Στο δρόμο για το Ναύπλιο

 

γράφει ο Πέτρος Μανταίος

 

 

Πρώτα πρώτα μ’ αρέσει το Ναύπλιο. Μετά, είχα να πάω κατά κει πολύ καιρό. Τέλος, μου καρφώθηκε να πάω το φθινόπωρο που μας πέρασε· Οκτώβριο με Νοέμβριο. Δεν ξέρω τι μ’ έπιασε και με… μαρτύρησα σε φίλους και φίλες· ότι σκέφτομαι να κάνω μια εκδρομούλα στο Ναύπλιο, μόνος, με το λεωφορείο. Και τότε άρχισαν οι… υποψηφιότητες και, όπως γίνεται πάντα με τις υποψηφιότητες, άρχισαν και οι όροι: τότε και αν… και έτσι και… γιουβέτσι. Και επειδή όπου πολλά κοκόρια ξημερώνει… απόγευμα, πέρασε κι η Πρωτοχρονιά, μπήκαμε στον καινούργιο χρόνο, πλάκωσαν και τα χιόνια, αποκλείστηκε και η Αττική Οδός, ομού μετά της Αθηνών-Κορίνθου.

 

Οταν πλέον πήραν να μπουμπουκιάζουν οι ανεμώνες, ένα πρωινό, κάπως νεφελώδες με υπόσχεση λιακάδας, πήρα ένα σάκο με τα εντελώς απαραίτητα, το μετρό από τον Ευαγγελισμό, το λεωφορείο από τη Λένορμαν (Λενορμάν είναι το σωστό, Γάλλος ήταν ο άνθρωπος, αλλά… λεπτομέρειες) και το υπεραστικό από τον Κηφισό. Μέχρι τα διόδια διάβαζα. Στα διόδια έκλεισα το βιβλίο και άνοιξα το ταξίδι: Νέα Πέραμος, παλιά Μεγάλο Πεύκο. Κατασκηνώναμε τότε κάτω από το Μεγάλο Πεύκο, στις εκδρομές με φορτηγό του Σαββατοκύριακου. Μετά, κόψανε το Μεγάλο Πεύκο, στη θέση του χτίσανε ξενοδοχείο «Μεγάλο Πεύκο» που πια, πάει κι αυτό…

 

Κακιά Σκάλα. Τώρα στα ψηλά κι από γαλαρίες ασφαλείς. Τότε, χαμηλά, πάνω από τη θάλασσα κι οι γυναίκες, στο φορτηγό για την Κινέτα, σταυροκοπιούνταν ώσπου να βγει από τη φοβερή στροφή, από όπου κάποτε γκρέμισε ο Θησέας τον τρομερό ληστή Σκίρωνα. Καπνός αναθρώσκων από τα διυλιστήρια της Motor Oil και στα ύψη οι τιμές των καυσίμων και στη Γεωγραφία το Ντονμπάς ενός ακόμα ευρωπαϊκού πολέμου. Ισθμός – Διώρυγα – Στάση. Τη νύχτα της 26ης Νοεμβρίου 1932 που διέπλεε τον πορθμό με το «Πράγα» ο παγκοσμίως εξόριστος «αρχειοφασίστας μίστερ Τρότσκυ» («Ριζοσπάστης, 20/11/32), οι Ελληνες τροτσκιστές πέταξαν από τη γέφυρα κόκκινα γαρίφαλα σε λάθος πλοίο! Τρυφερές στιγμές της Ιστορίας!

 

Εξαμίλια. Πρώτες ηλιαχτίδες. Απ’ αυτόν τον βράχο γκρεμίστηκε, μαχόμενος, με τ’ άλογό του, ο Λέων ο Σγουρός, άρχοντας τ’ Αναπλιού πολεμώντας τους Φράγκους. Πινακίδα: Δερβενάκια. Τρία άλογα καβαλίκεψε στην εμπόλεμη ζωή του ο Γέρος του Μοριά, φοράδες και τα τρία, αγαπημένη του, η Κυριακούλα. Η «εθνική ιδεολογία» ήθελε στον έφιππο ανδριάντα του… κέλητα! Απατηλές στιγμές της Ιστορίας! Μυκήνες. Πάντα στο νου των Ατρειδών το γένος. Πολύ αίμα. Εσβησαν οι απόγονοι. Ξεκληρίστηκε το σόι. «Πολύτοπο» Ιάννη Ξενάκη, 1978. Χάσαμε το αυτόγραφο!

 

Αργος. Μποτιλιάρισμα. Κάστρο. Πύρρος· εδώ άφησε την τελευταία του πνοή ο σπουδαίος ηγεμόνας· η παράλληλη Ιστορία θέλει τη θανή του από κεραμίδι ριγμένο από μάνας χέρι. Της Ιστορίας μισές αλήθειες!

 

Ναύπλιο. Πάντα έχω την αίσθηση ότι ξαναγυρίζω στην πρωτεύουσα. Από δω ξεκίνησαν όλα. Ταξί (βυσσινί) και γραμμή για Παλαμήδι, το κάστρο το απόρθητο. Πρώτη μου φορά! Απίστευτο, αλλά αληθινό. Περιήγηση, μοναχική. Φωτογράφιση. Τα κελιά ισοβιτών και μελλοθανάτων. Μίσος συγκεντρωμένο. Πώς, πόσο, γιατί άνθρωποι να βασανίζουν ανθρώπους. Πάλι ο Κολοκοτρώνης. Ανατριχίλα. Κατέβηκα όλα τα σκαλιά και τα 999, που είναι 857! Της Ιστορίας… διαβαθμίσεις! Κάθισα στην παραλία, μπροστά στο ξενοδοχείο «Agamemnon», θέα το Μπούρτζι, μπρος στα πόδια μου οξειδωμένες μπάλες κανονιού, πίνοντας καφέ άρχισα να ξεφυλλίζω το σημειωματάριο. Τι να πρωτογράψεις!