Ζητείται ντροπή

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Το μπούλινγκ δεν έχει ηλικία. Ολοι είναι υποψήφια θύματα. Κι όλοι μπορούν να γίνουν νταήδες, ακόμα κι αν σύμφωνα με τη ληξιαρχική πράξη γεννήσεώς τους ανήκουν στις τάξεις των ωρίμων. Για να ξεδώσουν και να περάσουν ευχάριστα την ώρα τους λίγο πριν από το ματς της βραδιάς, στην τηλεόραση της καφετέριας. Για να σπάσουν πλάκα σπάζοντας σε χίλια κομμάτια την ψυχή κάποιου συνανθρώπου τους. Ή για να νιώσουν επιτέλους δυνατοί.

 

Η όρεξη για καζούρα κυκλοφορεί στο αίμα μας πολύ πριν εισαχθεί στο κοινόχρηστο λεξιλόγιό μας η λέξη «μπούλινγκ», σαν συνώνυμη του εκφοβισμού, της λεκτικής, ψυχολογικής ή και σωματικής βίας. Κι όσοι μεγάλωσαν σε χωριό είδαν τις μικροσυμμορίες ενηλίκων και ανηλίκων να περιπαίζουν τους «παράταιρους» και τους «αλλόκοτους», ή απλώς τους μικρότερους, πριν τις συναντήσουν στις σελίδες της λογοτεχνίας ή στο σινεμά. «Αθώα χρόνια»; Οχι, ο ασυγκράτητος φίλος της ρετσίνας ή του ούζου του καιρού εκείνου δεν θα συμφωνούσε πως ήταν αθώα όσα άκουγε, κι ας τον κερνούσε στο τέλος ένα ποτηράκι η παρέα που τον είχε περιλάβει με τα γιούχα της. Ούτε και ο ξέμπαρκος Τσιγγάνος της εποχής, ο ομοφυλόφιλος, ο «σημαδεμένος». Χοντρό το εις βάρος τους καλαμπούρι, έξυνε συνέχεια την ίδια πληγή.

 

Ο Θύμιος, κάτοικος Πύργου, είναι «σημαδεμένος». Πάνε χρόνια που το σαγόνι του τσακίστηκε σε τροχαίο κι από τότε μιλάει και τρώει με μηχανική υποστήριξη. Κυκλοφορούσε με μάσκα στο πρόσωπο πολύ πριν από την πανδημία. Και δεν θα τη βγάλει ποτέ, άρα «δεν είναι σαν κι εμάς», ίσος και όμοιος. Ενα «φρικιό» είναι. Τι πιο πρόσφορο λοιπόν για μάγκικες χοντροκοπιές και τσαμπουκάδες εκ του ασφαλούς.

 

Η βιντεοσκοπημένη μαρτυρία δείχνει μια αγέλη ανάγωγων να φτάνει στο σπίτι του τριανταεννιάχρονου Θύμιου με μοτοσικλέτες και γιωταχί και να το πολιορκεί. Πετάνε βροχή τις φωτοβολίδες και τα βεγγαλικά για να τον αναγκάσουν να βγει έξω. Βγαίνει. Και δοκιμάζει να αμυνθεί μ’ ένα μπαστούνι. Οι αυτοβιντεοσκοπούμενοι νταήδες όμως τον παρουσίασαν στα σόσιαλ μίντια σαν μανιακό που τους κυνηγούσε αναίτια με πριόνι, δίχως να τον πειράξουν. Κουβέντα στην κουβέντα στα καφενεία, τα ηλεκτρονικά και τα πραγματικά, ο Θύμιος έγινε «ο τρελός με το τσεκούρι που απειλεί όλη την ήσυχη κοινωνία».

Τρομαγμένος ο αδύναμος άνθρωπος, ζήτησε άλλη μια φορά τη συνδρομή της Αστυνομίας. Μάταια και πάλι. Ο Θύμιος αγνοείται δύο βδομάδες τώρα. Και αναζητείται. Και η ντροπή μας επίσης.