Σχέσεις Ελλάδας-ΗΠΑ: Δεδομένος σύμμαχος ναι, χρήσιμος ηλίθιος όχι…

 

Ο Κ. Μητσοτάκης πριν φύγει από τις ΗΠΑ έχει μια υποχρέωση. Να καταστήσει απολύτως σαφές πως η Ελλάδα είναι μεν δεδομένος σύμμαχος, αλλά περιμένει και ανταπόδοση.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Ολοι οι πρωθυπουργοί της Μεταπολίτευσης έχουν επισκεφθεί τις ΗΠΑ. Και από το στόμα τους έχουμε ακούσει τις κλασικές κοινοτοπίες. Για τους «δεσμούς που ενώνουν τις δύο χώρες», για «τη δύναμη της ομογένειας», για «μια νέα περίοδο στις σχέσεις των δύο χωρών» και τα παρόμοια. Δεν θα μπορούσε να πει τίποτα διαφορετικό ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

 

Η επιτυχία ή μη της σημερινής επίσκεψης δεν θα κριθεί τώρα, αλλά σε βάθος χρόνου. Γι’ αυτό καλό θα είναι η κυβερνητική προπαγάνδα να αποφύγει τα μεγάλα λόγια.

 

 

Ο πρωθυπουργός δεν πάει στις ΗΠΑ για να διαβεβαιώσει τον Μπάιντεν ότι η Ελλάδα είναι «δεδομένος σύμμαχος». Δεν υπάρχει τέτοια ανάγκη. Οι Αμερικανοί το γνωρίζουν. Και όχι μόνο σήμερα. Τα τελευταία χρόνια είναι τόσες οι «διευκολύνσεις»(αναβάθμιση Σούδας, Αλεξανδρούπολη κ.α) που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για αμφιβολίες. Εδώ που τα λέμε, δεν υπάρχουν περιθώρια για κάτι διαφορετικό στα σημερινά πλαίσια των διεθνών ισορροπιών. Η Ελλάδα ανήκει στη δυτική συμμαχία, από αυτήν προσδοκά βοήθεια, αν χρειαστεί.

 

Επομένως, ως θέση αρχής, η διακήρυξη «είμαστε δεδομένοι φίλοι για να έχουμε και δεδομένη στήριξη, αν χρειαστεί» είναι σωστή. Η Ελλάδα δεν είναι σε θέση, ακόμα κι αν ήθελε, να κάνει πολιτική τύπου Τουρκίας, με τσαμπουκάδες και εκβιασμούς. Όμως, η πολιτική του «δεδομένου» φίλου και συμμάχου πρέπει να είναι και στην πράξη αποδοτική για τα εθνικά συμφέροντα. Αυτό συνδέεται μοιραία με την Τουρκία. Και σημαίνει τρία τινά.

 

Πρώτον, ότι η δυτική συμμαχία εγγυάται την ασφάλεια της χώρας. Συμβαίνει αυτό; Αν κρίνουμε από το παρελθόν (εισβολή της Τουρκίας το 1974 στην Κύπρο), αλλά και από το παρόν (συνεχείς απειλές της Τουρκίας), όχι. Η στάση του ΝΑΤΟ είναι στάση απόλυτης ουδετερότητας. Και μάλιστα αυτό συμβαίνει όταν η Τουρκία του Ερντογάν προκαλεί παντοιοτρόπως τη συμμαχία στην οποία ανήκει: αγοράζει ρωσικά όπλα, δεν μετέχει στο εμπάργκο κατά της Ρωσίας, αντιτίθεται στην ένταξη Φινλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑΤΟ.

 

Δεύτερον, ότι οι ΗΠΑ δεν επιβραβεύουν αυτήν τη στάση της Τουρκίας, όπως θέλει να κάνει η κυβέρνηση Μπάιντεν με τα αεροπλάνα F-16.

 

Τρίτον, ότι οι δυτικοί σύμμαχοι, αναγνωρίζοντας την ελληνική συμβολή στη «σταθερότητα» της περιοχής, συμβάλλουν οικονομικά σ’ αυτήν. Πώς; Μα, χωρίς να απαιτούν από την ευάλωτη οικονομικά Ελλάδα να εξοπλίζεται δαπανώντας τεράστια ποσά για την άμυνά της. Πρόσφατα η χώρα μας «έσωσε» τη γαλλική πολεμική βιομηχανία αγοράζοντας αεροπλάνα και φρεγάτες. Θα «σώσει» τώρα και αμερικανικές εταιρείες, για να μπορεί να αντιμετωπίζει επί ίσοις όροις τις απειλές ενός, κατά τα άλλα, συμμάχου της στο ΝΑΤΟ;

 

Όλα αυτά θα κριθούν σε βάθος χρόνου. Όπως και η σημερινή επίσκεψη Μητσοτάκη. Μπορεί ο Μπάιντεν να επιφύλαξε θερμά λόγια για την Ελλάδα και τον πρωθυπουργό, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι έχει άλλους μπελάδες: τη Ρωσία, τον πληθωρισμό, τις ενδιάμεσες εκλογές για το Κογκρέσο τον προσεχή Νοέμβριο. Επομένως, ο «δεδομένος φίλος και σύμμαχος», η Ελλάδα, δεν θα τον απασχολεί από αύριο.

 

Ο κ. Μητσοτάκης, όμως, έχει την υποχρέωση, πριν φύγει από τις ΗΠΑ, να έχει καταστήσει απολύτως σαφές σε όλες τις εξουσίες της υπερδύναμης το πολύ απλό: ναι, η Ελλάδα είναι δεδομένος σύμμαχος, αλλά περιμένει και ανταπόδοση. Η Ελλάδα δεν παίζει, όπως η Τουρκία, το ρόλο του επιτήδειου ουδέτερου. Αλλά δεν θέλει να φαίνεται και σαν χρήσιμος ηλίθιος…