέση με το αντικείμενό τους (πχ παρακολουθήσεις πολιτικών αντιπάλων κ.α).

 

Η Ελλάδα είναι-υποτίθεται- ευρωπαϊκή χώρα δικαίου. Είναι; Το ερωτηματικό τίθεται διότι καταγγέλλεται ότι η ΕΥΠ παρακολούθησε το κινητό τηλέφωνο δημοσιογράφου, ο οποίος ερευνούσε υποθέσεις που έχουν σχέση με το τραπεζικό σύστημα.

 

 

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος αρνήθηκε ότι η κρατική υπηρεσία έκανε τέτοια παρακολούθηση, προβάλλοντας τον ισχυρισμό ότι δεν χρησιμοποιεί το κακόβουλο λογισμικό που βρέθηκε στο τηλέφωνο που ήταν υπό παρακολούθηση. Άρα, είπε ο κ. Οικονόμου, την παρακολούθηση έκανε ιδιώτης.

 

Ήδη, όμως, ρεπορτάζ που βλέπουν τον φως της δημοσιότητας( Inside Story και Reporters United) αποκαλύπτουν ότι η ΕΥΠ είχε ζητήσει την άδεια εισαγγελέα για να παρακολουθήσει το τηλέφωνο του δημοσιογράφου Θανάση Κουκάκη. Η άδεια είχε δοθεί. Και, σύμφωνα με τις αποκαλύψεις, η παρακολούθηση σταμάτησε την ίδια μέρα που ο δημοσιογράφος υποψιάστηκε την παρακολούθηση και έκανε καταγγελία στην Αρχή Διασφάλισης Απορρήτου Επικοινωνιών(ΑΔΑΕ).

 

Η ΑΔΑΕ ζήτησε ενημέρωση από την ΕΥΠ κι εδώ αρχίζουν τα ύποπτα. Η κυβέρνηση πέρασε επείγουσα νομοθετική διάταξη, αλλάζοντας το νόμο για την ΑΔΑΕ, η οποία πλέον δεν μπορεί να ενημερώνει τον παρακολουθούμενο ότι υπέστη παρακολούθηση μετά τη λήξη της άρσης του απορρήτου των επικοινωνιών του. Η νέα διάταξη προκαλεί αντιδράσεις. Ο πρόεδρος της ΑΔΑΕ και δύο μέλη της, με άρθρο τους σε νομική ιστοσελίδα, λένε ότι η νέα διάταξη παραβιάζει τη συνταγματικά κατοχυρωμένη προστασία του απορρήτου των επικοινωνιών και της προσωπικής ζωής.

 

Από όλα αυτά προκύπτουν τρία θεμελιώδη ερωτήματα:

Ποιος ανησύχησε από την έρευνα του δημοσιογράφου για τραπεζικά σκάνδαλα και παρακολούθησε το τηλέφωνό του;

Τι δουλειά έχει η ΕΥΠ να κάνει τέτοια παρακολούθηση; Η έρευνα αυτή συνιστά κίνδυνο για τα εθνικά συμφέροντα της χώρας;

Αν, όπως είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, η παρακολούθηση «έγινε από ιδιώτη», τι έχουν κάνει οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες για να βρουν ποιος προέβη σε μια κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος και των νόμων;

Κι επειδή η ΕΥΠ υπάγεται πλέον απευθείας στον πρωθυπουργό, μήπως υπάρχει κάποια εμπεριστατωμένη απάντηση στις, τεκμηριωμένες καταγγελίες για την παρακολούθηση;

 

Αν δεν υπάρχει, σημαίνει ότι ο πρωθυπουργός και οι συν αυτώ (ορισμένοι εκ των οποίων γνωρίζουν καλά νομικά και αποκλείεται να συμφωνούν με τόσο προκλητική χρησιμοποίηση κρατικών υπηρεσιών) αναλαμβάνουν την ευθύνη να καταταγεί η ευρωπαϊκή Ελλάδα στην κατηγορία χωρών όπως η Τουρκία, η Ουγγαρία κ.α, στις οποίες δεν ισχύει καμιά εγγύηση του κράτους δικαίου. Μπορούν να «σηκώσουν» τέτοιον κίνδυνο;

Από τη Γουχάν στη Σαγκάη

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Δύο χρόνια και δύο μήνες πριν. Τέλη Γενάρη του 2020. Για εμάς εδώ ο κορωνοϊός ήταν ακόμα μια εξωτική φήμη. Αλλά και ο ΠΟΥ μόλις τότε άρχισε να συνειδητοποιεί ότι στην παγκοσμιοποιημένη εποχή μας ο ιός θα ταξιδέψει με ταχύτητα αεροπλάνου και όχι καραβέλας, όπως οι ιοί τoν καιρό των «Ανακαλύψεων». Η απόφαση του Οργανισμού να αναβαθμίσει τον κίνδυνο από μέτριο σε υψηλό, έστω και αργοπορημένη, έστρεψε το βλέμμα όλων μας στη Γουχάν.

 

Η κινεζική πόλη, που θεωρήθηκε πρώτη εστία της νόσου, βίωσε μια ασφυκτική καραντίνα. Και πόσοι δεν είχαν ελπίσει τότε ότι ο βαριά αντιδημοκρατικός και αστυνομοκρατικός χαρακτήρας του κινεζικού καθεστώτος θα αναχαιτίσει τον ιό. Οι Γουχανίτες, εγκλωβισμένοι σε πολυκατοικίες-μικρά χωριά, έβγαιναν στα μπαλκόνια και με τραγούδια και συνθήματα προσπαθούσαν να αυτοπαρηγορηθούν, αλλά και να παρηγορήσουν προληπτικά όσους έμελλε να υποστούν την ίδια μοίρα, στην Κίνα και παντού. «Με τα φώτα των πολυκατοικιών αναμμένα, σαν φρυκτωρία αντίστασης», έγραφα τότε εδώ, «φωνάζουν συνεχώς “Wuhan, jiayou”. Μην το βάζεις κάτω, Γουχάν. Κρατήσου…».

 

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς, βασισμένα εικάζω στις επίσημες κινεζικές πληροφορίες, η Κίνα τα πήγε εξαιρετικά στην αντιμετώπιση της πανδημίας: συνολικά, μέχρι χθες, 13.465 νεκροί και 1.629.669 κρούσματα. Στην Ελλάδα –που και αυτή διατείνεται ότι τα πήγε εξαιρετικά–, οι αριθμοί είναι καταθλιπτικοί και στην απόλυτη τιμή τους και συγκρινόμενοι με τους κινεζικούς: 28.205 νεκροί, 3.180.556 κρούσματα. Ξέρουμε ότι αρκετές χώρες υπέκυψαν στον πειρασμό να προστατέψουν την εικόνα τους διαχειριζόμενες τους αριθμούς. Ακόμα πάντως κι αν η Κίνα, με τον τεράστιο πληθυσμό της (περίπου 140 Ελλάδες), συγκαταλέγεται σ’ αυτές, δεν θα μπορούσε να κρύψει τους αμέτρητους νεκρούς που θα της αντιστοιχούσαν θεωρητικά, αν πορευόταν με υγειονομικό μοντέλο σαν το ελληνικό: περίπου 4 εκατομμύρια.

 

Οσα συμβαίνουν τώρα στη Σαγκάη δείχνουν ότι το κινέζικο μοντέλο του ανελέητου καθολικού λουκέτου προϋποθέτει ανθρώπους πρόθυμους να απαρνηθούν όλα τους τα δικαιώματα. Αλλά οι εγκλωβισμένοι κάτοικοι της πόλης δεν συμμορφώνονται στις υποδείξεις των ντρόουν «να ελέγξουν την ψυχική τους επιθυμία για ελευθερία». Ναι, τώρα πια δεν τραγουδάνε όπως στη Γουχάν. Τώρα ουρλιάζουν. Στο ουρλιαχτό τους ακούμε την αγωνία της ελευθερίας. Το καθεστώς ίσως ακούει τη φωνή της ανταρσίας.    

Πέφτουν τα ποσοστά; Στο φουλ οι κινήσεις εντυπωσιασμού…

 

 γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Η κυβέρνηση δεν πάει καλά, ζορίζεται. Γιατί συμβαίνει αυτό; Για δύο λόγους. Ο πρώτος και βασικότερος, που ισχύει για όλες τις κυβερνήσεις, είναι αυτό που είπε ο παλιός πρωθυπουργός της Βρετανίας Χάρολντ Μακμίλαν, όταν δημοσιογράφος τον ρώτησε ποιος είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για μια κυβέρνηση: «Τα γεγονότα, παιδί μου, τα γεγονότα».

 

Όμως, η εξήγηση αυτή δεν είναι αρκετή για την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Υπάρχει και κάτι ακόμα. Ο πρωθυπουργός και οι συν αυτώ, βασιζόμενοι στη διαρκή δημοσκοπική άνοιξη που ζούσαν, είχαν πιστέψει πως ό,τι και να γίνει (θα) έχουν και τη νέα κυβερνητική θητεία στο τσεπάκι τους, αφού κυριαρχούσε η βεβαιότητα ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί».

 

Τώρα, λοιπόν, που αρχίζει να επαληθεύεται ότι τα γεγονότα συνιστούν κίνδυνο και οι αριθμοί δείχνουν ότι η πτώση των ποσοστών της ΝΔ είναι συνεχής, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του κάτι πρέπει να κάνουν, για να μην τους πάρει η μπάλα εντελώς αποκάτω. Και καταφεύγουν σε μια συνήθη πρακτική: κινήσεις εντυπωσιασμού.

 

Την ώρα που οι τιμές του ρεύματος πανικοβάλλουν νοικοκυριά και επιχειρήσεις, ο Κυριάκος Μητσοτάκης «θυμήθηκε» ξαφνικά ότι κάπου στη Ελλάδα μπορεί να υπάρχουν κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Εδώ, όμως, ανακύπτουν τα εξής ερωτήματα:

 

Πρώτον, ο πρωθυπουργός δεν ήταν αυτός που πρώτος απαξίωσε το φυσικό αέριο, χαρακτηρίζοντάς το «αγαθό που χάνει την αξία του»;

 

Δεύτερον, η κυβέρνησή του δεν ήταν αυτή που δεν έκανε τίποτα από το 2019 που εξελέγη, αφήνοντας παγωμένα τα σχέδια ερευνών που ήταν έτοιμα από το 2014, όπως θύμισε πολύ εύστοχα το ΚΙΝΑΛ;

 

Τρίτον, για να έχουν οποιοδήποτε αποτέλεσμα οι έρευνες, που ανακοινώθηκε ότι θα γίνουν, θα χρειαστούν χρόνια. Καμιά λύση δεν δίνεται στο άμεσο και πιεστικό πρόβλημα, που αντιμετωπίζουν σήμερα οι περισσότεροι πολίτες. Επομένως, η πολλαπλώς προβληθείσα επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Εταιρεία Υδρογονανθράκων δεν απέβλεπε παρά μόνο στη δημιουργία εντυπώσεων.

 

Στο ερώτημα «και τι πρέπει να γίνει;» η απάντηση είναι απλή. Να μειωθούν οι εξωφρενικές τιμές του ρεύματος. Και η απάντηση στο συναφές ερώτημα «πώς μπορεί να γίνει αυτό;» υπάρχει σ’ αυτό που πέτυχαν οι άλλες δύο χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, Ισπανία και Πορτογαλία, στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής: πήραν εξαίρεση και μειώνουν τη τιμή του φυσικού αερίου και του ηλεκτρικού ρεύματος.

 

Οι κυβερνητικοί ισχυρισμοί ότι, με τις επιδοτήσεις που δίνονται στην Ελλάδα, γίνεται κάτι ανάλογο με αυτό που κάνουν Ισπανία και Πορτογαλία, δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική. Το λένε και οι έρευνες της κοινής γνώμης. Για παράδειγμα, στο Ευρωβαρόμετρο το 77% των Ελλήνων δηλώνει ότι δεν μπορεί να πληρώσει τους λογαριασμούς, ενώ ο μέσος ευρωπαϊκός όρος είναι 33%.

 

Προχτές ο πρωθυπουργός πήγε στην Εταιρεία Υδρογονανθράκων. Και χτες πήγε στη Βουλή, για να μας πει ότι ο ΟΑΕΔ θα αλλάξει όνομα. Θα λέγεται στο εξής «Δημόσια Υπηρεσία Απασχόλησης» και θα πάρει στο κυνήγι τους «επαγγελματίες» ανέργους, για να μη γίνεται «σπατάλη» των επιδομάτων.

 

Ο πρωθυπουργός και ο αρμόδιος υπουργός αυτοεπαινέθηκαν για τη μείωση της ανεργίας από το 17,2% στο 12,8%, στη θητεία αυτής της κυβέρνησης. Οι επιδείξεις εντυπωσιασμού συνεχίζονται. Φυσικά, η ανεργία στην Ελλάδα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη στην Ευρώπη και αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί. Το παραδέχτηκε ο κ. Μητσοτάκης.

 

Επίσης, δεν μπορεί να κρυφτεί το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα, που σχετίζεται με τις αμοιβές στην Ελλάδα. Το κυβερνητικό σύνθημα «δουλειές ξανά» δεν απαντά στο ερώτημα «με ποιες αμοιβές;». Ή μάλλον απάντησε ο ίδιος ο πρωθυπουργός ότι «έχουμε διαχρονικό πρόβλημα χαμηλών αμοιβών».

 

Επομένως, πού είναι η «επιτυχία» της σημερινής κυβέρνησης, όταν έχουμε το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας στην Ευρώπη και με θέσεις εργασίας, οι οποίες δίνουν μισθούς κοντά στα όρια της φτώχειας ή και κάτω από αυτά;

 

Ελπίζουμε ότι τουλάχιστον η άλλη εξαγγελία του πρωθυπουργού πως θα αξιοποιηθεί η περιουσία του(τέως) ΟΑΕΔ, ώστε να λυθεί κάπως το πρόβλημα της στέγης για τα νέα ζευγάρια, να μη γίνει με όρους προεκλογικής προπαγάνδας.

 

Ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ έχουν συνειδητοποιήσει ότι, αν η σημερινή κατάσταση παραταθεί (και οι προβλέψεις, δυστυχώς, δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικές), τότε όσα είπαν για το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών περί «προόδου» και «συντήρησης» και περί «λαϊκισμού» που ελλοχεύει, δεν θα πιάνουν στη μεγάλη πλειονότητα των ψηφοφόρων. Η οποία στη Γαλλία δεν κατάλαβε ότι ο Μακρόν εκπροσωπεί την «πρόοδο» και τον προειδοποίησε για τα καλά.

 

Παρόμοια μηνύματα στέλνουν με κάθε τρόπο και οι Ελληνες πολίτες, όταν λένε ότι δεν μπορούν να πληρώσουν λογαριασμούς και δεν βγάζουν το μήνα με τα εισοδήματα που έχουν.

 

Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του το έχουν καταλάβει. Αλλά αυτό που μπορεί να μην έχουν καταλάβει είναι ότι τα προβλήματα απαιτούν λύσεις ουσίας και όχι κινήσεις εντυπωσιασμού και προπαγανδιστικές πιρουέτες.

 

Η Ελλάδα δεν έχει μπροστά της, τουλάχιστον άμεσα, εκλογές όπως η Γαλλία. Γι’ αυτό οι κυβερνώντες μπορούν να ξορκίζουν(ακόμα…) το «λαϊκισμό». Να προσέξουν μόνο μην την πατήσουν και ο «λαϊκισμός» αυτός εκδηλωθεί τότε που δεν θα τον περιμένουν: όταν στηθούν οι κάλπες…   

Βαριά μομφή στη Γερμανία

 

γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος

 

 

Ο Ζελένσκι ακύρωσε την επίσκεψη στο Κίεβο του Γερμανού ομολόγου του Σταϊνμάιερ, που ως ΥΠΕΞ υπήρξε ένας από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της στενής συνεργασίας Ρωσίας-Γερμανίας.

 

Σχεδόν ταυτόχρονα, το Politico δημοσιεύει εκτεταμένη ανάλυση με τίτλο πως η Γερμανία έπαιξε ρώσικη ρουλέτα και έχασε.

 

Μια αντιμετώπιση της ισχυρότερης χώρας της Ευρώπης, που θυμίζει τις βαριές κουβέντες του Τραμπ ότι η Γερμανία είναι λαθρεπιβάτης στο σύστημα ασφάλειας της Δύσης.

Τα παραπάνω δεν είναι θυμικές αντιδράσεις, αλλά σαφή μηνύματα προς τη Γερμανία, ότι εγκαταλείπει πλήρως την Οστπολιτίκ και τις… παραφυάδες της, όπως έγραφαν οι δηλώσεις μετανοίας την εποχή του εμφύλιου πολέμου.

 

Το γερμανικό πρόβλημα των ΗΠΑ ξεπερνά τη σύγκρουση στην Ουκρανία, αλλά και τη στενή εξάρτηση της ενεργειακής επάρκειας του Βερολίνου από τη Ρωσία. Στις αρχές του 20ού αιώνα, ο θεωρητικός της γεωπολιτικής Χάρολντ Μακίντερ προειδοποίησε ότι μια στρατηγική σύγκλιση Γερμανίας-Ρωσίας θα δημιουργούσε μια θανάσιμη απειλή για την παγκόσμια κυριαρχία των αγγλοσαξονικών δυνάμεων, δηλαδή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και των ΗΠΑ.

 

Με άλλα λόγια, μια ευρασιατική σύγκλιση γύρω από έναν δυνητικό άξονα Μόσχας-Βερολίνου προβάλλει στα μάτια των ΗΠΑ πολύ πιο επικίνδυνη για την ηγεμονική τους πρωτοκαθεδρία από ό,τι μια ευρασιατική σύγκλιση Μόσχας-Πεκίνου.

 

Ο αρχιτέκτονας της πρώτης γερμανικής ενοποίησης το 1871, ο καγκελάριος Μπίσμαρκ, είχε ως σημείο αναφοράς της πολιτικής του τη στρατηγική συνεργασία με την τσαρική Ρωσία.

 

Με πρωτοβουλία του Μπίσμαρκ η Γερμανία, η Αυστροουγγαρία και η Ρωσία σχημάτισαν το 1873 τον Σύνδεσμο των Τριών Αυτοκρατόρων, μια συμμαχία που ανανεώθηκε το 1884, ενώ το 1887 Βερολίνο και Αγία Πετρούπολη υπέγραψαν τη Συνθήκη Επανασφάλισης (Reinsurance Treaty), που δέσμευε τους δύο συμβαλλόμενους να μη συνάπτουν συμμαχίες με τρίτες χώρες, αν το έτερο ήμισυ του ρωσογερμανικού διδύμου είχε αντιρρήσεις.

 

Όλα τα παραπάνω τα κατέστρεψαν οι διάδοχοι του Μπίσμαρκ, από τον Καπρίβι μέχρι και τον Μπέτμαν Χόλβεγκ. Με το παραπάνω βεβαρημένο παρελθόν, είναι βέβαιο ότι η καχυποψία των ΗΠΑ και της Ανατολικής Ευρώπης απέναντι σε μια ενδεχόμενη επάνοδο του Βερολίνου στην Οστπολιτίκ θα υπάρχει για το ορατό μέλλον. Η Γιουγκοσλαβία του Τίτο το 1955 αποκατέστησε σχέσεις με τους διαδόχους του Στάλιν, χωρίς ποτέ όμως να ανακτήσει την προ της ρήξης του 1948 στενή σχέση εμπιστοσύνης με την ΕΣΣΔ.  

Πάροχος Ενέργειας έστειλε λογαριασμό 4.290,39 ευρώ σε μονογονεϊκή οικογένεια!

 

Πάροχος Ενέργειας (WATT+VOLT) έστειλε λογαριασμό 4.290,39 ευρώ σε μονογονεϊκή οικογένεια με τρία παιδιά (ηλεκτροδότηση που διακόπηκε και για την επανασύνδεσή της απαιτείται εφάπαξ προκαταβολή 3.000 ευρώ)!

 

Τα παραπάνω περιστατικό αποκάλυψε ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Αγρινίου, Γιώργος Ντουντούμης, κατά τη διάρκεια παρέμβασής στα κεντρικά γραφεία του ΔΕΔΔΗΕ στο νομό. Το λογαριασμό δημοσιεύει ο 902.gr.

 

 

Στο ρεπορτάζ για την κινητοποίηση του Εργατικού Κέντρου σημειώνεται πως συμμετείχαν και συνδικαλιστές εργατικών σωματείων-μελών του, έγινε αναφορά στα απανωτά περιστατικά διακοπών ηλεκτροδότησης που έχουν σημειωθεί στην πόλη και σε άλλες περιοχές της Αιτωλοακαρνανίας, στις προειδοποιήσεις της ΔΕΗ, αλλά και παρόχων Ενέργειας για νέα αντίστοιχα μέτρα.

 

Ο Γιώργος Ντουντούμης τόνισε:  «Επισημάναμε ότι δεν πρόκειται να αφήσουμε κανέναν μόνο του, δεν θα επιτρέψουμε άλλες διακοπές ηλεκτροδότησης και ειδικά μπροστά στις γιορτινές μέρες που έρχονται. Απαιτήσαμε άμεσα να επανασυνδεθούν όλα τα κομμένα ρεύματα από τα λαϊκά σπίτια. Ζητήσαμε ουσιαστικά μέτρα ανακούφισης με μειώσεις στις τιμές και καλέσαμε σε συμπαράσταση σ’ αυτόν μας τον αγώνα και τους εργαζόμενους του ΔΕΔΔΗΕ και της ΔΕΗ. Κάναμε σαφές ότι δεν θα αφήσουμε κανέναν με τα… κεριά».

 

Επιπλέον, σημείωσε ότι ακόμη και οι υπάλληλοι της Επιχείρησης διαμαρτύρονταν για τους «φουσκωμένους» λογαριασμούς στα σπίτια τους των 1.000 και 1.500 ευρώ, δηλώνοντας την αδυναμία τους να τα φέρουν βόλτα.

 

 

Οι συγκεντρωμένοι, τέλος, απαίτησαν άμεσα επανασυνδέσεις ρεύματος σε λαϊκές οικογένειες που δεν έχουν να πληρώσουν, καμιά νέα διακοπή σε λαϊκά σπίτια, διακανονισμούς χωρίς προκαταβολές και δόσεις βάσει των δυνατοτήτων του καθενός, μειώσεις στα τιμολόγια, καθώς και διαγραφή συσσωρευμένων χρεών των νοικοκυριών ανέργων, απόρων, χαμηλόμισθων, χαμηλοσυνταξιούχων, καλώντας σε κλιμάκωση του αγώνα και μπροστά στην Εργατική Πρωτομαγιά. 

πηγή

Ο πόλεμος του «λευκού χρυσού»

 

γράφει ο Άρης Χατζηστεφάνου  

 

Το πέρασμα της Ευρώπης αλλά και ολόκληρου του κόσμου από τα ορυκτά καύσιμα στην πράσινη ενέργεια απαιτεί τη χρήση τεράστιων ποσοτήτων λιθίου για μπαταρίες αυτοκινήτων ● Οι χώρες που το διαθέτουν, όπως η Ουκρανία, μπορεί να αναδειχτούν οι μεγάλοι νικητές ή τα μεγαλύτερα θύματα του 21ου αιώνα.

 

Όταν τα ρωσικά άρματα μάχης εισέρχονταν στο Ντονιέτσκ στην ανατολική Ουκρανία, οι ερπύστριές τους πέρασαν σε ύψος 300 μέτρων πάνω από ορισμένα από τα μεγαλύτερα αποθέματα λιθίου της Ουκρανίας – και ενδεχομένως από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης. Ουκρανοί ερευνητές κάνουν λόγο ακόμη και για 500.000 τόνους οι οποίοι θα μπορούσαν να προσφέρουν έσοδα δισεκατομμυρίων ευρώ στην Ουκρανία.

 

Το συγκεκριμένο μέταλλο, που έχει λάβει τον τίτλο του «λευκού χρυσού του 21ου αιώνα», μετατρέπεται σε κομβικό σημείο για το πέρασμα στην πράσινη ενέργεια, καθώς από αυτό εξαρτώνται οι μπαταρίες των ηλεκτρικών αυτοκινήτων, τμήματα ηλεκτρικών γεννητριών αλλά και αρκετά ακόμη από τα εργαλεία που θα επιτρέψουν την εγκατάλειψη των ορυκτών καυσίμων.

 

Όπως ήταν φυσικό, ορισμένοι έσπευσαν να αποδώσουν τη ρωσική εισβολή αποκλειστικά στην προσπάθεια της Μόσχας να εξασφαλίσει τον έλεγχο των αποθεμάτων λιθίου, όχι μόνο για τη δική της αυτάρκεια αλλά και για τον ενεργειακό έλεγχο της Ευρώπης. Η συγκεκριμένη θεωρία, βέβαια, δεν επιβεβαιώνεται ούτε καν από Ουκρανούς αναλυτές ενώ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να συγκαλύψει ευθύνες της Δύσης και κυρίως του ΝΑΤΟ στις εξελίξεις που οδήγησαν στον πόλεμο.

 

Παρ’ όλα αυτά η Ουκρανία είναι μία από τις χώρες που διαθέτουν πλούσια κοιτάσματα λιθίου και τα τελευταία χρόνια βρέθηκαν στο επίκεντρο σφοδρών πολιτικών και πολεμικών εξελίξεων – γεγονός που αν μη τι άλλο δίνει μια πρόγευση των μελλοντικών συγκρούσεων για τον έλεγχο του συγκεκριμένου μετάλλου. Συγκρούσεων που αναμένεται να κλιμακωθούν πολύ γρηγορότερα απ’ ό,τι πιστεύαμε, αν σκεφτεί κανείς ότι η τιμή του αυξήθηκε πάνω από 400% μόνο τον τελευταίο χρόνο.

 

Η Ουκρανία άλλωστε αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον, δεδομένου ότι τα τελευταία χρόνια είχε μετατραπεί σε συμβολικό επίπεδο σε θέατρο επιχειρήσεων για τα αντικρουόμενα συμφέροντα δύο εκ των μεγαλύτερων παραγωγών λιθίου του κόσμου: της Κίνας και της Αυστραλίας. Τους τελευταίους μήνες του 2021 η εταιρεία European Lithium από την Αυστραλία και η κινεζική Chengxin ανακοίνωσαν σχεδόν ταυτόχρονα το ενδιαφέρον τους για την εκμετάλλευση αποθεμάτων λιθίου στο Ντονιέτσκ και άλλες περιοχές της ανατολικής Ουκρανίας. Τα σχέδια πάγωσαν με τη ρωσική εισβολή αλλά σίγουρα θα είναι ένας παράγοντας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μετά το τέλος του πολέμου.

 

H προηγούμενη φορά που το λίθιο βρέθηκε στο επίκεντρο γεωπολιτικών αναλύσεων ήταν το 2019, όταν ανατράπηκε πραξικοπηματικά ο πρόεδρος της Βολιβίας, Εβο Μοράλες, λίγο μετά την απόφασή του να εθνικοποιήσει τα ορυχεία λιθίου και να συνεργαστεί για την εκμετάλλευσή τους με γερμανικές και όχι αμερικανικές εταιρείες. Η υπόθεση χτύπησε μια ευαίσθητη χορδή της Λατινικής Αμερικής, καθώς θύμιζε απελπιστικά το πραξικόπημα του 1973 εναντίον του Σοσιαλιστή προέδρου της Χιλής Σαλβαδόρ Αλιέντε, ο οποίος πριν από την ανατροπή του είχε εθνικοποιήσει τα ορυχεία χαλκού, από τα οποία εξαρτιόταν ο αμερικανικός κολοσσός των τηλεπικοινωνιών ITT.

 

Έναν χρόνο μετά την ανατροπή του Μοράλες, ο μετέπειτα πρόεδρος της Βολιβίας Λούις Άρσε κατηγόρησε ευθέως τον Ίλον Μασκ και την εταιρεία ηλεκτρικών αυτοκινήτων Tesla ότι εμπλέκονταν στην οργάνωση του πραξικοπήματος. Ο ίδιος ο Μασκ άλλωστε είχε ρίξει λάδι στη φωτιά των σχετικών θεωριών όταν σε σχετική ερώτηση ενός χρήστη του Twitter απάντησε με τη φράση «Θα κάνουμε πραξικόπημα σε όποια χώρα θέλουμε. Πάρτε το απόφαση». Για άλλη μια φορά το λίθιο δεν ήταν ο μοναδικός παράγοντας που πυροδότησε τις εξελίξεις (πιθανότατα δεν ήταν καν ο σημαντικότερος), κανένας όμως δεν μπορούσε πλέον να το αγνοήσει.

 

H τρίτη χώρα, το μέλλον της οποίας ίσως καθορίστηκε -και σίγουρα θα καθοριστεί- από τα αποθέματα λιθίου που διαθέτει, είναι το Αφγανιστάν. Σύμφωνα με περσινό δημοσίευμα του δικτύου Bloomberg, η αξία των αποθεμάτων του μπορεί να ξεπερνά το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια, γεγονός που λειτουργεί σαν μαγνήτης για αρκετές κινεζικές εταιρείες μετά την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων κατοχής.

 

Όπως συμβαίνει συχνά στις διεθνείς σχέσεις, για να προβλέψεις μια σύγκρουση δεν χρειάζεται μόνο να ξέρεις ποιος διαθέτει ένα πολύτιμο προϊόν αλλά και ποιος… δεν το διαθέτει αλλά έχει τα πολιτικά και στρατιωτικά εργαλεία για να το αποκτήσει. Σύμφωνα λοιπόν με το αμερικανικό Γεωλογικό Ινστιτούτο, οι ΗΠΑ εξορύσσουν και επεξεργάζονται μόλις το 1% του λιθίου στον κόσμο ενώ αντίθετα η Κίνα επεξεργάζεται και προσφέρει σε τελική μορφή το 50% της ποσότητας που χρησιμοποιείται σε μπαταρίες και άλλες συσκευές.

 

Το γαλλικό μάθημα που δεν κατάλαβε ο Μητσοτάκης: Οι εκλογές δεν θα κριθούν στο gov.gr…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Όταν οι αρχηγοί μιλάνε σε κομματικά ακροατήρια, είναι φυσικό να ενθουσιάζονται. Από κάτω έχουν κοινό στο οποίο είτε λένε αυτό που θέλει να ακούσει είτε το ακούει χωρίς αντίλογο. Ετσι, ο αρχηγός λέει αυτό που θέλει και φεύγει ευχαριστημένος.

 

Αυτό έγινε χτες σε μια προσυνεδριακή συζήτηση της ΝΔ στο Χαλάνδρι Αττικής. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε αυτά που είχε σχεδιάσει, τα κομματικά στελέχη και μέλη τα βρήκαν ωραία και καλά και, για να θυμηθούμε την κινηματογραφική ατάκα του Ντίνου Ηλιόπουλου, «ήταν μια ωραία ατμόσφαιρα».

 

Ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε βέβαιος ότι η κυβέρνησή του διαχειρίστηκε όλες τις κρίσεις (απόπειρα εισβολής στον Εβρο, μεγάλες εντάσεις με την Τουρκία, υγειονομική περιπέτεια του κορονοϊού και παγκόσμια οικονομική κρίση, με αφορμή τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία) «με ετοιμότητα και αποτελεσματικότητα».

 

Δεν ξέρω αν κάποιος από τους παριστάμενους κομματικούς σκέφθηκε από μέσα του «ε, όχι και όλες, κόψε κάτι, πρόεδρε…». Αλλά στην περιπέτεια του κορονοϊού δεν τα πήγαν και τόσο καλά. Κάθε άλλο. Η Ελλάδα είναι πλέον από τις χειρότερες χώρες στο δείκτη «θάνατοι ανά εκατομμύριο κατοίκους». Πώς, λοιπόν, ο κ. Μητσοτάκης εμφανίζει σαν επιτυχία κάτι που είναι εμφανώς αποτυχημένο;

 

Αλλά μήπως υπάρχει κόκκος αλήθειας και στον πρωθυπουργικό ισχυρισμό ότι η κυβέρνησή του αντιμετώπισε με επιτυχία την οικονομική κρίση, που επήλθε με τον πόλεμο στην Ουκρανία; Ουδέν αναληθέστερον;

 

Πρώτον, διότι νοικοκυριά και επιχειρήσεις στενάζουν υπό το βάρος των δυσθεώρητων λογαριασμών ρεύματος και αερίου, αλλά και πολλών ειδών καθημερινής χρήσης. Και, δεύτερον, διότι η κρίση συνεχίζεται και όλες οι προβλέψεις λένε ότι θα επιδεινωθεί η κατάσταση. Πού βρίσκεται, λοιπόν, η κυβερνητική επιτυχία;

 

Όμως, ο κ. Μητοτάκης δεν αρκέστηκε σ’ αυτούς τους, εμφανώς ανυπόστατους, ισχυρισμούς χωρίς αντίλογο. Θέλησε να εκμεταλλευθεί το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των γαλλικών εκλογών, ισχυριζόμενος ότι η μάχη μεταξύ Μακρόν και Λεπέν είναι μια μάχη «μεταξύ προόδου και συντήρησης». Και το επεξέτεινε στην Ελλάδα, για να τονίσει ότι «αυτά που κάνουμε στο gov.gr είναι σωστά και προοδευτικά» και για να συμπεράνει ότι «έτσι διαμορφώνονται τα πολιτικά διλήμματα και στην Ελλάδα».

 

Στην προσπάθειά του να αποϊδελογικοποιήσει τις πολιτικές συγκρούσεις, ο κ. Μητσοτάκης κάνει λογικά άλματα και αυθαίρετες κατασκευές. Για παράδειγμα, αν ο Μακρόν είναι η προσωποποίηση της «προόδου», πως εξηγείται ότι το στρατόπεδο της «συντήρησης», στο οποίο, προφανώς, εντάσσει και την Λεπέν και τον Μελανσόν και κάθε άλλο κόμμα που εναντιώνεται στον Μακρόν, είναι σήμερα πλειοψηφικό στη Γαλλία; Τόσο ανίκανοι είναι οι Γάλλοι που δεν μπόρεσαν να δουν την «πρόοδο» επί Μακρόν και του έδωσαν μόλις 28%;

 

Ο δε άλλος ισχυρισμός του πρωθυπουργού, ότι το gov.gr αποτελεί την επιτομή της «προόδου», δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Βεβαίως, η αξιοποίηση της τεχνολογίας, για να γίνεται ευκολότερη η ζωή του πολίτη είναι θετικό γεγονός, αλίμονο. Όμως, αυτή η προσπάθεια, για να είμαστε δίκαιοι, είχε ξεκινήσει τουλάχιστον 12 χρόνια πριν από την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και είναι καταγεγραμμένα σημαντικά επιτεύγματα. Αλλά αυτά, μολονότι προοδευτικά, δεν ήταν αρκετά για να «ισοσφαρίσουν» τα πολλά αρνητικά της τότε οικονομικής κρίσης.

 

Για να το πούμε όσο απλά γίνεται, το μεγάλο πρόβλημα του Ελληνα πολίτη σήμερα δεν είναι να παίρνει ένα πιστοποιητικό ή να μεταβιβάζει ένα ακίνητό του χωρίς να πηγαίνει στη δημόσια υπηρεσία. Καλό είναι κι αυτό αναμφισβήτητα, αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι όλο και περισσότεροι δεν μπορούν να πληρώσουν το λογαριασμό του ρεύματος και να βγάλουν το μήνα. Μεγάλο πρόβλημα είναι ο καλπασμός των ενοικίων, που έχει σαν αποτέλεσμα τα νέα παιδιά να μη μπορούν να φύγουν από το σπίτι των γονιών τους. Αλήθεια, πώς θα κάνουν οικογένειες, όταν ο βασικός μισθός πρέπει να ξοδευτεί όλος για το ενοίκιο; Ποια πολιτική στέγης έχει η σημερινή κυβέρνηση. Μήπως ξέρουν ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του τι κάνουν άλλες ευρωπαϊκές χώρες για να ενισχύσουν τα νέα ζευγάρια να βρουν προσιτή κατοικία; Αποκλείεται να ξέρουν διότι είναι όλοι ιδιοκτήτες και δεν τους αγγίζουν τέτοια προβλήματα.

 

Επομένως, όταν ο πρωθυπουργός κάνει άστοχους παραλληλισμούς με «πρόοδο» και «συντήρηση», με αφορμή τις γαλλικές εκλογές, καλό είναι να έχει κατά νου ότι καλό είναι το gov.gr, αλλά για τον αμειβόμενο με χαμηλά, ακόμα και με μεσαία εισοδήματα, η «πρόοδος» που αντιπροσωπεύει δεν πληρώνει λογαριασμούς και σούπερ μάρκετ ούτε βρίσκει προσιτό σπίτι για ενοικίαση.

 

Επιμύθιον: καλό είναι το gov.gr, αλλά δεν κρίνει αυτό τις εκλογές...

ΔΕΗ: Αυξάνει κατά 36% τα σταθερά τιμολόγια!

 

Οι πάροχοι ηλεκτρισμού προχωρούν σε διαρκείς ανατιμήσεις, ακόμη και των υποτιθέμενων «ασφαλών προγραμμάτων» που πρόσφεραν στους καταναλωτές

 

Όλο και περισσότερο τσακίζουν το πενιχρό λαϊκό εισόδημα οι ανατιμήσεις στην ενέργεια, οι οποίες σημειώνονται σε μια περίοδο που οι εξελίξεις στην Ουκρανία ευνοούν νέα ενεργειακά «ντιλ» που αποδίδουν τεράστια κέρδη στους ομίλους.

 

Οι τιμές χονδρικής στο Χρηματιστήριο Ενέργειας βρίσκονται σταθερά πάνω από τα 200 ευρώ, ενώ σήμερα έφτασαν τα 243 ευρώ/Mwh, δείχνοντας ότι πλέον το πανάκριβο ρεύμα – είδος πολυτελείας για λίγους αποτελεί μια παγιωμένη κατάσταση.

 

 

Σε αυτό το πλαίσιο και οι πάροχοι ηλεκτρισμού προχωρούν σε διαρκείς ανατιμήσεις, ακόμη και των υποτιθέμενων «ασφαλών προγραμμάτων» που πρόσφεραν στους καταναλωτές. Τελευταίο παράδειγμα η ΔΕΗ, η οποία αναπροσαρμόζει προς τα πάνω τα σταθερά τιμολόγια, αυξάνοντας τα αυτή τη φορά κατά 36%!

 

Η αύξηση αφορά τους νέους πελάτες στα προγράμματα myHomeOnline και myHomeEnter. Πρόκειται για τις συμβάσεις που δεν περιλαμβάνουν τη λεγόμενη «ρήτρα αναπροσαρμογής», τις οποίες έχει επιλέξει το τελευταίο διάστημα ένας σχετικά σημαντικός αριθμός πελατών της ΔΕΗ (περί τις 500 χιλιάδες), ώστε να αποφεύγουν τις απότομες αυξήσεις της ρήτρας. Ετσι, η τιμή της κιλοβατώρας στο myHomeOnline «σκαρφαλώνει» από το 0,17 ευρώ στο 0,229. Η τιμή για όσους πελάτες έχουν νυχτερινό μετρητή αυξάνεται από 0,13 ευρώ/kwh σε 0,176 ευρώ/kwh.

 

Η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου είναι απελπισμένη καθώς πρόκειται για τη δεύτερη αύξηση μέσα σε μόλις 4 μήνες, χωρίς να έχει γίνει κάποια σχετική ανακοίνωση από την εταιρεία.

 

 

Παράλληλα τις τελευταίες ημέρες η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος ανεβοκατεβαίνει σε ένα εύρος 100 ευρώ η μεγαβατώρα και όλα αυτά παρά το γεγονός ότι έχει αλλάξει σημαντικά το μείγμα παραγωγής με το φυσικό αέριο να μειώνεται σημαντικά, ως προς την συμμετοχή του στην παραγωγή.

 

Την θέση του έχουν πάρει οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ενώ το plan B προβλέπει την πιο ενεργό συμμετοχή του λιγνίτη. Για σήμερα η τιμή του ρεύματος έχει αυξηθεί κατά 44,5% και διαμορφώνεται στα 243,08 ευρώ η μεγαβατώρα, έναντι 168,22 ευρώ που είχε υποχωρήσει, επίπεδο που ήταν από τα χαμηλότερα από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία. 

πηγή

 

Η σιωπή για τον «Αττίλα»

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Στην ομιλία του στη Βουλή των Ελλήνων, το μεσημέρι της Πέμπτης, ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι δεν έκανε την παραμικρή νύξη για τον «Αττίλα». Πιθανές εξηγήσεις: α) Δεν το γνώριζε, παρότι εμφανίστηκε ενημερωμένος για τη νεοελληνική ιστορία (η αναφορά στις Θερμοπύλες δεν συνιστά τεκμήριο αρχαιογνωσίας), είτε χάρη στη θύραθεν παιδεία του είτε χάρη σε εντατικό φροντιστήριο. Σαν αυτά που γίνονται σε όποιον πολιτικό πρόκειται να απευθυνθεί σε αλλοεθνείς.

 

Ως ηθοποιός ο κ. Ζελένσκι είχε κάθε δικαίωμα να μην ξέρει πολλά από τη διεθνή πολιτική ιστορία. Αλλωστε οι συμπατριώτες του δεν τον ψήφισαν για την ευρυμάθειά του αλλά για να πατάξει τη διαφθορά, σαν αντισυστημικός (αποδείχτηκε πάντως συστημικότατος). Πόσο πιθανό και εύλογο είναι όμως να μην ξέρει, ως πρόεδρος πια της χώρας του, που η κυριαρχία της απειλείται από τους εισβολείς Ρώσους, ότι και μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα υπέστη εισβολή και ακρωτηριασμό; Κι αν δεν το ήξερε ο ίδιος, δεν το ήξερε ούτε η εδώ ουκρανική πρεσβεία, ώστε να τον συμβουλεύσει; Και να προλάβει τον ανιστόρητο ισχυρισμό του ότι «δεν έχει γίνει ξανά εισβολή στην ευρωπαϊκή ιστορία εδώ και πάνω από μισό αιώνα». Από το 1974 του «Αττίλα» έχουν περάσει 48 χρόνια.

 

Εικασία δεύτερη: Ο κ. Ζελένσκι γνώριζε τη διχοτόμηση της Κύπρου αλλά προτίμησε να θίξει το ζήτημα στην κυπριακή Βουλή, το απόγευμα της Πέμπτης. Κι εκεί όμως δεν είπε τίποτε. Τρίτη εικασία: Παρότι γνώστης, ο Ουκρανός πρόεδρος επέλεξε τη σιωπή, ευνοώντας απροκάλυπτα την Τουρκία και αδικώντας την Κύπρο, που διαμαρτυρήθηκε επίσημα και έντονα, και την Ελλάδα, που έκανε πως δεν κατάλαβε. Ισως επειδή αδυνατεί να καταλάβει και πόσο λάθος διάβασε τα πράγματα, όταν δήλωνε βέβαιη πως η εισβολή στη Ουκρανία θα υποχρεώσει τους συμμάχους να θυμηθούν και να συμπονέσουν την Κύπρο.

 

Δεύτερο γεγονός, η βιντεοσκοπημένη εμφάνιση δύο μελών του Τάγματος Αζόφ στη Βουλή. Η αντίδραση της κυβέρνησης; Ποικίλη. Ο κ. Μητσοτάκης δεν είπε τίποτε. Ο κ. Σαμαράς μίλησε για «μεγάλο λάθος». Ο κ. Τασούλας θεωρεί πειστικό τον εξής ισχυρισμό: «Δεν άκουσα για το Αζόφ. Ακουσα για τον παππού του [του ομογενούς Μιχαήλ] και ρώτησα μετά πού έγινε αυτή η μάχη». Ο κ. Οικονόμου χαρακτήρισε μεν «λανθασμένη και άστοχη» τη συμπερίληψη των βίντεο, φρονεί όμως ότι η αναφορά στο λάθος, εκτός από «εξοργιστική και ανέντιμη», συνιστά και «δικαιολόγηση της εισβολής». Δηλαδή; Να κάνουμε όλοι ότι δεν βλέπουμε και δεν ακούμε;