Πυρηνική αφροσύνη

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Πάντοτε στη διδακτέα ύλη οι τραγωδίες, της ζωής, όχι της λογοτεχνίας. Και πάντοτε αδιάβαστες μένουν. Η Ιστορία δεν φρονηματίζει και δεν παραδειγματίζει. Γι’ αυτό και οι τραγωδίες επαναλαμβάνονται ως τραγωδίες. Κοινότοπο το συμπέρασμα, παρ’ όλ’ αυτά παραμένει απελπιστικό. Ανατριχιάζουμε τώρα και πανικοβαλλόμαστε, αμήχανοι, τραγικά ανήμποροι θεατές της μοίρας μας, ακούγοντας να κουβεντιάζεται το ενδεχόμενο ενός πυρηνικού πολέμου όλο και πιο συχνά, όλο και πιο ανοιχτά, όλο και πιο επίσημα. Σαν να πρόκειται για κατιτίς το ελαφρώς σοβαρότερο από τους πολέμους με συμβατικά όπλα.

 

Οχι. Τίποτε δεν μας έχει μάθει η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, αυτό το διπλό έγκλημα που ήταν περισσότερο μήνυμα προς τη Σοβιετική Ενωση, σύμμαχο ακόμα τότε, παρά απαραίτητη τιμωρία των Γιαπωνέζων μιλιταριστών ώστε να εξαναγκαστούν να παραδοθούν. Τίποτε το Τσερνόμπιλ, που πιστοποίησε τέτοιες μέρες το 1986 ότι η ακίνδυνη ειρηνική χρήση της πυρηνικής ενέργειας δεν απέχει πολύ από τον μύθο. Τίποτε η Φουκουσίμα, που επανέλαβε το ίδιο μάθημα τον Μάρτιο του 2011, και πάλι μάταια.

 

Οσο για τις πυρηνικές δοκιμές, που υποτίθεται ότι γίνονταν ακριβώς για να διδαχτούν οι μεγάλες και οι μικρομεσαίες δυνάμεις ότι η πυρηνική υπερδύναμη είναι ακαταμάχητη, λευκή κόλλα παρέδωσαν όλες τους. Και ολόμαυρη, σκοτωμένη γη, που μόνο «μανιτάρια» μπορούσε να φιλοξενήσει, σε κάθε νησιωτικό σύμπλεγμα των ωκεανών που χρησιμοποιήθηκε σαν πειραματικό εργαστήριο. Εξαπατούσαν τους ντόπιους, τους κληρονομούσαν τα πυρηνικά απόβλητα κι έπειτα έφευγαν γι’ αλλού οι ευαίσθητοι θεράποντες της επιστήμης και υπηρέτες της ειρήνης. Οι πυρηνικάρχες αδιαφορούσαν τόσο κυνικά για τις συνέπειες που δεν δίστασαν να εξαπατήσουν και τους ίδιους τους συμπατριώτες τους. Για παράδειγμα οι Αμερικανοί, που τον Γενάρη του 1959, επί Χάρι Τρούμαν, βομβάρδισαν με πυρηνικά τη Νεβάδα, 65 χιλιόμετρα από το Λας Βέγκας, διαβεβαιώνοντας τους κατοίκους ότι δεν θα αντιμετωπίσουν κανένα πρόβλημα: «Ενα ντουζάκι κι όλα καλά». Κι έγιναν τότε τουριστικά αξιοθέατα επί πληρωμή οι δοκιμές. Περίπου όπως, προ ρωσικής εισβολής, γίνονταν ξεναγήσεις στο αφανισμένο Τσερνόμπιλ για τουρίστες της καταστροφής.

 

Στο Τσερνόμπιλ οι άνθρωποι μπορούν να επιστρέψουν με ασφάλεια σε 4.000 χρόνια. Δεν θα χρειαστεί. Αν οι άφρονες πατήσουν το κουμπί, οι λιγοστοί γήινοι που θα σωθούν, Μασκ, Μπέζος, Γκέιτς, θα μετοικήσουν σε άλλο πλανήτη.