Τhis is Farsala!

 

γράφει η Μαριάννα Τζιαντζή

 

Εικόνα 1: Πλήθος κόσμου συγκεντρωνόταν επί μέρες στην οδό Μπιζανίου της Πάτρας, έξω από το σπίτι της πιο (αρνητικά) διάσημης Ελληνίδας μάνας, που σήμερα κρατείται στις φυλακές Κορυδαλλού. Αλλοι απλώς περίεργοι, άλλοι μαινόμενοι. Μόνο οι τσουγκράνες και οι δαυλοί έλειπαν.

 

Εικόνα 2: Ενα μεγάλο παλλόμενο πλήθος, νέοι, γέροι και γυναικόπαιδα, συγκεντρώνεται μπροστά από τον extra large ανδριάντα του Αχιλλέα στα Φάρσαλα για να αποθεώσει έναν παίχτη του «Survivor» που επέστρεψε στη γενέτειρά του. Οχι ακριβώς νικητής, αλλά ηθικά δικαιωμένος, γιατί η άκαρδη Παραγωγή τον απέβαλε διά παντός από το σόου επειδή χειροδίκησε κατά ενός συμπαίχτη του. Ξεχάστε τό «Τhis is Sparta». Τώρα «Τhis is Farsala».

 

Δύο διαφορετικές αλλά στο βάθος τους ανατριχιαστικά συγγενικές εικόνες. Μάτια που γυαλίζουν από το μίσος στην πρώτη περίπτωση, μάτια που λάμπουν θριαμβευτικά στη δεύτερη. Και παντού, μια θάλασσα από κινητά που αποτυπώνουν τις ιστορικές στιγμές. Ο λαός δεν μένει απαθής, θα μπορούσε να πει κανείς. Διψά για δικαιοσύνη, ζητά να παίξει ρόλο στη δημόσια σφαίρα, να καταδικάσει, ακόμα και να λιντσάρει τους ενόχους ή να επιβραβεύσει τους αθώους.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο λαός επιφύλαξε υποδοχή ήρωα σε κάποιον ριαλιτοπαίχτη. Και άλλοι παίχτες, νικητές ή σχεδόν νικητές, αποθεώθηκαν κατά την επιστροφή τους στον τόπο τους, στην Κρήτη, τη Ρόδο, τη Σκιάθο. Ομως εδώ ο απόγονος των Μυρμιδόνων έφυγε από το «Survivor» με μάλλον ατιμωτικό τρόπο ή «λόγω έντασης», όπως γράφτηκε κατ’ ευφημισμόν.

 

Ο μοντέρνος σκοταδισμός διαποτίζει τα πάντα. Η φτώχεια, η ακρίβεια, η πανδημία (έστω και στα τελειώματά της), ο πόλεμος και η κυβερνητική δουλοπρέπεια, όπως εκφράστηκε και με τη νέα συμφωνία για τις βάσεις, μοιάζει να προσθέτουν κι άλλο σκοτάδι στην ημίμαυρη ζωή μας. Σκοταδισμός κοινωνικός, θρησκευτικός, τηλεοπτικός, ψηφιακός, υγειονομικός, πολιτικός, πολιτισμικός, πολεμικός – διαλέγετε και παίρνετε.

 

Ας μην κολακεύουμε τον σοφό λαό και το αλάνθαστο ένστικτό του. Ομως να μην ξεχνάμε ότι οι αντιλαϊκές, οι ανελεύθερες κυβερνητικές πολιτικές τρέφουν με ποικίλους τρόπους τη μοιρολατρία και την αμάθεια, τον ανταγωνισμό και την αποχαύνωση, όλα αυτά τα σκοτεινά που ευδοκιμούν στους κόλπους του λαού. Σε αυτές τις πολιτικές πρέπει κανείς πρώτα και κύρια να στρέφει την κριτική του, χωρίς φυσικά να εξιδανικεύει ή να αγνοεί και τις θλιβερές όψεις των λαϊκών συμπεριφορών. Οπως (περίπου) έλεγαν οι παλιοί, «αγάπα τον λαό και με τα ελαττώματά του».