Πάσχα: Ξανά μαζί σε έναν άγνωστο κόσμο

Το Πάσχα επέστρεψε στη παλιότερη "κανονικότητά" του, ωστόσο ανέδειξε την αβεβαιότητα του "μετά". Που είναι εδώ και καίει, μέσα από λογαριασμούς ρεύματος, αδιέξοδα και ενεργειακές κρίσεις.

γράφει ο Χρήστος Δεμέτης

 

Πάσχα σημαίνει πέρασμα.

Από τη ντροπή, στην αξιοπρέπεια. Από τον αποκλεισμό, στο μοίρασμα.

 

Από την ατομική βολή, στη συλλογική Ανάταση. Και Ανάσταση.

Πάσχα λοιπόν, μετά από δύο χρόνια πανδημίας. Πάσχα με κόσμο στις εκκλησίες, με Ανάσταση στις 12 το βράδυ, με οικογενειακά τραπέζια, με τσούγκρισμα αυγών από κοντά, με επιφυλακτικές μεν, αγκαλιές δε. Με βόλτες, με ανθρώπους να σμίγουν στις αυλές, με ευχές σε κοινούς χώρους και γιορτές, όχι από τα μπαλκόνια.

Το φετινό Πάσχα θύμιζε κάτι από τα παλιά. Δεν ήταν ακριβώς όπως παλιά, αλλά μας θύμισε πως η ζωή σιγά σιγά βρίσκει το δρόμο της. Πως αργά αλλά σταθερά, θα επανέλθουμε.

Σε τι κόσμο όμως επανερχόμαστε; Οι συζητήσεις στο οικογενειακό τραπέζι γυρνούσαν γύρω από αυτό το θέμα ακριβώς. Δεν κυριάρχησε η ακρίβεια, δεν κυριάρχησε η πολιτική συνέχεια στη χώρα, δεν κυριάρχησε ο πόλεμος. Κυριάρχησαν όλα μαζί γύρω από τον ίδιο γνώμονα: Το τι έρχεται μετά. Το τι θα βρούμε μπροστά μας. Το τι ζούμε ήδη, ως επόμενη μέρα.

Ήταν και οι γαλλικές εκλογές τη Κυριακή του Πάσχα και το αποτέλεσμά τους, η επικράτηση του “μη χείρον βέλτιστον”, το σάστισμα από το 44% της Λεπέν που δεν το λες καθόλου ευκαταφρόνητο, φωτογραφίζοντας την ακροδεξιά που ανεβαίνει ξανά στην Ευρώπη, συνοδευόμενη από μια απουσία εναλλακτικής πρότασης, ως ζήτημα συνολικής ηγεσίας στην ΕΕ.

Ήταν και η εκμυστήρευση των συναισθημάτων που μαζεύτηκαν αυτά τα δύο χρόνια. Η αγωνία της απαρχής της πανδημίας που έδωσε το θέση της στις παγιωμένες φοβίες, και στη συνέχεια στην κούραση και τώρα, στο μούδιασμα.

Η συσσωρευμένη οργή, σε συνδυασμό με την απογοήτευση έναντι των αντιπροτάσεων, η κατανόηση της γενικευμένης στασιμότητας απέναντι στο “άγνωστο”.

Η συνειδητοποίηση όμως, πως μπροστά μας έρχεται μια καταιγίδα που κανείς δεν ξέρει πώς θα εξωτερικευτεί.

 

Από το φετινό τραπέζι, τουλάχιστον το δικό μας οικογενειακό τραπέζι, έλειψαν οι ευθείες πολιτικές αντιπαραθέσεις, οι κομματικές κόντρες, οι βαθιά χρωματισμένες διαμάχες. Δεν ξέρω αν είναι αντιπροσωπευτικό, ίσως όμως να είναι σημείο των καιρών. Ως τάση και διαφαινόμενη κατάσταση, κάπως έτσι διαμορφώνεται μια μέση συζήτηση σε ένα μέσο τραπέζι καφετέριας τους τελευταίους μήνες. Μαζεμένη οργή, απουσία του αισθήματος της έκπληξης, και μούδιασμα. “Δεξιοί” να απογοητεύονται από τη Δεξιά, αλλά και κεντροαριστεροί χωρίς σαφή διέξοδα.

Οριακά πράγματα δηλαδή.

Το φετινό Πάσχα ήταν αρκετά παράδοξο λοιπόν. Μας έδειξε τον δρόμο της μεταπανδημικής εποχής, μας έπεισε πως θα βρεθούμε ξανά και θα βρισκόμαστε ξανά μαζί για να γιορτάζουμε, αλλά μας έκανε να σκεφτόμαστε και τη βενζίνη για τα ταξίδια που θα έρθουν και δεν θα έρθουν, τους λογαριασμούς ρεύματος του καλοκαιριού και του επόμενου χειμώνα, το πόσο εύθραυστη είναι η περιβόητη “παγκόσμια ειρήνη” και το πόσο μακριά είμαστε από μια εναλλακτική πολιτική πρόταση που θα μπορούσε να συγκεράσει αντιθέσεις, να εμπνεύσει, να συμπαρασύρει, να κάμψει τις αντιστάσεις και να κερδίσει τον μέσο πολίτη έναντι των παγιωμένων – και διαχρονικών – ιδεοληψιών, που πάντοτε θα βρίσκουν τον δικό τους λόγο ύπαρξης.

Το φετινό Πάσχα μας έδειξε στο τώρα, ότι βρισκόμαστε ήδη στο “μετά”. Στο αβέβαιο και το θολό, μετά. Μας θύμισε ακόμη πως ο κορονοϊός δεν έληξε ακόμη, πως η υγεία θα παραμείνει στο επίκεντρο, μαζί με τις διεκδικήσεις για καλύτερη δημόσια υγεία.

Δεν τελειώσαμε με αυτά, μονάχα στην αρχή είμαστε.

Αν υπάρχει ευχή λοιπόν, ως εορταστική κατακλείδα, ή ως απολογισμός, η ευχή είναι αυτό το “μαζί” που ξαναβρήκαμε γύρω από τα γιορτινά τραπέζια, να γίνει ένα πιο διευρυμένο Μαζί στους αγώνες για κοινωνικές κατακτήσεις, για καλύτερες συνθήκες ζωής, μέσα στην όλη αβεβαιότητα.

Ίσως τελικά αυτή η σιγοβράζουσα απορία, αυτή η κούραση και η διάθεση για ουσιαστική “Ανάσταση”, να προκαλέσει υπερβάσεις στα εσκαμμένα της μεσοαστικής μας ζωής. Ίσως κάνει τους πολλούς, να προκαλέσουν εκουσίως ή ακουσίως νέες πολιτικές ανακατατάξεις, αναταράξεις, ανασχηματισμούς.

Θα πάρει χρόνο η αλλαγή. Αλλά θα είναι ηχηρή, σαν το δυνατό “Μακάρι” που έβγαινε από τα χείλη ακολουθώντας το “Καλή Ανάσταση”, που φέτος θύμισε μια άλλη, “καλή Λευτεριά”.

Από τα δεσμά των φόβων.

Από τα δεσμά της διαρκούς αγωνίας και της ανέχειας.

Λευτεριά από το να σου λένε πως “υπάρχουν και χειρότερα”.

Γιατί ο μεγαλύτερος εχθρός της στασιμότητας, είναι η ανάγκη για ζωή. Όχι επιβίωση. Και η συλλογική μας, αισιοδοξία.

Επίσημη αποχώρηση της TotalEnergies από τις έρευνες υδρογονανθράκων στη Δυτική Κρήτη.!

Στελέχη της ΕΔΕΥ, υποστηρίζουν ακόμη ότι υπάρχει ενδιαφέρον κι άλλων πετρελαϊκών ομίλων για το ελληνικό upstream ως απόρροια των εξελίξεων που έχει πυροδοτήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και οι κυρώσεις της Δύσης σε βάρος της Ρωσίας.

  

Ο πολυεθνικός πετρελαϊκός κολοσσός TotalEnergies εγκατέλειψε και επίσημα τις έρευνες υδρογονανθράκων στη χώρα μας, επιβεβαιώνοντας σχετικό ρεπορτάζ του NEWS 24/7.

Ειδικότερα, όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση της εταιρείας, μετά την ολοκλήρωση των μελετών που διεξήχθησαν σχετικά με τις περιοχές έρευνας στην «Δυτική Κρήτη» και «Νοτιοδυτική Κρήτη», η TotalEnergies έλαβε την απόφαση να αποσυρθεί από τα δύο τεμάχια (blocks). 

Η TotalEnergies EP Greece ενημέρωσε τις αρχές και τους εταίρους της για αυτή την απόφαση, υπογραμμίζοντας ότι παραμένει προσηλωμένη στη δέσμευσή της για ανάπτυξη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στην Ελλάδα. καταλήγοντας στην ανακοίνωσή της, ο γαλλικός όμιλος επισημαίνει ότι συνεχίζει τη δραστηριότητά της στην Ελλάδα μέσω της θυγατρικής της TotalEnergies Marketing Hellas.

Την ίδια στιγμή, χωρίς ιδιαίτερη θέρμη για τη συνέχιση της επόμενης φάσης του ερευνητικού προγράμματος των θαλάσσιων παραχωρήσεων της Κρήτης φέρεται να είναι η πετρελαϊκή ExxonMobil.

Η αμερικανική πολυεθνική, αναφέρουν πληροφορίες, δείχνει κι αυτή να ακολουθεί το δρόμο της TotalEnergies, δηλαδή της πρόθεσης ακόμα και να αποχωρήσει από τα δύο blocks που είχαν μισθώσει οι δύο εταιρείες από κοινού με τα Ελληνικά Πετρέλαια (από 40% η κάθε μία από τις δύο πολυεθνικές και 20% τα ΕΛΠΕ) με σύμβαση η οποία κυρώθηκε με νόμο τον Οκτώβριο του 2019.  

Οι δύο θαλάσσιες παραχωρήσεις έχουν τις ονομασίες «Δυτικά της Κρήτης» και «Νοτιοδυτικά της Κρήτης».

Πηγές της ΕΔΕΥ δεν σχολιάζουν το θέμα και επισημαίνουν πως ξεκινούν έναν κύκλο ενημερωτικών επαφών όλων των επενδυτών αναφορικά με το νέο κυβερνητικό σχεδιασμό για τις έρευνες εντοπισμού πιθανών κοιτασμάτων φυσικού αερίου. Θεωρούν πως οι κυβερνητικές προθέσεις είναι δεδομένες και δημόσια δηλωμένες για την άρση των όποιων διοικητικών εμποδίων, σημειώνοντας μάλιστα το γεγονός της αναβάθμισης αυτών των έργων, σε έργα εθνικής σημασίας.

Στελέχη της ΕΔΕΥ, υποστηρίζουν ακόμη ότι υπάρχει ενδιαφέρον κι άλλων πετρελαϊκών ομίλων για το ελληνικό upstream ως απόρροια των εξελίξεων που έχει πυροδοτήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και οι κυρώσεις της Δύσης σε βάρος της Ρωσίας.

Παρόλα αυτά, πληροφορίες αναφέρουν ότι, στο βαθμό που οι ExxonMobil και TotalEnergies δεν ανταποκρίνονται στο αίτημα της ελληνικής πλευράς για ένα «σφιχτό» χρονοδιάγραμμα για την πραγματοποίηση των σεισμικών ερευνών στις δύο θαλάσσιες περιοχές στο διάστημα από το Φθινόπωρο του 2022 έως την Άνοιξη του 2023, τότε η ΕΔΕΥ έχει ως εναλλακτικό σχέδιο το να οργανώσει και συμμετάσχει η ίδια στις έρευνες.

Σε κάθε περίπτωση, οι σεισμικές έρευνες στην περιοχή Δυτικά και Νοτιοδυτικά της Κρήτης θα πραγματοποιηθούν, είναι το μήνυμα που μεταφέρεται από τους επιτελείς της ελληνικής πολιτείας. Είναι χαρακτηριστικό ότι πρόσφατα και ο διευθύνων σύμβουλος των ΕΛ.ΠΕ Ανδρέας Σιάμισιης όταν ρωτήθηκε για τις προθέσεις των δύο ξένων εταίρων στην Κρήτη, απάντησε: «Τα Ελληνικά Πετρέλαια είτε με τους ίδιους είτε με άλλους εταίρους θα εξερευνήσουν την περιοχή».

Θοδωρής Παναγούλης

Σταθερά πρώτη στην Ευρώπη η χώρα μας στην ακρίβεια του ρεύματος...!!

 

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας (ΡΑΕ) σχετικά με τις ημερήσιες τιμές της χονδρεμπορικής «Αγοράς Επόμενης Ημέρας» (average day ahead markets)

 

Η Ελλάδα –και- σήμερα βρίσκεται, με μεγάλη διαφορά από τη δέυτερη Βουλγαρία, στην κορυφή μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών στα 268,48 ευρώ ανά μεγαβατώρα.

 

Ακολουθεί η Βουλγαρία, ενώ είναι τουλάχιστον χαοτική η διαφορά με χώρες, όπως η Πορτογαλία και η Ισπανία, που στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., διεκδίκησαν –σε αντίθεση με την Ελλάδα- τη δυνατότητα να μπορούν να πάρουν εθνικά μέτρα για τη αντιμετώπιση των υψηλών τιμών ενέργειας.

Πηγή

Ετοιμόρροπα δόγματα εναντίον κυρίαρχων συναισθημάτων

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Προ ημερών, την επομένη της Πρωταπριλιάς για την ακρίβεια, ο πρωθυπουργός έδωσε την εξής διαβεβαίωση στους ακροατές του στο προσυνέδριο της Ν.Δ. στη Θεσσαλονίκη: «Διαχειριστήκαμε τις κρίσεις με υπευθυνότητα, τις μετατρέψαμε σε ευκαιρίες». Μεσοβδόμαδα, στην προσυνεδριακή συζήτηση του κόμματός του στο Χαλάνδρι, ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης ισορρόπησε πρωτότυπα την αυτοκριτική με τα αυτοεγκώμια: έβαλε και στα δύο τάσια της ζυγαριάς επαίνους για την κυβέρνησή του. Δηλαδή, και πάλι, αυτοεγκώμια. «Ετυχαν πολλά στη χώρα» είπε, και ως προς αυτό δεν έχει άδικο, αν και η Ιστορία σπάνια είναι βολικά χαλαρή: «Μία απόπειρα εισβολής στον Εβρο, εντάσεις μεγάλες με την Τουρκία, η υγειονομική περιπέτεια του κορωνοϊού και τώρα η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και μία πρωτοφανής παγκόσμια οικονομική κρίση. Τις διαχειριστήκαμε όλες αυτές τις κρίσεις, πιστεύω, με εντιμότητα και αποτελεσματικότητα».

 

Οταν ένας πολιτικός αρχηγός μιλάει σε μέλη του κόμματός του λογικό είναι να θέλει να τα ενθουσιάσει, να τους δώσει έτοιμα επιχειρήματα, για να κατατροπώσουν τους αντιπάλους σε τυχόν συζήτηση στη λαϊκή, στο καφενείο, στις παρέες των χωριών που θα ανασυγκροτηθούν προσωρινά το Πάσχα. Η «πλήρης επιτυχία στα πάντα», εντούτοις, δεν συνιστά στέρεο επιχείρημα. Είναι ένας ασυγκράτητος αυτοέπαινος που διατυπώνεται μόνο μπροστά σε κομματικό ακροατήριο, υποχρεωμένο να χειροκροτεί ακόμα κι όταν διαφωνεί. Ιδιαίτερα «την ώρα της μάχης», σύμφωνα με το Δόγμα Αναβολής που συνηθίζουν όσοι αναλαμβάνουν να κυβερνήσουν. Και επειδή πάντα είναι «ώρα μάχης» για τους κομματικούς μηχανισμούς, η αυτοκριτική εξαντλείται στο Δόγμα Γιώργου Κοινούση: «Ανθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε».

 

Ο πρωθυπουργός δίνει άριστα στην κυβέρνησή του και στα πέντε προβλήματα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει: προσφυγικό-μεταναστευτικό, ελληνοτουρκικό, υγειονομικό, ουκρανικό, οικονομικό. Αν θεωρείται επιτυχία στο προσφυγικό-μεταναστευτικό να καταγγέλλεται η χώρα σου από ανεξάρτητες διεθνείς οργανώσεις, έγκριτα ξένα ΜΜΕ και ευρωπαϊκούς θεσμούς για τη βίαιη επαναπροώθηση προσφύγων σε στεριά, θάλασσα και ποτάμια (οι νησίδες του Εβρου είναι ομιλητικότατες για όσους θέλουν ν’ ακούσουν), αλλά και για πιστή εφαρμογή του γεωργιαδικού δόγματος «θα τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη, ώστε να σηκωθούν να φύγουν», τότε ναι, δικαιολογείται το άριστα. Δικαιολογείται επίσης στο ελληνοτουρκικό, αν παραλείψουμε το γεγονός ότι η «απομονωμένη» Τουρκία έχει δημιουργήσει τετελεσμένα σε όλη τη Μεσόγειο. Ετσι, η εξαγγελία αναζήτησης υδρογονανθράκων, που έχει στήσει πολλά ψευδαισθησιογόνα πρωτοσέλιδα επί δεκαετίες, αντί να συνεπάρει το πλήθος, το υποχρέωσε να αναρωτηθεί: Μα καλά, μόνο στο Ιόνιο; Στο Αιγαίο δεν λέμε χρόνια τώρα ότι μας περιμένει ο πλούτος που θα ζήσει δέκα γενιές Ελλήνων;

 

Στο υγειονομικό όμως; Αριστα με περίπου 28.500 νεκρούς και με τον δείκτη «θάνατοι ανά εκατομμύριο πληθυσμού» να παραμένει ένας από τους χειρότερους παγκοσμίως; Αν είναι αμαρτία και να το σκέφτεται κανείς, τι είναι το να επαίρεται πως έδρασε «αποτελεσματικά»; Ποια «αποτελεσματικότητα», όταν οι αριθμοί των κρουσμάτων επιμένουν πενταψήφιοι, τριψήφιοι των διασωληνωμένων σε νοσοκομεία με εξουθενωμένο προσωπικό (και με όλο και περισσότερους μη ειδικευμένους γιατρούς να αναλαμβάνουν εξ ανάγκης την τεράστια ευθύνη των ΜΕΘ), και διψήφιοι των θανάτων, εξήντα και εβδομήντα άνθρωποι ημερησίως; Χωρίς να λάβει υπόψη του τις σοβαρές αντιρρήσεις των ειδικών, ο υπουργός Υγείας (για τον οποίο αδυνατούμε να υποθέσουμε ότι αποφασίζει ερήμην όσων ηγούνται του επιτελικού κράτους) κήρυξε την εξάμηνη αναστολή αντιμετώπισης της πανδημίας. «Το φθινόπωρο θα επανεξετάσουμε τα δεδομένα». Εδώ εφαρμόζεται το Δόγμα Αντικαρτέσιου: «Δεν σου δίνω σημασία, άρα δεν υπάρχεις».

 

Αριστα με πληθωρισμό περί το 9%; Με την πιο ακριβή βενζίνη στην Ευρώπη και το πιο ακριβό ρεύμα;

 

Στο οικονομικό; Αριστα με πληθωρισμό περί το 9%; Με την πιο ακριβή βενζίνη στην Ευρώπη και το πιο ακριβό ρεύμα; Παρά το Δόγμα «Το Κακό Ερχεται Απ’ έξω», που χρησιμοποιείται αυτοαπαλλακτικά για κάθε είδους πρόβλημα, η ενεργειακή κρίση δεν είναι εισαγόμενη μόνο σ’ εμάς. Πλήττει όλες τις χώρες που εξαρτώνται από τη Ρωσία για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, και τώρα καλούνται να εξαρτηθούν από τις ΗΠΑ. Γιατί λοιπόν τα πρωτεία της ακρίβειας είναι ελληνικά; Και ποια σοβαρή πολιτική αποκαλύπτουν οι ελαφρότατες διαβεβαιώσεις του υπουργού Ανάπτυξης πως όταν πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ, δεν προλαβαίνει να βγάζει σέλφι με ενθουσιασμένους πελάτες;

Οσο για τον πόλεμο, ποιο άριστα δικαιούται η εξωτερική μας πολιτική, όταν ασκείται με προχειρότητα, πρωθυπουργοκεντρικά, συχνά ερήμην του αρμόδιου υπουργείου Εξωτερικών, και με άρνηση ευθύνης όταν προκύπτει πρόβλημα; Το κατανόησαν αυτό και οι φιλοκυβερνητικότεροι με την ομιλία του Βολοντίμιρ Ζελένσκι στη Βουλή και την εμβόλιμη αιφνιδιαστική παρουσία «ομογενών μαχητών του Τάγματος Αζόφ». Ναι, «δεν θα μπορούσαμε να υπαγορεύουμε εμείς στον Ουκρανό πρόεδρο τι θα πει». Μολαταύτα, δεν είναι καθόλου ισχυρό το Δόγμα «Μη Μου Τους Κύκλους Τάραττε», που επιστρατεύτηκε όταν πια ξέραμε τι είπε, τι δεν είπε (ως μη γενόμενος ο «Αττίλας») και σε ποιους επέλεξε να δανείσει μέρος του χρόνου του ο κ. Ζελένσκι. Αραγε, πόσα Κοινοβούλια θα δέχονταν να προβάλουν ανεξέταστο ένα βιντεοσκοπημένο μήνυμα ξένου ηγέτη, χωρίς να έχουν συνεννοηθεί οι διπλωματικές υπηρεσίες και χωρίς να διαθέτουν δικούς τους μεταφραστές; Εφόσον η κυβέρνηση αποδέχτηκε αργοπορημένα πως ήταν «λάθος», θα μάθουμε ποιοι λάθεψαν;

 

Αν το μέγα όπλο της κυβέρνησης είναι η προνομιακή μεταχείρισή της από τη συντριπτική πλειονότητα των ΜΜΕ, το μέγα επιχείρημά της, η κύρια απάντησή της σε κάθε ένσταση, είναι το Δόγμα Γκάλοπ: «Μα τι γκρινιάζετε, μίζεροι; Δεν βλέπετε τα γκάλοπ; Πρώτοι παραμένουμε, και με διαφορά». Το άλλοθι αυτό όμως έχασε την παλιά του ισχύ. Στις έρευνες της κοινής γνώμης αποτυπώνεται πλέον αγωνία, απογοήτευση, θυμός, αμφισβήτηση. Σύμφωνα με το πρόσφατο Ευρωβαρόμετρο, το 89% των Ελλήνων δηλώνει ότι η οικονομία μας δεν περπατάει καλά, το 85% ότι χειροτέρεψε η ποιότητα της ζωής του («καταπληκτική» εν Ελλάδι κατά τον πρωθυπουργό) και το 77% (έναντι 33% στην Ε.Ε.) ότι αδυνατεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του.

 

Οι πεποιθήσεις αυτές αποτυπώνονται και στην έρευνα της διαΝΕΟσις για το «τι πιστεύουν οι Ελληνες μετά από τρία μνημόνια, μία πανδημία και έναν πόλεμο στην Ευρώπη». Κυρίαρχα συναισθήματα η ανασφάλεια (28,8% ως πρώτη αναφορά, 45,8% στις συνολικές αναφορές) και η απογοήτευση (28,5% και 45,3% αντίστοιχα). Η αισιοδοξία έχει υποχωρήσει πολύ: 23,4% το 2019, 13,7% φέτος. Ανάλογα τα ποσοστά στην έρευνα της Prorata («Εφημερίδα των Συντακτών», 13.4): απογοήτευση 43%, θυμός 34%, απελπισία 27%, φόβος 20%. Ωστε λοιπόν για ποιους ακριβώς «έγιναν ευκαιρία οι κρίσεις»;

 

     

«Σφύριξαν» τη λήξη της πανδημίας και το «βάφτισαν» …«συνύπαρξη με τον κορωνοϊό»

 

Με στόχο να υλοποιήσει τις απαιτήσεις της αγοράς και σε συνδυασμό με το άνοιγμα του Τουρισμού η κυβέρνηση «σφύριξε» της λήξη της πανδημίας. Με συνοπτικές διαδικασίες οι κυβερνώντες προχώρησαν στην άρση ακόμα και αυτών των ελάχιστων ανεπαρκέστατων μέτρων που είχαν απομείνει φορτώνοντας στην «ατομική ευθύνη» τη διαχείριση της πανδημίας ζητώντας από τους λαό να τα βγάλει πέρα μόνο τους στη …«συνύπαρξη με τον κορωνοϊό»

 

Θυμίζουμε ότι από 1η Μάη ως 31 Αυγούστου αίρεται η επίδειξη πιστοποιητικού εμβολιασμού σε όλους τους κλειστούς και ανοικτούς χώρους. Από τις 2 Μάη, η χρήση μάσκας θα είναι προαιρετική με εξαίρεση τους χώρους υγειονομικού ενδιαφέροντος, όπως τα νοσοκομεία και τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Από 1η Μάη ορίζεται ένα rapid test την εβδομάδα για την πρόσβαση των ανεμβολίαστων στους χώρους εργασίας, ενώ από 1η Μάη ως 31 Αυγούστου, επανέρχεται η λειτουργία όλων των χώρων στο 100% και αίρεται κάθε μετρικός περιορισμός.

 

Προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ο υπουργός Υγείας, Θ. Πλεύρης, κατά την διάρκεια συνέντευξης τύπου που παραχώρησε για την πορεία της πανδημίας σημείωσε ότι «βρισκόμαστε σε μία διαφορετική φάση διαχείρισης της πανδημίας» και «πλέον μπαίνουμε στη φάση της συνύπαρξης με τον κορωνοϊό».

 

Την ώρα που καθημερινά 50 – 60 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους από τις επιπλοκές του ιού, ο Θ. Πλεύρης ισχυριζόταν προκλητικά ότι η επιδημιολογική εικόνα δικαιολογεί την άρση της υποχρεωτικότητας των μέτρων, καθώς υπάρχει μείωση των σκληρών δεικτών, μείωση των νοσηλειών αλλά και όσων νοσηλεύονται σε ΜΕΘ, ενώ παράλληλα λειτουργεί η οικονομία. Κατά τον υπουργό Υγείας, λοιπόν όλοι οι δείκτες στη χώρα μας – κρούσματα, απλές νοσηλείες και νοσηλείες σε ΜΕΘ – είναι καλοί. «Ακόμη στους σκληρούς δείκτες, όπως οι θάνατοι – το βασικό που μπορούμε να συγκρινόμαστε με άλλες χώρες – η χώρα μας είναι χαμηλότερα από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο» ισχυρίστηκε. Και όλα αυτά τα υπουργικά ψέματα την ώρα που η χώρα βρίσκεται στην 1η θέση της Ευρώπης στο δείκτη της ημερήσιας θνησιμότητας (θάνατοι/εκατομμύριο πληθυσμού).

 

Ειδικά για τους θανάτους, ο πρόεδρος του Θεοκλής Ζαούτης με «αλχημείες» θέλησε να διαψεύσει ότι η χώρα μας είναι πρώτη στην Ευρώπη και δεύτερη παγκοσμίως, αποδίδοντας τα υψηλά νούμερα στους διαφορετικούς τρόπους καταγραφής τους από τις χώρες. Μάλιστα επικαλέστηκε μελέτη του ιατρικού περιοδικού Lancet, που αφορά την υπερβάλλουσα θνησιμότητα, «τον πιο αξιόπιστο δείκτη επίδρασης της πανδημίας» όπως ισχυρίστηκε, εμφανίζοντας έτσι με αλχημείες τη χώρα μας πολύ χαμηλά όχι μόνο στον κόσμο αλλά και στην Ευρώπη.

 

Συνεχίζοντας ο Πλεύρης και αποθεώνοντας την «ατομική ευθύνη» είπε ότι δεν καταργούνται τα μέτρα προστασίας, καταργείται η υποχρεωτικότητα και «η πολιτεία εμπιστεύεται τους πολίτες», αυτούς που μέχρι πριν λίγες μέρες στοχοποιούσε και καθύβριζε για να αποθεώσει τον «κοινωνικό αυτοματισμό».

 

«Ανταποκριθήκαμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στη πανδημία» και δεν ίσχυσαν «οι φωνές που έλεγαν ότι θα καταρρεύσει το σύστημα» ισχυρίστηκε προκλητικά ο υπουργός Υγείας, ξεχνώντας βολικά τους θανάτους των διασωληνομένων εκτός ΜΕΘ, καθώς δεν υπήρχαν κλίνες και η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα για να τις ενισχύσει, όπως να επιτάξει τον ιδιωτικό τομέα υγείας! Ενώ η μετατροπή του συστήματος Υγείας σε «μιας νόσου» δημιούργησε τεράστια προβλήματα σε όλους τους υπόλοιπους ασθενείς.

 

Σημείωσε ότι είναι εμβολιασμένο το 75% του γενικού πληθυσμού, το 85% των ενηλίκων και πάνω από το 90% όσων ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες και στους ηλικιωμένους.

 

Αναφέρθηκε τέλος στα νομοσχέδια που φέρνει η κυβέρνηση, τα οποία σύμφωνα με τον υπουργό έχουν στόχο «να διδαχθούμε από την πανδημία και να δομήσουμε ένα πιο ανθρωποκεντρικό σύστημα υγείας αλλά και να το στηρίξουμε και με πόρους». Την ίδια ώρα, το «νέο ΕΣΥ» που βρίσκεται στα σκαριά κάνει το ακριβώς αντίθετο, παγιώνοντας την υποχρηματοδότηση και επεκτείνοντας την εμπορευματοποίηση και την ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών.

 

Όσον αφορά τους μαθητές, μετά τις διακοπές του Πάσχα δεν θα υπάρχει πια ούτε καν ο στοιχειώδης έλεγχος των self test, παρά μόνο στα παιδιά με συμπτώματα. Εκ των υστέρων, δηλαδή σε περίπτωση κρούσματος, η ιχνηλάτηση θα γίνεται κανονικά και τα παιδιά στην τάξη θα υποβάλλονται σε test. «Όταν ένα παιδί έχει κορωνοϊό θα υπάρχει έλεγχος στους υπόλοιπους μαθητές κατά την πρώτη και την τέταρτη μέρα μέρα από την διάγνωση των κρουσμάτων», σημείωσε η καθηγήτρια Βάνα Παπαευαγγέλου, πετώντας το μπαλάκι στους γονείς ότι πρέπει « να συνεχίσουν να είναι σε επαγρύπνηση». 

πηγή

 

Wang Wen: Ο κόσμος αντιμέτωπος με την πιο επικίνδυνη ανατολή του – Αυξάνονται οι πιθανότητες για τον 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο.!

 

Όλο και περισσότεροι μελετητές εκτιμούν ότι η πιθανότητα μιας νέας παγκόσμιας σύγκρουσης αυξάνεται

 

Από τον Wang Wen, Εκτελεστικό Κοσμήτορα του Ινστιτούτου Χρηματοοικονομικών Σπουδών Chongyang (RDCY), Αναπληρωτή Κοσμήτορα της Σχολής Silk Road, Πανεπιστήμιο Renmin της Κίνας.

 

Η ένοπλη σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας έχει παραταθεί, καθιστώντας τον κόσμο ένα πιο επικίνδυνο μέρος. Επιφανειακά, είναι ένας στρατιωτικός αγώνας μεταξύ του Κιέβου και των δυνάμεων της Μόσχας. Ωστόσο, στην ουσία, πρόκειται για ένα ολοκληρωτικό ξέσπασμα μιας αντιπαράθεσης που μοιάζει με Ψυχρό Πόλεμο στην Ανατολική Ευρώπη. Είναι επίσης μια ευρείας κλίμακας αντεπίθεση από τη Ρωσία ενάντια στην ατέρμονη στρατηγική επέκταση των ΗΠΑ και του στρατιωτικού μπλοκ του ΝΑΤΟ.

 

 

Παρά το γεγονός ότι δεν έχουν στείλει επίσημα στρατεύματα, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έχουν χρησιμοποιήσει σχεδόν όλα τα μέσα πολέμου, όπως οικονομικές κυρώσεις, αποκλεισμό πληροφοριών, πληροφοριακή υποστήριξη, πρόσβαση σε δορυφόρου και εναέρια και διαστημική τεχνολογία για να στραγγαλίσουν πλήρως τη Ρωσία.

 

Στους δύο σχεδόν μήνες από την έναρξη της σύγκρουσης, η Δύση έχει επιβάλει περισσότερες από 5.000 κυρώσεις στη Ρωσία, που είναι 50% περισσότερες από όσες επέβαλλαν  οι ΗΠΑ στο Ιράν τα τελευταία 40 χρόνια. Περισσότερη στρατιωτική βοήθεια και οικονομικές κυρώσεις από τα κράτη του ΝΑΤΟ βρίσκονται ακόμη στο δρόμο. Αυτό αναμφίβολα προσθέτει λάδι στις φλόγες, υποκινώντας τη Ρωσία να αντεπιτεθεί περισσότερο. Ειδικότερα, τα λόγια του προέδρου Τζο Μπάιντεν για την ανάγκη αποχώρησης του Ρώσου ομολόγου του Βλαντιμίρ Πούτιν από την εξουσία έκαναν τη Μόσχα να δει όλο αυτό που συμβαίνει ως απειλή για την ίδια την επιβίωσή της.

 

Όλο και περισσότεροι μελετητές εκτιμούν ότι αυξάνεται η πιθανότητα να ξεσπάσει ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος και έχουν καταλήξει ακόμη στο συμπέρασμα ότι αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε πυρηνικό πόλεμο. Η κατάσταση κινείται προς την κατεύθυνση της παγκόσμιας καταστροφής. Ο Πούτιν δεν μπορεί να ανεχθεί την αποτυχία και ο Μπάιντεν δεν είναι πρόθυμος να τα παρατήσει, κάτι που θα μπορούσε να αναγκάσει τη Ρωσία να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα.

 

Εκτός από τον πόλεμο, συμβαίνουν περισσότερες καταστροφές.

 

Ο πόλεμος έχει εκτοπίσει εκατομμύρια Ουκρανούς αγρότες από τα σπίτια τους και τους οδήγησε να χάσουν την περίοδο της εαρινής σποράς, με αποτέλεσμα τη μείωση των ουκρανικών αγροτικών εξαγωγών. Η Ουκρανία ήταν προηγουμένως ένας από τους σημαντικότερους εξαγωγείς γεωργικών προϊόντων στον κόσμο, με το σιτάρι και το καλαμπόκι της να αντιπροσωπεύουν αντίστοιχα το 10% και το 15% των παγκόσμιων εξαγωγών αυτών των βασικών καλλιεργειών.

 

Δεκατέσσερις χώρες εξαρτώνται περισσότερο από το 25% από τις εισαγωγές σίτου της Ουκρανίας. Περιλαμβάνουν τη Λιβύη με 43% και το Μπαγκλαντές με 28%. Χωρίς επαρκή προσιτά υποκατάστατα εισαγωγής, οι πόλεις σε ορισμένες αναπτυσσόμενες χώρες είναι πιθανό να αντιμετωπίσουν σοβαρό λιμό.

 

Οι ελλείψεις τροφίμων και η άνοδος των τιμών της ενέργειας, που προκλήθηκαν από τις μάχες, έχουν περιορίσει την παραγωγή ολοένα και περισσότερων χωρών. Οι ΗΠΑ, η ΕΕ, η Αργεντινή και η Τουρκία γνώρισαν σοβαρές αυξήσεις τιμών και ο ρυθμός πληθωρισμού στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ έφτασε στο υψηλότερο επίπεδο των τελευταίων 40 ετών. Αν συνεχίσουμε, η πρόβλεψη του Έλον Μασκ για μια οικονομική κρίση που «ίσως να συμβεί γύρω στην άνοιξη ή το καλοκαίρι του 2022, αλλά όχι αργότερα από το 2023» θα γίνει πραγματικότητα.

 

Τα τελευταία δύο χρόνια, περισσότεροι από 6 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν πεθάνει από τον Covid-19. Πολλές δυτικές χώρες άνοιξαν και ανακοίνωσαν ότι δεν θα απομονώνουν πλέον ασθενείς με κορωνοϊό. Όμως, όπως προειδοποίησε ένας ειδικός του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, αυτό είναι πολύ αισιόδοξο. Ο Covid-19 δεν έχει τελειώσει και εξακολουθούν να υπάρχουν θάνατοι. Από τον περασμένο μήνα, ο αριθμός των μολύνσεων έχει αυξηθεί στα ύψη και περίπου 1.000 άνθρωποι πεθαίνουν από τον Covid-19 κάθε μέρα.

 

Ο κόσμος πιστεύει στο εμβόλιο και στην ιδέα της συνύπαρξης με τον ιό. Μπορεί όμως να αποτρέψει περισσότερους θανάτους; Μπορούν τα φάρμακα και τα εμβόλια να συμβαδίσουν με την ταχύτητα της μετάλλαξης του ιού; Όλα αυτά είναι ακόμα άγνωστα.

 

  

Κανείς δεν περίμενε ότι η πιο καυτή παγκόσμια συναίνεση το 2021, η «κλιματική αλλαγή», θα είχε σχεδόν ξεχαστεί το 2022.

 

Η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας ανέστειλε τη συνεργασία και διέλυσε τον κόσμο. Ίσως χάσαμε την τελευταία ευκαιρία να ενωθούμε για να επιλύσουμε την κλιματική καταστροφή.

 

Τα παγόβουνα λιώνουν, η στάθμη της θάλασσας ανεβαίνει, μικρά νησιά εξαφανίζονται, φυσικές καταστροφές συμβαίνουν όλο και πιο συχνά. Ο κόσμος συνεχίζει να μάχεται και η ανθρωπότητα φαίνεται να πλησιάζει όλο και πιο κοντά στη “μέρα μετά το αύριο”.

 

Υπάρχει ένα ζοφερό μαθηματικό πρόβλημα που είναι εξαιρετικά δημοφιλές στον κυβερνοχώρο: Στην αμερικανική απόδοση, το άθροισμα κάθε δύο ψηφίων των ημερομηνιών έναρξης του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου (28/07/1914), του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (01/09/1939) και της Ρωσίας-Ουκρανίας σύγκρουση (24/02/2022) είναι τα ίδια. Αυτή είναι απλώς μια μεγάλη σύμπτωση, αλλά χρησιμεύει ως υπενθύμιση για τη σύγκριση της επικίνδυνης εξέλιξης της σύγκρουσης Ρωσίας-Ουκρανίας με τους δύο χειρότερους πολέμους στην ανθρώπινη ιστορία.

 

Κοιτάζοντας πίσω, οι τραγωδίες προέρχονται συχνά από πέντε πηγές: πόλεμο, πείνα, οικονομική κρίση, πανδημία και κλιματική καταστροφή. Την άνοιξη του 2022, οι άνθρωποι δεν περίμεναν ότι οι πέντε πτυχές θα γνώριζαν άνευ προηγουμένου αναβίωση. Ο κόσμος μπορεί να βρίσκεται στην παραμονή της πιο επικίνδυνης στιγμής του.

 

Τι πρέπει να κάνουμε; Ίσως είναι καιρός να επανεξετάσουμε τα λόγια του Προέδρου Φράνκλιν Ρούσβελτ:

 

«Περισσότερο από το τέλος του πολέμου, χρειαζόμαστε ένα τέλος με όλα αυτά που ξεκινούν τους πολέμους».

 

πηγή - Πρώτη δημοσίευση: Valdai club

Τα όρια των συνθημάτων

 

 γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Εχει τα όριά της η πολιτική ρητορική, και η επινοητικότητα των συνθηματοποιών επίσης, είτε κομματικά στελέχη είναι είτε επαγγελματίες της επικοινωνίας. Το φαινόμενο είναι οικουμενικό. Και πιθανότατα και σε άλλες χώρες πέφτουν σε μάταιους καβγάδες για το ποιος χρησιμοποίησε πρώτος το τάδε δελεαστικό σύνθημα, τη δείνα λέξη-σαγήνη. Είναι σχεδόν μοιραίο, από κάλπη σε κάλπη και από διάψευση σε διάψευση, να μένουν ορφανοί οι πλέον εύηχοι όροι, που συνήθως είναι και οι λιγότερο σαφείς και συγκεκριμένοι, άρα και οι λιγότεροι δεσμευτικοί. Και σπεύδουν τότε νέοι υποψήφιοι πατέρες, ποιος θα προλάβει να υιοθετήσει πρώτος το «ορφανό». Η λέξη-σύνθημα «Αλλαγή» είναι διεθνώς από τις σταθερότερα επανερχόμενες στην πολιτική ορολογία, περίπου ένα εκτός πολιτικού χρόνου δέλεαρ. Στην Ελλάδα πρώτος βροντερόφωνος χρήστης της υπήρξε ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, το 1981. Στις πρόσφατες εκλογές του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ για την ανάδειξη νέου προέδρου, ο Γ. Α. Παπανδρέου πολιτεύτηκε ανεπιτυχώς με το σύνθημα «Νέα Αλλαγή», μια σύνδεση με την πατρική κληρονομιά, αλλά και μια υπόσχεση ανανέωσής της· δεν έπεισε. Ηδη πάντως ένα χρόνο μετά τον θρίαμβο της ανδρεϊκής «Αλλαγής», τον Δεκέμβριο του 1982, το ΚΚΕ, στο 11ο συνέδριό του, υιοθέτησε αντιστικτικά το σύνθημα-απαίτηση «Πραγματική Αλλαγή». Στο τωρινό συνέδριό του ο ΣΥΡΙΖΑ συνοψίζει σε δύο συνθήματα, «Νέα Αρχή» και Πολιτική Αλλαγή», την κυβερνητική του πρόταση και τη διαβεβαίωσή του ότι είναι πια σοφότερος και ωριμότερος. Ωριμότητα, πάντως, όχι ιδιαίτερα ορατή στην περίπτωση Παύλου Πολάκη. Ή στην ανθρωποφαγική ορολογία που κυριάρχησε στον εσωκομματικό «διάλογο» μέσω των δικτύων κοινωνικής δικτύωσης, όπου τα αμφισβητούμενης προεδρικότητας στελέχη έγιναν στόχος επιθέσεων που καμιά σχέση δεν έχουν με τη «μια φορά κι έναν καιρό» Αριστερά.

 

Τη «Νέα Αρχή» την εισήγαγε ο κ. Αλέξης Τσίπρας στη ΔΕΘ, τον Σεπτέμβριο του 2021. Λίγο αργότερα ο κ. Παύλος Χρηστίδης, ως εκπρόσωπος Τύπου του ΚΙΝΑΛ, τον κατηγόρησε ότι σφετερίστηκε το σύνθημα που χρησιμοποίησαν οι «πράσινοι» το 2015. Την «Πολιτική Αλλαγή» πάλι την υποσχέθηκε και η Ν.Δ., από το 2017 και μετά. Οι νεότερες γενιές ψηφοφόρων θα ακούσουν τα δύο συνθήματα πολλές φορές ώσπου να γεράσουν. Ο ίδιες λέξεις προσλαμβάνουν διαφορετικό νόημα, κατά τον χρήστη, αλλά και κατά τον ακροατή τους. Κατά συνέπεια, η διεκδίκηση πατρότητας ή πρωτιάς είναι άνευ αντικρίσματος.

Τέλος ο Νίκος Ξυδάκης από τον ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο»..!

 

Παρελθόν από τη διεύθυνση του ραδιοφωνικού σταθμού «Στο Κόκκινο», αποτελεί ο Νίκος Ξυδάκης.

 

Σύμφωνα με πληροφορίες, από τον δημοσιογράφο είχε ζητηθεί η παραίτησή του από τη διεύθυνση, καθώς φήμες τον θέλουν να βάζει υποψηφιότητα στις επόμενες εκλογές, θα μπορούσε όμως εφόσον το επιθυμούσε να συνεχίσει την εκπομπή του. Ωστόσο ο Νίκος Ξυδάκης επέλεξε να αποχωρήσει γενικά από τον σταθμό και χαρακτήρισε «κουταμάρες» τα περί αποχώρησής του λόγω καθόδου του στις εκλογές.

 

«Φεύγω γιατί το ραδιόφωνο μπαίνει σε ένα άλλο κύκλο για τον οποίο δεν ερωτήθηκα και δεν με αφορά. Και μην ακούτε τις κουταμάρες ότι φεύγω για να κατέβω βουλευτής. Οι άνθρωποι δεν παρατούν έτσι την κοινότητα τους για μία καρεκλίτσα»», δήλωσε στην τελευταία του εκπομπή.

 

Τον Νίκο Ξυδάκη αποχαιρέτησαν με αναρτήσεις τους δημοσιογράφοι και εργαζόμενοι του σταθμού. 

Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ

Η Τουρκία εισέβαλε (πάλι) στο βόρειο Ιράκ – Αλλά ποιος ασχολείται;

 

Δύο μέτρα και δύο σταθμά σε σύγκριση με την Ουκρανία: Εκκωφαντική η σιωπή ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Δύσης για τις νέες στρατιωτικές επιχειρήσεις της Άγκυρας, από αέρος και ξηράς, στο έδαφος μιας κυρίαρχης ξένης χώρας …

 

Η προσοχή όλων μπορεί να είναι στραμμένη στην Ουκρανία και τον πόλεμο που διεξάγεται εκεί εδώ και σχεδόν δύο μήνες, αυτό όμως δεν σημαίνει πως στρατιωτικές εισβολές και επιθετικές ενέργειες δεν συμβαίνουν και σε άλλες χώρες. Και μάλιστα, όχι ιδιαιτέρως μακριά από την Ουκρανία…

 

Για του λόγου το αληθές, το Ιράκ γνωρίζει από χθες μία ακόμη παραβίαση των συνόρων του από τον στρατό μιας ξένης χώρας: Της Τουρκίας, φυσικά, η οποία κοντεύει να κάνει τον κόσμο να πιστέψει πως είναι μια «περιστερά της ειρήνης», διαμεσολαβώντας ανάμεσα σε Μόσχα και Κίεβο, φροντίζει όμως να μας υπενθυμίζει πως παραμένει πάντα ένα «γεράκι του πολέμου».    

διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ

Το Πάσχα των απόκληρων

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου

 

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στα αθηναϊκά του διηγήματα περιγράφει «το βίο των παραριγμένων(σ.σ. των αποκλεισμένων, των «κάτω») της κοινωνίας του Άστεως». Ειδικά στο διήγημα «Χωρίς Στεφάνι» σημειώνει ότι «Εις τας Αθήνας, ως γνωστόν, η πρώτη Ανάστασις είναι για τις κυράδες, η δευτέρα(σ.σ. Κυριακή απόγευμα) για τις δούλες… (Η Χριστίνα η δασκάλα) δεν ήθελεν ή δεν ημπορούσε να έρχεται εις επαφήν με τας κυρίας, και υπεβιβάζετο εις την τάξιν των υπηρετριών». Στο ίδιο διήγημα αναφέρονται «Δύο ή τρεις νεαραί μητέρες της κατωτέρας τάξεως του λαού». Είναι προφανές ότι η ταξική διαστρωμάτωση και οι απόκληροι(παραριγμένοι) είναι εδώ εν έτει 1896 και η Εκκλησία αναπαράγει την κοινωνική διαίρεση, παραχωρώντας τη «βασιλεία των Ουρανών» στους έχοντες, αυτούς οι οποίο στο αρχικό χριστιανικό κήρυγμα δεν είχαν καμία θέση εκεί!

 

Όλες οι μεγάλες ‘’εικόνες’’ μιας εποχής, αυτή του ανθρώπου-μικρόκοσμου, αυτή του καθρέπτη, αυτή της Εκκλησίας –σώμα μυστικό-, αυτή της κοινωνίας-σώμα οργανικό, όλες οι συμβολικές αναπαραστάσεις της κοινωνικής ιεραρχίας, ρούχα, οικόσημα, και της πολιτικής οργάνωσης, συμβολικά αντικείμενα της εξουσίας, σημαίες και λάβαρα, τελετουργίες χρίσης(από το χρίω), όλο αυτό το μεγάλο corpus εικόνων επανεμφανίζει σε εξωτερικά σημάδια τις βαθιές εικόνες, λιγότερο ή περισσότερο περίπλοκες, ανάλογα με την κοινωνική κατάσταση και το πολιτιστικό επίπεδο του νοητικού σύμπαντος των ανδρών και των γυναικών της συγκεκριμένης εποχής, που συγκεντρώνονται στην κορύφωση του δράματος, στην αναστάσιμη κάθαρση.

 

 Οι «Πάνω» εκείνης τη εποχής, που έχουν έρθει στην Ελλάδα από τις παροικίες, κουβαλούν στη σκευή τους τις κοινωνικές τους διαστρωματώσεις και συνήθειες: «Η κλίμακα της παροικιακής διαστρωματικής σύνθεσης άρχιζε από τον μεγαλοτσιφλικά-μεγαλέμπορα, το βιομήχανο και τραπεζίτη και κατέληγε στο μικρομπακάλη», γράφει ο Νίκος Ψυρούκης. Πάντως, ο πάροικος του 19ου αιώνα ήταν ένας πολυμορφικός αστός (έμπορος, μεσίτης, τραπεζίτης, τσιφλικάς, ακόμα και παραγωγός-βιομήχανος συγχρόνως), ο οποίος «πηγαίνει στην Ανατολή σαν χρυσοθήρας και λαγωνικό της αποικιοκρατίας. Όμως πιστεύει ότι με τη δράση του αυτή δίνει «τα φώτα του και τις γνώσεις του σε καθυστερημένους λαούς». Τα ίδια έλεγε και ο Κ. Καραπάνος σε ομιλία του στην Κωνσταντινούπολη. «Για τον πάροικο η Μεγάλη Ιδέα ήταν λιγότερο συνδεδεμένη με την απελευθέρωση και περισσότερο με την επέκταση του ελληνισμού(σ.σ. του ελληνοορθόδοξου χριστιανικού πνεύματος) στα πέρατα της Γης». «…Η ανάγκη της προβολής και της επιβολής της παροικιακής ιδεολογίας για ‘’το μεγάλο ιστορικό προορισμό’’ της, διαμόρφωνε καταλυτικά και τον ψυχισμό του πάροικου ‘’εθνικού ευεργέτη’’, που τον έκανε να διαθέτει ένα μέρος της περιουσίας του για πολιτισμικά κοινωφελή έργα στην Ελλάδα και στις παροικίες». Το 1873 έχουμε την οικονομική κρίση και την αγορά γαιών. Το 1882 οι Άγγλοι καταλαμβάνουν την Αίγυπτο και αρχίζει η περίοδος της αποικιοκρατίας. «Τώρα, εκεί που στάθμευαν αποικιακά στρατεύματα, ο τελευταίος Άγγλος ή Γάλλος λοχίας ήταν κάτι παραπάνω από τον πάροικο τραπεζίτη, μεγαλέμπορα, βιομήχανο…».  Οι τελευταίοι έρχονται στην Ελλάδα. «Από το 1876 –όπως γράφει ο Αλέξ. Αρ. Οικονόμου-παρετηρείτο αθρόα συρροή εις τας Αθήνας των πλουτισάντων εις το εξωτερικόν Ελλήνων. Εγκαθιστάμενοι εις την ελληνικήν πρωτεύουσαν έφερον μαζί των συνηθείας ευκολιών, καλοπεράσεως… και επεδείκνυον περιφρόνησιν προς τον απλούν, τον «νοικοκυρίστικον» τρόπον ζωής των εγχωρίων. Ανταπέδιδον εις αυτούς την υπεροπτικήν συμπεριφοράν των ξένων προς τους εαυτούς των όταν ζαρωμένοι διέμενον εις τον τόπον εκείνων».

 

Ο Κ. Καβάφης και ο Γ. Σκληρός διαφοροποιούνται από την παροικιακή ιδεολογία του «ξένου», του «μικρού λευκού» που θέλει να γίνει «μεγάλος», δηλαδή αφεντικό, εκεί όπου ήταν ένας απλός μεσάζων. Γιατί από αυτή παροικιακή ιδεολογία οδηγείς ευθέως στην μετατροπή της Ελλάδας σε Μεγάλη, δηλαδή σε Αποικιοκρατική Μητρόπολη. Αυτή είναι η Μεγάλη Ιδέα. Λίγοι μόνο πάροικοι, όπως οι Καβάφης και Σκληρός στρέφονται κατά των Βρετανών και υπέρ των αποικιοκρατούμενων «βαρβάρων». 

 

Ιδού πως έβλεπαν τους εγχώριους «κάτω» οι νεοεγκατεστημένοι «πάνω»: Ο σημερινός «κατώτερος λαός»(!) αντιστοιχεί στους αρχαίους δούλους που έχοντας δικαιώματα μπορούν να θεωρηθούν «ως αποτελούντες μίαν τάξην», λέει ο Κ. Καραπάνος, τσιφλικάς, χρηματιστής, διπλωμάτης, πολιτικός, αρχαιολόγος (ανέσκαψε την Δωδώνη).

 

Αλλά αν ο Καραπάνος και οι πάροικοι «πάνω» βλέπουν τους ελλαδίτες «κάτω» ως δούλους, το «βλέμμα» των κατοίκων της παλαιάς Ελλάδας για τους Έλληνες των νέων χωρών, που απελευθερώθηκαν μετά το 1881 και τους βαλκανικούς πολέμους, δεν είναι καλύτερο. Δεν τους θεωρούν «καθ’ ολοκληρίαν Έλληνες»! Όπως δε περιγράφει ο ειδικός ανταποκριτής «Ζ.» της εφημερίδας «Μη Χάνεσαι» το Σεπτέμβριο του 1881 από την Άρτα: «… Εάν ήσο ενταύθα θα επίστευες ότι είσαι ακόμη εις χώραν τουρκικήν. Με απογοητεύει εντελώς ο ηπειρωτικός του λαλείν ιδιωτισμός. Η φουστανέλα και το φέσι, η κάπα και ο κεκρύφαλος. Και –Θεέ μου!- τι άκομψος ενδυμασία!...». Το απόσπασμα της ανταπόκρισης καθιστά σαφές ότι η ενδυμασία, η στάση του σώματος, οι χειρονομίες, η έκφραση του προσώπου, ολόκληρη η εξωτερική συμπεριφορά των Αρτινών αντιστοιχούσε στη συμβολική τάξη των Τούρκων και όχι των Ελλήνων! Ως γνωστόν, το πώς κάθεται(η οκλαδόν ανθρωπότητα), το πώς κοιμάται(οι Μασάι κοιμούνται όρθιοι), πως τρώει και αφοδεύει, πως χειρονομεί, πως μιλάει και πλένεται κανείς, όλα συνιστούν την «έκφραση του ανθρώπου στο σύνολό του», όλα είναι πολιτισμικές, τουτέστιν κοινωνικές και ιστορικές λειτουργίες, οι οποίες συστήνουν το πολιτιστικό κεφάλαιο των ανθρώπων, τη συμβολική τους ταυτότητα. Συνεπώς και η πολιτιστική διαδικασία, που είναι η ενσωμάτωση των κοινωνικών περιορισμών και κανόνων από ένα άτομο, έχει μία ιστορία, έχει σχέση με την έξη, με την καθημερινότητα, με τον τρόπο που «βλέπει» τα πράγματα και βιώνει τις καταστάσεις μέσω μίας ιδεολογίας, δηλαδή από την οπτική γωνία θέασης του κόσμου και του κόσμου του. Γι' αυτό, μέσα από τα εξομαλυντικά γάγγλια της συμβολικής τάξης και της συνήθειας, καθώς και μέσω της μετάθεσης, ό,τι επιβάλλεται από την εξουσία δεν εισπράττεται ως ωμή βία.

 

Η μετάθεση της καταπίεσης προς τα κάτω είναι σημαντικός μηχανισμός διατήρησης της εξουσιαστικής ιεράρχησης της κοινωνίας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι συμφοιτητές του Βιζυηνού στην Αθήνα διασκέδαζαν με τη θρακιώτικη προφορά του. Τον έλεγαν «ξενομερίτη» και «τουρκομερίτη». Ήταν ραγιάς στην Κωνσταντινούπολη και «τουρκόσπορος» στην Αθήνα. Στη σατιρική εφημερίδα «Μη χάνεσαι» ο έκδηλος φθόνος για το χωριατόπαιδο της Βιζύης, που κατόρθωσε να εισχωρήσει στα ευρωπαϊκά σαλόνια, γίνεται εμπάθεια. Το 1882 η ίδια εφημερίδα αποκαλεί τον Βιζυηνό «καραγκιόζη των σαλονίων». Ο Σουρής θα τον αποκαλέσει «ο κορόϊδος» από το «Κόδρος». Ο Βιζυηνός δεν εντάσσεται, δεν γίνεται Αθηναίος, αλλά ανταπαντά βρίζοντας «τους μυιοχάφτηδες της Αθήνας». Αλλά και ο Μαρίνος Αντύπας θα χαστουκίσει τον βουλευτή γιό του Σλήμαν (στου Ζαχαράτου), γιατί η γυναίκα του τελευταίου τον χαρακτήρισε «λούμπεν»! «Ο Γ.Β(ιζυηνός) είναι γεννημένος δια να παίξη τοιούτον ρόλο επαίτου» γράφει η εφημερίδα, συνεχίζοντας πως δεν τα γράφει αυτά «προς εξευτελισμόν του» αλλά για να καταγράψει «όλα τα αποκτηνούντα στάδια, του υπηρέτου παντοπωλείου, του ψάλτου, του ράπτου, του παπαδοπαίδου, του ιεροσπουδαστού, και αναρπαγείς αιφνιδίως εκ των στρωμάτων της καταγωγής του δια χειρός του κ. Ζαρίφη… διέσωσεν αμόλυντα τα κεφάλαια της χυδαιότητας… περιέφερεν τα κεφάλαια αυτά του παιδός παντοπώλου…». Αυτά σημειώνει ο Βλάσης Γαβριηλίδης, ένας εξ εκείνων που θεωρούνταν προοδευτικός για την εποχή! Έτσι, αντιλαμβάνεται κανείς τι σήμαινε να είσαι «υπηρέτης παντοπώλου». Χειρότερα κι από κτήνος! Κι αυτό όχι από έναν που ανήκε στους «πάνω». Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μαρίνος Αντύπας επιχείρησε αρχικά να οργανώσει τους «υπηρέτες».

 

Η σύγκρουση παλαιοελλαδιτών και ξενομεριτών είναι σφοδρή. Τελικά λειτουργεί ένα ιδιότυπο ντόμινο απαξίωσης, καθώς οι Αθηναίοι θα αποκαλέσουν τους Θεσσαλούς και Αρτινούς «τουρκόσπορους» και οι Αρτινοί(οι πολίτες –οι άνθρωποι της πόλης, όλοι τους λειτουργοί του πελατειακού παρα-κράτους) θα αποκαλούν τους χωρικούς, τσιπλάκηδες(αβράκωτους) ή «λασπιάδες». Έτσι, με μία συνεχή κοινωνική μετάθεση, το πνεύμα της εξουσίας διατρέχει ολόκληρη την κοινωνία, καθώς ο καθένας έχει τους «κάτω» του για να αντλεί κύρος εξωτερικό και εσωτερική ικανοποίηση από την όποια εξουσία ή μικροεξουσία του. Για να επιβεβαιώνεται ο Τολστόι, που έλεγε ότι οι «κάτω» δεν εξεγείρονται γιατί σκέφτονται όπως τα αφεντικά τους.

 

*Απόσπασμα από το βιβλίο "Το ματωμένο θέρος του 1882"

   

Στα ύψη οι τιμές βασικών ειδών διατροφής.!

 

Η ακρίβεια είχε δείξει τα δόντια της πριν τον πόλεμο, τώρα πλέον οι τιμές των βασικών ειδών διατροφής έχουν «πάρει φωτιά» και στην ΕΕ υπάρχουν ερωτήματα για το αν θα διαταραχθεί η επάρκεια σε εμπορεύματα που έρχονται από την Ουκρανία και τη Ρωσία.

 

Στην ΕΕ, οι τιμές εκτινάσσονται. Κατά 4,1% τον Φεβρουάριο αυξήθηκαν οι τιμές των τροφίμων, του αλκοόλ και του καπνού, ενώ ήδη τον Ιανουάριο είχαν καταγράψει αύξηση 3,5%.

 

Ο παγκόσμιος δείκτης τιμών των τροφίμων έφτασε σε υψηλό όλων των εποχών τον Μάρτιο του τρέχοντος έτους, το υψηλότερο από την ίδρυση του FAO το 1990, ανέφερε Ο Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ (FAO).

 

Η ακρίβεια ήρθε για να μείνει πλήττοντας λαϊκά νοικοκυριά σε χώρες εντός και εκτός ΕΕ, σε συνδυασμό με την έμμεση φορολογία που υπάρχει στην κατανάλωση προϊόντων διατροφής, στην Ενέργεια και στα καύσιμα.

 

Πηγή: ΕΕ 

Πέρα από τις υψηλές τιμές τίθεται ή αναμένεται να τεθεί και θέμα επάρκειας προϊόντων;

 

Σαφής απάντηση δεν μπορεί να υπάρξει. Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται πως πολλά βασικά προϊόντα θα είναι απλησίαστα για τα λαϊκά εισοδήματα ακόμα και αν υπάρχουν σε ράφια και ψυγεία.

 

Ειδικά για τα σιτηρά, το πρόβλημα ίσως είναι μεγαλύτερο μιας και η Ρωσία και η Ουκρανία αντιπροσωπεύουν το 29% των παγκόσμιων εξαγωγών σιταριού, το 19% των εξαγωγών καλαμποκιού και το 78% των εξαγωγών ηλιελαίου. Πλέον η Ρωσία έχει απαγορεύσει τις εξαγωγές σιτηρών και είναι αναπάντητο ερωτηματικό αν θα γίνει συγκομιδή στην Ουκρανία.

 

Σύμφωνα με έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, πριν από τον πόλεμο στην Ουκρανία, η ΕΕ έστελνε το 3,7% των συνολικών εξαγωγών της σε αγροδιατροφικά προϊόντα στη Ρωσία και περίπου το 1,4% των εισαγωγών της προέρχονταν από τη Ρωσία, κυρίως σε ελαιούχους σπόρους, σιτάρι, συστατικά ζωοτροφών και λιπάσματα για τη γεωργία.

 

Η Ουκρανία αντιπροσώπευε το 36% των εισαγωγών δημητριακών στην ΕΕ και το 16% των ελαιούχων σπόρων. Η ΕΕ εξήγαγε περισσότερα από 3 δισεκατομμύρια ευρώ αγροδιατροφικών προϊόντων στην Ουκρανία το 2021.

 

Ομως το πρόβλημα δεν εντοπίζεται μόνο στις εισαγωγές από Ρωσία και Ουκρανία αλλά και στην παραγωγή εντός της ΕΕ αφού έχει αυξηθεί σημαντικά το κόστος καλλιέργειας για τους αγρότες.

Πριν τον πόλεμο, το αυξημένο κόστος παραγωγής, λόγω των αυξήσεων στα καύσιμα και στα εφόδια, έβγαλε τους Έλληνες βιοπαλαιστές αγρότες στα μπλόκα.

 

Μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, αυξήθηκαν ακόμα περισσότερο οι τιμές των λιπασμάτων, άρα αυξήθηκε ακόμα περισσότερο το κόστος καλλιέργειας για τους αγρότες που δεν αποκλείεται να επηρεάσει την παραγωγή τροφίμων.

 

(Πηγή: ΕΕ, FAO, DW)

Γερμανός υπουργός Υγείας: «Ίσως αντιμετωπίσουμε μια απολύτως θανατηφόρα παραλλαγή του Κορωνοϊού»..!

 

«Πιθανότατα στο μέλλον να αντιμετωπίσουμε μια μετάλλαξη του κορωνοϊού τόσο μεταδοτική όπως η Όμικρον και εξίσου θανατηφόρα όσο η Δέλτα. Θα ήταν μια απολύτως θανατηφόρα παραλλαγή». Τα παραπάνω δήλωσε σε συνέντευξη που παραχώρησε στη γερμανική εφημερίδα Bild, ο Γερμανός υπουργός Υγείας, Καρλ Λάουτερμπαχ

 

O Λάουτερμπαχ καλεί τους πολίτες να μην εφησυχάζουν σε ό,τι αφορά την πανδημία και να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί ακολουθώντας τα απαραίτητα μέτρα.

Προσθέτει δε, ότι, αν και τα κρούσματα μειώνονται σε όλη την Ευρώπη, ο ιός μεταλλάσσεται και κατά συνέπεια θα πρέπει οι υγειονομικές Αρχές να είναι σε επαγρύπνηση. Σε ό,τι αφορά τη μετάλλαξη Ομικρον, ο Γερμανός υπουργός Υγείας υποστηρίζει ότι, από τον Σεπτέμβριο οι συμπολίτες του θα μπορούν να κάνουν ένα εμβόλιο ειδικά προσαρμοσμένο στην παραλλαγή αυτή. Όπως διευκρινίζει, οι υγειονομικές Αρχές της Γερμανίας σκοπεύουν να προστατεύσουν καλύτερα τον πληθυσμό από την παραλλαγή Όμικρον με τη βοήθεια ενός εμβολίου που έχει αναπτυχθεί ειδικά για τη μετάλλαξη αυτή της νόσου Covid.

 

Για το λόγο αυτό, όπως τονίζει, στο μέλλον είναι πολύ πιθανό να αντιμετωπίσουμε μια παραλλαγή τόσο μεταδοτική όπως η Όμικρον» και εξίσου θανατηφόρα όσο η Δέλτα. «Θα ήταν μια απολύτως θανατηφόρα παραλλαγή του κορωνοϊού», εκτιμά ο Λάουτερμπαχ. Αξίζει να σημειωθεί ότι, στη Γερμανία, ήδη περίπου τα τρία τέταρτα του πληθυσμού έχουν εμβολιαστεί κατά της νόσου Covid-19.  

πηγή

 

 

Ουκρανία και αμερικανική πολεμική βιομηχανία

 

γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

 

 

Πολλά έχουν γραφτεί για το αμερικανικό στρατιωτικό / βιομηχανικό κατεστημένο και τον ρόλο του στην υποδαύλιση των τακτικότατων παρεμβάσεων και στρατιωτικών επιχειρήσεων που αναλαμβάνουν ή σπονσοράρουν οι αμερικανικές κυβερνήσεις με πρόσχημα την προστασία της ελευθερίας και της δημοκρατίας σε κάθε γωνιά της γης.

 

 

Η ισχύς του εν λόγω συμπλέγματος κολοσσιαίων οικονομικών/πολιτικών συμφερόντων και η δυνατότητά του να επιβάλλει την ατζέντα του στην αμερικανική εξωτερική πολιτική είχε επισημανθεί ήδη από το 1961, στην περίφημη αποχαιρετιστήρια ομιλία του αρχιστράτηγου κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στη συνέχεια Προέδρου των ΗΠΑ Ντουάιτ Αϊζενχάουερ: «Αυτός ο συνδυασμός, ενός τεράστιου στρατιωτικού κατεστημένου και μιας μεγάλης βιομηχανίας όπλων είναι νέος στην αμερικανική εμπειρία. Η συνολική επιρροή – οικονομική, πολιτική, ακόμη και πνευματική – γίνεται αισθητή σε κάθε πόλη, κάθε πολιτεία, κάθε γραφείο της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. (…) Στα κυβερνητικά συμβούλια, πρέπει να προφυλαχθούμε από την απόκτηση αδικαιολόγητης επιρροής, είτε επιδιωκόμενης είτε μη, από το στρατιωτικό – βιομηχανικό σύμπλεγμα».

 

Παρά τις προειδοποιήσεις του Αϊζενχάουερ το στρατιωτικό / βιομηχανικό σύμπλεγμα καθόρισε τελικά τις μείζονες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο επιλογές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Και απ’ ό,τι φαίνεται τις καθορίζει μέχρι τώρα.

 

Σύμφωνα με δημοσίευμα του Reuters, το Πεντάγωνο συγκάλεσε σύσκεψη – υπό την αναπληρώτρια υπουργό Άμυνας – με την ηγεσία των οκτώ κορυφαίων πολεμικών βιομηχανιών των ΗΠΑ για να αναλυθούν οι δυνατότητες παραγωγής οπλικών συστημάτων που θα έχουν μεγάλη ζήτηση σε έναν μακροχρόνιο πόλεμο στην Ουκρανία.

 

Χρηματοδότες, δηλαδή πελάτες της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας είναι, κατά κύριο λόγο, το αμερικανικό κράτος (που ανοίγει ή συντηρεί τις δουλειές, δηλαδή τους πολέμους) καθώς και οι σύμμαχες χώρες στο ΝΑΤΟ, που καλούνται να αναλάβουν ένα μέρος του κόστους δεσμευόμενες με κολοσσιαία εξοπλιστικά προγράμματα…

 

Ήδη από την έναρξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην Ουκρανία οι ΗΠΑ έχουν δεσμευτεί να προσφέρουν περισσότερα από 1,7 δισεκατομμύρια δολάρια σε νέα στρατιωτική βοήθεια. Τα όπλα με τη μεγαλύτερη ζήτηση, σ’ αυτήν τη φάση του πολέμου, είναι οι αντιαρματικοί πύραυλοι Javelin και οι αντιαεροπορικοί πύραυλοι Stinger, που οι ΗΠΑ στέλνουν στην Ουκρανία σχεδόν σε καθημερινή βάση.

 

Τα αντιαρματικά Javelin είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας μεταξύ της Raytheon και της Lockheed Martin, ενώ οι αντιεμπορικοί πύραυλοι Stinger κατασκευάζονται αποκλειστικά από τη Raytheon, η οποία, θα πρέπει να σημειώσουμε, είναι το πρώην αφεντικό του υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ Lloyd Austin…

 

Όλοι αυτοί οι κολοσσοί (Raytheon, Lockheed Northrop Grumman, Boeing, L3Harris Technologies και General Dynamics) γυαλίζουν ήδη τα χρυσά κουτάλια τους αναμένοντας τις παραγγελίες των Ευρωπαίων συμμάχων…