Η κάλπη και ο λογαριασμός…

 Όταν ένα κόμμα τριπλασιάζει τα μέλη του, ασφαλώς η ηγεσία του πρέπει να αισθάνεται ευχάριστα. Ο "λογαριασμός", όμως, δεν έχει έρθει ακόμη για την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Είναι υπό διαμόρφωση.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Καμία εκλογική διαδικασία δεν πρέπει να υποτιμάται. Ούτε οι κομματικές. Όταν χιλιάδες ψηφοφόροι στήνονται σε ουρές για να εκλέξουν τον αρχηγό ενός κόμματος, ακόμα κι αν είναι ο μοναδικός υποψήφιος, κάποιο μήνυμα θέλουν να στείλουν.

 

Από την άλλη, όμως, δεν πρέπει να εξάγονται βεβιασμένα και εξωπραγματικά συμπεράσματα. Διότι είναι άλλη η κάλπη των εθνικών εκλογών και άλλη η κομματική. Τα παραδείγματα είναι διδακτικά.

 

Εκλογή αρχηγού από την κομματική βάση έγινε για πρώτη φορά το 2004, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου διαδέχτηκε τον Κώστα Σημίτη και θέλησε να εμβαπτισθεί στη λαϊκή κολυμπήθρα. Η συμμετοχή ήταν εντυπωσιακή: ένα εκατομμύριο «μέλη και φίλοι» του ΠΑΣΟΚ πήγαν στις κάλπες. Ετσι ανακοινώθηκε τότε (Φεβρουάριος 2004). Όμως, στις βουλευτικές εκλογές, που έγιναν ένα μήνα μετά, το ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία του ηττήθηκε. Η ήττα επαναλήφθηκε και το 2007. Άλλο, λοιπόν, η κομματική και άλλο η εθνική κάλπη.

 

Παράδειγμα δεύτερο: Τον Δεκέμβριο του 2021 έγιναν εκλογές για την ανάδειξη του νέου αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Προσήλθαν 280.000 ψηφοφόροι(έτσι ανακοινώθηκε) και εξελέγη ο Νίκος Ανδρουλάκης. Ο μεγάλος, πράγματι, αριθμός ψηφοφόρων οδήγησε σε πανηγυρικές εκτιμήσεις ότι το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο «επιστρέφει», αλλά και μπορεί να πάρει τη δεύτερη θέση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό θα φανεί στις επόμενες εκλογές, αλλά κανένα αντικειμενικό στοιχείο δεν επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο. Ήδη οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι καμιά ανατροπή δεν έχει γίνει στον πολιτικό χάρτη και η «δυναμική» του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ μάλλον έχει ανακοπεί.

 

Στην παραδοσιακή Αριστερά οι αρχηγοί εκλέγονταν ανέκαθεν με έμμεσο τρόπο, συνήθως από την Κεντρική Επιτροπή. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πρώτο αριστερό κόμμα που υιοθέτησε την εκλογή απευθείας από την βάση(μόνο μέλη) του κόμματος. Είναι επιλογή του Αλέξη Τσίπρα, που έχει στόχο να «σπρώξει» τον ΣΥΡΙΖΑ πέρα από τα κομματικά τείχη, αφού αυτά δεν επαρκούν για την εκλογική νίκη. Η ανακοίνωση ότι επιτεύχθηκε ο στόχος για «εξαψήφιο αριθμό» ψηφοφόρων συνοδεύεται από πανηγυρικές δηλώσεις του τύπου «στέλνουμε πίσω το λογαριασμό» (στην κυβέρνηση).

 

Όταν ένα κόμμα διπλασιάζει ή τριπλασιάζει τα μέλη του, ασφαλώς η ηγεσία του πρέπει να αισθάνεται ευχάριστα. Όμως, είναι άλλο αυτό και άλλο η διοχετευόμενη βεβαιότητα ότι είναι πρόκριμα και για το αποτέλεσμα των προσεχών εθνικών εκλογών. Δεν είναι.

 

Ο «λογαριασμός» δεν έχει έρθει ακόμη για την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Είναι υπό διαμόρφωση. Και η ίδια θα κάνει τα πάντα για να μη συνεχιστεί η σημερινή δυσμενής διαμόρφωση. Αλλά δεν είναι στο χέρι της. Ολες οι ενδείξεις οδηγούν στην εκτίμηση ότι το κύμα ακρίβειας δεν πρόκειται να ανακοπεί σύντομα. Η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να απαλύνει τις επιπτώσεις του με επιδοτήσεις στα τιμολόγια και «φρένο» ειδικά στην τιμή του ρεύματος. Είναι πρόωρο να πούμε τι θα καταφέρει, αφού κανένα σημάδι δεν υπάρχει για τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία και οι συνεχείς επεκτάσεις του εμπάργκο στη ρωσική ενέργεια οδηγούν σε συνεχείς ανατιμήσεις, που πλήττουν καίρια νοικοκυριά και επιχειρήσεις.

 

Οι 150.000, που ανακοινώθηκε ότι προσήλθαν στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ, ασφαλώς είναι ένα καλό σημάδι για το κόμμα αυτό. Αυτοί «έστειλαν πίσω το λογαριασμό» (στην κυβέρνηση). Είναι, όμως, πρόωρο από αυτό το γεγονός να οδηγηθούμε σε ευρύτερα πολιτικά συμπεράσματα, πόσο μάλλον που δεν υπάρχει καμιά βεβαιότητα για το χρόνο των εθνικών εκλογών.

Κληρονομική ευνοιοκρατία εναντίον αξιοκρατίας

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Και τα παιδιά των πολιτικών; Τ’ ανίψια τους; Τα βαφτιστήρια τους; Γενικά τα παιδιά και τ’ αγγόνια των ισχυρών, των αναγνωρίσιμων και των «επωνύμων» κάθε τομέα, και όχι μόνο της πολιτικής; Δεν έχουν ψυχή αυτά; Δεν έχουν όνειρα, φιλοδοξίες, επιθυμίες; Και βιοτικές ανάγκες να καλύψουν; Πρέπει να αποκλειστούν από παντού, διά νόμου ή με σιωπηρή πουριτανική αυστηρότητα; Και από τον δημόσιο τομέα και από τον ιδιωτικό, τον ημεδαπό και τον αλλοδαπό; Ν’ αλλάξουν επώνυμο ή χώρα; Να προβούν σε συμβολική πατροκτονία ή μητροκτονία, με τις κάμερες να καλύπτουν το τελετουργικό;

 

Τ’ ακούμε και τα διαβάζουμε αρκετά συχνά όλα τα παραπάνω παράπονα. Ή τέλος πάντως τ’ ακούμε κάθε φορά που –καλή ώρα σαν και τώρα– ένας νέος βλαστός κάποιας οικογένειας με όνομα και εκτόπισμα καταλαμβάνει πόστο σε ασφαλές εργασιακό λιμάνι. Και μάλιστα χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια δοκιμασία του στον πραγματικό βίο, στην οποία να απέδειξε την επιδεξιοσύνη και τις αντοχές του. Κι ακούμε κι άλλα, μοιρολατρίας σημαντικά: Μα τι το ψάχνετε; Και τι γκρινιάζετε; Αυτά είναι πατροπαράδοτα πράγματα, απαράδεκτα μεν πλην πατροπαράδοτα. Ετσι γινόταν πάντα και παντού, με οποιοδήποτε καθεστώς, κι έτσι θα γίνεται έως της συντελείας του αιώνος. Ακούμε όμως και βαρύτερα, πολύ βαρύτερα: Δεν είναι μόνο ηθικολογικός λαϊκισμός, είναι και ρατσισμός να θέλουν ορισμένοι να αποκλείσουν από δουλειές και αξιώματα όσους έτυχε να γεννηθούν στους κόλπους οικογένειας με παρελθόν ισχύος και παρόν φήμης.

 

Φυσικά και έχουν και φιλοδοξίες και ανάγκες οι γόνοι «με ονοματεπώνυμο», αρκεί να συμμερίζονται και αυτοί και οι δικοί τους το λογοπαικτικό, και λαϊκιστικό βεβαίως βεβαίως, «τα αγαθά κόλποις και ουχί κόποις κτώνται», οικογενειακοίς κόλποις. Φυσικά και έχουν δικαιώματα, εκτός από υποχρεώσεις, στις οποίες άλλωστε, όπως είναι παγκοίνως γνωστό, η πλειονότητα ανταποκρίνεται με σεμνότητα και ταπεινότητα, απαρνούμενη ανένδοτα κάθε προνομιακή μεταχείριση. Και οι περισσότεροί τους έχουν και πλούσιες σπουδές να επιδείξουν, πτυχία, μεταπτυχιακά, γλώσσες, διδακτορικά, τα οποία ωστόσο δεν είναι πάντοτε αμάχητα τεκμήρια πραγματικής μόρφωσης. Γιατί δεν είναι πάντοτε ιδιαίτερα εύκολο να αποδείξουν οι πολυπτυχιούχοι ότι σε όλες αυτές τις σπουδές τους, σε λύκεια, κολέγια, πανεπιστήμια κ.ο.κ., ίδρωσαν πράγματι όσο και οι εξ «ανωνύμων» προερχόμενοι συσπουδαστές τους (το ομολογώ, δεν θα πάψει ποτέ να πειράζει το μυαλό μου το του Ομήρου: «ου μεν γαρ τις πάμπαν ανώνυμος εστ’ ανθρώπων»).

 

Συχνά, μαζί με το όνομα οι επίγονοι κληρονομούν και την εύνοια, τα προνόμια, ακόμα κι αν οι ίδιοι δεν τα θέλουν, από εμπιστοσύνη στον εαυτό τους ή επειδή έτσι τους υπαγορεύει η ψυχοπνευματική ποιότητά τους. Ακόμα, επίσης, και δίχως να χρειαστεί πατρική ή άλλη παρέμβαση, ήπια ή επιθετική. Γιατί ποτέ δεν λείπουν όσοι σπεύδουν να προσφέρουν εκδούλευση στον βλαστό ενός σπουδαίου ή σπουδαιοφανούς, είτε για να τον κολακέψουν με κάποια δουλοπρέπεια είτε για να του πουν (από μέσα τους) ένα «μνήσθητί μου, Κύριε» τώρα που βρίσκεσαι εν τη βασιλεία σου. Δεν λείπει επίσης ποτέ το «περιβάλλον» τού κάθε επισήμου (ή οι διαβόητοι «κύκλοι» του), που, βασιλικότερο του βασιλέως, μεσολαβεί, προστάζει, επιβάλλει προνόμια, δίχως να γνωρίζει το παραμικρό ο επίσημος. Αυτός όμως θα εκτεθεί και θα δυσφημιστεί τελικά.

 

Tον γόρδιο δεσμό της γενικευμένης ανισοπολιτείας τον έχει φτιάξει η συντεχνία των πολιτικών. Πώς να τον κόψει;

 

Να δουλέψουν λοιπόν. Φυσικά και να δουλέψουν, εκτός κι αν είναι θεωρητικοί του παρασιτισμού ή καταχραστές του περίφημου «δικαιώματος στην τεμπελιά». Να δουλέψουν όμως κατά τις δεξιότητές τους, κατά την αξία τους. Να κριθούν και αυτοί όπως όλοι, και όχι να πάρουν μιαν εύκολη πρόκριση άνευ αγώνος. Αν συνηθίσουν από μικροί στη δοτή ευκολία, δηλαδή στην ανευθυνότητα, η πρώτη δυσκολία που θα συναντήσουν, και σοβαρή να μην είναι, θα τους τσακίσει, δεν θα τους λυγίσει απλώς. Κι αν τύχει ν’ αποφασίσουν κι αυτοί κάποια στιγμή να ασχοληθούν με τα κοινά, και όχι από γνήσιο ενδιαφέρον αλλά μόνο και μόνο επειδή «σόι πάει το βασίλειο», σόι και η δημοκρατία, πολύ δύσκολα θα μάθουν να ψέλνουν κι άλλα τροπάρια εκτός από το τροπάριο της ανευθυνότητας που συνήθισαν (μέχρις εθισμού) παιδιόθεν.

 

Αντιγράφω το ερμήνευμα της λέξης «αξιοκρατία» από το Λεξικό της Ακαδημίας: «κοινωνική ιεράρχηση βάσει των ικανοτήτων και επιδόσεων των ατόμων και όχι βάσει του πλούτου, των γνωριμιών ή της καταγωγής τους». Παράδειγμα: «Η αξιοκρατία αποτελεί βασική αρχή του δημοκρατικού πολιτεύματος». Οπως σημειώνει στο Λεξικό ο Χριστόφορος Χαραλαμπάκης, ο όρος είναι δάνειο: «<αγγλ. meritocracy 1958, γαλλ. méritocratie, 1972)». Οσο κι αν ξενιζόμαστε, λοιπόν, η λέξη δεν είναι παλιά. Παλιό, παμπάλαιο, είναι το νόημά της, που υποδηλώνει ένα κοινωνικό αίτημα, μια απαίτηση μάλλον, συνομήλικη και συνώνυμη της δημοκρατίας. Συνώνυμη δηλαδή της «ισονομίας» και της «ισοπολιτείας», δύο αρχαιοελληνικών όρων που, όταν πραγματώνονται, διαφοροποιούν το δημοκρατικό καθεστώς από οποιοδήποτε άλλο.

Οι ίδιοι οι πολιτικοί μας μάς μαθαίνουν να έχουμε την αξίωση της ισονομίας, αφού όλοι τους πολιτεύονται σαν θεματοφύλακες της αξιοκρατίας και της ισότητας στις ευκαιρίες: «Τέρμα η αναξιοκρατία, τα ρουσφέτια, το πελατειακό κράτος, τα “δικά μας παιδιά”, τα “golden boys”». Αυτή είναι η μόνιμη επαγγελία τους. Και για να την επαναλαμβάνουν μονότονα από κάλπη σε κάλπη, φαίνεται ότι τελικά στ’ ανώγεια που χτίζουν με τα λόγια τους δεν χωράνε όλοι. Κι έτσι, άλλοι ξεκινούν τη σταδιοδρομία τους με πενθήμερο, διχίλιαρο και πλήρη ασφάλεια, κι άλλοι με εφτά μέρες την εβδομάδα, εφτακοσάρικο, ανασφάλιστοι και με απλήρωτες υπερωρίες, για παράδειγμα στα εργοστάσια του τουρισμού. Η ανισότητα είναι φυσικό πράμα, το έχει πει άλλωστε και ο πρωθυπουργός. Και τη φύση δεν γίνεται να την αλλάξουμε, είναι αδύνατο.

 

Από τις «αδύνατες ευχές» της φιλολογίας, αυτή είναι η πιο αδύνατη, αφού δεν περισσεύουν οι θεοί και οι άγιοι οι πρόθυμοι να την παραλάβουν και να την εκπληρώσουν: να υπάρξει επιτέλους αξιοκρατία και ισοπολιτεία. Αστειότης αστειοτήτων. Μόνο που το αστείο αυτό δεν βγάζει καθόλου γέλιο. Θλίψη βγάζει. Και αγανάκτηση εναντίον της λογικής και της ηθικής με τον κοινό τίτλο «τα δικά μας παιδιά», που κι αυτά το ρουσφετολόι τα ταξινομεί σε «απλώς δικά μας» και σε «πιο δικά μας». Εχει και η ευνοιοκρατία τους πληβείους και τους πατρικίους της.

 

Παραμένουμε, λοιπόν, όμηροι του εξής παραδόξου: Απαιτούμε από τους πολιτικούς να επιβάλουν καθεστώς αξιοκρατίας, τηρώντας τις ίδιες τις υποσχέσεις τους, όταν το δικό τους επάγγελμα συναριθμείται στα πιο κλειστά. Σ’ εκείνα στα οποία βασιλεύει ο νεποτισμός και το κληρονομικό δίκαιο. Ο Μεγαλέξανδρος έκοψε τον γόρδιο δεσμό αλλά δεν τον είχε φτιάξει αυτός. Αντίθετα, τον γόρδιο δεσμό της γενικευμένης ανισοπολιτείας τον έχει φτιάξει η συντεχνία των πολιτικών. Πώς να τον κόψει;

Ο Ανδρέας, ο Κυριάκος, ο Αλέξης και η φτώχεια στην πολιτική μας σκηνή…

Το ότι σε συνεδρίαση της ελληνικής βουλής πρωταγωνιστής αναδεικνύεται ο Ανδρέας Παπανδρέου που έχει φύγει από τη ζωή το 1996 δεν το χαρακτηρίζεις πρόοδο.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Πόση φτώχεια, αλήθεια, υπάρχει στη σημερινή πολιτική μας σκηνή, για να αναδεικνύεται πρωταγωνιστής σε μια συζήτηση στη Βουλή ένας πολιτικός που έχει πεθάνει εδώ και 26 χρόνια;

 

Ναι, ακριβώς αυτό συνέβη χτες: ο Ανδρέας Παπανδρέου πρωταγωνίστησε στη συζήτηση για την εξωτερική πολιτική, αφού ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποπειράθηκε να κερδίσει πόντους σε βάρος του Αλέξη Τσίπρα χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα όσα έκανε ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ.

 

Ο σημερινός πρωθυπουργός πρέπει να έχει κάποιο απωθημένο με τον Ανδρέα. Πέρσι, σε μια ανάλογη συζήτηση, είχε πει στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ: «Δεν είστε Ανδρέας Παπανδρέου». Χτες του είπε: «Μου θυμίσατε τον Ανδρέα Παπανδρέου, που εκλέχτηκε με το «έξω οι βάσεις του θανάτου, για να υπογράψει το 1983 την παραμονή τους για πέντε χρόνια».

 

Ο Μητσοτάκης θέλησε, μέσω του Ανδρέα Παπανδρέου, να δυσκολέψει τον Τσίπρα, ο οποίος αντιτίθεται σήμερα στην υπογραφή της ελληνοαμερικανικής συμφωνίας, αν και η δική του κυβέρνηση την είχε ξεκινήσει.

 

Ο καθένας καταλαβαίνει ό,τι θέλει από τη σημερινή αντιπαράθεση. Πάντως, συνδυάζοντας τα τότε με τα σημερινά, έχουμε τα εξής γεγονότα και συμπεράσματα:

 

Πρώτον, ο Μητσοτάκης πάει στις ΗΠΑ για συνάντηση με τον πρόεδρο Μπάιντεν τη στιγμή ακριβώς που η κυβέρνηση των ΗΠΑ θέλει να άρει την απαγόρευση πώλησης αεροπλάνων στην Τουρκία. Και αυτό γίνεται την ώρα που η Τουρκία είναι η μόνη δυτική χώρα που δεν συμμετέχει στο εμπάργκο κατά της Ρωσίας.

 

Δεύτερον, αλήθεια ο «δεδομένος» και «συνετός» εταίρος, η Ελλάδα, πώς επιβραβεύεται από την υπερδύναμη έναντι του «μη δεδομένου» και «ασύνετου», που είναι η Τουρκία; Δεν υπάρχει απάντηση, διότι επιβραβεύεται η Τουρκία.

 

Τρίτον, ο Ανδρέας Παπανδρέου πράγματι υπέγραψε συμφωνία για παραμονή των αμερικανικών βάσεων. Τι παραβλέπει, όμως, ο Μητσοτάκης; Ότι επί των ημερών του Ανδρέα Παπανδρέου δεν διαταράχθηκε η ισορροπία δυνάμεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, μολονότι ο ίδιος δεν ήταν αρεστός στις ΗΠΑ, στις οποίες ουδέποτε προσκλήθηκε στην πρώτη οκταετία του.

 

Συμπέρασμα: ο σημερινός πρωθυπουργός δεν κερδίζει πόντους απέναντι στο Τσίπρα προσπαθώντας να τον ταυτίσει με τον «αναξιόπιστο» Ανδρέα. Αντίθετα, ματαιοπονεί με τις ιστορικές αναφορές που κάνει.

 

Ο Τσίπρας ασφαλώς δεν είναι Ανδρέας Παπανδρέου. Αλλά ο νεότερος Μητσοτάκης πρέπει να φάει πολλά πολιτικά καρβέλια, για να μπορεί να μιλάει τόσο εύκολα για το μεγαλύτερο πολιτικό ηγέτη των τελευταίων 45 χρόνων. Ο σημερινός πρωθυπουργός μάλλον δεν γνωρίζει ότι με τους μύθους δεν τα βάζεις. Γιατί; Μια απάντηση κρύβεται σ’ αυτό που πιστεύουν, διαχρονικά, οι Ελληνες πολίτες για την καλύτερη περίοδο διακυβέρνησης μετά το 1974.

 

Όποιος συμβούλεψε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να «ταυτίσει» τον Αλέξη Τσίπρα με τον Ανδρέα Παπανδρέου τού πρόσφερε κακή υπηρεσία. Μεγάλη προσφορά στον Τσίπρα είναι… 

Η συντέλεια που δεν συντελέστηκε

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Το «τέλος του κόσμου» το προαναγγέλλουν συνήθως προφήτες και ψευδοπροφήτες, διατεινόμενοι ότι είδαν εφιαλτικό όραμα ή αποκωδικοποίησαν επιτέλους αρχαία απόκρυφα κείμενα. Τούτες τις ημέρες, όμως, η «συντέλεια του κόσμου» προαναγγέλθηκε δημοσιογραφικά. Σε ρεπορτάζ του πρακτορείου Reuters διατυπωνόταν η υπόθεση ότι στις 9 Μαΐου (δηλαδή χθες) ο Βλαντιμίρ Πούτιν θα ανακοίνωνε τη «συντέλεια», στην παρέλαση για την 77η επέτειο της νίκης κατά των ναζιστών.

 

Από αναπαραγωγή σε αναπαραγωγή στα διεθνή και στα ελληνικά Μέσα, η εικασία πήρε τα γνωρίσματα της βεβαιότητας και η «συντέλεια» απέκτησε ξανά, για λίγο, τις προ δεκαετίας δόξες της. Τότε που η καταστροφή του κόσμου θα επερχόταν στις 21.12.2012, ώρα 13.13, ίνα πληρωθεί το γραφέν στα ημερολόγια των Μάγια. Το «γραφέν», όμως, δεν είχε γραφτεί ποτέ και πουθενά. Ετσι ο πλανήτης επιβίωσε. Μαζί του κι εμείς, για να τον αποτελειώσουμε.

 

Η παρέλαση στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας έγινε, τα βαριά όπλα βάρυναν ακόμα περισσότερο την ψυχή μας, ο Πούτιν πάντως δεν ανακοίνωσε τη «συντέλεια» ούτε αναβάθμισε επισήμως σε πόλεμο κατά της Ουκρανίας την «ειδική στρατιωτική επιχείρησή» του. Αλλωστε, όταν κυριολεκτούν θανάσιμα τα αεροπλάνα και τα κανόνια του, τι ανάγκη έχει την κυριολεξία στη «νεογλώσσα» του. Δυστυχώς, ούτε το τέλος του πολέμου κήρυξε. Είχε λαθεμένες πληροφορίες, λοιπόν, ο καλός του φίλος ο Βίκτορ Ορμπαν, που διαβεβαίωσε προ ημερών τον Πάπα ότι ο Ρώσος πρόεδρος θα κήρυσσε το τέλος του πολέμου στις 9 Μαΐου.

 

Οι καλοί χριστιανοί, όπως ο Πούτιν, όσοι ξέρουν απέξω κι ανακατωτά τα Ευαγγέλια και τα τηρούν μετ’ ευλαβείας, γνωρίζουν βέβαια ότι η «συντέλεια του αιώνος» δεν είναι απλώς οι λέξεις με τις οποίες τελειώνει το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο. Είναι τα τελευταία λόγια του Ιησού όσο βρισκόταν ακόμα στη Γη. Εχουν λοιπόν ιδιαίτερη βαρύτητα, γι’ αυτό και διαβάζονται στο μυστήριο του βαπτίσματος: «Και ιδού, εγώ μεθ’ υμών είμι πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος».

Ο όρος «συντέλεια» απέκτησε το εφιαλτικό νόημά του στην ελληνιστική εποχή. Για τους πιστούς, το τέλος του κόσμου είναι υπόθεση του Θεού. Κατά τους επιστήμονες αποφασίζει η φύση, το σύμπαν. Και οι μεν και οι δε, πάντως, και όλοι οι υπόλοιποι, μάλλον θα συμφωνούσαν ότι ο άνθρωπος έχει πλέον πολλές πιθανότητες να προλάβει και τον Θεό και τη φύση. Εάν αυτό το απερίσκεπτο, άπληστο, αλαζονικό και βιαιότατο ον είναι ο άνθρωπος.

        

12 Μαΐου - Διεθνής Ημέρα Αδελφών Νοσοκόμων

Η Διεθνής Ημέρα Αδελφών Νοσοκόμων γιορτάζεται κάθε χρόνο από το 1965 στις 12 Μαΐου, με πρωτοβουλία του Διεθνούς Συμβουλίου Αδελφών Νοσοκόμων.

 

Η γιορτή αυτή θέλει να θυμίσει σε όλους μας την ανεκτίμητη συνεισφορά των νοσοκόμων σε κάθε κοινωνία. Η νοσηλευτική, γενικώς, θεωρείται ένα από τα πιο υποεκτιμημένα και κακοπληρωμένα επαγγέλματα.

 

Η 12η Μαΐου καθιερώθηκε ως Διεθνής Ημέρα Αδελφών Νοσοκόμων για να τιμήσει τη γέννηση το 1820 της Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ, της αγγλοϊταλίδας φιλανθρώπου που θεωρείται η ιδρύτρια της σύγχρονης νοσηλευτικής.

 

 

πηγή

       

12 Μαΐου του 1930: Ιδρύεται η Πυροσβεστική Υπηρεσία από την κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου.!

 

Την 12η Μαΐου του 1930, δημοσιεύτηκε ο Νόμος 4661 “Περί διοργανώσεως Πυροσβεστικῆς Ὑπηρεσίας ἐν τῶ κράτει”. Σύμφωνα με αυτόν, ιδρύεται το Πυροσβεστικό Σώμα με ανεξάρτητη υπόσταση, με πλήρη αυτοδιοίκηση, σε μορφή Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου και υπαγωγή στο Υπουργείο των Εσωτερικών, με αποστολή την πυροπροστασία, πυρόσβεση και διάσωση στην πατρίδα μας.

 

Η πρώτη αυτή θεσμική νομοθετική ρύθμιση, έθεσε τα θεμέλια για ένα επαγγελματικό εξειδικευμένο μηχανισμό που παρέχει υπηρεσίες πολιτικής προστασίας στη χώρα.

 

Σε αυτή την απόφαση οδήγησε η ανάγκη για τη δημιουργία ενός φορέα με δομή, που θα μπορεί να αντιμετωπίζει οργανωμένα τα συμβάντα, δεδομένων των καταστροφικών πυρκαγιών το 1928 και 1929 που έπληξαν όλη τη χώρα.

 

Τον Μάρτη του 1928 αποτεφρώνονται οι μεγάλες καπναποθήκες Παπαστράτου, οι αποθήκες της τράπεζας Ανατολής και πολλές γειτονικές αποθήκες με τεράστιο για την εποχή οικονομικό κόστος. Τον Απρίλιο του 1928 καίγεται στο λιμάνι του Πειραιά το πλοίο ΑΡΚΑΔΙΑ, ενώ στις 24 Ιουνίου στην Δραπετσώνα καίγεται ολοσχερώς ένα πετρελαιοφόρο. Στις 20 Σεπτέμβρη πυρπολείται η πλατεία Ιπποδαμείας με καταστροφές σε καταστήματα και οικοδομές.

 

Την 8η Μαΐου του 1929 πολλά καταστήματα στον Πειραιά παραδίδονται στις φλόγες. Στις 7 Ιουνίου του ίδιου έτους καταστρέφεται από τις φλόγες ο μεγάλος κυλινδρόμυλος “Βελασία” στο Μοσχάτο, ενώ στις 21 του ίδιου μήνα στη διασταύρωση Κάστορος και Πλάτωνος φλέγονται 10 εμπορικά με τεράστιες οικονομικές ζημιές.

 

Η αδυναμία των ασφαλιστικών εταιρειών να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, η αύξηση της τιμής των ασφαλίστρων και η αντίδραση του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας οδηγούν σε συσκέψεις και πορίσματα «δια τη μη λήψη μέχρις στιγμής μέτρων προστασίας…», αλλά και στην απόφαση για την σύσταση πυροσβεστικών λόχων σε όλες τις πόλεις που έχουν πάνω από 20.000 κατοίκους.

 

Την ευθύνη της οργάνωσης του νέου Πυροσβεστικού Σώματος ανέλαβε, με απόφαση του ιδίου του πρωθυπουργού, Ελευθέριου Βενιζέλου, ο Αλκιβιάδης Κοκκινάκης, χημικός μηχανικός και πρώην Διοικητής της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας της Πετρούπολης. Ο Αλκιβιάδης Κοκκινάκης μελέτησε την υφιστάμενη κατάσταση, καθώς και τα ευρωπαϊκά πρότυπα και εισηγήθηκε ένα Πυροσβεστικό Σώμα με πανελλαδική οργάνωση, ανεξάρτητο του στρατεύματος, με δική του ιεραρχία, νομοθεσία και κεντρική διοίκηση. Η μορφή του προτάθηκε ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου και υπαγωγή στο Υπουργείο Εσωτερικών.

 

Η πρόταση του, πήρε νομική μορφή με το Ν.4662/1930, που είναι και η απαρχή του Πυροσβεστικού Σώματος στην χώρα.

 

Ενενήντα χρόνια μετά, με τον Ν. 4662/2020 «Εθνικός Μηχανισμός Διαχείρισης Κρίσεων και Αντιμετώπισης Κινδύνων, αναδιάρθρωση της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας, αναβάθμιση συστήματος εθελοντισμού πολιτικής προστασίας, αναδιοργάνωση του Πυροσβεστικού και άλλες διατάξεις», αναδιοργανώνονται και εκσυγχρονίζονται οι υπηρεσίες του Πυροσβεστικού Σώματος με αποστολή:

 

α. την ασφάλεια και προστασία της ζωής και περιουσίας των πολιτών και του Κράτους, του φυσικού περιβάλλοντος και ιδίως, του δασικού πλούτου της Χώρας από κινδύνους φυσικών και τεχνολογικών καταστροφών και λοιπών απειλών.

 

β. την ευθύνη και τον επιχειρησιακό σχεδιασμό της αντιμετώπισης των πυρκαγιών και των πλημμυρών, καθώς και την παροχή συνδρομής για τη διάσωση των ατόμων και των υλικών αγαθών που απειλούνται από αυτές καθώς και

 

γ. την ευθύνη για τη διεξαγωγή των πυροσβεστικών διασωστικών επιχειρήσεων της Πολιτικής Προστασίας της Χώρας.

 

Το Πυροσβεστικό Σώμα, στο πλαίσιο της αποστολής του, συμμετέχει στην αντιμετώπιση κάθε έκτακτης ανάγκης που ανακύπτει σε περίοδο ειρήνης ή πολέμου, και σε συνεργασία με τις συναρμόδιες αρχές και υπηρεσίες, συμβάλλει στην εξασφάλιση της πολιτικής προστασίας και της πολιτικής άμυνας της Χώρας

 

πηγή    

Σαν σήμερα στις 12 Μαΐου του 1992 έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος στιχουργός - ποιητής Νίκος Γκάτσος.!

 

 

Ποιητής, στιχουργός και μεταφραστής, ο Νίκος Γκάτσος παραμένει μία ξεχωριστή περίπτωση για τα ελληνικά γράμματα. Με μία μόνο ποιητική σύνθεση στο ενεργητικό του, την περίφημη και αξεπέραστη Αμοργό, που έγραψε μεσούσης της Κατοχής, θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ποιητές μας.

 

Γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1911, κατ' άλλους στις 30 Απριλίου 1915, στα Χάνια Φραγκόβρυσης (Κάτω Ασέα) Αρκαδίας. Τελείωσε το Δημοτικό στο χωριό του και το Γυμνάσιο στην Τρίπολη, όπου μυήθηκε στη λογοτεχνία και έμαθε μόνος του ξένες γλώσσες. Στη συνέχεια μετακόμισε με την οικογένειά του στην Αθήνα, όπου σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στις αρχές της δεκαετίας του '30 δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα στα περιοδικά «Νέα Εστία» (1931) και «Ρυθμός» (1933). Γνώριζε ήδη αρκετά καλά Αγγλικά και Γαλλικά και είχε μελετήσει τον Παλαμά, το Σολωμό, το δημοτικό τραγούδι, όπως και τις νεωτεριστικές τάσεις της ευρωπαϊκής ποίησης.

 

Το 1943 κυκλοφόρησε την ποιητική του σύνθεση «Αμοργός», που προκάλεσε έντονο ενδιαφέρον και του χάρισε περίοπτη θέση στο Πάνθεον των ελλήνων ποιητών. Λέγεται ότι το μακρύ αυτό ποίημα γράφτηκε μέσα σε μια νύχτα με το σύστημα της «αυτόματης γραφής», που χρησιμοποιούν οι σουρεαλιστές δημιουργοί. «Μνημειώδες έργο του νεοελληνικού ποιητικού λόγου» χαρακτήρισε την «Αμοργό» ο στενός φίλος του Μάνος Χατζιδάκις, «επειδή περιέχει βαθύτατα την ελληνική παράδοση, δεν την εκμεταλλεύεται, ενώ συγχρόνως περιέχει όλη την ευρωπαϊκή θητεία του Μεσοπολέμου». Με την «Αμοργό» κλείνει και ολοκληρώνεται ο πρώτος κύκλος του ελληνικού υπερρεαλισμού, που είχε ανοίξει με τον Νικήτα Ράντο, τον πρώιμο Ελύτη, τον Εμπειρίκο και τον Εγγονόπουλο.

 

Από τότε έως τον θάνατό του, ο Γκάτσος δημοσίευσε μόνο τρία ποιήματα: «Ελεγείο» (1946), «Ο Ιππότης και ο θάνατος» (1947) και το «Τραγούδι του παλιού καιρού» (1963). Τη λυρική του φλέβα ο Νίκος Γκάτσος τη διοχέτευσε στους στίχους τραγουδιών, καταργώντας συχνά τα όρια ποίησης και στιχουργίας. Το έργο του είναι εντυπωσιακό σε ποσότητα και ποιότητα. Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Δήμος Μούτσης, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης και άλλοι συνθέτες μελοποίησαν στίχους του, που τραγουδήθηκαν από δημοφιλείς καλλιτέχνες και έγιναν μεγάλες επιτυχίες («Αθανασία», «Της γης το χρυσάφι», «Ρεμπέτικο», «Αρχιπέλαγος», «Πήρες το μεγάλο δρόμο», «Πορνογραφία», «Λαϊκή Αγορά», «Η Μικρή Ραλλού», «Μια γλώσσα, μια πατρίδα», «Αν θυμηθείς τ' ονειρό μου», «Η νύχτα», «Στον Σείριο υπάρχουνε παιδιά», «Αντικατοπτρισμοί», «Το κατά Μάρκον», «America, America», «Χάρτινο το Φεγγαράκι», «Πάει ο καιρός» κ.ά.).

 

 

Σπουδαίο είναι και το μεταφραστικό του έργο, το οποίο δοκιμάστηκε επί σκηνής. Μετέφρασε για λογαριασμό του Εθνικού Θεάτρου, του Θεάτρου Τέχνης και του Λαϊκού Θεάτρου, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα («Ματωμένος Γάμος», «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα»), Αύγουστο Στρίνμπεργκ («Ο Πατέρας»), Ευγένιο Ο' Νηλ («Ταξίδι μακριάς ημέρας μέσα στη νύχτα»), Λόπε ντε Βέγκα («Φουέντε Οβεχούνα») και Τενεσί Ουίλιαμς («Λεωφορείο ο Πόθος»).

 

Ο Νίκος Γκάτσος πέθανε στην Αθήνα στις 12 Μαΐου 1992 και τάφηκε στη γενέτειρά του.

 

 

πηγή

Η άλλη "συντέλεια" είναι εδώ: Ακρίβεια, φτώχεια, εκλογές και απειλή νέας χρεοκοπίας…

 

Τα χειρότερα σε ότι αφορά την κρίση δεν είναι πίσω μας αλλά μπροστά μας. Και οι εξελίξεις μπορεί να είναι τόσο σοβαρές που ίσως προκαλέσουν τσουνάμι στο πολιτικό σύστημα.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Μπορεί στις 9 Μαϊου ο Πούτιν να μην ανήγγειλε τη «συντέλεια του κόσμου» από τη Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας, όπως έλεγαν προκαταβολικά δυτικά μέσα ενημέρωσης, αλλά δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες. Ένα άλλο είδος «συντέλειας» είναι ήδη εδώ και ακόμα δεν έχουμε δει όλες τις επιπτώσεις της.

 

Μέχρι στιγμής βλέπουμε-και νιώθουμε- το τσουνάμι της ακρίβειας, που φουσκώνει μέρα με τη μέρα. Και κάποιες ελλείψεις στην αγορά, που δεν επηρεάζουν ακόμα άμεσα την καθημερινή μας ζωή. Δεν έχουμε, δηλαδή, δει αυτό για το οποίο έχει προειδοποιήσει πολύ έγκαιρα ο πρόεδρος της Γαλλίας, τον κίνδυνο της πείνας. Για να μην ενισχύουμε κι εμείς τα σενάρια τρομολαγνείας, ο κίνδυνος θα απειλήσει φτωχές χώρες της Αφρικής και όχι της προηγμένης Ευρώπης. Αλλά ποιος μπορεί να πει απερίσκεπτα ότι δεν μας αφορά καθόλου;

 

 

 

Ο δεύτερος κίνδυνος είναι η φτώχεια, που θα χτυπήσει (χτυπάει ήδη, αλλά δεν έχουμε ακόμα τρανταχτά φαινόμενα) τα πιο ευάλωτα κοινωνικά στρώματα. Οσα επιδόματα κι αν δώσει το κράτος, οι πολίτες που σήμερα κινούνται περί τα όρια της φτώχειας (με το βασικό εισόδημα ή και κάτω από αυτό) δεν θα αντέξουν τις συνεχείς ανατιμήσεις των προϊόντων καθημερινής χρήσης. Αλλά και μια άλλη πληθυσμιακή ομάδα, η οποία μέχρι πρότινος «τα έφερνε βόλτα», δεν θα τα καταφέρνει πια, αν συνεχίσει να παίρνει λογαριασμούς ρεύματος διπλάσιους από πέρσι (θα περιμένουμε να δούμε τις τελικές κυβερνητικές αποφάσεις τον άλλο μήνα).

 

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα οι συνεδριακές ιαχές το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να «συγκινούν» τις κομματικές νομενκαλτούρες. Τίποτα άλλο. Και δεν έκανε καθόλου καλά ο πρωθυπουργός, που παρουσίασε μια σχεδόν ειδυλλιακή εικόνα της χώρας, ενώ γνωρίζει ότι η συνέχεια θα είναι δυσκολότερη, αν ο πόλεμος δεν σταματήσει και η ξέφρενη κούρσα της ενέργειας δεν ανακοπεί.

 

Ο κ. Μητσοτάκης μπορεί να διαβεβαιώνει σε όλους τους τόνους ότι οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα μπορέσει να τηρήσει την υπόσχεση αυτή, ακόμα κι αν το επιθυμεί. Αν περιμένει να κοπάσει το κύμα της ακρίβειας, διατρέχει τον κίνδυνο αυτό να μη συμβεί και ο ερχόμενος χειμώνας να είναι εφιαλτικός.

 

Ηδη οι απώλειες, που καταγράφει το κόμμα του, ακόμα και στις πιο ευνοϊκές γι’ αυτό δημοσκοπήσεις, είναι σημαντικές. Το ποσοστό της ΝΔ κινείται περί το 30%. Θα διακινδυνεύσει να πάει παρακάτω, βασιζόμενος στην ψευδαίσθηση «δεν τραβάει ο ΣΥΡΙΖΑ»; Κι αν επιστρέψουμε στην εκλογική εικόνα του 2012, όταν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα δεν έπιασαν ούτε το 30% και είχαμε πολυδιάσπαση της ψήφου και μάλιστα χωρίς τότε να υπάρχει ο αστάθμητος παράγοντας της απλής αναλογικής;

 

Πέρα από σενάρια και προβλέψεις, η επόμενη κυβέρνηση- όποια κι αν είναι- θα βρεθεί ενώπιον δυσεπίλυτων προβλημάτων. Χωρίς να γινόμαστε Κασσάνδρες, η απειλή μιας νέας χρεοκοπίας θα είναι παρούσα, αν ο διεθνής περίγυρος χειροτερέψει και η κυβέρνηση τους επόμενους μήνες «τινάξει την μπάνκα στον αέρα» υπό το φόβο της απώλειας της εξουσίας. Κάπως έτσι έγινε και την περίοδο 2007-2008 και οδηγηθήκαμε στη χρεοκοπία του 2009.

 

Ελπίζουμε ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ να το θυμούνται. Αλλά να μην το παραβλέπουν ο κ.Τσίπρας και ο κ. Ανδρουλάκης, που ενδέχεται να κληθούν να βγάλουν κάποια κάστανα από τη φωτιά…

 

   

Στο δρόμο για το Ναύπλιο

 

γράφει ο Πέτρος Μανταίος

 

 

Πρώτα πρώτα μ’ αρέσει το Ναύπλιο. Μετά, είχα να πάω κατά κει πολύ καιρό. Τέλος, μου καρφώθηκε να πάω το φθινόπωρο που μας πέρασε· Οκτώβριο με Νοέμβριο. Δεν ξέρω τι μ’ έπιασε και με… μαρτύρησα σε φίλους και φίλες· ότι σκέφτομαι να κάνω μια εκδρομούλα στο Ναύπλιο, μόνος, με το λεωφορείο. Και τότε άρχισαν οι… υποψηφιότητες και, όπως γίνεται πάντα με τις υποψηφιότητες, άρχισαν και οι όροι: τότε και αν… και έτσι και… γιουβέτσι. Και επειδή όπου πολλά κοκόρια ξημερώνει… απόγευμα, πέρασε κι η Πρωτοχρονιά, μπήκαμε στον καινούργιο χρόνο, πλάκωσαν και τα χιόνια, αποκλείστηκε και η Αττική Οδός, ομού μετά της Αθηνών-Κορίνθου.

 

Οταν πλέον πήραν να μπουμπουκιάζουν οι ανεμώνες, ένα πρωινό, κάπως νεφελώδες με υπόσχεση λιακάδας, πήρα ένα σάκο με τα εντελώς απαραίτητα, το μετρό από τον Ευαγγελισμό, το λεωφορείο από τη Λένορμαν (Λενορμάν είναι το σωστό, Γάλλος ήταν ο άνθρωπος, αλλά… λεπτομέρειες) και το υπεραστικό από τον Κηφισό. Μέχρι τα διόδια διάβαζα. Στα διόδια έκλεισα το βιβλίο και άνοιξα το ταξίδι: Νέα Πέραμος, παλιά Μεγάλο Πεύκο. Κατασκηνώναμε τότε κάτω από το Μεγάλο Πεύκο, στις εκδρομές με φορτηγό του Σαββατοκύριακου. Μετά, κόψανε το Μεγάλο Πεύκο, στη θέση του χτίσανε ξενοδοχείο «Μεγάλο Πεύκο» που πια, πάει κι αυτό…

 

Κακιά Σκάλα. Τώρα στα ψηλά κι από γαλαρίες ασφαλείς. Τότε, χαμηλά, πάνω από τη θάλασσα κι οι γυναίκες, στο φορτηγό για την Κινέτα, σταυροκοπιούνταν ώσπου να βγει από τη φοβερή στροφή, από όπου κάποτε γκρέμισε ο Θησέας τον τρομερό ληστή Σκίρωνα. Καπνός αναθρώσκων από τα διυλιστήρια της Motor Oil και στα ύψη οι τιμές των καυσίμων και στη Γεωγραφία το Ντονμπάς ενός ακόμα ευρωπαϊκού πολέμου. Ισθμός – Διώρυγα – Στάση. Τη νύχτα της 26ης Νοεμβρίου 1932 που διέπλεε τον πορθμό με το «Πράγα» ο παγκοσμίως εξόριστος «αρχειοφασίστας μίστερ Τρότσκυ» («Ριζοσπάστης, 20/11/32), οι Ελληνες τροτσκιστές πέταξαν από τη γέφυρα κόκκινα γαρίφαλα σε λάθος πλοίο! Τρυφερές στιγμές της Ιστορίας!

 

Εξαμίλια. Πρώτες ηλιαχτίδες. Απ’ αυτόν τον βράχο γκρεμίστηκε, μαχόμενος, με τ’ άλογό του, ο Λέων ο Σγουρός, άρχοντας τ’ Αναπλιού πολεμώντας τους Φράγκους. Πινακίδα: Δερβενάκια. Τρία άλογα καβαλίκεψε στην εμπόλεμη ζωή του ο Γέρος του Μοριά, φοράδες και τα τρία, αγαπημένη του, η Κυριακούλα. Η «εθνική ιδεολογία» ήθελε στον έφιππο ανδριάντα του… κέλητα! Απατηλές στιγμές της Ιστορίας! Μυκήνες. Πάντα στο νου των Ατρειδών το γένος. Πολύ αίμα. Εσβησαν οι απόγονοι. Ξεκληρίστηκε το σόι. «Πολύτοπο» Ιάννη Ξενάκη, 1978. Χάσαμε το αυτόγραφο!

 

Αργος. Μποτιλιάρισμα. Κάστρο. Πύρρος· εδώ άφησε την τελευταία του πνοή ο σπουδαίος ηγεμόνας· η παράλληλη Ιστορία θέλει τη θανή του από κεραμίδι ριγμένο από μάνας χέρι. Της Ιστορίας μισές αλήθειες!

 

Ναύπλιο. Πάντα έχω την αίσθηση ότι ξαναγυρίζω στην πρωτεύουσα. Από δω ξεκίνησαν όλα. Ταξί (βυσσινί) και γραμμή για Παλαμήδι, το κάστρο το απόρθητο. Πρώτη μου φορά! Απίστευτο, αλλά αληθινό. Περιήγηση, μοναχική. Φωτογράφιση. Τα κελιά ισοβιτών και μελλοθανάτων. Μίσος συγκεντρωμένο. Πώς, πόσο, γιατί άνθρωποι να βασανίζουν ανθρώπους. Πάλι ο Κολοκοτρώνης. Ανατριχίλα. Κατέβηκα όλα τα σκαλιά και τα 999, που είναι 857! Της Ιστορίας… διαβαθμίσεις! Κάθισα στην παραλία, μπροστά στο ξενοδοχείο «Agamemnon», θέα το Μπούρτζι, μπρος στα πόδια μου οξειδωμένες μπάλες κανονιού, πίνοντας καφέ άρχισα να ξεφυλλίζω το σημειωματάριο. Τι να πρωτογράψεις!

 

Ο Σαμαράς "γαυγίζει, αλλά δε δαγκώνει" τον Μητσοτάκη

 

Η ομιλία του πρώην πρωθυπουργού στο συνέδριο της ΝΔ ήταν γεμάτη αιχμές, όπως αναμένετο. Αιχμηρή ήταν και η απάντηση του πρωθυπουργού. Από εκεί και πέρα όμως, άλλαξε κάτι;

γράφει η Βίκυ Σαμαρά

 

Η Νέα Δημοκρατία είναι διάσημη για τα εσωκομματικά της, όχι όμως τόσο για την εσωκομματική της δημοκρατία, με την έννοια ότι τα θέματα δεν τα λύνει συνήθως σε συνέδρια και θεσμικές διαδικασίες. Παρόλα αυτά κάθε συνέδριο, άρα και το 14ο συνέδριο που ολοκληρώθηκε την Κυριακή, αποτελεί ευκαιρία για ξεκαθαρίσματα και καταμέτρηση δυνάμεων.

 

Μετά από τρία χρόνια διακυβέρνησης, η ΝΔ βρίσκεται πρώτη φορά αντιμέτωπη με τη φθορά. Όχι όμως για ιδεολογικούς λόγους ή εξαιτίας διαφωνιών της βάσης με την εξωτερική πολιτική. Αλλά λόγω της ακρίβειας. It’s the economy, stupid...

 

Και τα τρία αυτά ζητήματα πάντως βρέθηκαν στο επίκεντρο του εσωκομματικού διαλόγου κατά το συνέδριο, ο οποίος ήταν ζωηρός, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι μιλούσαν στελέχη σε μία γεμάτη αίθουσα μέχρι το βράδυ του Σαββάτου και έξω στους διαδρόμους ήταν γεμάτο κόσμο, ενώ συνήθως οι συνεδριακοί χώροι άδειαζαν το μεσημέρι της δεύτερης μέρας.

 

Η ομιλία του Αντώνη Σαμαρά ήταν γεμάτη αιχμές, όπως αναμένετο. Για τα εθνικά θέματα (αγαπημένο αντικείμενο του πρώην πρωθυπουργού , που είχε άλλωστε χτίσει το προφίλ του πάνω στο Σκοπιανό), την ιδεολογική ταυτότητα της ΝΔ ή για την ακρίβεια την ιδεολογική δεξιά καθαρότητα της ΝΔ, αλλά και για το ενεργειακό με αμφισβήτηση της αποτελεσματικότητας των τελευταίων μέτρων για το ηλεκτρικό ρεύμα.

 

Το Μαξίμου συνηθίζει να αγνοεί τις παρεμβάσεις Σαμαρά. Όμως ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν άντεξε χθες να μην απαντήσει, υπενθυμίζοντας στον Μεσσήνιο προκάτοχο του ότι εεκείνος έφερε τη ΝΔ στο 18%.

 

Οι ίδιοι οι μητσοτακικοί πάντως δεν θέλησαν να δώσουν συνέχεια, υπηρετώντας το αφήγημα ότι επί Κυριάκου Μητσοτάκη η ΝΔ διανύει την εσωκομματικά πλέον ήρεμη περίοδο. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που ο Σαμαράς εξαπολύει βέλη. Στην πράξη όμως, επηρεάζει τις εσωκομματικές ισορροπίες στη ΝΔ;

 

"Σκυλί που γαυγίζει, δε δαγκώνει", λέει ο θυμόσοφος λαός. Και ένας στρατηγός χρειάζεται και στρατιώτες. Αλλά στη ΝΔ, όπως έλεγε έμπειρο γαλάζιο στέλεχος, όλοι απλώς θέλουν να είναι με τον αρχηγό ή με τον επόμενο αρχηγό. Τα ιδεολογικά είναι απλώς γαρνιτούρα.

 

Αρκεί να ρίξει κανείς μία ματιά στη σύνθεση της νέας πολιτικής επιτροπής για να διαπιστώσει ότι οι σαμαρικοί δεν υπάρχουν ως εσωκομματική τάση, αλλά τα στελέχη με αναφορές στον πρώην πρωθυπουργό έχουν προσχωρήσει στους κύκλους στελεχών πιο ενεργών στην κυβέρνηση ή την αυτοδιοίκηση. Η “μοιρασιά” είχε γίνει ακόμη πιο ήρεμα από ότι πχ το 2018. Ακόμη και φερόμενοι ως επίδοξοι δελφίνοι, όπως ο Νίκος Δένδιας ή ο Άδωνις Γεωργιάδης λίγο πολύ ύμνησαν τον πρωθυπουργό. Ο πρώτος για να αποσείσει την κατηγορία ότι ετοιμάζεται και να διαβεβαιώσει τον Μητσοτάκη ότι δεν θα τον αμφισβητήσει “εν κινήσει”.

 

Είναι γεγονός βέβαια ότι ο Αντώνης Σαμαράς χειροκροτήθηκε στο συνέδριο. Όπως είναι γεγονός ότι είχε τοποθετήσει στρατηγικά στην αίθουσα και δικά του στελέχη- παρατηρητές κυρίως και όχι συνέδρους. Είναι επίσης γεγονός ότι πολλά από αυτά που λέει δεν ακούγονται άσχημα στα αυτιά πολλών γαλάζιων. Είναι όμως επίσης γεγονός ότι και ο Κυριάκος Μητσοτάκης χειροκροτήθηκε ενθέρμως. Η εξουσία είναι ισχυρή συγκολλητική ουσία.

 

Αν στο ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν ή ελπίζουν ότι ο Σαμαράς ή οποιοσδήποτε άλλος μπορεί να “ροκανίσει” το Μητσοτάκη εκ δεξιών, κάνουν λάθος. Ο κίνδυνος για τον Μητσοτάκη προκύπτει από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ και την ακρίβεια στο σουπερμάρκετ. Και θα εκφραστεί ενδεχομένως με αποχή ή χαλαρή ψήφο διαμαρτυρίας προς τα δεξιά, όχι όμως για ιδεολογικούς λόγους (όπως στην πραγματικότητα η ΝΔ επί Σαμαρά δεν έχανε προς τη ΧΑ επειδή ο Μεσσήνιος δεν ήταν αρκετά... δεξιός, αλλά λόγω του μνημονίου).

 

Ο Μητσοτάκης φαίνεται ότι το έχει καταλάβει αυτό. Εξ ου και η “στρατηγική της πρώτης κάλπης”: Ο πρωθυπουργός θέλει να αποδώσει κρισιμότητα και στις πρώτες εκλογές που θα γίνουν με απλή αναλογική, καθώς υπάρχει ο κίνδυνος δυσαρεστημένοι νεοδημοκράτες να θελήσουν να στείλουν ένα μήνυμα στην πρώτη κάλπη, με το σκεπτικό ότι υπάρχει και δεύτερη. Όμως τα ποσοστά των κομμάτων στην πρώτη κάλπη θα δημιουργήσουν σαφώς ένα πολιτικό κλίμα.

 

Εάν η ΝΔ είναι πρώτο κόμμα μεν, αλλά με σχετικά χαμηλό ποσοστό, θα πάει στις δεύτερες εκλογές μέσα σε ένα λιγότερο ευνοϊκό πολιτικό πλαίσιο. Και ο Μητσοτάκης πλέον κατέστησε σαφές ότι στόχος μπορεί να είναι η αυτοδυναμία, αφήνοντας αιχμές πως οι κυβερνήσεις συνεργασίας μπορεί να είναι δέσμιες κομματικών ισορροπιών και εκβιασμών. Όμως θα πρέπει να πείσει τους πολίτες πως αυτό είναι σημαντικό για την τσέπη τους.  

 

Σοβαρότης χωρίς σύνορα

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Πέρυσι τέτοιον καιρό συζητούσαμε όπως και τώρα την έκθεση των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα (R.S.F.) για την ελευθερία του Τύπου παγκοσμίως. Η Ελλάδα είχε αξιολογηθεί τότε ως 70ή μεταξύ 180 χωρών. Η θέση αυτή δεν ήταν καθόλου τιμητική, δεν θυμάμαι πάντως να είχε υπάρξει «οργισμένη αντίδραση» της κυβέρνησης. Αντίδραση υπήρξε φέτος, επειδή η χώρα μας κατακρημνίστηκε στην 108η θέση. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος θεώρησε υποχρέωσή του να πέμψει επιστολή διαμαρτυρίας στους R.S.F. Nα τους καταγγείλει ότι «δεν τήρησαν τις αρχές της επιστημονικότητας και της σοβαρότητας», να τους κατηγορήσει ότι «διαβάλλουν την εικόνα της Ελλάδας» και να αξιώσει «πλήρη απάντηση σε εύλογο χρονικό διάστημα, χωρίς αδικαιολόγητη καθυστέρηση». Κάτι σαν εξώδικο. Λίγο πριν από την απειλή κατάθεσης αγωγής.

 

Ε λοιπόν, αν ήταν να τηρηθούν στα σοβαρά «οι αρχές της σοβαρότητας», θα έπρεπε ο κ. Οικονόμου να μην είχε αρκεστεί σε μια απλή δήλωση στις αρχές του Απρίλη, όταν δημοσιεύτηκε στο «Politico» η έκθεση του Media Freedom Rapid Response (MFRR), μιας συμμαχίας υπό την ηγεσία του Ευρωπαϊκού Κέντρου για την Ελευθερία του Τύπου και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, όπου αναδεικνύονταν τα σοβαρά εμπόδια που αντιμετωπίζει η ελευθεροτυπία στη χώρα μας. Θα έπρεπε να είχε στείλει και τότε το οιονεί εξώδικό του. Κι άλλο ένα στο ΕΣΡ, γιατί με την έκθεσή του για την Πολιτική Πολυφωνία, για το 2020, αποκάλυψε μια μαθηματική αλήθεια που μάλλον «διαβάλλει την εικόνα της Ελλάδας»: τα ιδιωτικά κανάλια χαρίζουν στη Ν.Δ. ένα σφριγηλό 61,7% προβολής, όταν στις εκλογές του 2019 είχε λάβει 39,85%, στον δε ΣΥΡΙΖΑ ένα τσιγκούνικο 16,2%, το μισό του εκλογικού ποσοστού του (31,53%). Αναλόγως μειωμένη είναι η προβολή των άλλων αντιπολιτευόμενων κομμάτων.

 

Εδώ είναι το πρόβλημα, όπως ξέρει και ο κ. εκπρόσωπος. Οτι ενώ οι εφημερίδες μπορούν «να κάνουν το κεφαλιού τους», και να κριθούν από την αγορά, τα ιδιωτικά κανάλια οφείλουν να τηρούν όσα προβλέπει το Σύνταγμα: να σέβονται την ισότητα, την αντικειμενικότητα και την ποιότητα. Αν τις σέβονταν, ουδείς ξένος βαθμολογητής θα μπορούσε να βάλει τόσο κακό βαθμό σε ελληνικά ΜΜΕ. Ευτυχώς, τις σέβονται τα κρατικά κανάλια. Αλλωστε η λατρεία του κ. Μητσοτάκη για την πολυφωνία τού υπαγόρευσε να θέσει υπό τον άμεσο έλεγχό του, τις πρώτες μέρες της διακυβέρνησής του, την ΕΡΤ, το Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο και τη Γ.Γ. Ενημέρωσης. Α, και την ΚΥΠ.

 

Ένα σημείωμα για τις μάνες όλων μας

 

Οι μάνες σύμβολα. Οι μάνες όλων μας. Τίποτα από όλα αυτά δεν θέλησαν. Η καρδιά και η αγκαλιά τους γέμιζε μέχρι τη μέρα που όλα χάθηκαν. Δεν ήθελαν να τις μάθεις κανείς από εμάς. Κάθε τους πνοή για τα παιδιά τους. Οι μάνες όλων μας. Η μάνα του Παύλου. Η μάνα της Ελένης. Η μάνα της Γαρυφαλλιάς. Η μάνα του Ζακ. Η μάνα της Ερατώς. Η μάνα του Βαγγέλη. Η μάνα του Άλκη. Και είναι κι άλλες πολλές. Μάνες που είδαν τα παιδιά τους να χάνονται. Βίαια και μαρτυρικά. Αυτές οι μάνες είναι πολλές. Πάρα πολλές.

 

Έζησαν και ζουν στον πόνο κι όμως η μοίρα των γυναικών αυτών φαίνεται πως τις προόρισε να γίνουν κομμάτι μας. Να γίνουν η λέξη μάνα στα χείλη μας. Τα δάκρυα στα μάτια μας. Όχι από λύπηση παρά από ευγνωμοσύνη και δέος απέναντι στο σθένος και το ήθος τους. Κι είναι αυτό τελικά που χαράζει τη μοίρα για τη Μάγδα, την Κούλα, την Ελένη, την Αλέκα, τη Μαρία, τη Μελίνα.

 

Χέρια γερά κρατημένα. Πρόσωπα ιδωμένα μέσα από καλειδοσκόπια. Φιγούρες που κινούνται κυκλικά σε μια ξέφρενη πορεία. Συγκλίνουν. Ενώνονται. Και δεν μπορείς να τις ξεχωρίσεις, να τις αναγνωρίσεις. Και δεν σε νοιάζει. Αυτό κι εκείνες θέλησαν όταν η μία έπεσε στην αγκαλιά της άλλης έξω από το Εφετείο. Να τις δούμε ως ένα. Ως ένα πανίσχυρο όλο που γίνεται ασπίδα για ολόκληρη την κοινωνία.

 

«Αισθάνθηκα την ανάγκη να την αγκαλιάσω και να σταθώ δίπλα της. Ήξερα πολύ καλά τον πόνο αυτής της γυναίκας. Να έχεις τους φονιάδες του παιδιού σου δίπλα και να πρέπει να παραμείνεις όρθια. Ανθρώπινο το ενδιαφέρον μου, μια πράξη έμπρακτης αλληλεγγύης, γι’ αυτό δεν κατάλαβα γιατί έδωσαν τόση έκταση τα μέσα ενημέρωσης. Την ίδια φρίκη ένιωσα όταν είδα και τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου», θα πει η Μάγδα Φύσσα για την Κούλα Αρμουτίδου. Η μία για την άλλη κι όλες μαζί για όλους εμάς. Οι μάνες όλων μας.

 

«Αυτό δεν είναι σχήμα λόγου», έχει πει σε συνέντευξή της η Χρύσα Παπαδοπούλου, μία εκ των δύο συνηγόρων υπεράσπισης στην υπόθεση Φύσσα. «Άλλωστε, το έχει πει και η ίδια, ο λόγος που το παλεύει μέχρι τέλους είναι για να μην ξανασυμβεί σε κανέναν άλλον αυτό που συνέβη στο παιδί της».

 

«Δεν υπάρχει κάτι χειρότερο, δεν μπορείς να το διανοηθείς, νεκρώνεις, δεν ζεις, απλά αναπνέεις. Εσείς θεωρείτε ότι εγώ κάνω κάτι πολύ δυνατό. Εγώ κάνω ό,τι μπορώ να κάνω και για τον Παύλο και για όλα τα παιδιά εκεί έξω που θέλουν να είναι ελεύθερα. Ελπίζω τα παιδιά εκεί έξω να πάρουν λίγο από το φως του. Εγώ τον Παύλο μου δεν θα τον φέρω πίσω, εγώ παλεύω να καταδικαστούν οι δολοφόνοι και με αυτό τον τρόπο να σωθούν άλλα παιδιά. Να σωθούν αθώα παιδιά», θα πει η Μάγδα Φύσσα σε συνέντευξής της στο Δεύτερο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και στην εκπομπή «Με τα πόδια μέχρι την αλήθεια».

 

«Έχασα τον Παύλο κι απέκτησα τόσα παιδιά κι όταν περπατάω στον δρόμο κι ακούω να με φωνάζουν “μάνα” και να με πιάνουν από τον ώμο, αυτό είναι για εμένα συγκλονιστικό», θα δηλώσει στην Εφημερίδα των Συντακτών.

 

«Σήμερα έγινε ένα πρώτο βήμα για την απονομή δικαιοσύνης για τη δολοφονία του Ζακ. Δεν θα σας εκφράσω τι αισθάνομαι αλλά θα σας περιγράψω τι σκέφτομαι.

 

Σκέφτομαι τον κοσμηματοπώλη, τον Δημόπουλο. Τον σκέφτομαι στο σπίτι του εγκλωβισμένο, όπως το παιδί μου στο κατάστημα του, να προσπαθεί να εξηγήσει στα εγγόνια του γιατί ο παππούς δεν μπορεί να πάει βόλτα μαζί τους.

 

Σκέφτομαι τον μεσίτη, τον Χορταριά, να προσπαθεί να εξηγήσει στους συγκρατούμενους του στη φυλακή πως κλωτσούσε ανήλεα έναν άνθρωπο "για να προστατέψει το πλήθος" που κατέγραφε τις εγκληματικές του πράξεις, για να τις πουλήσουν μετά και να βγάλουν κανένα φράγκο. Σκέφτομαι τους "αθώους" αστυνομικούς να προσπαθούν να εξηγήσουν στις οικογένειές τους πως η δουλειά τους είναι να συλλαμβάνουν παραβάτες του νόμου, αλλά και να χτυπούν, να κλωτσούν και να σέρνουν στο πεζοδρόμιο έναν τραυματισμό άνθρωπο και να τον αφήνουν να πεθαίνει μπροστά τους ρίχνοντας τις ευθύνες ο ένας στο άλλον.

 

Σκέφτομαι τον Ζακ ψηλά στον ουρανό να σκορπάει τόνους γκλίτερ παντού και αυτό να κολλάει και να μην ξεπλένεται με τίποτα.

 

Θα παραμείνει σε όσους τον άγγιξαν, του μίλησαν, τον κοίταξαν, τον διάβασαν, τον υπερασπίστηκαν και τον σκέφτονται for ever and ever». Ένα κείμενο 198 λέξεων από την Ελένη Κωστοπούλου, λίγες ώρες μετά απόφαση του δικαστηρίου για τη δολοφονία του Ζακ.

 

Η μητέρα της Γαρυφαλλιάς μιλώντας στους «Πρωταγωνιστές», λίγους μήνες μετά τη γυναικοκτονία της κόρης στη Φολέγανδρο είχε πει: «Δεν θα ήθελα να είμαι μητέρα ενός δολοφόνου. Προτιμώ το παιδί μου να είναι άγγελος, να έχει αφήσει πίσω αυτή την αγάπη και αυτό το φως, παρά να είχα ένα δολοφόνο. Αυτές οι γυναίκες πρέπει να βγουν μπροστά και να πουν που έχουν κάνει λάθος. Δεν ξέρω γιατί δεν βγαίνουν. Μέσα από αυτή την απώλεια βλέπεις τα πράγματα, τα ρούχα που φορούσε, που είναι άψυχα αλλά για εσένα έχουν πάρα πολύ μεγάλη σημασία, γιατί εκεί μέσα υπήρχε το σώμα του παιδιού σου. Η ψυχή για εμένα δεν φεύγει ποτέ από κοντά μου, συγγνώμη αν σας φαίνεται κάπως αυτό. Μπορώ και τη νιώθω συνεχώς κοντά μου, χαμογελαστή και όμορφη, όπως την είχα πάντα στο μυαλό μου. Δεν θα αλλάξει ποτέ αυτό, δεν μπορεί να μου το πάρει κανείς. Είναι φυλαχτό. Πίσω από την κόρη μου είναι όλες οι κόρες, γιατί για εμένα όλες αυτές οι αδικοχαμένες κοπέλες και τα αγόρια, γιατί είναι πάρα πολλά. Και το συνειδητοποίησα όταν είδα κάποια ματωμένα πορτρέτα, ήταν και πολλά αγόρια. Ο Φύσσας, ο Ζακ, ο Γιακουμάκης. Όλα αυτά τα μάτια ήταν ζωντανά και με κοιτούσαν, έχοντας ένα ''γιατί''. Και πρώτα από όλα της κόρης μου. Θα ήθελα να περάσω, αν μου επιτρέπετε, ένα μήνυμα και προς τους άντρες.

 

Πρέπει και οι άντρες να προσέξουν πάρα πολύ και όταν έχουν μια σχέση, μια κοπέλα, μια σύντροφο που δεν τους αρέσει, που δεν τους κάνει, που τους προσβάλλει, που τους υποτιμά, που τους χάλασε τη φάση, ας την πάρουν αυτή την κοπέλα, ας την πάνε στο σπίτι της και να την αφήσουν έξω από την πόρτα της, να μην την ξανασυναντήσουν ποτέ, να γυρίσουν στη μάνα τους, γιατί και αυτούς μάνα τους περιμένει και αυτό το κορίτσι το περιμένω εγώ και η οικογένειά της».

 

Οι φωνές έξω από το Εφετείο ενώνονται, δυστυχώς, όλο και πιο συχνά. Εκείνη τη μέρα το μόνο που ακουγόταν ήταν ένα σύνθημα. Ένα σύνθημα αγανάκτησης. «Ποτέ μην ξεχαστεί τι κάναν στην Ελένη καμία άλλη δολοφονημένη». Την Κούλα Αρμουτίδου δεν μπορεί να την συγκρατήσει κανείς. Κανένα ανθρώπινο χέρι δεν μπορεί να τη σταματήσει. Η Κούλα ουρλιάζει. «Καταστράφηκε η ζωή μου, είστε όλοι υποκριτές. Άνδρες με μπέσα, μην γίνεστε βιαστές».

 

«Στον δικό μου τον ύπνο και στα όνειρά μου δεν έχει έρθει ποτέ, γιατί ξέρει ότι πονάω. Ποτέ δεν έχει εμφανιστεί και αυτό είναι παράπονό μου. Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου, λέω “Ελένη, έλα σήμερα, σε περιμένω να μου πεις πού είσαι, πώς είσαι, τί έγινε”»

 

Και είναι και η Μελίνα Καμπάνου. Η μάνα του Άλκη. Μιλώντας στην ΕΡΤ έδωσε νέο ορισμό στη λέξη αξιοπρέπεια. «Δεν κρατάμε κακία σε κανέναν. Εγώ αυτή τη στιγμή δεν έχω καθόλου συναισθήματα. Καμία μανούλα να μην βρεθεί στη θέση μου. Μου τηλεφώνησε να δω τι κάνω. Την επόμενη μέρα θα έδινε μάθημα στο πανεπιστήμιο. Μου είπε θα έβγαινε μία βόλτα να φάει και μετά θα επέστρεφε σπίτι. Του ευχήθηκα καλή επιτυχία και κλείσαμε το τηλέφωνο. Στις 3 τα ξημερώματα μας ειδοποίησε ο κουνιάδος μας. Είχα την ελπίδα ότι δεν είναι αλήθεια. Αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν χωρίς αγάπη και ίσως να ένιωσαν απόρριψη από την οικογένειά τους. Αυτό που μας έλεγε ο Άλκης είναι να αγαπάμε τον κόσμο».

 

Η Μάγδα, η Κούλα, η Ελένη, η Αλέκα, η Μαρία, η Μελίνα. Μάνες που έμελλε να γίνουν για πάντα οι μάνες όλων μας.   

Δέσποινα Δήμα

Ο ήχος του κώδωνος

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Για «ηχηρό καμπανάκι Μητσοτάκη» διαβάσαμε στα εφημεριδογραφικά και διαδικτυακά ρεπορτάζ της 29ης Απριλίου. Και για «ηχηρό καμπανάκι Μητσοτάκη» ακούσαμε στα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά δελτία. Ούτε η ηχηρή ρίμα είναι πρωτότυπη, άκι/άκη, ούτε όμως και η μέθοδος με την οποία έφτασαν στ’ αυτιά και στα μάτια του μεγάλου κοινού όσα είπε ο πρωθυπουργός στους υφισταμένους του πίσω από τις κλειστές πόρτες, στο απόκρυφο υπουργικό συμβούλιο. Το μέχρι κεραίας πανομοιότυπο ρεπορτάζ σε όλα τα ΜΜΕ ομολογεί από μόνο του ότι το υποτίθεται απόρρητο «πρωθυπουργικό μήνυμα» έγινε παγκοίνως γνωστό κατόπιν εσκεμμένης επίσημης διαρροής. Δόθηκε η εντολή και το ίδιο μέιλ πήγε σε όλους.

 

Ποιο νόημα είχε, λοιπόν, «ο ήχος του κώδωνος» που έκρουσε ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, για να θυμηθούμε τον τίτλο του θεατρικού έργου του Γιάννη Σκαρίμπα; Αντιγράφω περικοπές του διοχετευμένου μίνι διαγγέλματος: «Εχω πει πολλές φορές ότι θα εξαντλήσουμε την τετραετία. Εχει υποπέσει στην προσοχή μου ότι ίσως κάποιοι να μην πιστεύετε ότι ακριβώς αυτή είναι η πρόθεσή μου. Αν κάποιοι πιστεύετε ότι χρειάζεστε περισσότερο χρόνο για να προετοιμαστείτε προεκλογικά, μη διστάσετε να μου το πείτε. Μπορώ να σας απαλλάξω από τα καθήκοντά σας, ώστε να αφοσιωθείτε αποκλειστικά και μόνο στην προετοιμασία των εκλογών. Το λέω χαριτολογώντας, αλλά για να τονίσω ότι έχουμε μπροστά μας ένα χρόνο».

 

Ο πρωθυπουργός, δηλαδή, εμφανίζεται ιδιαίτερα αυστηρός με τους υπουργούς του, «κάποιους» (δις) υπουργούς του. Και «χαριτολογώντας» τους απειλεί με απώλεια θώκου. Ποιοι είναι αυτοί οι «κάποιοι» το είπαν έπειτα οι πολιτικοί ρεπόρτερ, ο καθείς κατά τις πληροφορίες του: ο κ. Γεωργιάδης, επειδή σαν υπουργός Ανάπτυξης αναπτύσσει κυρίως τη φλυαρία του· ο κ. Δένδιας, επειδή λέει δελφινίζει· ο κ. Πέτσας, επειδή ασχολείται υπερβολικά με την εκλογική του περιφέρεια· ο κ. Παναγιωτόπουλος, επειδή πήγε στο Παρίσι για να τον βραβεύσουν ενώ η Τουρκία έσπαγε το ρεκόρ υπερπτήσεων.

 

Και γιατί θα έπρεπε να βγουν τα δήμω τα εν οίκω; Μα επειδή η παροιμία «για σε το λέγω, πεθερά, για να τ’ ακούει η νύφη» δεν προέκυψε τυχαία. Πολύφερνη εν προκειμένω η νύφη, η λαϊκή ψήφος, αξιώνει νυμφίο στιβαρό, αυστηρό, εγρηγορούντα, αποφασιστικό. Να τος λοιπόν. Πού; Στη μυθοπλαστική διαρροή. Υπήρξαν άλλωστε θεαματικά αποτελέσματα: από την επομένη ο κ. Γεωργιάδης αύξησε σε δώδεκα τις εννιά ημερήσιες εμφανίσεις του στα μίντια.